Μια πρακτική ανάλυση της πρώτης επιστολής του απ. Παύλου στον Τιμόθεο
Κεφάλαιο 1ο
Αποστολέας, παραλήπτης, χαιρετισμός
«Εγώ ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με την προσταγή του Θεού του Σωτήρα μας, και του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι η ελπίδα μας, απευθύνομαι στον Τιμόθεο, το γνήσιο παιδί μου στην πίστη. Εύχομαι να έχεις χάρη και έλεος και ειρήνη από το Θεό τον Πατέρα μας και τον Χριστό Ιησού τον Κύριό μας.» (1:1-2)
Συνήθως, οι επιστολές του αποστόλου Παύλου αναφέρονται σε εκκλησίες, εδώ όμως αναφέρονται σε τρία πρόσωπα : στον Τιμόθεο, τον Τίτο και το Φιλήμονα. Οι τρεις πρώτες ονομάζονται ποιμαντικές, διότι τόσο ο Τιμόθεος όσο και ο Τίτος είχαν αναλάβει τη φροντίδα των ανθρώπων του Θεού σε διάφορα μέρη. Και οι δυο τους ήταν κατάλληλοι στο έργο που επιτελούσαν ως πνευματικοί ποιμένες. Σκοπός τους ο καταρτισμός των πιστών στο σώμα της εκκλησίας του Χριστού (Εφεσ. 4:11,12).
Το θέμα των δύο επιστολών του Παύλου στον Τιμόθεο
είναι : «Η αλήθεια σύμφωνα προς τη θεοσέβεια», ενώ στον Τίτο είναι : «Θεοσέβεια σύμφωνα προς την αλήθεια». Έτσι έχουμε και τις δύο όψεις του θέματος.
Η πρώτη επιστολή στον Τιμόθεο γράφτηκε αμέσως μετά την αθώωση κι αποφυλάκιση του Παύλου από τον Καίσαρα. Μετά από χρόνια κι αφού ο Παύλος είχε κηρύξει σε πολλά μέρη το λόγο του Θεού, συλλαμβάνεται ξανά και οδηγείται στη Ρώμη όπου και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκεί, αν και φυλακισμένος, ήταν ελεύθερος. Τίποτε δεν τον εμπόδιζε να γράψει μέσα από το κελί του θανάτου τη δεύτερη επιστολή του στον Τιμόθεο. Ήξερε ότι «το σώμα του μπορούσαν να το σκοτώσουν, όχι όμως την ψυχή και το πνεύμα του» (Ματθ. 10:28). Μ’ αυτό το πνεύμα και την ευθύνη που είχε για το συνάνθρωπό του συνέχισε το έργο του μέχρι την ώρα που τον αποκεφάλισαν.
Καθώς τώρα αρχίζουμε τη μελέτη μας στην πρώτη επιστολή του Παύλου στον Τιμόθεο, το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι ο αποστολικός χαιρετισμός. «Εγώ ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με την προσταγή του Θεού του Σωτήρα μας και του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι η ελπίδα μας, απευθύνομαι στον Τιμόθεο, το γνήσιο παιδί μου στην πίστη. εύχομαι να έχεις χάρη και έλεος και ειρήνη από τον Θεό τον Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας». Οι απόστολοι ήταν διορισμένοι από τον Κύριο Ιησού Χριστό με την ειδική αποστολή να αναγγείλουν το ευαγγέλιό Του σε ολόκληρη την υφήλιο.
Επίσης, μια ειδική διακονία είχε δοθεί απ’ το Θεό στον απόστολο Παύλο, ο οποίος ήταν εξουσιοδοτημένος να κάνει γνωστό το μυστήριο της ενανθρώπισης του Κυρίου μας σε όλη την πληρότητά του. Ας διαβάσουμε ξανά την όμορφη περικοπή: «Σύμφωνα με την προσταγή του Θεού του Σωτήρα μας και του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι η ελπίδα μας». Γιατί λέει «το Θεό το Σωτήρα μας;» Πολλοί άνθρωποι βλέπουν το Θεό ως Δικαστή και όχι ως Σωτήρα. ξεχνάμε ότι «ο Θεός ήταν Εκείνος που τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε το Γιο Του τον μονογενή για να μη χαθεί όποιος πιστεύει εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:16). Ο θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστό στο σταυρό δεν έκανε το Θεό να αγαπήσει τον άνθρωπο. αλλά αυτή ήταν η εκδήλωση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Και «η αγάπη αυτή βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν είμαστε εμείς που αγαπήσαμε το Θεό, αλλά ότι Αυτός μας αγάπησε και έστειλε το Γιο Του ως εξιλαστήριο μέσο για τις αμαρτίες μας» (Α’ Ιωάν. 4:10). Συνήθως, μεταχειριζόμαστε την έκφραση αυτή όταν αναφερόμαστε στον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό από οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Είναι επίσης αλήθεια ότι ο Θεός Πατέρας είναι Σωτήρας μας όπως και ο Θεός Γιος. Έτσι, ο απ. Παύλος συνδέει και τα δύο μαζί : «Ο Θεός ο Σωτήρας μας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός η ελπίδα μας». Η ελπίδα της δόξας (Κολ. 1:27), εξαιτίας της σχέσης μας μαζί Του. Είναι ακόμη η ειρήνη μας, γιατί έλυσε το πρόβλημα των αμαρτιών μας που διαπράχτηκαν στο παρελθόν. Είναι η ζωή μας, επειδή λύνει το πρόβλημα της δύναμης της αμαρτίας στο παρόν. Και η ελπίδα μας, επειδή έλυσε το πρόβλημα της απολύτρωσης από την παρουσία της αμαρτίας στο μέλλον. Τον περιμένουμε να ξανάρθει και να μεταμορφώσει αυτά τα σώματα απ’ την ταπείνωσή μας και να τα κάνει όμοια με το δικό Του ένδοξο σώμα. Τι όμορφη ελπίδα για τα πιστά παιδιά Του!
Ο απ. Παύλος απευθυνόμενος στον Τιμόθεο τον προσφωνεί «γνήσιο παιδί του στην πίστη». Με ποια έννοια ήταν ο Τιμόθεος παιδί του απ. Παύλου στην πίστη; Φαίνεται πως ο Τιμόθεος είχε τις ίδιες πνευματικές αρχές με τον απ. Παύλο. Απ’ την άλλη μεριά, αν το πνεύμα μας δε βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το Πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας - με τη δύναμη του Οποίου εκινείτο κι εκήρυττε ο απ. Παύλος - τότε, δεν είμαστε γνήσια παιδιά του Κυρίου, αλλά νόθα.
«Γνήσιο παιδί μου στην πίστη». Εδώ ο απόστολος εκδηλώνει την ικανοποίηση που παίρνει καθώς βλέπει τις ψυχούλες να σώζονται με τα κηρύγματά του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Και με ποια ευχή εκδηλώνει ο απόστολος την αγάπη του για το πνευματικό του παιδί; «χάρη, έλεος και ειρήνη» είναι η ευχή του για κάθε πρόσωπο. Χάρη, να κάνουμε εκείνο που εμείς δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε. Έλεος, να καλύπτει τα πράγματα που δεν έπρεπε να ‘χουμε κάνει, και Ειρήνη, εσωτερική γαλήνη που πηγάζει από την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο (Φιλ. 4:6,7).
«Χάρη, έλεος και ειρήνη από το Θεό τον Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας».
Ο Θεός είναι ο Δημιουργός των πάντων. Είναι ο Πατέρας όλων των πιστών. Αυτός μας δημιούργησε σύμφωνα με τη δική Του εικόνα, σύμφωνα με τη δική Του ομοίωση(Γεν. 1:26), αλλά ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό. Η αμαρτία αμαύρωσε την εικόνα του, Και για να επανέλθει τρία πράγματα χρειάζονται : Εξομολόγηση, Εξιλέωση και Εξοικείωση.
Εξομολόγηση. «Εάν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, Αυτός είναι πιστός (στο λόγο Του) και δίκαιος, ώστε να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία (Α’ Ιωάννη 1:9).
Εξιλέωση. Εξιλέωση είναι ο καθημερινός καθαρισμός των αμαρτιών μας με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος καθώς Του επιτρέπουμε να μπει σε όλα τα διαμερίσματα της ψυχής μας την ώρα που κάνουμε λουτρό με το νερό δια του λόγου (Εφ. 5:26).
Εξοικείωση. Να Τον γνωρίσουμε μέσα απ’ την Αγία Γραφή ως φίλο, Πατέρα, αδελφό και Κ-ύ-ρ-ι-ό μας. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη είναι τα δύο χείλη του Θεού που μιλούν με πολλή στοργή και σοφία στον άνθρωπο. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να σε βοηθήσει να αναγεννηθείς (Α’ Πέτρου 1:23) και να πάρεις ξανά την αρχική σου εικόνα κοντά στο δημιουργό μας. Την εικόνα που η αμαρτία έχει αμαυρώσει.
Θέλει να ακούσει από τα χείλη σου:
«Να ομολογήσεις, ότι είναι ο Κύριός σου,
ότι για σένα το απολωλός σταυρώθηκε
και να πιστέψεις ότι είναι ο Θεός σου».
Ψευδοδιδάσκαλοι (1:3-11)
1:3. «Όπως τότε που πήγαινα στη Μακεδονία, έτσι και τώρα σε παρακαλώ συνέχισε να παραμένεις στην Έφεσο με σκοπό να παραγγείλεις σε μερικούς να μη διδάσκουν διδαχές διαφορετικές από τις αλήθειες του Ευαγγελίου».
Εδώ ο απ. Παύλος αρχίζει την πρότασή του μ’ έναν ευγενικό τρόπο προς τον Τιμόθεο κι αυτό γιατί βρίσκεται κάτω απ’ τη χάρη και τον έλεγχο του Αγίου Πνεύματος. Τον παρακαλεί όπως έκανε και στο παρελθόν να παραμείνει στην Έφεσο με σκοπό να διαφυλάξει το εκεί ποίμνιο της εκκλησίας από διδασκαλίες που ήταν διαφορετικές από τις αλήθειες του Ευαγγελίου.
1:4. «ούτε να προσέχουν σε παραμύθια και σε χωρίς τελειωμό γενεαλογίες. Αυτά προκαλούν ανώφελες συζητήσεις μάλλον, και δεν εξυπηρετούν το σχέδιο του Θεού, που στηρίζεται στην πίστη».
Το σχέδιο της σωτηρίας του Θεού δεν έχει φτιαχτεί να εγείρει αμφιβολίες και διαμάχες, αλλά να ενισχύει την πίστη στις καρδιές των ανθρώπων. Μόνον οι μεγάλες βιβλικές αλήθειες φέρνουν ευλογία στον άνθρωπο και τον εμπνέουν με πίστη. Σήμερα, έπειτα από είκοσι αιώνες, πρέπει ακόμη να προσέχουμε από τα συστήματα που δεν οικοδομούν τις ψυχές μας, αλλά εξυπηρετούν τους επιτήδειους με το να απασχολούν τους Χριστιανούς με ανώφελα πράγματα. Ένας Χριστιανός είπε με μεγάλη απογοήτευση : «Βλέπετε, μερικοί τρώνε κρέας κι άλλοι το ψάχνουν μέσα στα κόκαλα, εκεί που δεν υπάρχει παρά ελάχιστη τροφή από το Λόγο του Θεού». Έτσι, προκειμένου ν’ ασχοληθούμε με το Χριστό, ασχολούμαστε με διάφορα άλλα θέματα. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να μπαίνουνε στις εκκλησιές τους νηστικοί και να φεύγουνε πεινασμένοι… Κάποια χρόνια νωρίτερα απ’ αυτό το συμβάν που αντιμετώπιζαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ο Κύριος είχε συστήσει στον Πέτρο να βόσκει τα πρόβατά Του (Ιωάν. 21:17) και κάποιος γνωστός πήρε την έκφραση αυτή και γράφει σ’ ένα στίχο του :
«Πέτρο, βόσκε τα πρόβατα
Γνώρστα ένα – ένα (Παροιμίες 27:23)
και δίνε τους απ’ την τροφή
που έρχεται από Μένα» (Λουκά 4:4).
Αυτό που ο απ. Παύλος θέλει να μας πει είναι δύο πράγματα, «το κοπάδι, και η ευθύνη μας».
1: 5 «Κι ο τελικός σκοπός της παραγγελίας αυτής είναι η καλλιέργεια της αγάπης που πηγάζει από καθαρή καρδιά κι από συνείδηση αγαθή κι από πίστη ανυπόκριτη».
Ο απ. Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι αυτό που διδάσκεται στις εκκλησίες πρέπει να παράγει αγάπη που να πηγάζει από μια καθαρή καρδιά. Μια καρδιά που έρχεται σε αντίθεση με την παλιά φύση του ανθρώπου. Του ανθρώπου που έχει δικαιωθεί μέσω πίστης με τη δωρεά χάρη του Χριστού και μπορεί τώρα να αποκαλύψει τον καρπό του Πνεύματος που περιλαμβάνει την αγάπη.
Τρεις είναι οι χάρες που πρέπει να εμφαίνονται μέσα στην εκκλησία. Η πρώτη είναι η πίστη. Πίστη στο Θεό και στο Λόγο Του. Η δεύτερη είναι η αγάπη. Αγάπη για το Θεό και τον συνάνθρωπό μας. Κι αυτή προέρχεται από καθαρή καρδιά. Η τρίτη είναι η συνείδηση που πρέπει να είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους παραβάσεις απέναντι στο Θεό και τους ανθρώπους.
«Πίστη, ανυπόκριτη
καθαρή καρδιά
αγαθή συνείδηση
του Θεού η χαρά».
1:6-7. «Μα επειδή αυτά τα πράγματα μερικοί δεν μπόρεσαν να τα πετύχουν, παρασύρθηκαν σε άσκοπες συζητήσεις, και θέλοντας να παραστήσουν τους δασκάλους του νόμου δεν καταλαβαίνουν ούτε αυτά που λένε ούτε εκείνα για τα οποία δίνουν τόσο σίγουρες διαβεβαιώσεις».
Ο απ. Παύλος δίνει έμφαση στο γεγονός ότι «μερικοί» ξεστράτισαν από το λόγο του Θεού που είναι το μόνο φάρμακο για τη θεραπεία μας από την αμαρτία. Μερικοί είχαν ξεστρατίσει κι ακολουθούσαν τους ψευδοδιδασκάλους που είχαν εισχωρήσει στην εκκλησία. Όλοι όσοι δεν είχαν αρκετές γνώσεις πάνω στην απλή και όμορφη διδασκαλία του Χριστού παρασύρονταν από τις αληθοφανείς θεωρίες τους. Οι ψευδοδιδάσκαλοι που είχαν εισχωρήσει στην εκκλησία ήταν αυτοδιορισμένοι. «Ούτε ήξεραν τι λένε ούτε καταλάβαιναν εκείνα που υποστήριζαν. Η αμάθειά τους ξεπερνούσε κάθε λογική καθώς τώρα επιδίωκαν να προσθέσουν στο νόμο τη χάρη. Αυτά τα δύο είναι φύσει αδύνατο να αναμειχθούν, όπως το νερό με το λάδι. είναι δύο διαφορετικές ουσίες. Ο νόμος απαιτεί και η χάρη παρέχει. Ο νόμος λέει : «Κάνε αυτό και θα ζήσεις», ενώ η χάρη λέει : «Πίστευε αυτό και θα ζήσεις». Δεν αντιλαμβάνονταν ότι η σωτηρία είναι δια της πίστεως στο Χριστό χωρίς τα έργα του νόμου. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα καλά έργα είναι το αποτέλεσμα της σωτηρίας και όχι το αίτιο. Δεν γίνεται κάποιος Χριστιανός επειδή κάνει καλά έργα. Αντίθετα, κάνει τα καλά έργα επειδή είναι Χριστιανός. Ο κανόνας για τη ζωή του πιστού είναι ο Χριστός και όχι ο νόμος. Αν είμαστε κάτω από το νόμο, τότε είμαστε και κάτω απ’ την κατάρα του νόμου, αφού δεν μπορούμε να τον τηρήσουμε στην εντέλεια. Έτσι, είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο. Ο Χριστός όμως, έχει λυτρώσει τους πιστούς από την κατάρα του νόμου, επειδή ο Ίδιος έγινε κατάρα για μας. Ας κλείσουμε λοιπόν τα αφτιά μας σε όλους αυτούς που εμφανίζονται ως δάσκαλοι κάθε τόσο και ας αφήσουμε το μεγάλο Δάσκαλο να μας μιλήσει μέσα από την Αγία Γραφή, το πολύτιμο εκείνο βιβλίο που εμπεριέχει όλες τις οδηγίες που χρειάζεται ο πιστός για τη ζωή τούτη και τη μέλλουσα.
1:8 «Βέβαια ξέρουμε ότι ο νόμος είναι καλός, αν κανείς διακρίνει το ρόλο που έχει ως νόμος»
Ο Παύλος αλλάζει τον τόνο της φωνής του και με πατρική στοργή αρχίζει να μας λέει : «Ο νόμος είναι καλός (και άγιος και δίκαιος), όταν κάποιος τον χρησιμοποιεί νόμιμα». Δεν τον αγνοούμε. Δεν αγνοούμε το κύρος των Δέκα Εντολών. Όχι. Ο νόμος παραμένει ακέραιος με όλη του την αυστηρότητα και τις απαιτήσεις. Αλλά, ο πιστός έχει πεθάνει όσον αφορά το νόμο στο Πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος είναι το τέλος του νόμου για τον κάθε έναν που πιστεύει. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε ως πιστοί δούλοι του Κυρίου είναι να τον εντάξουμε στα κηρύγματά μας με «σκοπό» την καταδίκη της αμαρτίας.
1:9 «έχοντας υπόψη τούτο: ότι ο νόμος δε δόθηκε για κάποιον που είναι δίκαιος, αλλά για τους παράνομους και ανυπότακτους στο Θεό, για τους ασεβείς κι αμαρτωλούς, για όσους δεν έχουν όσια και ιερά, για τους πατροκτόνους και τους μητροκτόνους, για τους φονιάδες γενικά»
Ο νόμος δε δόθηκε για κάποιον που είναι δίκαιος. Για κάποιον που έχει δικαιωθεί με τη δωρεά χάρη του Θεού. Ο νόμος είναι για τους παράνομους και ανυπότακτους στο Θεό. Δεν σχεδιάστηκε να υποδείξει στους πνευματικά πιστούς πώς να συμπεριφέρονται, γιατί το πνεύμα του Θεού που βρίσκεται μέσα τους δεν τους επιτρέπει να παραφέρονται. Τους εμποδίζει. Και πώς γίνεται αυτό; Αυτό γίνεται από τη νέα φύση του Θεού που κατοικεί μέσα μας. Τη φύση που μας έφερε να γνωρίσουμε το Θεό και να ζούμε σε μια άλλη διάσταση. Έτσι η ζωή των πιστών είναι πλήρης και η μόνη επιθυμία τους είναι να γίνουν ευλογία στους άλλους και όχι να τους αδικήσουν. Επομένως, ο νόμος δεν είναι για τους δίκαιους.
Και τώρα ας δούμε ποιο είναι το πρότυπο των δικαίων.
Το πρότυπο των δικαίων είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Ο Λόγος του Θεού Τον αποκαλύπτει ως το υπόδειγμά μας και επιδιώκουμε να περπατάμε όπως Εκείνος περπάτησε. Ο συνεπής πιστός επιδιώκει και Του μοιάζει, να αγαπάει όπως αγαπάει Εκείνος και να συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριφερόταν Εκείνος. Η δικαιοσύνη για την οποία μιλάει ο απόστολος είναι μια δικαιοσύνη η οποία πηγάζει από ένα ανανεωμένο μυαλό. Χαιρόμαστε να τιμάμε Εκείνον που μας εξαγόρασε.
1:9. Ο νόμος ακόμη μιλάει για τους ασεβείς και καταδικάζει τον αμαρτωλό για την ανομία του : «Ο νόμος δε δόθηκε για κάποιον που είναι δίκαιος, αλλά για τους παράνομους και ανυπότακτους στο Θεό, για τους ασεβείς κι αμαρτωλούς, για όσους δεν έχουν όσια και ιερά, για τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, για τους φονιάδες γενικά». Εδώ δε γίνεται αναφορά μόνο για τους αμαρτωλούς, αλλά για «μητροκτόνους και πατροκτόνους». Πολλές μητέρες έφυγαν νωρίς απ’ τη ζωή από την κακή συμπεριφορά των παιδιών τους. Και πολλοί πατέρες βυθίστηκαν στη θλίψη και στον πόνο από τα παιδιά τους που πήραν άσχημο δρόμο με αποτέλεσμα να καταλήξουν κι εκείνοι στον τάφο. Δεν χρειάστηκε να κάνουν χρήση μαχαιριού ή δηλητηρίου, αλλά η συμπεριφορά τους ήταν αρκετή να τους οδηγήσει στο θάνατο.
Δώστε λίγη προσοχή στον κατάλογο των αμαρτωλών που αναφέρονται στο εδάφιο 10 : «για τους πόρνους, για τους ομοφυλόφιλους, για τους σωματέμπορους, για τους ψεύτες, για τους επίορκους και για όλους όσους κάνουν οποιαδήποτε άλλη πράξη που είναι αντίθετη με την ορθή διδασκαλία».
Τα λόγια αυτά χτυπούν κάπως άσχημα στα αφτιά μας. μα έλα, που αντιπροσωπεύουν τις προστυχιές των αμαρτωλών και πρέπει να αναφερθούν. Το Άγιο Πνεύμα πάντοτε μεταχειρίζεται τις κατάλληλες λέξεις για να προσδιορίσει το μέγεθος των φοβερών αμαρτιών με σκοπό να επαναφέρει τον πεσμένο άνθρωπο.
Σε όλων τα αφτιά φτάνει εκείνη η αυστηρή εντολή που λέει : «Μη μοιχεύσεις» και αυτό καλύπτει κάθε είδους σεξουαλικής δραστηριότητας. Εάν οι άνθρωποι άκουγαν τη φωνή του νόμου δε θα είχαμε όλα αυτά τα φοβερά εγκλήματα που γίνονται ακόμη και σε μικρά παιδιά. Ο νόμος του Θεού έχει βεβηλωθεί και η αμαρτία κάνει την εμφάνισή της στα ανοιχτά και οι άνθρωποι αποθρασυνόμενοι τώρα καυχώνται για τα κατορθώματά τους. Αίσχος! Ο Κύριος να μας λυπηθεί!
Ο νόμος έχει δοθεί για τους ψεύτες. «Μη ψευδομαρτυρήσεις ενάντια στον πλησίον σου μια ψεύτικη μαρτυρία». Οι άνθρωποι έχουν την ιδιότητα να ψεύδονται, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Ακόμη να κατατάσσουν τα ψεύδη σε μικρά και μεγάλα. Η Βίβλος όμως τα καταδικάζει όλα : «Όλοι οι ψεύτες θα πάρουν τη μερίδα που τους ανήκει στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι» (Αποκ. 21:8). Δεν κάνει διακρίσεις. Απλώς, μια προειδοποίηση για να μη βρεθείτε αναπολόγητοι.
Και αν υπάρχει κάποια άλλη πράξη που είναι αντίθετη με την «υγιαίνουσα διδασκαλία» κι αυτή θα κατακριθεί. Γιατί λέει : «Καταραμένος είναι όποιος δεν παραμένει αμετακίνητος σε όλα όσα είναι γραμμένα στο βιβλίο του νόμου δια να τα εκτελεί» (Γαλ. 3:10). Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κάποιος από την κατάρα είναι με προσωπική πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό. «Διότι ο Χριστός είναι Εκείνος που μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου με το να γίνει ο Ίδιος κατάρα προς χάρη μας – διότι είναι γραμμένο, Καταραμένος είναι όποιος κρεμιέται πάνω σε ξύλο» (Γαλ. 3:13). Εάν προσέξουμε λίγο και τις τρεις ποιμαντικές επιστολές θα δούμε ότι οι λέξεις «υγιαίνουσα διδασκαλία» αναφέρονται αρκετές φορές. Αυτό που ο απόστολος θέλει να τονίσει είναι ότι : «Ο μόνος τρόπος για να οικοδομηθεί η εκκλησία του Κυρίου μας είναι να βασίζεται σε μια ορθή πνευματική διδασκαλία». Σε μια διδασκαλία που μπορεί να οδηγήσει τους πιστούς να ζουν μια άγια ζωή όμοια σε χαρακτήρα με εκείνη του Χριστού.
1:11. Ο απόστολος εδώ κλείνει την παράγραφο με τα λόγια : «Σύμφωνα με του μακαρίου Θεού το ένδοξο Ευαγγέλιο που το εμπιστεύθηκε σε μένα».
Το ένδοξο Ευαγγέλιο είναι πραγματικά το Ευαγγέλιο της δόξας. Στη Β’ Κορ. 4:4 λέει : «Ο Θεός του κόσμου τούτου τύφλωσε τους λογισμούς των απίστων, ώστε να μη δουν το φως του Ευαγγελίου της δόξας του Χριστού, ο Οποίος είναι η εικόνα του Θεού». Ο Παύλος μίλησε για το Ευαγγέλιο ότι ήταν το Ευαγγέλιο της δόξας, γιατί μιλάει για το δοξασμένο Χριστό. Το Χριστό που έφερε τις αμαρτίες μας όταν κρεμάστηκε ως ματωμένο Θύμα στο Γολγοθά για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη στο Θεό μέσω Αυτού. Τώρα, είναι ο δοξασμένος Άνθρωπος που κάθεται στα δεξιά του Θεού στον Ουρανό και ο Παύλος ήταν πρόθυμος να διακηρύξει το μήνυμα για τον Άνθρωπο της δόξας κι έτσι ονομάζει το μήνυμά του, «Το δοξασμένο Ευαγγέλιο». Αυτό είναι το μήνυμα που έχει περάσει σε μας. Ένας δοξασμένος Χριστός στα δεξιά του Πατέρα μάς λέει ότι το θέμα της αμαρτίας έχει διευθετηθεί και τώρα ο Θεός μπορεί να δικαιώνει όλους όσοι έρχονται σ’ Αυτόν και πιστεύουν στο Γιο Του.
Επιτρέψτε μου μια μικρή παρεμβολή.
Δικαίωση
«Δικαίωση» είναι μια λέξη που ακούμε συχνά για κάποιον που δικαιώθηκε ή αθωώθηκε σε μια δίκη. Συνήθως, ακούμε για κάποιο βαρυποινίτη ότι «δικαιώθηκε πανηγυρικά». Στη δικαίωση όμως που ο Θεός δίνει ανακηρύσσει ένα πρόσωπο δίκαιο και το βλέπει σα να μην είχε αμαρτήσει ποτέ του.
Η δικαίωση έρχεται μέσω πίστης με τη δωρεάν χάρη του Θεού. Όλα αυτά γίνονται από την αγάπη και την εύνοια του Θεού να επαναφέρει τον πεσμένο άνθρωπο. Και δε μας δικαιώνει γιατί το αξίζουμε, αλλά για να μας κάνει άξια μέλη του εκλεκτού Του λαού (Α’ Πετρ. 2:10).
Η βάση της δικαίωσης βρίσκεται στην απόλυτη ικανοποίηση του Πατέρα που πραγματοποιήθηκε με το έργο της καταδεκτικότητας και της θυσίας του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ικανοποίησε τον Πατέρα Θεό για την αμαρτία μας κι έτσι ο Θεός στη δικαιοσύνη και ισότητά Του με το Θεό Γιο και το Θεό Άγιο Πνεύμα μάς ανακηρύσσει δίκαιους. Παράδειγμα : Για τον πιστωτή είναι ορθό και δίκαιο να χαρίσει στο χρεώστη το χρέος του όταν του παρέχεται ικανοποίηση από τον εγγυητή.
Ευχαριστία για το έλεος του Θεού
1:12. «Κι ευχαριστώ τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας, που μου έδωσε τη δύναμη γι’ αυτό, γιατί με έκρινε άξιο εμπιστοσύνης και με τοποθέτησε στην υπηρεσία Του».
Ο Παύλος θυμάται τη μεταστροφή του στο Χριστό. Από διώκτης των οπαδών του Κυρίου να δίνει τη μαρτυρία του ως χριστιανός ο ίδιος και να ευχαριστεί το Θεό που όχι μόνο τον έσωσε, αλλά τον εμπιστεύτηκε και τον διόρισε στην υπηρεσία Του. Κι αυτό δεν έγινε με την τήρηση του νόμου αλλά με τη χάρη του Θεού. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μας έλεγαν ότι θα ήθελαν να γίνουν χριστιανοί, αλλά φοβούνται ότι δε θα είναι αρκετά δυνατοί να ζήσουν μια χριστιανική ζωή και ότι μάλλον ντροπή θα φέρουν στο σώμα της εκκλησίας παρά ευλογία. Αν αυτό εξαρτιόταν από μας, τότε, κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί. Αλλά, άπαξ κι εμπιστευθούμε το Χριστό ως προσωπικό μας Σωτήρα και γεννηθούμε απ’ το Θεό, το Άγιο Πνεύμα έρχεται και μένει μέσα μας. Αυτός γίνεται η δύναμη της νέας ζωής μας που μας αξιώνει να ζούμε για το Θεό και να Τον υπηρετούμε επιδιώκοντας να κάνουμε γνωστό το Ευαγγέλιό Του και σε άλλους. Αυτό ήταν που έκανε τον απόστολο να νιώθει χαρά και αγαλλίαση. «Με έκρινε άξιο εμπιστοσύνης». Ο Παύλος ήταν άπιστος και όταν κάποιος πιστεύει στο Χριστό ο Θεός τον σώζει. Και όχι μόνο μας σώζει, αλλά μας «διορίζει» και στην υπηρεσία Του. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που κάποιος μπορεί να υπηρετήσει τον Κύριο, όταν έχει διοριστεί απ’ τον Ίδιο το Χριστό. «Εγώ σας εξέλεξα και σας διόρισα να πάτε και να φέρετε καρπό» (Ιωάν. 15:16). Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που έχουν γίνει λειτουργοί, απλώς και μόνο γιατί τους το συνέστησαν φίλοι ή ακόμη και συγγενείς. Άλλοι μπήκαν στον κλήρο από κοσμική φιλοδοξία. Πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των συνανθρώπων τους – με το κολάρο που τους δίνει την ευκαιρία να τους πλησιάσουν. Άλλοι πάλι γίνονται κληρικοί για να μπουν σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που προσφέρει υλικά αγαθά με σκοπό να απαλύνουν τον πόνο και τη φτώχεια των δυστυχισμένων. Μερικά από αυτά τα κίνητρα είναι καλά και άλλα όχι. Αυτός όμως δεν είναι ο τρόπος που ο Κύριος εκλέγει λειτουργούς. Αυτό που κάνει είναι ότι τους προσλαμβάνει με έλεος, τους σώζει με τη χάρη Του και βάζει στην καρδιά τους τη φλογερή επιθυμία να φέρουν το μήνυμά Του σε ολόκληρη την οικουμένη. Αυτό είναι που έκανε με το Σαούλ απ’ την Ταρσό. Και τώρα ας δούμε τη συνέχεια.
1:13. Με έκρινε άξιο εμπιστοσύνης. Ποιον; «Εμένα που προηγουμένως ήμουν βλάσφημος και διώκτης και υβριστής Του. Ελεήθηκα όμως, γιατί αυτά τα έκανα από άγνοια, επειδή ζούσα ακόμη μέσα στην απιστία».
Ο απόστολος δεν μπορούσε να ξεχάσει το βεβαρυμμένο παρελθόν του. Ήξερε καλά ότι ο νόμος δε θα μπορούσε να δείξει τόση χάρη και ότι οι όροι του θα τον καταδίκαζαν σε θάνατο. Κοιτάζει πίσω στα χρόνια εκείνα με πόνο ψυχής. Θυμάται τις φρικιαστικές στιγμές και νιώθει άσχημα για ό,τι είχε κάνει. Έρχεται μάλιστα και λέει : «Ναι, εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο παρά ο ελάχιστος ανάμεσα στους αποστόλους,» (Α’ Κορ. 15:9). «Αλλά η χάρη Του με έσωσε, γιατί όλα αυτά τα έκανα από άγνοια». «Αμέσως μετά τη μεταστροφή του στο Χριστό άρχισε να κηρύττει το Λόγο του Θεού στις συναγωγές λέγοντας : «Ότι ο Ιησούς είναι ο Γιός του Θεού.» (Πράξ. Αποστ. 9:20). Η χάρη του Θεού είχε φέρει τη μεγάλη εκείνη αλλαγή στον απ. Παύλο. Η χάρη Του έφερε τον Ανανία να του δώσει ένα ειδικό μήνυμα : Ότι η εκκλησία του Θεού τον δέχεται από τη στιγμή που εμπιστεύτηκε το Χριστό ως Σωτήρα του. Η χάρη τού δίνει τη δύναμη να πάει μπροστά και να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού, πρέπει να πηγαίνει με πίστη και αγάπη. Πίστη σε Κείνον που ζει να σώζει και αγάπη για τις ψυχές των χαμένων ανθρώπων. Οι εργάτες του Ευαγγελίου πρέπει να κινούνται από την αγάπη του Χριστού.
1:14. «Εκεί που είχε πολλαπλασιαστεί η δική του αμαρτία ξεχείλισε η χάρη».
Πράγματι, «αποδείχτηκε υπεραρκετή η χάρη του Κυρίου μας, η οποία προέρχεται μέσω της πίστης και πηγάζει από την αγάπη που χαρακτηρίζει τον Ιησού Χριστό»
1:15. «Είναι απόλυτα σωστή και άξια ανεπιφύλακτης αποδοχής η διακήρυξη ότι : Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς απ’ τους οποίους πρώτος είμαι εγώ!»
Τώρα ήρθαμε στη μεγάλη διακήρυξη που πολλές φορές ακούμε από τον άμβωνα: «Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει τους αμαρτωλούς». Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει τους δίκαιους. Αυτό όμως δεν ευσταθεί. Ο Ίδιος μας λέει : «Δεν ήρθα να καλέσω τους δίκαιους σε μετάνοια αλλά τους αμαρτωλούς» (Ματ. 9:13). Εάν εσύ μπορείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι αμαρτωλός, τότε ο Χριστός δεν ήρθε για σένα. Γιατί μας λέει : «Δεν είναι οι υγιείς που χρειάζονται γιατρό, αλλά εκείνοι που πάσχουν» (Ματ. 9:12). Αυτός είναι ο Μεγάλος Γιατρός που θεραπεύει την αρρώστια της αμαρτίας. Τι θα έλεγες, να ‘ρθεις κι εσύ σήμερα να πάρεις μια γεύση γιατρειάς από τη σώζουσα δύναμή Του; Μη φοβάσαι, δεν είσαι τόσο αμαρτωλός που ο Χριστός δεν μπορεί να σε θεραπεύσει. Σκέψου μόνο ένα πράγμα, αφού θεράπευσε τον Αρχηγό των αμαρτωλών που σήμερα βρίσκεται στη δόξα, τότε δεν πρέπει να επιτρέψεις σε κανέναν και σε καμιά δύναμη να σου κόψει το δρόμο, αλλά με προθυμία ν’ ακολουθήσεις τα ίχνη Του. Πολύ θα ήθελα να βρεθούμε μια μέρα μαζί Του στη δόξα.
1:16. «Αλλά γι' αυτό ακριβώς ελεήθηκα απ' Αυτόν, για να αποδείξει πρώτα στο πρόσωπό μου ο Ιησούς Χριστός όλη τη μακροθυμία του, με σκοπό να με κάνει πρότυπο για εκείνους που πρόκειται να πιστέψουν σ' αυτόν για ν' αποκτήσουν ζωή αιώνια».
Ελεήθηκα! Δεν παίρνουμε τη σωτηρία μας διότι μας αξίζει, «αλλά σύμφωνα με το δικό Του έλεος μας έσωσε με το λουτρό της αναγέννησης και της ανακαίνισης του Αγίου Πνεύματος» (Τίτου 3:5). Ο Παύλος λέει : «Για να δείξει πρώτα σε μένα ο Χριστός τη μακροθυμία Του με σκοπό να με κάνει πρότυπο σ’ αυτούς που μελλοντικά θα πιστέψουν εις Αυτόν για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή». Δύο πράγματα βλέπουμε: Ότι ο Κύριος έσωσε τον Αρχηγό, τον πρώτον, των αμαρτωλών Παύλο – που είναι ενθαρρυντικό για όλους μας – και κάποια μέρα θα σώσει και το λαό του Ισραήλ, «τους μελλοντικά πιστούς», που εννοεί όλους αυτούς που θα στραφούν στο Χριστό με μετάνοια και θα ζητήσουν έλεος και χάρη για να βρουν αιώνια ζωή.
1:17. Ο Παύλος τώρα κλείνει την παράγραφο με μια θαυμάσια δοξολογία. Η καρδιά του γεμάτη από λατρεία και έπαινο ξεσπά με τα λόγια που ακολουθούν: «Στο Βασιλιά όλων των αιώνων, τον αόρατο, το μόνο σοφό Θεό, ανήκει τιμή και δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».
Η έκφραση αυτή της δοξολογίας έρχεται απ’ την καρδιά ενός σωσμένου αμαρτωλού. Μια ψυχή που αγάλλεται για την επαναφορά της στην αρχική της θέση με τη σώζουσα χάρη. Εδώ αναφέρεται στον Βασιλιά των βασιλιάδων, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τον αόρατο, τον Πατέρα Θεό που μάτι δεν είδε ποτέ. Τον άφθαρτο που εννοεί τον αθάνατο. Τον σοφό, γιατί όλη η σοφία έρχεται άνωθεν (Ιακ. 1:5).
Αμήν. Λέμε το αμήν προς δόξα Θεού, γιατί στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού εκπληρώθηκαν όλες οι υποσχέσεις του Θεού (Β’ Κορ. 1:20).
Επανάληψη της παραγγελίας στον Τιμόθεο (1:18-20)
1:18. «παιδί μου Τιμόθεε, σύμφωνα με τις προφητείες που έχουν γίνει για σένα».
Πρώτα βλέπουμε «την αγάπη» που ενώνει το μεγάλο δάσκαλο με το μαθητή. Τον Παύλο να προσφωνεί τον Τιμόθεο «παιδί μου». Έπειτα, αναφέρεται σ’ αυτό που ο Τιμόθεος είχε ζήσει «σύμφωνα με τις προφητείες». Όταν ο Τιμόθεος ήταν στα Λύστρα και στο Ικόνιο, οι αδελφοί είχαν μια συνάθροιση προσευχής κι εκεί οι πρεσβύτεροι έβαλαν τα χέρια τους επάνω στον Τιμόθεο, προσευχήθηκαν και του ανέθεσαν το έργο της διακονίας. Φαίνεται ότι ο Κύριος του έδωσε αυτό το δώρο της διακονίας που πριν δεν είχε. Αυτό το συμπεραίνουμε από το εξής : «Μην παραμελείς το χάρισμα που σου δόθηκε με προφητεία μαζί με τη χειροτονία σου από το πρεσβυτέριο» (Α’ Τιμ. 4:14).
Ποια ήταν η παραγγελία που ο Παύλος έδωσε στον Τιμόθεο; «Να διεξάγεις τον καλό αγώνα σαν στρατιώτης του Χριστού» (1:18β). Ποτέ μην εμπλακείς σε πόλεμο εάν η αιτία της εμπλοκής σου δεν είναι από την καρδιά σου. Η ζωή του Χριστιανού είναι ένας συνεχής αγώνας και ιδιαίτερα του ποιμένα. Γι’ αυτό και ο Θεός θέλει να είμαστε καλοί στρατιώτες, διαφορετικά ο αγώνας της πίστης μας θα ναυαγήσει, όπως έγινε με άλλους πολλές φορές.
1:19. «διατηρώντας την πίστη και την αγαθή συνείδηση. Αυτή τη συνείδηση που μερικοί την απώθησαν και ναυάγησαν σε σχέση με την πίστη».
.
Ο απ. Παύλος επιδιώκει να εντυπώσει στο μυαλό του νεαρού αποστόλου την αναγκαιότητα «της διατήρησης της πίστης και της αγαθής συνείδησης».
Καθώς προχωράμε στη μελέτη αυτή θα διαπιστώσουμε ότι η πίστη και η συνείδηση πηγαίνουν μαζί και ότι είναι αδύνατο να διατηρήσουμε την πίστη, αν δεν προσέχουμε ώστε η συνείδησή μας να είναι καθαρή απέναντι στο Θεό. Στην επιστολή του Ιούδα εδάφιο 3 διαβάζουμε : «Η πίστη παραδόθηκε στους πιστούς μια για πάντα». Δεν παραδόθηκε «κάποτε», αλλά μια για πάντα. Η διδασκαλία έχει ολοκληρωθεί. Ο κανόνας έχει κλείσει. Δεν μπορεί να προστεθεί τίποτα. Αν κάτι είναι καινούργιο, δεν είναι αληθινό. Και αν είναι αληθινό δεν είναι καινούργιο. Όταν ισχυρίζεται κάποιος ότι έχει μια αποκάλυψη που είναι πάνω και πέρα από όσα είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή, το απορρίπτουμε αβασάνιστα. Η πίστη παραδόθηκε κι εμείς ούτε χρειαζόμαστε ούτε ακούμε τίποτε άλλο. Αυτή είναι η απάντησή μας στους ψευδοδιδασκάλους που ισχυρίζονται πως τα δικά τους βιβλία είναι ισότιμα με την Αγία Γραφή.
Η πυξίδα του Χριστιανού
Τρυφή ο λόγος του Θεού (Ψαλμ. 119:174)
τη γεύση της ψυχής μου έχει αλλάξει
εκεί μαζεύω λάφυρα πολλά (Ψαλμ. 119:16)
δρόμο καινούργιο έχω χαράξει
Αρχίζω κάθε αυγή να ψαλμωδώ
βρήκα την άνω Ιερουσαλήμ
βρήκα την πολυπόθητη πατρίδα! (Αποκ.)
Σταμάτησα να ακολουθώ τυφλούς (Ματθ. 15:14)
την πίστη μου στη Βίβλο έχω πυξίδα. (Β’ Κορ. 5:7 και Εβρ. 11).
Πολλές φορές ακούμε για ανθρώπους που κήρυτταν το Λόγο του Θεού με ζήλο, αλλά με την πάροδο του χρόνου ο ενθουσιασμός, με τον οποίο άλλοτε κήρυτταν, χάθηκε. Αρχικά κήρυτταν για τη Θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού, για την ενανθρώπησή Του, για το παράδειγμα τής εδώ ζωής Του, για τη θυσία Του, για τη φυσική Του Ανάσταση και την ανάγκη του ανθρώπου για αναγέννηση. Τώρα, η συνείδησή τους έπαψε να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Κυρίου. Έχασαν την ικανότητα που είχαν να εκτιμούν ορθά τις δογματικές αλήθειες που κάποτε κήρυτταν με αποτέλεσμα η συνείδησή τους να μιανθεί και να μην εφαρμόζει αυτά που άλλοτε κήρυτταν.
Τελικά, τι είναι συνείδηση; Συνείδηση είναι το απομεινάρι της αρχικής δημιουργίας του Θεού που μας βοηθάει να διακρίνουμε το καλό από το κακό. Ο Αδάμ γνώριζε μόνο το καλό μέχρι τότε που έφαγε απ’ τον απαγορευμένο καρπό. Τότε γνώρισε το καλό από το κακό. Από τη στιγμή δηλαδή που η συνείδησή του μολύνθηκε. Και μια μολυσμένη συνείδηση δεν είναι κι ένας ασφαλής σύμβουλος. Γι’ αυτό χρειάζεται διαπαιδαγώγηση από το Λόγο του Θεού που μας λέει : «Ας προσερχόμαστε με ειλικρινή καρδιά και με τη βεβαιότητα που δίνει η πίστη, με τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση και με το σώμα μας λουσμένο με καθαρό νερό» (Εβρ. 10:22). Εδώ ο Παύλος αναφέρεται στο προνόμιο του ανθρώπου που μπορεί να έχει ακρόαση όχι από κάποια προσωπικότητα του κόσμου μας, αλλά από την Εξοχότητα της Υφηλίου!!!
«Με αληθινή καρδιά». Οι άνθρωποι του Ισραήλ πλησίαζαν το Θεό με το στόμα τους και Τον τιμούσαν με τα χείλη τους, αλλά η καρδιά τους ήταν μακριά από Εκείνον (Ματθ. 15:8). Η δική μας όμως προσέγγιση πρέπει να είναι ειλικρινής.
«Με βεβαιότητα πίστης». Πλησιάζουμε το Θεό με εμπιστοσύνη βασισμένοι στις υποσχέσεις Του και με πειθώ ότι η επίσκεψή μας θα είναι ευπρόσδεκτη στην παρουσία Του.
«Έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση». Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αναγέννησή μας μέσω του Λόγου του Θεού,» (Α’ Πέτρου 1:23). Αυτός (ο λόγος) με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος καθαρίζει τις συνειδήσεις μας από κάθε παράβασή μας, από κάθε ξεστράτισμά μας.
«Και το σώμα μας λουσμένο με καθαρό νερό». Αυτή εδώ είναι ξανά μια συμβολική γλώσσα. Το σώμα μας αντιπροσωπεύει τη ζωή μας. Το καθαρό νερό αναφέρεται στο λόγο του Θεού (Εφεσ. 5:25,26). Είμαστε καθαρισμένοι μια για πάντα από την ενοχή της αμαρτίας με το αίμα του Χριστού, αλλά ο καθαρισμός μας γίνεται κατ’ επανάληψη από τη μόλυνση της αμαρτίας με την ενέργεια του Πνεύματος μέσω του λόγου (Ιωάν. 13:10).
Είναι εύκολο να απομακρυνθεί κάποιος από την αλήθεια του Θεού εάν δε ζει με υποταγή και αφοσίωση το λόγο Του. Δεν κρατάμε την αλήθεια μόνο στο μυαλό μας, αλλά τη μαθαίνουμε μέσα απ’ την καρδιά και τη συνείδηση και τη ζούμε με τη συνείδησή μας απαλλαγμένη από κάθε παράπτωμα.
1:20. «Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνονται ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος, που τους παρέδωσα στο Σατανά, για να φρονηματιστούν και να μάθουν να μη φέρονται με τρόπο βλάσφημο».
.
Ο Παύλος εδώ αναφέρεται σε δύο ανθρώπους, τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο που συμπεριλαμβάνονταν μέσα σ’ αυτούς που είχαν ναυαγήσει σε σχέση με την πίστη. Λέει λοιπόν ότι η συμπεριφορά τους ήταν υβριστική και επιθετική εναντίον των πιστών. Είχαν εγκαταλείψει την αγαθή συνείδηση και απομακρυνθεί από την αλήθεια του Θεού. Όταν ο Παύλος το έμαθε, τους παρέδωσε με θεία αγανάκτηση στο Σατανά για να φρονιμέψουν. Όταν ομολογούμε Χριστό βγαίνουμε έξω απ’ τον κόσμο, αποχωριζόμαστε τα εγκόσμια, αφήνουμε πίσω τις παλιές συνήθειες κι ερχόμαστε σε Χριστιανική κοινωνία. Τώρα, ανήκουμε στο Χριστό και θα πρέπει να κρατάμε διαρκώς τις αποστάσεις μας απ’ τον κόσμο. Οι δύο αυτοί άνθρωποι ομολογούσαν ότι αγαπούσαν το Χριστό, αλλά είχαν φύγει απ’ την αλήθεια. Έτσι ο Παύλος τους ρίχνει ξανά στον κόσμο να δουν τη διαφορά. Η πειθαρχία με σκοπό την επανόρθωσή τους θα τους έκανε καλό. Στην Α’ Κορ. 5:5 διαβάζουμε : «Κάθε τέτοιο άνθρωπο πρέπει να τον παραδίνουμε στο Σατανά για να καταστραφεί το σαρκικό του φρόνημα και να σωθεί το πνεύμα του κατά την Ημέρα του Κυρίου Ιησού».
Αυτό που όλοι μας πήραμε απ’ αυτό το μάθημα είναι η ανάγκη να διατηρήσουμε μια αγαθή συνείδηση ενώπιον του Θεού. Η όλη συμπεριφορά μας πρέπει να είναι ακέραια πάνω στο θέμα αυτό για να ευχαριστείται ο Ευλογημένος που τόσο μας αγάπησε κι έχυσε το πολύτιμο αίμα Του να μας εξαγοράσει από τα δεσμά της αμαρτίας.
Κεφάλαιο 2ο
2:1-7. «Παρακαλώ, λοιπόν, πρώτα απ' όλα να κάνετε δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, ευχαριστίες για όλους τους ανθρώπους.
2 Επίσης για τους ανώτατους άρχοντες και για όλους εκείνους που βρίσκονται σε αξιώματα, ώστε να ζούμε ήρεμα και ήσυχα με απόλυτη ευλάβεια και σεμνότητα.
3 Γιατί αυτό πραγματικά είναι καλό και ευπρόσδεκτο στο Θεό το σωτήρα μας,
4 που θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και ν' αποκτήσουν πλήρη γνώση της αλήθειας.
5 Κι είναι βέβαια ένας ο Θεός κι ένας ο μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός.
6 Αυτός είναι που πρόσφερε τον εαυτό του ως λύτρο για λογαριασμό όλων μας, γεγονός που μαρτυρήθηκε σαν έφτασε ο κατάλληλος γι' αυτό καιρός.
7 Στη μαρτυρία αυτού του γεγονότος ορίστηκα εγώ κήρυκας και απόστολος - αλήθεια λέγω ως άνθρωπος του Χριστού, δεν ψεύδομαι - για να διδάξω στους εθνικούς την πίστη και την αλήθεια.».
Μια θαυμάσια ευθύνη αναθέτει ο Παύλος στους Χριστιανούς : Να κάνουν δεήσεις για την απομάκρυνση του κακού, προσευχές για να αποκατασταθεί κι επικρατήσει το καλό, παρακλήσεις για τους συνανθρώπους μας και ευχαριστίες για τα ελέη που έχουν ήδη δοθεί.
Οι δεήσεις, προσευχές και παρακλήσεις μας πρέπει πάντα να συνδέονται με τις ευχαριστίες μας. Στη Φιλιπ. 4:6 λέει : «Για τίποτε μην ανησυχείτε, αλλά σε κάθε περίπτωση να γίνονται γνωστά τα αιτήματά σας στο Θεό με προσευχή, δέηση και ευχαριστία». Όταν πλησιάζουμε το Θεό με προσευχή να Τον παρακαλέσουμε για τις ανάγκες που έχουμε ή να μεσολαβήσουμε για κάποιον άλλο, δε θα πρέπει να είμαστε αχάριστοι καθώς σκεπτόμαστε τις σχέσεις του μαζί μας στο παρελθόν. Θα θυμάστε στη Β’ Τιμ. 3:2 ότι η αχαριστία συνδέεται με την ανιερότητα. Ευχαριστία κι ευγνωμοσύνη στο Θεό και αγιότητα καρδιάς και ζωής είναι ενωμένα πολύ στενά μαζί τους.
Προσέξτε την έκταση της παράκλησης υπέρ των άλλων στο τέλος του πρώτου εδαφίου και στο δεύτερο εδάφιο. Πρέπει να προσευχόμαστε «για όλους τους ανθρώπους». Δεν ξέρουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, αλλά απ’ την επόμενη δήλωση ξέρουμε ότι η επιθυμία Του είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Έτσι, μπορούμε να προσευχόμαστε στο Θεό, ώστε το Άγιο Πνεύμα να φέρει τον άνθρωπο σε σημείο να δει την αμαρτία του, να ομολογήσει τη χαμένη κατάστασή του και την ανάγκη του για σωτηρία. Δεν πρέπει να περιορίσουμε την προσευχή μας μόνο γύρω από τους δικούς μας, αλλά οι καρδιές μας να ανοιχτούν προς τους έξω, σε όλους τους ανθρώπους.
Όταν ο χτύπος Του ακουστεί
στην πόρτα της καρδιάς μας
τότε, πρέπει να δ ι α λ α λ η θ ε ί
μέσα, και πέρα από τα σύνορα
της κάθε συντροφιάς μας.
Πρέπει να προσευχόμαστε με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα για όλους αυτούς που βρίσκονται σε εξουσία και για όλα τα έθνη. Ο Θεός ο Ίδιος μας διαίρεσε σε έθνη και λαούς. Αυτός είναι που άλλους ανεβάζει και άλλους κατεβάζει. Πολλές φορές δυσανασχετούμε, γιατί δεν κάνουν το θέλημα του Θεού. Αλλά εμείς ως Χριστιανοί πρέπει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς κι όχι να είμαστε πάντα έτοιμοι να τους κατακρίνουμε. Ξεχνάμε ότι το βάρος που σηκώνουν στους ώμους τους είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις τους κι ότι είναι πολύ εύκολο να κάνουν λάθη. Γι’ αυτό, ας προσευχόμαστε κι ας αφήσουμε το Θεό να κάνει το έργο Του, αν θέλουμε να ζούμε μια ήρεμη και ήσυχη ζωή.
Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι το παράδειγμα στους άλλους όσον αφορά την υποταγή μας στην εκάστοτε Κυβέρνηση. Όταν οι δυσκολίες εγείρονται και οι διαφορές φέρνουν τους ανθρώπους αντιμέτωπους, τότε η αγάπη, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Χριστιανού, υπομένει και με εμπιστοσύνη φέρνει τα πράγματα με προσευχή ενώπιον του Κυρίου. Ο Θεός είπε στους Ισραηλίτες, όταν ήταν διασκορπισμένοι στα διάφορα κράτη του κόσμου, να προσεύχονται για την ειρήνη του κράτους που διέμεναν. Αυτή είναι η ευθύνη που αναπαύεται επάνω στους πιστούς σήμερα.
«Διότι αυτό είναι καλό κι ευπρόσδεκτο στο Θεό το σωτήρα μας». Ο απόστολος μεταχειρίζεται τη φράση : «Ο Θεός ο σωτήρας μας,» πολλές φορές σ’ αυτή την επιστολή. Είναι πραγματικά πολύτιμο να μπορούμε να δούμε το Θεό μέσα από αυτή τη σχέση και όχι ως Θεό Δικαστή. Αφού όμως Τον γνωρίσαμε όπως αποκαλύπτεται μέσα από το Χριστό, έχει όντως γίνει «Ο Θεός ο σωτήρας μας!»
Τώρα έχουμε σαφή αιτία, γιατί θα πρέπει να προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους. Απλά, «γιατί ο Θεός ο σωτήρας μας, επιθυμεί να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να αποκτήσουν γνώση της αλήθειας». Εύχομαι να το πιστεύουμε όλοι μας αυτό που μόλις διαβάσαμε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που δε φαίνεται να συμφωνούν μαζί μας. Πιστεύουν ότι μόνο οι εκλεκτοί του Θεού θα σωθούν. Η μικρή όμως Βίβλος – όπως αποκάλεσε το επόμενο εδάφιο ο Λούθηρος - λέει : «Διότι τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε το Γιο Του το μονογενή για να μη χαθεί όποιος πιστεύει εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:16). Δόξα στο όνομα του Κυρίου μας, που αυτό το μήνυμα, μπορούμε να το μεταφέρουμε σε όλους τους ανθρώπους της Υφηλίου.
Δεν υπάρχει ζήτημα για το πόσο κάποιος έχει απομακρυνθεί απ’ το Θεό. ούτε έχει σημασία τι αμαρτίες έχει διαπράξει. ούτε να ξέρουμε ποιον εκκλησιαστικό βαθμό έχει ή αν είναι απ’ τους εκλεγμένους ή τους εκλεκτούς. Αυτό που έχει σημασία είναι : «Εάν έρθουν με όλη την αμαρτία τους και την ενοχή τους και ομολογήσουν τις ανομίες τους και εμπιστευθούν το Χριστό, τότε μπορούν να έχουν τη βεβαιότητα μέσα από το Λόγο του Θεού ότι είναι σωσμένοι». Ο Χριστός λέει σ’ αυτούς που αρνούνται τη μαρτυρία Του : «Εσείς δεν θέλετε να έρθετε σε Εμένα για να έχετε ζωή» (Ιωάν. 5:40). Η επιθυμία του Θεού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ 33:11 διαβάζουμε : «Ζω Εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από το δρόμο του και να ζει. επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους. γιατί να πεθάνετε, οίκε Ισραήλ». Οι άνθρωποι τόσο τότε όσο και σήμερα πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να ζήσουν. Είναι απελπισμένοι. Η απάντηση του Κυρίου είναι : «Μετανοείτε. Υπάρχει ελπίδα για όλους τους αμαρτωλούς». Η μοναδική ευκαιρία είναι να αποστραφούμε την αμαρτία. «Τους θυμίζει ότι θα συγχωρήσει ακόμη και τον χειρότερο ασεβή που θα ομολογήσει και θα μετανοήσει για τις αμαρτίες του».
Τους θυμίζει ακόμη ότι ο Θεός έχει προβλέψει και διευθετήσει το θέμα αυτό της σωτηρίας μας, αν θέλουμε να σωθούμε. Μην πλανιέστε : «Ένας Θεός υπάρχει και ένας Μεσίτης, ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι που πρόσφερε τον εαυτό Του ως λύτρα για λογαριασμό όλων μας, γεγονός που μαρτυρήθηκε τον κατάλληλο καιρό». Αυτό είναι το ευαγγέλιο (= η καλή αγγελία). Η ευθύνη να το διαβιβάσουμε στον κόσμο είναι δική μας.
«Ένας Θεός». Όλα τα άλλα πράγματα που λατρεύουμε είναι είδωλα. Δεν έχουν τη δύναμη να μας σώσουν.
«Ένας Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός». Αυτός ήρθε απ’ τον ουρανό και πήρε ανθρώπινη σάρκα σε ένωση με τη θεότητά Του να κάνει γνωστό το Θεό στον άνθρωπο και να δώσει τον εαυτό Του ως λύτρα για όλους. Τώρα γύρισε πίσω στον ουρανό κοντά στο Θεό εκ μέρους των ανθρώπων. Ζει παντοτινά για να μεσιτεύει για μας. Η Αγία Γραφή δε γνωρίζει άλλους μεσίτες. «Η κεχαριτωμένη Μαρία» όπως αποκαλεί τη μητέρα του Κυρίου μας ο ιερός Χρυσόστομος, ποτέ δεν αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι έχει αυτή την ιδιότητα ούτε κάποιος από τους αγίους ή αγγέλους. Μόνο ο Ιησούς Χριστός βρίσκεται ανάμεσα σε μας και το Θεό. Κι αυτό βασίζεται στο έργο Του επάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων.
Εκείνος που επιθυμεί να γνωρίσει το Θεό και να βεβαιωθεί ότι οι αμαρτίες του συγχωρούνται, οδηγείται στο Χριστό από το Άγιο Πνεύμα που μας μιλάει με αυτό το Λόγο. «Δεν υπάρχει σωτηρία σε κανέναν άλλο και ούτε υπάρχει πρόσωπο άλλο από το Χριστό, δοσμένο από τον ουρανό μεταξύ των ανθρώπων, μέσω του οποίου να μπορούμε εμείς να σωθούμε» (Πραξ. 4:12). Και δόξα στο Θεό που δεν χρειάζεται άλλο όνομα, το όνομα αυτό είναι υπεραρκετό. Ο Ίδιος μας λέει ότι : «Ο Γιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει λύτρα τη ζωή Του για πολλούς» (Ματθ. 20:28). Με το «για πολλούς» εννοεί γι’ αυτούς που θα πιστέψουν.
Αυτό είναι το μήνυμα που ο Παύλος έφερε στον κόσμο : «Προς το οποίο εγώ ορίστηκα κήρυκας και απόστολος – αλήθεια λέω ως άνθρωπος του Χριστού, δεν ψεύδομαι – για να διδάξω στους Εθνικούς την πίστη και την αλήθεια». Και τώρα γεννιέται το ερώτημα : «Ποιος χειροτόνησε τον Παύλο;» Ο Κύριος μάς λέει : «Εγώ φανερώθηκα σε σένα για τούτο το σκοπό : Να σε προσλάβω ως κήρυκα και μάρτυρα γι’ αυτά που είδες και για τις μελλοντικές μου αποκαλύψεις σε σένα» (Πραξ. 26:16). Έτσι η χειροτονία του Παύλου έγινε απ’ τον Κύριο όταν ο Παύλος πήγαινε προς τη Δαμασκό.
Εκεί, ο Κύριος χειροτόνησε τον Παύλο ως κήρυκα και απόστολο να πάει στους Εθνικούς με την καλή αγγελία ότι : «Τώρα, υπήρχε πλήρης λύτρωση (σωτηρία) μέσω της οποίας μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να σωθούν». Τι ευχάριστη αγγελία! Αυτή ήταν μια ειδική αποστολή που δόθηκε στον Παύλο να τη μεταφέρει στον Εθνικό κόσμο, αν και ποτέ του δεν παρέλειπε να βλέπει σε κάθε πόλη που πήγαινε τους αδελφούς Εβραίους και να έχει κοινωνία μαζί τους. Η αποστολή του ήταν δύσκολη. Οι άνθρωποι ζούσαν στον κόσμο τους, τον κόσμο της ειδωλολατρίας. Έναν κόσμο υποδουλωμένο στην αμαρτία από την οποία δεν είχε τη δύναμη να ελευθερωθεί. Εκεί, κάτω από αντίξοες συνθήκες κήρυττε «Εκείνον που έδωσε τον Εαυτό του ως λύτρα για όλους». Αυτοί που πίστευαν το μήνυμά του σώζονταν και μεταμορφώνονταν. Οι άλλοτε δέσμιοι του Σατανά αιχμαλωτίζονταν τώρα από αγάπη και υπηρετούσαν με χαρά τον Κύριο.
Για τους άνδρες και τις γυναίκες
2:8-15. «Θέλω, λοιπόν, οι άντρες να προσεύχονται σε όποιον τόπο κι αν βρίσκονται, φροντίζοντας να είναι αγνά τα χέρια που υψώνουν, και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε οργή και ολιγοπιστία.
9 Θέλω επίσης οι γυναίκες να ντύνονται κόσμια και να στολίζονται με σεμνότητα και σωφροσύνη. Όχι, δηλαδή, με εξεζητημένες κομμώσεις ή χρυσά κοσμήματα ή μαργαριτάρια ή πολυτελή φορέματα,
10 αλλά με καλά έργα, όπως αρμόζει σε γυναίκες που διακηρύττουν πως σέβονται το Θεό.
11 Η γυναίκα να διδάσκεται μένοντας ήσυχη με πλήρη υποταγή.
12 Μα στην ίδια τη γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να τηρεί ησυχία.
13 Άλλωστε πρώτος πλάστηκε ο Αδάμ κι ύστερα η Εύα.
14 Και δεν ήταν ο Αδάμ που εξαπατήθηκε, αλλά η γυναίκα εξαπατήθηκε και έπεσε σε παράβαση.
15 Θα σωθεί όμως με την τεκνογονία, αν μείνουν στην πίστη και στην αγάπη και στην αγία ζωή με σωφροσύνη».
Αφού ο Παύλος μίλησε πάνω στο θέμα της σωτηρίας, τώρα γυρίζει ξανά στο θέμα της προσευχής και τονίζει ότι είναι ανάγκη η ζωή του προσευχόμενου να είναι απαλλαγμένη από οργή, μίσος και αμφιβολία. Ο Θεός ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα απαντήσει σε μια προσευχή που έρχεται από ακάθαρτα χείλη. Η αληθινή προσευχή πρέπει να υποστηρίζεται από μια άγια ζωή. 2:8. «Θέλω, λοιπόν, οι άντρες να προσεύχονται σε όποιον τόπο κι αν βρίσκονται φροντίζοντας να είναι αγνά τα χέρια που υψώνουν και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε οργή και ολιγοπιστία».
Η προσευχή για να είναι αποτελεσματική πρέπει να έρχεται απ’ αυτούς που επιδιώκουν να περπατούν με το Θεό. Όλοι οι άνθρωποι επιτρέπεται να πλησιάζουν το Θεό, αλλά πρέπει να προσέχουμε πώς απευθύνουμε την προσευχή μας. Έχουμε και ανθρώπους που παραμελούν την προσευχή μέχρι τότε που θα τους χτυπήσει κάποια κρίση. Αυτοί περιφέρονται παίζοντας με τη συνείδησή τους, βάζοντας κατά μέρος ό,τι καλό έχει να τους πει, επιτρέποντάς τους να κάνουν πράγματα που αρχικά τα καταδίκαζε και τώρα, παραμένει αδιάφορη από τις επαναληπτικές παραβάσεις. Έρχεται όμως καιρός που θέλουν να προσευχηθούν, αισθάνονται την ανάγκη, ίσως γιατί κάποιο δικό τους πρόσωπο είναι βαριά άρρωστο και χρειάζεται ανάρρωση. Και καθώς δοκιμάζουν να προσευχηθούν, ανακαλύπτουν ότι οι προσευχές τους εμποδίζονται από αμαρτίες που πλήγωσαν την καρδιά τους. Και τι είπαμε πιο πριν; Ότι μπορούμε να προσευχηθούμε με πεποίθηση, μόνο όταν η προσευχή μας υποστηρίζεται από μια άγια ζωή. «Επομένως, θέλω οι άνθρωποι να προσεύχονται παντού υψώνοντας αγνά χέρια, απαλλαγμένοι από κάθε οργή και ολιγοπιστία».
Μια δεύτερη άποψη
Πρέπει να προσευχόμαστε χωρίς αγανάκτηση ή φθόνο, αλλά με αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός δε θα απαντήσει μια προσευχή όταν ζητάμε την τιμωρία κάποιου ανθρώπου. Εάν εμείς, με τον παιδικό μας δυσαρεστημένο τρόπο, έρθουμε στο Θεό ζητώντας Του να εγκρίνει ποινή σε βάρος κάποιου που εμείς πιστεύουμε ότι μας έβλαψε, δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση ότι ο Θεός θα απαντήσει σε μια τέτοια προσευχή. Πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς που μας καταδιώκουν. «Πρέπει να υψώνουμε αγνά χέρια, χωρίς οργή και ολιγοπιστία».
Μια τρίτη άποψη
Εκείνος που αμφιβάλλει, είναι σαν αυτόν που τον φέρνουν τα κύματα της θάλασσας πότε επάνω και πότε κάτω. Ο Κύριός μας είπε : «Όλα όσα ζητάτε όταν προσεύχεσθε να πιστεύετε ότι τα λαμβάνετε και θα σας δοθούν» (Μαρκ. 11:24). Όταν προσευχόμαστε με πίστη είμαστε βέβαιοι ότι προσευχόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, καθώς μας το κάνει γνωστό μέσα από τον άγιο Λόγο Του. Είναι ανάγκη τότε ο Χριστιανός να στηρίζει την προσευχή του με μια άγια ζωή και πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό.
Αφού τα είπε όλα αυτά ο Απόστολος, τώρα έρχεται σ’ εκείνα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τις γυναίκες, εάν θέλουν να ζουν μια σταθερή Χριστιανική ζωή για τη δόξα του Κυρίου. «Θέλω,» λέει «οι γυναίκες να ντύνονται κόσμια και να στολίζονται με σεμνότητα και σωφροσύνη. Όχι, δηλαδή, εξεζητημένες κομμώσεις ή χρυσά κοσμήματα ή μαργαριτάρια ή πολυτελή φορέματα», όπως κάνουν οι άθεες γυναίκες του κόσμου. «Αλλά με καλά έργα, όπως αρμόζει σε γυναίκες που διακηρύττουν ότι σέβονται το Θεό». Να μην εξαρτάται η γοητεία ή η αίγλη της από εξωτερικά πράγματα, αλλά από τα κοσμήματα της ψυχής : Την πραότητα, το ήρεμο πνεύμα, την υπομονή, το ενδιαφέρον της για το συνάνθρωπό της και την επιδίωξή της να κάνει το θέλημα του Θεού με σοφία και χάρη, έτσι που το όνομα του Ιησού Χριστού να δοξάζεται με κάθε κίνηση της ζωής της.
Και τώρα ας πάμε στα δύο επόμενα εδάφια που δεν αρέσουν σε μερικές αδελφές κι επαναστατούν όταν έρχονται στα αφτιά τους : «Η γυναίκα να διδάσκεται μένοντας ήσυχη με πλήρη υποταγή. Στη γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άνδρα, αλλά να μένει ήσυχη». Τι ακριβώς θέλει να μας πει εδώ ο Απόστολος; Έχουμε δει σε άλλα εδάφια του Ευαγγελίου ότι επιτρέπεται να διδάσκουν, αλλά εδώ όχι. Τόσο εδώ όσο και στην Α’ Κορ. 14:34,35 ο Απόστολος αναφέρεται στις συναθροίσεις που γίνονται από ολόκληρο το εκκλησίασμα όταν συγκεντρώνονται να λατρεύσουν το Θεό. Και την ώρα αυτή, ο άνδρας, μας λέει η Γραφή, στέκει μπροστά στους ανθρώπους ως αντιπρόσωπος του Κυρίου, ο Οποίος ευχαριστείται να μιλάει μέσα απ’ τα χείλη του υπηρέτη Του. Ενώ αντίθετα προς τον άνδρα, η γυναίκα εικονίζει την Εκκλησία να υποτάσσεται στο Χριστό και να παίρνει οδηγίες απ’ Αυτόν. Μπορεί, όμως, να διδάσκει σε Βιβλικές μελέτες που γίνονται για αγόρια και κορίτσια, να ηγείται σε έκτακτες συναθροίσεις και να διακηρύττει το μήνυμά Του.
2:13,14. «Διότι πρώτος πλάστηκε ο Αδάμ, έπειτα η Εύα. Και δεν ήταν ο Αδάμ που εξαπατήθηκε, αλλά η γυναίκα εξαπατήθηκε και έπεσε σε παράβαση».
Από το πλευρό του Αδάμ ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα (Γεν. 2:22) για να δείξει την υποταγή της στον άνδρα και την εξάρτησή της από αυτόν. Επίσης, έγινε γι’ αυτόν για να είναι σύντροφός του στη ζωή – και να αποτελούν από κοινού έναν τέλειο άνθρωπο. Στη δημιουργία η Εύα έγινε τελευταία κι αυτός είναι ένας λόγος για την υποταγή της. Κι επειδή ήταν πρώτη στην παράβαση, έχουμε μια ακόμη αιτία για την υποταγή της. Άλλωστε, ο Ίδιος ο Θεός είπε στην Εύα : «Η επιθυμία σου να είναι στον άνδρα σου, και αυτός θα σε εξουσιάζει» (Γεν. 3:16γ).
Και τώρα ερχόμαστε στο τέλος του όλου θέματος που δίνει μια όμορφη ενθάρρυνση και ανακούφιση στις γυναίκες. «Θα σωθούν όμως – οι γυναίκες – με την τεκνογονία, αν μείνουν στην πίστη και στην αγάπη και στην άγια ζωή με σωφροσύνη» (2:15). Αν και δεν τους έχει δοθεί δημόσια διακονία στην εκκλησία, έχουν ωστόσο μια σημαντική διακονία στο σπίτι τους με τη Χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους. Με άλλα λόγια, αν τιμούν το Χριστό στο σπίτι τους και αναθρέψουν τα παιδιά τους με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, τότε η θέση της γυναίκας θα σωθεί. Αυτό δεν αναφέρεται στη σωτηρία της ψυχής τους αλλά στη διάσωση της θέσης τους στην εκκλησία.
Σημείωση : Ο Θεός εκτιμά και τα δύο φύλα, αλλά το κάθε ένα έχει το δικό του χώρο και το δικό του έργο. «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».
Κεφάλαιο 3ο
3:1. «Είναι πράγματι σωστή η διακήρυξη : Αν κανείς επιθυμεί επισκοπικό αξίωμα, καλό έργο επιθυμεί».
Η αρχική σημασία της λέξης επίσκοπος είναι φρουρός, παρατηρητής, επόπτης. Είναι ο άνθρωπος που έχει πνευματική ωριμότητα και βοηθάει στην άσκηση της πνευματικής οικοδομής μιας τοπικής εκκλησίας. Εάν ρίξουμε μια ματιά στην Επιστολή προς Τίτον 1:5,7 θα δούμε ότι οι πρεσβύτεροι και οι επίσκοποι είναι ένα και το αυτό : «Ο σκοπός που σε άφησα στην Κρήτη είναι να συμπληρώσεις τις ελλείψεις και να εγκαταστήσεις πρεσβυτέρους σε κάθε πόλη, σύμφωνα με τις οδηγίες που εγώ σου καθόρισα… διότι ο επίσκοπος, ως διαχειριστής των υποθέσεων του Θεού, πρέπει να είναι αδιάβλητος, να μην είναι αυθάδης, να μην είναι οξύθυμος, να μην είναι μέθυσος, να μην είναι φιλόνικος, να μην είναι φιλοχρήματος». Σε απλή γλώσσα, ο Παύλος διευκρινίζει στον Τίτο ποια πρέπει να είναι τα προσόντα του επισκόπου που πρέπει να τοποθετήσει σε κάθε τοπική εκκλησία. «Να είναι πρεσβύτερος», όπου εννοεί να έχει πνευματική ωριμότητα. «Να είναι επίσκοπος» κι εννοεί να είναι ικανός να στηρίξει με τη Θεία Αλήθεια την Εκκλησία του Θεού.
Ο Αναστημένος Σωτήρας έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους : «Και αυτός είναι που όρισε άλλους μεν αποστόλους, άλλους προφήτες, άλλους ευαγγελιστές και άλλους ποιμένες και δασκάλους» (Εφεσ. 4:11). Όλα αυτά είναι θεία δώρα για την οικοδομή της Εκκλησίας. Ο Θεός είναι Εκείνος που δίνει την ικανότητα στον άνθρωπο με τις ιδιαίτερες αυτές υπηρεσίες. Δεν μπορεί κάποιος να ευαγγελίσει, γιατί πήγε σε κάποιο σχολείο κι έμαθε κάποια μέθοδο κηρύγματος ή γιατί πήρε μερικές Βιβλικές οδηγίες και επιδιώκει να τις περάσει στο εκκλησίασμα ως αρμόδιος. Όχι. Μόνον ο Αναστημένος Χριστός με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος δίνει την ικανότητα στον άνθρωπο να κάνει το έργο που μας εμπιστεύτηκε. Σε κανένα σημείο των Γραφών δεν γίνεται υπαινιγμός ότι κάποιος πρέπει να χειροτονηθεί από ανθρώπους για να μπορεί να κηρύξει το ευαγγέλιο ή να διδάξει το Λόγο του Θεού. Ο Ίδιος ο Κύριος είναι που δίνει τα δώρα. Όταν μάλιστα δώσει σε κάποιον το δώρο του κηρύγματος ή της διδασκαλίας, τότε, ο παραλήπτης πρέπει να ασκήσει το δώρο του για τη δόξα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Πολλοί απ’ τους μεγαλύτερους ποιμένες δεν χειροτονήθηκαν ποτέ. Στην περίπτωση του Τιμόθεου θα πρέπει κάτι να είχε προηγηθεί, αφού τον ενέκρινε και διόρισε ο απ. Παύλος. Αυτό που εννοώ είναι ότι οι πρεσβύτεροι στα Λύστρα και το Ικόνιο κάποια στιγμή πρέπει να έθεσαν τα χέρια τους επάνω στον Τιμόθεο και να προσευχήθηκαν με τον απ. Παύλο. Έτσι, ο Θεός έδωσε στον Τιμόθεο το δώρο αυτό της αρμόδιας υπηρεσίας.
Σήμερα, ο επίσκοπος στη Ρωμαιοκαθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ανώτερο βαθμό. Έχει ένα βαθμό εξουσίας πάνω στους ποιμένες, αλλά στη Γραφή δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. Στις Πράξεις των Αποστόλων κεφάλαιο 20 διαβάζουμε ότι σε μια εκκλησία υπήρχαν πολλοί επίσκοποι αντί για έναν επίσκοπο – σε πολλές εκκλησίες. Στο 17ο εδάφιο τους προσφωνεί «πρεσβύτερους» και στο 28ο εδάφιο τους λέει : «Προσέχετε, λοιπόν, ο καθένας σας τον εαυτό του καθώς και όλο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού που την απέκτησε με το ίδιο Του το αίμα». Τι λέει στους επισκόπους; Να φροντίσουν το «ποίμνιον του Θεού» πάνω στο οποίο το Άγιο Πνεύμα τους έκανε επισκόπους.
Αυτό που πρέπει να ‘χουμε στο μυαλό μας είναι ότι, είτε πρεσβύτεροι λέγονται είτε επίσκοποι, είναι υπεύθυνοι για την πνευματική οικοδομή της Εκκλησίας.
Και τώρα πάμε στο εδάφιο 2 που μας λέει τι είδους άνθρωποι πρέπει να είναι οι επίσκοποι.
3:2. «Ο επίσκοπος πρέπει να είναι ανεπίληπτος, άντρας μιας γυναίκας, εγκρατής, συνετός, ευπρεπής, φιλόξενος, ικανός να διδάσκει».
Εδώ ο Απόστολος αναφέρεται στο χαρακτήρα που πρέπει να διακρίνει τον επίσκοπο, αν πραγματικά επιθυμεί να αναλάβει ένα τέτοιο έργο που θα έφερνε δόξα στο Θεό και ευλογία στον άνθρωπο. Όταν λέει «ανεπίληπτος», εννοεί άνθρωπος χωρίς κατηγορία. Δεν εννοεί αναμάρτητος. Γιατί, αν εννοούσε κάτι τέτοιο, δε θα είχαμε επισκόπους. Αυτό που εννοεί είναι να έχει αγνά κίνητρα και το έργο που επιθυμεί να κάνει να το αναλάβει ως «υπηρεσία» και όχι ως αξίωμα.
«Άνδρας μιας γυναίκας». Ένας άντρας για μια γυναίκα. Οι δύο σε σάρκα μία. Έτσι από κοινού να αποτελούν «έναν» άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που μπορεί να δώσει τη σωστή λύση πάνω στα θέματα που αντιμετωπίζει.
«Εγκρατής». Όχι μόνο σε φαγητά και ποτά ή ακόμη και σε επιθυμίες που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν το Χριστιανικό του χαρακτήρα, αλλά στα λόγια που βγαίνουν απ’ το στόμα του για την πνευματική οικοδομή των ανθρώπων που τρέχουν να τον ακούσουν.
«Συνετός» σημαίνει αυτός που δρα με κριτήριο την ορθή σκέψη και δεν ξεφεύγει από το έργο που του είναι εμπιστευμένο.
«Ευπρεπής», αξιοπρεπής, καθωσπρέπει στο έργο του και στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.
«Φιλόξενος». Άνθρωπος που αγαπά τους ξένους και ξένοι ήταν όλοι όσοι βρίσκονταν και βρίσκονται έξω απ’ το σώμα της Εκκλησίας. Εδώ ο Απόστολος του συνιστά να αγκαλιάζει τους πάντες με την ίδια αγάπη. Την αγάπη που χαρακτηρίζει το Χριστιανό.
«Ικανός να διδάσκει». Για να διδάξει κάποιος χρειάζονται τρία πράγματα :
Α. Να γνωρίζει καλά τη Γραφή.
Β. Να έχει πάρει τη χάρη του Θεού και
Γ. Να έχει κάνει την πρακτική του εξάσκηση.
Όπως ένας γιατρός κάνει την πρακτική του μετά τις σπουδές του, έτσι κι ο επίσκοπος μετά τη σπουδή του χρειάζεται την πρακτική του εξάσκηση πάνω στο Λόγο του Θεού. Ο ένας θεραπεύει το σώμα κι ο άλλος την ψυχή. Εμείς σήμερα θα πάρουμε δύο διαφορετικές περικοπές οι οποίες θα μας βοηθήσουν στη μελέτη μας. Ο απόστολος Πέτρος δίνει την επόμενη συμβουλή στους πρεσβύτερους (επισκόπους) : «Να ποιμαίνετε το ποίμνιο του Θεού, ανάμεσα στο οποίο βρίσκεστε φροντίζοντάς το, όχι επειδή σας το επιβάλλει κάποιος, αλλά αυτοπροαίρετα. Ούτε από συμφεροντολογικά κίνητρα, αλλά σαν πρόθυμη προσφορά» (Α’ Πέτρ. 5:2). Η επίβλεψη πάνω στο ποίμνιο του Θεού δε γίνεται από υποχρέωση που προέρχεται από εκλογές ή από διορισμό, αλλά από την ικανότητα που μας δίνει το Άγιο Πνεύμα μαζί με την προθυμία που βάζει μέσα στην καρδιά μας να Τον υπηρετήσουμε.
Και ο απ. Παύλος έρχεται με τη σειρά του και λέει : «Γιατί εγώ ξέρω τούτο, ότι μετά τη δική μου επίσκεψη θα εισβάλουν ανάμεσά τους λύκοι επικίνδυνοι που δε θα σπλαχνίζονται καθόλου το ποίμνιο. Ακόμα κι από σας τους ίδιους θα παρουσιαστούν ορισμένοι άντρες που θα διδάσκουν διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με σκοπό να παρασύρουν τους μαθητές να γίνουν δικοί τους οπαδοί. Γι’ αυτό, λοιπόν, να είστε άγρυπνοι διατηρώντας στη μνήμη σας ότι για τρία χρόνια δεν έπαψα νύχτα μέρα με δάκρυα να νουθετώ τον κάθε έναν σας ξεχωριστά» (Πρ. 20:29-31). Φαίνεται, πολύ καλά, ότι ο Παύλος ήξερε πως μετά την αναχώρησή του, η Εκκλησία θα δεχόταν τις επιθέσεις που υπέστη από τους ψευδοδιδασκάλους που σαν λύκοι επιτέθηκαν στο ποίμνιο χωρίς έλεος. Η Νύμφη όμως του Κυρίου άντεξε από τα εξωτερικά και εσωτερικά χτυπήματα, γιατί περιμένει τον Πιστό στο λόγο Του και Δίκαιο Νυμφίο να ‘ρθει με σάλπιγγα Θεού και φωνή αρχαγγέλου να την πάρει.
3:3. «Όχι μέθυσος, όχι εριστικός, όχι αισχροκερδής, αλλά συγκαταβατικός, ειρηνικός και αφιλοχρήματος».
«Μέθυσος» είναι ο άνθρωπος που καταναλώνει οινοπνευματώδη ποτά, κάτι που πολλές φορές, εκτός απ’ την ευθυμία που φέρνει το ποτό, φέρνει και την άλλη πλευρά του ανθρώπου, το κακό που κρύβεται μέσα του… τον παλαιό άνθρωπο.
«Εριστικός» είναι ο άνθρωπος που προκαλεί εντάσεις και φιλονικίες που έχουν άσχημες εξελίξεις. Και φυσικά, κάτι τέτοιο δεν τιμά το έργο του.
«Αισχροκερδής», εκείνος που κάνει κέρδη από απάτη, νοθεία και βρόμικους τρόπους. Ξεχνάει ότι το κέρδος (= χρήμα) είναι η πηγή του κακού.
«Συγκαταβατικός» εννοεί αυτόν που δείχνει την ανοχή και κατανόηση σε δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Εκκλησία. Πράγματα που ο Λόγος και η προσευχή βοηθούν στη λύση.
«Ειρηνικός», αυτός που συμβάλλει στην επικράτηση της ειρήνης, στη διευθέτηση διαφορών, στην αποτροπή εχθροπραξιών.
«Αφιλοχρήματος», αυτός που δεν υποκύπτει στην ύλη, αλλά ασχολείται με την πνευματική οικοδομή της Εκκλησίας.
3:4. «Να κυβερνάει καλά την οικογένειά του έχοντας τα παιδιά του σε υποταγή με τον πρέποντα σεβασμό».
Αυτό είναι ένα αναγκαίο προσόν. Για να μπορεί κάποιος να έχει την εποπτεία πάνω στην Εκκλησία του Θεού θα πρέπει πρώτα να έχει αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να ποιμαίνει άλλους με τον ίδιο ζήλο και αγάπη που κυβερνάει το δικό του σπίτι.
3:5. «Γιατί, αν δεν ξέρει κανείς να διευθύνει σωστά το δικό του το σπίτι, πώς θα επιμεληθεί την Εκκλησία του Θεού;»
Πολύ σωστά! Αν κάποιος δεν μπορεί να διευθύνει τα λίγα άτομα του σπιτιού του, πώς είναι δυνατό να διευθύνει ένα μεγαλύτερο αριθμό ατόμων και με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες. Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τους κατάλληλους να μας φροντίσουν, αρκεί να συμβάλουμε κι εμείς όσο μπορούμε, έτσι που όλα να προχωρούν αρμονικά και να δοξάζεται το όνομα του Κυρίου μας.
3:6. «Να μην είναι καινούριος στην πίστη για να μην αλαζονευθεί και πέσει στο ίδιο αμάρτημα με του διαβόλου».
Ο διάβολος έπεσε από υπερηφάνεια. Δημιουργήθηκε ως ένδοξος άγγελος, Εωσφόρος, αλλά η καρδιά του ήταν γεμάτη υπερηφάνεια και αυτό τον οδήγησε να επαναστατήσει ενάντια στο Θεό κι έπεσε από το αξίωμά του. Αυτός που ήταν ένας χρισμένος χερουβίμ στο θρόνο του Θεού, είναι τώρα «το παλιόφιδο, ο διάβολος, ο Σατανάς». Έτσι ο Απόστολος προειδοποιεί για τον κίνδυνο που μπορεί να υποστεί ένας, καινούριος στην πίστη, επίσκοπος. Να πέσει επάνω του η καταδίκη που έπεσε και στο σατανά που επιζητούσε μια υψηλή θέση χωρίς προσόντα.
3:7. «Πέρα απ’ αυτά, πρέπει να έχει καλή μαρτυρία και από τους μη χριστιανούς για να μην εξευτελιστεί και πέσει στην παγίδα του διαβόλου».
Οι άνθρωποι που παίρνουν τη θέση του επισκόπου πρέπει να έχουν τέτοιο χαρακτήρα που να εμπνέουν σεβασμό και στους άπιστους, ώστε να μπορούν να δουν στο πρόσωπό τους ποιοι είναι οι Χριστιανοί και να αναζητήσουν το Χριστό.
3:8. «Οι διάκονοι επίσης πρέπει να είναι σεμνοί, να μην είναι διπλοπρόσωποι, να μην παρασύρονται στο πολύ κρασί, να μην είναι φιλοχρήματοι».
Η λέξη διάκονος θα πει υπηρέτης. Και στην προκειμένη περίπτωση είναι εκείνος που φροντίζει τις υλικές ανάγκες μιας τοπικής εκκλησίας. Εκτός από τους διακόνους έχουμε και τις διακόνισσες (Ρωμ. 16:1). Άντρες και γυναίκες από κοινού για τις ανάγκες των τοπικών εκκλησιών, έτσι, που ο χώρος των συναθροίσεων να είναι κατάλληλος για τους επισκόπους να κάνουν το έργο που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός – για την πνευματική οικοδομή και ανάπτυξη των πιστών.
3:9. «αλλά να διατηρούν το μυστήριο της πίστης μέσα τους με καθαρή συνείδηση».
Προσέξτε, το μυστήριο στο οποίο αναφέρεται εδώ ο Απόστολος είναι «η περιγραφή της Χριστιανικής πίστης» που αποκαλύφθηκε από τους αποστόλους και τους προφήτες της Καινής Διαθήκης. Και αυτό το μυστήριο της πίστης μπορεί να διατηρηθεί από λάθη και παραπλανήσεις, από μια απλή πρακτική αγάπη που έχει μέσα της όλες τις ιδιότητες και τη δύναμη να μας ελκύει κοντά στο Θεό. Αλληλούια!
3:10. «Μα κι αυτοί ακόμα που έχουν τα προσόντα αυτά να δοκιμάζονται πρώτα και κατόπιν να γίνονται διάκονοι, αφού αποδειχθεί πως δεν τους βαραίνει καμιά κατηγορία».
Δεν αρμόζει μια τόσο μεγάλη ευθύνη που αφορά την ψυχή του ανθρώπου να παραδίδεται στα χέρια οποιουδήποτε, πριν ελέγξουμε την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και την πνευματική του ικανότητα, ακόμη, το ζήλο του να υπηρετήσει το Χριστό και να βοηθήσει τον ανήμπορο και απέλπιδα συνάνθρωπό μας.
3:11. «Οι γυναίκες επίσης να είναι σεμνές, να μην κακολογούν, να είναι ήρεμες, αξιόπιστες σε όλα».
Η συμπεριφορά των γυναικών πρέπει να είναι στα μέτρα του διακόνου που προαναφέραμε και με δυνατό χαρακτήρα που να στηρίζει το σπιτικό της, το αδύναμο φύλο και τον άνδρα της, ιδιαίτερα αν είναι ποιμένας στην εκκλησία της παροικίας της.
3:12. «Οι διάκονοι να είναι άντρες μιας γυναίκας και να κυβερνούν σωστά τα παιδιά τους και τα σπίτια τους».
Αν και το έργο του διακόνου είναι έργο κατώτερου βαθμού, δεν παύει να είναι ένα σκαλί πλησιέστερα στο βαθμό του επισκόπου. Και η εκκλησία να δει την καλή προσπάθεια του έργου του και να του δώσει μια θέση ανώτερη, όπως το έργο του κήρυκα, που αρχίζει μέσα απ’ το σπίτι με προσευχή και μελέτη στο λόγο του Θεού. Και αφού εκπαιδευθεί «κατ’ οίκον» να γίνει σιγά-σιγά ένας αξιόπιστος κήρυκας.
3:13. «Γιατί, όσοι επιτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους, αυτοί αποκτούν για τον εαυτό τους μια καλά στεριωμένη βάση και μεγάλη δύναμη στο έργο τους χάρη στην πίστη τους στον Ιησού Χριστό».
Μια καλή μαρτυρία στο θέμα που μελετάμε μάς δίνουν ο Στέφανος και ο Φίλιππος. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Στέφανος διορίστηκε διάκονος και τον βλέπουμε να οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο έξω από το χώρο που εργαζόταν και να κηρύττει το Λόγο του Θεού από συναγωγή σε συναγωγή στην Ιερουσαλήμ. Είχε υπηρετήσει καλά το έργο του διακόνου, είχε αποκτήσει καλή φήμη και τιμήθηκε με το να γίνει ο πρωτομάρτυρας που έδωσε τη ζωή του για χάρη του Χριστού.
Ο Φίλιππος επίσης έκανε σωστά το λειτούργημα του Διακόνου. Αργότερα, έφυγε και πήγε στη Σαμάρεια κι εκεί κήρυξε το Λόγο του Θεού. Πολλοί μάλιστα, πίστεψαν στο Χριστό και Βαπτίστηκαν. Έγινε γνωστός ως Ευαγγελιστής. Αυτός έφερε το Ευαγγέλιο στον αξιωματούχο οικονομικών υπηρεσιών της Κανδάκης, της Βασίλισσας των Αιθιόπων που είχε πάει στην Ιερουσαλήμ να προσκυνήσει. Και λίγο μετά τον βλέπουμε να κηρύττει στην Καισάρεια.
Μπορεί να μην έχουμε τη θέση ενός ποιμένα, αλλά όλοι μπορούμε να εργασθούμε σύμφωνα με το δώρο που μας έδωσε ο Θεός με τη χάρη Του. Και είμαστε υπεύθυνοι να κάνουμε το έργο μας αξιόπιστο στο χώρο που μας έχει τοποθετήσει.
Το μυστήριο της θεοσέβειας
3:14. «Αυτά σου τα γράφω ελπίζοντας να έρθω κοντά σου το ταχύτερο».
Κλείνει το κεφάλαιο με μια ιδιαίτερη σύσταση στον Τιμόθεο. Ελπίζει να τον δει γρήγορα και να του δώσει περαιτέρω οδηγίες και βοήθεια στο έργο που κάνει. Ταυτόχρονα ήθελε να δει ότι η Χριστιανοσύνη είχε ριζώσει.
3:15. «Σου τα γράφω όμως, ώστε, αν αργήσω, να ξέρεις πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον οίκο του Θεού που είναι η εκκλησία του Ζωντανού Θεού, η οποία αποτελεί το στύλο και τη βάση της αλήθειας».
Σε περίπτωση όμως που αργήσω να έρθω θέλω να ξέρεις πως να συμπεριφέρεσαι. Ο Παύλος ήξερε ότι ο Τιμόθεος δεν ήταν μικρό παιδί που θα μπορούσε να παρεκκλίνει από τη γραμμή που ακολουθεί ένας καλός ευαγγελιστής. Κι αυτό που θέλει να του πει εδώ, είναι η συμπεριφορά που πρέπει να έχει «στον οίκο του Θεού» όταν το εκκλησίασμα συγκεντρώνεται να λατρεύσει το Θεό.
Όταν ο Απόστολος μεταχειρίζεται την έκφραση «οίκος του Θεού» δεν εννοεί το οίκημα που είναι χτισμένο από υλικά πράγματα, αλλά την πνευματική οικοδομή που αποτελείται από αναγεννημένους ανθρώπους μέσα στους οποίους κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο, «όπως και σεις οι ίδιοι οικοδομείσθε σαν πέτρες ζωντανές συναποτελώντας έναν πνευματικό οίκο» (Α’ Πέτ. 2:5).
«Στον οίκο του Θεού που είναι η εκκλησία του Ζωντανού Θεού, η οποία αποτελεί το στύλο και τη βάση της αλήθειας». Ο μόνος τρόπος να το μάθουμε αυτό είναι μέσω μελέτης των Γραφών, οι οποίες μιλούν για τη συμπεριφορά που πρέπει να χαρακτηρίζει αυτούς που πιστεύουν στο Χριστό και Τον αναγνωρίζουν ως Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας.
«Αυτή η Εκκλησία είναι ο στύλος και η βάση της αλήθειας». Ο στύλος συμβολίζει εκείνο που θέλουμε να δείξουμε, όπως την σημαία στο κοντάρι. Η βάση, συμβολίζει το θεμέλιο που στηρίζεται η οικοδομή. Οι προθέσεις του Κυρίου ήταν : Η Εκκλησία να είναι ο στύλος που θα έφερνε στο φως το Ευαγγέλιο (την Καλή Αγγελία) της χάρης του Θεού που θα στηριζόταν στο θεμέλιο των Θείων Αληθειών. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παίζουμε με την αποκεκαλυμμένη αλήθεια. Πρέπει να μένουμε σταθεροί στην πίστη που δόθηκε μια για πάντα στους πιστούς (αγίους) που εννοεί ότι ό λ ε ς οι αποκαλύψεις του Θεού έγιναν γνωστές (Ιούδα 3).
3:16. «Και πραγματικά, μεγάλο είναι το μυστήριο του αντικειμένου της πίστης μας :
Ο Θεός φανερώθηκε με ανθρώπινη σάρκα!
Δ ι κ α ι ώ θ η κ ε από το Άγιο Πνεύμα.
Φανερώθηκε σε αγγέλους.
Κηρύχθηκε στα Έθνη.
Έγινε αντικείμενο πίστης στον κόσμο.
Αναλήφθηκε με δόξα!»
Όταν τα παιδιά του λαού του Ισραήλ περνούσαν από το Σινά στη Γη της Επαγγελίας έφεραν μαζί τους την Κιβωτό της Διαθήκης η οποία εικόνιζε το Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού – το χώρο συνάντησης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Σήμερα, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι να διατηρήσουμε αυτή την ιερή αλήθεια αναφορικά με τον ευλογημένο Κύριό μας, στην οποία οι απόστολοι αναφέρονται ως το «μυστήριο της ευλάβειας». Δεν είναι κάποιο μυστήριο – μυστήριο, αλλά το μυστικό που αποκαλύφθηκε στους μυημένους. Και το θέλημα του Θεού είναι ότι η Εκκλησία πρέπει να αντιλαμβάνεται αυτό το μυστικό, να έχει πλήρη γνώση της αλήθειας όσον αφορά το Πρόσωπο του Σωτήρα μας. Το μυστήριο είναι αυτό της ενανθρώπισης – ότι ο Θεός ήρθε στη γη κι ενώθηκε η Θεότητά Του με ένα ανθρώπινο σώμα, ένα ανθρώπινο πνεύμα και μια ανθρώπινη ψυχή. Έτσι ώστε ήταν Θεός τε και Άνθρωπος σε ένα ευλογημένο, αξιολάτρευτο Πρόσωπο!
1) «Ο Θεός φανερώθηκε με ανθρώπινη σάρκα!»
«Όταν ήρθε ο κατάλληλος καιρός, ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτό Του μέσα από την ενανθρώπιση του Γιού Του που ήρθε από γυναίκα και υποτάχθηκε στο νόμο» (Γαλ. 4:4). Ο αιώνιος Λόγος έγινε σάρκα (Ιωάν. 1:14) για να πλησιάσει κι επαναφέρει τον πεσμένο άνθρωπο που ποτέ δεν έφυγε από τη σκέψη Του. «Ο Θεός ήρθε στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού να συμφιλιώσει τον κόσμο με τον εαυτό Του χωρίς να τους καταλογίζει τα αμαρτήματά τους» (Β’ Κορ. 5:19), γεμάτος χάρη και αλήθεια!
2) «Δικαιώθηκε από το Άγιο Πνεύμα».
Αν και είχε κατηγορηθεί ως αμαρτωλός και θανατωθεί ως κακούργος, αναστήθηκε ξανά από το Πνεύμα και δικαιώθηκε απ’ όλες τις συκοφαντίες με τις οποίες Τον είχαν χρεώσει. Η ανάσταση του Γιού δείχνει την απόλυτη ικανοποίηση του Πατέρα από το έργο του Αναμάρτητου που θυσιάστηκε για τη δικαίωσή μας (Ρωμ. 4:25). Ο Δίκαιος πέθανε μια για πάντα για χάρη των αδίκων, για να μας παρουσιάσει στο Θεό (Α’ Πετ. 3:18) έτσι ώστε να έχει κοινωνία μαζί μας κι εμείς μαζί Του, κάτι που η αμαρτία μπαίνοντας ανάμεσά μας είχε ματαιώσει.
3) «Φανερώθηκε σε αγγέλους».
Όλοι οι άγγελοι Τον προσκύνησαν (Εβρ. 1:6). Παρακολούθησαν την ενανθρώπισή Του, τους πειρασμούς Του, την αγωνία Του, το θάνατό Του, την ανάστασή Του, την ανάληψή Του. Όλα αυτά ήταν προς τιμή Του και δείχνουν πόσο μεγάλη ήταν η ισχύς Του στον επάνω κόσμο που Τον υπηρετούσαν άγγελοι. Γιατί είναι ο Κύριος των αγγέλων.
4) «Κηρύχτηκε στα έθνη».
Το τείχος που χώριζε τους Εβραίους από τους Εθνικούς έπεσε την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Κύριος κηρύττεται σε όλα τα έθνη. Η αγάπη Του απλώνεται παντού. Το μήνυμα που κηρύττεται είναι ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να σωθούν, αρκεί να στραφούν στο Χριστό με πίστη.
5) «Έγινε αντικείμενο πίστης στον κόσμο».
Δυστυχώς, έπειτα από είκοσι αιώνες υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην απιστία και άνθρωποι που ποτέ δεν άκουσαν το όνομά Του. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να μας αναστατώνει για το μη συντονισμό μας όσον αφορά το ιεραποστολικό μας καθήκον. Απ’ την άλλη όμως πρέπει να Τον ευχαριστούμε, γιατί απ’ την Ημέρα της σταύρωσής Του μέχρι σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πιστέψει στο Χριστό και δε βρίσκουν σ’ Αυτόν μόνον ένα Σωτήρα ούτε Αυτόν που δίνει ανακούφιση και ανάπαυση στις συνειδήσεις τους, αλλά βρίσκουν έναν τρυφερό κι αξιαγάπητο φίλο που δίνει ειρήνη στις καρδιές των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με τα προβλήματα της καθημερινότητας. Το να πιστεύουμε απλά στο Χριστό δεν είναι αρκετό, εκτός και Τον διεκδικήσουμε ως προσωπικό μας Σωτήρα και Κύριό μας.
6) «Αναλήφθηκε με δόξα!»
Εκείνος που άφησε το σπίτι του Πατέρα, ήρθε εδώ στη γη όπου έζησε μια αναμάρτητη ζωή. Αυτός που ήταν απολύτως άγιος και ακηλίδωτος πήγε στο σταυρό να πεθάνει για τις αμαρτίες μας. Αυτός που κηρύχθηκε στους Εθνικούς κι έγινε πιστευτός στον κόσμο, Αυτός, ο Άνθρωπος Ιησούς Χριστός, αναλήφθηκε με δόξα. Αυτός είναι το ίδιο ακριβώς Πρόσωπο στον ουρανό σήμερα, όπως ήταν όταν βρισκόταν εδώ στη γη. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι μετά την ανάληψή Του ο Κύριος έπαυσε να είναι ο Άνθρωπος Ιησούς Χριστός κι έγινε κάποια πνευματική ύπαρξη και φαντάζονται (γιατί εδώ παίρνει το μέρος της η φαντασία κι όχι η πραγματικότητα) ότι δε θα Τον ξαναδούν όπως ήταν όταν έφυγε από εδώ και γύρισε στον Πατέρα. Αλλά, οι άγγελοι στο Βουνό των Ελαιών είπαν στους μαθητές : «Γιατί στέκεστε εκεί με το βλέμμα σας προσηλωμένο στον ουρανό; Αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς που αναλήφθηκε από ανάμεσά σας στον ουρανό, θα έρθει με τον ίδιο τρόπο που Τον είδατε να ανεβαίνει στον ουρανό» (Πραξ. 1:11). Είναι αμετάβλητος. «Είναι ο Ίδιος χθες και σήμερα και στους αιώνες» (Εβραίους 13:8). Όταν Τον δούμε θα Τον αναγνωρίσουμε από τα τρυπημένα χέρια Του. Όταν ξανάρθει να πάρει τη βασιλεία Του κι εμφανισθεί στο λαό Του, Ισραήλ, τα μάτια τους θ’ ανοίξουν και θα Τον αναγνωρίσουν. Τότε θα Τον ρωτήσουν : «Τι είναι αυτές οι πληγές στο μέσον των χεριών Σου;» Κι Εκείνος θα απαντήσει : «Εκείνες που πληγώθηκα στο σπίτι των φίλων μου» (Ζαχ. 13:6). Όταν κοιτάξουμε το μέτωπό Του θα δούμε τα σημάδια από το αγκάθινο στεφάνι και θα πούμε : «Αυτός είναι ο Κύριός μου και ο Θεός μου» όπως είπε ο Θωμάς, όταν έπεσε στα γόνατα και Τον προσκύνησε.
Κεφάλαιο 4ο
Οι αποστάτες των έσχατων καιρών
4:1. «Πάντως το Πνεύμα λέει ξεκάθαρα πως στους κατοπινούς καιρούς μερικοί θα αποστατήσουν από την πίστη, γιατί την προσοχή τους θα τη στρέφουν σε θεωρίες πλανερές και σε διδασκαλίες δαιμονικές».
Εδώ ο Απόστολος κάνει μια σοβαρή προειδοποίηση που θα ερχόταν στην Εκκλησία αμέσως μετά την απομάκρυνση του Κυρίου και των αποστόλων Του από το χώρο που εκτυλίσσονταν τα πρώτα Χριστιανικά γεγονότα. Και λέει : «Κατά τους υστερινούς χρόνους». Κι εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι χρόνοι στους οποίους αναφέρεται ο Απόστολος. Μιλάει για «υστερινούς χρόνους» ή για «τις τελευταίες μέρες;» Η περίοδος των «υστερινών χρόνων» για μας ανήκει στο παρελθόν. Κοιτάμε πίσω, όχι μπροστά. Τα γεγονότα έχουν ήδη συμβεί, έχουν ήδη εκπληρωθεί. Καθώς κοιτάμε πίσω στην ιστορία της Εκκλησίας, βλέπουμε ότι μετά τους αποστολικούς χρόνους όλες αυτές τις προρρήσεις (προβλέψεις) να εκπληρώνονται με την απομάκρυνση των ανθρώπων από το απλό, όμορφο και κατανοητό Ευαγγέλιο σε πλανερές θεωρίες και συστήματα που με την πάροδο του χρόνου φάνηκε πως η λαθεμένη εκείνη διδασκαλία ήταν η αληθινή και η Αλήθεια του Θεού μια αίρεση. Ευτυχώς όμως που έγινε αναζωογόνηση (ξαναζωντάνεμα) στο κήρυγμα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και, δόξα στο Θεό, όλα γύρισαν πίσω στο σωστό δρόμο. «Τώρα το Πνεύμα μιλάει ρητά (= απευθείας)». Όλες οι προφητείες έγιναν από το Άγιο Πνεύμα. Μόνον Εκείνος μπορεί να προβλέψει το Μέλλον. Κάτι τέτοιο δεν έχει δοθεί σε άνθρωπο. Κάπου – κάπου μερικοί άνθρωποι κάνουν εικασίες για το μέλλον και βγαίνουν σωστές, αλλά, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας πει κάτι για το μέλλον με βεβαιότητα. Αφού δεν ξέρουμε τι θα φέρει η αυριανή μέρα, πώς μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Αλλά το Πνεύμα του Θεού έδωσε τη δύναμη σε μερικούς δούλους του Κυρίου να προαναγγείλουν πολλά πράγματα που αργότερα επικράτησαν. Ένα μεγάλο μέρος της Παλαιάς Διαθήκης είναι αφιερωμένο σε προφητείες, αλλά και στην Καινή Διαθήκη έχουμε μερικές, όπως αυτή εδώ, που το Πνεύμα μιλάει απευθείας : «Ότι κατά τους υστερινούς χρόνους μερικοί θα αποστατήσουν από την πίστη, γιατί την προσοχή τους θα τη στρέφουν σε θεωρίες πλανερές και σε διδασκαλίες δαιμονικές,
4:2. «οι οποίες θα αναπτύσσονται με υποκριτικό τρόπο από ψευδοδιδασκάλους που έχουν πωρωμένη τη συνείδησή τους».
Εδώ έχουμε τρεις τάξεις ανθρώπων που εγκατέλειψαν την πίστη και δέχτηκαν την Αλήθεια ως ψεύδος και το ψεύδος ως αλήθεια.
1) Έχουμε τους «πλασματικούς Χριστιανούς». Πλασματικοί είναι εκείνοι που δεν στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Αυτοί αρχικά ήταν μέλη της Εκκλησίας, αλλά αποστάτησαν από την Αλήθεια που δόθηκε από τον Κύριο Ιησού Χριστό και τους αποστόλους. Εάν ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία της Εκκλησίας, θα μάθουμε πως όλα αυτά εκπληρώθηκαν στους «Σκοτεινούς ή Μεσαιωνικούς χρόνους», τους οποίους η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ονομάζει «Χρόνους Πίστεως», διότι αυτά ήταν τα χρόνια που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού και δέχτηκαν τις δεισιδαίμονες παραδόσεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
2) Έχουμε τα «πλανερά πνεύματα» ή πιο απλά πλανερές θεωρίες.
Τα κακά αυτά πνεύματα είναι πάντα εν ενεργεία ψάχνοντας να απομακρύνουν τον άνθρωπο από την πίστη που παραδόθηκε μια για πάντα στους αγίους (πιστούς). Είναι σε εξέγερση εναντίον του Θεού και κατά κάποιο μυστήριο τρόπο τούς επιτρέπεται να επηρεάζουν ακόμη και να κυριαρχούν άνδρες και γυναίκες που δεν υπόκεινται στις οδηγίες του Αγίου Πνεύματος. Οδηγούνται από τον πρίγκιπά τους το Βεεζεβούλ και διαρκώς μάχονται την πίστη του Χριστού.
3) Έχουμε την «υποκρισία ψευδολόγων ανθρώπων».
Αυτοί είναι άνθρωποι που αντικατέστησαν με μύθους την Αλήθεια του Θεού. Όταν κοιτάμε πίσω μέσα στις εκατονταετηρίδες που πέρασαν βλέπουμε πως όλα αυτά συνέβησαν από πολύ νωρίς. Τότε, δεν υπήρχαν πολλά αντίτυπα Γραφών διαθέσιμα που να μπορούν οι άνθρωποι να διδαχθούν την Αλήθεια. Τα λίγα χειρόγραφα που υπήρχαν βρίσκονταν στα χέρια εκείνων που δίδασκαν για τις Γραφές και μερικά χειρόγραφα βρίσκονταν στα Μοναστήρια. Έτσι, ήταν εύκολο για τους ψευδοδιδασκάλους να εξαπατήσουν με μύθους και παραδόσεις τον απλοϊκό άνθρωπο που επιθυμούσε να μάθει και προκειμένου να ελευθερωθεί η καρδιά του από την αμαρτία την υποδούλωναν περισσότερο.
Όλοι αυτοί οι πράκτορες του Σατανά, μας λέει ο Απόστολος, «είχαν τη συνείδησή τους καυτηριασμένη (αναισθητοποιημένη)». Η συνείδησή τους είχε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούσε πια να ανταποκριθεί στη φωνή του Ευαγγελίου. Και τι βλέπουμε στην πρόταση που μόλις διαβάσαμε; Βλέπουμε την αντίθεση που ο Απόστολος αναφέρει για τους Χριστιανούς στο εδάφιο 9 του προηγούμενου κεφαλαίου που λέει: «Οι Χριστιανοί, όμως, διατηρούσαν το μυστήριο της πίστης μέσα τους με καθαρή συνείδηση».
Φίλη ψυχή, εύχομαι και η δική σου συνείδηση να είναι καθαρή κι αποδεσμευμένη από μύθους και παραδόσεις που δεν είναι από το Πνεύμα του Θεού. Γιατί ό,τι δεν είναι από το Πνεύμα, είναι από το διάβολο (Ησαΐα 8:20).
4:3. «Είναι αυτοί που εμποδίζουν το γάμο, επιβάλλουν την αποχή από φαγητά, τα οποία δημιούργησε ο Θεός για να τα τρώνε, με αισθήματα ευχαριστίας, όλοι όσοι πιστεύουν και γνωρίζουν πραγματικά την Αλήθεια».
Ο Απόστολος συνεχίζει να μιλάει και να γράφει καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα. Και ό,τι ανέφερε προφορικά ή γραπτά επαληθεύτηκε. Ήταν τότε, κατά τη διάρκεια των Σκοτεινών Χρόνων που μια αποστάτισσα εκκλησία εγέρθηκε και δίδασκε ότι ένας εργένης παπάς ή καλόγηρος ήταν πιο άγιος από έναν Χριστιανό πατέρα ή σύζυγο και ότι μια μοναχή ήταν σε υψηλότερο ηθικό επίπεδο από μια θεοσεβούμενη μητέρα ή σύζυγο. έτσι απαγόρευαν σε όλους αυτούς να παντρευτούν. Η Γραφή μιλάει για ορισμένες περιπτώσεις πως είναι καλύτερα κάποιοι απ’ αυτούς που εργάζονται στον αγρό του Κυρίου να μην παντρεύονται για να είναι αφοσιωμένοι στο έργο που κάνουν. Ο Θεός όμως, ο Ίδιος, θέσπισε την παντρειά για έναν άγιο σκοπό. Επίσης «επιβάλλουν αποχή από φαγητά» την ώρα που ο Κύριος λέει ότι : «αυτό που μπαίνει από το στόμα δε μολύνει τον άνθρωπο, μόνο εκείνο που βγαίνει από το στόμα τον μολύνει» (Ματθαίου 15:11). Αυτοί που διακήρυτταν ότι ανήκαν στην Εκκλησία, είχαν την ιδέα ότι, με την αποχή τους από φαγητά, θα μπορούσαν να δαμάσουν τις επιθυμίες της σάρκας. μια θεωρία που αποδείχτηκε εσφαλμένη και οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί όπως ήταν και πρώτα. Ούτε οι χορτοφάγοι έγιναν αγιότεροι. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν να ξεφύγουν απ’ όλους αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες, εκτός κι αν αγκαλιάσουν το Ευαγγέλιο ανοιχτό, όπου η Αλήθεια είναι καθαρή όπως το κρύσταλλο και αγνή σαν το χρυσάφι.
4:4. «Αυτό σημαίνει ότι το καθετί που δημιούργησε ο Θεός είναι καλό και τίποτε δεν είναι απορριπτέο, όταν το δέχεται κανείς με αισθήματα ευχαριστίας».
Εδώ ο Απόστολος βρίσκει την ευκαιρία και καταθέτει το δόγμα της Χριστιανικής ελευθερίας, την οποία απολαμβάνουν οι πιστοί κάτω από τον κώδικα του Ευαγγελίου που έχει όλες τις οδηγίες που χρειαζόμαστε. Δεν υπάρχουν καθαρά κι ακάθαρτα κρέατα. «Εκείνα που ο Θεός καθάρισε, εσύ μην τα θεωρείς ακάθαρτα» (Πραξ. 10:15). Πρέπει να κοιτάμε την τροφή μας όπως ακριβώς την έφτιαξε ο Θεός. την έχουμε από το Θεό και πρέπει να την μεταχειριστούμε γι’ Αυτόν. Για να κάνει όλα αυτά τα πράγματα ο Θεός πρέπει να έχει μια ιδιαίτερη εκτίμηση σε όλους εκείνους που πιστεύουν και γνωρίζουν την Αλήθεια. Παράλληλα, «Όλα όσα ο Θεός δημιούργησε, πρέπει να τα δεχόμαστε με αισθήματα ευχαριστίας». Να τα δεχόμαστε με ευχαριστία, χωρίς διακρίσεις κι ενδοιασμούς αναγνωρίζοντας τη δύναμη του Δημιουργού των και Δότη που μας παρέχει τα πάντα με αφθονία!
4:5. «Τίποτε δεν είναι απορριπτέο, διότι αγιάζεται με το λόγο του Θεού και την προσευχή».
Δεν έχουμε μόνο την άδειά Του να δεχθούμε τα δώρα Του, αλλά και την υπόσχεση του Λόγου Του, ότι όλα είναι αγιασμένα (= καθαρά). «Και με προσευχή». Πως ό,τι μας δίνει, Του ζητάμε να το ευλογήσει : «να γίνει δύναμη στο σώμα μας και ευλογία στην ψυχή μας». Δεν είναι μόνο η τροφή που χρειάζονται τα σώματά μας, αλλά και η πνευματική τροφή που αρχίζει με τον Κύριο που έρχεται ανάμεσά μας μέσω προσευχής και κατευθύνει την κοινωνία της συντροφιάς μας. Αλληλούια!
4:6. «Αν διδάσκεις αυτές τις αλήθειες στους αδελφούς, θα είσαι ένας καλός διάκονος του Ιησού Χριστού που αντλεί την πνευματική του τροφή απ’ αυτά που υπαγορεύει η πίστη και από την καλή διδασκαλία που παρακολούθησες».
Οι διάκονοι του Χριστού είναι υπεύθυνοι να φέρνουν όλες αυτές τις αλήθειες στις καρδιές και συνειδήσεις των ανθρώπων του Θεού, έτσι που να δοξάζεται το όνομά Του και οι άνθρωποι να διατηρούνται ακέραιοι από τις ασεβείς διδασκαλίες του Σατανά, ο οποίος προσπαθεί με παντοίους τρόπους να τους οδηγήσει μακριά απ’ τον ίσιο δρόμο.
4:7. «Όσο για τους βέβηλους μύθους κι αυτούς που είναι για τις γριούλες, τις γιαγιάδες μην ασχοληθείς καθόλου. Αντίθετα, να γυμνάζεις τον εαυτό σου στην ευσέβεια».
Ο Απόστολος συνεχίζει να νουθετεί το νέο στη διακονία Τιμόθεο και κοντά σ’ αυτόν να παίρνουμε κι εμείς το μάθημά μας για μια ακέραιη ζωή σχετικά με την υπηρεσία μας στον Κύριο. Και τι τον ακούμε να λέει; «Τιμόθεε, τους βέβηλους μύθους που είναι για τις κυρούλες να αποφεύγεις». Εννοεί δηλαδή όλα όσα έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια του Θεού να τα απορρίπτεις. Όλες αυτές οι ιδέες που γεννώνται στη φαντασία των γιαγιάδων δεν έχουν πνευματική ουσία και δεν πρέπει να κυκλοφορούν. Εδώ ο Παύλος αναφέρεται στους χιλιαστές και στην Επιστήμη του Χριστού. Ανθρώπινα συστήματα που φαίνεται να έχουν κάποια έλξη από τις γυναίκες δεν παύουν να διαστρεβλώνουν την Αλήθεια.
«Αντίθετα, να γυμνάζεις τον εαυτό σου στην ευσέβεια». Ευσέβεια θα πει σεβασμός και αφοσίωση στο Θεό, θεοσέβεια. Και θεοσέβεια είναι αυτή που πιστοποιεί εκείνα που κηρύττουμε στους άλλους. Η θεοσέβεια έρχεται με προσευχή, μελέτη στο Λόγο του Θεού, περισυλλογή και πνευματική κοινωνία με πιστούς. έπειτα αυξάνεται και δείχνει τη θεία προέλευσή της.
4:8. «Διότι η σωματική γυμναστική λίγο ωφελεί, ενώ η ευσέβεια είναι σε όλα ωφέλιμη, επειδή περιέχει υπόσχεση και για την τωρινή ζωή και για τη μέλλουσα».
Ο πιο όμορφος τρόπος να ερμηνεύσουμε αυτό το εδάφιο είναι ο φυσικός τρόπος. Κι αυτό το βλέπουμε στο χρόνο που αναφέρονται : η σωματική γυμναστική που αφορά την επίγεια ζωή μας και η πνευματική μας εκγύμναση που αφορά την αιώνια ύπαρξή μας. Η σωματική γυμναστική ωφελεί για λίγο χρόνο, ενώ η πνευματική έχει διπλά οφέλη. Δεν ωφελεί μόνο εδώ, την προσωρινή ζωή, αλλά ολόκληρη την αιωνιότητα. Θα ήταν λοιπόν λάθος να δαπανούμε το λίγο χρόνο της εδώ ζωής μας για κάτι το προσωρινό κι όχι στην εκγύμναση της ψυχής μας που είναι φτιαγμένη για την αιωνιότητα.
4:9,10. «Τα λόγια αυτά είναι αξιόπιστα και άξια ανεπιφύλακτης αποδοχής. Γι’ αυτό άλλωστε και κοπιάζουμε και ονειδισμούς δεχόμαστε, γιατί την ελπίδα μας την έχουμε στηρίξει σ’ ένα Θεό ζωντανό που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων και μάλιστα των πιστών».
Ναι, τα λόγια αυτά είναι αξιόπιστα, γι’ αυτό και τα δεχτήκαμε και κοπιάζουμε και υποφέρουμε τους ονειδισμούς που μας εκτοξεύουν, γιατί εμπιστευτήκαμε το Ζωντανό Θεό που είναι Σωτήρας όλων των ανθρώπων, ιδιαίτερα εκείνων που πιστεύουν. Εκείνων που ένιωσαν την αμαρτωλότητά της ζωής τους κι έτρεξαν στο Χριστό και σώθηκαν με τη Χάρη Του. Πόσο, όλοι εμείς οι πιστοί, θα πρέπει να απολαμβάνουμε τους ονειδισμούς και τα χτυπήματα που μας καταφέρνουν προς χάρη Του! Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του!
4:11,12. «Να τα παραγγέλνεις αυτά και να τα διδάσκεις. Κανένας να μη σε περιφρονεί που είσαι νέος. Να γίνεις μάλιστα το υπόδειγμα των πιστών στα λόγια, στην αγάπη, στο πνεύμα, στην πίστη, στην αγνότητα».
Όλα όσα διδάχτηκες να τα διδάσκεις σε άλλους, έτσι που τα καλά νέα γύρω από τη σωτηρία του ανθρώπου να φτάσουν από στόμα σε στόμα παντού. Και κοίταξε μη σε πάρει κάτω το σύμπλεγμα της κατωτερότητας, επειδή είσαι νέος και μερικοί απ’ το εκκλησίασμα είναι μεγαλύτεροί σου και πιθανόν να σε σχολιάζουν. Μην αφήνεις κάτι τέτοιο να σ’ ενοχλεί. Με τον καιρό θα καταλάβουν ότι δεν ανέλαβες εσύ το έργο που κάνεις ως αξίωμα, αλλά ότι είσαι καλεσμένος εκεί και διορισμένος απ’ τον Κύριο για υπηρεσία. Αρκεί να γίνεις το παράδειγμα «στα λόγια», που εννοεί την καλή συμπεριφορά. «στην αγάπη» για το Θεό και το συνάνθρωπό σου. «στην πίστη» σ’ αυτό που κηρύττεις. και «στην αγνότητα» της ψυχής. Όλα αυτά θα πιστοποιήσουν ότι είσαι άξιος να κάνεις το έργο του ποιμένα.
4:13. «Μέχρι που να έρθω, κοίταξε να επιδοθείς στην ανάγνωση των Γραφών, στην εμψύχωση των αδελφών και στη διδασκαλία».
Αναγιγνώσκω (εξού και ανάγνωση) θα πει διαβάζω μεγαλοφώνως. Μερικές εκκλησίες έχουν παρανοήσει την έννοια της λέξης και αναγιγνώσκουν τις Γραφές άλλοτε ποιητικά κι άλλοτε δραματικά. Η ανάγνωση είναι ανάγνωση, αλλά πρέπει να συνοδεύεται με ερμηνεία, με επεξήγηση και διδασκαλία (= τη γνώση που έχει ο δάσκαλος να τη μεταδώσει στον ακροατή). Γι’ αυτό και λέει ότι : «Τα δώρα Του ήταν μερικοί να είναι απόστολοι, άλλοι προφήτες, άλλοι ευαγγελιστές, άλλοι ποιμένες και διδάσκαλοι» (Εφεσ. 4:11). Δεν έχουμε όλοι το ίδιο χάρισμα.
4:14. «Μην αμελείς το χάρισμα που σου δόθηκε με προφητεία μαζί με τη χειροτονία σου από το πρεσβυτέριο».
Ο Τιμόθεος είχε πάρει την άνωθεν έγκριση, όταν ήταν έτοιμος να αρχίσει τη διακονία του, έπειτα από προσευχή πρεσβυτέρων και τη συγκατάθεση κάποιου προφήτη. Πολλοί πιστεύουν ότι δια της επιθέσεως των χειρών μπορεί κάποιος να κηρύξει το ευαγγέλιο. Πάνω σ’ αυτό ο Charles H. Spurgeon λέει, «Είναι σα να βάζεις άδεια χέρια σε ένα άδειο κεφάλι». Στην περίπτωση όμως του Τιμόθεου οι αδελφοί προσευχήθηκαν με πίστη και ο Θεός έδωσε την απάντηση.
4:15. «Αυτά να μελετάς, μ’ αυτά να καταγίνεσαι
συνεχώς, έτσι ώστε η προκοπή σου να είναι φανερή σε όλους».
Ο Απόστολος, εδώ, συνιστά στον Τιμόθεο να καταβάλει κάθε προσπάθεια στο έργο που ο Θεός του έχει εμπιστευθεί. γιατί μόνον έτσι θα φανεί η πρόοδός του. μόνον έτσι θα σωθούν ψυχούλες κι αυτός θα πάρει τη θεία ικανοποίηση εδώ και την αμοιβή του στον Ουρανό. «γιατί ο Σωτήρας Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να λάβουν γνώση της αλήθειας» (Α’ Τιμ. 2:4).
4:16. «Πρόσεχε τον εαυτό σου και τη διδασκαλία. Να επιμένεις ανυποχώρητα σ’ αυτά, γιατί κάνοντάς το αυτό και τον εαυτό σου θα διαφυλάξεις κι εκείνους που σ’ ακούνε».
Πρόσεχε τον εαυτό σου. Προετοίμασε το μυαλό σου και την καρδιά σου και δίδασκε ό,τι είναι εποικοδομητικό. Ό,τι έμαθες και σε βοήθησε, δώσε το και στους άλλους, γιατί και τον εαυτό σου θα σώσεις απ’ την κακογλωσσιά, τους πειρασμούς και τις παγίδες των ανθρώπων και ευλογία θα γίνεις σ’ όλους αυτούς που σε ακούνε.
Κεφάλαιο 5ο
Συμπεριφορά απέναντι στις διάφορες κατηγορίες των πιστών
5:1-3. «Μεγαλύτερο σε ηλικία μην επιπλήξεις αλλά να τον συμβουλεύεις ευγενικά ως πατέρα σου, τους νεώτερους ως αδέλφια σου, τις μεγαλύτερες σε ηλικία ως μητέρες, τις νεώτερες ως αδελφές σου με απόλυτη αγνότητα. Να τιμάς τις χήρες κι εννοώ τις πραγματικές χήρες».
Μην επιπλήξεις μεγαλύτερο σε ηλικία, γιατί εκεί θα φανεί η δική σου ανατροφή και η έλλειψη υποταγής σου στο Πνεύμα του Θεού. Στους νέους να συμπεριφέρεσαι σαν να ήταν αδέλφια σου. Δεν υπήρχε ανάγκη να πάρει τη θέση της εξουσίας ανάμεσά τους, αλλά έπρεπε να επιδιώκει να εργάζεται μαζί τους στο ίδιο επίπεδο και να τους βλέπει ως αδέλφια.
Έπρεπε ακόμη να εκτιμά τις γερόντισσες με τον ίδιο σεβασμό που εκτιμούσε τη μητέρα του και να συμπεριφέρεται στις νέες με αγνά αισθήματα σαν να ήταν αδελφές του.
Τις χήρες που είχαν χάσει τους συντρόφους τους και πιθανό να είχαν χάσει και τα μέσα συντήρησής τους, έπρεπε να τις προσέχει πολύ περισσότερο για τη θέση που υπερασπίζονταν. Και λέω υπερασπίζονταν, γιατί οι χήρες στα δικά μου χρονικά και πίσω βρίσκονταν πάντα σε άμυνα για την οικογένειά τους και την υπόληψή τους.
5:4. «Αν όμως μια χήρα έχει παιδιά ή εγγόνια, ας μάθουν να εκδηλώνουν πρώτα στην ίδια τους την οικογένεια την ευσέβειά τους και να ανταποδίδουν τις οφειλές τους στους προγόνους τους, γιατί αυτό είναι το σωστό και αρεστό στο Θεό».
Αν κάποια από τις αδελφές (εν Χριστώ) έμεινε χήρα κι έχει παιδιά κι εγγόνια, τα παιδιά τους είναι υπεύθυνα να την φροντίζουν κι όχι να τη βάλουν σε κάποιο «οίκο ευγηρίας».
5:5. «Ενώ η πραγματική χήρα, αυτή δηλαδή που δεν έχει κανένα να την φροντίσει, την ελπίδα της την έχει στηρίξει στο Θεό και δε σταματάει να Τον παρακαλάει και να προσεύχεται νύχτα και μέρα».
Εδώ αναφέρεται στη χήρα που νιώθει τη μοναξιά της από τη στέρηση του συζύγου της και η μόνη της παρηγοριά είναι ο Θεός. Πριν δεκαετίες φρόντιζα μια γιαγιούλα που μια μέρα μου είπε ότι κι εκείνη προσευχόταν κι ότι «η μόνη της ελπίδα ήταν ο Θεός». Τότε, μου δόθηκε η ευκαιρία να την οδηγήσω στο Χριστό. Αφού προσευχηθήκαμε, πήρε την Καινή Διαθήκη στα χέρια της κι αποσύρθηκε στο δωμάτιό της. Εγώ έμεινα πίσω και συνέχισα να προσεύχομαι. Στο μυαλό μου στριφογύριζαν τα λόγια της : «Η μόνη ελπίδα είναι ο Θεός» κι άρχισα να γράφω,
Η ανάσα μου αργοσωπαίνει
τρέμουν τα πόδια και η καρδιά,
τίποτα δεν μπορώ να κάνω
για να’ βρω γιατρειά.
Ήρθε ο χειμώνας στη ζωή μου,
μαύρος είναι ο ουρανός,
χαθήκαν τ’ άστρα, το φεγγάρι
κι η μόνη ελπίδα είν’ ο Θεός.
Εκείνον το Θεό Τον έκανε δικό της, αφού γνώρισε το Χριστό του Ευαγγελίου (Ιωάν. 14:9). Ήταν μάλιστα χαρούμενη, γιατί τώρα ήξερε σε Ποιόν είχε πιστέψει κι εμπιστευθεί την ψυχούλα της (Β’ Τιμ. 1:12).
5:6. «Η χήρα όμως που ζει στις απολαύσεις έχει ήδη πεθάνει, αν και ακόμα βρίσκεται στη ζωή».
Η εκκλησία δεν έχει καμιά ευθύνη να στηρίζει χήρες τέτοιου είδους. Όλες αυτές θα δώσουν λόγο στο Θεό για την απερίσκεπτη συμπεριφορά τους. «είναι νεκρές, αν και ακόμα ζουν». Νεκρές, ως προς την κοινωνία τους με το Θεό. νεκρές, στη χρησιμότητά τους σ’ Αυτόν – γιατί βρίσκονται σε πτώση.
5:7. «Αυτά να παραγγέλλεις να κάνουν για να μην τις κατηγορεί κανείς».
Αυτά να παραγγέλνεις, δίνει έμφαση στην ευθύνη μας απέναντί τους, έτσι που να μην υπάρχει χώρος για κατηγόρια.
5:8. «Όταν κάποιος δεν φροντίζει τους δικούς του και μάλιστα για τα μέλη της οικογένειάς του, αυτός έχει αρνηθεί την πίστη και είναι χειρότερος από έναν άπιστο».
Όταν κάποιος αρνείται να φροντίσει τις ανάγκες του σπιτιού του, δεν μπορεί να έχει αγάπη μέσα του. Μοιάζει με εκείνον που δεν αγαπάει τους αδελφούς του (Α’ Ιωάν. 3:10). Αυτός έχει αρνηθεί την πίστη και είναι χειρότερος από έναν άπιστο.
5:9,10. «Μία χήρα μπορεί να καταγραφεί στον κατάλογο των ανήμπορων φτωχών εάν δεν είναι κάτω των εξήντα χρόνων και υπήρξε σύζυγος μόνο ενός άντρα, εάν υπάρχουν μαρτυρίες για τα καλά της έργα, εάν ανάθρεψε παιδιά, εάν ήταν φιλόξενη, εάν έπλυνε τα πόδια οδοιπόρων χριστιανών, εάν ανακούφισε θλιμμένους και γενικά εάν επιδίωξε με κάθε τρόπο να κάνει το καλό».
Όλα όσα προαναφέρονται, μπορούσαν να δώσουν σε μια χήρα το δικαίωμα της φιλανθρωπικής βοήθειας της εκκλησίας. Έπρεπε να είναι εξήντα χρόνων και πάνω, που σημαίνει ότι ήταν δύσκολο στην ηλικία αυτή να εργαστεί. «Εάν είχε πλύνει τα πόδια οδοιπόρων χριστιανών», κάτι που συνήθιζαν να κάνουν στους ταξιδιώτες που τους επισκέπτονταν. Έτσι, τους πρόσφεραν λίγη ανακούφιση από την κούραση της οδοιπορίας. Μόνο σε τέτοιες χήρες δινόταν εκκλησιαστική βοήθεια και αφού φυσικά βρίσκονταν σε άμεση ανάγκη.
5:11-16. «11 Τις νεώτερες όμως χήρες μην τις συμπεριλάβεις στον κατάλογο, γιατί όταν ο ενθουσιασμός τους για το Χριστό ηρεμήσει, τότε θέλουν να παντρευτούν.
12 Έτσι, τις βαραίνει μομφή, ότι δηλαδή την πρώτη τους πιστότητα την αθέτησαν.
13 Και παράλληλα μαθαίνουν να είναι αργόσχολες γυρίζοντας από σπίτι σε σπίτι. Κι όχι μόνο αργόσχολες μαθαίνουν να είναι, αλλά και να φλυαρούν και να ασχολούνται με ξένες υποθέσεις λέγοντας πράγματα ανάρμοστα.
14 Θέλω, λοιπόν, οι νεώτερες να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να φροντίζουν το σπίτι τους, και να μη δίνουν καμιά αφορμή στον εχθρό για ειρωνικά σχόλια.
15 Και πράγματι μερικές ξεστράτισαν κιόλας, ακολουθώντας το Σατανά.
16 Αν ένας πιστός ή μια πιστή έχει συγγενείς χήρες, ας φροντίζει για τη συντήρησή τους και να μην επιβαρύνεται η εκκλησία, ώστε να μπορέσει αυτή να φροντίσει για τις απροστάτευτες χήρες».
«Να αρνείσαι να καταγράφεις στον «κατάλογο των φτωχών» τις νεότερες χήρες». Γιατί έχουν τη δύναμη να εργασθούν και να κερδίσουν αυτά που χρειάζονται να ζήσουν. Παράλληλα, αν βοηθηθούν, μπορεί να οδηγηθούν στην τεμπελιά κι ο Θεός ξέρει πού αλλού…
«Γιατί όταν τα πάθη τους τις αποσπάσουν απ’ το Χριστό (όταν χαθεί ο ενθουσιασμός τους για το Χριστό), τότε θέλουν να παντρευτούν». Και προκειμένου να φέρουν ντροπή στην Εκκλησία του Θεού, καλό είναι να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να φροντίζουν το σπίτι τους και να μην περιφέρονται από δω κι από κει και δίνουν αφορμή για σχόλια και κατηγόριες.
«Γιατί ήδη μερικές άφησαν το δρόμο του Θεού και ακολούθησαν το Σατανά». Ο Απόστολος θα πρέπει να είχε ακούσει ότι κάποιες χήρες παρέβησαν «την πρώτη τους υπόσχεση» και πήραν κακό δρόμο.
Και τελειώνει την περικοπή αυτή με την παραίνεση οι συγγενείς των χηρών να βοηθήσουν την κατάσταση και η εκκλησία ν’ απαλλαγεί απ’ αυτή την ευθύνη και να βοηθήσει εκεί που υπάρχει άμεση ανάγκη.
Πρεσβύτεροι
5:17-25 «17 Στους πρεσβυτέρους που προΐστανται καλά, να αποδίδεται διπλή τιμή, εννοώ βέβαια εκείνους που κοπιάζουν κηρύττοντας και διδάσκοντας.
18 Το λέει άλλωστε η Γραφή: «Βόδι που αλωνίζει δε θα το φιμώσεις». Επίσης: «Είναι άξιος ο εργάτης να πάρει το μισθό του».
19 Καμιά κατηγορία εναντίον πρεσβυτέρου να μη δέχεσαι, παρά μόνο αν την επιβεβαιώσουν δύο ή τρεις μάρτυρες.
20 Εκείνους που αμαρτάνουν να τους ελέγχεις μπροστά σε όλους, ώστε να έχουν το φόβο και οι υπόλοιποι.
21 Σε εξορκίζω μπροστά στο Θεό και στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και στους εκλεκτούς αγγέλους, να τα φυλάξεις αυτά απαλλαγμένος από προκατάληψη και χωρίς να κάμνεις τίποτε παρασυρόμενος από προσωπική συμπάθεια σε κάποιον.
22 Να μη χειροτονείς βιαστικά κανέναν ούτε να γίνεσαι συμμέτοχος σε ξένες αμαρτίες. Να διατηρείς τον εαυτό σου αγνό.
23 Στο εξής να μην πίνεις πια σκέτο νερό αλλά να κάνεις χρήση λίγου κρασιού για το στομάχι σου και για τις συχνές αρρώστιες σου.
24 Μερικών ανθρώπων οι αμαρτίες είναι ολοφάνερες και σε οδηγούν αμέσως στη σωστή κρίση γι' αυτούς. Μερικών άλλων, όμως, αποκαλύπτονται αργότερα.
25 Το ίδιο και τα καλά έργα είναι ολοφάνερα, μα κι εκείνα που δεν είναι, δεν μπορούν να μείνουν για πάντα κρυμμένα.»
5:17. «Στους πρεσβύτερους που προΐστανται καλά να αποδίδεται διπλή τιμή, εννοώ βέβαια εκείνους που κοπιάζουν κηρύττοντας και διδάσκοντας».
Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι ότι η διοίκηση της τοπικής εκκλησίας ήταν στα χέρια των πρεσβύτερων. Αυτοί κήρυτταν και δίδασκαν. Δεν είχαν έναν να κηρύττει κι άλλον να διδάσκει. Όλα γίνονταν απ’ τον ίδιο άνθρωπο. Γι’ αυτό και άξιζαν διπλής τιμής : σεβασμού και εξόδων συντηρήσεως. Γιατί λέει : «Ο εργάτης έχει το δικαίωμα να παίρνει την τροφή του (τα προς το ζειν) από το έργο που κάνει» (Ματθ. 10:10).
5:18. «Το επιβεβαιώνει και η Γραφή: Βόδι που αλωνίζει δε θα το φιμώσεις και ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του».
Εάν ο Θεός φροντίζει τα ζώα, είναι δυνατόν να μην φροντίσει τους δικούς του; Ο Θεός δεν έπαψε να φροντίζει για τους δικούς του. Τόσο γι’ αυτούς που εργάζονταν κάτω απ’ το νόμο, όσο και γι’ αυτούς που εργάζονται κάτω απ’ την εκπαίδευση του Ευαγγελίου. Τα βόδια αλωνίζουν το σιτάρι που κάνουμε τον άρτο και όταν τον φάμε, εξαφανίζεται, αλλά οι ποιμένες μας δίνουν τον άρτο της ζωής που διαρκεί για πάντα. Άλλωστε «ο άνθρωπος δε ζει με το ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που εξέρχεται από το στόμα του Θεού (Λουκά 4:4). Έτσι, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στο Θεό που έχει βάλει τέτοιους ανθρώπους ανάμεσά μας. Ανθρώπους που βοήθησαν ν’ ανοίξουν τα πνευματικά μας μάτια και γνωρίσαμε την αλήθεια του Θεού και Σωτήρα μας.
5:19. «Να μη δέχεσαι καμία κατηγορία εναντίον πρεσβυτέρου, παρά μόνο όταν την επιβεβαιώνουν δύο ή τρεις μάρτυρες».
Εδώ έχουμε μια νουθεσία που έχει να κάνει με κατηγορία πρεσβυτέρου για ασταθή συμπεριφορά. Είναι άδικο να παίρνουμε το μέρος ανθρώπων που είτε θεληματικά είτε άθελά τους εκσφενδονίζουν άσχημες ιστορίες σε βάρος ανθρώπων που υπηρετούν το Χριστό, πριν ακόμη εξετάσουμε αν αληθεύουν οι καταγγελίες. Ο Απόστολος συνιστά εξονυχιστική έρευνα επί του θέματος κι επιβεβαιωμένη και τεκμηριωμένη σύμφωνα με το νόμο από δύο και τρεις μάρτυρες (Δευτ. 17:6). Τότε, και μόνο τότε, αποδεικνύεται αν είναι η πληροφορία αληθής ή ψευδής και, πράττουμε ανάλογα.
5:20. «Εκείνους που αμαρτάνουν να τους ελέγχεις μπροστά σε όλους για να φοβούνται και οι υπόλοιποι».
Όσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας σ’ αυτούς που υπηρετούμε, τόσο μεγάλη πρέπει να είναι και η συμπεριφορά του χαρακτήρα μας, γιατί οι άνθρωποι εμάς βλέπουν ως πρότυπο κι από μας περιμένουν να πάρουν ό,τι τους λείπει. Αν αναγνωριστούμε ως άξιοι υπηρέτες Του, τότε το έργο μας θα πάρει την πρέπουσα θέση στις καρδιές των πιστών κι απ’ τα χείλη τους θα ακούσουμε το επιφώνημα : «Αλληλούια, δόξα Σοι, ο Θεός».
Όσο για τον έλεγχο που μας συνιστά ο Απόστολος, καλός είναι και ιδιαίτερα όταν γίνεται δημόσια. Τότε ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το μέγεθος της αμαρτίας του και συνέρχεται.
5:21. «Σε εξορκίζω μπροστά στο Θεό και στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και στους εκλεκτούς αγγέλους, να τα φυλάξεις αυτά απαλλαγμένος από προκατάληψη και χωρίς να κάνεις τίποτε παρασυρόμενος από προσωπική συμπάθεια (μεροληψία) σε κάποιον».
Τιμόθεε παιδί μου, να διαφυλάττεις όλα όσα σου είπα και να προσέχεις δύο ακόμη πράγματα που μπορεί να σου προξενήσουν κακό, την προκατάληψη και τη μεροληψία. Με άλλα λόγια του συνιστά να μη διαμορφώνει γνώμη εκ των προτέρων, χωρίς επισταμένη μελέτη των πραγμάτων. Να μην προδικάζει καμιά υπόθεση, αλλά να κρίνει τα πάντα αντικειμενικά. Και να μη μεροληπτεί. Να μη σχηματίζει άποψη ή κρίση εκδηλώνοντας την εύνοια ή δυσμένειά του από προσωπικούς λόγους. Τον εξορκίζει ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού και των εκλεκτών αγγέλων. Ίσως κάποιος δυσκολευτεί με τις λέξεις «εκλεκτών αγγέλων», γι’ αυτό θα ήθελα να αναφερθώ για λίγο πάνω σ’ αυτή την έκφραση. «Και των εκλεκτών αγγέλων» δείχνει ότι οι άγγελοι διδάσκονται τη σοφία Του μέσα από μας, παρακολουθώντας ό,τι συμβαίνει στην Εκκλησία εδώ στη γη και χαίρονται όταν βλέπουν ότι ο Λόγος του Θεού δοξάζεται και οι πιστοί προχωρούν ενωμένοι σε μια άγια ζωή. Έτσι, ο Απόστολος συνδέει την παρουσία τους με το Θεό και τον Κύριο Ιησού Χριστό να δείξει σε μας τη χαρά των αγγέλων στον ουρανό για την πρόοδό μας.
Τώρα, όταν λέει στον Τιμόθεο «σε εξορκίζω» ή πιο απλά σε χρεώνω ή σε καθιστώ υπεύθυνο, πιστεύω ότι αναφέρεται σε όλους τους πιστούς, γιατί πρώτος εγώ πήρα το μάθημά μου κι έπειτα το μετέφερα σε σας. Και πιστέψτε με, έχω πάρει π ά ρ α π ο λ λ ά μαθήματα.
Και πριν πάμε στο επόμενο εδάφιο θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τους αγγέλους, τη θέση τους στον ουρανό και το έργο τους.
Άγγελος (= αγγελιοφόρος)
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη οι άγγελοι ήταν αξιόλογοι διάκονοι στον Ισραήλ. Ο νόμος είχε δοθεί από μια υπηρεσία αγγέλων (Ψαλμ. 68:17, Πραξ. 7:53, Γαλ. 3:19). Το έργο των αγγέλων ήταν να φέρνουν μηνύματα από τον ουρανό στη γη και να γυρίζουν πίσω στη βάση τους. Από τότε όμως που ήρθε ο Χριστός και μας αποκάλυψε το νου και το Θέλημα του Θεού, το έργο των αγγέλων έπαψε να έχει σχέση με την Εκκλησία. Ίσως κάποιος να μου πει : «Κάνετε λάθος, γιατί ο καθένας μας έχει το φύλακα άγγελό του». Από πού σας ήρθε αυτή η ιδέα; Δεν υπάρχουν φύλακες άγγελοι. «Ναι, αλλά χρειαζόμαστε ένα φύλακα άγγελο». Επιτρέψτε μου να σας κάνω μια ερώτηση : «Είστε παιδί του Θεού;» Εάν ναι, τότε μέσα σας κατοικεί το Άγιο Πνεύμα του Θεού που είναι το τρίτο πρόσωπο της Θεότητας. Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο φύλακας άγγελος που δε θα μπορούσε να κάνει ο Θεός που κατοικεί μέσα μας; Το θέμα αυτό περί μεσιτείας αγγέλων έχει καταστεί φοβερά επικίνδυνο, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι κατευθύνονται από τις δυνάμεις του εχθρού της ψυχής, τις οποίες αποκαλούν αγγελικές. Σκεφθείτε πόσο χαμηλά έχουμε πέσει.
Η ιδέα περί διακονίας αγγέλων ξεκίνησε από διαφόρους ζωγράφους που με την τέχνη τους κατάφεραν να κερδίζουν τις καρδιές των ανθρώπων. Εάν κάποιος επισκεπτόταν μερικές Καθολικές εκκλησίες στην Ιταλία, θα μπορούσε να δει σμήνη αγγέλων να τριγυρίζουν επάνω απ’ τους προσκυνητές. Αυτή είναι η ψευδαίσθηση που εγώ προσωπικά πήρα και δε θα έδινα δεκάρα τσακιστή να δω ξανά το αίσχος αυτό που δείχνει ότι και σήμερα η Εκκλησία του Θεού έχει σχέση με τους αγγέλους.
Φίλη ψυχή, έχουμε ζωντανό Σωτήρα που μεσιτεύει για μας, δε χρειαζόμαστε κανέναν και τίποτε άλλο. Ας πάψουμε να ζούμε τις φαντασίες των άλλων και ας συγκεντρωθούμε στο Μεγάλο Σωτήρα και μεσολαβητή των ψυχών μας.
Ο Γιος ανώτερος από τους αγγέλους (Εβρ. 1:4).
«Γενόμενος πολύ ανώτερος από τους αγγέλους». Οι άγγελοι είναι δημιουργήματα. Κι εκείνοι λατρεύουν τον Κύριο, γιατί λέει : «Όταν παρουσιάσει τον πρωτότοκο στην οικουμένη, θα Τον προσκυνήσουν όλοι οι άγγελοι,» (Εβρ. 1:6).
Εάν νομίζεις ότι έχεις δει κάποιον άγγελο, τότε να πας να σε δει ένας γιατρός ή καλύτερα ένας ψυχολόγος, γιατί κάτι άλλο είδες κι όχι άγγελο.
Πολλές φορές μεταχειριζόμαστε την έκφραση : «Αυτός είναι άγγελος» για να δώσουμε έμφαση ομορφιάς σε κάποιο πρόσωπο, όπως έγινε με τη συνάντηση δύο κυριών έπειτα από πολλά χρόνια. Η μία ρωτάει την άλλη : «Πώς περνάς, παντρεύτηκες;» «Ναι, παντρεύτηκα έναν άγγελο». «Εσύ παντρεύτηκες;», ρωτάει η άλλη. «Ναι, αλλά όπως φαίνεται, είσαι πιο τυχερή από μένα, γιατί ο δικός μου ζει ακόμα».
Φίλη ψυχή, οι άνθρωποι δε γίνονται άγγελοι ούτε οι άγγελοι άνθρωποι. Στην Κολοσσαείς 1:16 διαβάζουμε : «Μέσω του Ιησού Χριστού έχουν δημιουργηθεί τα πάντα, τα ορατά και τα αόρατα». Το καθένα να υπηρετεί κάποιο σκοπό. Γι’ αυτό, ας ζητάμε καθημερινά τη σοφία του Θεού να μπορούμε να διακρίνουμε τα δημιουργήματα από το Δημιουργό τους, το μόνο μεσίτη της Καινής Διαθήκης και να δοξάζουμε το Θεό για τον αρμονικό τρόπο που κινούνται κι εργάζονται τα πάντα και οι πάντες μέσα κι έξω από τον πλανήτη μας!
5:22. «Να μη χειροτονείς βιαστικά κανέναν ούτε να γίνεσαι συμμέτοχος σε ξένες αμαρτίες. Να διατηρείς τον εαυτό σου αγνό».
Ο Απόστολος συνεχίζει να δίνει οδηγίες στον Τιμόθεο. Θέλει να αφήσει πίσω του έναν ολοκληρωμένο εργάτη στο έργο που του έχει εμπιστευτεί. «Μη χειροτονείς βιαστικά κανέναν». Μην αφήνεις τον ενθουσιασμό σου να σε παρασύρει, γιατί στη βιασύνη σου μπορεί να κάνεις λάθος και να χειροτονήσεις κάποιον που δεν είναι κατάλληλος να κάνει ένα τόσο λεπτό έργο. Και τότε, δε θα κατηγορήσουν αυτόν, αλλά εσένα που τον επέλεξες για διάκονο. Στη δεύτερη επιστολή του Ιωάννου, εδάφια 10 και 11, διαβάζουμε ότι : «ο Θεός μάς καθιστά υπεύθυνους με το να δίνουμε ποιμενικές θέσεις σε ανθρώπους που δεν έχουν ολοκληρωθεί στην αλήθεια και των οποίων η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας είναι αλλού τοποθετημένα. είναι ξένοι προς το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας».
«Μη γίνεσαι συμμέτοχος σε ξένες αμαρτίες».
Γιατί τότε παρασύρεσαι και πηγαίνεις με τα νερά του Σατανά και όχι με τις οδηγίες του Κυρίου μας που είναι καταγεγραμμένες μία προς μία στο Λόγο του Θεού.
«Να διατηρείς τον εαυτό σου αγνό».
Αγνός θα πει ψυχικά και ηθικά καθαρός, αψεγάδιαστος. Για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο πρέπει να κάνουμε λουτρό καθημερινά μέσα στο Λόγο του Θεού (Εφεσ. 5:26) και ν’ αφήσουμε το Πνεύμα Του να κάνει το έργο Του στις καρδιές μας.
5:23. «Στο εξής να μην πίνεις πια σκέτο νερό, αλλά να κάνεις χρήση λίγου κρασιού για το στομάχι σου και για τις συχνές αρρώστιες σου».
Φαίνεται ότι ο Τιμόθεος είχε προβλήματα με την υγεία του κι αυτή εδώ, θα λέγαμε, δεν είναι απλά μια συμβουλή απ’ τον πρεσβύτερο στο νεώτερο, αλλά μια ορθή συνταγή, εάν σκεφθούμε ότι τα νερά της περιοχής ήταν γεμάτα από αλκαλικές ουσίες και τα κρασιά που έκαναν τότε μπορούσαν να διορθώσουν κάπως το πρόβλημα. Μερικοί παρερμηνεύουν το εδάφιο αυτό και πίνουν μέχρι μέθης. Και τι κάνουν; Το χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για την κατάσταση που βρίσκονται κι έπειτα το συστήνουν και σε άλλους. Λυπάμαι. Αυτό που απ’ τη μεριά μου μπορώ να πω, είναι ότι : «Κ ά θ ε παρερμηνεία της Γραφής έχει άσχημες συνέπειες».
5:24. «Μερικών ανθρώπων οι αμαρτίες είναι ολοφάνερες και σε οδηγούν αμέσως στη σωστή κρίση γι’ αυτούς. Μερικών άλλων, όμως, αποκαλύπτονται αργότερα».
Ο μεθυσμένος που παραπατάει στο δρόμο δε χρειάζεται κανένα να μας ανακοινώσει ότι είναι αμαρτωλός. Η συμπεριφορά του αποκαλύπτει την ηθική του κατάσταση. Οι αμαρτίες του είναι φανερές και τον οδηγούν στην κρίση. Δεν μπορεί κάποιος να εμπλέκεται σε κακοήθεις συνήθειες χωρίς να γίνεται γνωστή η ενοχή του.
Άλλοι πάλι καταφέρνουν να κρύβουν τις αμαρτίες τους, γιατί δεν έχει επηρεαστεί το σώμα τους, όπως των μεθυσμένων. Αλλά, έρχεται η Ημέρα που θα αποκαλυφθούν όλα και τότε θα εισπράξουν την αμοιβή που τους ανήκει. Μην ξεγελιέστε, ό,τι σπείρουμε θα θερίσουμε.
5:25. «Το ίδιο και τα καλά έργα είναι ολοφάνερα, μα κι εκείνα που δεν είναι, δεν μπορούν να μείνουν για πάντα κρυμμένα».
Υπάρχουν άνθρωποι που με κάθε ευκαιρία προσφέρουν βοήθεια στο φτωχό και ανήμπορο συνάνθρωπό τους. Μιλώ για ανθρώπους μετριόφρονες που απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Γνωρίζουν και γεύονται αυτό που διαβάσουμε στις Πράξεις των Αποστόλων 20:35, «Είναι ευτυχέστερο να δίνει κανείς παρά να παίρνει». Είναι πλούσιοι σε καλά έργα κι ο πλούτος αυτός είναι ο καλύτερος. Υπάρχουν κι άλλοι που είναι συνεσταλμένοι και ζουν μια ταπεινή ζωή φοβούμενοι τον Κύριο. Άνθρωποι που επιδιώκουν να κάνουν το θέλημα του Θεού, αλλά δεν είναι σε τόσο καλή οικονομική κατάσταση. Όταν όμως έρθει η Ημέρα της αποκάλυψης, όλα θα βγουν στο φανερό και τότε ο καθένας μας θα πάρει την αμοιβή του.
Προσωπικά, το καλωσόρισμα Του μου αρκεί : «Έμπα στη χαρά του Κυρίου». Τι πιο όμορφο απ’ αυτό!
Κεφάλαιο 6ο
Αυτάρκεια και ο κίνδυνος του πλουτισμού
6:1. «Όσοι βρίσκονται κάτω από ζυγό δουλείας, να θεωρούν τους μη χριστιανούς κυρίους τους, άξιους για απόδοση κάθε τιμής, για να μην κακολογείται το όνομα του Θεού και η διδασκαλία του Ευαγγελίου».
Πρέπει να θυμόμαστε ότι μιλάμε για μια περίοδο που πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς ήταν δούλοι. Οι καταστάσεις που επικρατούσαν στην κοινωνία ήταν τέτοιες που υπήρχαν περισσότεροι δούλοι παρά ελεύθεροι. Ακόμη και όταν το Ευαγγέλιο είχε αρχίσει να διαδίδεται σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία δε βλέπουμε καμιά κίνηση απ’ τη μεριά των Χριστιανών ηγετών να επιδιώκει την ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος που επικρατούσε, και τούτο, είχε μια καλή αιτία. Τόσο οι πολιτικές συνθήκες όσο και οι οικονομικές καταστάσεις ήταν τέτοιες τον παλαιό εκείνο καιρό που οι δούλοι ειδωλολάτρες με Χριστιανούς αφέντες βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση από κάθε άλλη εποχή που θα μπορούσαν να ζουν ως ελεύθεροι. Με το πέρασμα όμως των χρόνων και καθώς οι λαοί δέχονταν το Ευαγγέλιο, οι δούλοι απέκτησαν την ελευθερία τους. Έτσι ο Απόστολος δε μιλάει για μισθωτούς «υπηρέτες», αλλά για «δούλους που βρίσκονταν κάτω από ζυγό». Μάλιστα, μας τους συστήνει ως ικανοποιημένους. Κάποιος ίσως έλεγε : «πώς μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αφού ό,τι έπαιρναν ήταν τόσο λίγο;» Φαίνεται πως ο Χριστός γεμίζει όλα τα κενά μέσα στον άνθρωπο και δεν του λείπει τίποτε. Αυτό μας θυμίζει τα λόγια που είπε ο Απόστολος:
Το μυστικό του Χριστιανού
«Ξέρω να ζω με στέρηση
να ζω με αφθονία
νάμαι χορτάτος! Να πεινώ…
να ζω μ’ ευχαριστία!!!» (Φιλ. 4:11,12).
Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να ακολουθούν το πνεύμα της νουθεσίας που μας δίνεται εδώ : «Όλοι όσοι βρίσκονται κάτω από ζυγό δουλείας, να θεωρούν τους μη χριστιανούς κυρίους τους άξιους για απόδοση κάθε τιμής, για να μην κακολογείται το όνομα του Θεού και η διδασκαλία του Ευαγγελίου».
6:2. «Εκείνοι, πάλι, που έχουν πιστούς κυρίους, ας μην τους καταφρονούν επειδή είναι αδελφοί, αλλά να εργάζονται ακόμη περισσότερο, ακριβώς επειδή είναι πιστοί και αγαπητοί αυτοί που απολαμβάνουν τον καρπό της υπηρεσίας τους. Αυτά να διδάσκεις και να προτρέπεις».
Ένας Χριστιανός εργάτης οφείλει να προσφέρει περισσότερα απ’ το μισθό που παίρνει, ιδιαίτερα όταν ο εργοδότης του είναι Χριστιανός. Επίσης, δεν πρέπει ποτέ να εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι, επειδή ο εργοδότης του είναι Χριστιανός θα πρέπει να αποδίδει λιγότερο. Τουναντίον, επειδή ανήκουν και οι δυο τους στο σώμα της Εκκλησίας πρέπει να αποδίδουν πιστά, «διότι πιστοί κι αγαπητοί είναι όλοι εκείνοι που απολαμβάνουν τον καρπό της υπηρεσίας τους. Αυτά να διδάσκεις και να προτρέπεις».
6:3. «Αν κανείς διδάσκει διαφορετικά και δεν αποδέχεται την ανόθευτη διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τη διδασκαλία που οδηγεί στην ευσέβεια, σημαίνει ότι ο νους του έχει σκοτιστεί από αλαζονεία και δε γνωρίζει τίποτε».
Πού μπορεί κανείς να βρει τη διδασκαλία του Κυρίου μας; Στα τέσσερα Ευαγγέλια. Αυτά που ο Κύριος δίδαξε όταν ήταν εδώ αυτοπροσώπως, θα έπρεπε να καθοδηγούν τη συμπεριφορά του καθενός μας απέναντι του άλλου και τη στάση μας απέναντι του Θεού. Όλα όσα ο Κύριος είπε στους μαθητές Του είναι για μας, τους μαθητές των μαθητών Του. Εάν κάποιος αρνείται τα λόγια Του, «αυτός είναι φουσκωμένος από αλαζονεία (= υπερβολική έπαρση) και δε γνωρίζει τίποτε». Πολλοί από τους οποίους…6:4. «… ο νους τους έχει σκοτιστεί από αλαζονεία και δε γνωρίζει τίποτε, αλλά κατέχεται από μανία για συζητήσεις και λογομαχίες, από τις οποίες προκαλούνται φθόνος, φιλονικία, δυσφημήσεις, καχυποψίες».
Πολλοί κολλούν πάνω σε δύο – τρεις λέξεις κι επιμένουν σ’ αυτές, σα να ήταν το μόνο θέμα που αφορά την ψυχή του ανθρώπου, προκειμένου ν’ αφήσουν το Λόγο να τους μιλήσει και να ξεδιαλύνει τα σκοτεινά σημεία της ψυχής τους. Έτσι αρχίζουν οι λογομαχίες και καταλήγουν σε πράγματα που δυσφημίζουν το όνομα του Κυρίου. Και τι λέει ο Απόστολος πάνω σ’ αυτό το θέμα της «εμμονής;» Το επόμενο εδάφιο μας δίνει την απάντηση.
6:5. «Όλα αυτά είναι ανώφελες συζητήσεις ανθρώπων που έχουν διεφθαρμένο το νου τους και στερούνται την αλήθεια. Αυτοί νομίζουν πως η ευσέβεια είναι μέσον απόλαυσης υλικού κέρδους. Σε προτρέπω, λοιπόν, να διαχωρίσεις τη θέση σου από αυτούς τους ανθρώπους».
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν διεφθαρμένο μυαλό που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Το μυαλό τους ψάχνει μόνο για αντιρρήσεις όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα.
Επιπλέον, πιστεύουν ότι η ευσέβεια είναι μέσο για απόλαυση υλικού κέρδους και μετατρέπουν την αποστολή τους σε κερδοφόρα επιχείρηση. Γι’ αυτό και βλέπουμε παζάρια, λαχνούς, εμπορεύματα παντός είδους στις μέρες μας. Και σ’ αυτό το σημείου ο Απόστολος βοά και με πολύ πόνο ψυχής μάς προτρέπει «να κρατηθούμε μακριά από αυτούς τους ανθρώπους. να διαχωρίσουμε τη θέση μας».
Οι ευλογίες του Θεού, τόσο οι πρόσκαιρες όσο και οι πνευματικές, δε σταμάτησαν να καλύπτουν τις ανάγκες μας και γι’ αυτό οι καρδιές μας θα πρέπει να είναι πάντα στραμμένες με ευγνωμοσύνη στο Δημιουργό και Προμηθευτή μας. Είναι αίσχος να μας διακρίνει η απληστία (= αχορτασιά). Αυτό δυστυχώς είναι το πνεύμα που κυριαρχεί στο φυσικό άνθρωπο. Το πνεύμα της απληστίας και ανησυχίας. Υπάρχει μια ιστορία ενός γεωργού που σκέφθηκε να δώσει ένα μάθημα στους πατριώτες του. Μια μέρα, λοιπόν, ο γεωργός αυτός έβαλε μια πινακίδα στο οικόπεδο που ήταν δίπλα στο σπίτι του με τα εξής λόγια : «Το οικόπεδο αυτό προσφέρεται δωρεάν στον άνθρωπο που είναι απόλυτα ικανοποιημένος απ’ τη ζωή του». Μια μέρα χτύπησε κάποιος το κουδούνι της πόρτας του γεωργού. Ο γεωργός τον καλωσόρισε κι ο επισκέπτης χωρίς να χάσει χρόνο του είπε ότι είδε την πινακίδα με τη δωρεάν προσφορά του οικοπέδου και ότι αυτός (ο επισκέπτης) ήταν απόλυτα ικανοποιημένος. Η ζωή του ήταν πλήρης. Ο γεωργός, τότε, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε : «Φίλε, αφού είσαι απόλυτα ικανοποιημένος γιατί ζητάς το οικόπεδό μου;» Αυτή είναι η καρδιά του φυσικού ανθρώπου. Ζητάει διαρκώς. Ξεχνάει ότι σε λίγο χρόνο θα φύγει και ότι τίποτε δε θα πάρει μαζί του. Ακόμη το διαβατήριό του θα αναφέρει μόνο την προέλευσή του με κατεύθυνση ά γ ν ω σ τ η …
6:6,7. «Το να έχει κανείς ευσέβεια και να αρκείται σ’ αυτά που έχει είναι πλούτος που δεν εξαγοράζεται με τίποτε. Άλλωστε δε φέραμε τίποτε στον κόσμο με τη γέννησή μας και είναι φανερό πως ούτε και μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτε με το θάνατό μας».
Η θεοσέβεια συνοδεύεται από την αυτάρκεια. Όλοι οι Χριστιανοί γεύονται μαζί με τον απόστολο Παύλο το δώρο εκείνο που ο Θεός δίνει στον άνθρωπο και τον κάνει να είναι ικανοποιημένος με ό,τι έχει. Πίσω και πάνω απ’ όλα αυτά βρίσκεται το Πνεύμα του Θεού που μας δίνει την ικανοποίηση και πληροί τα κενά της ψυχής μας.
Το μόνο πράγμα που μπορούμε να πάρουμε φεύγοντας απ’ αυτή τη ζωή είναι η σφραγίδα του Δημιουργού στο μέτωπό μας, η οποία δε φαίνεται από φυσικό μάτι. Είναι η σφραγίδα Του στο διαβατήριό μας μέσα στο οποίο αναγράφεται η μεταστροφή μας στο Χριστό, η πορεία της Χριστιανικής ζωής μας και ο τελικός προορισμός μας με κατεύθυνση τον Ουρανό, την Άνω Ιερουσαλήμ! Το χώρο που θα ήθελα, φίλη ψυχή, να σε συναντήσω.
6:8,9,10. «Εφόσον λοιπόν έχουμε τροφές και ενδύματα, θα αρκεστούμε σ’ αυτά. Διαφορετικά, εκείνοι που θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό και σε παγίδα και σε πολλές βλαβερές επιθυμίες που βυθίζουν τους ανθρώπους στον όλεθρο και στην απώλεια. Γιατί πράγματι η ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία. Και είναι η λαχτάρα του χρήματος που κυρίεψε μερικούς και ξεστράτισαν από την πίστη και κατατρύπησαν τους εαυτούς τους με πολλά βάσανα».
Εάν έχουμε τροφή, ρούχα και στέγη πάνω απ’ το κεφάλι μας πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι. Όταν η φύση αρκείται σε λίγα, η χάρη πρέπει να αρκείται σε λιγότερα. Τα αναγκαία στη ζωή είναι εκείνα που κάνουν τη ζωή του Χριστιανού πλούσια, όταν μάλιστα, συνειδητοποιήσουμε ότι εδώ είμαστε επισκέπτες.
Λένε, ότι ένας Αμερικανός τουρίστας μια μέρα επισκέφτηκε έναν Ισπανό ζωγράφο του οποίου τα έργα θαύμαζε από παιδί. Στο στούντιο του ζωγράφου παρατήρησε ότι υπήρχαν μόνο ένα κρεβάτι, μια καρέκλα κι ένα τραπέζι. Τότε ο επισκέπτης στράφηκε στο ζωγράφο και τον ρώτησε : «Πού είναι τα έπιπλά σας;» Κι ο ζωγράφος του είπε : «Τα δικά σας πού είναι;» «Εγώ, καλέ μου ζωγράφε, είμαι επισκέπτης εδώ», κι ο ζωγράφος του λέει : «Κι εγώ επισκέπτης είμαι. Δε χρειάζεται να φορτίζω τη ζωή μου με σκοτούρες. Θα μπορούσα να κάνω περισσότερους πίνακες, να αποκτήσω περισσότερα χρήματα, να έχω ένα καλύτερο στούντιο με ωραία έπιπλα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τότε θα ‘δινα τη ζωή μου στην ύλη και το χρήμα. Θα ξεχνούσα ποιος είναι ο απώτερος σκοπός στη ζωή μου και η ψυχή μου θα ’μενε ατροφική. Ξέρω ότι το χρήμα παρασύρει τον άνθρωπο σε άσχημες επιθυμίες και γίνεται η πηγή κάθε κακού».
Ο επισκέπτης, αφού πήρε τον πίνακα από τα χείλη του ζωγράφου, αναχώρησε με νέα άποψη.
Τελικές προτροπές
6:11. «Εσύ, όμως, που είσαι άνθρωπος του Θεού, αυτά τα πράγματα να τα αποφεύγεις και να επιδιώκεις τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστη, την αγάπη, την υπομονή, την πραότητα».
Ο Απόστολος προσφωνεί τον Τιμόθεο «άνθρωπο του Θεού». Τι όμορφη επωνυμία! Είναι ένας θείος τίτλος που κανείς δε θα ‘θελε να στερείται. Εύχομαι να μην φέρουμε μόνο τον τίτλο αλλά και να τον αντιπροσωπεύουμε επάξια. Τι κάνει εδώ ο Απόστολος; Του συνιστά να μην επιδιώκει το χρήμα που μπορεί να τον οδηγήσει σε δρόμους έξω από το έργο του Θεού. Θέλει να τον προστατεύσει από κοσμικές επιθυμίες. Τον προτρέπει να εστιάσει την προσοχή του «στη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστη, την αγάπη, την υπομονή, την πραότητα».
1) Τη δικαιοσύνη που έχει να κάνει με τη συμπεριφορά μας απέναντι των συνανθρώπων μας. Μάταιο να μιλάμε για δικαιοσύνη, όταν η ίδια η δικαιοσύνη δε βρίσκεται μέσα μας. Να διακηρύττουμε ότι «ο Κύριός μας έγινε κατάρα για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη ενώπιον του Θεού». Ο Χριστιανός πρέπει να χαρακτηρίζεται ως «Χριστιανός» απ’ τη δικαιοσύνη που βρίσκεται μέσα του και εκδηλώνεται σε όλες τις φάσεις της ζωής του.
2) Την ευσέβεια ή θεοσέβεια που έχει να κάνει με τη συμπεριφορά μας απέναντι του Θεού.
3) Την πίστη που μιλά για την εμπιστοσύνη μας στο Θεό, ο Οποίος μας αξιώνει να βασιζόμαστε σ’ Εκείνον που κάνει τα αδύνατα δυνατά.
4) Την αγάπη που πιστά ακολουθεί Εκείνον που πρώτα μας αγάπησε κι πρόσφερε το Γιο Του για τις αμαρτίες μας.
5) Την υπομονή να αντέχουμε τα χτυπήματα που ο Θεός επιτρέπει μαζί με τους εμπαιγμούς και τις κατηγόριες των ανθρώπων.
6) Την πραότητα να είμαστε κάτοχοι της ψυχής μας κι όχι ο εχθρός.
6:12. «Να αγωνίζεσαι τον καλό αγώνα της πίστης. Να παραμείνεις σταθερός στο δρόμο της αιώνιας ζωής για την οποία και προσκλήθηκες κι έδωσες την καλή σου ομολογία μπροστά σε πολλούς μάρτυρες».
Συνιστά στον Τιμόθεο αρχικά, όπως και σε όλους εμάς, να αγωνιστούμε τον καλό αγώνα της πίστης. Ο Παύλος λέει : «Τον καλό αγώνα τον αγωνίστηκα, το δρόμο τον τελείωσα, την πίστη τη διατήρησα. Τώρα πια μένει φυλαγμένο για μένα το στεφάνι της δικαιοσύνης που, την ημέρα εκείνη, θα μου το απονείμει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους εκείνους που έχουν αγαπήσει τον ερχομό Του» (Β’ Τιμ. 4:7,8).
Το στεφάνι της δόξας
Πίσω απ’ τ’ αστέρια, τον ουρανό,
ο Κύριος στέκει, με Χέρια απλωμένα
το στεφάνι της νίκης να δώσει
στα παιδιά που δεχτήκαν τη φωνή του Ποιμένα!
«Να παραμείνεις σταθερά στο δρόμο της αιώνιας ζωής». Όλοι οι πιστοί αποκτούν το δικαίωμα της αιώνιας ζωής απ’ τη στιγμή που θα δεχτούν με πίστη τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό τους Σωτήρα. Κι αυτό μας το επιβεβαιώνει ο Ίδιος ο Χριστός σε πολλά εδάφια του Ευαγγελίου. Εμείς θα αρκεστούμε στα επόμενα :
«Σας βεβαιώνω πως πράγματι, όποιος ακούει το λόγο μου και πιστεύει σ’ Εκείνον που μ’ έστειλε, έχει ζωή αιώνια και δεν πρόκειται να κριθεί, αλλά έχει κιόλας μεταβεί από το θάνατο στη ζωή» (Ιωάν. 5:24).
«Και όπως ύψωσε ο Μωυσής το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Γιος του ανθρώπου, ώστε να μη χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3:14,15).
«Όποιος πιστεύει στο Γιο έχει ζωή αιώνια. Όποιος όμως δεν πιστεύει στο Γιο δε θα γευθεί ζωή, αλλά η οργή του Θεού συνεχίζει να παραμένει επάνω του» (Ιωάν. 3:36).
Έτσι, η αιώνια ζωή αρχίζει απ’ τη στιγμή της μεταστροφής μας στο Χριστό. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος νιώθει το βάρος των αμαρτιών του και ζητάει απ’ το Χριστό συγχώρηση (Α’ Ιωάννη 1:9). Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος περνάει απ’ το σκοτάδι στο φως κι από το θάνατο στη ζωή. Είναι η στιγμή που γίνεται η Πρώτη Ανάσταση, από το μνήμα της αμαρτίας (Αποκ. κεφ. 20). Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος αναγεννιέται, γίνεται νέος άνθρωπος. και για να μεγαλώσει, χρειάζεται πνευματική τροφή που μπορεί να πάρει μέσα απ’ την Καινή Διαθήκη. Η πνευματική του αύξηση γίνεται σταδιακά (Α’ Πετρ. 2:2). Πρώτα, λέει ο Απ. Πέτρος, παίρνουμε γάλα κι έπειτα στερεά τροφή. Στο αρχαίο κείμενο διαβάζουμε : «Επιλαβού της αιωνίου ζωής». Άρπαξε αυτήν την ευκαιρία που σου προσφέρεται δωρεάν, κάνε την πρακτική στη ζωή σου. Όσο συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι κρυμμένη με το Χριστό στο Θεό, τόσο πιο πολύ αποφεύγεις τις απολαύσεις και τους θησαυρούς του κόσμου τούτου. Όταν ενωθείς με το Χριστό, ο Οποίος είναι ζωή αιώνια, όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή σου είναι ασήμαντα.
Να θυμάσαι ότι «έδωσες την καλή σου ομολογία μπροστά σε πολλούς μάρτυρες» και δεν πρέπει να ανακαλέσεις, όπως ο Κύριος δεν ανακαλεί τις υποσχέσεις Του (Ρωμ. 11:29). Μιας κι έβαλες το χέρι σου στο αλέτρι, μόνο μπροστά μπορείς να κοιτάζεις. Έτσι οι άνθρωποι θα δουν τα καλά σου έργα και θα δοξάσουν το Θεό (Ματθ. 5:16).
6:13-16. «Έτσι, μπροστά στο Θεό που χορηγεί ζωή στα πάντα και μπροστά στον Ιησού Χριστό που επιβεβαίωσε την ομολογία του με τη μαρτυρία του κατά τη δίκη του από τον Πόντιο Πιλάτο, σου παραγγέλλω : την εντολή που πήρες να την τηρήσεις ακηλίδωτη και αψεγάδιαστη μέχρι το δεύτερο ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποία, όταν έρθει ο κατάλληλος γι’ αυτήν καιρός, θα την αποδείξει αληθινή ο μακάριος και μόνος κυρίαρχος Θεός που είναι ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και ο Κύριος των κυρίων. Και είναι Αυτός ο μόνος που είναι αθάνατος και κατοικεί σε φως απρόσιτο. Τον Οποίο κανένας άνθρωπος δεν είδε μα ούτε και μπορεί να Τον δει. Σ’ Αυτόν ανήκει και η τιμή και η αιώνια κυριαρχία. Αμήν».
Ο Απόστολος εδώ δίνει μια πάρα πολύ σοβαρή εντολή. Μια εντολή που δίνεται μπροστά στο Θεό και τον Ιησού Χριστό : «Να τηρήσεις το Λόγο του Θεού ακηλίδωτο και αψεγάδιαστο, μέχρι το δεύτερο ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Όπως ο Ίδιος ο Χριστός είχε έρθει να αποκαλύψει την αλήθεια, έτσι κι εμείς πρέπει να γίνουμε ομολογητές του ονόματός Του στο συνάνθρωπό μας. Το έργο του Τιμόθεου, όπως και του καθενός μας, πρέπει να ταυτίζεται με την ομολογία μας.
Ο ευλογημένος Κύριός μας έδωσε μια καλή ομολογία μπροστά στον Πιλάτο. Δεν κράτησε τίποτε απ’ την αλήθεια, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε το σταυρό. Άλλωστε, εκεί έπρεπε να καταλήξει για τη σωτηρία τη δική σου και τη δική μου. Κι εμείς καλούμαστε να δώσουμε μια καλή ομολογία. Έχουμε στρατευτεί έως την ημέρα που θα ξανάρθει. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Προσέξτε τι λέει για το δεύτερο ερχομό Του : «Την εντολή που πήρες, όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός θα την αποδείξει αληθινή ο μακάριος και μόνος κυρίαρχος Θεός που είναι ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και ο Κύριος των κυρίων».
Αυτή εδώ είναι μια αξιοπρόσεκτη έκφραση : «Ο Κύριος θα ξανάρθει στο δικό Του χρόνο». Το χρόνο που Εκείνος θεωρεί κατάλληλο. Κι αυτός ο χρόνος φαίνεται να είναι πλησίον. Αν ρίξουμε μια ματιά σε όσα συμβαίνουν στον ταραγμένο πλανήτη μας θα πάρουμε την απάντηση.
«Ο μακάριος και μόνος κυρίαρχος». Μακάριος είναι εκείνος που έχει βρει την απόλυτη ευτυχία και γαλήνη. Είναι εκείνος που έχει ευλογηθεί άνωθεν. Και τέτοιος δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσα στους βασιλιάδες της γης. Είναι τόσο πολύ μπερδεμένοι με το δήθεν αξίωμα και τις ψεύτικες πολιτικές τους αρχές που αδυνατούν να εφαρμόσουν τα πράγματα που πιστεύουν ότι είναι για τη βελτίωση της ανθρωπότητας. Όταν όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός βασιλεύσει, τότε θα είναι ο μόνος Κυρίαρχος που δεν έχει μόνο την επιθυμία να κάνει το καλό, αλλά έχει και τη δύναμη της εξουσίας να το κάνει. Τότε, όλες οι βασιλείες του κόσμου θα αποτελέσουν ένα βασίλειο. Το Βασίλειο του Θεού και Χριστού!
«Αυτός είναι ο μόνος που είναι αθάνατος και κατοικεί σε φως που είναι απρόσιτο!»
Αυτός είναι η πηγή της ζωής. Όλοι οι άλλοι προέρχονται απ’ Αυτόν. Αυτός είναι το «φως» και κανείς δεν μπορεί να το πλησιάσει, εκτός από αυτούς που ανήκουν στο Χριστό. Αυτοί μπορούν να βλέπουν τη λάμψη του και να την απολαμβάνουν με ειρήνη.
«Η τιμή και η αιώνια κυριαρχία ανήκουν Σ’ Αυτόν». Είναι δικά Του. Αυτός άνοιξε τις πύλες της ζωής στον αμαρτωλό.
6:17. «Στους πλούσιους του κόσμου τούτου να παραγγέλλεις να μην είναι υπερήφανοι ούτε να στηρίζουν την ελπίδα τους στον αβέβαιο πλούτο, αλλά στο Ζωντανό Θεό, ο Οποίος μας παρέχει τα πάντα με αφθονία για να τα απολαμβάνουμε».
Ο Απόστολος δεν παύει να δίνει εντολές και συμβουλές στο νεαρό εργάτη του Ευαγγελίου, Τιμόθεο. Αυτή τη φορά του μιλάει για τους πλούσιους και τον πειρασμό στον οποίο μπορεί να υποπέσουν με το να βλέπουν τους φτωχούς από ψηλά, σα να ήταν ο πλούτος τους δικό τους κατόρθωμα. Ξεχνούν ότι όλα όσα έχουμε μας έχουν δοθεί απ’ το Θεό. Του συνιστά να τους προειδοποιήσει από τη μάταιη εμπιστοσύνη που έχουν για τον πλούτο. Ο πλούτος είναι αβέβαιος. Τη μια μέρα είναι στα χέρια μας και την άλλη κάνει φτερά. Βοήθησέ τους να εμπιστευθούν το Θεό που δίνει τα πάντα με αφθονία για να τα απολαμβάνουμε.
6: 18,19. «Να τους παραγγέλλεις ακόμη να κάνουν αγαθοεργίες, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να μεταδίδουν με ευχαρίστηση στους άλλους από τα αγαθά τους, να είναι γενναιόδωροι εξασφαλίζοντας έτσι για τους εαυτούς τους ένα καλό θεμέλιο για το μέλλον, για να απολαύσουν την αιώνια ζωή».
Καθώς ο πλούσιος απολαμβάνει τα αγαθά του, αρχίζει να σκέπτεται ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή. Η ζωή της απόλαυσης! Ο Απόστολος όμως διαφωνεί με αυτό που ακούει και λέει : «Αυτό δεν είναι ζωή, αλλά κόλαση!» Αν πραγματικά θέλεις να δεις τη ζωή στην πιο όμορφή της όψη, τότε δώσε ό,τι ο Θεός σου έχει εμπιστευθεί για την ευλογία των άλλων. Εάν είσαι Χριστιανός, προσπάθησε να είσαι πλούσιος σε καλά έργα. Προσπάθησε να αποταμιεύεις τους θησαυρούς σου στον ουρανό. Θα τους βρεις μπροστά σου. Ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη.
6:20,21. «Ω Τιμόθεε, φύλαξε εκείνο που σου είναι εμπιστευμένο αποφεύγοντας τις ανίερες ματαιολογίες και τις αντιγνωμίες που παρουσιάζονται με το προσωπείο «της γνώσης», την οποία επικαλούνται μερικοί με αποτέλεσμα να αστοχήσουν στην πίστη. Η χάρη του Θεού να είναι μαζί σου. Αμήν».
Όλες αυτές οι θεωρίες, που αναδύονται με το προσωπείο της «γνώσης», απομακρύνουν τον άνθρωπο από την απλή διδασκαλία του Χριστού και φέρνουν σύγχυση στο μυαλό. Είπαμε ξανά πως ό,τι έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα της διδασκαλίας του Κυρίου μας είναι από τον εχθρό της ψυχής (Ησαΐα 8:20). Μην το ακολουθείτε.
«Η χάρη Του να είναι μαζί σου».
Η χάρη του Θεού να μας διαφυλάττει απ’ ό,τι μπορεί να μας παρασύρει και να μας κατευθύνει στο δρόμο που Εκείνος έχει χαράξει για μας.
Η χάρη Του να μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε εκείνο που εμείς δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε. Αμήν.
Σπύρος Σ. Ματθαίος