- spyromatthewsworks

Go to content

Main menu:

Η μαρτυρία μου

Ονομάζομαι Σπύρος Ματθαίος. Γεννήθηκα στη Βαρβίτσα της Λακωνίας.  Προέρχομαι  από οικογένεια με οχτώ παιδιά, πέντε μεγαλύτερα αδέρφια και  δύο μικρότερες αδερφές. Ο πατέρας μας σκοτώθηκε σε  ηλικία 31 χρονών,  ενώ η μητέρα μας έφερε ακόμα στα σπλάχνα της το τελευταίο  παιδί. Μετά  το θάνατο του πατέρα μας, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Οι δύο  μεγαλύτεροι αδερφοί μου αναγκάστηκαν να σταματήσουν το γυμνάσιο και να  βοηθήσουν τη μητέρα  μας στα κτήματα, με σκοπό να καλύψουν τις ανάγκες  του σπιτιού μας.
Σε ηλικία 12 ετών, ο μεγαλύτερος αδερφός, μπροστά  στη μητέρα μου με  ρώτησε αν ήθελα να πάω στο γυμνάσιο και  να συνεχίσω  εκείνο που ο ίδιος είχε αφήσει πριν από 10 χρόνια. Αφού τους  κοίταξα  και τους δύο στα μάτια, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό τους απάντησα  θετικά.
Άφησα πίσω το χωριό μου με τους λίγους  ντόπιους και ύστερα  από εξετάσεις μπήκα στο γυμνάσιο. Μετά από έξι χρόνια  αφού αποφοίτησα,  ανέβηκα στην Αθήνα.  
Εκεί υπήρχαν δύο ευκαιρίες, ή να πάω  στο Πανεπιστήμιο ή να φύγω για το ξωτερικό. Διάλεξα τη δεύτερη. Μ’  αυτό τον τρόπο δεν θα βοηθούσα μόνο τον εαυτό μου, αλλά και την  οικογένειά μου, της  οποίας οι ανάγκες ήταν  μεγαλύτερες. Στο προξενείο  γνωρίστηκα με την υποπρόξενο και σε λίγες μέρες πήρα το πρώτο πλοίο για  τη Νέα Υόρκη. Την εποχή εκείνη υπήρχε έλλειψη από  εργατικά χέρια και  έτσι δε δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω δουλειά. Η  ζωή εκεί ήταν πολύ  διαφορετική από εκείνη που ήξερα μέχρι τότε. Στη σκέψη μου ήταν ακόμα  νωπές οι εικόνες από τα θύματα και τις στερήσεις που μας είχε αφήσει ο  Β` Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εμφύλιος σπαραγμός, που σάρωσαν τα  πάντα.  Το υπεραντλαντικό μου εκείνο ταξίδι με είχε φέρει από το θάνατο στη   ζωή. Είχα περάσει από την κόλαση στον Παράδεισο. Ήμουν σ’  ένα χώρο που μου δινόταν κάθε ευκαιρία να προοδεύσω, με  την προϋπόθεση  ότι ποτέ δε θα  παραβίαζα την ελευθερία που μου πρόσφερε η νέα πατρίδα  που με υιοθέτησε.

Η δυνατότητα μετανάστευσης παρέμενε ανοιχτή και  έτσι σε μερικούς μήνες  βρεθήκαμε ξανά όλη η οικογένεια μαζί.  Ήταν  πολύ όμορφα! Σήμερα είμαστε με  γυναίκες, γαμπρούς και εγγόνια, 90  άτομα. Όλοι στη ζωή και αγαπημένοι! Άρχισα, λοιπόν να εργάζομαι σκληρά  και  μεταξύ δουλειάς και σχολείου δε μου  έμενε χρόνος για τίποτα άλλο.  Αυτό ήταν καλό γιατί έτσι μπορούσαμε να  αποταμιεύουμε ένα μεγάλο  ποσοστό από  τους μισθούς μας. Δύο χρόνια αργότερα, ανοίξαμε το πρώτο  εστιατόριο. Οι δουλειές μας πήγαιναν  καλά και έτσι ακολούθησε το  άνοιγμα ενός δεύτερου εστιατορίου και μετά ενός τρίτου και ενός  τέταρτου. Τα πράγματα πήγαιναν θαυμάσια. Στα 32 μου  χρόνια παντρεύτηκα  μια θαυμάσια και όμορφη κοπέλα,  την Κική. Ο Θεός μας χάρισε δύο   εξαίρετα παιδιά, το Δημήτρη και την Κατερίνα. Κάποιος ίσως να πει πως   είχαμε ό,τι πιο όμορφο μπορεί να φέρει η ζωή σε οποιονδήποτε, μέχρι  εκείνη τη στιγμή. Αυτό όμως δεν αληθεύει, γιατί  μέσα στην ψυχή μου  υπήρχε ένα μεγάλο  κενό. Ως αρχηγός ή αν θέλετε ως κύριος προμηθευτής  των υλικών αγαθών στο σπίτι μας, έψαχνα να βρω τι ήταν  ακριβώς εκείνο  που έλειπε από τη ζωή μου και με ποιον τρόπο θα το αποκτούσα για να το  φέρω στο σπίτι και να το μοιραστώ με την οικογένειά μου.  Μελετούσα  καθημερινά τη Γραφή και  πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Έψαχνα...  Βλέπετε η ψυχή του ανθρώπου έχει φτιαχτεί για την αιωνιότητα και  δεν  μπορεί να ησυχάσει ωσότου βρει  αυτό που χρειάζεται.Μια μέρα λοιπόν, στη  δουλειά μου το  τηλέφωνο άρχισε να χτυπά επίμονα. Στην  άλλη άκρη της  γραμμής ήταν η γυναίκα  μου που με ρωτούσε αν μπορούσε με τα  παιδιά να  πάει να παρακολουθήσει μια βιβλική μελέτη. Η απάντηση μου ήταν  αρνητική  εκτός από την περίπτωση που η  μελέτη θα γινόταν σε ανοιχτό χώρο και  όχι σε κάποιο χώρο εκκλησίας.

Η γυναίκα μου τότε με   καθησύχασε, λέγοντάς μου πως η μελέτη  
θα  γινόταν σε ανοιχτό χώρο και πως τα  παιδιά θα είχαν την ευκαιρία να  μάθουν  για το Χριστό, μέσα από τη Γραφή και  μέσα από πολλά χριστιανικά  τραγούδια.  
Αν είναι έτσι, της είπα τελικά, μπορείτε να πάτε. Αυτή η  θερινή,  βιβλική μελέτη κράτησε 2 εβδομάδες και  τα παιδιά έμαθαν  πολλές ιστορίες και  τραγουδάκια που μιλούσαν για το Χριστό και την  αγάπη Του. Κοντά στα παιδιά έμαθα κι εγώ να τραγουδώ ό,τι είχαν μάθει.  Ένα απ’  αυτά τα τραγουδάκια με είχε εντυπωσιάσει πραγματικά και κάθε  τόσο  κοιτούσα προς τα πάνω θέλοντας να  δω τον χώρο που ο Κύριος είχε  ετοιμάσει  για μένα. Κοιτούσα με δυνατή νοσταλγία και ένιωθα παράξενα.  Όταν η μελέτη  τελείωσε γυρίσαμε ξανά πίσω στην  εκκλησία και στην  παράδοση που  
ακολουθούσαμε. Βλέπετε, η ανθρώπινη συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση.
Τα  χρόνια περνούσαν και η οικογένεια  μεγάλωνε, μαζί και ανάγκες μας.  Μεταξύ όλων είχαμε 19 αγόρια και κορίτσια και οι επιχειρήσεις έπρεπε να  επεκταθούν.  Μια ημέρα ύστερα από πολλές ενέργειες  βρήκαμε το κατάλληλο  οικόπεδο. Μετά  από ενάμιση χρόνο ανοίξαμε ένα καλοφτιαγμένο  εστιατόριο, οι δουλειές του όμως δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Δόξα στο  όνομα του Κυρίου μας! Άλλες είναι οι σκέψεις των ανθρώπων και άλλο το  θέλημα του Κυρίου μας πολλές φορές.  Η όλη επιχείρηση ήταν μια αποτυχία.  Οι  πελάτες μας ήταν πολύ λίγοι και οι  περισσότεροι από αυτούς  κουβαλούσαν  Ευαγγέλια και είχαν τη συνήθεια να  προσεύχονται πριν από  το φαγητό. Κάπου, κάπου μερικοί από αυτούς με ρωτούσαν  για την πίστη  μου και σε ποιο δόγμα άνηκα. Μια  ημέρα αγόρασα ένα καινούριο Ευαγγέλιο  και άρχισα να το μελετώ πολύ  προσεκτικά. Δεν ήθελα τόσο να μάθω, όσο   να δείξω σε όλους αυτούς που με  πλησίαζαν ότι είχαν πάρει λάθος δρόμο.   Διάβαζα μηχανικά και  τίποτα δεν έμπαινε στο μυαλό μου. Βλέπετε  χρειάζεται ένα διαμάντι για να κόψεις ένα άλλο διαμάντι. Χρειάζεται  το  Άγιο Πνεύμα να ανοίξει τα μάτια της  
ψυχής για να μπορέσουμε να  δούμε την  αλήθεια του Λόγου του Θεού. Οι μαθητές του Ιησού έπρεπε να  περιμένουν,  προσευχόμενοι και δοξάζοντας το Θεό  στο υπερώο μέχρι που η  υπόσχεση του  Θεού εκπληρώθηκε και τους έστειλε το Άγιο Πνεύμα. Η  δύναμη του Αγίου Πνεύματος ήρθε και ερμήνευσε όλα όσα ο  Κύριος τους  είχε διδάξει και όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Ο πρόδρομος του Χριστού,  ο Ιωάννης λέει: «Εκείνος που έρχεται πίσω μου θα σας βαπτίσει με Άγιο   Πνεύμα». Ο Απόστολος Πέτρος λέει χωρίς δισταγμό ότι, «μόνο το Άγιο  Πνεύμα  μπορεί να σας βαπτίσει». Αν δε  βαπτιστούμε άνωθεν είμαστε  ζωντανοί νεκροί.

Άρχισα λοιπόν, κάθε μέρα να χτυπώ την  πόρτα του  Θεού. Η Γραφή λέει, «σε εκείνους που χτυπούν, θα ανοιχτεί  πόρτα και σε  εκείνους που ζητούν, θα  τους δοθεί». Κάθε φορά που δεν καταλάβαινα  κάτι, ο Θεός έστελνε ένα  άνθρωπο που ήξερε καλά τη Γραφή και μου έδινε  την απάντηση. Πολλές φορές  μάλιστα, λόγω της άγνοιάς μου, δεν ήξερα καν  πώς να υποβάλλω τις ερωτήσεις μου. Εκείνος όμως με καταλάβαινε και  χωρίς σχόλια μου έδινε τις απαντήσεις. Αυτό γινόταν για αρκετούς  μήνες.Ένα βράδυ ο Γιάννης που ήθελε να τον  φωνάζουμε γερο-Γιάννη,  έφερε μαζί του τον Κώστα Διρράχη. Εκείνο το βράδυ ο  Γιάννης μετά το  φαγητό με κάλεσε την επόμενη ημέρα να πάω στην εκκλησία τους. Με  πληροφόρησε πως εκείνος θα κήρυττε και πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για  να ανταποδώσει ότι τους είχα προσφέρει. Πριν απαντήσω στην  
πρόσκλησή τους, θέλησα να τους ρωτήσω κάτι που στριφογύριζε στο μυαλό μου. Ο  γερο-Γιάννης που με ήξερε καλά μου είπε: «Μήπως έχεις κάποια ερώτηση;».  
Αμέσως  λοιπόν τους ρώτησα: «Γιατί ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε τους μαθητές  του για να ρωτήσουν τον Ιησού  αν Αυτός ήταν Εκείνος που περίμεναν ή  αν  θα έπρεπε να περιμένουν άλλον;». Και  οι δύο είχαν την ίδια απάντηση,  μια  απάντηση που ένας πατέρας δίνει για να  
ικανοποιήσει το παιδί  του. Όπως  ακριβώς μας λέει ο Απόστολος Παύλος, «πρώτα χρειαζόμαστε γάλα  και καθώς  μεγαλώνουμε, τότε μπορούμε να πάρουμε  στερεά τροφή που έχει  τη δύναμη να μας  στηρίξει». Μου είπαν λοιπόν ότι, η  φυλακή είχε  μεγάλη επίδραση στη ζωή του. Μετά από λίγο καιρό, καθώς άρχισα  να  αυξάνω στη Χάρη και τη γνώση του  Θεού κατάλαβα πως ένας καλός δάσκαλος   πάντοτε παραπέμπει τους μαθητές του  στον Κύριο, τον Αιώνιο Λόγο του  Θεού. Και αυτό ακριβώς είχε κάνει και ο  Ιωάννης.

Μετά απ’  αυτά, δέχτηκα την πρόσκλησή  τους να πάω στη Βιβλική μελέτη το επόμενο  πρωί, και αμέσως μετά έφυγα για  το σπίτι μου. Τα παιδιά μου ήταν ακόμα   ξύπνια όταν έφτασα και μου έκαναν  μεγάλη υποδοχή, «μπαμπά, μπαμπά,   μπαμπά!». Τα πήρα στην αγκαλιά μου, τα  
φίλησα και καθίσαμε όλοι  γύρω από το  τραπέζι της κουζίνας και για λίγο δεν  κάναμε τίποτα άλλο  από το να  κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε. Μας ήταν  αρκετό που είχαμε ο  ένας τον άλλο. Καθώς κοιτούσα τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, η  συνείδησή μου άρχισε να παίζει παιχνίδια. «Συνείδηση», με την  ευκαιρία,  είναι το απομεινάρι της αρχικής δημιουργίας του Θεού. Άρχισα τότε να  σκέπτομαι πως γι’  αυτή την  οικογένεια δεν ήταν τα χρήματα το μόνο πράγμα που είχε  ανάγκη. Κοίταξα την  Κική, η οποία πάντοτε έδινε φαγητό στα  παιδιά με  δύο κουτάλια, το ένα για τη  φυσική τροφή και το άλλο το έβαζε βαθιά   μέσα στην καρδιά της και έβγαζε τα  μαργαριτάρια που είχε εκεί κρυμμένα   για να τους τα δώσει. Κοίταξα ξανά τα  παιδιά και ήξερα πως κάτι τους  έλειπε,  ενώ εκείνα με καληνύχτισαν γιατί ήταν πλέον αργά. Η γυναίκα μου  τότε,  καθισμένη δίπλα μου με παρακάλεσε να  διαβάσω ένα άρθρο που ένας  καλός  κήρυκας είχε γράψει στην τοπική  εφημερίδα. Ο τίτλος του άρθρου  ήταν παρμένος από τις Πράξεις των Αποστόλων  16:31 που λέει : «τι πρέπει  να κάνω για  να σωθώ;». Ύστερα από ένα μεγάλο σεισμό,  φαίνεται πως  όλοι οι άνθρωποι είναι  τρομαγμένοι. Όταν ο δεσμοφύλακας είδε  
τις πόρτες της φυλακής ανοιχτές και τα  δεσμά των φυλακισμένων λυμένα, έσυρε το μαχαίρι του για ν’  αυτοκτονήσει. Πίστευε ότι όλοι είχαν δραπετεύσει. Τότε ο Παύλος του  φώναξε δυνατά: «Μην  κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου,  γιατί είμαστε  όλοι εδώ». Όταν ο δεσμοφύλακας αντίκρισε το θέαμα με όλους τους  φυλακισμένους έμεινε έντρομος. Έπεσε στα γόνατά του και ρώτησε τον Παύλο  και το Σίλα, «τι  πρέπει να κάνω για να σωθώ» και η  απάντηση των  Αποστόλων ήταν, «Πρέπει  να πιστέψεις στο Χριστό και θα σωθείς  και εσύ  και η οικογένειά σου». «Ω, Κύριε», φώναξα, «εύχομαι να υπάρχει εδώ  κάποιο μήνυμα που θα μπορούσε να  ικανοποιήσει την ταραγμένη ψυχή μου».  

Η  ανάλυση που ο κήρυκας έκανε παρακάτω, ήταν θαυμάσια. Μάλιστα, ήταν η  πρώτη φορά στη ζωή μου που προσευχήθηκα στο  Χριστό.Εκείνο το βράδυ  κοιμήθηκα σαν αρνάκι.  Το άλλο πρωί πήγα σε μια   εκκλησία.  Του ζήτησα  να με  προστατεύσει, να με οδηγήσει και να μη μου δώσει τίποτα άλλο  εκτός από τα  πράγματα που έρχονται άνωθεν. Αυτό  έκανε. Μπήκα στο  αυτοκίνητο και καθώς  άρχισα να οδηγώ, ένιωσα την ειρήνη και  τη  συντροφιά του Θεού, όπως ποτέ πριν  στη ζωή μου. Το μόνο πράγμα που   μπορούσα ν’  ακούσω ήταν η μηχανή του αυτοκινήτου μου καθώς προχωρούσα για να βρω  την εκκλησία που με είχαν καλέσει. Είναι παράξενο, αλλά κάποιες  φορές  μπορείς να ακούσεις την ανάσα  του αυτοκινήτου σου, ειδικά όταν δεν το   κακομεταχειρίζεσαι. Εντέλει, έφτασα  στον προορισμό μου. Βγήκα από το   αυτοκίνητο και μπήκα στο χώρο της βιβλικής μελέτης. Εκεί βρήκα 25-30  άντρες  που μελετούσαν τη Γραφή και δόξαζαν το  Θεό. Τι ωραίο πράγμα!  Ποτέ μέχρι τότε  δεν είχα μια παρόμοια εμπειρία.Ο κήρυκας άρχισε να μας  λέει ότι το  ζήτημα της σωτηρίας είναι πολύ απλό.  
Απλά ορισμένοι το  έχουν κάνει πολύ δύσκολο. Ο άνθρωπος έχει αμαρτήσει και βρίσκεται  μακριά από το Θεό, για να  σωθεί πρέπει να επανέλθει και για να  γίνει  αυτό ένας τρόπος υπάρχει, μετάνοια και πίστη στο Χριστό.
Οι πρώτοι  χριστιανοί είχαν μια όμορφη προσευχή την οποία απεύθυναν στον   Παράκλητο, ίσως είναι και η μόνη προσευχή που απευθύνεται στο πρόσωπό  Του.

Λέει, λοιπόν: «Βασιλιά ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αλήθειας, ο  
πανταχού  Παρών και τα πάντα πληρών, ο Θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, έλα  και σκήνωσε μέσα μας και καθάρισέ  μας από κάθε κηλίδα και σώσε αγαθέ  (Θεέ) τις ψυχές μας». Το πρώτο πράγμα που  
ακούμε εδώ είναι η δύναμη της θεότητας και η απανταχού παρουσία της. Μ’  αυτόν τον τρόπο ο αμαρτωλός μπορεί να προσευχηθεί όπου κι αν βρίσκεται.  Βλέπουμε ακόμη ότι ο αμαρτωλός γνωρίζει την αμαρτία του και τις ενοχές  που τον βαραίνουν. Και τι κάνει; Πλησιάζει το Θεό και Του ζητά να τον  καθαρίσει και να έρθει μέσα στη ζωή του. Όταν ο Θεός έρθει μέσα στην  καρδιά μας, τότε γινόμαστε νέο κτίσμα, ένα καινούριο δημιούργημα. Ο  παλιός εαυτός  μας πεθαίνει και στη θέση του  
γεννιέται ένας  καινούριος άνθρωπος (Β`Κορ. 5:17). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης μας  λέει στο 5:24 ότι τώρα έχουμε περάσει από το θάνατο στη ζωή και δεν  πρόκειται  να κριθούμε. Αφού όπως είπαμε προηγουμένως είμαστε καινούρια   δημιουργήματα, πρέπει να  προσαρμοστούμε στη νέα ζωή.

Για να  γίνει αυτό απαιτείται:
1) Μελέτη της Γραφής σε καθημερινή βάση.  
Αυτή είναι η πνευματική τροφή για την  αύξησή μας
2) Προσευχή
3) Κοινωνία με άλλους Χριστιανούς που γνωρίζουν τη Γραφή και
4) Εκκλησιασμός, μόνο εκεί που  κηρύττεται το Ευαγγέλιο και μπορείς να λατρεύεις το Θεό πνευματικά και αληθινά (ειλικρινά).


Μετά  από αυτά η σκέψη μου με έφερε πίσω στη δική μου κατάσταση και την  ανάγκη μου για Σωτήρα. Εκείνη τη στιγμή ο Κώστας Διρράχης άρχισε να  κηρύττει μέσα από τη Γραφή το μήνυμα της μετάνοιας που είχα διαβάσει και  το οποίο συλλογιζόμουν πολύ σοβαρά το προηγούμενο βράδυ. «Εάν  ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας», δε λέει εάν προσευχηθούμε για τις  αμαρτίας μας, αλλά λέει «Εάν ομολογήσουμε τις  
αμαρτίες μας, Αυτός  είναι πιστός και δίκαιος να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας  και να μας  καθαρίσει από κάθε αδικία» (Α΄ Ιωάννου 1:9). Το «ομολογώ» είναι μια λέξη  σύνθετη από το «ομού» και το «λέγω». Ομού θα πει μαζί, συν-λέγω,  που σημαίνει αναγνωρίζω σε συμφωνία με κάποιον άλλο (το Άγιο Πνεύμα). Ας  το διαβάσουμε ξανά. «Εάν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, Αυτός (ο  Χριστός) είναι πιστός και δίκαιος...», εκπληρώνοντας την υποσχόμενη  διακήρυξή Του. Από την άλλη πλευρά, αν  δεν ομολογήσουμε τις αμαρτίας  μας  είναι στη δική Του δικαιοδοσία να μη  μας συγχωρέσει, όπως ένας  δίκαιος δικαστής δεν μπορεί να αφήσει ελεύθερο  έναν εγκληματία.Όταν  λοιπόν εγώ, συνειδητοποίησα το  
μήνυμα της μετάνοιας, έπεσα στα  γόνατά  μου και άρχισα να προσεύχομαι, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, είμαι  αμαρτωλός. Σε  παρακαλώ, έλα στην καρδιά μου και πλύνε  τις αμαρτίες μου  με το πανάγιο αίμα  Σου. Πάρε το τιμόνι της ζωής μου στα  άγια Σου  χέρια και δείξε μου το σωστό δρόμο της ζωής, Κύριε. Ο τρόπος ο  δικός  μου μέχρι τώρα δεν έφερε κανένα  αποτέλεσμα. Μόνο Εσύ μπορείς να  με  βοηθήσεις. Υπόσχομαι ότι δε θα σε  ντροπιάσω». Όταν σηκώθηκα, ένιωθα  πως  δε με βάρυνε τίποτε. Έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Ήμουν ένας άνθρωπος   ελευθερωμένος. Είχα πάρει τη συγχώρεση του Θεού ή καλύτερα τη Χάρη Του.  

Θυμάμαι στα χρόνια του εμφυλίου, ο  βασιλιάς έδινε χάρη σε όσους  
μετανοούσαν.  Εκείνοι που δέχονταν την  προσφορά της χάρης του, έμεναν ελεύθεροι, οι  υπόλοιποι χάνονταν. Έτσι  εγώ δεν είχα πάρει μόνο τη χάρη του  Θεού αλλά  και τη σφραγίδα Του. «Τη  βεβαιότητα της σωτηρίας» (Εφεσίους 1:13). Για  τον αμαρτωλό αυτό είναι το  καλύτερο δώρο. Αυτό είναι το  διαβατήριό  μας για τον ουρανό. Δόξα στο  όνομα του Κυρίου μας! Όταν τελείωσε η  βιβλική μελέτη, γύρισα  πάλι στη δουλειά μου. Εκεί ανακάλυψα ότι είχε  συμβεί ένα δεύτερο θαύμα. Το  εστιατόριο είχε γεμίσει με πελάτες  μέχρι  έξω στα σκαλιά. Η δύναμη του Θεού  
είχε ξεσηκώσει τους πάντες. Ήταν  σαν να  ήξεραν όλοι αυτοί και είχαν έρθει για  να γιορτάσουμε το γεγονός  της  ανάστασής μου, όλοι μαζί. Εγώ έκλαιγα  και ευχαριστούσα το Θεό για  την  απάντηση στις προσευχές μου. Συνέχισα  να κλαίω κατά διαστήματα  για τους 8  επόμενους μήνες. Ήμουν σαν μικρό παιδί που χρειάζεται τροφή  για να μεγαλώσει. Άρχισα να πιάνω, επίσης καθημερινά το σταθμό της φωνής  του Θεού, το Ευαγγέλιο, που μου μιλούσε και μου  ερμήνευε τα πάντα.  Κάποια εδάφια της  Γραφής ήταν για μένα πιο έντονα από κάποια άλλα.  Κοιτούσα πιο πολύ τις απαιτήσεις του Θεού, παρά τις  υποσχέσεις Του. Μερικά μάλιστα εδάφια,  έρχονταν σε αντίθεση με το φυσικό άνθρωπο όπως διαβάζουμε στην  
Αποκάλυψη  στο 10:9. Γρήγορα όμως όλα γίνονταν κατανοητά. Με το να εφαρμόζω τη  Γραφή, ικανοποιούσα την ψυχή μου και οικοδομούσα το πνεύμα μου.
Ήξερα το δικαστικό καθαρισμό (εξαγνισμό) που είχε γίνει με το αίμα του  Ιησού. Ήταν ο καθαρισμός μου ενώπιον του Θεού, καθώς ο Θεός τώρα   κοιτούσε σε μένα, με έβλεπε καθαρισμένο από κάθε κηλίδα αμαρτίας. Τώρα  ήθελα να γνωρίζω αυτά τα πράγματα  
και με πρακτικό τρόπο. Και βρίσκω  πρακτικό καθαρισμό το λουτρό του νερού  μέσω της διδασκαλίας (του Λόγου).  
Διαβάζουμε  στην προς Εφεσίους 5:25,26: «Ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και   πρόσφερε τον εαυτό Του για χάρη της, με  σκοπό να την αγιάσει αφού την  καθάρισε  με το λουτρό του νερού μέσω της διδαχής  
Του». Καθώς ο  Λόγος εφαρμόζεται στην  καρδιά μου και στη συνείδησή μου, με   ελευθερώνει από την αμαρτία. Είμαι  απελευθερωμένος από τη δύναμή της!  Το αίμα με καθαρίζει από την ενοχή της αμαρτίας και το νερό του Λόγου   εφαρμοσμένο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος με καθαρίζει από τη βρωμιά   της αμαρτίας. Το Άγιο Πνεύμα δίνει μαρτυρία ότι αυτό είναι για κάθε  έναν που πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό.  
Μ’  άλλα λόγια και τα τρία: το αίμα, το νερό (ο Λόγος) και το Πνεύμα  συμφωνούν σε ένα πράγμα, «ότι υπάρχει απόλυτη και πλήρης σωτηρία καθώς  και αιώνια ζωή  για κάθε έναν πιστό στο Χριστό». Τώρα  ξέρω ότι έχω τον πραγματικό εξαγνισμό (καθαρισμό) στη ζωή μου με λόγο, έργο  και σκέψη.

Μελετούσα τη Γραφή κάθε μέρα, προσευχόμουν και είχα πνευματική  κοινωνία  όσο πιο πολύ μπορούσα. Πάνω από όλα είχα ανοιχτή γραμμή με τον Κύριο.  Μέχρι τη στιγμή όμως που δέχτηκα τον Κύριο ως προσωπικό μου Σωτήρα, οι   προσευχές μου δεν ανέβαιναν ψηλότερα από το ταβάνι του δωματίου μέσα  στο οποίο προσευχόμουν. Βλέπετε, είχα διδαχτεί να προσεύχομαι στους  δούλους του Κυρίου. Εκείνοι, λοιπόν που σας  
διδάσκουν κάτι τέτοιο  είτε θεληματικά,  είτε άθελά τους, σας διδάσκουν να είστε δουλοπρεπείς  και αυτό είναι κατάρα (Ιερεμίας 17:5). Τους συγχωρώ και εύχομαι  ο  Κύριος να τους ανοίξει τα μάτια πριν να είναι πολύ αργά.
Τώρα  προσεύχομαι στο Θεό Πατέρα που  μου έδωσε ζωή, στο Θεό Γιο που έδωσε τη   ζωή Του για μένα, και στο Θεό Άγιο  Πνεύμα που δημιούργησε μια νέα ζωή   μέσα μου. Με άλλα λόγια, ακολουθώ πιστά το Σύμβολο της πίστης μας.  «Πιστεύω εις έναν Θεόν Πατέρα...Και εις έναν Κύριον Ιησούν  Χριστόν,...Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το ζωοποιόν...». Καθώς μελετούσα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 8:31-32 κατάλαβα αμέσως τι πρέπει να κάνω. Ας το διαβάσουμε μαζί «Εάν εσείς  
μείνετε σταθεροί στο Λόγο μου, (γιατί πολλοί πήγαιναν στο Χριστό και  
έφευγαν)  θα είστε πραγματικά μαθητές μου και θα γνωρίσετε την αλήθεια και η  αλήθεια θα σας ελευθερώσει». Αυτό πρώτα αναφέρεται στους μαθητές (σ’  αυτούς που μάθαιναν), και τι τους λέει; «Εάν μείνετε στο Λόγο μου» αν  με άλλα λόγια κάνουν το Λόγο Του κατοικητήριο της ζωής τους. Όπως ένας  γιατρός που για να πάρει την ειδικότητά του πρέπει  
να μένει στο νοσοκομείο για την «πρακτική άσκηση που απαιτείται», έτσι  
και εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας πρακτική εξάσκηση. Τότε θα μας  
αναγνωρίσει  σαν πραγματικούς μαθητές Του. Το να πιστεύουμε διανοητικά, δεν  είναι  αρκετό. Χρειάζεται να αποδείξουμε την πραγματικότητα της πίστης μας με  την υποταγή μας στο Λόγο  
Του. Ο Λόγος Του θα μας ελευθερώσει από   οτιδήποτε: από εσφαλμένες διδασκαλίες, από ξένες εξουσίες, από τη  σάρκα, από το  Σατανά και τον κόσμο. Θα μας ελευθερώσει να ζούμε στο  Πνεύμα και να περπατάμε στην Αλήθεια.

Μια ημέρα, ύστερα από  πολλούς μήνες άσκησης ζήτησα από τον Κύριο στην προσευχή μου: «Κύριε, σε  ποιο ακριβώς σημείο της πρεσβείας Σου με θέλεις να  εργαστώ;». Και  Εκείνος μου έδωσε σαν δώρο το «γράψιμο». Μέσω της Χάρης Του, άρχισα να  μετατρέπω τις παραβολές Του  σε ποίηση. Σήμερα, έχουμε ένα βιβλίο στην  ελληνική γλώσσα με τίτλο:  
«Κηρύγματα σε ποίηση» από το Σπύρο  
Ματθαίο.
Επίσης, έπειτα από αρκετά χρόνια και επίμονες μελέτες  πάνω στα συγγράμματα των καλών αδερφών:  
Harry  Ironside (Ερρίκου Σιδεροπλεύρη), Matthew Henry (Ματθαίου Ερρίκου),  Arthur W. Pink (Αρθούρου Τριανταφύλλου) , John Charles Ryle (Ιωάννη  Ραϊλ), J. Vernon McGee (Γ. Μαγκή), George and William MacDonald (Γιώργο  και Γουϊλιαμ Μαγδονέλλη), τελείωσα την ανάλυση - εδάφιο εδάφιο- στα κάτωθι βιβλία:
4 Ευαγγέλια.
3 Ποιμαντικές επιστολές (Α΄& Β΄Τιμόθεου και Τίτου)
Φιλήμονα
Ιούδα
Το Αλφαβητάρι του Χριστιανού
΄Ολα τα θαύματα της Καινής Διαθήκης
Το πρώτο βιβλίο των Ψαλμών και τη
Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Όλα για την ευλογία του ανθρώπου και για τη δό
ξα του Θεού.




 
Back to content | Back to main menu