από τον Σπύρο Σ. Ματθαίο
Κεφάλαιο 1ο
Αποστολέας, παραλήπτης, χαιρετισμός
1:1,2. «Εγώ ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού με το θέλημα του Θεού, σύμφωνα με την υποσχόμενη ζωή που προσφέρεται μέσω του Ιησού Χριστού, γράφω στον Τιμόθεο, το αγαπητό μου παιδί. Εύχομαι να έχεις χάρη, έλεος και ειρήνη από το Θεό Πατέρα και από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό».
Στα δύο πρώτα εδάφια έχουμε το χαιρετισμό του απ. Παύλου. Ο Απόστολος (= ο επίσημος αγγελιοφόρος) μεταφέρει την αγγελία της υπόσχεσης του Θεού, η οποία προσφέρεται μέσω του Ιησού Χριστού. Για ποια υπόσχεση μιλάει ο Απόστολος; Για την υπόσχεση ζωής που δόθηκε στον άνθρωπο, όταν αμάρτησε. Στην ουσία θα έπρεπε να τιμωρηθεί κι εξαφανισθεί από το πρόσωπο της γης, αλλά ο Θεός μέσα απ’ την άπειρη χάρη Του δίνει υπόσχεση αιώνιας ζωής στον άνθρωπο λέγοντάς του ότι «το Σπέρμα που θα ερχόταν απ’ τη γυναίκα στον κόσμο θα συνέτριβε το κεφάλι του Σατανά που την εξαπάτησε κι αυτός θα λόγχιζε τη φτέρνα Του» (Γέν. 3:15). Το εδάφιο αυτό είναι γνωστό ως πρωτευαγγέλιο, το αρχικό δηλαδή χαρμόσυνο μήνυμα στην ξεπεσμένη ανθρωπότητα. Ο απόγονος της γυναίκας θα συνέτριβε το κεφάλι του διαβόλου. ένα θανάσιμο χτύπημα που θα προοιωνιζόταν την τελειωτική ήττα. Ο σατανάς απ’ τη μεριά του θα πλήγωνε τη φτέρνα του Μεσσία. Το πλήγωμα της φτέρνας εδώ συμβολίζει τις θλίψεις κι ακόμη το φυσικό θάνατο, αλλά όχι την τελειωτική ήττα. Έτσι, ο Χριστός υπέφερε πάνω στο σταυρό και μάλιστα πέθανε, αλλά αναστήθηκε από τους νεκρούς, νικητής της αμαρτίας, της κόλασης και του σατανά. Ο Αδάμ αμέσως δέχτηκε αυτό ως υπόσχεση ζωής. Μετά την υπόσχεση ζωής «εν Χριστώ» ο Αδάμ άλλαξε το όνομα της γυναίκας του από Ανδρίδα (επειδή πάρθηκε από τον άνδρα) σε Εύα, που εννοεί μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων (Γέν. 3:20). Με την υπόσχεση ζωής ήρθε ο Χριστός και μέσω Αυτού ο Θεός προσφέρει ζωή στον κόσμο. Ο δε Παύλος συνειδητοποιεί το γεγονός της υπόσχεσης και φέρνει τώρα το χαρμόσυνο μήνυμα ζωής σε όλους που πιστεύουν το ευαγγέλιο.
«Στον Τιμόθεο, το αγαπητό μου παιδί, χάρη, έλεος και ειρήνη από το Θεό Πατέρα και από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό». Αυτό που βλέπουμε είναι ότι όταν ο Παύλος απευθύνεται στις εκκλησίες, γράφει : «Χάρη και ειρήνη», όταν όμως απευθύνεται σε κάποιον ατομικά, γράφει : «Χάρη, έλεος και ειρήνη». Προσθέτει τη λέξη «έλεος» που χρειάζεται το κάθε άτομο που μπορεί να πέσει οποιαδήποτε στιγμή και όχι η εκκλησία. Στο γράμμα όμως που έστειλε στο Φιλήμονα, η λέξη «έλεος» παραλείπεται, διότι δεν αναφέρεται μόνο στο Φιλήμονα, αλλά και στην εκκλησία που είναι στο σπίτι του. Έτσι, το έλεος αναφέρεται στη σπλαχνική φροντίδα και προστασία του Θεού σε κάποιον που έχει ανάγκη και κινδυνεύει να πέσει πνευματικά.
Θάρρος – χαρακτηριστικό του εργάτη του Χριστού
1:3. «Ευχαριστώ το Θεό, τον Οποίο λατρεύω, διδαγμένος από τους προγόνους, με καθαρή συνείδηση».
Το μυαλό του Παύλου τρέχει πίσω στο παρελθόν και βλέπει την οικογενειακή σειρά των ανθρώπων που γεννήθηκε. Θυμάται τους γονείς και προγόνους του που λάτρευαν τον Κύριο και την αλήθεια του Θεού. Αν και αρχικά ήταν διώκτης των ακολούθων του Χριστού, τώρα, με τις προσευχές των πιστών, είχε γίνει η μεταστροφή του στο Χριστιανισμό και από διώκτης του Χριστού (Πράξ. 9:4) γίνεται ακόλουθός Του! (Πράξ. 9:18).
«Τον λατρεύω», σημαίνει αφοσίωση και υποταγή στον αληθινό Θεό και Σωτήρα του, τον Οποίο αναγνωρίζει τώρα ως Θεό του.
«Σε θυμάμαι Τιμόθεε στις προσευχές μου νύχτα και μέρα». Ο Παύλος ήξερε ότι η διακονία του πλησίαζε προς το τέλος της και πως ο νεαρός Τιμόθεος θα συνέχιζε το έργο που είχε αναλάβει. Γι’ αυτό και προσευχόταν νύχτα και μέρα για τη διακονία του νεαρού εργάτη που γινόταν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Η προσευχή ήταν ο μόνος τρόπος να τον στηρίξει και προσθέτει :
1:4. «Και καθώς ενθυμούμαι τα δάκρυά σου, λαχταρώ να σε ξαναδώ για να γεμίσω από χαρά».
Φαίνεται πως ο Τιμόθεος ήταν υπερευαίσθητος και έκλαιγε για το αμαρτωλό παρελθόν του όπως και για τις αμαρτίες των άλλων. Ο Παύλος τα θυμάται αυτά και χαίρει γιατί ο Τιμόθεος ήταν προσήλυτος δικός του. Και όχι μόνο προσήλυτος του Παύλου, αλλά και συνεργάτης του στη διάδοση του ευαγγελίου.
Θυμάμαι πως όταν ο αγαπητός μου φίλος και πνευματικός μου πατέρας Σ.Ζ. έφυγε από τη ζωή αυτή, πήρε ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου μαζί του. Δεν πέρασαν όμως, παρά λίγες μέρες, που ο Κύριός μας κάλυψε με την ειρήνη Του κι αυτό το κενό. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας.
1:5. «αναπολώντας την ανυπόκριτη πίστη που έχεις, η οποία είχε φωλιάσει αρχικά στην καρδιά της γιαγιάς σου Λωίδας και της μητέρας σου Ευνίκης και είμαι βέβαιος και στη δική σου – καρδιά».
Ξέρουμε ότι η πίστη που παραδόθηκε μια για πάντα στους αγίους, πως είχε τώρα αγγίξει τις καρδιές των γυναικών Λωίδας και Ευνίκης : Γιαγιάς και μητέρας του Τιμόθεου. Πρέπει να ήταν ευσεβείς γυναίκες και να αγαπούσαν το Λόγο του Θεού. Έτσι ο Τιμόθεος είχε κάθε ευκαιρία να γνωρίσει την αλήθεια από μικρή ηλικία και να πάρει τη σωτηρία του μέσω πίστης στον Ιησού Χριστό (Β’ Τιμ. 3:15). Τώρα που ο Παύλος κήρυττε στην περιοχή που έμενε ο Τιμόθεος, άκουσε το μήνυμα του ευαγγελίου και πίστεψε, διότι «η πίστη έρχεται από το άκουσμα του κηρύγματος και το κήρυγμα είναι ο λόγος του Θεού (Ρωμ. 10:17).
Βλέπετε, ο Τιμόθεος δε χρειάστηκε να αλλάξει κατοικία, όπως εγώ. Ο Παύλος πέρασε από τη γειτονιά του, ενώ εγώ χρειάστηκε να έρθω στην Αμερική για να ακούσω το μήνυμα του ευαγγελίου. Αν ο Παύλος κατέβαινε λίγο νοτιότερα απ’ την Κόρινθο, στη Λακωνία, δε θα χρειαζόταν να μεταναστεύσω στην Αμερική. Το γεγονός όμως, ότι και ο Τιμόθεος κι εγώ σωθήκαμε μέσω πίστης στο Χριστό, με καθησυχάζει απόλυτα και δοξάζω τον Κύριό μας.
1:6. «Γι’ αυτό το λόγο σου υπενθυμίζω να αναζωπυρώνεις το χάρισμα που έχεις και το οποίο έλαβες μέσω της χειροτονίας σου από μένα».
Εδώ ο Παύλος υπενθυμίζει στον Τιμόθεο το χάρισμα που ο Θεός τού είχε δώσει, όταν ο ίδιος ο Παύλος και οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας έθεσαν τα χέρια τους επάνω του και προσευχήθηκαν στο Θεό να ευλογήσει τη διακονία του. Μη φοβάσαι, Τιμόθεε. Ξέρουμε τις συνέπειες των διωγμών. Εσύ να θυμάσαι την ευθύνη που έχεις για τις ψυχούλες που χάνονται. Αυτό μόνο σου λέω.
1:7. «Γιατί ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά πνεύμα δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού».
Ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας ή φόβου, αλλά πνεύμα δύναμης που μας κατευθύνει να φέρουμε το μήνυμά Του με τόλμη και ανεπηρέαστα από εχθρικές επιθέσεις. Πνεύμα αγάπης για το Θεό και το συνάνθρωπό μας. Η αγάπη διώχνει το φόβο (Α’ Κορ. κεφ. 13). Γνωρίζει το σκοπό της.
«Δε φοβάται, δεν καυχάται
όλα πάντα τα υπομένει
δείχνει την προέλευσή της
και σε κείνη επιμένει!»
Πνεύμα σωφρονισμού. Πνεύμα που το διακρίνει η σύνεση και ενεργεί με σύνεση.
Όλα αυτά: Η δύναμη, η αγάπη και η σωφροσύνη είναι αποδείξεις ότι το σωστό Χριστιανόπουλο κατευθύνεται από το Πνεύμα του Θεού και όχι από ανθρώπους.
1:8. «Μη ντραπείς, λοιπόν, για το μαρτύριο που υπέστη ο Κύριός μας ούτε για μένα που βρίσκομαι στη φυλακή για χάρη Του, αλλά να είσαι πρόθυμος έτσι κι εσύ να κακοπαθήσεις για το Ευαγγέλιο με τη δύναμη του Θεού».
Τιμόθεε, προχώρα με τόλμη και μη ντρέπεσαι. Μίλησε στους ανθρώπους για την αγάπη του Θεού και τη θυσία του μονογενή Του Γιου στο σταυρό. Πες τους πως όλοι όσοι πιστεύουν στο λυτρωτικό Του έργο, απαλλάσσονται από τις αμαρτίες τους. Είναι προνόμιο να συμμετέχεις στις ευλογίες του Ευαγγελίου. Προνόμιο ακόμη όταν συμμετέχεις και στα παθήματά Του. Αυτός εδώ είναι ο μόνος τόπος θυσίας, στον Ουρανό υπάρχει μόνον αμοιβή. Θεώρησέ το προνόμιο. σκέψου τι έχει κάνει και για σένα.
1:9. «Ο Οποίος μας έσωσε και μας κάλεσε σε αγιότητα, όχι με βάση τα έργα μας, αλλά από δική Του προαιώνια προαίρεση και χάρη, η οποία μας χορηγήθηκε μέσω του Ιησού Χριστού»
«Ο Οποίος μας έσωσε». Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι μια συνεχιζόμενη διαδικασία και αν τελικά είμαστε αρκετά πιστοί, υπάρχει ελπίδα να σωθούμε. Αυτό όμως δεν αληθεύει, διότι ο Απόστολος λέει : «Ο Οποίος μας έσωσε!»
Στην Εφεσίους 2:8,9 λέει : «Γιατί πράγματι με παροχή χάρης έχετε σωθεί μέσω της πίστης. Και αυτό δεν είναι κατόρθωμα δικό σας. Είναι δώρο του Θεού. Δεν είναι αμοιβή από έργα που κάνατε. Σας το λέω αυτό για να μην τυχόν καυχηθεί κανείς».
Η σωτηρία δεν εξαγοράζεται με καλά έργα ή με πράγματα που εμείς θα μπορούσαμε και κάνουμε, αλλά «δίδεται σύμφωνα με τη δική Του πρόθεση και χάρη, η οποία δόθηκε σε μας πριν από όλους τους αιώνες μέσω του Ιησού Χριστού». Πριν εισέλθει η αμαρτία στον κόσμο, ο Θεός είχε κάνει τα σχέδιά Του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή δεν ήταν μια σκέψη που έγινε εκ των υστέρων, αλλά πριν ακόμα δημιουργηθεί ο κόσμος. Ο Σατανάς πίστευε ότι θα βρισκόταν πριν απ’ το Θεό, όταν έγινε η αιτία να αμαρτήσει ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός είχε ήδη προβλέψει τη σωτηρία του ανθρώπου.
1:10. «η οποία φανερώθηκε τώρα μέσω του Ιησού Χριστού, ο Οποίος κατήργησε το θάνατο».
Ο θάνατος στον αμετανόητο άνθρωπο είναι κάτι πολύ τρομερό, ιδιαίτερα όταν σκέπτεται ότι κάποια μέρα γρήγορα θα συναντήσει τον Πλάστη του και θα περάσει από κρίση. Γιατί λέει ότι «μετά το θάνατο έρχεται η κρίση του Θεού» (Εβρ. 9:27). Ο Κύριός μας όμως, ο Ιησούς Χριστός «κατήργησε το θάνατο κι έφερε ζωή και αθανασία στο φως μέσω του ευαγγελίου».
Κάπου αλλού είναι γραμμένο ότι : «Μέσω του θανάτου του Ιησού Χριστού καταργήθηκε ο κυρίαρχος του θανάτου, δηλαδή ο διάβολος κι ελευθερώθηκαν όλοι όσοι βρίσκονταν καταδικασμένοι και υποδουλωμένοι από το φόβο του θανάτου σε όλη τους τη ζωή» (Εβρ. 2:14,15). Πολλοί απ’ τους πιστούς της Παλαιάς Διαθήκης δε γνώρισαν «την ευλογία των ευλογιών» που πραγματοποιήθηκε για το λυτρωμό μας κι έζησαν σε μια κατάσταση αμφιβολίας και αβεβαιότητας για το τι θα ερχόταν μετά το θάνατο. Δεν μπορούσαν όλοι να πουν αυτό που είπε ο Ιώβ : «Διότι ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει και θα σηκωθεί στους έσχατους καιρούς επάνω στη γη. και αφού, ύστερα από το δέρμα μου, αυτό το σώμα θα φθαρεί, με τη σάρκα μου πάλι θα δω το Θεό!» (Ιώβ 19:25,26). Πολλοί δεν αντιλαμβάνονταν αυτά τα δύο εδάφια. Τώρα όμως που ο Ιησούς αναστήθηκε με δόξα και τιμή, μας λέει : «Μη φοβάστε! Ήμουν νεκρός για χάρη σας, αλλά τώρα αναστήθηκα! Είμαι Ζωντανός στους αιώνες των αιώνων και έχω τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη» (Αποκ. 1:17,18). Έτσι ελευθερώνει αυτούς που βρίσκονταν κάτω απ’ το φόβο του θανάτου για μια ολόκληρη ζωή. Τώρα, ξέρουμε ότι ο θάνατος δεν είναι ο φοβερός δράκος, αλλά ο ταξιθέτης που μας οδηγεί να πάρουμε τη θέση που ο Κύριος εξασφάλισε και για μας στο αιώνιο σπίτι μας, τον Ουρανό!!!
1:11,12. «Γι’ αυτό το Ευαγγέλιο ορίστηκα εγώ κήρυκας και απόστολος και δάσκαλος ανάμεσα στους εθνικούς. Και είναι αυτός ο λόγος που υποφέρω όλες αυτές τις δοκιμασίες. Αλλά δεν ντρέπομαι, γιατί ξέρω σε Ποιον έχω πιστέψει, και είμαι βέβαιος ότι έχει Αυτός τη δύναμη να διαφυλάξει ως εκείνη την ημέρα εκείνο που μου εμπιστεύτηκε».
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Απόστολος βρισκόταν τώρα στη φυλακή. Σε μικρό χρονικό διάστημα θα ερχόταν το τέλος της ζωής του. Και τι κάνει; Αναφέρει ποια ήταν η αποστολή του, το έργο της και την επιθυμία της διάδοσής της. Όλα αυτά ο ίδιος τα είχε πάρει με τόση προθυμία και αποφασιστικότητα που είχε εγκαταλείψει κάθε κοσμική φιλοδοξία και δοθεί ολοκληρωτικά στη διάδοση του Ευαγγελίου. Το έργο αυτό, τον έφερνε από έθνος σε έθνος κι από πόλη σε πόλη με κίνδυνο να χάσει τη ζωή του. Ήξερε όμως, ότι η ζωή του «ήταν διαφυλαγμένη κοντά στο Χριστό και πως τίποτε δε θα τον χώριζε από την παρουσία Του» (Ρωμ. 8:31). Αυτό όμως που τον απασχολούσε, ήταν οι ψυχές που χάνονταν χωρίς αιτία, ιδιαίτερα τώρα, που μας δόθηκε το γιατρικό της θεραπείας «δωρεάν» μέσω πίστης στον Ιησού Χριστό που θυσιάστηκε στο σταυρό για τη σωτηρία μας.
Ήξερε ότι οι δοκιμασίες που περνούσε θα δόξαζαν το Θεό και θα έφερναν ευλογία στον άνθρωπο. «Έτσι δεν ντρέπονταν», μάλιστα το θεωρούσε προνόμιο να υποφέρει για το Χριστό και το ευαγγέλιο. «Ήξερε σε Ποιον είχε πιστέψει». Ήξερε ότι Εκείνος, στον Οποίο είχε πιστέψει, είχε τη δύναμη να διαφυλάξει ό,τι του είχε εμπιστευτεί ο Παύλος. Δεν ήταν μόνο η σωτηρία του Παύλου βέβαιη, αλλά και η επιτυχία της υπηρεσίας του για το Χριστό απόλυτη. γιατί δε θα μπορούσε να τα είχε εμπιστευτεί σε καλύτερα Χέρια.
«ως εκείνη την ημέρα». Ως την ημέρα που ο Κύριος θα ξανάρθει να ανταμείψει τους δικούς Του.
1:13. «Σαν παράδειγμα ανόθευτης διδαχής για την πίστη και την αγάπη στον Ιησού Χριστό να έχεις εκείνα που άκουσες από μένα».
Εδώ έχουμε άλλη μια όμορφη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο και όχι μόνον, αλλά τα λέει της πεθεράς για να τ’ ακούει η νύφη. Τα λέει φωναχτά στον Τιμόθεο για να τα ακούμε εμείς οι νεότεροι. Δε σας κρύβω ότι οι ποιμαντικές επιστολές του Ταρσέα είχαν μεγάλη επίδραση στη ζωή μου και ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο εκφράζομαι. Τι συνιστά λοιπόν ο Απόστολος; «Να είμαστε το υπόδειγμα της ορθής διδασκαλίας». Ο εργάτης στον αγρό του Κυρίου καλείται να αγωνιστεί για την πίστη. Πρέπει να διατηρήσουμε μια στάση πιστότητας στο Χριστό και αγάπης στους αδελφούς. και καθώς προχωράμε με αγάπη προς τους αδελφούς μας και παραμένουμε σταθερά στην αλήθεια, θα παραδώσουμε ή μάλλον θα συστήσουμε στους άλλους την αλήθεια, την οποία επιδιώκουμε με κάθε ευκαιρία να μεταδώσουμε. Και στο
1:14. ο Παύλος λέει : «Την καλή αποστολή που σου ανατέθηκε, φύλαξέ την με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας».
Πολλοί Χριστιανοί είχαν οδηγηθεί έξω απ’ την αλήθεια από ορισμένους καλοθελητές που είχαν διεισδύσει στην εκκλησία και δίδασκαν πράγματα που δεν ταυτίζονταν με το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας. Έτσι, βρίσκονταν σε σύγχυση με όλα αυτά που άκουγαν και αρνούνταν να δεχτούν αυτά που ο απόστολος κήρυττε. Αυτό, λυπούσε τον Παύλο αφάνταστα και τον οδηγούσε στο να δίνει συμβουλές στους νέους ποιμένες, όπως στον Τιμόθεο. Είχαν μάλιστα φτάσει – οι καλοθελητές – στο σημείο να εγκαταλείπουν τον Παύλο ως μη απόστολο, όπως θα δούμε στη συνέχεια
.
1:15. «Το ξέρεις βέβαια ότι με εγκατέλειψαν όλοι όσοι ήταν στην Ασία, μεταξύ των οποίων και ο Φύγελος και ο Ερμογένης».
Με το να λέει εδώ ο Παύλος ότι όλοι όσοι ήταν στην Ασία τον εγκατέλειψαν, αυτό δε σημαίνει ότι εγκατέλειψαν το Χριστό ή την εκκλησία. Αυτό, περισσότερο από κάθε τι άλλο, δείχνει δειλία. Είχαν μάθει ότι ο Παύλος είχε φυλακιστεί και φοβούνταν για την ασφάλεια της ζωής τους. Φαίνεται ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο ήταν το κόστος της δικής τους αποφυλάκισης από τα δεσμά της αμαρτίας. Λίγη θυσία απ’ τη μεριά μας δε βλάπτει. Σκοτεινά σύννεφα θα είναι πάντα μαζεμένα πάνω απ’ την εκκλησία. Άλλωστε,
Η άνοιξη δεν έρχεται
χωρίς να ‘ρθει ο χειμώνας
ούτε η γη δίνει καρπό
αν δεν μαυρίσει ο ουρανός
και τη βροχή δε φέρουνε
τα σύννεφα στο χώμα…
Ο Φύγελος και ο Ερμογένης είναι δύο ονόματα που φέρνουν μάλλον ντροπή παρά ευλογία στην οικοδομή των πιστών, στο σώμα της Εκκλησίας. Παρόλα αυτά θα πρέπει ο αρχιτέκτονας του ευαγγελίου (Α’ Κορ. 3:10) να άφησε αυτή τη ζωή χαρούμενος, γιατί ο σπόρος που έσπειρε δε γυρίζει αδειανός (Ησαΐα 55:11), ακόμα βλαστάνει και φέρνει καρπό.
1:16. «Εύχομαι ο Κύριος να δείξει το έλεός Του στην οικογένεια του Ονησιφόρου, γιατί με ανακούφισε πολλές φορές και δεν ντράπηκε για την αλυσίδα μου».
Ο Ονησιφόρος θα απουσίαζε απ’ το σπίτι του, πιθανόν λόγω της δουλειάς του και τώρα ο Παύλος προσεύχεται να διαφυλάξει ο Θεός «τον οίκον του,» την οικογένειά του, κατά τη διάρκεια της απουσίας του.
«Με ανακούφισε πολλές φορές». Με ποιον τρόπο τον ανακούφιζε, δεν το γνωρίζουμε. Πιθανόν να του πήγαινε φαγητό και ρούχα. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι ότι «δεν ντρεπόταν την αλυσίδα του Παύλου». Συνήθως, οι αλυσίδες κάποιου μας απομακρύνουν από τη συντροφιά του. άλλωστε, υπήρχε και ο κίνδυνος να χάσει την προσωπική του ασφάλεια και να συλληφθεί ως συνεργός του Παύλου. Οι παπικοί από την άλλη παρουσιάζουν τον Ονησιφόρο ως «νεκρό» και πως ο Παύλος προσεύχεται στο Θεό να βρει έλεος η ψυχή του. Πρώτα απ’ όλα, ο Παύλος προσεύχεται για την οικογένεια του Ονησιφόρου, ο οποίος μπορεί την ώρα εκείνη να ήταν με τον Παύλο. Κι εδώ στηρίζουν τις προσευχές και παρακλήσεις τους υπέρ των νεκρών. Αυτό είναι π α ρ ά λ ο γ ο . Μας θυμίζει το Χότζα με το φούρνο που είχε χτίσει πάνω σε μια καρότσα. Έτσι, αν ήθελες το στόμα του φούρνου Ανατολικά, Δυτικά, Βόρεια ή Νότια τον τοποθετούσες όπου ήθελες. Αν το κήρυγμά μας δεν εναρμονίζεται με το λόγο του Θεού και δε γίνεται με θεία πειθώ, τότε, κοροϊδεύουμε πρώτα τον εαυτό μας κι έπειτα τους άλλους. όχι όμως και το Θεό. Το Πνεύμα μάς λέει : «μετά θάνατον έρχεται κρίση» (Εβρ. 9:27). Ότι μετά το θάνατο δεν μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει καμία κατάσταση.
1:17. «αλλά ήρθε στη Ρώμη και αφού με αναζήτησε επίμονα, με βρήκε».
«Ζητάτε και θα σας δοθεί». Ζητάτε με προσευχή όπως ο ταξιδιώτης και ο Θεός θα σας οδηγήσει να βρείτε εκείνο που ζητάτε – σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του. Ο Ονησιφόρος ζητάει να βρει το μεγάλο δάσκαλο. Αψηφά τον κίνδυνο. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί ακόμη και ως φίλος του Παύλου και να φυλακιστεί. Το γεγονός όμως ότι «όπου δύο και τρεις είναι συγκεντρωμένοι στο όνομα του Ιησού Χριστού ανάμεσά τους είναι κι Αυτός,» τον οδηγεί να τον βρει και να έχει κοινωνία μαζί του. Τι πιο όμορφο; Δεν παίρνεις μόνο δύναμη, αλλά γνώση και χάρη! Αυτή είναι η πραγματική κοινωνία.
1:18. «Εύχομαι ο Κύριος να δώσει να βρει κι αυτός το έλεος του Κυρίου την ημέρα εκείνη. Επίσης, τις τόσες υπηρεσίες που πρόσφερε στην Έφεσο, εσύ τις ξέρεις καλύτερα».
Ο Παύλος κλείνει την παράγραφο αυτή με προσευχή, όπως ο Κύριος ανταμείψει τον Ονησιφόρο την Ημέρα που θα βρεθεί μπροστά στο Βήμα του Χριστού για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει.
Εδώ, φαίνεται καθαρά ότι με τον τρόπο που προσευχόταν ο Παύλος, ο Ονησιφόρος βρισκόταν στη ζωή. Πρώτα άρχισε την προσευχή του από τους ανθρώπους (οικογένεια Ονησιφόρου) που βρίσκονταν μακριά κι έπειτα απ’ αυτούς (Ονησιφόρο) που είναι πλησίον και κατά πάσα πιθανότητα παρών.
Το έλεος εδώ σημαίνει αμοιβή.
Οι πιστοί δεν περνούν από κρίση (Ιωάν. 5:24), αλλά από το Βήμα του Χριστού να πάρουν το βραβείο της Νίκης.
Ο πιστός λέει το δρόμο τον καλό τον τελείωσα (Φιλ. 3:14). Έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι ένας από τους πολλούς δρομείς που τρέχουν στο στάδιο. Ξέρει ότι το αγώνισμά του δεν είναι γι’ αυτούς που τρ΄χουν γρήγορα, αλλά γι’ αυτούς που συνεχίζουν να τρέχουν με τη σκυτάλη στο χέρι να φέρουν το Φως του Θεού στις ψυχές των ανθρώπων.
Κεφάλαιο 2ο
2:1. «Εσύ λοιπόν παιδί μου να αντλείς δύναμη από τη χάρη που παρέχει ο Ιησούς Χριστός».
Ο Παύλος προσφωνεί ξανά τον Τιμόθεο παιδί του. Και με το δίκιο του, γιατί μέσα απ’ τα κηρύγματά του ο Τιμόθεος είχε γνωρίσει το Χριστό ως Σωτήρα Του και Κύριό Του. Έτσι, ο Παύλος να νιώθει και να εκφράζει τη στοργή του και ευθύνη του, ως πατέρας που τον γέννησε (= έφερε) στο Χριστό. Και, θέλει να τον δει να μεγαλώνει ως πνευματικό του παιδί με την επίβλεψη και φροντίδα που αξίζει να έχει κάθε πνευματικό μας παιδί.
Είναι αλήθεια ότι όλοι «οι πιστοί» είναι παιδιά του Θεού, αλλά όχι όμως και όλοι οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα του Θεού, αλλά παιδιά Του είναι μόνο εκείνα που έχουν αναγεννηθεί. Μόνον εκείνα μπορούν να Τον πουν Πατέρα. Αυτό μας το επιβεβαιώνει ο λόγος του Θεού (Α’ Πετρ. 1:23).
Είμαι βέβαιος ότι όλοι μας γνωρίζουμε αυτή την πραγματικότητα. Και καθώς τώρα κοιτάμε πίσω στο χρόνο, θυμόμαστε την ώρα που εμπιστευτήκαμε τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα μας και η άπειρη χάρη Του μας αγκάλιασε κι αρχίσαμε να περπατάμε με πίστη.
«Εσύ παιδί μου να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη που μας δίδεται από τον Ιησού Χριστό». Χάρη είναι η εύνοια που ο Θεός παρέχει σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν έχουν καμία δική τους αξία και γι’ αυτό θέλει να τους κάνει άξια μέλη της οικογένειάς Του (Α’ Πέτρου 2:9). Σωζόμαστε με τη χάρη Του, στεκόμαστε με τη χάρη Του και περπατάμε με τη χάρη Του.
2:2. «κι όσα άκουσες από μένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να μεταδώσεις σε πιστούς ανθρώπους που θα είναι ικανοί να διδάξουν άλλους».
Ο Παύλος δίδαξε στον Τιμόθεο τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Χριστιανοσύνης και τα δόγματα πάνω στα οποία όλη η διδασκαλία ήταν βασισμένη. Αυτά έγιναν παρουσία πολλών μαρτύρων. Τώρα, ο Τιμόθεος είχε την ευθύνη να διαβιβάσει αυτά που παρέλαβε σε άλλους πιστούς, έτσι που η Αλήθεια να γίνει παγκοσμίως γνωστή. Αυτή είναι η λογική σειρά που ακολούθησαν οι Απόστολοι και όλοι εκείνοι που τους διαδέχτηκαν. Και αυτή είναι η διαφορά μας από τα ιερατικά συστήματα της Ρώμης και των ακολούθων της. Έτσι, μέσα στους αιώνες έγινε γνωστή η αλήθεια της Εκκλησίας του Χριστού. Ο Παύλος λέει στην Α’ Κορ. 15:3 «παρέδωκα γάρ υμίν εν πρώτοις, ό και παρέλαβον». Η κάθε γενιά που γνώριζε την αλήθεια του Ευαγγελίου την περνούσε στην επόμενη γενιά. Έτσι οι άνθρωποι δέχονταν και απολάμβαναν τις πολύτιμες αλήθειες που βρίσκονται μέσα στον Άγιο Λόγο Του με την ευθύνη να τις μεταδώσουν και σε άλλους ανθρώπους για να ευλογηθούν κι εκείνοι. Αυτό πολλές φορές είναι πάρα πολύ δύσκολο. Χρειάζεται αυταπάρνηση. Ο Θεός ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι η πορεία μας θα είναι εύκολη. Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία παραδοξοτήτων. Για να υψωθείς πρέπει να ταπεινωθείς. Για να αποκτήσεις πρέπει να δώσεις. Για να γίνεις πρώτος πρέπει να γίνεις τελευταίος. Για να ζήσεις πρέπει να πεθάνεις. «Αν είσαι διατεθειμένος να τα κάνεις όλα αυτά, τότε, μπορείς να σηκώνεις καθημερινά το σταυρό σου και να Τον ακολουθείς,» (Λουκά 9:23,24).
2:3. «Εσύ, λοιπόν, κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού».
Ο τύπος αυτός του στρατιώτη συνιστά υποταγή στις εντολές, αυστηρή πειθαρχία, εγκράτεια και ανδρεία στην υπεράσπιση της αλήθειας. Η πορεία της αφοσίωσης στο Χριστό και διάδοσης του Ευαγγελίου δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτείται υπομονή και σταθερή πίστη. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά στρατιώτη που κάθε Χριστιανός χρειάζεται για να βγει νικητής στη μάχη που καθημερινά δίνει με τους εχθρούς της ψυχής : το Σατανά, τον κόσμο και τη σάρκα. Η μάχη δε δίνεται με σάρκα κι αίμα, αλλά με τις αρχές, τις εξουσίες, τους κοσμοκράτορες του σκοτεινού τούτου κόσμου και με τα πονηρά πνεύματα που είναι στους ουρανούς. και για να κερδηθεί, πρέπει να ντυθούμε την πανοπλία του Θεού του Οποίου είμαστε και στρατιώτες.
Όταν ήμουν νεοσύλλεκτος στις τάξεις του Χριστού, το θέμα αυτό της θητείας μου, είχε αρχίσει να με απασχολεί αρκετά. Το όπλο μου ήταν και είναι ο λόγος του Θεού. Ωραίο όπλο. Μοναδικό στη μάχη. Επιδέξιο στην επίθεση και ασυναγώνιστο στην άμυνα. Η λέξη : «στρατιώτης του Χριστού» στριφογύριζε στο μυαλό μου για πολύ καιρό. Το Πνεύμα Του με οδήγησε τελικά να πάρω τη θέση που έπρεπε μέσα στη μεγάλη πρεσβεία που εργάζονται τα παιδιά Του. Τη θέση του γραμματικού. όπου και παραμένω ερευνώντας τις Γραφές.
2:4. «Κανένας επιστρατευμένος δεν καταπιάνεται με βιοτικές υποθέσεις για να είναι αρεστός σ’ εκείνον που τον στρατολόγησε».
Ο επιστρατευμένος αφήνει πίσω του τον κόσμο και τις παλιές του συνήθειες. Δεν ανήκει στον εαυτό του, αλλά σ’ Αυτόν που τον επιστράτευσε σε ένα έθνος άγιο, σε ένα λαό που ο Θεός απέκτησε για τον εαυτό Του με σκοπό να διαλαλήσει τις έξοχες ιδιότητες Εκείνου που μας προσκάλεσε από το σκοτάδι και μας έφερε στο θαυμαστό φως. εμείς που κάποτε δε γνωρίζαμε το έλεός Του, αλλά τώρα ελεηθήκαμε, εμείς είμαστε καλεσμένοι να περπατάμε χωριστά απ’ τον κόσμο και αφοσιωμένοι στον Αρχηγό της σωτηρίας μας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος (Α’ Πέτρ. 2:9,10).
2:5. «Μα κι αν ακόμα κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δε στεφανώνεται αν δεν αγωνιστεί τηρώντας τους κανόνες».
Για να στεφθεί κάποιος, πρέπει να τηρεί τους κανόνες που απαιτούνται. Όλοι αυτοί οι κανόνες βρίσκονται στο Λόγο του Θεού. Πρέπει η ζωή μας να συμμορφωθεί ή αν θέλετε να εναρμονιστεί με το Λόγο του Θεού, εάν θέλουμε να πάρουμε μέρος στον αγώνα και να στεφθούμε. Ο αγώνας δεν είναι δύσκολος. Όταν μπούμε στο πνεύμα του Λόγου, τότε προχωράμε με άνεση, ειρήνη και πεποίθηση ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Εσύ, τι λες φίλη ψυχή, θα ‘ρθεις μαζί μας;
2:6. «Ο γεωργός που κοπιάζει θα πρέπει να είναι ο πρώτος που θα γευτεί τους καρπούς».
Η δουλειά του γεωργού είναι επίπονη. Πρέπει να οργώσει, να σβαρνίσει, να σπείρει, να θερίσει πριν γευτεί τους καρπούς των κόπων του. Και τι καρπούς! Πόσο όμορφα θα είναι εκείνη την Ημέρα «της συγκομιδής των ψυχών» να δούμε τους καρπούς των κόπων μας και να ακούσουμε απ’ τα χείλη του Κυρίου μας : « Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ». Πόσο όμορφα θα ηχήσει η γλυκιά φωνή του Κυρίου στα αφτιά μας την ημέρα της α μ ο ι β ή ς ! Και ο Παύλος προσθέτει:
2:7. «Να καταλαβαίνεις αυτά που λέω. Και εύχομαι πραγματικά ο Κύριος να σου δώσει σύνεση για όλα».
Ο Παύλος εδώ προσεύχεται όπως ο Κύριος δώσει κατανόηση στον Τιμόθεο, ότι το κάθε πράγμα με το οποίο καταπιάνεται ο άνθρωπος για να έχει αίσιο τέλος, απαιτείται συνεχής απασχόλησης, προσοχή και υπευθυνότητα. Ο στρατιώτης πρέπει να κακοπαθήσει. ο αθλητής πρέπει να τηρήσει τους κανόνες. ο γεωργός πρέπει να εργαστεί σκληρά. Το κάθε ένα από αυτά έχει τη δική του αμοιβή. Ο πιστός όμως κοιτάζει έξω και μακριά από τις ανθρώπινες αμοιβές. Ο Παύλος απλώς μας δίνει παραδείγματα από τη φυσική ζωή για να κάνει το πνευματικό μας έργο πιο κατανοητό. Ας δούμε τι λέει ο στιχουργός :
Η Επουράνια Στέψη
Η νύχτα υποχώρησε
η Ημέρα πλησιάζει (Ρωμ. 13:11).
τον ερχομό Σου καρτερώ
τίποτα δε με σκιάζει (Ρωμ. 8:31, 39).
Φόρεσα το ζωστήρα Σου
της πίστης την ασπίδα
τη μάχαιρα του Πνεύματος
τη δυνατή ελπίδα (Εφ. 6:16).
Βλέπω αμυδρά στου καναλιού
την αντικρύ την όχθη
την πρώτη αχτίδα νάρχεται
στου δρόμου μου την όψη.
Και τρέχω τώρα προς τα εμπρός
στο τέρμα για να φτάσω
την επουράνια Στέψη Σου
θέλω να απολαύσω. (Φιλ. 3:13).
2:8. «Να μνημονεύεις τον Ιησού Χριστό, τον απόγονο του Δαβίδ, που έχει αναστηθεί από τους νεκρούς σύμφωνα με το Ευαγγέλιο που κηρύττω».
Όταν βρίσκεσαι κάτω από πίεση ή κινδυνεύει η ζωή σου, μην κυριεύεσαι από το φόβο του θανάτου, αλλά να θυμάσαι τον αναστημένο Χριστό. Αυτός είναι που μας έδωσε τη μεγάλη νίκη. Οι υποσχέσεις Του πραγματοποιήθηκαν. Αυτός πλήρωσε με το αίμα Του τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε με θρίαμβο ως ο Αρχηγός της σωτηρίας μας. Και για χάρη Του, λέει ο Παύλος,
2:9. «κακοπαθώ μέχρι του σημείου να φυλακιστώ σαν ένας κακούργος. Αλλά ο Λόγος του Θεού δεν φυλακίζεται!»
Ο λόγος του Θεού προχωρά με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Καμία δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει. «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι Μου δε θα παρέλθουν» (Ματ. 24:35). Οι ποιμένες μπορεί να φυλακιστούν, όχι όμως και ο λόγος του Θεού. Ο Λόγος πάντα θα αντηχεί στα αφτιά των ανθρώπων κι όσοι τον δέχονται, θα κατεβαίνει από τα αφτιά στις καρδιές τους και θα ευλογούνται!
2:10. «Αυτός είναι ο λόγος που τα υπομένω όλα για χάρη των εκλεκτών, ώστε να απολαύσουν και αυτοί τη σωτηρία που παρέχεται μέσω του Ιησού Χριστού και η οποία συνοδεύεται από αιώνια δόξα».
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε ποιοι είναι οι εκλεκτοί και ποιο είναι το προνόμιο που έχουν. Οι εκλεκτοί είναι εκείνοι που απήντησαν στην πρόσκληση του Κυρίου, η οποία παραμένει ανοιχτή και είναι για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής ή δόγματος. Ας την ανοίξουμε να δούμε τι λέει :
«Ελάτε σε Μένα όλοι εσείς
που είστε κουρασμένοι
και βαριά φορτωμένοι
από τα προβλήματα της ζωής
κι Εγώ θα σας δώσω ανάπαυση». (Ματθ. 11:28).
Όλοι εκείνοι που δέχτηκαν την πρόσκληση του Κυρίου και πίστεψαν στην καταδεκτικότητα και τη θυσία της αγάπης Του, πήραν «άφεση αμαρτιών» και οι ψυχές τους αναπαύονται κοντά Του.
Δύο πράγματα βλέπουμε στην πρόσκληση του Κυρίου. Πρώτον, την παντοδυναμία του Θεού και δεύτερον, την ευθύνη του ανθρώπου. Η ευθύνη μας να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του και η παντοδυναμία Του να κάνει το έργο του μέσα στις καρδιές μας. Αυτό είναι το πιο απλό πράγμα. Δεν χρειάζονται τελετουργίες. Μια απλή προσευχή όπως αυτή που ξέρετε ή έχετε ακούσει : «Κύριε, Ιησού Χριστέ, είμαι αμαρτωλός. Σε παρακαλώ, έλα στην καρδιά μου και πλύνε τις αμαρτίες μου με το πανάγιο αίμα Σου. Πάρε τη ζωή μου στα χέρια Σου και δείξε μου το σωστό δρόμο ζωής, γιατί ο δρόμος που ακολουθώ δε με φέρνει πουθενά. Ξέρω ότι μόνον Εσύ μπορείς να με βοηθήσεις». Τη στιγμή εκείνη περνάς από το θάνατο στη Ζωή! (Ιωάννη 5:24). Τώρα, είσαι νήπιο και για να μεγαλώσεις χρειάζεσαι πνευματική τροφή. Αυτή, μόνον από την Αγία Γραφή μπορείς να την πάρεις (Ησαΐα 8:20). Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη είναι τα δύο χείλη του Θεού που μιλούν στον άνθρωπο. Εάν αφήσεις το Θεό να σου μιλήσει μέσα από τη Γραφή κι εσύ Του απαντάς με ευχαριστία και προσευχή, τότε θα μπεις στο πνεύμα Του και θα περπατάς στο σωστό δρόμο. Στο δρόμο Ζωής που συνοδεύεται από αιώνια δόξα!
2:11. «Είναι απόλυτα αληθινή η διακήρυξη : «Αν πεθάναμε μαζί Του, μαζί Του επίσης θα ζήσουμε».
Το ερώτημα είναι : «Πότε πεθάναμε μαζί Του;» Πεθάναμε, όταν ο Χριστός πέθανε πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Όταν δεχόμαστε το Χριστό ως Σωτήρα μας, ο θάνατός Του γίνεται θάνατός μας. Ταυτιζόμαστε μαζί Του και ανασταινόμαστε μαζί Του σε μια Νέα Ζωή. Αυτό εννοεί ότι από τη στιγμή της μεταστροφής μας – από την αμαρτωλή ζωή μας – στο Χριστό, ο Χριστός ζει τη ζωή Του μέσα από μας με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
2:12. «Αν υπομένουμε, μαζί Του επίσης θα συμβασιλεύσουμε. Αν Τον απαρνούμαστε, θα μας απαρνηθεί κι Εκείνος».
Όσοι υπέφεραν με το Δαβίδ, όσοι δηλαδή έκαναν υπομονή την ώρα που ταπεινωνόταν, συνεκάθισαν μαζί του την ώρα που πήρε ξανά την ύψιστη θέση που είχε πριν. Το ίδιο θα γίνει και με το Γιο του Δαβίδ.
Όσοι Τον απαρνούνται, θα τους απαρνηθεί κι Αυτός (Ματ. 10:33). Η απιστία μας δεν μπορεί να αλλάξει τα σχέδιά Του ή το σκοπό Του. Ο Κύριος είναι πιστός στο χαρακτήρα Του. Δεν υποχωρεί στα λόγια Του. Με άλλα λόγια, δεν παίρνει πίσω αυτά που λέει. Το ναι είναι ΝΑΙ. και το όχι είναι ΟΧΙ.
2:13. «Κι αν εμείς απιστούμε, Εκείνος μένει πιστός. Δεν μπορεί να απαρνηθεί τον Εαυτό Του».
Είναι το ίδιο αξιόπιστος στις προειδοποιήσεις Του, όπως είναι και στις υποσχέσεις Του.
2:14. «Αυτά να υπενθυμίζεις σε όλους τονίζοντάς τους ενώπιον του Κυρίου να μη λογομαχούν, γιατί η λογομαχία δεν ωφελεί σε τίποτε και επιπλέον αποβαίνει στην καταστροφή των ακροατών».
Ο Παύλος εδώ συνιστά στον Τιμόθεο να υπενθυμίζει το ακροατήριό του να μην καταπιάνονται με λέξεις (= μικροπράγματα), γιατί όλα αυτά μας απομακρύνουν από την αλήθεια. Η έμφαση πρέπει να δίνεται στις μεγάλες αλήθειες που μπορούν να μας στηρίξουν και ενδυναμώσουν πνευματικά. Είμαστε στρατευμένοι να αγωνιστούμε για την «πίστη» και όχι για λογοπαίγνιο. Το λογοπαίγνιο και οι διδασκαλίες έξω απ’ τη Γραφή κάνουν μεγάλη ζημιά.
2:15. «Φρόντισε να αποδείξεις τον εαυτό σου εργάτη δοκιμασμένα άξιο, για το Θεό. Εργάτη που δεν μπορεί κανείς να τον ντροπιάσει, που ορθοτομεί (= ερμηνεύει) σωστά το Λόγο του Θεού, ο οποίος είναι η αλήθεια».
Το όπλο του Χριστιανού είναι ο λόγος του Θεού πάνω στον οποίο πρέπει να γυμναζόμαστε καθημερινά. Έτσι μόνο μπορούμε να γνωρίσουμε την αλήθεια και να τη χειριζόμαστε ορθά. Ο ίδιος ο Παύλος δε χρειαζόταν την έγκριση κανενός ανθρώπου να μιλήσει για το Χριστό και το σωτήριο έργο Του. Μόνο το Χριστό ήθελε να ευχαριστήσει (Α’ Κορ. 4:3). Και αυτό είναι που εδώ προσπαθεί να τονίσει σε όλους εμάς που έχουμε σωθεί από την άπειρη αγάπη Του και μας άφησε σ’ αυτό τον τόπο που με την πίστη και το έργο μας μπορεί να δοξάζεται το όνομά Του. «Μελέτα το λόγο Του» και μάθε να ζεις τη ζωή που ο Χριστός σε θέλει να ζεις.
Ο Κύριός μας προσευχήθηκε για τους μαθητές Του, «Αγίασέ τους (= καθάρισέ τους) με την αλήθεια Σου. Ο Λόγος ο δικός Σου είναι αλήθεια» (Ιωάν. 17:17). Καθώς αυτοσυγκεντρωνόμαστε στο Λόγο του Θεού και τον αφήνουμε να κατευθύνει τη ζωή μας, καθαριζόμαστε (αγιαζόμαστε) με αυτή την πρακτική έννοια. Αυτό το διαπιστώνουμε από τη ζωή και το έργο που ο Θεός έχει κάνει στις καρδιές μας με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Απ’ την άλλη μεριά, βλέπουμε όλους αυτούς που έχουν αφήσει τις Γραφές στα ράφια των σπιτιών τους χωρίς να τις ανοίγουν ποτέ και κλαίει η ψυχή μας. Εκεί βλέπουμε την άκαρπη ζωή του ανθρώπου που βρίσκεται μακριά απ’ το Θεό. Και μια άκαρπη ψυχή δεν μπορεί να τιμήσει το Θεό.
Προτροπή : Μελετάτε τις Γραφές με πολλή προσοχή. Συγκρίνετε τα εδάφια για να δείτε πιο καθαρά τι ακριβώς εννοούν. Επωφεληθείτε κάθε ευκαιρίας που σας δίνεται. Μην αφήνετε το χρόνο να περνάει άσκοπα. «Φροντίστε να αποδείξετε τον εαυτό σας εργάτη δοκιμασμένο που μπορεί να ορθοτομήσει την αλήθεια». Ανακρίβειες και προχειρότητες δε χωρούν στο έργο που μας έχει εμπιστευτεί ο μεγάλος Εργοδότης. Καμία οικοδομή δε στέκεται, όταν δεν ακολουθούμε τα σχέδια του Αρχιτέκτονα. Το ίδιο ακριβώς είναι όταν εργαζόμαστε για τον Κύριο. Πολλοί από μας είναι απασχολημένοι με αυτό που ονομάζουν «Χριστιανική υπηρεσία», αλλά δεν εργάζονται σύμφωνα με τις οδηγίες της Γραφής. Και κάποια Μέρα θα βρεθούν ντροπιασμένοι που σπατάλησαν τόσα χρόνια σε πράγματα που ήταν έξω από το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου.
Ο Απόστολος αναφέρεται και στις τρεις ομάδες των ανθρώπων : τους Ιουδαίους, τους Εθνικούς και τους Χριστιανούς, γιατί ήθελε όλους τους ανθρώπους να σωθούν (Α’ Κορ. 10:32,33). Τώρα, για να ορθοτομήσουμε το Λόγο του Θεού, πρέπει να ξέρουμε ποια τμήματα από το Λόγο πρέπει να τους δώσουμε. Πρέπει να τους αρχίσουμε από εκείνο που γνωρίζουν. Και ασφαλώς θα θυμάστε την ιστορία του τυφλού που ο Κύριος χρειάστηκε να φτύσει στο χώμα και να κάνει λάσπη, γιατί ο τυφλός πίστευε ότι το σάλιο είχε θεραπευτική δύναμη. Μετά από αυτό, του είπε να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ (= Απεσταλμένου). Με άλλα λόγια, να κάνει λουτρό μέσα στο Λόγο του Θεού που έχει τη Δύναμη να ανοίξει τα μάτια όλων των ανθρώπων (Ιωάν. 9:6,7). Έτσι κι εμείς πρέπει να πάρουμε τον άνθρωπο από εκείνο που ξέρει και να τον οδηγήσουμε στο λόγο του Θεού που έχει τη δύναμη να τον σώσει (Ρωμ. 1:16).
2:16. « Παράλληλα να αποφεύγεις τις επιζήμιες για την αλήθεια ματαιολογίες, γιατί οι άνθρωποι αυτοί θα προχωρήσουν σε ακόμα περισσότερη ασέβεια».
Θα πρέπει να δίνει προσοχή σε ό,τι μπορεί να του γίνεται εμπόδιο στο έργο του. Οι αιρετικοί δεν παύουν να καυχιούνται για τις αντιλήψεις τους και τους διαπληκτισμούς τους. ακόμη και για τα κατορθώματά τους που έρχονται κάθε τόσο να μας τα συστήσουν ως υγιή διδασκαλία. Όταν δεχόμαστε την πρώτη πλάνη, θα δεχτούμε και τη δεύτερη και τότε παίρνουμε τον κατήφορο. Και όταν μολυνθεί ένα από τα μέλη του σώματος της εκκλησίας, μολύνονται και τα άλλα. Στην περίπτωση αυτή, ο Απόστολος αναφέρει τα ονόματα δύο διεφθαρμένων δασκάλων, του Υμέναιου και του Φιλητού. Τους εντοπίζει και προειδοποιεί τον Τιμόθεο για το κακό που η διδασκαλία τους μπορεί να επιφέρει στο σώμα της Εκκλησίας. Ας δούμε πως το περιγράφει ο Απόστολος :
2:17. «Η διδαχή τους σαν γάγγραινα θα κάνει έργο καταστροφικό».
Ο αείμνηστος J. Ver non McGee τους περιγράφει ως Αποστάτες κι ο καλός στιχουργός μας τους απαγγέλλει το ξεστράτισμά τους :
Οι Αποστάτες
Πολλοί βοσκοί φανήκανε
από τα πρώτα χρόνια
και φτιάξαν τα κοπάδια τους
μακριά απ’ τη Θεία Πρόνοια.
Σα σύννεφα, χωρίς νερό
άκαρποι, δέντρα πεθαμένα,
στασιάσανε και φύγαν απ’ το φως
πούχει ο Θεός για όλους φυλαγμένα.
Θέλουν να βλέπουν σεβασμό
και μας κρεμούν δυσβάσταχτα φορτία,
βγάζουν αφρό τα αίσχη τους,
πλανήθηκαν. δεν έχουν μαρτυρία.
Τους σέρνει ο άγριος βοριάς
και τρεμοσβήνουν σαν τ’ αστέρια,
πήραν το δρόμο της καταστροφής
ξεχάσανε, πως το σκοτάδι το διαδέχτηκε Ημέρα!
2:18. «που έπεσαν έξω σε θέματα της αλήθειας, ισχυριζόμενοι πως η ανάσταση έχει κιόλας γίνει. Και κλονίζουν έτσι την πίστη μερικών».
Οι αποστάτες εκείνοι προσπάθησαν με τη διδασκαλία τους να διαστρεβλώσουν την πιο θεμελιώδη αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας. Εδώ βλέπουμε την ευφυΐα του φιδιού και το σπόρο που ρίχνει να ανατρέψει το θεμέλιο της ελπίδας, «την ανάσταση». Ισχυρίζονταν ότι η ανάσταση είχε γίνει βάζοντας έτσι διεφθαρμένες ιδέες μέσα στο μυαλό των ανθρώπων, κάτι που ερχόταν να ανατρέψει ολόκληρο το οικοδόμημα της Χριστιανικής θρησκείας. Αυτοί μιλούσαν για μυστικισμό και όχι για πραγματικότητα. Μιλούσαν για πνευματική ανάσταση και για ανάσταση νεκρών και επανένωση των πνευμάτων μας με τα σώματά μας.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε δύο αναστάσεις. Η πρώτη ανάσταση είναι από το μνήμα της αμαρτίας (Αποκ. κεφ. 20). Αυτή γίνεται τη στιγμή που ο άνθρωπος νιώθει το βάρος των αμαρτιών του και στρέφει στο Χριστό με ειλικρίνεια και ζητάει συγχώρηση. Η δεύτερη ανάσταση είναι η ανάσταση των νεκρών που προσδοκούμε, που ελπίζουμε, που καρτερούμε. Αν δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός αναστήθηκε κι επομένως η πίστη μας δεν έχει καμιά αξία. και τότε βρισκόμαστε ακόμη μέσα στις αμαρτίες μας. Επομένως κι εκείνοι που πέθαναν με πίστη στο Χριστό, έχουν χαθεί. Αν έχουμε περιορίσει την ελπίδα μας στο Χριστό μόνο στα όρια αυτής της ζωής, τότε είμαστε οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστός όμως Αναστήθηκε! (Α’ Κορ. 15:17-20). Γι’ αυτό δε χρειάζονται περαιτέρω διαφωνίες ή συζητήσεις. Είθε, ο Κύριός μας να μας ανοίξει τα μάτια και να πάρουμε στα χέρια μας το παραμελημένο εκείνο Βιβλίο που αφήσαμε στο ράφι και να αρχίσουμε να το διαβάζουμε με πίστη, εξαρτώμενοι και προσευχόμενοι όπως το Πνεύμα Του μας αποκαλύψει την «αλήθεια» και περπατήσουμε το υπόλοιπο της εδώ ζωής μας στηριζόμενοι πάνω σ’ αυτήν.
2:19. «Αλλ’ όμως το γερό θεμέλιο που έβαλε ο Θεός παραμένει ακλόνητο κι έχει τούτη τη σφραγίδα : «Γνωρίζει ο Κύριος τους δικούς Του» κι επίσης : «Να στέκεται μακριά από την αδικία ο καθένας που ομολογεί το όνομα του Κυρίου»».
Όπως και να έχουν τα πράγματα, το θεμέλιο ετέθη και παραμένει ακλόνητο. Ο Κύριος είχε υποσχεθεί στον Πέτρο ότι : «Πάνω σ’ αυτή την Πέτρα (το Χριστό, το Γιο του Ζωντανού Θεού – Α’ Κορ. 10:4) θα χτίσω την Εκκλησία Μου και οι πύλες του Άδη δε θα μπορέσουν να την κατανικήσουν» (Ματ. 16:18). Όλες οι δυνάμεις του εχθρού έχουν στραφεί εναντίον της Εκκλησίας από την Ημέρα που ιδρύθηκε, αλλά η Εκκλησία παραμένει ακλόνητη και θα παραμένει ασάλευτη μέχρι τότε που ο Κύριος θα ξανάρθει.
«Το θεμέλιο που έβαλε ο Θεός έχει τούτη τη σφραγίδα (επιγραφή). Για ποια σφραγίδα μιλάει εδώ το Πνεύμα του Θεού; Τη σφραγίδα της ιδιοκτησίας. Τη σφραγίδα των παιδιών Του που ξεχωρίζουν απ’ τον κοσμικό άνθρωπο. Έτσι η σφραγίδα στο θεμέλιο του Θεού δηλώνει ότι όλοι όσοι είναι πραγματικά πιστοί, Του ανήκουν και «μένουν μακριά από την αμαρτία». «Αποστήτω», από την πτώση του ρήματος καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να μένουμε μακριά από την αμαρτία, η οποία μπορεί να μολύνει τη νέα ζωή μας εν Χριστώ.
2:20. «Σ’ ένα μεγάλο σπίτι δεν υπάρχουν μόνο σκεύη αργυρά και χρυσά, αλλά και ξύλινα και πήλινα. Για τιμητική χρήση τα πρώτα, για ευτελή τα δεύτερα».
Τα σκεύη που είναι για τιμητική χρήση, είναι για την απόλαυση της οικογένειας και για τη χρήση αναψυκτικών των καλεσμένων της. Τα σκεύη αυτά τοποθετούνται συνήθως σε μέρη που φαίνονται. Πρέπει να είναι πάντα καθαρά και γυαλισμένα. Και μετά από κάθε χρήση να τοποθετούμε τα τιμητικά σκεύη χωριστά από τα ευτελή.
2:21. «Επομένως αν κανείς καθαρίσει εντελώς τον εαυτό του απ’ αυτά τα πράγματα, θα γίνει σκεύος για πολύτιμη χρήση, αγιασμένο και χρήσιμο στα χέρια του οικοδεσπότη, προετοιμασμένο για κάθε καλό έργο».
Κάθε Χριστιανός πρέπει να είναι κι ένα σκεύος «για την έκθεση» της δόξας του Θεού σ’ αυτόν τον τόπο που εκτυλίσσονται όλα τα γεγονότα. Ένα σκεύος για τιμητική χρήση. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να είμαστε καθαροί, όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για το συνάνθρωπό μας. Πρέπει να απομακρυνθούμε από τις κακές συντροφιές και από κάθε τι το ανίερο που μολύνει την ψυχή μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνουμε «τα σκεύη για πολύτιμη χρήση, αγιασμένοι και χρήσιμοι στα χέρια του Οικοδεσπότη για κάθε καλό έργο».
2:22. Ο Παύλος συνεχίζει να νουθετεί τον Τιμόθεο : «Να αποφεύγεις τις νεανικές επιθυμίες».
Μην αφήνεις τις επιθυμίες που παρουσιάζονται στη νεανική σου ηλικία να σε κυριαρχούν. Πρόσεχε. Η σαρκική επιθυμία και το πάθος της λαγνείας είναι και τα όπλα που ο εχθρός μεταχειρίζεται να σε παγιδεύσει. Δεν πρέπει να αφήνεις καμιά τέτοια επιθυμία να σε κυριαρχεί. Αντιθέτως, «πρέπει να επιδιώκεις τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη, την ειρήνη μαζί με εκείνους που επικαλούνται τον Κύριο με καθαρή καρδιά». Πρέπει να απομακρυνθούμε από όλους αυτούς που δεν έχουν καθαριστεί από το Λόγο του Θεού (Εφ. 5:26, Ιωάν. 17:17) και να έχουμε κοινωνία με αυτούς που περπατούν με το Θεό. Το Πνεύμα που ενοικεί μέσα σου μαζί με το Πνεύμα του Κυρίου που ο Παύλος συνιστά, θα μας βοηθήσει να περπατάμε με καθαρή καρδιά.
2:23. «Μην παίρνεις μέρος σε ανόητες και άσκοπες συζητήσεις που όχι μόνο δεν έχουν διδακτικό περιεχόμενο, αλλά δημιουργούν και διαμάχες».
Εδώ ο Παύλος μας προειδοποιεί να μην καταπιανόμαστε με ασήμαντα πράγματα. Με πράγματα που δε μας οικοδομούν πνευματικά. Αφού πήραμε τη θέση μας κοντά στο Θεό, μακριά από τον κοσμικό άνθρωπο, δεν απομένει τίποτε άλλο από το να διατηρήσουμε ακέραιο το χριστιανικό μας χαρακτήρα που μπορεί να επηρεάσει το συνάνθρωπό μας και από κοινού να δοξάζεται ο Θεός.
2:24. «Ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να λογομαχεί, αλλά να είναι ήπιος απέναντι σε όλους, διδακτικός, ανεξίκακος».
Είμαστε καλεσμένοι με μια ιδιαίτερη χάρη να μεταδώσουμε την αλήθεια που παρέδωσε ο Θεός στον άνθρωπο μια για πάντα. Την αλήθεια και μόνον την αλήθεια» (Ιούδα 3). Δεν πρέπει να είμαστε φιλέριδες δείχνοντας κακό πνεύμα πάνω στην όμορφη διδασκαλία που μας δόθηκε με τόσο μεγάλο κόστος. αλλά να μας χαρακτηρίζει το πνεύμα της χάριτος του Κυρίου μας.
2:25. «και με πραότητα να διδάσκει αυτούς που αντιδρούν, μήπως κάποτε τους δώσει ο Θεός μετάνοια και γνωρίσουν την αλήθεια».
Όλοι αυτοί που μάχονται την αλήθεια, κάνουν ένα μεγάλο κακό στον εαυτό τους. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να συμβάλουμε στην καταστροφή τους με κανέναν τρόπο, ιδιαίτερα όταν προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να επανέλθουν και να γνωρίσουν την αλήθεια. Όλα πρέπει να γίνονται με σοφία, αγάπη και καθαρή συνείδηση. Είμαστε χρεώστες. Πρέπει να διαβιβάσουμε ό,τι ο Θεός μάς εμπιστεύτηκε.
2:26. «και ανακτήσουν τη λευτεριά τους από την παγίδα του διαβόλου, στην οποία είναι παγιδευμένοι για να εκτελούν το θέλημα εκείνου».
Αυτό που γνωρίζουμε εκ πείρας είναι ότι πολλοί άνθρωποι που ήταν άσπονδοι εχθροί του Ευαγγελίου, κερδήθηκαν στο Χριστό με την αξιόπιστη και ευσυνείδητη συμπεριφορά μας και τώρα απολαμβάνουν τη λευτεριά τους από την παγίδα του διαβόλου. Τη λευτεριά που απολαμβάνουν όλοι όσοι ανήκουν στο λαό που ο Θεός απέκτησε για τον εαυτό Του (Α’ Πέτρ. 2:9).
Κεφάλαιο 3ο
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των τελευταίων καιρών
Οι καιροί αυτοί αρχίζουν από την αποστολική εποχή μέχρι την ημέρα που ο Κύριος θα ξανάρθει.
3:1. «Να ξέρεις πάντως τούτο, ότι στις έσχατες μέρες θα εμφανιστούν καιροί κακοί».
Ο Χριστός προείπε ότι κατά τους υστερινούς χρόνους θα έρθουν πλάνοι, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας δυσαρεστεί. ούτε να σκέπτεστε το χειρότερο για την εκκλησία μας. Ακόμα και στα χρυσά μέταλλα υπάρχει σκουριά και πολλή άχυρο στο σιτάρι, όταν είναι ακόμα στο αλώνι.
Ο Τιμόθεος πρέπει να γνωρίζει ότι τις τελευταίες μέρες – τον τελευταίο καιρό – του Ευαγγελίου τα πράγματα θα είναι επικίνδυνα, όχι τόσο σε σχέση με τους διωγμούς και φυλακίσεις, όσο από τη δυσκολία των ανθρώπων να κρατήσουν καθαρή τη συνείδησή τους. Δε λέει ότι οι Εβραίοι και οι Εθνικοί θα συναινέσουν να ξεριζώσουν τους Χριστιανούς, αλλά να δούμε τον κίνδυνο που θάρθει μέσα από τους ανθρώπους που θα φορούν «το προσωπείο της ευσέβειας» και θα έχουν απαρνηθεί τη δύναμή της (εδ. 5). Αυτοί θα προξενήσουν μεγάλο κακό στην εκκλησία. Μια παλιά έκφραση λέει ότι : «Δύο προδότες μέσα σε ένα φρούριο μπορεί να κάνουν μεγαλύτερο κακό από ό,τι θα μπορούσαν να κάνουν δύο χιλιάδες πολιορκητές». Η αμαρτία είναι επικίνδυνη. Όσο γενικεύεται, τόσο μεγαλύτερο κακό κάνει. Κι εδώ ο Κύριος έρχεται ξανά να υπενθυμίσει το σύνθημα που μας έδωσε απ’ τη στιγμή που ήρθαμε στις τάξεις Του : «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε για να μην πέσετε σε πειρασμό» (Ματθ. 26:41). Τι ωραίο σύνθημα!
Τώρα, το Άγιο Πνεύμα μάς δίνει 19 χαρακτηριστικά που θα διακρίνουν την πρεσβεύουσα εκκλησία των εσχάτων καιρών - όταν λέω πρεσβεύουσα, εννοώ ότι έχει τη δική της αντίληψη.
3:2-9. «Διότι οι άνθρωποι θα είναι εγωιστές, φιλοχρήματοι, αλαζόνες, περήφανοι, βλάσφημοι, ανυπάκουοι στους γονείς, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, ανήμεροι, εχθρικά διακείμενοι στο καλό, προδότες, ξεδιάντροποι, φουσκωμένοι από αυταρέσκεια και θα αγαπάνε περισσότερο την ηδονή παρά το Θεό. Θα φορούν το προσωπείο (= μάσκα) της ευσέβειας (= θεοσέβειας), αλλά θα έχουν απαρνηθεί τη δύναμή της. Κι αυτούς να τους αποφεύγεις. Απ’ αυτούς είναι κι εκείνοι που διεισδύουν στα σπίτια και σαγηνεύουν γυναικούλες που είναι φορτωμένες με ένα σωρό αμαρτίες και που σύρονται από λογιών λογιών επιθυμίες. Κι ενώ διδάσκονται συνεχώς, όμως ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην πλήρη γνώση της αλήθειας. Κι όπως ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν στο Μωυσή, το ίδιο κι αυτοί αντιστέκονται στην αλήθεια. Αυτοί είναι άνθρωποι με ολοκληρωτικά διεφθαρμένο μυαλό, ακατάλληλοι για τα θέματα της πίστης. Δε θα δουν όμως περισσότερη προκοπή, γιατί η ανοησία τους θα γίνει σε όλους ολοφάνερη, όπως φάνηκε και η ανοησία εκείνων».
Εδώ δεν αναφέρεται σ’ αυτούς που είναι απροκάλυπτα αμαρτωλοί κι άθεοι, αλλά σ’ αυτούς που φορούν τη μάσκα της θεοσέβειας και αρνούνται τη δύναμή της. Αυτό είναι που κάνει τη σημερινή μελέτη μας τόσο σοβαρά έντονη κι εντυπωσιακή. Γι’ αυτό θα εξετάσουμε με προσοχή όλες τις λέξεις για να μάθουμε τη σημασία τους και την επιρροή που μπορεί να έχουν πάνω στα αφελή προβατάκια του Κυρίου μας που με τόσο πόνο τα έφερε κοντά Του.
1. «Οι άνθρωποι θα είναι εγωιστές». Αυτοί είναι οι εγωκεντρικοί άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που το κέντρο της ψυχής τους το κατέχει το εγώ τους σε αντίθεση με τους θεοσεβείς όλων των εποχών που βρήκαν τη χαρά με το να κοιτάζουν μακριά απ’ τον εαυτό τους, στο Χριστό. Αυτοί, όπως μας λένε, βρίσκουν το Θεό μέσα από τον εαυτό τους. Έτσι, όταν κηρύττουν ότι αγαπούν το Θεό, είναι ο εαυτός τους που αγαπούν και όχι ο Θεός.
2. «Θα είναι φιλάργυροι». Τεράστιες είναι οι περιουσίες που είναι συσσωρευμένες στις αποθήκες των ανθρώπων που κηρύττουν πίστη στο Ευαγγέλιο και σ’ αυτό που ρητά καταθέτει – μέσα απ’ αυτό – ο δημιουργός μας. Τι θέαμα μπορεί να είναι αυτό για τους αγγέλους και δαιμόνια, όταν ακούν τους κήρυκες να διδάσκουν τον άνθρωπο που πεινάει : «μη φας, μην αγγίξεις, μη θίξεις; (Κολ. 2:21). Ποιά στάση θα πρέπει να πάρουμε; Προσωπικά, δε θέλω ούτε να το σκέπτομαι.
3. «Θα είναι αλαζόνες». Αλαζόνας είναι εκείνος που βλέπει τον άνθρωπο αφ’ υψηλού. Είναι εκείνος που δείχνει υπεροψία και περιφρόνηση για τους άλλους. Είναι ο φουσκωμένος από υπεροψία που χειροκροτείται από απερίσκεπτους ανθρώπους, οι οποίοι ζουν σ’ έναν ψεύτικο παράδεισο και υποβιβάζουν την Αγία Γραφή, αρνούμενοι την αλήθεια που εμπεριέχει. Αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι πως θα μπορέσουν να προσθέσουν κάτι ακόμη στο ψεύτικο ανάστημά τους.
4. «Θα είναι υπερήφανοι». Υπερήφανοι με το να τιμούν τον εαυτό τους για τα κατορθώματά τους. Υπερήφανοι για την επιτυχία τους στη δουλειά τους, την επιχείρησή τους, την πρόοδό τους, την πνευματική τους αύξηση, την ώρα που ο Κύριος καταδικάζει όλα αυτά με το πολίτευμά Του, που μας λέει ότι : «Για να υψωθείς πρέπει να ταπεινωθείς και για να γίνει πρώτος πρέπει να γίνεις τελευταίος». Πόση αηδία θα πρέπει να Του προκαλεί κάτι τέτοιο;
5. «Θα είναι βλάσφημοι». Όλα όσα ο άνθρωπος κάνει με λόγο, έργο ή σκέψη που έρχονται σε αντίθεση με το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας, είναι βλαστήμια. Σκεφτείτε την απιστία των ποιμένων που κηρύττουν κάθε Κυριακή και δεν πιστεύουν στη θεότητα του Κυρίου, την παρθενογέννησή Του και την άγια ζωή Του. Πόσο λυπηρό! Σκεφτείτε ακόμη όλους τους πραγματικά Χριστιανούς που δεν τους οικοδομούν. και είτε από ντροπή είτε από αδιαφορία δεν υπακούν στο Λόγο που ρητά λέει : «Να απομακρύνεσθε από τέτοιους ανθρώπους» (Α’ Τιμ. 6:5).
[Βλαστήμια σημαίνει προσβολή. Βλαστήμια είναι επίσης η απόδοση ξένων ιδιοτήτων προς το Θεό.
Η τρίτη εντολή λέει : «Μη λάβεις το όνομα του Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Εξ. 20:7).
Η μεγαλύτερη βλαστήμια είναι κατά του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 12:31,32, Μαρκ. 3:28, Λουκά 12:10). Σ’ αυτό το αμάρτημα υπέπεσαν κατ’ επανάληψη οι Φαρισαίοι που απέδιδαν στο Σατανά τη θαυματουργική δύναμη του Ιησού Χριστού και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Η βλαστήμια αυτή είναι ασυγχώρητη. Δε φέρει απλά την έννοια της πράξης, αλλά και της περιφρόνησης και αντίστασης κατά της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος μέσω της οποίας αποκτάται η σωτηρία. Γιατί χωρίς την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ο αμαρτωλός δε θα ταπεινωθεί ποτέ κι έτσι δε θα καταφύγει στο Χριστό για να πάρει τη σωτηρία της ψυχής του (Α’ Ιωάν. 5:16, Β’ Τιμ. 3:7, Ιούδα 12, Εβρ. 6:4-8).]
Το κομμάτι μέσα στις αγκύλες είναι από το εγκυκλοπαιδικό λεξικό της Αγίας Γραφής του αείμνηστου Γ. Ζ. Κωνσταντινίδη (ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ο ΛΟΓΟΣ).
6. «Θα είναι απειθείς στους γονείς τους». Ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι αναμφίβολα η ανυπακοή και ανταρσία των νέων στους γονείς. Οι νέοι δεν ανέχονται περιορισμούς και οι γονείς έχουν χάσει την αίσθηση της ευθύνης της νέας γενιάς. Μήπως όλα αυτά είναι σημάδια αδικαιολόγητης απαισιοδοξίας; Όπως και να έχουν τα πράγματα, λίγη σκέψη, ενδιαφέρον και συζήτηση μπορεί να τα αλλάξει και το δίκαιο να επικρατήσει. Κι αυτό μπορεί να είναι μια πολύ καλή αρχή. Γιατί αν τα παιδιά δεν υπακούν στο γονιό, δεν είναι έτοιμα να υπακούσουν στο Θεό. Η σπορά δε γίνεται με τον άνεμο, αλλά μόνον όταν υπάρχει άπνοια (ηρεμία).
7. «Θα είναι αχάριστοι». Εδώ βλέπουμε την άρνηση της Θείας Πρόνοιας ξεχνώντας τελείως την Πηγή όλων των προσωρινών και πνευματικών ευλογιών. Ίσως να είναι παλιομοδίτικο ν’ αναφέρω ποια είναι τα παιδιά του Θεού. Ένα απλό παράδειγμα. Σ’ ένα εστιατόριο, πριν ακόμη βάλουν την πρώτη μπουκιά στο στόμα τους, ευχαριστούν το Θεό για ό,τι τους παρέχει. Ενώ οι άπιστοι βρίσκονται στο δικό τους κόσμο. Στον κόσμο της αδιαφορίας και αχαριστίας. Σ’ έναν κόσμο που καθημερινά χορεύει το χορό του Ζαλόγγου και τελειώνει στον τάφο. Τι κρίμα…
8. «Θα είναι ασεβείς». Δε χρειάζεται να είναι κάποιος εξωτερικά αχρείος για να είναι ασεβής. Όταν ξεφύγουμε από τη διαχωριστική γραμμή, τη γραμμή που διαχωρίζει το θεοσεβή απ’ τον ασεβή, τον πιστό απ’ τον άπιστο, τότε είμαστε ασεβείς.
Αφού δε σέβεται το Θεό δεν μπορεί να σέβεται τον άνθρωπο. Αν όμως του μιλήσουμε μια – δυο φορές, ίσως, τα πράγματα να άλλαζαν και γι’ αυτόν. Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει κι ελπίδα.
9. «Θα είναι άστοργοι». Θα είναι άσπλαχνοι, άκαρδοι. Άνθρωποι χωρίς Ζωτικά Όργανα. Και αυτό μιλάει αντίθετα από τη λέξη «στοργή» που θα πει τρυφερή αγάπη.
«Θα είναι άστοργοι». Εκεί δε θα υπάρχει χώρος για οικοδομή, γιατί δεν υπάρχουν θεμέλια. κι όπου δεν υπάρχουν θεμέλια, δεν υπάρχει οικοδομή.
10. «Θα είναι αδιάλλακτοι». Αδιάλλακτοι είναι οι ανυποχώρητοι, οι άκαμπτοι. Αυτοί που δε συμβιβάζονται. Όταν ο συνομιλητής είναι αδιάλλακτος, δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος.
11. «Θα είναι συκοφάντες». Συκοφάντης είναι εκείνος που κατηγορεί κάποιον ψευδώς, με σκοπό να του μειώσει τη δημόσια εικόνα, το δημόσιο κύρος.
12. «Θα είναι άσωτοι». Άσωτος είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από ηθικό ξεπεσμό. Στο ευαγγέλιο του Λουκά κεφ. 15 διαβάζουμε για τον «άσωτο» που αναφέρεται σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αν του ρίχνατε μια προσεκτική ματιά, ίσως, να βοηθούσε και πολλούς από σας να βρείτε το σωστό δρόμο που ο Κύριος έχει ανοίξει για όλους μας. Και, να δείτε τη διαφορά μεταξύ των δύο αδελφών. του ασώτου που μετανοεί και παίρνει τη χάρη του Κυρίου και το λάθος του μεγάλου αδελφού να πιστεύει, ότι επειδή εκκλησιαζόταν, είχε πάρει τη χάρη του Κυρίου. Μεγάλο λάθος! Γιατί όταν ο Κύριος του είπε : «Έλα μέσα,» εκείνος αρνήθηκε την πρόσκληση. Είχε πάρει τη σωτηρία ως δεδομένη, όπως το 90% των χριστιανών που φέρουν το όνομα «Χριστιανός» χωρίς τη βεβαιότητα της σωτηρίας, την οποία επιβεβαιώνει το Άγιο Πνεύμα τη στιγμή που μας αγκαλιάζει και περπατάμε με πίστη.
Όλοι οι άσωτοι δε μετανοούν βέβαια, αλλά η πρόσκληση προσφέρεται σε όλους χωρίς καμιά διάκριση (Ματθ. 11:28).
13. «Θα είναι ανήμεροι». Ανήμερος είναι αυτός που δεν είναι ήρεμος, που δεν είναι εξημερωμένος, ο άγριος, ο αδάμαστος, ο ατιθάσευτος, το ανήμερο θηρίο.
«Ανήμερος». Η λέξη αυτή αναφέρεται μόνο μία φορά στην Αγία Γραφή κι αυτή είναι εδώ στη Β’ Τιμ. 3:3. Είναι μία από τις δεκαεννέα λέξεις που ο Παύλος μεταχειρίζεται για να προσδιορίσει τον άνθρωπο που βρίσκεται έξω από τη χάρη του Θεού.
14. «Θα είναι εχθροί του καλού». Αυτοί εναντιώνονται σε οτιδήποτε είναι καλό και σε οποιονδήποτε είναι καλός.
15. «Θα είναι προδότες». Ο Ψαλμός 12:4-8 μας δίνει την απάντηση. Ας ασχοληθούμε λίγο με τον Ψαλμό να δούμε τι έχει να μας πει.
«Επειδή είπαν : Θα υπερισχύσουμε με τη γλώσσα μας. Τα χείλη μας είναι δικά μας. Ποιος θα είναι το αφεντικό στο κεφάλι μας;»
Όταν οι εχθροί του Θεού και οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι ασύνετοι και τολμούν να κάνουν δηλώσεις ότι θα ισοπεδώσουν ό,τι είναι ορθό και ιερό μπροστά τους κι όταν ακόμη φτάνουν στο σημείο να λένε : «Με τη γλώσσα τους θα υπερισχύσουν» πάνω στις αξίες των άλλων, τότε τα πράγματα έχουν πάρει άσχημο δρόμο.
Ποιος θα μπορούσε να είναι αφεντικό πάνω μας;» Με απλά λόγια, ποιος θα τολμούσε να μας αναχαιτίσει ή και να ζητήσει απολογία από μας; Φαίνεται, ότι η υπερηφάνεια και η αυτοπεποίθησή τους ξεπερνούσαν τα όρια. Είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και την κρίση τους.
«Τα χείλη μας είναι δικά μας,» σα να μην είχε ο Θεός καμιά κρίση επάνω τους. Ξεχνούν πως, μέσα σ’ Εκείνον που ζουν, κινούνται και υπάρχουν, ότι χωρίς αμφιβολία είναι ο δημιουργός τους.
«Εξαιτίας της ταλαιπωρίας των φτωχών, εξαιτίας του στεναγμού των πενήτων, τώρα θα σηκωθώ,» λέει ο Κύριος. «θα βάλω σε ασφάλεια εκείνον πάνω στον οποίο μαίνεται ο ασεβής». Μόνο με τη σκέψη ότι ο Θεός είναι μαζί μας και ότι μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να καταφύγουμε ενώπιόν Του, μπορούμε να αναπαυθούμε.
«Τώρα θα σηκωθώ,» λέει ο Κύριος. Η υπόσχεση αυτή του Κυρίου που μας δίνει εδώ ο Δαβίδ με το Πνεύμα της προφητείας είναι μια απάντηση στο αίτημα που είχε υποβάλει στον Κύριο με το πνεύμα της προσευχής.
«Βοήθησέ με Κύριε,» του λέει κι ο Θεός απαντάει : «Θα σε βοηθήσω, εδώ είμαι παιδί Μου και σ’ αγαπώ. Περίμενα να Με φωνάξεις κι όταν άκουσα τη φωνή σου, σηκώθηκα και ήρθα».
Μπορεί πολλές φορές να απαιτείται λίγος χρόνος, αλλά η απάντηση έρχεται πάντοτε. Εμείς μπορεί να είμαστε άπιστοι, αλλά Αυτός είναι πάντοτε πιστός. Εμείς μπορεί να είμαστε ανειλικρινείς, αλλά Αυτός είναι πάντα αξιόπιστος. Όταν η γυναίκα που αιμορραγούσε βρισκόταν σε απόγνωση, δεν πλησίασε κανέναν από τους μαθητές του Κυρίου, αλλά πέρασε ανάμεσά τους και πήγε κατευθείαν στην πηγή της σωτηρίας, τον Ιησού Χριστό. Πήγε να πάρει τη γιατρειά της ψυχής της και του σώματός της που τόσο πολύ είχε ανάγκη. Η Γραφή λέει πως τη στιγμή που άγγιξε το πανωφόρι Του, σταμάτησε να αιμορραγεί, πήρε Δύναμη κι ελευθερώθηκε από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής. Ολοκληρώθηκε! Τι πιο όμορφο από αυτό; Γιατί, φίλη ψυχή, δεν κάνεις κι εσύ το ίδιο προκειμένου να στηρίζεσαι στις φυσικές σου δυνάμεις και να αφήνεις το Εγώ σου να παρακάμπτει τη Δύναμη που έρχεται μόνον απ’ το Θεό; Δεν ακούς τι λέει; «Εδώ είμαι, παιδί Μου». Η στοργή του Πατέρα! «Περιμένω να με φωνάξεις». Περιμένει να Τον επικαλεσθείς. Μην το αναβάλλεις.
16. «Θα είναι προπετείς». Προπέτης είναι αυτός που συμπεριφέρεται με ανάγωγο ή προκλητικό τρόπο. Είναι ο αυθάδης, ο θρασύς, ο προκλητικός. Εάν έχουμε κατά νου ποια είναι η αποστολή μας, τότε ο καλός Κύριός μας θα εξουδετερώσει όλα τα βέλη του εχθρού και θα περπατάμε με ειρήνη και σύνεση χωρίς να χάσουμε τον έλεγχό μας ή την ψυχή μας.
17. «Θα είναι φουσκωμένοι από εγωισμό» και
18. «Θα αγαπούν περισσότερο την ηδονή παρά το Θεό». Εδώ μας δίδεται το άθροισμα ή καλύτερα συνοψίζονται οι αμαρτίες που ξεχειλίζουν από την αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας και η οποία έρχεται σε αιχμηρή αντίθεση με την αγάπη του Θεού. Κάποιος ίσως θα έλεγε ότι όλα όσα διαβάσαμε είναι σα να γράφτηκαν σήμερα. Όλα αυτά μιλούν για το χαρακτήρα του θρησκευόμενου ανθρώπου που τρέχει στην Εκκλησία να βρει λίγη ψυχαγωγία μέσα απ’ τη μεγάλη ποικιλία μουσικών και χορευτικών προγραμμάτων που του προσφέρει. Οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχαγωγία και καθώς οι ανάγκες της Εκκλησίας μεγαλώνουν, πρέπει από κάπου να καλυφθούν. Έτσι, τόσο η Εκκλησία όσο και ο εκκλησιαζόμενος παίρνουν εκείνο που πιστεύουν ότι τους λείπει. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν τόσους άθεους υποκριτές; Και το αποτέλεσμα είναι, αφού άφησαν στην άκρη το Λόγο του Θεού που έχει τη δύναμη να τους οδηγήσει στη σωτηρία (Ρωμ. 1:16), να νανουρίζουν τους εκκλησιαζόμενους και να αποκοιμιούνται όλοι μαζί από την ικανοποίηση που παίρνουν! Τι θαυμάσια αφύπνιση!
19. «Θα φορούν το προσωπείο της ευσέβειας, αλλά θα έχουν απαρνηθεί τη δύναμή της». Το γεγονός είναι ότι όλοι εκείνοι που προαναφέραμε, είναι άνθρωποι που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί. Άνθρωποι που επιθυμούν να θεωρούνται θρήσκοι κι ευσεβείς. Αυτοί, δυστυχώς, έχουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση, την προσωπίδα, ότι ακολουθούν και ασκούν το δόγμα της διδασκαλίας του Κυρίου, αλλά τους λείπει η δύναμή του. Μόνο το Άγιο Πνεύμα κάνει την ομολογία πραγματική. πίστη χωρίς έργα και καρπό Πνεύματος είναι νεκρή.
«Αυτούς να τους αποφεύγεις». Αυτούς να τους απωθείς, να τους κρατάς σε απόσταση, όπως ο καλός στρατιώτης αποκρούει τον εχθρό, όταν βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία.
3:6. Μέσα από τους διεφθαρμένους ανθρώπους υπάρχουν κι εκείνοι που μπαίνουν στα σπίτια των γυναικών με το προσωπείο των ευσεβών ανδρών και προκειμένου να τους μιλήσουν για το σωτήριο έργο του Χριστού, αρχίζουν να ασκούν γοητεία επάνω τους. Και σα να μην ήταν αρκετό το βάρος των αμαρτιών που μεταφέρουν, τους προσθέτουν κι άλλο κι έτσι παρασύρονται στον όλεθρο από λογιών-λογιών επιθυμίες.
«Από λογιών-λογιών επιθυμίες». Λίγο πριν ανέφερα ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα μεγάλο κενό, το οποίο μπορεί να καλυφθεί μόνο με την «επαφή» μας με το Χριστό. Δυστυχώς, ο φυσικός άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει και σπεύδει να καλύψει το κενό στην ηδονή που του προσφέρει με πολλή σύνεση ο δολοπλόκος Σατανάς. Και το συμπέρασμα ποιο είναι; Οι γυναικούλες γνωρίζουν το φορτίο των αμαρτιών που μεταφέρουν κι ενώ θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτό, πέφτουν πιο βαθιά στην παγίδα του Σατανά. Ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από τις παγίδες του Σατανά, τα σχόλια του κόσμου και τις επιθυμίες της σάρκας είναι ο Χριστός και το Ευαγγέλιο που έχει τη δύναμη να μας καθαρίσει και να μας ελευθερώσει από τα δεσμά του Σατανά, την καταλαλιά του κόσμου και τις επιθυμίες της σάρκας (Ιωάν. 8:31,32).
3:7. «Συνεχώς διδάσκονται, δε φτάνουν όμως στην πλήρη γνώση της αλήθειας».
Μια παλιά έκφραση λέει ότι : «Οι πολλοί μάγειρες καταστρέφουν τη γεύση του φαγητού». Όταν μελετάμε τη Γραφή κι ο άλλος μας λέει τι έμαθε απ’ την κυρούλα του, «τι λέει η παράδοση», την οποία ο Χριστός καταδικάζει (Κολ. 2:8) και δίνουμε σημασία στις διάφορες αιρέσεις και όχι στη Φωνή του Θεού, δε θα ολοκληρωθούμε ποτέ. Δε θα φτάσουμε ποτέ στην πλήρη γνώση της αλήθειας. Ποτέ δε θα γνωρίσουμε το Χριστό. Πάντα θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε Χριστιανοί. Το βάπτισμα στο Χριστό και οι διάφορες μελέτες που κάνουμε, δεν είναι αρκετές να μας ελευθερώσουν αν δεν κάνουμε καθημερινά καταδύσεις μέσα στο λόγο του Θεού κλείνοντας έξω από τα αφτιά μας κάθε ξένη διδασκαλία. ποτέ δε θα φτάσουμε στην πλήρη γνώση της αλήθειας και το πνεύμα μας ποτέ δε θα εναρμονισθεί με το Πνεύμα του Πατέρα και του Υιού (Ιωάν. 17:21).
3:8. Πολλοί άνθρωποι αντιστέκονται στην αλήθεια. Όλοι αυτοί μας θυμίζουν αυτούς που κατηγορούν ένα καλομαγειρεμένο φαγητό πριν ακόμα το δοκιμάσουν. Όσο γι’ αυτούς που τους δασκαλεύουν, ακούστε τι λέει ο Χριστός : «Αλλοίμονο σε σας που αφαιρείτε το κλειδί της γνώσης από τον απλοϊκό κοσμάκη. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι : Ούτε εσείς οι ίδιοι μπαίνετε στο Πνεύμα της διδασκαλίας που οδηγεί στη σωτηρία ούτε αυτούς που θέλουν να διδαχθούν, αφήνετε να γνωρίσουν την αλήθεια» (Λουκά 11:52). Έτσι, μαθητές και δάσκαλοι θα πέσετε μαζί στο λάκκο.
3:9. «Όλες οι ξένες διδασκαλίες έρχονται και παρέρχονται, ο λόγος μου όμως μένει στον αιώνα». Ο Λίνκολν είπε ότι «μπορεί να ξεγελάσουμε (να κοροϊδέψουμε) έναν άνθρωπο μια και δυο φορές, ακόμη μπορεί να ξεγελάσουμε όλους τους ανθρώπους μια φορά, αλλά δεν μπορούμε να ξεγελάμε όλους τους ανθρώπους κάθε φορά». Έτσι, η πλάνη μια μέρα θα αποκαλυφθεί και το μήνυμα της αναγέννησης θ’ αγγίξει ξανά τις καρδιές των ανθρώπων. Φίλη ψυχή, μην το ψάχνεις αλλού, ο Χριστός είναι ο Δρόμος, η Αλήθεια και η Ζωή (Ιωάννη 14:6). Δεν υπάρχει αναγέννηση έξω απ’ το Χριστό και το Ευαγγέλιο.
1ο. «Εγώ είμαι ο Δρόμος». Ο Χριστός συνδέει την απόσταση μεταξύ Θεού και αμαρτωλού. Ο φυσικός άνθρωπος έχει φτιάξει με τη φαντασία του ένα δικό του δρόμο που τον ανεβάζει στο Θεό με τις προσευχές του και τα δάκρυά του. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο. Ο αμαρτωλός δεν μπορεί να έρθει στο Θεό, αλλά ο Θεός έχει έρθει στη γη, εδώ, στους αμαρτωλούς, στο πρόσωπο του Γιού Του. Κι εδώ ακριβώς, είναι που πρέπει να στηριχτεί η πίστη. στην ένδοξη Αλήθεια, ότι ο Χριστός έχει διανύσει όλη της απόσταση και ήρθε κοντά μας. «Κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μονάχα περνώντας από Μένα». Είναι αδύνατο να κερδίσουμε την εύνοια του Πατέρα με τις δικές μας προσπάθειες. «Γιατί κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο, εκτός από εκείνο που έχει τεθεί και το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός (Α’ Κορ. 3:11). Σε κανέναν άλλο δε βρίσκεται σωτηρία (Πραξ. 4:12).
2ο. «Εγώ είμαι η Αλήθεια». Ο Χριστός είναι η πλήρης αποκάλυψη του Θεού. Ο Πιλάτος ρώτησε τον Ιησού : «Τι είναι Αλήθεια;» Η Αλήθεια ήταν ενσαρκωμένη μπροστά του και δεν μπορούσε να τη δει όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των συνανθρώπων μας. Γιατί; Διότι όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε την Αλήθεια μέσα σε φιλοσοφικά συστήματα. Αλλά εκεί δε θα τη βρούμε ποτέ, παρά μόνο σε ένα Πρόσωπο, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός αποκαλύπτει το Θεό κι εκθέτει τον άνθρωπο στο φως. Στο Χριστό είναι κρυμμένοι «όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσης» (Κολ. 2:3).
3ο. «Εγώ είμαι η Ζωή». Ο Χριστός είναι ο απελευθερωτής του θανάτου. Ο φυσικός άνθρωπος είναι νεκρός. Ζει, κινείται και υπάρχει μόνο για ό,τι αφορά τη φυσική του ζωή. Για τα ουράνια πράγματα είναι νεκρός, δεν έχει πνευματική ζωή. Όταν ο άσωτος ξαναγύρισε στον Πατέρα, ο Πατέρας είπε : «Αυτός εδώ ο γιος μου ήταν νεκρός και τώρα ξανάζησε, χαμένος ήταν και βρέθηκε» (Λουκά 15:24). «Αυτός που πιστεύει στο Χριστό, έχει περάσει απ’ το θάνατο στη ζωή» (Ιωάν. 5:24). «Αυτός που πιστεύει στο Γιο, έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:36). Τότε, δεν έχεις άλλη επιλογή, παρά να στραφείς ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον που είναι η Ζωή.
Τελευταίες συμβουλές και παραγγελίες
3:10. «Εσύ όμως (Τιμόθεε) παρακολούθησες τη διδασκαλία μου».
Ο Παύλος εκτός του ότι ήταν κατεξοχήν δάσκαλος, ήταν και ευαγγελιστής (Εφ. 4:11). Και τα δύο αυτά πηγαίνουν κατά κάποιο τρόπο μαζί. Αυτό που άρεσε περισσότερο, ήταν να ξεδιπλώνει την Αλήθεια που ο Θεός του είχε αποκαλύψει για την ευλογία των συνανθρώπων του. Ήταν το δώρο που του είχε δώσει ο Θεός. Ο ίδιος μας λέει στην Α’ Κορ. 1:17 ότι «δεν είχε έρθει να βαπτίζει, αλλά να κηρύττει το ευαγγέλιο του Χριστού. και τούτο όχι με φιλοσοφικά επιχειρήματα, αλλά με θεία πειθώ για να μην χάσει ο σταυρός του Χριστού το νόημα και τη δύναμή του».
2ο. «Εσύ (Τιμόθεε) ξέρεις τον τρόπο της ζωής μου, τη συμπεριφορά μου». Είναι πραγματικά αξιοθρήνητο να βλέπουμε τη ζωή κάποιου να είναι σε παραφωνία με το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας. Δεν υπάρχει χειρότερη μαρτυρία. Εάν δεν περπατάμε με το Χριστό, δε ζούμε για το Θεό και δε γινόμαστε ευλογία στους άλλους. Ο Παύλος και οι συνεργοί του έζησαν κατά τέτοιο τρόπο που έδωσαν δύναμη στο μήνυμά τους.
3ο. «Εσύ γνωρίζεις το σκοπό μου». Είναι αναγκαίο τα παιδιά του Θεού να έχουν σκοπό και να παραμένουν σταθεροί πάνω στη διδασκαλία του Κυρίου έτσι ώστε το όνομά Του πάντα να δοξάζεται.
4ο. «Εσύ γνωρίζεις την πίστη μου». Εδώ ο μεγάλος δάσκαλός μας δεν αναφέρεται στην πίστη που σώζει, αλλά σ’ εκείνη που μας καθιστά ικανούς να παραμένουμε σταθεροί κοντά στον Κύριό μας και να θριαμβεύουμε πάντα σε όλες τις περιστάσεις.
5ο. «Εσύ γνωρίζεις τη μακροθυμία μου». Τι λέει; «Τιμόθεε, εσύ γνωρίζεις πόσο ανέχομαι και υπομένω τα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων». Και όλα αυτά για χάρη του ονόματος του Χριστού και του Ευαγγελίου.
6ο. «Εσύ γνωρίζεις την αγάπη μου». Την αγάπη μου προς το Θεό, τη φιλανθρωπία μου, τη συμπόνια μου προς το συνάνθρωπό μου, ακόμα και προς τον εχθρό μου, με απώτερο σκοπό να εκθέσω τον άνθρωπο στο φως, μήπως έτσι τον σπλαχνιστεί ο Θεός και του δώσει τη Χάρη Του.
7ο. «Εσύ έχεις γνωρίσει την υπομονή μου». Χρειάζεται μεγάλη υπομονή να εργαστεί κάποιος στον αγρό του Κυρίου. Η καρδιά των εργατών Του δοκιμάζεται διαρκώς, ασκείται και γυμνάζεται. Δεν είναι εύκολο. Αν όμως συνειδητοποιήσουμε ότι «τα πάντα συνεργούν προς το αγαθόν δι’ αυτούς που αγαπούν το Θεό, οι οποίοι είναι καλεσμένοι σύμφωνα με την πρόθεσή Του» (Ρωμ. 8:28), τότε, μπορούμε με υπομονή να αντιμετωπίσουμε όλες τις αντίξοες καταστάσεις.
8ο,9ο. «Εσύ γνωρίζεις τους διωγμούς μου και τα παθήματά μου, όμως, απ’ όλα με γλίτωσε ο Κύριος».
3:11. Ο Παύλος εδώ αναφέρεται σ’ αυτά που ο Τιμόθεος γνώριζε στο διάστημα που ήταν και οι δυο μαζί στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο και στα Λύστρα. «Μην σε εκπλήττει λοιπόν, Τιμόθεε, αν αντιμετωπίσεις κι εσύ το ίδιο».
Ήξερε ότι ο Θεός ήταν πάντα μαζί του κι ότι δεν τον είχε εγκαταλείψει ποτέ. «Εσύ γνωρίζεις τα παθήματά μου». Όταν γνωρίζουμε τα παθήματα των άλλων, τότε υπάρχει πιθανότητα να εγκαταλείψουμε την ιδέα εμπλοκής μας στο έργο του Κυρίου. Εκτός και κοιτάξουμε το θέμα πλατύτερα και δούμε το όφελος των ανθρώπων και την προστασία που ο Θεός παρέχει στα παιδιά Του. Να θυμάστε πάντα την αποστολή μας (Ματθ. 28:19).
3:12. «Το ίδιο κι όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν μια ευσεβή ζωή, έτσι όπως θέλει ο Ιησούς Χριστός θα κατατρεχθούν».
Όχι βέβαια με τον ίδιο τρόπο. άλλοι θα καταδιωχθούν για την ομολογία τους κι άλλοι για το βίωμά τους. Όλοι όμως θα μισηθούν κι αυτό πρέπει να το περιμένουν. Η ζωή του απ. Παύλου ήταν ένα σωστό παράδειγμα. Αν και ήταν χρήσιμη, ήταν πάντα εκτεθειμένη σε κίνδυνο. Ας δούμε τι μας λέει ο ίδιος στις Πράξεις των Αποστόλων 20:22-26 : «Και τώρα, δεμένος από το Πνεύμα, πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ χωρίς να ξέρω τι θα μου συμβεί εκεί, παρά μόνο ότι το Πνεύμα το Άγιο με βεβαιώνει ότι σε κάθε πόλη με περιμένουν φυλακίσεις και θλίψεις. Αλλά δε λογαριάζω τίποτε, ούτε θεωρώ τη ζωή μου πολύτιμη, αρκεί να τελειώσω το δρόμο μου με χαρά και την υπηρεσία, την οποία έλαβα από τον Κύριο Ιησού, να κηρύξω το χαρμόσυνο άγγελμα της χάρης του Θεού. Και τώρα εγώ ξέρω ότι δε δείτε πλέον το πρόσωπό μου όλοι εσείς μεταξύ των οποίων έμεινα και κήρυξα τη βασιλεία του Θεού. Για τούτο, σας βεβαιώνω τη σημερινή ημέρα ότι είμαι αθώος από το αίμα όλων σας». Εσύ, φίλη ψυχή, είσαι αθώος από το αίμα όλων εκείνων που χάνονται γύρω σου, γιατί δεν άκουσαν ποτέ το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού;
3:13. «Απεναντίας, άνθρωποι πονηροί και απατεώνες θα σημειώσουν επιτυχίες προς το χειρότερο πλανώντας τους άλλους και πλανώμενοι και οι ίδιοι».
Ο Παύλος δεν παύει να συμβουλεύει τον Τιμόθεο ότι «πονηροί άνθρωποι και απατεώνες» με αιρετικές διδασκαλίες θα παγιδεύουν τους ανθρώπους και σιγά – σιγά θα παγιδεύονται και οι ίδιοι από τα ψέματά τους.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και ότι γρήγορα όλοι θα σωθούν και θα έρθουν στην επίγνωση της θείας αλήθειας. Αυτό όμως δεν αληθεύει. Η Γραφή λέει : «Οι άνθρωποι δεν είχαν μετανοήσει στις μέρες του Νώε» (Ματθ. 24:37) και ο Κύριός μας θέτει το ερώτημα : «Μα σαν ο Γιος του Ανθρώπου έρθει, θα βρει άραγε την πίστη πάνω στη γη;» (Λουκά 18:8). Όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, τόσο πιο ψηλά ανεβαίνει και η παλίρροια της ανταρσίας ενάντια στο Θεό. Ο Κύριος στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 11:17 λέει : «Φλογέρα σας παίξαμε και δε χορέψατε. Σας μοιρολογήσαμε και δεν κλάψατε». Με απλά λόγια : Το αφτί σας δεν ίδρωσε. Για σας είναι όλα το ίδιο. Ούτε χαρά στο άκουσμα του Ευαγγελίου ούτε λύπη μετάνοιας στο θάνατο, καμιά ανταπόκριση. Προσέξτε τη συνέχεια.
3:14,15. «Εσύ όμως, Τιμόθεε, να μένεις σταθερά σε αυτά που έμαθες και για τα οποία βεβαιώθηκες, αφού ξέρεις από ποιον τα έμαθες. Αλλά και διότι από τη βρεφική σου ηλικία γνωρίζεις τα ιερά γράμματα που μπορούν να σου δώσουν σοφία στην απόκτηση της σωτηρίας μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό».
Ο Τιμόθεος από τη νεαρή ηλικία είχε διδαχθεί τα ιερά γράμματα. Μεγάλο προνόμιο να γνωρίσει κάποιος την Αλήθεια από τους δικούς του. Από την οικογένειά του. Και τώρα, να εκπαιδεύεται απ’ το μεγάλο δάσκαλο που είχε πάρει όλη την αλήθεια, απ’ τον Ίδιο το Θεό που του την αποκάλυψε (Α’ Κορ. 15:3).
Φαίνεται ότι ο Τιμόθεος είχε εξοικειωθεί με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης που μιλούσαν για τον ερχομό του Μεσσία. Και τώρα που ο Χριστός είχε έρθει, ήταν έτοιμος να πιστέψει σ’ Αυτόν. Έτσι, οι Γραφές τον έκαναν ικανό να γνωρίσει (γευτεί) τη σωτηρία της ψυχής του που έρχεται μέσω πίστης στον Ιησού Χριστό.
Τι είδαμε; Είδαμε τον Τιμόθεο να γνωρίζει τις Γραφές, όπως άλλοι ξέρουν και απαγγέλλουν ολόκληρα κομμάτια απ’ τη Γραφή. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να σωθούμε. Η Γραφή αποκαλύπτει το Χριστό και για να σωθούμε πρέπει να πιστέψουμε, όπως έγινε με τον Τιμόθεο κι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους μέχρι σήμερα. Δόξα στο Θεό.
3:16,17. «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για διόρθωση, για διαπαιδαγώγηση, η οποία οδηγεί σε μια ζωή δικαιοσύνης, έτσι που να είναι ολοκληρωμένος ο άνθρωπος του Θεού, καταρτισμένος για κάθε καλό έργο».
«Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη». Τι λέει; Λέει πως όλη η Γραφή είναι βγαλμένη μέσα απ’ του Πνεύμα του Θεού. Γραμμένη βέβαια από πολλούς συγγραφείς που οδηγούνταν απ’ το Πνεύμα του Θεού (Β’ Πέτ. 1:20,21). Δεν υπάρχουν ανθρώπινες σκέψεις μέσα στο ευλογημένο αυτό Βιβλίο που ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο, αλλά μόνο λόγια Θεού. Και καθώς γυρίζουμε τις σελίδες του πολύτιμου αυτού Βιβλίου με προσευχή, ξέρουμε ότι ο Θεός μιλάει σε μας τους ανθρώπους. «Όλη η Γραφή είναι ωφέλιμη για τέσσερα πράγματα».
1ο. Για Διδασκαλία.
2ο. Για Έλεγχο.
3ο. Για Διόρθωση και
4ο. Για Διαπαιδαγώγηση σε δικαιοσύνη.
1ο. Πολλά βιβλία έχουν γραφεί πάνω στο θέμα της θείας διδασκαλίας ή καλύτερα, προσπάθειες να ερμηνεύσουν το θεόπνευστο αυτό Βιβλίο, την Αγία Γραφή που μας αποκαλύπτει το νου και το θέλημα του Θεού και δεν τα κατάφεραν. Το μόνο Βιβλίο που έχει εξουσία, αρχή και κύρος είναι η Αγία Γραφή. Ό,τι είναι έξω απ’ αυτή, είναι απαράδεκτο. Κι ό,τι διαβάζουμε πρέπει να το συγκρίνουμε με τη Γραφή. Είναι τέλεια για διδασκαλία!
2ο. Η Γραφή είναι ωφέλιμη για έλεγχο. Είναι ωφέλιμη, διότι μπορεί να μας δείξει τα λάθη που κάνουμε στη ζωή μας και στις σκέψεις μας.
3ο. Έχει ακόμη τον τρόπο να μας δείξει πώς μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας. Και
4ο. Η Γραφή είναι ωφέλιμη, γιατί καθώς τώρα βαδίζουμε στο δρόμο του Θεού, μπορεί να μας δείχνει ποιο είναι το θέλημά Του για μας. Έτσι, δεν μπορούμε να ζούμε ανεξάρτητα από το Λόγο του Θεού. Χρειάζεται καθημερινή και επίμονη μελέτη στη Γραφή, έως ότου φτάσουμε στην ωριμότητα για κάθε καλό έργο.
Κεφάλαιο 4ο
Η τελευταία παραγγελία που δίνει ο Παύλος στον Τιμόθεο
4:1. «Διαμαρτύρομαι μπροστά στο Θεό και στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος πρόκειται να κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς κατά την εμφάνισή Του και την εγκαθίδρυση της βασιλείας Του».
Θα πάρουμε τις λέξεις με τη σειρά για να δούμε για ποιο πράγμα ακριβώς ο Μέγας Απόστολος χρεώνει το νεαρό Τιμόθεο και όλους εμάς στους οποίους φτάνει ακόμη ο ήχος της φωνής του μέσα από τις επιστολές του.
Η λέξη «διαμαρτύρομαι» αρχικά σήμαινε «επικαλούμαι θεούς και ανθρώπους ως μάρτυρες», ενώ στην Καινή Διαθήκη σημαίνει «κάνω δημόσια διακήρυξη» (Πράξεις 20:20,21). Διακηρύττει λοιπόν, ενώπιον του Θεού, ο Οποίος μέσα από την άπειρη χάρη Του, είχε στείλει το Γιο Του να εξοφλήσει το χρέος των αμαρτωλών για τον εαυτό Του «και τον Κύριο Ιησού Χριστό», εις τον Οποίο ανήκε και τον Οποίο υπηρετούσε. Ας προσέξουμε τώρα πώς δίνει τον πλήρη τίτλο στον ευλογημένο Σωτήρα μας : Είναι ο Κύριος. είναι ο Σωτήρας. είναι ο κεχρισμένος του Θεού Πατέρα. «ο Οποίος θα κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς κατά την εμφάνισή Του και την εγκαθίδρυση της βασιλείας Του».
«Θα κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς». Ο Παύλος υπενθυμίζει στον Τιμόθεο ότι πρέπει να κοιτάζει μπροστά, στην εμφάνιση που θα κάνει ο Ιησούς Χριστός όταν έρθει να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία Του και να κρίνει τον κόσμο. Θα κρίνει εκείνους που θα είναι ζωντανοί (στη ζωή) και αυτούς που θα εγερθούν από τα μνήματα (Πραξ. 10:42). Τότε θα πάρουν την αμοιβή τους όλοι όσοι εργάστηκαν για να φέρουν το μήνυμα της αγάπης του Θεού στις ψυχές των ανθρώπων. «Όταν ο Χριστός που είναι η ζωή μας εμφανισθεί, τότε κι εμείς θα εμφανισθούμε μαζί Του με δόξα» (Κολ. 3:4).
Τόσο η Παλαιά Διαθήκη όσο και η Καινή Διαθήκη αναφέρονται στις υποσχέσεις του ερχομού της βασιλείας του Χριστού. Της βασιλείας που θα έρθει μελλοντικά και η οποία εγκαινιάζει μια νέα περίοδο. Τη χρυσή περίοδο, όταν ο Κύριος επιστρέψει με δόξα και τιμή να καταστείλει την ανομία και να βασιλεύσει στον πλανήτη μας για χίλια χρόνια. Αυτή είναι η βασιλεία που αναφέρει η προσευχή του Κυρίου : «Ελθέτω η βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης». Έτσι, ο Παύλος δίνει έμφαση στη σπουδαιότητα της ανάγκης πως να παραμένουμε πιστοί στο Χριστό στο χρονικό διάστημα που Τον περιμένουμε να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του με τον ερχομό Του.
4:2. «Να κηρύξεις το Λόγο του Θεού, να επιμείνεις σ’ αυτό είτε είναι κατάλληλες οι περιστάσεις είτε ακατάλληλες, να ελέγξεις, να επιπλήξεις, να εμψυχώσεις με πολλή μακροθυμία και με κάθε διδακτικό τρόπο».
Το πρώτο πράγμα που ο Παύλος λέει στον Τιμόθεο, είναι : «Να κηρύξεις το Λόγο του Θεού». Όχι λόγια ανθρώπων, φιλοσοφίες και τα συναφή, αλλά λόγια που έρχονται μέσα απ’ τη Γραφή και μας δείχνουν τον τρόπο που μπορούμε να σωθούμε και να περπατάμε στο σωστό δρόμο. Το δρόμο που ακολουθούν όλα τα μετανοημένα παιδιά με τη χάρη του Θεού. Τώρα, υπάρχουν πολλοί ποιμένες που ποτέ δεν έμαθαν ότι το έργο που ανέλαβαν δεν είναι τίποτε άλλο από υπηρεσία. Κι αυτοί τι κάνουν; Προκειμένου να κηρύξουν το Λόγο, προσπαθούν πάντοτε να βρουν θέματα που θα διασκεδάσουν τον εκκλησιαζόμενο. Ο υπηρέτης όμως του Θεού δεν είναι καλεσμένος για κάτι τέτοιο. Πρέπει να κάνει γνωστό στη συνάθροιση το νου και το θέλημα του Θεού. Να μιλήσει με θεία πειθώ κάνοντας γνωστή τη χαμένη κατάσταση των απίστων και να τους δώσει το φάρμακο που συνταγογράφησε ο Θεός στο σταυρό με το Αίμα του Γιου Του. Το Άγιο Πνεύμα μάς αναθέτει την ευθύνη : «Κηρύξτε το Λόγο του Θεού». Δώστε την αλήθεια στον άνθρωπο κι αφήστε τον Παράκλητο να κάνει το έργο Του. Έτσι μόνο θα ελευθερωθεί ο άπιστος και θα δοξαστεί ο Θεός.
«Επίστηθι ευκαίρως ακαίρως». Η λέξη «επίσταμαι» αρχικά σήμαινε «το να βρίσκεται κάποιος πάνω από κάτι» και συνεπώς «να καταγίνεται σχολαστικά με αυτό». Στάσου, λοιπόν, πάνω από όλες τις περιστάσεις, επωφελήσου κάθε ευκαιρίας για να μη μείνει καμιά ψυχούλα έξω από τη χάρη του Θεού. Αυτό είναι το χρέος όλων μας, ποιμένων και λαϊκών.
«έλεγξε, επιτίμησε και παρακάλεσε».
Ελέγχω θα πει εξετάζω, ερευνώ.
Επιτιμώ θα πει επιπλήττω, μαλώνω.
Παρακαλώ η αρχική έννοια του ρήματος είναι ενθαρρύνω, εμψυχώνω.
Και τώρα στο μάθημά μας.
Ο Παύλος λέει ότι θα υπάρξουν περιπτώσεις που θα παραστεί ανάγκη να ελέγξουμε, να επιπλήξουμε και να εμψυχώσουμε κάποιον ή και ολόκληρο το εκκλησίασμα. Βεβαιώνοντας όλους εκείνους που έχουν αμαρτήσει για την άφεση (συγχώρηση) των αμαρτιών που προσφέρεται απ’ τον Ιησού Χριστό. Γιατί λέει : «Εάν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας», δε λέει αν προσευχηθούμε για τις αμαρτίες μας, αλλά λέει : «Εάν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, Αυτός (ο Χριστός) είναι πιστός και δίκαιος να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία» (Α’ Ιωάννη 1:9). Το ρήμα «ομολογώ» είναι μια λέξη σύνθετη, από το «ομού» και το «λέγω». «Ομού» θα πει μαζί με κάποιον άλλο. «Συν+λέγω», σε συμφωνία με κάποιον άλλο (το Άγιο Πνεύμα). Ας το διαβάσουμε ξανά. «Εάν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, Αυτός είναι πιστός και δίκαιος να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία» εκπληρώνοντας την υποσχόμενη διακήρυξή Του. Από την άλλη μεριά, αν δεν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας είναι στη δική Του δικαιοδοσία να μη μας συγχωρήσει, όπως ένας δίκαιος δικαστής δεν μπορεί να αφήσει ελεύθερο έναν εγκληματία.
Αλλά, όλα αυτά, «ο έλεγχος, η επίπληξη και η ενθάρρυνση πρέπει να γίνονται με διδακτικό τρόπο». Πρέπει τα βήματά μας να είναι στερεωμένα στο Λόγο του Θεού (Ψαλμ. 119:133) και να μας χαρακτηρίζει η μακροθυμία, η υπομονή και η τρυφερότητα. Ο αμαρτωλός είναι σαν τον ασθενή κι εμείς τα γιατρουδάκια που θα του δώσουμε το φάρμακο με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος.
4:3. «Γιατί θα έρθει καιρός που οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται την ανόθευτη διδασκαλία, αλλά θα προσλάβουν πλήθος από δασκάλους, που η διδαχή τους να είναι σύμφωνη με τις δικές τους επιθυμίες, έτσι που να την νιώθουν σαν ευχάριστο χάδι στα αφτιά τους».
Φαίνεται καθαρά ότι ο απ. Παύλος γνώριζε πως θα ερχόταν καιρός που οι άνθρωποι δε θα δέχονταν την ανόθευτη διδασκαλία, αλλά θα προτιμούσαν να ακούν πράγματα που θα γαργάλιζαν τα αφτιά τους και δε θα ενοχλούσαν τις συνειδήσεις τους.
Πολλές φορές δέχομαι επιθέσεις από ανθρώπους, γιατί όλα όσα λέω ή γράφω, έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύω τους. Αυτό δεν με ενοχλεί. Ξέρω ότι ο φυσικός άνθρωπος δε δέχεται ό,τι έρχεται από το Πνεύμα του Θεού και ότι τα πνευματικά πράγματα εξιχνιάζονται μόνο από ανθρώπους που έχουν πνεύμα Θεού (Α’ Κορ. 2:14-16).
Έτσι, συνεχίζω ανεπηρέαστος το έργο που ο Κύριος που εμπιστεύτηκε αφήνοντας το Άγιο Πνεύμα να με οδηγεί.
4:4. «Κι έτσι θα αποσπάσουν την προσοχή τους από την αλήθεια και θα στραφούν στα παραμύθια!»
Στο προηγούμενο εδάφιο διαβάσαμε ότι ο Θεός θα στείλει πλήθος από δασκάλους που θα τους αποσπάσουν από την αλήθεια, αφού προτίμησαν το ψεύδος. Κι αυτό ο Θεός θα το επιτρέψει για να κατακριθούν όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια και ένιωσαν ευχαρίστηση στην αδικία, στο ψεύδος (Β’ Θεσ. 2:11,12).
4:5. «Εσύ, όμως, Τιμόθεε, (Εσύ, όμως, φίλη ψυχή, που τιμάς το Θεό) να διατηρείς τη διαύγεια του πνεύματός σου σε όλα. Να είσαι έτοιμος να κακοπαθήσεις. Κάνε το έργο του Ευαγγελιστή. Την αποστολή σου να την ολοκληρώσεις».
Να προσέχεις σε όλα, γιατί ο εχθρός της ψυχής είναι αδυσώπητος. Πρέπει να είσαι συνεχώς άγρυπνος. Έτοιμος για μάχη και για ό,τι αυτή συνεπάγεται. Αρκεί να προλάβουμε όλους τους ανθρώπους που έχουν προσβληθεί από την επάρατη αρρώστια της αμαρτίας.
«Κάνε το έργο του Ευαγγελιστή».
Δε χρειάζεσαι πτυχίο θεολογίας να μιλήσεις για το Χριστό. Το βίωμά σου μπορεί να μιλήσει από μόνο του. Η μαρτυρία σου είναι αρκετή. Ή δώσε αυτό που ο Λόγος λέει για τη σωτηρία του ανθρώπου.
«Την αποστολή σου να την ολοκληρώσεις».
Κάνε το καλύτερο που μπορείς. Ο λόγος του Θεού δε γυρίζει ποτέ άκαρπος, αδειανός (Ησαΐα 55:11).
4:6-8. «Εγώ, πάντως, προσφέρω κιόλας τον εαυτό μου σπονδή στο Θεό, και ο καιρός της αναχώρησής μου από τον κόσμο έχει φτάσει. Τον καλό αγώνα τον αγωνίστηκα, το δρόμο τον τελείωσα, την πίστη τη διατήρησα. Τώρα πια μένει φυλαγμένο το στεφάνι της δικαιοσύνης, που την ημέρα εκείνη, θα μου το απονείμει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους εκείνους που έχουν αγαπήσει τον ερχομό Του».
Αν και οι περιστάσεις για τον Παύλο ήταν εξαιρετικά δύσκολες, γιατί τώρα ζούσε τις τελευταίες μέρες της ζωής του, τίποτε δεν τον έκανε να δυσανασχετεί. Αναγνώριζε ό,τι ο Θεός είχε κάνει στη ζωή του και καθώς τώρα κοιτάζει πίσω του και βλέπει πώς ο Θεός τον είχε οδηγήσει να επιμεληθεί το έργο που του είχε αναθέσει, βλέπει μπροστά τη δόξα που τον περιμένει. Βλέπει τη δόξα με χαρά! Και όχι μόνο, αλλά με χαρά βλέπει τη δόξα που περιμένει και όλους εμάς που συμμετείχαμε στο έργο της πίστης στο Χριστό που μας δικαίωσε! (Φιλ. 2:17,18).
«Τον καλό αγώνα τον αγωνίστηκε, το δρόμο τον τελείωσε, την πίστη τη διατήρησε». Και τι κάνει; «Τρέχει προς το τέρμα να πάρει το βραβείο της επουρανίου κλήσεως του Θεού δια του Ιησού Χριστού» (Φιλ. 3:13,14).
Άφηνε πίσω του τη γήινη κατοικία, το σκήνωμά του και το πνεύμα του πήγαινε στην καινούρια κατοικία που δεν είναι χτισμένη από ανθρώπινα χέρια αλλά από το Θεό (Β’ Κορ. 5:1). Και σ’ αυτό εδώ το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα, ότι υπάρχει ο εξωτερικός άνθρωπος και ο εσωτερικός άνθρωπος. Οι δύο αυτοί δεν πρέπει να μας προκαλούν σύγχυση. Ο εξωτερικός άνθρωπος είναι ο φυσικός (υλικός, σωματικός) άνθρωπος, ο άνθρωπος που βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια. ο εσωτερικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που διαμένει μέσα στο σώμα μας και αυτόν τον άνθρωπο δεν τον βλέπουμε. Μπορεί να βλέπουμε πολλούς ανθρώπους, αλλά σε καμία περίπτωση δε βλέπουμε τον εσωτερικό άνθρωπο. Μόνο τον εξωτερικό άνθρωπο βλέπουμε, το σκήνωμά του μέσα στο οποίο ζούμε.
Κανείς δεν μπορεί να μας δει, γιατί το πνεύμα είναι αόρατο στο φυσικό μάτι. «Τα πράγματα που φαίνονται είναι προσωρινά, αλλά τα πράγματα που δεν φαίνονται είναι αιώνια». Ο Θεός είναι Πνεύμα και επιπλέον ο Θεός είναι αληθινός. «Κάνει τους αγγέλους Του πνεύματα» (Ψαλ. 104:4) και παρόλα αυτά είναι πραγματικοί. Ο Θεός είναι Πρόσωπο. οι άγγελοι είναι προσωπικότητες κι εσύ και εγώ είμαστε πνευματικές προσωπικότητες που ζούμε για λίγο χρόνο σε θνητά σώματα.
Ας πιάσουμε ξανά το εδάφιο 5:1 στη Β’ Κορινθίους για να δούμε τι λέει : «Διότι γνωρίζουμε ότι αν το επίγειο σπίτι μας, το σώμα, καταργηθεί, έχουμε οικοδόμημα από το Θεό, σπίτι αιώνιο, χτισμένο όχι με χέρια και το οποίο είναι στους ουρανούς». Εάν το σώμα μας καταργηθεί, διαλυθεί, σβήσει, (που είναι φτιαγμένο από πηλό, αν και πηγαίνει πίσω στο πάτριο έδαφος απ’ όπου και ήρθε,) έχουμε σπίτι στον ουρανό, αιώνιο, φτιαγμένο από το Θεό κι όχι από ανθρώπινα χέρια. Προσέξτε τη διαφορά ανάμεσα σε μας και στα σπίτια που τώρα ζούμε. Το επίγειο σπίτι μας σιγά-σιγά παλιώνει. Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς ανθρώπους. Σε μένα προσωπικά αυτό είναι ευχάριστο, γιατί κάθε μέρα που περνάει με φέρνει πλησιέστερα σ’ Εκείνον που με αγάπησε κι έδωσε τον Εαυτό Του για μένα.
Κι αν το σώμα μου φθείρεται
η ψυχή μου είν’ καινούργια
κι αν οι θλίψεις με δέρνουνε
ξαναρχίζω ψαλμωδία.
Γιατί κάθε μέρα που περνάει, δίνω μια εμπειρότερη πάλη με τον εχθρό και με τη χάρη του Κυρίου προχωρώ. Ξέρω ότι γρήγορα θα αποστρατευτώ. Θα τελειώσει η πάλη μου με τον εχθρό και θα αφήσω πίσω μου το σκήνωμά μου που άρχισε να παλιώνει και να με κουράζει. Ήδη, το βλέπω να φεύγει από πάνω μου και το ταξίδι μου να γίνεται πιο ξεκούραστο. Ο ταξιθέτης μ’ έχει πιάσει απ’ το μπράτσο και με συνοδεύει να πάρω τη θέση μου στη δεξίωση της απονομής στεφάνων δικαιοσύνης. Έπαψα να τρέχω. Είμαι Εκεί! Το χρέος της διακονίας μου τελείωσε! Η Ουράνια μελωδία άρχισε να φτάνει στ’ αφτιά μου! Το θείο μεγαλείο είναι απερίγραπτο!!! Μόνο μια φράση ακούγεται : «Εις τον καθήμενον εις τον θρόνον και εις το Αρνίον ανήκει ο ύμνος και η τιμή, η δόξα και η δύναμις εις τους αιώνας των αιώνων». Κι εγώ να ψελλίζω με βαθιά συγκίνηση : «Αμήν, Αμήν, Αμήν. Ναι, Κύριε, στο όνομα Σου πράγματι, έχουν εκπληρωθεί όλες οι υποσχέσεις του Θεού!!! Πόσο ευγνώμων είμαι!»
Προσωπικά μηνύματα και χαιρετισμοί
4:9. «Φρόντισε να έρθεις κοντά μου το ταχύτερο».
Την επιστολή αυτή τη γράφει ο Παύλος στον Τιμόθεο λίγο πριν τον πάρει το Ρωμαϊκό απόσπασμα για εκτέλεση ως μάρτυρα του Ιησού Χριστού. Ανυπομονούσε να δει το φίλο του ξανά και να του δώσει τις τελευταίες οδηγίες. Ήθελε ακόμη όσο υπήρχε μέσα του πνοή ζωής, να κρατάει το σώμα του ζεστό και τις αισθήσεις του ακέραιες. Και, γι’ αυτό ζητάει απ’ τον Τιμόθεο να βιαστεί και να φέρει μαζί του το επανωφόρι του (Παύλου) πριν έρθει ο χειμώνας (13,21).
4:10. «γιατί ο Δημάς μ’ εγκατέλειψε, επειδή αγάπησε την παρούσα ζωή και αναχώρησε για τη Θεσσαλονίκη. Ο Κρήσκης πήγε στη Γαλατία, ο Τίτος στη Δαλματία».
«Ο Δημάς μ’ εγκατέλειψε». Ο Δημάς έχασε την πρώτη του αγάπη για το Χριστό και το Ευαγγέλιο και αγάπησε τον παρόντα κόσμο. Αυτό δείχνει απομάκρυνση από την αλήθεια. Μπορεί η απομάκρυνσή του να έγινε από φόβο. Η ιστορία αυτή μας θυμίζει τον Ιωάννη-Μάρκο, τον ανιψιό του Βαρνάβα που εγκατέλειψε το θείο του και τον απ. Παύλο από φόβο (Πράξ. 15:39). Αυτό έγινε αιτία να χωρίσουν ο Παύλος και ο Βαρνάβας. Ο Θεός όμως δε χωρίζει τα παιδιά του, έτσι βλέπουμε ξανά τον απ. Παύλο να εργάζεται μαζί με το Μάρκο και να μας το συστήνει τώρα ως χρήσιμο συνεργάτη του (11). Έτσι, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Δημάς εγκατέλειψε το Χριστιανισμό και αποστάτησε, απλώς, το έκανε για την προσωπική του ασφάλεια. Μια Αμερικάνικη έκφραση λέει :
«He who fights and runs away
lives to fight another day».
Ήτοι
Εκείνος που μάχεται
και κάποια στιγμή δραπετεύει
θέλει να ζήσει και να πολεμήσει
την επομένη, που του το γυρεύει…
«Ο Κρήσκης πήγε στη Γαλατία, ο Τίτος στη Δαλματία». Πολλές φορές δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα για πολλούς πιστούς, όπως στην περίπτωση μερικών απ’ τους μαθητές του Κυρίου. Αυτό, όμως, δε λέει ότι δεν συνεισέφεραν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου και ότι τα ονόματά τους δεν είναι γραμμένα στο Βιβλίο της Ζωής. Ας δοξάζουμε το Θεό για όσους προσέφεραν ακόμη κι ένα ποτήρι νερό για την ανακούφιση των διψασμένων ψυχών που δεν τις άφησαν να φύγουν από αφυδάτωση (έλλειψη πνευματικής τροφής).
4:11. «Μόνο ο Λουκάς είναι μαζί μου. Πάρε το Μάρκο και φέρε τον μαζί σου, γιατί μου είναι πραγματικά χρήσιμος βοηθός».
Εδώ βλέπουμε πώς το Πνεύμα του Θεού είχε οδηγήσει το μεγάλο Γιατρό Λουκά, να βρίσκεται κοντά στον Παύλο την ώρα που ήταν στην υπόγεια φυλακή. Πιθανό να του προσέφερε και ιατρική περίθαλψη. Από την άλλη, πολύ τυχερός ήταν κι ο Λουκάς να βρίσκεται κοντά στον Παύλο, το μοναδικό ερμηνευτή των Γραφών που τόσα είχε να δώσει.
Το δεύτερο τμήμα του εδαφίου μιλάει για το μαγνήτη της αγάπης που μαζεύει κοντά Του όλα τα παιδιά Του και τους δίνει σοφία, αγάπη, συγχώρηση κι επαναφορά στο έργο που αρχικά τους είχε αναθέσει, σα να μην απομακρύνθηκαν ποτέ. Κι εδώ αναφέρομαι στο Μάρκο, τον οποίο ο Θεός είχε κάνει χρήσιμο υπηρέτη. Μια ενθάρρυνση για όλους μας.
4:12. «Τον Τυχικό τον έστειλα στην Έφεσο».
Τον Τυχικό τον έστειλε πίσω στην Έφεσο. Πίσω στην εκκλησία που ήταν ποιμένας. Δεν τον ήθελε να παραμένει εκεί γύρω. Η αποστολή του ήταν να συνεχίσει τη διακονία του.
4:13. «Το επανωφόρι μου, που το άφησα στην τρωάδα, στο σπίτι του Κάρπου, καθώς έρχεσαι φέρε μου το. Επίσης και τα βιβλία, και συγκεκριμένα τις μεμβράνες».
Ο δριμύς χειμώνας και η υγρασία του υπογείου θα πρέπει να είχαν τρυπήσει τα κόκαλα του φιλάσθενου γέροντα. Τώρα που χρειάζεται λίγη ζεστασιά, θυμάται ότι άφησε το παλτό του στο σπίτι του Κάρπου, που πιθανόν του φιλοξενούσε και ζητά απ’ τον Τιμόθεο να του το φέρει. Ζητά επίσης να του φέρει τα βιβλία και τις μεμβράνες που είχε αφήσει εκεί. Τα βιβλία να του κρατούν συντροφιά, να ανανεώνουν τις σκέψεις του και τις μεμβράνες να συνεχίζει το έργο του.
Το θαυμαστό του έργο έφερε και φέρει μεγάλη ανακούφιση στις ψυχές των ανθρώπων με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
4:14,15. «Ο Αλέξανδρος ο χαλκουργός πολλά κακά μου έκανε. Ας του ανταποδώσει ο Κύριος σύμφωνα με τα έργα του. Να φυλάγεσαι κι εσύ απ’ αυτόν, γιατί αντιστάθηκε στη διδαχή μας».
Ο Αλέξανδρος ο σιδηρουργός πρέπει να είναι ο ίδιος που αναφέρεται στην Α’ Τιμ. 1:20. Είναι ο άνθρωπος που είχε ναυαγήσει στην πίστη. Είχε απομακρυνθεί από την αλήθεια κι όταν το έμαθε ο Παύλος τον παρέδωσε στο Σατανά να φρονηματισθεί. Όταν ομολογούμε Χριστό, αφήνουμε πίσω μας τις παλιές μας συνήθειες κι ερχόμαστε σε Χριστιανική κοινωνία. Ανήκουμε στο Χριστό και κρατάμε τις αποστάσεις μας απ’ τον κόσμο. Και τι κάνει εδώ ο Παύλος; Τον ρίχνει ξανά στον κόσμο να δει τη διαφορά, να καταστραφεί το σαρκικό του φρόνημα και να σωθεί το πνεύμα του κατά την Ημέρα του Κυρίου Ιησού. Τώρα, ο απόστολος είναι πεπεισμένος ότι ο Κύριος θα τον κρίνει σύμφωνα με τα έργα του και προειδοποιεί τον Τιμόθεο να τον προσέχει. Δεν είχε απλώς εγκαταλείψει τον Παύλο, αλλά του είχε κάνει και πολλά κακά. Πιθανό να κατέθεσε ψεύτικες κατηγορίες εναντίον του.
«Ο Κύριος ας του το ανταποδώσει». Αφήνει την κρίση στα χέρια του Κυρίου.
4:16. «Στην πρώτη δίκη μου δεν μου συμπαραστάθηκε κανένας, αλλά όλοι με εγκατέλειψαν – εύχομαι να μην τους το καταλογίσει ο Κύριος».
Λίγο πριν ο Παύλος είχε κληθεί απ’ τον Καίσαρα να απολογηθεί και κανένας απ’ τους φίλους του δεν παρουσιάστηκε για να τον υπερασπισθεί. ακόμη και στη Ρώμη που βρίσκονταν τόσοι πολλοί Χριστιανοί, των οποίων η πίστη είχε φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Κάπως παράξενο να έχουμε στην κατοχή μας την αλήθεια και όταν ξεσπά η οργή του Θεού απέναντι στην ασέβεια των ανθρώπων, να ζούμε στην αδικία (Ρωμ. 1:18). Οι Χριστιανοί στη Ρώμη ήθελαν να τον υπερασπιστούν, αλλά όταν τα πράγματα στριμώχθηκαν, άρχισαν να φοβούνται μήπως κριθούν κι αυτοί ομόφρονοι του Παύλου κι έτσι τον εγκατέλειψαν. Ο Παύλος δε λυπάται τον εαυτό του που σε λίγο θα φύγει, αλλά τουναντίον προσεύχεται για όλους αυτούς και ζητάει απ’ τον Κύριο να μην τους το καταλογίσει. Τι όμορφο παράδειγμα!
4:17. «Με συμπαραστάθηκε όμως ο Κύριος και με δυνάμωσε, ώστε μέσω εμού να επιτευχθεί η ολοκλήρωση του κηρύγματος του Ευαγγελίου και να το ακούσουν όλα τα έθνη κι έτσι γλίτωσα από το στόμα του λιονταριού!»
Μπορεί να τον εγκατέλειψαν όλοι, όχι όμως κι ο Κύριος. Αυτός (ο Κύριος) του έδωσε περισσότερη σοφία και δύναμη να αντιμετωπίσει το όλο θέμα με τη χάρη Του. Ο Θεός τον έβγαλε από τις δυσκολίες έτσι που η αλήθεια να λάμψει στον άνθρωπο που ζει στο σκοτάδι. Ήξερε καλά τη δουλειά Του. Ήξερε πώς να κηρύττει τόσο απ’ το εδώλιο του κατηγορούμενου, όσο κι απ’ τον άμβωνα. Σκοπός του να τον ακούσουν όλοι οι εθνικοί, από τον αυτοκράτορα μέχρι και τον τελευταίο πολίτη.
«Κι έτσι γλίτωσα από το στόμα του λιονταριού!» που εννοεί ότι γλίτωσε από τον άμεσο κίνδυνο. Η λέξη «λιονταριού» είναι μια παροιμιώδης έκφραση που δηλώνει το μέγεθος του κινδύνου.
4:18. «Και θα με γλιτώσει ο Κύριος από κάθε πονηρό έργο και θα με σώσει ώσπου να φτάσω στη βασιλεία Του, την ουράνια. Σ’ Αυτόν ας αποδοθεί η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».
Ο Παύλος λέει ότι ο Κύριος θα τον γλιτώσει από κάθε τι που ο πονηρός μηχανεύεται. Είναι παλαίμαχος. Γνωρίζει τα τεχνάσματα του εχθρού και παραμένει άγρυπνος φρουρός. Δε θέλει να λεκιάσει την ψυχή του και τη μαρτυρία που μέχρι τώρα έδινε για το Χριστό. Ήξερε ότι ο θάνατος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο ταξιθέτης που θα τον οδηγούσε στη βασιλεία του Κυρίου, στον Οποίο και αποδίδει αιώνια δόξα. Έτσι, έμεινε πιστός έως το τέλος της επίγειας ζωής του.
Τελευταίοι Χαιρετισμοί
4:19. «Δώσε τους χαιρετισμούς μου στην Πρίσκα και στον Ακύλα καθώς και στην οικογένεια του Ονησιφόρου».
Η Πρίσκα και ο Ακύλας ήταν φίλοι του Παύλου με τους οποίους είχε ζήσει στην Κόρινθο και στην Έφεσο. Του είχαν προσφέρει χώρο να μένει, γιατί δεν είχε δικό του. Δεν ήθελε να δεσμεύεται από υλικά πράγματα. Ήξερε ότι όπου είναι ο θησαυρός του ανθρώπου, εκεί είναι και η καρδιά του. Ο θησαυρός του Παύλου, όπως και κάθε πιστού Χριστιανού, είναι αποταμιευμένος στον Ουρανό. Εδώ είμαστε μόνο για λίγο χρόνο, εκεί θα περάσουμε στην αιωνιότητα. Επομένως, δεν αξίζει να ξοδεύουμε το χρόνο μας με το τι θα φάμε ή τι θα φορέσουμε, αλλά με ό,τι αφορά την ψυχή μας που είναι φτιαγμένη για την αιωνιότητα!
«Και στην οικογένεια του Ονησιφόρου». Γύρισε φίλη ψυχή πίσω στη Β’ Τιμ. 1:16-18 και διάβασε ξανά την ανάλυση που έχω κάνει. Θα σε βοηθήσει να θυμηθείς ορισμένα πράγματα που πρέπει να παραμένουν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων μας.
4:20. «Ο Έραστος έμεινε στην Κόρινθο, και τον Τρόφιμο τον άφησα άρρωστο στη Μίλητο».
Ο Έραστος ήταν οικονόμος της Κορίνθου, πιστός χριστιανός, τους χαιρετισμούς του οποίου ο απ. Παύλος στέλνει στην εκκλησία της Ρώμης (Ρωμ. 16:23). Τον βλέπουμε επίσης μαζί με τον Παύλο στην Έφεσο, απ’ όπου στάλθηκε μαζί με τον Τιμόθεο στη Μακεδονία, ενώ ο ίδιος ο Παύλος έμεινε στην Ασία (Πράξ. 19:22). Όταν ο Παύλος έγραφε από την Κόρινθο την επιστολή του στους Ρωμαίους καθώς και όταν αποστελλόταν δέσμιος στη Ρώμη (Β’ Τιμ. 4:20), ο Έραστος ήταν στην Κόρινθο, πράγμα που δείχνει πως ήταν μόνιμος κάτοικος της Κορίνθου, εκτός και τον καλούσε το καθήκον (η άνωθεν αποστολή), Ματ. 28:19.
Ο Τρόφιμος ήταν πιστός χριστιανός, συνοδοιπόρος του απ. Παύλου. Καταγόταν από την Έφεσο της Μικράς Ασίας. Μαζί με τον Τυχικό συνόδεψε τον απ. Παύλο κατά την Τρίτη ιεραποστολική του περιοδεία, όταν επέστρεφε από τη Μακεδονία και πήγαινε στη Συρία (Πράξ. 20:4,21 και 27-29, Β’ Τιμ. 4:20).
«Άφησα τον Τρόφιμο άρρωστο στη Μίλητο». Η δήλωση αυτή είναι σημαντική. Δείχνει ότι αν και ο Παύλος είχε τη δύναμη να θεραπεύει, δεν τη χρησιμοποίησε στον Τρόφιμο. Διότι τα θαύματα θεραπείας ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν σαν μέσα προσωπικής ανακούφισης, αλλά ως μέσα μαρτυρίας στους ανθρώπους που δεν πίστευαν στην αλήθεια του Ευαγγελίου.
4:21. «Φρόντισε να έρθεις πριν από το χειμώνα. Σε χαιρετούν ο Εύβουλος, ο Πούδης, ο Λίνος, η Κλαύδια και όλοι οι αδελφοί».
Ο απ. Παύλος προτρέπει τον Τιμόθεο να πάει κοντά του στη Ρώμη πριν πιάσει ο χειμώνας που έκανε τα ταξίδια στις θάλασσες εξαιρετικά επικίνδυνα. Παράλληλα, χρειαζόταν το επανωφόρι του να του κρατάει το κορμί ζεστό και πιο πολύ επιθυμούσε τη συντροφιά του που θα τον ανακούφιζε τις δύσκολες εκείνες μέρες που αντιμετώπιζε.
Και στη συνέχεια στέλνει τους χαιρετισμούς του Εύβουλου, του Πούδη, του Λίνου, της Κλαύδιας και όλων των αδελφών. Είναι εξαιρετικά συγκινητικό, όταν ξέρουμε ότι οι χαιρετισμοί των πιστών συνοδεύονται με πολλή προσευχή, που φέρνει ανακούφιση στον άνθρωπο και του θυμίζει ότι δεν πάσχει μόνος του, αλλά μαζί του συμπάσχει και το σώμα της εκκλησίας! Κι αυτό είναι μια ενθάρρυνση για όλους μας.
4:22. «Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ας είναι με το πνεύμα σου. Η χάρη του Θεού να είναι μαζί σας. Αμήν».
Και κλείνει με προσευχή, όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι με το πνεύμα μας. Είναι η πιο ωραία προσευχή που μπορούμε να υψώσουμε για όλους τους φίλους μας και τους γνωστούς μας. Προσευχόμαστε, όπως ο Κύριος στηρίζει, ανανεώνει, κατευθύνει και διαφυλάττει το πνεύμα όλων μας. Το πνεύμα μας που πρέπει να είναι σε απόλυτη αρμονία με το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας. Έτσι, μπορούμε να δούμε την παρούσα ζωή, όπως και την επόμενη, με πλήρη διαύγεια.
«Η χάρη του Θεού να είναι μαζί σας. Αμήν». Η χάρη του Θεού να μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε εκείνο που εμείς δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε.
«Αμήν». Με τη λέξη «Αμήν» επιβεβαιώνουμε εκείνο που ο απ. Παύλος αναφέρει στη Β’ Κορ. 1:20. Ας το διαβάσουμε μαζί : «Όλες οι υποσχέσεις του Θεού βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και χάρη σ’ Αυτόν μπορούμε εμείς να λέμε το «Αμήν» για τη δόξα του Θεού».
Σπύρος Σ. Ματθαίος