Ανάλυση στην επιστολή του Ιούδα
από τον Σπύρο Σ. Ματθαίο
Προεισαγωγή
Ο στιχουργός μας κατάλαβε από τις πρώτες ακόμη μέρες της μεταστροφής του στο Χριστό ότι σκοπός της επιστολής αυτής είναι για την καταπολέμηση της πλάνης και με πολύ πόνο ψυχής συμμερίζεται και καταθέτει όλα όσα ο Χριστάδελφος Ιούδας γράφει.
Οι αποστάτες…
Πολλοί βοσκοί φανήκανε
από τα πρώτα χρόνια
και φτιάξαν τα κοπάδια τους
μακριά απ’ τη Θεία Πρόνοια.
Σα σύννεφα, χωρίς νερό
άκαρποι, δέντρα πεθαμένα
στασιάσανε και φύγαν απ’ το φως
πόχει ο Θεός για όλους φυλαγμένα.
Θέλουν να βλέπουν σεβασμό
και μας κρεμούν δυσβάσταχτα φορτία
βγάζουν αφρό τα αίσχη τους
πλανήθηκαν. δεν έχουν μαρτυρία…
Τους σέρνει ο άγριος βοριάς
και τρεμοσβήνουν σαν τ’ αστέρια
πήραν το δρόμο της καταστροφής
λησμόνησαν…
πως το σκοτάδι το διαδέχτηκε ΗΜΕΡΑ.
Εισαγωγή
Κάποτε, ένας μεγάλος ιεροκήρυκας με ρώτησε : «Ποιο απ’ τα βιβλία της Αγίας Γραφής πιστεύεις ότι είναι το καλύτερο;» Αμέσως, το Πνεύμα του Θεού με οδήγησε να τον παραπέμψω στην Β’ προς Τιμόθεον 3:16, «Κάθε γραφή είναι θεόπνευστη και ωφέλιμη προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς διαπαιδαγώγησιν, η οποία οδηγεί σε μια ζωή δικαιοσύνης». «Πολύ όμορφα,» μου είπε και χωρίς να χάσει χρόνο, καθώς οι μαθητές συγκεντρώνονταν γύρω μας για να πάρουν το μήνυμα της ημέρας, με παρακάλεσε αν μπορούσα να προσθέσω κάτι που θα ήταν ωφέλιμο και εποικοδομητικό στη συνάθροιση που είχαμε. Τότε, πήρα το λόγο κι άρχισα να μιλάω ανοιχτά : «Αν κάποιος δε γνωρίζει καλά το βιβλίο της Γένεσης, δε θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πολύ καλά την Αγία Γραφή. Επίσης, αν δεν γνωρίζει καλά το πρώτο βιβλίο των Ψαλμών, δε θα καταλάβει ποτέ τα άλλα τέσσερα βιβλία των Ψαλμών που ανταποκρίνονται πλήρως στην ψυχή του κάθε ανθρώπου».
«Ακόμη, αν δε γνωρίζει καλά τις τρεις ποιμαντικές επιστολές, (Α’ Τιμ., Β’ Τιμ. και Τίτου), δε θα αξιωθεί ποτέ να είναι ένας σωστός ποιμένας που να μοιάζει με το μεγάλο ποιμένα και απόστολο των εθνών, Παύλο, απ’ του οποίου τα χείλη βλέπουμε να ρέει το πιο γλυκό άρωμα ψυχής, καθώς προσπαθεί να συμφιλιώσει τόσο τον παραστρατημένο άνθρωπο με το συνάνθρωπό του (επιστολή προς Φιλήμονα), όσο και με το Θεό, κάνοντας το έργο του Πρεσβευτή» (Β’ Κορ. 5:18).
«Τέλος, αν δε μελετήσουμε προσεκτικά την επιστολή του Χριστάδελφου Ιούδα (Μαρκ. 6:3), δε θα μάθουμε ποτέ ότι η πίστη παραδόθηκε στους πιστούς μια για πάντα (Ιούδα εδάφιο 3), ότι ο λόγος του Θεού είναι αλήθεια (Ιωάν. 17:17) και κατά συνέπεια ολοκληρωμένος (πλήρης) και ό,τι είχε να δοθεί απ’ το Θεό στον άνθρωπο, δόθηκε με τον ερχομό του Ιησού Χριστού, τη ζωή Του, τη θυσία Του, την Ανάστασή Του και την εκπλήρωση της υπόσχεσής Του, τον Παράκλητο!»
«Κλείνοντας, όπως ό,τι υποκρύπτεται στην Παλαιά Διαθήκη και αποκαλύπτεται απ’ την Καινή Διαθήκη, έτσι και ό,τι λείπει από ένα βιβλίο της Καινής Διαθήκης το συμπληρώνει το άλλο. Τώρα, όλα μαζί αποτελούν την Αγία Γραφή, το Βιβλίο που ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο με τις οδηγίες που πρέπει να ακολουθεί, αν θέλει να περπατάει με το Θεό».
Σ.Σ.Μ.
Χαιρετισμός
1,2. «Εγώ ο Ιούδας, δούλος του Ιησού Χριστού και αδελφός του Ιακώβου, απευθύνομαι στους προσκαλεσμένους που έχουν αγαπηθεί από το Θεό και διατηρούνται απ’ τον Ιησού Χριστό. Είθε, το έλεος και η ειρήνη και η αγάπη να αυξάνουν ανάμεσά σας».
Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι ότι ο Ιούδας αποκαλεί τον εαυτό του «δούλο του Ιησού Χριστού». Αν και είχε το δικαίωμα να πει ότι γνώριζε τον Κύριο από πριν, δεν το κάνει, όπως δεν το κάνει κι ο Ιάκωβος στην επιστολή του. Δεν Τον γνωρίζουν έτσι πια. η σχέση τους δεν είναι εκείνη που προερχόταν εξ’ αίματος, αλλά με χαρά Τον έχουν κάνει δικό τους. Τον βλέπουν ως Τον κεχρισμένον του Θεού, «ως Σωτήρα τους και Κύριό τους». Ο Ίδιος ο Κύριος μάς λέει ότι : «Αδέρφια Μου είναι όλοι εκείνοι που κάνουν το θέλημα του Πατέρα Μου (Ματ. 12:50).
Και πώς προσφωνεί τον εαυτό του ο Ιούδας; Ως ένας από τους «προσκεκλημένους του Κυρίου». Γιατί λέει : «Δεν με καλέσατε εσείς, αλλά Εγώ σας κάλεσα», (Ιωάν. 15:16). Και «Κανένας δεν έρχεται σε Μένα, εκτός και αυτό του είναι δοσμένο από τον Πατέρα Μου,» (Ιωάν. 6:65). «Όλοι είμαστε καλεσμένοι με τη χάρη Του, όπως ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 1:15) και αυτοί που έλκονται στο Χριστό απ’ τον Πατέρα είναι απ’ τον κόσμο που ζει στην αμαρτία. Τον κόσμο που νιώθει τη χαμένη κατάστασή του και την ευθύνη που έχει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Κυρίου.
«Τους προσκαλεσμένους από τον Πατέρα Θεό». Μας καλεί να έχουμε κοινωνία μαζί Του μέσω του Γιού Του, του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας (Α’ Κορ. 1:9). Κι εδώ θα ήθελα να θυμίσω κάτι στους αποστάτες : «Την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος αιτησόμεθα». Αν ζητήσαμε απ’ τον Κύριο το Πνεύμα Του κι αυτό ενοικεί μέσα μας, τότε έχουμε κοινωνία με το Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Εάν το Πνεύμα του Θεού δεν ενοικεί μέσα μας, τότε δεν έχουμε κοινωνία με το Θεό κι αυτό που επείγει να κάνουμε είναι να έρθουμε ως αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού και να Του ζητήσουμε να μας συγχωρήσει και να μας δώσει το Πνεύμα Του ώστε να περπατάμε στην αλήθεια. Να μας βγάλει απ’ το σκοτάδι και να μας φέρει στο Φως. Διότι είναι γραμμένο : «Εάν περπατάμε στο φως, όπως Αυτός είναι το φως, τότε έχουμε κοινωνία μεταξύ μας και το αίμα του Ιησού Χριστού, του Γιού Του μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία,» (Α’ Ιωάν. 1:7).
Ο απόστολος Παύλος επιδοκιμάζει ή αν θέλετε «επαινεί τους Φιλιππησίους για την συμμετοχή τους στην κοινωνία του Ευαγγελίου,» (Φιλ. 1:5). «Η κοινωνία» δεν είναι ένα συναίσθημα, αλλά ένα πρακτικό πράγμα που μας βοηθάει να εργασθούμε για την ευλογία των ευλογιών, «τη σωτηρία των συνανθρώπων μας!» Ο καθένας από μας πρέπει να κάνει το έργο του σύμφωνα με το δώρο που του δόθηκε, την ικανότητα που έχει. (Διαβάστε παρακαλώ Α’ Πετ. 2:9).
«και αγαπημένους (παρά τω πατρί), από το Θεό!» Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού; Ο Γιός Του μας την έχει διακηρύξει. Την παραμονή της σταύρωσής Του καθώς απευθύνεται στον Πατέρα, λέει : «Τη δόξα που μου έδωσες τη μετέδωσα σ’ αυτούς για να είναι ένα, όπως είμαστε Εμείς ένα. Εγώ μαζί τους κι Εσύ μαζί Μου για να είναι ολοκληρωμένοι σε μια ενότητα και για να ξέρει ο κόσμος ότι Εσύ Με έστειλες και ότι τους αγάπησες όπως αγάπησες Εμένα,» (Ιωάν. 17:22,23). Κάπως δύσκολο για τον άνθρωπο να διανοηθεί το μέγεθος της αγάπης του Θεού. Το γεγονός όμως ότι ο Γιός μοιράζεται μαζί μας τη δόξα που ο Θεός Του έδωσε όταν θυσιάστηκε επάνω στο σταυρό και ότι προσεύχεται για την ολοκλήρωσή μας και την ενότητά μας για να τη δει και να πιστέψει ο κόσμος και ότι μας αγαπάει όπως αγαπάει το ίδιο Του το παιδί, πρέπει να μας ικανοποιεί απόλυτα! Ο διακαής πόθος του Γιού είναι να μας δει να ‘ρθουμε σε απόλυτη αρμονία πνεύματος με το πνεύμα της διδασκαλίας Του. Έτσι θα είμαστε ένα μεταξύ μας και με το Θεό.
Σημείωση:
Στο κείμενο βρίσκουμε εκτός από τους «αγαπημένους» από το Θεό και τους «αγιασμένους» από το Θεό. Και οι δύο λέξεις είναι καλές . Η δεύτερη λέξη αναφέρεται στους αγιασμένους (= καθαρισμένους) από τη δύναμη του λόγου του Θεού (Εφ. 5:26) και αφοσιωμένους στην υπηρεσία (έργο) του Ευαγγελίου.
«Και διατηρούνται από τον Ιησού Χριστό».
Όποιες κι αν είναι οι δοκιμασίες που ο πιστός διέρχεται, δεν παύει να βρίσκεται κάτω απ’ την επίβλεψη και προστασία του Κυρίου μας, ο Οποίος «υπόσχεται ότι κανείς δεν μπορεί να μας αρπάξει απ’ τα χέρια Του, ότι μας έχει δώσει ζωή αιώνια και ότι δε θα χαθούμε ποτέ!» (Ιωάν. 10:28).
Όταν ένα από τα παιδιά του Θεού λέει ότι έχει σωθεί, δεν εννοεί ότι έχει σωθεί με τη δική του αξία, αλλά από το μέγεθος της αξίας του αίματος του Γιού του Θεού που μπορεί να σώσει κι εσένα. Αν πεις ότι δεν είσαι βέβαιος για τη σωτηρία σου, τότε προσβάλλεις το σωτήριο έργο του Θεού. Και σ’ αυτό εδώ το σημείο θα ήθελα να σας δώσω τη δήλωση του απ. Παύλου από την Α’ Κορ. 1:22-24 : «Οι Ιουδαίοι θέλουν θαύματα, οι δε Έλληνες ζητούν σοφία, εμείς όμως κηρύττουμε Χριστό σταυρωμένο, ο Οποίος για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, για τους Έλληνες μωρία! Αλλά γι’ αυτούς που έχει καλέσει ο Θεός, είτε Ιουδαίοι είναι είτε Έλληνες, ο Χριστός είναι Θεού δύναμη και Θεού σοφία». Φίλη ψυχή, εάν έχεις βρει στο Χριστό τη σοφία και τη δύναμη του Θεού και Τον έχεις εμπιστευθεί ως Σωτήρα σου και Κύριό σου, τότε, είσαι (κι εσύ) ένας απ’ τους καλεσμένους Του. Η πρόσκλησή Του έχει σταλεί σε όλους και όταν τη δεχθούμε και ανταποκριθούμε, τότε είμαστε απ’ τους καλεσμένους Του. Αυτό είναι που μας λέει εδώ ο Ιούδας κι ο Παύλος το επιβεβαιώνει.
Εδ. 2. «Είθε το έλεος και η ειρήνη και η αγάπη να αυξάνουν μεταξύ σας».
Εδώ έχουμε μια ωραία ευχή που αγγίζει, ανακουφίζει και εμψυχώνει όλους αυτούς που τάσσονται στο έργο του Κυρίου.
Όταν μελετάμε το λόγο Του, δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο τη διαφορά που υπάρχει στην έννοια των λέξεων, αλλά και στη σχέση που υπάρχει ανάμεσά τους. Και οι τρεις λέξεις που αναφέρονται στο εδάφιό μας αφορούν την πνευματική μας ζωή μέσα στην οποία πρέπει να κινούμαστε.
«Έλεος» θα πει ευσπλαχνία.
«Ελέω Θεού». Με τη θέληση και την ευσπλαχνία του Θεού. Μια φράση που δηλώνει πως ό,τι έχουμε έρχεται μέσα από τη χάρη και την ευσπλαχνία του Θεού.
«Ειρήνη». Ειρήνη είναι εκείνη που έρχεται μέσα από το έλεος του Θεού, τη στιγμή που συμφιλιωνόμαστε μέσω πίστης με το Θεό δια του Ιησού Χριστού (Ρωμ. 5:1). Κι εδώ είναι που ο πιστός βλέπει με ανακούφιση τη δικαστική του υπόθεση διευθετημένη μια για πάντα!
Αφού λοιπόν δικαιωθήκαμε και ταυτόχρονα συμφιλιωθήκαμε με το Θεό μέσω πίστης, έχουμε ειρήνη με το Θεό και ελεύθερη είσοδο στον Ουρανό. Με άλλα λόγια, ο Θεός ενώθηκε ξανά με τον άνθρωπο και η ειρήνη Του άρχισε να βασιλεύει στις καρδιές των πιστών. Αυτό είναι κάτι που ο φυσικός άνθρωπος δεν το νιώθει. Όσο και να θέλει να μας πει ότι το αντιλαμβάνεται, δεν αληθεύει.
«Αγάπη». Ο Θεός είναι αγάπη. Αγάπη είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του πιστού, αφού πηγάζει από τη φύση του Θεού που ενοικεί μέσα του.
Ας δούμε τώρα τι λέει ο στιχουργός.
Η Χριστιανική Αγάπη (Α’ Κορ. κεφ. 13)
Η αγάπη του Χριστού μας
αναβλύζει σαν πηγή
με νερό που δε στερεύει
να δροσίζει ΟΛΟΥΣ στη γη.
Η αγάπη είν’ ευωδιά
σαν τα λούλουδα μυρίζει,
είναι μέρος της ζωής μας
και, κανέναν δεν ερεθίζει.
Δε φοβάται, δεν καυχάται,
όλα πάντα τα υπομένει,
δείχνει την καταγωγή της
και, σε κείνη επιμένει.
Υπερήφανη δεν είναι,
το συμφέρο δεν το ξέρει,
την ασχήμια δεν την κάνει,
το καλό, μόνο συγχαίρει.
Η αγάπη οικοδομεί.
βλέπει πάντα την αλήθεια,
ξεπερνά τους νόμους όλους,
δε γνωρίζει παραμύθια.
Τίποτα δε λογαριάζει,
μεγαλύτερη από πίστη κι ελπίδα,
ξέρει πάντα να προβάλει
σαν του ήλιου την αχτίδα.
Εάν το έλεος, η ειρήνη και η αγάπη του Χριστού σάς είναι άγνωστα, τότε, σαν άνθρωποι είσαστε αποτυχημένοι, αξιολύπητοι, καταδικασμένοι… Ποτέ δε θα πάρετε μέρος στη γιορτή των καλεσμένων, αφού απορρίψατε την πρόσκλησή Του, (Λουκά 14:24).
Κάποτε, ένας γνωστός μου κάλεσε αρκετούς στο γάμο του. Ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν. Ο άνθρωπος προσβλήθηκε. Σκεφτείτε, πόσο μεγάλη είναι η προσβολή για τον Κύριό μας ύστερα από μια τόσο μεγάλη προετοιμασία κι ένα τέτοιο κόστος!
Οι ψευδοδιδάσκαλοι
3. «Αδελφοί, πάντα διακατεχόμουν από μεγάλη επιθυμία να σας γράψω για την κοινή σωτηρία στην οποία μετέχουμε όλοι μας, μα τώρα αισθάνθηκα την ανάγκη να το κάνω για να σας προτρέψω να επιμένετε ανυποχώρητα στον αγώνα σας για την πίστη που παραδόθηκε μια για πάντα στους πιστούς».
Η σκέψη του Ιούδα να ενημερώσει τους πιστούς πάνω στο θέμα της σωτηρίας, τον απασχολούσε από αρκετό χρονικό διάστημα. Η επιθυμία του ήταν να βάλει με την πένα του στο χαρτί ό,τι βρισκόταν στην καρδιά του. Πρέπει να ήξερε ότι «τα λόγια φεύγουν και τα γραφτά μένουν». Ο Θεός, όμως, τον καθυστερεί. Τον θέλει πρώτα να ολοκληρώσει το θέμα που στριφογυρίζει στο μυαλό του κι έπειτα να το θέσει στο χαρτί. Έτσι, βλέπουμε μια ολοκληρωμένη επιστολή σε μόνο 25 εδάφια. Μπορεί στα μάτια κάποιων η επιστολή αυτή να φαίνεται μικρή. Όταν όμως τη μελετήσουμε βαθύτερα, ανακαλύπτουμε ότι τίποτε δεν είναι μικρό από εκείνο που ο Θεός δίνει στον άνθρωπο.
Το κύριο θέμα είναι ότι «η πίστη» παραδόθηκε μια για πάντα στους αγίους (= πιστούς). Η φράση «μια για πάντα» εννοεί ότι η αλήθεια, όσον αφορά τη σωτηρία, δόθηκε μια για πάντα στους πιστούς κι ότι δεν επιδέχεται προσθήκες για δήθεν νέες αποκαλύψεις ή αλλαγές. Η αλήθεια δόθηκε με θεία αποκάλυψη μέσω των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Κι αυτή την αλήθεια που αφορά τη σωτηρία μας, τη γεύονται μόνο οι πιστοί που έχουν ενωθεί με το Χριστό μέσω του Πνεύματος της διδασκαλίας Του.
Ας δούμε, παρακαλώ, τι μας λέει ο Ιωάννης στην Α’ επιστολή του, κεφ. 1 εδάφια 1-4. «Αυτό που υπήρχε από την αρχή, αυτό που έχουμε ακούσει, αυτό που έχουμε δει με τα μάτια μας, αυτό που με θαυμασμό παρατηρήσαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν σχετικά με το Λόγο της ζωής – και πράγματι, η ζωή φανερώθηκε και την έχουμε δει και την επιβεβαιώνουμε με τη μαρτυρία μας και σας την αναγγέλλουμε για να συμμετάσχετε κι εσείς στην κοινωνία που έχουμε, μια και η κοινωνία η δική μας είναι με τον Πατέρα και το Γιο Του τον Ιησού Χριστό. Και αυτά σας τα γράφουμε για να είναι πλήρης η χαρά σας».
Εδώ, φαίνεται καθαρά ότι πραγματοποιήθηκε η μεγάλη εκείνη υπόσχεση του Θεού : «Ότι δε θα άφηνε τον αδύναμο άνθρωπο ανυπεράσπιστο». Η υπόσχεση αυτή έγινε πριν από πολλούς αιώνες. Ο Θεός, όταν έπεσε ο άνθρωπος, ανέλαβε την πρωτοβουλία της σωτηρίας του προβάλλοντας αυτό που ο σατανάς είχε έρθει να αμφισβητήσει στην Εύα, «την αγάπη Του».
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος έπεσε, ο Θεός τον ψάχνει. Θέλει να τον επαναφέρει. Τον έφτιαξε τέλειο (Γεν. 3:22) για να έχει κοινωνία μαζί του κι ο άνθρωπος να έχει κοινωνία με το Θεό. Καθώς μελετάμε το τρίτο κεφάλαιο της Γένεσης εδ. 7-15 βλέπουμε την αμαρτία του ανθρώπου και τη χάρη του Θεού. Βλέπουμε την πρώτη καλή είδηση να φτάνει στ’ αφτιά του ανθρώπου. Βλέπουμε την πρώτη ενθάρρυνση ζωής. ακούμε το πρώτο ευχάριστο μήνυμα σωτηρίας, «το πρωτευαγγέλιο». Γι’ αυτό δώσε λίγη προσοχή να ακούσεις τι λέει, «Θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα (εννοεί το Σατανά) και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. (που εννοεί την εκ παρθένου γέννηση του Χριστού). Αυτός (ο Χριστός) θα σου συντρίψει το κεφάλι (θα σε εξολοθρεύσει). κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Όταν λέει τη φτέρνα Του, εννοεί τις θλίψεις και το φυσικό Του θάνατο, την εξ αίματος θυσία Του που αναφέρεται στη δικαίωσή μας (Γεν. 3:15).
Αυτό είναι το σωτήριο έργο του Κυρίου μας. Το έργο που «υποσχέθηκε» ο Θεός κατά το πάλαι (Γέν. 3:15) και εκπληρώθηκε με την ενανθρώπιση, τη ζωή, τη διδασκαλία, τη θυσία και την ανάσταση του Κυρίου μας που επιβεβαιώνουν την ικανοποίηση του Πατέρα και τη δικαίωσή μας, αφού ο Αντικαταστάτης μας πλήρωσε στο ακέραιο το χρέος μας στο σταυρό. Έτσι, ούτε υποθέσεις ούτε θαύματα μπορούν να με παρασύρουν να δεχθώ τίποτε το διαφορετικό από αυτό που μας έχει δοθεί. Αυτό συμβουλεύω να κάνεις κι εσύ, φίλη ψυχή. Οι άνθρωποι που παρασύρονται κι απομακρύνονται απ’ την αλήθεια, είναι αυτοί που δεν έχουν γευθεί το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου.
Ο απ. Παύλος στον οποίο είχε δοθεί να ολοκληρώσει το Λόγο του Θεού, μας λέει στην Κολ. 1:24-27. «Τώρα χαίρομαι για τα παθήματά μου για χάρη σας και ανταναπληρώνω έτσι με το σώμα μου τα παθήματα που θα υπέφερε ο Χριστός, αν ζούσε στη γη, για χάρη του σώματός Του, που είναι η εκκλησία, της οποίας εγώ έγινα υπηρέτης, σύμφωνα με την αποστολή που μου ανέθεσε ο Θεός για σας. Να ολοκληρώσω δηλαδή την αποκάλυψη του Λόγου του Θεού. Κι εννοώ το μυστήριο που έμενε καλυμμένο σε όλες τις εποχές και απ’ όλες τις γενιές. Τώρα όμως φανερώθηκε στους πιστούς Του, στους οποίους θέλησε ο Θεός να κάνει γνωστό πόσο μεγάλος είναι ο πλούτος της δόξας που κρύβει το μυστήριο τούτο για τους εθνικούς. Και αυτός είναι ο Χριστός μέσα σας που αποτελεί την ένδοξη ελπίδα σας».
24. Ο απ. Παύλος χαίρει που υποφέρει για χάρη της εκκλησίας. για χάρη του σώματος του Χριστού, όπως υπέφερε ο Χριστός. Αυτό το θεωρούσε προνόμιο. Ταυτόχρονα, βλέπει τις θλίψεις που πρέπει να περάσουν οι Χριστιανοί για χάρη του Κυρίου σαν ένα μέρος των παθημάτων Του που ακόμη μένει να έρθουν. Οι θλίψεις, όμως, των μη σωσμένων είναι κατά κάποιο τρόπο μια πρόγευση των πόνων της κόλασης που θα υποφέρουν για πάντα.
25. «Αυτή την εκκλησία υπηρετώ κι εγώ»: Ο Παύλος δεν είχε αποσταλεί στους Εθνικούς να κηρύξει μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά να υπηρετήσει την Εκκλησία με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ήταν οικονόμος της Εκκλησίας και ως οικονόμος της έπρεπε να φροντίσει την πνευματική οικοδομή της. Να ολοκληρώσει δηλαδή την αποκάλυψη του Λόγου του Θεού. Να μιλήσει για τη σχέση της με το Χριστό, τη μοναδική της ελπίδα, τη ζωή της και την τάξη της. Όλα αυτά σύμφωνα με την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Θεός.
26. «Να αποκαλύψει το μυστήριο που έμενε κρυμμένο για αιώνες και γενιές ολόκληρες. Τώρα όμως φανερώθηκε στους πιστούς Του».
Το εδάφιο αυτό φανερώνει ότι η αλήθεια της εκκλησίας δεν ήταν γνωστή στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν κρυμμένη. Ήταν ένα μυστήριο, (Εφεσ. 3:2-13 και Ρωμ. 16:25-27). Επομένως, είναι λάθος να λέμε ότι άρχισε πριν από την Πεντηκοστή. Αρχικά υπήρχαν δύο ομάδες ανθρώπων, οι Εβραίοι που έρχονται από το σπέρμα του Αβραάμ και οι Εθνικοί.
Εθνικοί είναι όλοι οι λαοί της γης εκτός των Εβραίων. Τώρα, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Εθνικοί, γίνονται μέλη του σώματος της Εκκλησίας με πίστη. Αυτοί είναι οι Χριστιανοί και αποτελούν την Τρίτη ομάδα των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη μας. Η αλήθεια αυτή γίνεται γνωστή σε μας μέσω του Ευαγγελίου, το οποίο διακηρύττει ότι :
Οι Εθνικοί και οι Ιουδαίοι ενωμένοι στην Εκκλησία. «Ο Χριστός είναι η ειρήνη μας. Αυτός είναι που ένωσε τα δύο μέρη και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού. Δηλαδή την έχθρα που υπήρχε μεταξύ τους καταργώντας με το σαρκικό του θάνατο το νόμο των εντολών που αποτελούνταν από διατάγματα, έτσι που τους δύο να τους μεταβάλει σε έναν καινούριο άνθρωπο με τη δική Του προσωπική παρέμβαση φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους. Και σαν ένα σώμα πια να τους συμφιλιώσει με το Θεό μέσω του σταυρού δια του οποίου θανάτωσε την έχθρα» (Εφ. 2:14-16).
27. «Ο Χριστός μέσα μας η ελπίδα της δόξας».
Ο Χριστός που ενοικεί μέσα στον πιστό είναι η ελπίδα της συμμετοχής του στη μελλοντική δόξα. Το γεγονός ότι κατοικεί μέσα μας κάνει το ταξίδι της ζωής μας ευχάριστο. Αν δεχτείς την πρόσκλησή Του (Ματ. 11:28-30), τότε θα γίνουμε συνδαιτυμόνες και συνταξιδιώτες.
Ας δούμε τι λέει ο στιχουργός μας πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Ο Χριστός μέσα μας η ελπίδα της δόξας (Κολ. 1:27)
Δε ζούμε τώρα στο σκοτάδι,
ούτε στη θεϊκή οργή
ήρθε ο Χριστός τα πήρε όλα
κι έδωσε άφθονη ζωή. (Ιωάν. 10:10)
Το Αίμα Του μας έπλυνε
από την αμαρτία,
έτσι ελυτρωθήκαμε
κι έχουμε σωτηρία. (Εφεσ. 1:7)
Στον ίδιο δρόμο, τη χαρά,
η αγάπη Εκείνου κι η φροντίδα
έχουνε γίνει προσφορά
στην κάθε μας ελπίδα. (Ιωάν. 3:16, Φιλ. 4:19, Α’ Πέτρου 5:7)
Όσοι Τον εδεχθήκαμε
εγίναμε παιδιά Του, (Ιωάν. 1:12)
πολίτες στα μητρώα Του,
στη σφαίρα τη δικιά Του. (Φιλ. 4:3, Κολ. 1:12)
Τροφή μας, είν’ ο λόγος Του (Ιωάν. 6:63)
Πίστη, το σύνθημά Του, (Ιωάν. 6:29)
Πατρίδα μας, ο ουρανός, (Β’ Κορ. 5:1)
Ζωή! η συντροφιά Του. (Α’ Ιωάν. 5:12)
Το ενδιαφέρον του απ. Παύλου να νουθετήσει τόσο τον Εθνικό όσο και τον Εβραίο δε σταματάει. Στους Γαλάτες 1:8 δίνει – με συγχωρείτε για τη φράση μου – ευχή και κατάρα, με τα λόγια που ακολουθούν : «Αλλά κι αν ακόμα εμείς ή κάποιος άγγελος απ’ τον ουρανό έρθει και σας κηρύττει ένα Ευαγγέλιο διαφορετικό απ’ αυτό που σας κηρύξαμε, ας είναι αναθεματισμένος».
Έτσι, «Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω…»
4. «Γιατί μπήκαν ύπουλα ανάμεσά σας μερικοί ασεβείς άνθρωποι, που η καταδίκη τους για τούτο το αδίκημα είναι κιόλας αποφασισμένη. Είναι αυτοί που μετατρέπουν τη χάρη του Θεού σε ασέλγεια και τον μοναδικό Άρχοντα και Κύριό μας Ιησού Χριστό τον απαρνούνται».
Από τότε που ιδρύθηκε η Εκκλησία μέχρι σήμερα, βλέπουμε το Σατανά να τοποθετεί τους δικούς του εργάτες μέσα στις συναθροίσεις των Χριστιανών και να παρασύρει και να απομακρύνει από το σώμα της Εκκλησίας τον απλό κι ανυποψίαστο άνθρωπο με τα ψεύδη που του σερβίρει. Του φτιάχνει ένα όμορφο πιάτο κι αυτός το δέχεται και το τρώει, γιατί βλέπει στην εμφάνιση κι όχι το βάθος και την ουσία, εκείνο που η πεινασμένη ψυχή του γυρεύει να απολαύσει. Έτσι, η ψυχή του παραμένει ατροφική. Είναι γεμάτη φρουφρού και μεταξωτές κορδέλες. Το χειρότερο από όλα όμως είναι πως όταν η ζωή του φτάνει στο τέλος της, είναι άδεια… Δεν έχει τίποτε να παραδώσει. Η ύλη που τόσα χρόνια πάλευε να την αποκτήσει, έμεινε πίσω του, στον κόσμο της ύλης… Τι κρίμα! Από νωρίς άρχισε το σχέδιό του ο Σατανάς και μέσα στον απλοϊκό κόσμο, τράβηξε και αρκετούς διανοούμενους που άφησαν το Γάμο (του Χριστού με την Εκκλησία) και πήγαν για… πουρνάρια. Έχουν διανοητική γνωριμία με την αλήθεια, αλλά η διδασκαλία τους, οι τρόποι τους και η όλη συμπεριφορά τους δε βρίσκεται σε αρμονία με εκείνο που ο Λόγος μάς διδάσκει. Μπορεί να χειροτονήθηκαν από ανθρώπους, όχι όμως κι από τον Κύριο (Ιωάννη 15:16) ο Οποίος μας εξέλεξε. Ο διακαής πόθος του Κυρίου μας είναι να κάνουμε το έργο που μας ανέθεσε. Το έργο που ο Ίδιος έκανε. Και τι λέει πάνω σ’ αυτό; «Κάνω ό,τι ακούω από τον Πατέρα Μου,» (Ιωάννη 15:15γ). Και στην προσευχή Του προς τον Πατέρα, Τον ακούμε με πολλή πόνο ψυχής να εκφράζει μια από τις μεγαλύτερες επιθυμίες Του : «Αγίασέ τους με την αλήθεια Σου. Ο Λόγος ο δικός Σου είναι αλήθεια,» (Ιωάν. 17:17). Και γιατί το ζητάει αυτό; «Για να είμαστε όλοι ένα. Όπως Εσύ Πατέρα είσαι ένα με Μένα κι Εγώ με Σένα,» (Ιωάν. 17:21), εννοεί στο ίδιο Πνεύμα. Σε απόλυτη αρμονία Πνεύματος.
Και τώρα ας πάμε να ακούσουμε τι έλεγαν οι «ζωντανοί» πρεσβύτεροι από τον άμβωνα : «Σοφία. ορθοί. ακούσωμεν του Αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα…». Μέσα στις επτά λέξεις (εκτός των δύο άρθρων) έχουμε το ρήμα «ακούσωμεν» που προέρχεται από το «ακούω» και σημαίνει «δέχομαι». Θα μπορούσε να μπει στη θέση του το ρήμα «προσφέρω». Το Πνεύμα όμως δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Ξέρετε γιατί; Διότι η πίστη έρχεται με την ακοή του κηρύγματος και το κήρυγμα είναι ο Λόγος του Θεού. Αυτός, ο λόγος που έρχεται με το ανάγνωσμα (αναγιγνώσκω = διαβάζω δυνατά) του Ευαγγελίου, πρέπει να κατεβεί από τα αφτιά στην καρδιά μας για να ελεηθούμε. Αλλιώς, άδικα ξοδεύουμε το χρόνο μας στις συναθροίσεις. Κι αυτό είναι που ο Σατανάς επιδιώκει. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας απομακρύνει από την αλήθεια και να στραφούμε εναντίον της. Να πιστεύουμε ότι είμαστε Χριστιανοί, την ώρα που δρούμε και κινούμαστε έξω από ό,τι πρεσβεύει η ζωντανή Εκκλησία του Χριστού που μας ανάστησε από το μνήμα της αμαρτίας (Αποκ. 20:5,6) και μας έφερε στο Φως.
Ο αμαρτωλός που κρίνει (εκδικάζει) τον εαυτό του ενώπιον του Θεού και ανακαλύπτει ότι η υπέρτατη ανάγκη που αφορούσε τη σωτηρία της ψυχής του ικανοποιήθηκε μέσα από τη θαυμάσια πρόνοια της θείας χάριτος – εάν παραμένει ενωμένος με το Θεό – ποτέ δε θα βρεθεί στη δυσάρεστη εκείνη θέση του εκτροχιασμού, «Από Πριγκιπόπουλο (Γεν. 32:24-30) να γίνει ακόλουθος του Εωσφόρου».
Ίσως, κάποιος να ρωτούσε : «Ποιοι είναι αυτοί που μετέτρεψαν το Λόγο του Θεού σε ασέλγεια και απαρνούνται το μοναδικό Άρχοντα και Κύριό μας τον Ιησού Χριστό;» Η απάντηση είναι : «Αυτοί είναι οι λεγόμενοι Προκρούστες». Είναι εκείνοι που έκοψαν το Λόγο του Θεού στα μέτρα τους. Έτσι, ο λόγος εξυπηρετεί τις δικές τους ανάγκες. Παύει να γίνεται ευλογία στον άνθρωπο και να δοξάζει το Θεό. Η πίστη τους δεν είναι ακέραιη ούτε η αφοσίωσή τους πλήρης. Προσκυνούν συνδούλους μας και όχι το μόνο Μεσίτη και Κύριό μας τον Ιησού Χριστό. Ξεχνούν πως, όταν προσκυνούν τους συνδούλους μας, μετατρέπουν την ελευθερία που μας προσφέρει ο Χριστός σε δουλοπρέπεια, μέσα από την οποία πηγάζει η ασέλγεια, γιατί ο άνθρωπος πέφτει σε χαμηλό επίπεδο.
Ποτέ στην ιστορία της Εκκλησίας μας τα λόγια αυτά του Ιούδα δεν είχαν τόση δύναμη όσο έχουν σήμερα μακριά από την εξαγνιστική δύναμη που έχει ο Λόγος του Θεού. Αδιαφορία πάλι, ανάμεσα στην κακή διδασκαλία και στη γνήσια αγάπη για το Χριστό και το Θείο Λόγο, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ουδετερότητα σ’ αυτή την περίπτωση είναι μεγάλο έγκλημα εναντίον του Χριστού που μας εξαγόρασε για τον Εαυτό του. Αυτά για σήμερα. Εύχομαι να έγινα κατανοητός και να περπατάς με το Θεό.
5. «Θέλω παράλληλα να σας υπενθυμίσω κάτι που ήδη ξέρετε, ότι ο Κύριος, αφού έσωσε πρώτα το λαό Ισραήλ από τη χώρα της Αιγύπτου, στη συνέχεια εξόντωσε εκείνους που δεν πίστεψαν».
Το σημερινό μας μάθημα έχει μια ευρύτερη έννοια. Δεν έρχεται απλά να υπενθυμίσει τον αναγνώστη, αλλά και να τον εκφοβίσει. Να του θυμίσει το ιστορικό του λαού Ισραήλ που ξεκίνησε καλά, ότι όλοι ακολούθησαν το Μωυσή περνώντας την έρημο κάτω απ’ το σύννεφο (προστασία και οδηγία του Θεού) που τους συνόδευε., ότι όλοι βαπτίστηκαν από την ομίχλη της θάλασσας. ότι όλοι ήπιαν το ίδιο πνευματικό νερό και έφαγαν την ίδια πνευματική τροφή, αλλά, όταν ήρθε η δοκιμασία, προκειμένου να τη δεχτούν με ευχαριστία και να πάρουν την ευλογία που τους επεφύλασσε, αγανάκτησαν και ξέφυγαν από την πορεία που έχει χαράξει ο Θεός για τα παιδιά Του. Το αποτέλεσμα ήταν να αφανίσει όλους όσοι δεν πίστεψαν εκτός απ’ το Χάλεβ και τον Ιησού του Ναυή (Εβρ. 3:16-18).
Ο απ. Παύλος αναφέρει τα εξής στην Α’ Κορ. 10:6-10. «Όλα αυτά έγιναν παράδειγμα για μας, ώστε να μην είμαστε επιθυμητές κακών, όπως επιθύμησαν εκείνοι. Ούτε ειδωλολάτρες να γίνεστε σαν μερικούς απ’ αυτούς, όπως λέει η Γραφή : «Κάθισε ο λαός να φάει και να πιεί και ύστερα σηκώθηκαν να διασκεδάσουν». Ούτε να παρασυρόμαστε στην πορνεία, όπως παρασύρθηκαν μερικοί απ’ αυτούς κι έπεσαν νεκροί σε μια μέρα εικοσιτρείς χιλιάδες άτομα. Ούτε να προκαλούμε το Χριστό με αμφισβητήσεις, όπως Τον αμφισβήτησαν μερικοί απ’ αυτούς και θανατώθηκαν από φίδια. Ούτε να γογγύζετε, όπως γόγγυσαν μερικοί απ’ αυτούς και θανατώθηκαν από τον εξολοθρευτή άγγελο».
Όλα αυτά που μόλις διαβάσαμε δεν είναι μόνο ιστορικά γεγονότα, αλλά μια προειδοποίηση σε μας που ζούμε μετά το πέρας της Ιουδαϊκής περιόδου, στην περίοδο του ευαγγελίου που τα τέλη των καιρών πλησιάζουν. Γι’ αυτό, όταν μελετάμε την Αγία Γραφή, πρέπει να βρίσκουμε την πνευματική έννοια κάθε εδαφίου, τόσο για την πρακτική εφαρμογή της στη ζωή μας, όσο και για την πνευματική αποδοτικότητά μας. Έτσι, θα είμαστε τόπος κατοικίας του Θεού δια του Πνεύματος (Εφ. 2:22) και όχι τόπος του Σατανά να μας κοσκινίζει…
Ο απ. Παύλος μας παροτρύνει να μην αμελούμε τις συναθροίσεις μας (Εβρ. 10:25), γιατί μέσα σ’ αυτές υπάρχει προσευχή : «Για σοφία, δύναμη, προστασία και κατεύθυνση». Υπάρχει μελέτη στο Λόγο του Θεού : «Για κατάρτιση». Υπάρχει πνευματική κοινωνία : «Για ενθάρρυνση και αποδοτικότητα». Υπάρχει όμως και «ψαλμωδία» που εξωτερικεύει με ευγνωμοσύνη τη χαρά του πιστού που από τώρα ανήκει στην οικογένεια του Θεού! Έτσι μόνο ο πιστός μπορεί να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της ψυχής (διάβολο, κόσμο, σάρκα) κατά μέτωπο.
Ο διάβολος (η λέξη προέρχεται από το ρήμα διαβάλλω) είναι αυτός που μας διαβάλλει,. ο κόσμος, του οποίου το κοσμικό ρεύμα μάς παρασύρει,. και η σάρκα με τις επιθυμίες της που από κοινού μας οδηγούν στον όλεθρο,. τώρα, παύουν να έχουν εξουσία επάνω μας. Η δε ένωσή μας με το Χριστό δένει καθημερινά περισσότερο και, κανείς δεν μπορεί να μας αποσπάσει απ’ τα χέρια Του (Ιωάν. 10:28).
Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
6. «Ακόμα και τους αγγέλους εκείνους που δεν διαφύλαξαν το αξίωμά τους, αλλά εγκατέλειψαν το ίδιο τους το κατοικητήριο, τους έχει φυλακίσει με μόνιμα δεσμά μέσα στο σκοτάδι για να δικαστούν τη Μεγάλη Μέρα».
Οι άγγελοι όπως διαβάσαμε στο «Αλφαβητάρι του Χριστιανού» ήταν αξιόλογοι διάκονοι στο λαό Ισραήλ σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη. Διαβάζουμε μάλιστα στους ψαλμούς 68:17, όπως στις Πράξεις 7:53 και στην προς Γαλάτες 3:19, ότι ο νόμος είχε δοθεί από μια υπηρεσία αγγέλων. Από τότε όμως που ήρθε ο Χριστός, το έργο των αγγέλων έπαψε να έχει σχέση με την εκκλησία. Το έργο τους ήταν να φέρνουν μηνύματα από τον ουρανό και να γυρίζουν ξανά στη βάση τους. Είναι δημιουργήματα. Δεν πολλαπλασιάζονται όπως οι άνθρωποι. Δρουν και κινούνται ανεξάρτητα ο ένας απ’ τον άλλο. Έτσι όταν ο εωσφόρος έπεσε, δεν έπεσε και ολόκληρο το αγγελικό γένος όπως έγινε με τον Αδάμ και το ανθρώπινο γένος. Έπεσαν μόνο αυτοί που στασίασαν μαζί του. Αυτοί διαιρούνται σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα είναι εκείνη της οποίας η ανταρσία ήταν τόσο μεγάλη που είναι φανερό ότι φυλακίστηκαν και έκτοτε δεν έχει ελευθερία κινήσεως και κατά συνέπεια αδυνατεί να δραστηριοποιηθεί. Η δεύτερη ομάδα πεσμένων (αμαρτωλών) αγγέλων έχει ελευθερία κινήσεως και δρα κάτω από την ηγεσία και οδηγίες του Σατανά.
Αναφορά πάνω στο θέμα των πεσμένων αγγέλων γίνεται σε αρκετά εδάφια στο Βιβλίο της Αποκάλυψης. Εκεί βλέπουμε την καταδίκη των πεσμένων αγγέλων. Την αιώνια τιμωρία που τους περιμένει. Και δε θα καταδικαστούν για την αντίδρασή τους στον ουρανό, αλλά και για την ευθύνη που φέρουν για την καταδίωξη, φυλάκιση κι εξόντωση χιλιάδων Χριστιανών.
Η δικάσιμη ημέρα πλησιάζει. Αυτό που το Πνεύμα του Θεού μού φέρνει στο νου, είναι οι ψευδοδιδάσκαλοι που παραποιούν το Λόγο του Θεού και απομακρύνουν το θεοσεβούμενο από την αλήθεια, Χριστό, με το να του συστήνουν ένα δικό τους ευαγγέλιο. Ένα ευαγγέλιο δικής τους επινόησης. Ένα ευαγγέλιο που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Άσχετο με Εκείνο που μας παρέδωσαν οι Απόστολοι. «Είναι φοβερό να πέσει κάποιος στα χέρια του ζωντανού Θεού,» (Εβρ. 10:31). Ξανασκεφτείτε το : «Εάν πέταξε τους αγγέλους του φωτός στο ζοφερό σκοτάδι, πιστεύετε ότι θα αφήσει εσάς έξω από μια τιμωρία σαν αυτή εδώ; Όχι, βέβαια. Η δικαιοσύνη και η οργή Του θα σας κρατούν δέσμιους για πάντα».
7. «Όπως ακριβώς τα Σόδομα και τα Γόμορρα και οι γύρω απ’ αυτές πόλεις, που με τρόπο παρόμοιο με αυτούς παραδόθηκαν στην πορνεία και παρασύρθηκαν σε αφύσικες σαρκικές σχέσεις και προβάλλονται τώρα μπροστά μας παράδειγμα καταδίκης τους στην αιώνια φωτιά».
Αυτό εδώ είναι το τρίτο παράδειγμα αποστασίας που αναφέρεται απ’ τον Ιούδα.
Α) Η αποστασία των Ισραηλιτών με την οικτρή απιστία τους κατά το παρελθόν.
Β) Η πτώση των αγγέλων που δεν κράτησαν την αρχική τους θέση, και
Γ) Τα Σόδομα και Γόμορρα με τις γύρω πόλεις.
Οι πόλεις αυτές είχαν καταδικαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι θαμμένες κάτω απ’ τη Νεκρά Θάλασσα. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι έχουν εντοπισθεί. Αυτό που έχει σημασία εδώ, είναι ότι ο Θεός τις κατέστρεψε, γιατί οι άνθρωποι σ’ αυτές τις πόλεις είχαν παραδοθεί στην ομοφυλοφιλία και την παρά φύση ασέλγεια. Μα και στις μέρες μας δεν πάμε πίσω. Ο Σατανάς δεν παύει να κάνει το έργο του. Το γεγονός ότι ο Θεός τιμώρησε τους ανθρώπους στο παρελθόν για τις φιλήδονες αμαρτίες τους, θα πρέπει να είναι μια μεγάλη προειδοποίηση και για το γένος μας που φαίνεται να πρωτοστατεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο απ. Πέτρος στην πρώτη του επιστολή 2:11, μας παρακαλεί «να απέχουμε από σαρκικές επιθυμίες, γιατί αυτές βρίσκονται σε πόλεμο με την ψυχή». Αυτές ήταν οι επιθυμίες που κατέστρεψαν ολοκληρωτικά με φωτιά από τον ουρανό τους Σοδομίτες, και πιστεύω, πως σύντομα θα καταστρέψουν κι εμάς αν δε συμμορφωθούμε δια της ανακαινίσεως του πνεύματός μας, (Ρωμ. 12:2). Ο απ. Παύλος με το θέμα αυτό καταπιάνεται και αναφέρεται στην προς Ρωμαίους επιστολή του, απ’ τη στιγμή που παίρνει στα χέρια του την πένα κι αρχίζει να τους γράφει (Κεφ. 1:24-27). Καθώς μελετάμε προσεκτικά τις επιστολές του που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της Καινής Διαθήκης, βλέπουμε να αποκαλεί μοιχούς και μοιχαλίδες όλους εκείνους που δήθεν παίρνουν πνευματική τροφή έξω από τα 66 βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Ξεχνούν πως, ό,τι δεν είναι από το λόγο του Θεού, εκεί δεν υπάρχει φως (Ησ. 8:20). Και, όπου δεν υπάρχει φως, υπάρχει σκότος. γι’ αυτό και οι άνθρωποι κάνουν τα έργα του σκότους. Και το ερώτημα είναι : «Μήπως ευθύνονται οι εκάστοτε λειτουργοί που δεν μας έδωσαν ποτέ την αλήθεια; Απ’ την άλλη μεριά, αφού ξέρουμε ότι ο Θεός είναι Κυρίαρχος, μήπως η ευθύνη να ψάξουμε την αλήθεια είναι και δική μας;» Η απάντηση βρίσκεται στην Αποκάλυψη που ο Χριστός κάνει στον Ιωάννη κεφ. 3 και εδ. 20, που λέει : «Νά, στέκομαι στη θύρα και χτυπώ. αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν, (εισελεύσομαι προς αυτόν) και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου». Ο δείπνος εδώ, αναφέρεται στο Λόγο του Θεού που πρέπει να τον αναμασήσουμε για να πέσει το κολλύριο από τα μάτια μας, ώστε να βλέπουμε καθαρά το δρόμο του Θεού. Το δρόμο που πρέπει να περπατάμε, αν θέλουμε να ακούσουμε μια μέρα το καλωσόρισμά Του και να δούμε ένα μικρό μειδίαμα στα χείλη Του (Λουκά 19:17).
Είθε, πάντα, να μας συνοδεύει η χάρη Του.
8. «Αλλά όμως κι αυτοί, παρόμοια με εκείνους, ονειρεύονται, έτσι που και τη σάρκα τη μολύνουν, αλλά και τη θεϊκή κυριαρχία την απορρίπτουν και τις ένδοξες δυνάμεις τις βλαστημούν».
Ο απόστολος, εδώ, παρουσιάζει τέσσερα αποδεικτικά στοιχεία που βαρύνουν τους πλάνους που εισέδυσαν στην Εκκλησία του Χριστού για να διαφθείρουν τους μαθητές Του που ακολουθούσαν πιστά τη διδασκαλία Του.
1) Τους αποκαλεί «ονειροπόλους, ονειροπαρμένους». Όλοι αυτοί ζουν σε έναν κόσμο πλασματικό, σε έναν κόσμο που έχουν φτιάξει με τη φαντασία τους. Ανύπαρκτο! Όλοι αυτοί δεν ανταποκρίνονται στην πρόσκλησή Του. Το λόγο Του ούτε καν τον γνωρίζουν. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, όταν κάποιος τους ρωτήσει να του τον ερμηνεύσουν, ο καθένας από αυτούς δίνει τη δική του ερμηνεία που είναι ξένη και ασύμφωνη προς το πνεύμα της διδασκαλίας Του.
Και, αφού σήμερα, είμαι ακόμη μαζί σας, θα ήθελα να αναφέρω δύο – τρία εδάφια που πιστεύω ότι θα είναι αρκετά να σας στηρίξουν για να μην παρασύρεσθε από τους εκάστοτε επιδρομείς του Σατανά.
Ο Κύριός μας έκανε μια δήλωση : «Όταν ένας δυνατός φυλάει την αυλή του (= το παλάτι του) καλά οπλισμένος, παραμένουν ασφαλή τα υπάρχοντά του. Σε περίπτωση όμως, που του επιτεθεί ένας δυνατότερός του και τον νικήσει, παίρνει τον οπλισμό του, στον οποίο βασιζόταν, και μοιράζει τα λάφυρά του» (Λουκά 11:21,22).
Ο Κύριος εδώ μας δίνει μια εικόνα για τη δύναμη του Σατανά που πρέπει να προσέξουμε, αν θέλουμε να είμαστε νικητές στη χριστιανική μας ζωή. Μας λέει ότι η δύναμη του Σατανά φαίνεται από τις νίκες του πάνω στις ψυχές των ανθρώπων από τις ημέρες των πρωτοπλαστών που μας κρατούν αιχμαλώτους και μας στερούν από την παντοτινή μας πατρίδα, τον Ουρανό. Ο Σατανάς είναι ο φοβερότερος εχθρός του χριστιανού μετά από τη σάρκα και τον κόσμο που δεν πρέπει να παίρνουμε ανέμελα.
Αναφέρεται στην αμυντική του πανοπλία που δεν μπορεί να νικηθεί με ασθενικές επιθέσεις. Αν θέλουμε να κερδίσουμε τη μάχη, τότε πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εχθρό και τα τεχνάσματά του, γιατί εκείνος γνωρίζει όλα τα ευαίσθητα σημεία του ανθρώπου που θα χτυπήσει.
Αν δώσουμε προσοχή στο μάθημά μας, βλέπουμε ότι το σπίτι του Σατανά είναι η καρδιά του φυσικού ανθρώπου. Κάθεται στο θρόνο που έπρεπε να κάθεται ο Θεός και κυβερνάει τον άνθρωπο. Μας λέει ότι «τα υπάρχοντά του είναι ασφαλή». Αφού ο φυσικός άνθρωπος είναι νεκρός μέσα στις παραβάσεις του και στις αμαρτίες του, η καρδιά του παραμένει ανενόχλητη πάνω στα πνευματικά πράγματα. Δε φοβάται το μέλλον και πάνω στην απερισκεψία και αδιαφορία που τον διακρίνει, ο Σατανάς βρίσκει την ευκαιρία και κυβερνά την ψυχή του και, μάλιστα, τον κάνει να νιώθει ότι όλα πάνε καλά.
Ας ευχαριστούμε όμως το Θεό, γιατί υπάρχει Κάποιος που είναι δυνατότερος από το Σατανά. Κι Αυτός είναι ο Φίλος των αμαρτωλών, ο Ιησούς, ο Γιός του Θεού. Όσο δυνατός κι αν είναι ο Σατανάς, όσα χρόνια κι αν κρατούσε υπόδουλο το ανθρώπινο γένος, ο Ιησούς τον έδεσε. Κάθε φορά που τον συναντούσε, τον αντιμετώπιζε με την Αγία Γραφή. Τον αφόπλιζε από την πανοπλία του στην οποία στήριζε τις δυνάμεις του. Όταν η δύναμη της αμαρτίας και της διαφθοράς μέσα στην ψυχή του φυσικού ανθρώπου σπάσει, τότε η πανοπλία του Σατανά απομακρύνεται.
«Έπειτα, ο Ιησούς μοιράζει τα λάφυρα». Σε ποιους; Στους ακολούθους Του! Δίνει σε όλους τους πιστούς «το όφελος της νίκης». Αφού ολόκληρο το έργο του Ιησού ήταν κατασκευασμένο να σπάσει τις αλυσίδες από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής, είναι καθήκον όλων μας να ενωθούμε μαζί Του και να δεχθούμε το ευαγγέλιο με χαρά. Έτσι ο λόγος από κοινού με το Πνεύμα το Άγιο θα φτιάξουν το νέο εν Χριστώ άνθρωπο που θα είναι ανεπηρέαστος από τις επιθέσεις του εχθρού. Έτοιμος για άμυνα και δράση.
2) Το δεύτερο πράγμα για τους αποστάτες δασκάλους είναι ότι «μολύνουν τη σάρκα τους». Ότι εμπλέκονται σε ταπεινά και ανώμαλα πράγματα. Όλα αυτά μας θυμίζουν τις καταστάσεις που επικρατούσαν στα Σόδομα και Γόμορρα. Ακόμη, τις παντρειές που γίνονται σε εκκλησίες με τους ομοφυλόφιλους. Ξεχνάνε ότι ο Θεός δεν επέτρεψε ακόμη και στον αγαπημένο Του λαό να μπει στην Υποσχόμενη Γη, λόγω ανυπακοής. Όλα αυτά είναι παραδείγματα για όλους τους ανέμελους.
3) «Αυτοί, οι αποστάτες δάσκαλοι, α θ ε τ ο ύ ν τη θεϊκή κυριαρχία» που εννοεί ότι δεν τη δέχονται, την απορρίπτουν. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να βλέπουμε την κοινωνία μας να εκτροχιάζεται και να δρα έξω απ’ το φως και το πολίτευμα που θέσπισε ο Δημιουργός και τελειωτής της πίστης μας, ο Ιησούς Χριστός, (Εβρ. 12:2). Βλέπουμε την ανηθικότητα να κυριαρχεί και τα έθνη να συναγωνίζονται το ένα το άλλο, ποιο θα παρουσιάσει το μεγαλύτερο εκτροχιασμό, σαν να επρόκειτο να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα σε έναν αγώνα δρόμου. Εύχομαι, οι αποστάτες να γνωρίσουν την αλήθεια και γρήγορα να ελευθερωθούν από τα δεσμά της αμαρτίας και της δήθεν παράδοσης (Ιωάν. 8:31,32).
4) Οι αποστάτες δάσκαλοι «βλαστημούν τις ένδοξες δυνάμεις». Αντιτίθενται στους νόμους που η πολιτεία έχει θεσπίσει. Όλα τους ενοχλούν. Ό,τι άσχημο γίνεται, γι’ αυτούς ευθύνονται οι άρχοντες του τόπου τους οποίους οι ίδιοι – οι ασυνείδητοι – εξέλεξαν με την ψήφο τους.
Κάποτε, ο Παρμενίων, ένας από τους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου είπε : «Εάν εγώ ήμουν ο Μέγας Αλέξανδρος, θα έκανα το … και το…» και η απάντηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν : «κι εγώ αν ήμουν ο Παρμενίων, θα έκανα αυτό που λες. Αλλά, επειδή είμαι ο Μέγας Αλέξανδρος, κάνω αυτό που μου λέει η συνείδησή μου». Ο απ. Παύλος συνιστά υποταγή στους νόμους που οι άρχοντες έχουν θεσπίσει. γιατί όπου δεν υπάρχει πολιτεία, κυβερνά η αναρχία. Η προσευχή και η αφοσίωσή μας στο Θεό δίνουν πάντα τη σωστή λύση.
9. «Ενώ, ακόμη κι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, όταν, αντιμετωπίζοντας το Σατανά φιλονικούσε μαζί του για το σώμα του Μωυσή, δεν τόλμησε να εκστομίσει καμία βρισιά (λοίδορον κρίσιν), αλλά είπε : «Ο Κύριος να σε επιτιμήσει»».
Για να πούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά, πρέπει να δούμε την έννοια του ρήματος επιτιμώ. «Επιτιμώ» θα πει επιπλήττω, μαλώνω. Αρχικά, η λέξη αυτή αναφερόταν από τους δικαστές που όριζαν την ποινή που έπρεπε κάποιος να πληρώσει. Και τώρα, στο θέμα μας.
Αυτό εδώ, είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα εδάφια της Καινής Διαθήκης. Εδώ, το Άγιο Πνεύμα οδηγεί το Χριστάδελφο Ιούδα να μας αναφέρει ορισμένα πράγματα που μας βοηθούν στην πνευματική μας οικοδομή.
Ο Σατανάς είναι ένα αμαρτωλό δημιούργημα κι ένας απαίσιος εχθρός του Θεού. Την ώρα που ο αρχάγγελος Μιχαήλ ετοιμάζεται να θάψει το σώμα του Μωυσή, ο Σατανάς παρουσιάζεται για να διεκδικήσει τη σωρό του, με τη δικαιολογία ότι του ανήκε. Φαίνεται να προβάλει ως δικαιολογία το έγκλημα που ο Μωυσής είχε κάνει κι επομένως πίστευε ότι του ανήκε. Ότι ήταν ένας απ’ τους δικούς του. Ο Θεός όμως δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Επέρχεται φιλονικία μεταξύ Αρχαγγέλου και Σατανά. Ο Αρχάγγελος δεν εκστόμισε κακό λόγο σε βάρος του Σατανά. Σέβεται τη θέση του. Ξέρει ότι η κρίση ανήκει στον Κύριο κι ότι πρέπει να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Τι όμορφο παράδειγμα για όλους εμάς που πιστέψαμε στο σωτήριο έργο του Κυρίου κι εργαζόμαστε στον αγρό Του! Πόσο υποδηλωτικό και συμβουλευτικό για όλους, όσοι παίρνουμε, με ευσυνειδησία, την αποστολή μας ως υπηρεσία! Μόνον έτσι δοξάζεται ο Θεός. Ναι, φίλη ψυχή, μόνον έτσι.
Ο Σατανάς αποκρύπτει απ’ τον Αρχάγγελο το γεγονός της μεταμόρφωσης στο όρος Σινά. Όπως κάνει και στο μεγαλύτερο ποσοστό των Χριστιανών που δε βαφτίζονται καθημερινά μέσα στην αλήθεια. Μέσα στο Λόγο του Θεού που έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα μέσα μας και να μεταμορφώσει το χαρακτήρα μας. Αποκρύπτει το γεγονός ότι ο π ι σ τ ό ς δεν χάνει ποτέ τη σωτηρία του. Ότι οι δωρεές και η κλήση του Θεού είναι αμετάκλητες, δεν ανακαλούνται (Ρωμ. 11:29). Ο Χριστάδελφος τα γνωρίζει όλα αυτά και τη μόνη φράση που ακούμε από τα χείλη του είναι : «Ο Θεός να σε επιτιμήσει». Θα μπορούσε να του αραδιάσει ολόκληρα κατεβατά από κατηγορίες, αλλά θέλει ο κάθε πιστός που μελετά και κάνει περισυλλογή στο Λόγο του Θεού να διδάσκεται μέσα απ’ αυτόν και να ζητά σοφία και εγκράτεια, κάτι που λείπει απ’ το Χριστιανό σήμερα.
Σημείωση :
* Ορισμένοι σχολιαστές πιστεύουν ότι ο Σατανάς ζητούσε το σώμα του Μωυσή για να χτίσει κάπου ένα μαυσωλείο, ώστε να στρέψει τους Ισραηλίτες στη λατρεία των οστών του Μωυσή, την ειδωλολατρία, μακριά απ’ το Θεό. Κι αυτό το θεωρώ πολύ σωστό, αφού ο Σατανάς εργάζεται ασταμάτητα για να φέρει τον άνθρωπο πίσω στην αμαρτία και την ειδωλολατρία.
** Όσο γι’ αυτούς που νομίζουν ότι είναι σταθεροί στην πίστη, ας προσέχουν μήπως πέσουν ή μήπως ήδη έχουν πέσει (Α’ Κορ. 10:12).
10. «Αυτοί όμως, από τη μια όσα δεν καταλαβαίνουν τα βλαστημούν κι από την άλλη όσα από φυσικό ένστικτο γνωρίζουν, όπως τα άλογα ζώα, τα χρησιμοποιούν για τη φθορά τους»
Είναι πράγματι εντυπωσιακό να μην τολμά ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων να κάνει έντονες επιτιμήσεις εναντίον του Σατανά, την ίδια στιγμή που άλλοι άνθρωποι βλαστημούν με υπερηφάνεια το Θεό για πράγματα που είναι πάνω απ’ την αντίληψή τους.
Ακόμη και σε κείνα που γνωρίζουν δεν συμπεριφέρονται με ευπρέπεια, αλλά σαν άλογα ζώα, διαφθείρουν τους εαυτούς τους αποκαλύπτοντας πλήρη ανικανότητα να χαλιναγωγήσουν τις σαρκικές τους επιθυμίες. Ντροπή δε νιώθουν. Στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις., στο δικό τους μυαλό,. στη δική τους αντίληψη,. με αποτέλεσμα να έχουμε αποθεώσει την επιστήμη και να στηριζόμαστε στα επιτεύγματά της. Ξεχνούν ότι έφτασε ο θερισμός και ότι πρέπει να απολογηθούν μπροστά στο μεγάλο Δικαστή. Ο Σατανάς απ’ την άλλη γνωρίζει ότι το τέλος του πλησιάζει και δίνει τις πιο σκληρές μάχες για να δελεάσει και να παρασύρει ακόμη και τους εκλεκτούς του Θεού.
«Εμείς πάντως, αδελφοί,» λέει ο απ. των εθνών, Παύλος, «έχουμε την υποχρέωση να ευχαριστούμε πάντοτε το Θεό για σας τους αγαπημένους του Κυρίου. Γιατί εσάς εδιάλεξε ο Θεός από την αρχή στη σωτηρία μέσω της πίστης στην αλήθεια. Γι’ αυτό ακριβώς σας κάλεσε μέσω του Ευαγγελίου που εμείς σας κηρύξαμε για να καταστείτε όργανα δόξας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό λοιπόν, αδελφοί, να μένετε σταθεροί σ’ αυτά που σας παραδώσαμε προφορικά ή με κάποια επιστολή μας. Και ευχόμαστε, ο Ίδιος ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός και ο Θεός που είναι και Πατέρας μας και ο Οποίος μας αγάπησε και μας έδωσε με τη χάρη Του αιώνια ανακούφιση και ελπίδα για το καλό μας, να ενθαρρύνει τις καρδιές σας και να σας στηρίξει προς την κατεύθυνση κάθε καλού λόγου και κάθε καλού έργου» (Β’ Θεσ. 2:13-17). «Όσο για τους αποστάτες, αφήστε τους με προσευχή στα χέρια του Κυρίου, αφού τους μιλήσετε μία ή δύο φορές το πολύ κι Αυτός θα κάνει το έργο Του» (Τίτου 3:10).
11. «Αλίμονο σ’ αυτούς, γιατί πήραν το δρόμο του Κάιν και ξεχύθηκαν στην ίδια πλάνη με το Βαλαάμ για χάρη υλικού κέρδους και εξαιτίας της αντιλογίας τους χάθηκαν σαν τον Κορέ».
Απ’ την αρχή της δημιουργίας ο Θεός έκανε γνωστή την αλήθεια της σωτηρίας στον άνθρωπο και ότι ο θάνατος και η κρίση ήταν η μερίδα που Του ανήκε δικαιωματικά και ότι αυτή ακόμη η μερίδα ποινής θα μπορούσε να αποσβεσθεί μέσω θυσίας αίματος που θα ερχόταν από το Σπέρμα μιας γυναίκας τον κατάλληλο καιρό (Γαλ. 4:4). Αυτή είναι η πρώτη ενθαρρυντική είδηση (καλή αγγελία) που έρχεται απ’ το Θεό στον πεσμένο άνθρωπο! (Γεν. 3:15).
Τώρα, με βάση αυτό που προείπαμε, η πίστη δίδαξε όλους εκείνους, στους οποίους είχε εργασθεί η χάρις του Θεού, τον αρμόδιο τρόπο ή αν θέλετε το σωστό τρόπο, ώστε να πλησιάζουν το Θεό στηριζόμενοι στη θυσία Εκείνου που θα γινόταν αμαρτία για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη ενώπιον του Θεού. Για τούτο και διαβάζουμε : «Χάρη στην πίστη του ο Άβελ πρόσφερε στο Θεό θυσία υπέρτερη από εκείνη του Κάιν. Και για την πίστη του αυτή αναγνωρίστηκε ότι είναι δίκαιος, πράγμα που το επιβεβαιώνει με τη μαρτυρία του ο Ίδιος ο Θεός για τα δώρα που ο Άβελ Του προσέφερε. Και χάρη σ’ αυτήν την πίστη του, αν και πεθαμένος, συνεχίζει ακόμη να μας μιλά (Εβρ. 11:4).
Η Γραφή αναφέρει πολλά εδάφια για το ότι μόνο με θυσία αίματος γίνεται άφεση αμαρτιών : «Αυτός (ο Χριστός) τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας» (Ησαΐα 53:5). «Χωρίς να χυθεί αίμα δεν γίνεται άφεση αμαρτιών» (Εβρ. 9:22β). «Αλίμονο όμως σ’ αυτούς που ακολούθησαν το δρόμο του Κάιν».
Ο Κ ά ι ν ήταν ένας θρήσκος άνθρωπος, αλλά, ταυτόχρονα, ένας φυσικός άνθρωπος. Πίστευε στο Θεό και πίστευε και στη θρησκεία, αλλά όλα αυτά τα έκανε σύμφωνα με τη δική του αντίληψη. Αρνιόταν ότι ήταν αμαρτωλός, απέρριπτε το γεγονός ότι η σωτηρία έρχεται με βάση «την εξ’ αίματος θυσία» και ότι με το δικό του τρόπο μπορούσε να πλησιάσει το Θεό. Με άλλα λόγια, δεν ήρθε στο Χριστό με πίστη. Δεν πίστεψε στο λόγο του Θεού, όταν είπε ότι ο άνθρωπος έπρεπε να φέρει ένα αρνάκι για θυσία, γιατί χωρίς θυσία αίματος δεν υπάρχει συγχώρηση αμαρτιών και η ποινή είναι αδύνατο να πληρωθεί. Ευτυχώς, ένας τρόπος υπάρχει κι αυτός ο τρόπος είναι εκείνος τον οποίο μας συνιστά ο καλός δημιουργός μας. Κι αυτή η εικόνα δείχνει όχι απλά το φυσικό άνθρωπο, αλλά τον αποστάτη. Κι αν αυτό δεν το αντιληφθούμε, τότε, ανήκουμε κι εμείς στην οικογένεια του Κάιν, όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχθούμε. Καλά τα φρούτα κι όμορφη η προσφορά του Κάιν, αλλά δεν ανταποκρίνονται στο θείο αίτημα που ζητά τον εξαγνισμό της συνείδησης και τον καθαρισμό της ψυχής από το λεκέ της αμαρτίας. Όλα αυτά ξεκινούν από την υπερήφανη καρδιά του φυσικού ανθρώπου που δεν υποτάσσεται σε καμία δύναμη. Μια καρδιά που είναι άσχετη προς την αποκεκαλυμμένη Αλήθεια του Θεού, το Ευαγγέλιο. Έτσι, παραδίδεται στις ανθρώπινες διδασκαλίες και απομακρύνεται απ’ το Θεό και το σωτήριο έργο που ετοίμασε για τον άνθρωπο με τη θυσία του Γιού Του.
Το λάθος του Βαλαάμ
«Και ξεχύθηκαν στην ίδια πλάνη με το Βαλαάμ για χάρη υλικού κέρδους»
Στη Β’ επιστολή του Πέτρου 2:15 διαβάζουμε γι’ αυτούς που εγκατέλειψαν τον ίσιο δρόμο κι έπεσαν στην πλάνη. Γι’ αυτούς που ακολούθησαν το δρόμο του Βαλαάμ, ο οποίος αγάπησε το παράνομο κέρδος και στην Αποκάλυψη 2:14 βλέπουμε το δόγμα του Βαλαάμ : «Έχω όμως να σου καταμαρτυρήσω λίγα πράγματα, ότι δηλαδή έχεις εκεί κάποιους που ακολουθούν τη διδασκαλία του Βαλαάμ, ο οποίος δασκάλευε τον Βαλάκ να ρίξει σε παγίδα τους Ισραηλίτες, ώστε να φάνε από το κρέας των ζώων που έχουν θυσιαστεί στα είδωλα και να πορνεύσουν». Μέσα απ’ τα παραδείγματα αυτά φαίνονται δύο πράγματα, «Η μέθοδος και το δόγμα που ακολουθούσε ο Βαλαάμ». Ο ίδιος γίνεται ένα αξιοπρόσεκτο παράδειγμα για όλους εκείνους που υποθέτουν ότι ο σκοπός της θεοσέβειας είναι κάποιος να επωφεληθεί υλικά. Κι ότι αυτό είναι ορθό και δίκαιο για έναν ποιμένα ώστε να εκμεταλλευτεί τη θέση που έχει για προσωπικό του όφελος. Ο Λέων ο Δέκατος ήταν ένας πιστός ακόλουθος του Βαλαάμ, όταν αναφώνησε στους καρδιναλίους του : «Τι επικερδές πράγμα έχει γίνει για μας αυτός ο μύθος γύρω από τον Ιησού Χριστό!» Και όχι μόνον ο Λέων ο Δέκατος, αλλά και κάθε πρόσωπο που ασπάζεται και ακολουθεί το σύστημα του Βαλαάμ κάτω από ανθρωποκαμωμένες – μυστηριώδεις – θρησκείες με απώτερο σκοπό τα προσοδοφόρα υλικά κέρδη και όχι το κέρδος των ψυχών στο Χριστό γύρω απ’ του Οποίου το όνομα περιφέρονται ως Χριστιανοί.
Η ιστορία του Βαλαάμ καταγράφεται στο βιβλίο των αριθμών και είναι εξαιρετικά έντονη. «Αγαπούσε το μισθό της αδικίας». Την ώρα που ομολογούσε ότι είναι προφήτης του Θεού, επεδίωκε να εκπορνεύσει το ιερό λειτούργημα με το να συσσωρεύει υλικό πλούτο. Μερικές φορές τον συγκρατούσε ο φόβος, άλλες πάλι το αίσθημα της καλής συμπεριφοράς. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν αρκετά να τον αποτρέψουν από το να αποπλανεί τους ανθρώπους του Θεού προς όφελός του. Στο νου μας είναι πάντα στιγματισμένος. Είναι ο άνθρωπος που για λίγο, πρόσκαιρο κέρδος, οδηγούσε τους δικούς του σε μια ασφυκτική κατάσταση. Αυτό συμβαίνει και σήμερα.
Οι μονές που διαφημίζονται απ’ τις τηλεοράσεις τούς έχουν γίνει εμμονές. Όσο πιο προσοδοφόρες είναι, τόσο πιο πολύ υποφέρουν οι άνθρωποι γύρω τους. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι τρέχουν να φιλήσουν το χέρι των μοναχών και να τους προσκυνήσουν, να πάρουν την ευλογία τους. Οξύμωρο σχήμα! «Ο Ευλογών τους ευλογούντας Σε, Κύριε, και αγιάζων τους επί Σοι πεποιθότας, σώσον τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…,» πάει περίπατο. Έτσι, η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται… Οι απεσταλμένοι του Θεού δεν έρχονται όπως εστάλησαν οι μαθητές του Κυρίου, όταν τους είπε : «Να μην κρατάτε τίποτε επάνω σας εκτός από ένα ραβδί που θα σας στηρίζει στην οδοιπορία σας. και η ενδυμασία σας να είναι απλή όπως και το μήνυμά σας,» άλλα έρχονται σαν αρπακτικά κοιτάζοντας να πάρουν και όχι να δώσουν. Το μήνυμά τους δεν έχει θεία πειθώ. Το Χριστό Τον σερβίρουν με τη λαβίδα. Ο Λόγος γι’ αυτούς έγινε από πνεύμα, ύλη. Δεν έρχεται στην καρδιά μας για να ελεηθούμε, αλλά πηγαίνει στο στομάχι… Ξεχνούν «Ότι η ζωή του αίματος είναι μόνο στη σάρκα (Λευ. 17:11) και ότι η ζωή του ανθρώπου είναι στο πνεύμα» (Ιωάν. 6:68). «Πού να πάμε Κύριε; Εσύ έχεις λόγια που προσφέρουν ζωή αιώνια». Μόνο ο Λόγος του Θεού εμπεριέχει όλες τις οδηγίες που χρειάζεται ο άνθρωπος για την ενημέρωσή του, τον καθαρισμό του (αγιασμό του) και τον καταρτισμό του πάνω στο έργο που ο Θεός του έχει εμπιστευθεί. Ο απόστολος λέει : «Με φόβο και τρόμο να κατεργάζεσθε τη σωτηρία σας. Γιατί ο Θεός – το Πνεύμα το Άγιο – είναι Εκείνος που πρέπει να ενεργεί μέσα σας και όχι ο ετσιθελισμός σας».
Ο αποστάτης αρνείται το Θεό όπως ο Κορέ
Η ιστορία του Κορέ καταγράφεται στο Βιβλίο των Αριθμών κεφάλαια 16,17. Κι αυτή είναι μία φοβερή ένδειξη για όσους ξεφεύγουν από τις οδηγίες του Θεού που αναφέρονται στο Γραπτό Λόγο.
Ο Κορέ ήταν ξάδερφος του Ααρών (Έξ. 6:18-21). Ήταν Λευίτης. Προφανώς να ήταν πικραμένος, γιατί το προνόμιο της ιεροσύνης το είχε μόνο η οικογένεια του Ααρών.
Όταν ο Κορέ με τους συνεργούς του Δαθάν και Αβιρώμ στράφηκαν εναντίον της ιεροσύνης και της πολιτικής ηγεσίας του λαού, μαζί τους ήταν άλλοι 250 ονομαστοί άνδρες Ισραηλίτες που εκπροσωπούσαν το λαό. Η αιτία της ανταρσίας ήταν ότι, «αν και όλοι ήταν άγιοι, τους απαγορευόταν να προσφέρουν θυσίες». Και, πριν το θέμα αυτό της ανταρσίας πάρει άσχημες διαστάσεις, ο Μωυσής είπε στον Κορέ και τους συντρόφους του να συναντηθούν την επόμενη μέρα και ο καθένας τους να έχει μαζί του ένα θυμιατήρι. Στη συνάντησή τους θα άναβαν τα θυμιατήρια που είχαν συμβολική έννοια ιερατικής λειτουργίας κι αν ο Θεός δεν τους αναγνώριζε για ιερείς θα τους το αποκάλυπτε δείχνοντάς τους τη δυσαρέσκειά Του.
Ο Δαθάν και ο Αβιρώμ δεν εμφανίστηκαν την επομένη. Παρέμειναν στις σκηνές τους. Οι άνθρωποι αυτοί διαμαρτύρονταν για την υπόσχεση που ο Θεός είχε δώσει στον αγαπητό Του λαό, ότι θα τους έφερνε «στη χώρα που ρέει γάλα και μέλι» και αντ’ αυτού ο Μωυσής τους οδήγησε στην έρημο να πεθάνουν. Ακόμη, ότι όλα όσα τους έλεγε, δεν ήταν τίποτε άλλο από προθέσεις και ότι προσπαθούσε τώρα να αποκρύψει την αποτυχία του.
Παρόλα αυτά ο Κορέ εμφανίστηκε με τους άλλους 250 στασιαστές στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου με τα θυμιατήρια αναμμένα. Εκεί, συγκεντρώθηκε και όλη η Ισραηλιτική κοινότητα. Πιθανόν για συμπαράσταση στον Κορέ. Άλλωστε, όλοι ήταν δυσαρεστημένοι. Το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Τότε, μέσα στην ανυπομονησία του πλήθους παρουσιάστηκε η «δόξα του Κυρίου» μπροστά σ’ ολόκληρη την κοινότητα. Ο Κύριος είπε στο Μωυσή και στον Ααρών να απομακρυνθούν, γιατί ήθελε να καταστρέψει ολόκληρη την κοινότητα. Εκείνοι μεσολάβησαν υπέρ του λαού και ο Θεός δεν εκτέλεσε την απόφασή Του.
Ο Μωυσής ειδοποίησε το λαό να απομακρυνθεί από την περιοχή των σκηνών. Έβγαλε μάλιστα και ανακοίνωση ότι : «Αν οι άνθρωποι που στασίασαν πεθάνουν φυσιολογικά, τότε ο ίδιος (ο Μωυσής) θα είναι ανυπόληπτος. αν όμως πεθάνουν με κάποιο ανήκουστο τρόπο, τότε αυτό θα είναι η απόδειξη της ενοχής τους». Το δεύτερο δεν άργησε να έρθει. Η γη άνοιξε και κατάπιε τους τρεις ηγέτες της ανταρσίας μαζί με τους 250 στασιαστές που εκπροσωπούσαν το λαό. Πάλι ο λαός διαμαρτυρήθηκε ότι ο Μωυσής και ο Ααρών ήταν υπεύθυνοι για το χαμό όλων εκείνων που προκάλεσαν το θάνατο στο λαό του Κυρίου. Ο Θεός τότε θύμωσε και απείλησε να εξοντώσει το λαό, αλλά πάλι μεσολάβησε ο Μωυσής με τον Ααρών. Τότε, ο Κύριος χτύπησε το λαό με μια φοβερή συμφορά. Ο Ααρών τρέχει στη μέση του στρατοπέδου με φωτιά από το θυσιαστήριο και λιβάνι για να κάνει τελετή εξιλασμού και η συμφορά σταμάτησε. Ακόμη και τότε χάθηκαν 14.700 άτομα.
Ο Μωυσής και ο Ααρών δεν ήταν οι υπαίτιοι του κακού, αλλά του καλού που έσωσε το λαό. Ο Θεός με σκοπό να υπογραμμίσει ότι το αξίωμα της ιεροσύνης είχε δοθεί μόνο στην οικογένεια του Ααρών, διέταξε να φέρει η κάθε φυλή από ένα ραβδί και να το στήσει για μια νύχτα μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Πάνω στο ραβδί της φυλής Λευί είχαν γράψει το όνομα του Ααρών. Τώρα, η ανακοίνωση έλεγε ότι όποιο ραβδί βγάλει λουλούδια, η φυλή εκείνη θα έπαιρνε το αξίωμα της ιεροσύνης. Την άλλη μέρα, το μόνο ραβδί που είχε ανθίσει και σχηματίσει καρπούς αμυγδάλων ήταν το ραβδί του Ααρών που συμβολίζει τον αναστημένο Χριστό ως τον ιερέα της επιλογής του Θεού. Και, όπως η αμυγδαλιά είναι το πρώτο δένδρο που ανθίζει την άνοιξη, έτσι και ο Χριστός είναι το πρωτογέννημα της ανάστασης! (Α’ Κορ. 15:20-23).
Το σημερινό μάθημα μάς διδάσκει πού μπορεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος, όταν δεν συμβουλεύεται το Λόγο του Θεού και το κακό που μπορεί να προξενήσει στο συνάνθρωπό του, όταν αποβλέπει στο αξίωμα και την ύλη. Να γνωρίζει, ακόμη, ότι ο ίδιος έχει άδικο, όταν στηρίζεται στις δικές του αντιλήψεις και τις ανθρώπινες εισηγήσεις και όχι στον κώδικα του Χριστιανού, την Αγία Γραφή. Ο Χριστιανός, φίλη ψυχή, είναι κομμάτι από ένα αίνιγμα στην Πρεσβεία της Εκκλησίας, που πρέπει να βρει, με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, που ο ίδιος ανήκει, έτσι, που το εκκλησιαστικό σύστημα να οδεύει αρμονικά.
12. «Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν κηλίδες στα αδελφικά τραπέζια σας, καθώς συντρώνε αδίσταχτα μαζί σας. Δε νοιάζονται παρά μόνο για τον εαυτό τους. Είναι σύννεφα χωρίς βροχή που τα παρασέρνουν οι άνεμοι. Είναι άκαρπα φθινοπωρινά δέντρα, δύο φορές πεθαμένα! Ξεριζωμένα!»
Η πρώτη σειρά του εδαφίου μάς θυμίζει τους ανθρώπους που έχουν ιλαρά. Η λοιμώδης αυτή νόσος μας καταταλαιπωρεί. Συνήθως λέμε για κάποιον που μας ταλαιπωρεί ότι «ο άνθρωπος αυτός μας κάνει να βγάζουμε την ιλαρά». Ο Μπαμπινιώτης λέει ότι συνώνυμη έκφραση είναι : «Μας βγάζει την πίστη». Και πάνω σ’ αυτό πρέπει να σταθούμε. Γιατί πολλοί άνθρωποι που συντρώνε μαζί μας, αυτοί που παίρνουν την ίδια πνευματική τροφή με μας, την παρερμηνεύουν και περπατούν σ’ ένα μονοπάτι που έχουν ανοίξει από μόνοι τους. Κι αυτό εδώ είναι που ο Χριστάδελφος Ιούδας θέλει να μας πει για τους αποστάτες. Κάπου αλλού μας τους περιγράφει ως εχθρούς του σταυρού του Χριστού : «Γιατί πράγματι πολλοί, για τους οποίους πολλές φορές σας μιλούσα, συμπεριφέρονται έτσι και τώρα κλαίγοντας σας επαναλαμβάνω. Για τους εχθρούς, δηλαδή, του σταυρού του Χριστού που το τέλος τους είναι ο χαμός. Για τους ανθρώπους αυτούς θεός τους είναι η κοιλιά τους, η ικανοποίησή τους βρίσκεται στα αίσχη που κάνουν! Είναι αυτοί που η προσοχή τους είναι στραμμένη στα γήινα αγαθά (Φιλ. 3:18,19). Μέσα στην προειδοποιητική του επιστολή ο Ιούδας, για το θέμα των αποστατών, αναφέρει ότι σκόπιμα υποκρύπτουν την αλήθεια. Ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά πίσω και πάνω απ’ όλα υπάρχει το ατομικό συμφέρον, η ύλη! Είναι η τάξη εκείνη των ανθρώπων που ζουν μέσα στην πλασματική εκκλησία της οποίας μπορεί να είσαι και μέλος και να εργάζεσαι εντατικά, χωρίς να γνωρίζεις την αλήθεια που μπορεί να σε καθαρίσει και να σε οδηγήσει στο σωστό δρόμο, τη θεοσέβεια που τιμά το Θεό! Είναι κι αυτοί ξένοι και παρεπίδημοι, εδώ, όπως όλοι μας, με μία διαφορά, την κατεύθυνση… Εκείνοι είναι τσιράκια του Σατανά, ενώ εμείς που ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του Κυρίου, κοιτάμε επάνω στο δοξασμένο Χριστό που μεσιτεύει για μας στα δεξιά του Πατέρα.
Στην επιστολή αυτή του Ιούδα βλέπουμε τη μεταφορική έννοια που μεταχειρίζεται σε κάθε εδάφιο να χαρακτηρίζει τους αποστάτες κι αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι η επιστολή αυτή χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή.
«Καθώς συντρώγουν χωρίς φόβο μαζί σας». Αυτό δείχνει ότι έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του εκκλησιάσματος. Όλοι αυτοί προσποιούνται, αλλά ποτέ δεν μπήκαν στη χαρά του Κυρίου. Τα ενδιαφέροντά τους είναι αλλού. Και προκειμένου να θρέψουν το ποίμνιο, το καταληστεύουν. Στα μάτια του Κυρίου δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στον κληρικό και στο λαϊκό. Κι αν σε κάποιους έχει δοθεί να υπηρετούν (οικοδομούν) τους αδυνάτους, ας δούμε τι μας συμβουλεύει ο Λόγος του Θεού : «Παρακαλώ τους πρεσβυτέρους που βρίσκονται ανάμεσά σας, εγώ ο συμπρεσβύτερός σας και μάρτυρας των παθημάτων του Χριστού και μέτοχος στη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί στο μέλλον, να ποιμαίνετε το ποίμνιο του Θεού ανάμεσα στο οποίο βρίσκεστε φροντίζοντάς το, όχι επειδή σας το επιβάλλει κανείς, αλλά αυτοπροαίρετα. Ούτε από συμφεροντολογικά κίνητρα, αλλά σαν πρόθυμη προσφορά. Ούτε φερόμενοι αυταρχικά σ’ εκείνους που σας ανατέθηκε να ποιμάνετε, αλλά φροντίζοντας να γίνετε το υπόδειγμα στο ποίμνιο. Και όταν φανεί ο Αρχιποιμένας θα πάρετε το αμάραντο στεφάνι της δόξας (Α’ Πέτρ. 5:1-4).
Ο επόμενος χαρακτηρισμός λέει : «Είναι σαν σύννεφα χωρίς νερό που τα παρασέρνουν οι άνεμοι». Παχιά λόγια χωρίς ουσία! Μεγάλες υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν! Λόγια που τα πήρε ο αέρας! Λόγια εντυπωσιακά γι’ αυτούς που ζουν κοσμική ζωή, αλλά γι’ αυτούς που γνωρίζουν το νου και το θέλημα του Θεού μέσα από τον αποκαλυπτικό Λόγο είναι γεμάτα απογοήτευση! Προκειμένου να φέρουμε το μήνυμα του Θεού όπως έρχονται οι φθινοπωρινές βροχές στην ξηραμένη γη μετά τον καύσωνα του καλοκαιριού και φέρνουν δροσιά και αναζωογόνηση, έρχονται με το ίδιο τροπάρι και μας ψέλνουν τον επικήδειο πριν απ’ την πρώτη Ανάσταση. Αυτή έρχεται μέσα απ’ το κήρυγμα που γίνεται με θεία πειθώ και μας βγάζει απ’ το μνήμα της αμαρτίας. Ο Λάζαρος φαίνεται ότι ποτέ δεν είχε κοινωνία με τον Κύριο εκτός από την ημέρα που αναστήθηκε από το μνήμα της αμαρτίας. Τότε, τον βλέπουμε να είναι με τον Κύριο και να απολαμβάνει όλες τις ουράνιες ευλογίες που απολαμβάνει ο κάθε πιστός μετά τη μεταστροφή του στον Ιησού Χριστό.
Ένας άλλος χαρακτηρισμός λέει : «Είναι σαν τα άκαρπα φθινοπωρινά δέντρα, δύο φορές πεθαμένα! Ξεριζωμένα!» Η λέξη «άκαρπος» μας φέρνει στη μνήμη τη συκιά που ήταν γεμάτη φύλλα χωρίς καρπό (Λουκ. 13:6). Ωραία εξωτερική εμφάνιση, αλλά άκαρπη. Όταν ερχόταν ο καιρός να κάνει καρπό, έκανε φύλλα… Προκειμένου να μας δώσουν λίγη πνευματική τροφή τον κατάλληλο καιρό, όταν δηλαδή έρχονται στον άμβωνα, μας δίνουν το αντίδωρο… Και ρωτώ : «Ποια σχέση έχει το ένα με το άλλο;» Απάντηση : «Όση έχει το σκοτάδι με το φως».
«Είναι δύο φορές νεκροί». Νεκροί μέσα στις αμαρτίες τους και στις παραβάσεις τους, σχετικά με αυτό που πρεσβεύουν. Και όχι μόνον, αλλά «ξεριζωμένοι…» Ο Κύριος είπε : «Ότι κάθε δέντρο που δεν κάνει καρπό, ο Πατέρας μου θα το ξεριζώσει» (Λουκά 3:9).
Στα μάτια των ανθρώπων όλα φαίνονται όμορφα. Όχι όμως και στα μάτια του Θεού. Ο χρόνος του ρήματος δείχνει ότι ήδη έχουν ξεριζωθεί. Με άλλα λόγια, «η δικαστική απόφαση έχει ήδη εκδοθεί και δεν ανακαλείται».
13. «Είναι της θάλασσας άγρια κύματα, που βγάζουν σαν αφρούς τις ίδιες τους τις ντροπές. Είναι αστέρια περιπλανώμενα για τα οποία είναι διαφυλαγμένο το ζοφερό σκοτάδι για πάντα».
Στο προηγούμενο εδάφιο, ο συγγραφέας της επιστολής που μελετάμε, μας είπε ότι οι αποστάτες ήταν σα σύννεφα που τα μεταφέρει ο άνεμος (σατανάς) χωρίς πνευματική ουσία (νερό), εδώ κι εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι μάς μιλούν για τις κοσμικές τους εμπειρίες και για επίκαιρα γεγονότα, ακόμη και την ημέρα του Κυρίου (Κυριακή) που οι άνθρωποι συναθροίζονται να ακούσουν απ’ τα χείλη τους το λόγο του Θεού που μπορεί να τους στηρίξει να σηκώσουν το βάρος της ημέρας, τους πηγαίνουν «απ’ τα κούτσουρα στα λιθάρια» … πλανήθηκαν,. δεν έχουν μαρτυρία (ο στιχουργός). Έτσι, όταν τους αντιμετωπίζουμε με το Λόγο του Θεού, ακούμε τα κούφια επιχειρήματά τους και βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας!...
Το δεύτερο τμήμα του εδαφίου μάς μιλά για «περιπλανώμενα αστέρια» που βρίσκονται έξω απ’ την τροχιά που υποτίθεται ότι ακολουθούν. Για μια στιγμή λάμπουν κι έπειτα βυθίζονται στο ζοφερό σκοτάδι και χάνονται παντοτινά. Όλοι οι αποστάτες θα έχουν το ίδιο τέλος, αφού αρνούνται το Φως της Ζωής.
Γι’ αυτό, πρέπει να κρατάμε τις αποστάσεις μας απ’ όλους αυτούς τους κομήτες που για μια στιγμή λάμπουν και την άλλη στιγμή χάνονται (Β’ Τιμ. 3:5).
Είθε ο λόγος Του να μας στηρίζει στην πορεία της ζωής μας και το πνεύμα Του να μας διαφυλάττει απ’ τον εχθρό της ψυχής και τα τεχνάσματά του.
14,15. «Προφήτεψε και γι’ αυτούς ο Ενώχ, ο έβδομος μετά τον Αδάμ απόγονος, λέγοντας : «Νά, ήρθε ο Κύριος με τις μυριάδες των αγίων Του για να κρίνει όλους και να ελέγξει τους ασεβείς από ανάμεσά τους για όλα τα ασεβή έργα τους με τα οποία εκδήλωσαν την ασέβειά τους και για όλα τα σκληρά λόγια που ξεστόμισαν εναντίον Του αμαρτωλοί, ασεβείς άνθρωποι».
Η προφητεία αυτή του Ενώχ δεν αναφέρεται σε κανένα απ’ τα βιβλία της Αγίας Γραφής.
Ο Ενώχ ήταν άγιος άνθρωπος. Περπατούσε με το Θεό. Έζησε 365 χρόνια και δε βρισκόταν πλέον, επειδή ο Θεός τον μετέθεσε (Γεν. κεφ. 5). Η περικοπή αυτή πρέπει να είναι παρμένη απ’ το Βιβλίο του Ενώχ που συγκαταλέγεται μεταξύ των Βιβλίων που ονομάζονται Απόκρυφα. Ο σκοπός – που το πνεύμα του Θεού επέτρεψε να μπει η μικρή αυτή περικοπή στο Ευαγγέλιο του Θεού – είναι να δείξει στον αμαρτωλό άνθρωπο, ότι η επιθυμία Του ήταν να δικαιώσει τον άνθρωπο και να τον επαναφέρει στην οικογένειά Του. Είναι μια προφητεία που αναφέρεται στον ερχομό του Χριστού με τους αγίους Του (τους πραγματικά πιστούς) που κάποια στιγμή στο μέλλον θα έρθει να πάρει όλους όσοι ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας Του, χωρίς να γευθούν θάνατο! Τη στιγμή εκείνη της έ κ σ τ α σ η ς θα συναντηθούν στον αέρα οι πιστοί, που ζουν ανάμεσά μας, με τον Κύριο και τους πιστούς (αγίους) που έχουν φύγει απ’ τη ζωή και σήμερα είναι μαζί Του στον Ουρανό. Ο Ενώχ ανήκει στην κατηγορία των πιστών που θα πάρουν μέρος στην έ κ σ τ α σ η. Η Γραφή λέει ότι ο Ενώχ μετατέθηκε απ’ το γήινο σκηνικό πριν απ’ τη Μεγάλη Κρίση που ήρθε με τον Κατακλυσμό (του Νώε). Έτσι και οι πιστοί που αποτελούν το σώμα της Εκκλησίας θα απομακρυνθούν απ’ τη γη και θα συναντήσουν τον Κύριο στον αέρα πριν ξεσπάσει η κρίση η Μεγάλη, (Ιωάν. 14:1-3, Α’ Κορ. 15:51 και Α’ Θεσ. 4:13-18). Όταν λέμε «Δευτέρα Παρουσία» δεν εννοούμε αυτήν εδώ, διότι ο Κύριος δεν ήρθε στη γη, αλλά άρπαξε τους δικούς Του απ’ τον ουρανό.
Τώρα, η ορατή εκκλησία που παραμένει στη γη και η οποία αποτελείται από ανθρώπους που δεν είναι πιστοί και όταν λέμε δεν είναι πιστοί, εννοούμε ότι το πνεύμα τους δε βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το Πνεύμα της Διδασκαλίας του Κυρίου μας, θα περάσουν μέσα από μεγάλες δοκιμασίες και τελικά ο Κύριος θα κατεβεί στη γη να τους κρίνει. Αυτή θα είναι η Δευτέρα Παρουσία (Εμφάνιση) του Κυρίου μας, εδώ στη γη.
Αυτή είναι η προφητεία που μας δίνει ο Χριστάδελφος Ιούδας και η οποία τοποθετήθηκε στην Καινή Διαθήκη για να μην αγνοούμε τα όσα μέλλει να συμβούν στους πιστούς και απίστους.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι αμφιβάλλουν για Τον ερχομό Του, οι πραγματικά πιστοί παραμένουν σιωπηλοί και προσευχόμενοι με την ελπίδα ότι ο Κύριος θα φέρει στο κοπάδι Του και το τελευταίο προβατάκι Του που έφυγε απ’ τη στάνη και πλανάται μόνο του (Λουκά 15:1-7). Έτσι, δε θα υπάρχει καμιά θέση κενή στο Μεγάλο Δείπνο που μας περιμένει…
16. «Οι άνθρωποι αυτοί είναι γογγυστές, μεμψίμοιροι, που πορεύονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και ξεστομίζουν υπερβολές, εκφράζοντας θαυμασμό σε ορισμένους ανθρώπους με σκοπό την ατομική τους ωφέλεια».
Στο εδάφιο αυτό βλέπουμε πέντε ακόμη πράγματα που χαρακτηρίζουν τα τσιράκια του Σατανά, τους αποστάτες.
α) Έχουμε αυτούς που είναι γογγυστές. Γογγυστής είναι ο άνθρωπος που εκφράζει έντονο πόνο ψυχικής ή σωματικής δυσφορίας και αγανάκτησης. Εδώ έχουμε το γογγυσμό των ανθρώπων που ποτέ δεν υποβλήθηκαν στο θέλημα του Θεού. Αυτό συμβαίνει πάντα με τον κοσμικό άνθρωπο. Προκειμένου να ευχαριστήσει το Θεό για τη συνεχή επίβλεψη, προστασία και κάλυψη των αναγκών του, διαμαρτύρεται. Αυτό μας θυμίζει δύο ομάδες ανθρώπων. Πρώτα τον Εβραίο που ο Θεός έβγαλε απ’ την Αίγυπτο κι έπειτα τον άνθρωπο που ο Θεός ελευθέρωσε από την αμαρτία. Και οι δυο τους ελευθερώθηκαν. Ο πρώτος απ’ τα δεσμά της δουλείας κι ο δεύτερος απ’ τα δεσμά της αμαρτίας. Και στις δύο περιπτώσεις χρειαζόταν η επέμβαση του Κυρίαρχου Θεού και η ευθύνη του ανθρώπου. Έτσι, κανένας μας δεν μπορεί να διαμαρτύρεται ότι τον ξέχασε ο Θεός,. ότι έμεινε ανελέητος., ότι δεν πήρε τη χάρη του Θεού που γεμίζει όλα τα κενά της ψυχής και ολοκληρώνει τον άνθρωπο! Ο Κύριος λέει : «Ζητάτε και θα σας δοθεί. Χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί η πόρτα του ελέους,» (Ματ. 7:1). Κι αυτό είναι το λάθος των αποστατών. Σκόπιμα αρνούνται την αλήθεια.
β) Και η απροθυμία αυτή μας φέρνει στο β’ χαρακτηρισμό, τους μεμψίμοιρους». Μεμψίμοιρος είναι ο άνθρωπος που συνεχώς παραπονείται για τη μοίρα του. Είναι ο παραπονιάρης, ο γκρινιάρης. Είναι ο άνθρωπος που διαμαρτύρεται διαρκώς. Όλα του φταίνε. Δεν ικανοποιείται με τίποτε. Και ξέρετε γιατί γίνεται αυτό; Γιατί ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί για την αιωνιότητα και η καρδιά του παραμένει ξερή από την ανυδρία. Ο λόγος (ύδωρ) του Θεού τής δίνεται με το σταγονόμετρο. Ποτέ δεν έφτασε στις ρίζες της να τη δροσίσει και να την αναζωογονήσει. Μήπως κάποιος από μας παρέλειψε να κάνει το έργο που έπρεπε; Γιατί λέει : «Και πώς θα ακούσουν εάν κάποιος δεν κηρύττει;» (Ρωμ. 10:14γ’). Ας αναλογισθούμε την ευθύνη μας και ας τρέξουμε λίγο περισσότερο, γιατί ο χρόνος περνάει και πολλές ψυχούλες χάνονται…
γ) «Που πορεύονται (βαδίζουν) σύμφωνα με τις επιθυμίες τους». Αφού ο λόγος του Θεού δεν πήρε σάρκα και οστά μέσα τους, κινούνται σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Έτσι, μεταχειρίζονται την ιερή εκείνη κλήση ως μέσον κέρδους και εκμετάλλευσης. Είτε για να κερδίσουν κάποιο εκκλησιαστικό αξίωμα είτε για υλικό κέρδος. Και τι γίνεται στην πορεία; Ξεχνούν τον απώτερο σκοπό τους. Την αξία του πολύτιμου έργου που ανέλαβαν με την υπόσχεση που έδωσαν με την εγκαθίδρυσή τους μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους. Απορρίπτουν μάλιστα με αγανάκτηση και τις πιο μικρές συστάσεις που τους κάνουμε «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν».
Το Άγιο Πνεύμα προειδοποιεί ότι, «Το έργο του καθενός μας θα φανερωθεί την ημέρα της Μεγάλης Κρίσης» (Α’ Κορ. 3:13). Τους ανθρώπους μπορεί να τους κοροϊδεύετε, όχι όμως και το Θεό. Ο Θεός δεν εμπαίζεται, (Γαλ. 6:7).
δ) «και ξεστομίζουν υπερβολές». Καθώς καυχώνται για την κοσμική πρόοδό τους και τα μεγάλα επιτεύγματά τους, βλέπουμε να επαληθεύεται εκείνο που λέει ότι : «Το Πνεύμα του Θεού είναι ανάρμοστο προς το πνεύμα του ανθρώπου». Ο άνθρωπος δεν αντιστάθηκε μόνο στην «αλήθεια», αλλά σταύρωσε την ίδια την αλήθεια στο πρόσωπο του Χριστού.
ε) «Εκφράζουν το θαυμασμό τους σε ορισμένους ανθρώπους για να ωφεληθούν». Οι αποστάτες, τους οποίους με πολύ πόνο ψυχής μάς περιγράφει ο Ιούδας, συνήθισαν από τότε μέχρι σήμερα στην αποστασία και αποθρασύνθηκαν. Έτσι η αποστασία τους φαίνεται κάτι φυσικό. Η συνήθειά τους έγινε δεύτερη φύση. Τα πνευματικά οφέλη έγιναν υλικά και τα αρχιπαπαδέλια μας, διακινούν μεγάλα χρηματικά ποσά, με αποτέλεσμα η Εκκλησία του Θεού, που ιδρύθηκε με σκοπό να σώσει την ψυχή του ανθρώπου, να έχει χάσει το κύρος της. Ο λόγος του Θεού να μην κηρύττεται με θεία πειθώ και το εκκλησίασμα να μένει αδιάφορο. Ξέχασαν κι εκείνοι για ποιο λόγο πηγαίνουν στην εκκλησία. Ο χώρος πνευματικής κοινωνίας έγινε χώρος παντός είδους κοινωνικών και πολιτικών συναντήσεων. Ποτέ στο χώρο αυτό δεν ακούμε για το Χριστό. Μα κι αν κάποιος τολμούσε να ανοίξει το στόμα του, θα στιγματιζόταν ως αλλόθρησκος ή κάποιος θα του έλεγε : «Εάν έχεις κάτι να πεις, πες το μέσα στην εκκλησία, όχι εδώ». Γιατί όχι εδώ; «Γιατί αυτός εδώ ο χώρος είναι για άλλες ανάγκες. Για… γνωριμίες, διασκεδάσεις και υλικά οφέλη». Δυστυχώς, εκεί έχουμε φτάσει. Ο Θεός να μας λυπηθεί.
Συμβουλές και προτροπές
17. «Εσείς, όμως, αγαπητοί, θυμηθείτε τα προειδοποιητικά λόγια των αποστόλων του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».
Ο Ιούδας στρέφει τώρα την προσοχή μας από τους αποστάτες στους αγαπημένους του Θεού. Σ’ αυτούς που έχουν γευθεί την αγάπη Του και σήμερα μας μιλούν από προσωπική εμπειρία.
Ο απ. Παύλος μιλάει ξεκάθαρα στις ποιμαντικές του επιστολές για τον κίνδυνο που διέτρεχε η Εκκλησία με την εμφάνιση των ψευδοδιδασκάλων. Ο Ιούδας, όμως, δεν ήταν απόστολος. Όπως διευκρίνισα στην αρχή του Βιβλίου που μελετάμε, ήταν γιος του Ιωσήφ και της Μαρίας (Μαρκ. 6:3) κι εδώ, έρχεται με το δικαίωμα που του δίνει η σχέση που είχε με το Χριστό, τον Οποίο είχε δεχθεί ως Σωτήρα του και Κύριό του. Και τι μας λέει; «Θυμηθείτε τα προειδοποιητικά λόγια των αποστόλων του Κυρίου Ιησού Χριστού». Μέσα σε ολόκληρη τη Γραφή βρίσκουμε τις λέξεις «θυμηθείτε το Λόγο του Θεού,» που εννοεί ότι αν ενθυμούμαστε αυτά που μελετάμε, για μας θα είναι ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσε να συμβεί. Εάν η αλήθεια μένει μέσα μας, τότε πρέπει να βγει προς τα έξω και να στηρίξει κάθε ψυχούλα που βρίσκεται γύρω μας. Δε χρειάζεται απλά η Βιβλική Γνώση, αλλά απαιτείται για να μην πέσουμε στα νύχια του πονηρού και μας ξεσκίσει. Μέσα απ’ τη γνώση παίρνουμε δύναμη κι ενθάρρυνση, η πορεία της ζωής μας γίνεται πιο σταθερή. και ο λόγος πέφτει απ’ τα χείλη μας με περισσή χάρη στις καρδιές εκείνων που Τον αναζητούν μέσα στο σκοτάδι που έχει φέρει η αποστασία τον τελευταίο καιρό. Η πανοπλία του Πνεύματος είναι ο μόνος δρόμος, (Εφεσ. 6:10-20).
18,19. «…που σας έλεγαν πως, «Στους έσχατους καιρούς θα εμφανιστούν εμπαίχτες, που θα ζουν με τις δικές τους ασεβείς επιθυμίες». Αυτοί είναι που προκαλούν διχασμούς, που παρακινούνται από τα φυσικά τους ένστικτα, που τους λείπει το Πνεύμα».
Μέχρι τώρα ο Ιούδας μάς έχει δώσει αρκετούς προσδιορισμούς που είναι αδύνατο να μην μπορούμε να τους διακρίνουμε. Θυμάμαι την υπηρέτρια που είπε στον Πέτρο κατά τη σταύρωση του Κυρίου μας, «Και νάθελες να κρυφτείς, δεν μπορείς, γιατί σε προδίδει η προφορά σου,» (Μάρκου 14:66-70). Το ίδιο συμβαίνει και με τους αποστάτες, όσο και να θέλουν να κρυφτούν, τους προδίδει το λεκτικό τους (η δομή του λόγου τους) που είναι άσχετος με το Πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας. Κάποιος είπε σε ένα Χριστιανικό κύκλο, «Καλό είναι να μεταχειριζόμαστε τον ανιχνευτήρα» – το Λόγο του Θεού – που μπορεί να μας φανερώσει όλη την αλήθεια. Εκεί φαίνονται οι Χριστιανοί και οι μη χριστιανοί. Εκεί, φαίνεται καθαρά «η ήρα (το ζιζάνιο) απ’ το αγνό σιτάρι». Εκεί ο Λόγος του Θεού έχει φέρει μια καταπληκτική αλλαγή που ξεπερνά κάθε σκέψη. Εάν πάρουμε σαν παράδειγμα τη δική μου ζωή, βλέπουμε ένα λιοντάρι που έγινε αρνάκι! Κι από ένα μεγάλο παιδί μέχρι τα σαράντα τέσσερα του χρόνια, συγγραφέας δεκατεσσάρων βιβλίων. Αυτό νομίζω τα λέει όλα.
«Υπάρχει όμως και η ομάδα των εμπαικτών που διαιρούν το ποίμνιο της εκκλησίας με την ασεβή συμπεριφορά τους».
«Εμπαίχτης» είναι εκείνος που φαινομενικά δείχνει ενδιαφέρον, ενώ στην πραγματικότητα αδιαφορεί ή ενεργεί για το αντίθετο αποτέλεσμα. Και τώρα πίσω στο θέμα μας. Οι Liberals, ελευθερόφρονες ήταν υπεύθυνοι για τη διαίρεση των μεγάλων δογμάτων της εκκλησίας. Αυτοί πήραν τα ηνία της εκκλησίας στα χέρια τους και τότε είπαν ότι οι Fundametalists, αυτοί που πιστεύουν στην Αγία Γραφή ήταν οι αίτιοι που διαίρεσαν την εκκλησία. Και βέβαια δεν ήταν οι Fundametalists που διαίρεσαν την εκκλησία. Οι Fundametalists είναι εκείνοι που κράτησαν τις αλήθειες των Γραφών αναλλοίωτες,. τις αλήθειες πάνω στις οποίες στηρίζεται ολόκληρο το Χριστιανικό Οικοδόμημα.
Οι Liberals αρχικά ονομάζονταν μοντερνιστές (ορθολογιστές). Ήταν και είναι οι άνθρωποι που ποτέ δεν άφησαν το Λόγο του Θεού να ριζώσει μέσα τους. Οι άνθρωποι που ποτέ δεν αναγεννήθηκαν μέσα από το Λόγο του Θεού. Είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν στις δικές τους αντιλήψεις και στο ανθρώπινο πνεύμα που τους οδήγησε στο σημείο να παντρέψουν την Εκκλησία του Θεού με την πολιτεία. Αίσχος! Ζουν και κινούνται μέσα σ’ έναν ακατάστατο χώρο. Στην ουσία είναι αξιολύπητοι. Αιωρούνται… Όταν ο απόστολος Παύλος πήγε στην Έφεσο, το Πνεύμα του Θεού τον οδήγησε στους ανθρώπους που πίστευαν ότι ήταν πιστοί. Αυτοί είχαν ακούσει για το βάπτισμα του Ιωάννου και ο Παύλος επιλήφθηκε της ευκαιρίας αυτής και τους Ρώτησε : «Πήρατε Πνεύμα Άγιο, όταν πιστέψατε;» Εκείνοι του είπαν : «Ούτε καν έχουμε ακούσει αν υπάρχει Πνεύμα ΄Αγιον». Είχαν ακούσει για τη διακονία του Ιωάννου, αλλά δεν είχαν διδαχθεί για τον Ιησού τον Κύριό μας. Τότε ο απ. Παύλος τους είπε ότι : «Το βάπτισμα του Ιωάννου είχε και μια επιπλέον (περαιτέρω) πρόθεση. Ότι η διακονία του ήταν μια προεισαγωγή για τον ερχομό του Χριστού. Μάλιστα, όταν ο Ιωάννης βάπτιζε με νερό, έλεγε ότι Αυτός που ερχόταν πίσω του, θα τους βάπτιζε με Πνεύμα Άγιο» (Ματθ. 3:11). Αυτοί (οι περίπου 12) αφού άκουσαν με προσοχή για το Χριστό, δέχτηκαν με χαρά τα Καλά Νέα και βαπτίσθηκαν με Πνεύμα Άγιο, (Πράξεις 19:1-7).
Αυτό γίνεται και σήμερα. Πριν τη μεταστροφή μας στο Χριστό είμαστε νεκροί μέσα στις αμαρτίες και στις παραβάσεις μας. Σωματικά είμαστε ζωντανοί, αλλά πνευματικά νεκροί. Όταν, όμως, ο άνθρωπος δέχεται τα Καλά Νέα, το Ευαγγέλιο του Θεού, τότε το Άγιο Πνεύμα το εφαρμόζει στην καρδιά του και εμπιστεύεται το Χριστό. Αυτό λέγεται «αναγέννησις,» (Α’ Πετρ. 1:23). Η νέα φύση γεννιέται και ο παλαιός άνθρωπος υποχωρεί. Παρόλα αυτά, πολλές φορές «η σάρκα έχει αντίθετες επιθυμίες προς το Πνεύμα, το δε Πνεύμα αντίθετες προς τη σάρκα. Αυτά είναι αντίθετα το ένα προς το άλλο, ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε εκείνα που θέλουμε,» (Γαλ. 5:17). Οι δύο αυτές φύσεις βρίσκονται μέσα στον πιστό. Η παλαιά φύση του ανθρώπου που αδιαφορεί για το Θεό. Και η νέα φύση, η πνευματική φύση, που στρέφεται στο Θεό και βασίζεται σ’ Αυτόν. Εάν είσαι παιδί του Θεού, τότε γνωρίζεις καλά για ποια πνευματική αντίθεση μιλώ. Είναι στιγμές που θέλουμε να απομακρυνθούμε απ’ το Θεό και στιγμές που θέλουμε να πάμε κοντά Του όσο πιο πολύ γίνεται. Είμαστε σαν το τρενάκι του λούνα παρκ. Την μια επάνω, την άλλη κάτω. Κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, αλλά δυστυχώς πολλοί από μας το έχουν γευθεί και θα μπορούσαν να μας το πιστοποιήσουν.
Πάνω στο θέμα αυτό του ανεβοκατεβάσματος θα ήθελα να ακούσουμε τι λέει ο απ. Παύλος για τον παλαιό και τον καινούριο άνθρωπο : «Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, μεταβλήθηκε σε ζωντανή ψυχή, ο τελευταίος Αδάμ, ο Χριστός, σε πνεύμα που παρέχει ζωή» (Α’ Κορ. 15:45). Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον Αδάμ υπ’ αριθμόν 1 και στον Αδάμ υπ’ αριθμόν 2. Ανάμεσα στον Αδάμ του Κήπου της Εδέμ και τον Κύριο Ιησού Χριστό στο σταυρό. Ο Ιησούς Χριστός ήρθε να δώσει τη ζωή Του για να έχουμε εμείς μέσα απ’ τη θυσία Του, «ζωή!» Γίνεται πηγή ζωής για τον πεσμένο άνθρωπο. Ζωοδότης! Και στα επόμενα δύο εδάφια, 46 και 47, λέει : «Δεν προηγείται όμως το πνευματικό, αλλά το φυσικό. Κατόπιν ακολουθεί το πνευματικό. Ο πρώτος άνθρωπος είναι ο Κύριος από τον ουρανό». Αυτή πιστεύω είναι η διαφορά ανάμεσα στον Αδάμ πριν πέσει και στον άνθρωπο σήμερα που είναι «αναγεννημένος». Σήμερα (τώρα) έχουμε πάρει την υιότητα, είμαστε παιδιά του Θεού. μας έχει δοθεί «η πνευματική φύση» μετά από την απόλυτη ικανοποίηση του Θεού Πατέρα από το έργο του Χριστού στο σταυρό. Προσέξτε λίγο : «Ο Χριστός, Γιός του Θεού ως προς τη φύση, έγινε Γιός του ανθρώπου, ώστε εμείς, γιοί του ανθρώπου ως προς τη φύση να γίνουμε παιδιά του Θεού».
«Στην αρχή ο Θεός έκανε τον άνθρωπο από χώμα και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής,» (Γεν. 2:7). Αυτή όμως «η πνοή ζωής» μπορούσε να πέσει. Σήμερα, έχουμε μια φύση που είναι αμαρτωλή και θα την έχουμε για όσο ζούμε, αλλά τη στιγμή που ο άνθρωπος αναγεννιέται, του δίδεται η νέα φύση που ανταποκρίνεται στο αίτημα του Θεού που πληρώθηκε στο σταυρό και δεν υπάρχει εκδοχή να πέσει, να χαθεί. «Μα κι αν κάποιος από σας, παιδιά μου, πέσει, (Α’ Ιωάννη 2:1), έχουμε Παράκλητο προς τον Πατέρα, τον Ιησού Χριστό». Δε λέει προς το Θεό, διότι ο Θεός είναι μακράν, αλλά προς τον Πατέρα που εννοεί πλησίον κι ότι η σχέση μας με τον Πατέρα δε διακόπηκε ποτέ!
Ο απ. Παύλος καταγράφει τα έργα του φυσικού ανθρώπου στη Γαλάτες 5:19-21 και αν κάνεις αυτά τα έργα, τότε ζεις σύμφωνα με τις επιθυμίες της σάρκας, μακριά από το Θεό. Ταυτόχρονα, καταγράφει και τους καρπούς του Πνεύματος στα εδάφια 22 και 23. Εάν κάνεις αυτά τα έργα, τότε είσαι παιδί του Θεού. Οι αποστάτες δεν έχουν αυτά τα πράγματα στη ζωή τους. Και δεν μπορούν να τα έχουν, διότι δεν έχουν Πνεύμα Θεού. Τι λυπηρό…
20. «Εσείς, όμως, αγαπητοί, οικοδομώντας τους εαυτούς σας πάνω στην αγιοτάτη πίστη σας και προσευχόμενοι με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος,
21. διατηρηθείτε στην αγάπη του Θεού, προσμένοντας με χαρά το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή».
Παρόλη την απογοήτευση και απόγνωση που κάποιος μπορεί να νιώθει απ’ τις φοβερές προειδοποιήσεις που η πένα ωθεί το συγγραφέα να μας μεταδώσει, ακόμη υπάρχει ελπίδα, καθώς η φωνή του Κυρίου μας αντηχεί στα αφτιά μας με τη βαρυσήμαντη εκείνη έκφραση που έρχεται απ’ τα χείλη του Κυρίου μας : «Πάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία Μου και οι πύλες του Άδη δεν θα μπορέσουν να την κατανικήσουν, (Ματθ. 16:18). Η νίκη θα στεφθεί και θα βρει την ανάπαυσή της πάνω στο Αίμα της θυσίας του Πρίγκιπα της Ειρήνης. Εκεί, οι πιστοί θα μοιραστούν τη δόξα Του!
Ο πιστός οφείλει να οικοδομεί τον εαυτό του καθημερινά στην πίστη. Στην αποκεκαλυμμένη πίστη, που μας δόθηκε μια για πάντα! (εδ.3). Πάνω σ’ αυτήν αναπαύεται ο πιστός., εγγυημένος, ότι τα θεμέλιά της καμιά δύναμη δεν μπορεί να τα σαλέψει! Αυτό που (ο πιστός) χρειάζεται είναι καθημερινή πνευματική τροφή μέσα απ’ το Λόγο του Θεού που μπορεί να τρέφει την ψυχή του και να οικοδομεί το πνεύμα του.
Εκτός των όσων προαναφέραμε, έχουμε και την προσευχή μέσα στο Πνεύμα και όχι μια πρόχειρη προσευχή που ακούμε κατ’ επανάληψη από τον άμβωνα. Μια προσευχή που θα βγαίνει απ’ την καρδιά μας,. που θα ενώνει το ένοικο θείο πνεύμα μας με το δικό Του Πνεύμα,. που με απόλυτη πίστη θα φέρνει ενώπιον Του τις ευχαριστίες μας για ό,τι είναι και θα εκθέτει τις ανάγκες της καθημερινότητάς μας. Προσευχόμενοι στο Πνεύμα, προέρχεται απ’ το περπάτημά μας στο Πνεύμα Του. Αν η ψυχή μας είναι δοσμένη στο Χριστό, τότε η καρδιά μας θα βρει κοντά Του την απόλαυση, το Άγιο Πνεύμα θα συνθέσει τα αιτήματά μας που ο Θεός χαίρεται να μας παραχωρήσει.
Και τώρα ακολουθεί μια πολλή όμορφη εντολή : «Διατηρηθείτε στην αγάπη του Θεού». Κρατείστε τους εαυτούς σας μέσα στο φως, γιατί έξω υπάρχει σκοτάδι. Αφήστε τις ακτίνες του Ήλιου να θερμαίνουν τις καρδιές σας και το ξεχείλισμα του λόγου Του να ρέει απ’ τα χείλη σας τις μέρες τούτες της αποστασίας. «Δεν είσθε εσείς που αγαπήσατε το Θεό, αλλά Εκείνος που σας αγάπησε πρώτα». Δε ζούμε για τους εαυτούς μας, αλλά για το Θεό που πρόσφερε το Γιό Του για τις αμαρτίες μας και με τη δικαίωσή μας, μας δόθηκε και το μεγάλο προνόμιο της υιοθεσίας! Όσο πιο κοντά ζούμε στο Χριστό, τόσο πιο πολύ μοιάζουμε μ’ Αυτόν και δοξάζεται ο Θεός.
«Προσμένοντας (κειμ. προσδεχόμενοι) με χαρά το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή».
Το γεγονός ότι το έλεος του Κυρίου είναι παρατεταμένο, είναι πολύ ευχάριστο. Η παράταση αυτή δεν έφερε μόνο εμένα και την οικογένειά μου στις τάξεις Του, αλλά θα φέρει αμέτρητες ακόμα ψυχούλες που Τον αναζητούν. Ο χρόνος που θα λήξει η παράταση δεν μας είναι γνωστός. Ένα που γνωρίζουμε, είναι να συνεχίσουμε την αποστολή μας (Ματθ. 28:19) και πάντα σε ετοιμότητα αναμονής μέχρι την ημέρα που ο Κύριος θα έρθει να παραλάβει την Εκκλησία Του και θα ζούμε μαζί Του δοξασμένοι στην αιωνιότητα.
22. «Και διακρίνοντας τις ανάγκες των ανθρώπων, άλλους να τους ελεείτε».
Εδώ ο Χριστάδελφος αναφέρεται στη διάκριση που πρέπει να κάνουμε ανάμεσα στους αποστάτες και πώς να τους συμπεριφερόμαστε.
Όλοι δεν έχουμε τις ίδιες πνευματικές γνώσεις. Έχουμε όμως κάτι κοινό. Κι αυτό είναι ο Χριστός. Έτσι, κάθε φορά που συναντάμε ανθρώπους με διαφορετικό πνεύμα μπορούμε να τους οδηγήσουμε στο λόγο του Θεού και μέσα από αυτόν θα δώσουμε την απάντηση. Εάν και τότε δεν συμφωνούν μαζί μας, πρέπει να τους παραπέμψουμε σε κάποιον που γνωρίζει περισσότερα από μας. Πάντα με προσευχή, αγάπη και ήπια γλώσσα. Γιατί δε μιλάμε για κάτι απλό, αλλά για τη σωτηρία της ψυχής τους! Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πέσει σε πλάνη λόγω αγνοίας, γι’ αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή και θείος τρόπος προσέγγισης.
Ένα πράγμα που πρέπει να έχουμε στο νου μας, είναι ότι το έλεος του Θεού είναι για όλους τους ανθρώπους. Ας μη γίνουμε αιτία να το στερηθούν.
Και τώρα πάμε στο δεύτερο σκέλος της προτροπής.
23. «Κι άλλους να τους διασώζετε αρπάζοντάς τους από τη φωτιά, με προσοχή μεγάλη, νιώθοντας απέχθεια ακόμα και για ένα μολυσμένο ρούχο από την αμαρτωλή σάρκα τους».
Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στο δεύτερο σκέλος της προτροπής από το πρώτο. Απλώς, πρέπει να γίνουμε πυροσβέστες και να τραβήξουμε τους ανθρώπους έξω απ’ τη φωτιά της αμαρτίας. Κατά κάποιο τρόπο, το έργο μας μοιάζει με του πυροσβέστη. Όπως εκείνος μπορεί με την ειδική στολή που φορά να πηδήσει μέσα στη φωτιά και να σώσει τον άνθρωπο από τις φλόγες που πιθανόν έχουν αρχίσει να γλύφουν το σώμα του και σιγά-σιγά να τον αποτεφρώσουν, έτσι κι εμείς ντυμένοι με την πανοπλία του πνεύματος του Θεού μπορούμε να πηδήσουμε στη φωτιά που έχει ανάψει ο Σατανάς και να αρπάξουμε τις ψυχούλες που καίγονται από τις διδασκαλίες που είναι ασύμφωνες με τη Γραφή.
Εάν παραμένουμε σταθεροί στη διδασκαλία του Κυρίου, τότε το Άγιο Πνεύμα θα δώσει τη μάχη για να κερδηθούν όλες οι ψυχούλες που είναι να έρθουν στο σώμα της Εκκλησίας. Εκείνος (το Πνεύμα το Άγιο) θα μας υπενθυμίσει όλα όσα μας έχει διδάξει και τον τρόπο που πρέπει να ενεργήσουμε. Αρκεί να μην πηγαίνουμε πριν απ’ Αυτόν (Ιωάννη κεφ. 14).
Δοξολογία
24,25. «Σ’ αυτόν που έχει τη δύναμη να σας διαφυλάξει από κάθε πτώση και να σας αξιώσει να σταθείτε αψεγάδιαστοι, νιώθοντας αγαλλίαση μπροστά στην ένδοξη παρουσία Του, στο μόνο σοφό Θεό, το Σωτήρα μας, ανήκει η δόξα και η μεγαλοσύνη, η κυριαρχία και η εξουσία, και τώρα και σ’ όλους τους αιώνες. Αμήν».
Μέσα από τις σκοτεινές εικόνες που περιστοιχίζουν τον αποστάτη και τις προειδοποιήσεις που μας δίνει ο Ιούδας, φτάνει στο πιο όμορφο σημείο, στον επινίκιο ύμνο, στη δοξολογία! Είναι σαν τον πελαργό που πρέπει να αφήσει πίσω του μερικά στρώματα αέρος και να ανεβεί πολύ ψηλά για να ακουστεί το πιο γλυκό κελάηδημά του. Αφού δείχνει τον κίνδυνο στον αποστάτη και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει, του θυμίζει ότι η πίστη δόθηκε μια για πάντα,. ότι ο Θεός ζει και κυβερνά το σύμπαν. ότι η δύναμή Του είναι απεριόριστη, η χάρις Του είναι άφθονη. η δόξα και η λαμπρότητά Του θα παραμένουν ακηλίδωτα σ’ ολόκληρη την αιωνιότητα όσο και να το επιθυμεί με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του ο κάθε αποστάτης. Ο Χριστιανός, όμως, πρέπει να αναπαύεται πάνω στις ευλογημένες αλήθειες της Καινής Διαθήκης που έχουν τη δύναμη να τον εμψυχώνουν, να τον ενθαρρύνουν και να τον οδηγούν να βγαίνει νικητής πάνω από όλους και όλες τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει. Είναι ο στρατιώτης που γυμνάζεται καθημερινά πάνω στη θεία αλήθεια και γίνεται ο μαχητής πάνω στου οποίου την αδυναμία φαίνεται η δύναμη του Χριστού (Β’ Κορ. 12:9). Ο Θεός έχει τη δύναμη να κρατήσει ακέραια και την πιο αδύναμη ψυχούλα που Τον εμπιστεύεται. Ο Δαβίδ το γνώριζε αυτό πολύ καλά και ψάλλει : «Κι αν ακόμη περπατήσω μέσα σε κοιλάδα σκιάς θανάτου, δεν θα φοβηθώ κακό. επειδή, Εσύ είσαι μαζί μου». Η πίστη αυτή είναι αρκετή να στηρίξει τον πιστό και στις πιο δύσκολες και πιο σκοτεινές ώρες της ζωής του. Ο Θεός έχει προορίσει τον κάθε πιστό να έρθει στη μορφή και το ανάστημα του Κυρίου. Έτσι ο Χριστός τον αγιάζει (καθαρίζει) καθημερινά με το ύδωρ του λόγου Του (Εφ. 5:26) για να τον παρουσιάσει άμωμο (αψεγάδιαστο) ενώπιον του Πατέρα Θεού.
Και καθώς μας δίνει την τελευταία φράση, λέει : «Εις τον μόνο σοφό Θεό, το Σωτήρα μας». Είναι ο μόνος Θεός, γιατί είναι γεμάτος σοφία. Είναι ο Θεός που έχουμε άμεση σχέση. Όλοι οι άλλοι θεοί είναι θεοί που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει με τη φαντασία τους. Είναι ο Θεός, που ο πιστός λατρεύει, γιατί είναι ο Σωτήρας που τον εξαγόρασε με το αίμα Του!
«Αμήν». Το «αμήν» έρχεται να επιβεβαιώσει ότι όντως όλες οι υποσχέσεις του Θεού πραγματοποιούνται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (Β’ Κορ. 1:20).
Εύχομαι προς όλους εμάς «χάρη και έλεος» (Ψαλμ. 23:6). Χάρη να προμηθεύει τις ανάγκες μας και έλεος να σβήνει τις αμαρτίες μας.
Με την αγάπη Εκείνου
Σπύρος Σ. Ματθαίος