Η ανάγκη της αυταπάρνησης, η αξία της ψυχής
και ο κίνδυνος
όταν ντρεπόμαστε για το Χριστό
(Κατά Μάρκον 8:34-38)
Το πρώτο πράγμα που ακούμε απ’τα χείλη
του Κυρίου μας είναι : «Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον
εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει».
Ξέρουμε, ότι η
σωτηρία προσφέρεται μέσω πίστης με τη δωρεά χάρη του Θεού. Και αυτό δεν είναι από
έργα δικά μας έτσι που να μην μπορεί να καυχηθεί κανείς. Δεν είναι κάποια
αμοιβή για κάτι που εμείς κάναμε αλλά δώρο απ’το Θεό (Εφεσίους 2:8,9) Δεν
υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από αυτό. ¨Έτσι όσοι από μας δεχθήκαμε το μεγάλο αυτό
δώρο της σωτηρίας πρέπει να αποδείξουμε
την αυθεντικότητα της πίστης μας με το να σηκώσουμε το σταυρό μας και να
ακολουθήσουμε το Χριστό. Δεν πρέπει να σκεπτόμαστε ότι η πορεία μας να μπούμε
στον ουρανό είναι εύκολη. Χωρίς κόπο, πόνο, ταλαιπωρία και διαρκή αγώνα όλα
είναι δύσκολα. Πρέπει να σταυρώσουμε τη σάρκα μας με τις απαιτήσεις της –
όποιες κι αν είναι αυτές- και να ακολουθήσουμε το Χριστό του Ευαγγελίου. Τα
λόγια του Κυρίου μας είναι πολύ απλά: «Αν δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό,
δεν θα φορέσουμε ποτέ το στεφάνι».
Ο σταυρός δεν θα
πρέπει να μας φοβίζει και να τον πάρουμε ως δικαιολογία για να ξεφύγουμε απ’ την
υπηρεσία μας για το Χριστό. Όσο βαρύς και να φαίνεται ο σταυρός, ο Σωτήρας θα μας
δώσει τη χάρη Του να τον σηκώσουμε «Υπόσχεται, ότι σε κάθε περίπτωση θα μας δώσει
τη δύναμη να βγούμε νικητές (Φιλιππησίους 4:13) ». Εκατοντάδες χιλιάδες
άνθρωποι Τον εμπιστεύτηκαν και στην πορεία ανακάλυψαν ότι ο ζυγός Του είναι απαλός και το φορτίο
Του ελαφρό (Ματθαίος 11:30). Ας μην επιτρέπουμε λοιπόν σε τίποτε και σε κανέναν
να μας κόβει το δρόμο. Ας κοιτάμε μπροστά με θάρρος και πίστη στη δόξα που ο
δικός Του σταυρός έφερε και στο στεφάνι που μας περιμένει.
Η αξία της ψυχής
Προσέξτε
λίγο τα λόγια που ακολουθούν: «Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει τον κόσμο
ολόκληρο αλλά χάσει την ψυχή του; » Το μήνυμα αυτού του εδαφίου πρέπει να το
πάρουμε πολύ σοβαρά. Όλοι μας έχουμε
σώμα και ψυχή. Και τα δύο χρειάζονται φροντίδα. Η ψυχή μάλιστα χρειάζεται πολύ
περισσότερη γιατί είναι ξενόφερτη. Δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι υλιστής δεν μπορεί να το καταλάβει και
φροντίζει κατά 95% το σώμα του περισσότερο απ’την ψυχή του. Πολλές φορές την
παραμελεί, γιατί πιστεύει ότι με το να συσσωρεύει υλικά αγαθά, «ευφραίνεται η
ψυχή του». Άλλες φορές δηλητηριάζει με τα λόγια του. Άλλοτε την αργοσκοτώνει με
το να της στερεί την τροφή που χρειάζεται. Υπάρχουν πολλοί τρόπο που μπορούν να
την οδηγήσουν στο λάκκο. Από μας εξαρτάται η εξέλιξή της και ιδιαίτερα η κατάληψή της. Και κάποια στιγμή
θα δώσουμε απολογία στο Θεό αν την στερήσαμε από τη χάρη του Ευαγγελίου που
έχει τη δύναμη να της δείξει το δρόμο της σωτηρίας της για να μπορέσει μια μέρα
να γυρίσει ξανά στην πατρίδα τον Ουρανό.
Ας αφήσουμε τα λόγια αυτού του εδαφίου να έρχονται συχνά στη σκέψη μας και
ιδιαίτερα όταν ο πειρασμός μας χτυπάει την πόρτα.
Ο κίνδυνος όταν ντρεπόμαστε για το Χριστό
Ας δούμε τι λέει ο
Χριστός πάνω σ’ αυτό θέμα : «Όποιος ντραπεί για μένα και τη διδασκαλία μου στη
γενιά τούτη τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, και ο Γιος του Ανθρώπου θα ντραπεί γι
αυτόν όταν έρθει με τη δόξα του Πατέρα Του, μαζί με τους αγίους αγγέλους».
Εδώ γίνεται πρόκληση. Όπως ο Πέτρος είχε
αναγνωρίσει τον Κύριό μας λέγοντάς Του: «Εσύ είσαι ο Χριστός» θέλει κι εμάς τους
ακολούθους Του να κάνουμε το ίδιο. Να αναγνωρίσουμε το Χριστό και τη διδασκαλία
Του.
Συνήθως η επιρροή των ανθρώπων είναι εκείνο
που μας κάνει να ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε το Χριστό και τη διδασκαλία Του.
Αυτό βέβαια είναι αμαρτία και μας καταδικάζει. Για αυτό πρέπει να βάζουμε τα πράγματα που ανήκουν στο
Θεό και τη διδασκαλία Του σε μια πρώτη θέση και τα ανθρώπινα στην ανθρώπινη
θέση που τους ανήκει.
Ας πάμε τώρα στο
Ευαγγέλιο του Λουκά 9:26 να δούμε κάτι που δεν αναφέρεται πέρα από τους Ματθαίο
και Μάρκο: «Όταν έρθει με τη δόξα τη Δική Του, του Πατέρα και των αγίων αγγέλων».
Που εννοεί όταν ξανάρθει με τη δόξα του Μεσίτη και τη δόξα που είχε με τον
Πατέρα πριν δημιουργηθεί ο κόσμος.
Τη δόξα που ο πατέρας
Του απένειμε όταν Τον κάθισε στα δεξιά Του και Του έδωσε πλήρη εξουσία στον
ουρανό και στη γη. Και τη δόξα που περιμένει να Του δώσεις και εσύ αν
συγκαταλέγεσαι μεταξύ των αγίων Του αγγέλων.
Το λάθος πολλών ανθρώπων
Κάποτε ο αυτοκράτορας
Θεοδόσιος αρνιόταν τη θεότητα του Χριστού. Όταν ο Γιος του Αρκάδιος ήταν
περίπου 16 χρονών, αποφάσισε να τον κάνει συμβασιλέα στην αυτοκρατορία του.
Μεταξύ των επισήμων που είχαν συγκεντρωθεί να συγχαρούν τον νέο, ήταν κι ο
επίσκοπος Αμφίλοχος. Ο επίσκοπος απεύθυνε έναν ωραίο λόγο προς τον Αυτοκράτορα και ήταν
έτοιμος να φύγει όταν άκουσε τη φωνή του Θεοδοσίου να τον προστάζει : «Τι έγινε;
Το γιο μου δεν τον προσέξατε;» Τότε ο Επίσκοπος έβαλε τα χέρια του επάνω στο
κεφάλι του Αρκάδιου και είπε «Ο Κύριος να σε ευλογήσει παιδί μου».
Ο Αυτοκράτορας
οργίστηκε για το λίγο σεβασμό που απέδωσε ο Επίσκοπος στο γιο του και άρχισε να
φωνάζει: «Το γιο μου τον κατέστησα ισότιμό μου και σεις του αποδίδετε ένα τόσο
μικρό σεβασμό;» και ο Αμφίλοχος απάντησε : « Κύριε αν δυσφορείτε για ένα τόσο
μικρό και ασήμαντο πράγμα που παρέλειψα να αποδώσω στο γιο σας την ίδια τιμή με
σας, τι πρέπει να φρονεί ο Αιώνιος Θεός για σας, όταν υποβιβάζετε τον ισότιμο
και συναϊδιο με Εκείνον Γιο Του στο επίπεδο ενός εκ των δημιουργημάτων Του;»