- spyromatthewsworks

Go to content

Main menu:

Μελέτες > Τα 4 Ευαγγέλια
Το Ευαγγέλιο του Μάρκου

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο ΜΑΡΚΟΣ


Ο  Μάρκος ήταν παιδί της Μαρίας (Πράξ. 12:12), ανιψιός του Βαρνάβα (Κολ.  4:1) και πνευματικό παιδί του αποστόλου Πέτρου (A΄ Πέτρ. 5:13). Πολύ  νέος ακολουθεί τους αποστόλους, Παύλο και Βαρνάβα, στο πρώτο τους  ιεραποστολικό ταξίδι. Ο φόβος για τη ζωή του τον κάνει να εγκαταλείψει  τους συντρόφους του και να γυρίσει στο σπίτι του. Στο δεύτερο  ιεραποστολικό ταξίδι των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, θέλησε πάλι να  τους ακολουθήσει, αλλά ο Παύλος αρνείται και επέρχεται διαφωνία μεταξύ  των δύο αποστόλων, πράγμα που έγινε αιτία να χωρίσουν θείος και ανιψιός  από τον Παύλο. Ο Θεός όμως δεν εγκαταλείπει ή χωρίζει τα παιδιά Του.  Πριν από το μαρτυρικό του θάνατο ο Παύλος του είχε ζητήσει να έρθει  κοντά του (B΄ Τιμ. 4:11). Γράφει το ευαγγέλιό του όπως του το υπαγόρευσε  ο διδάσκαλός του, ο Πέτρος. Οδηγούμενος από το Πνεύμα το Θεού γράφει  χωρίς να παραλείπει ή ν’ αποδίδει κάτι λανθασμένα. Το ευαγγέλιό του έχει  16 κεφάλαια. Τονίζει την υπερφυσική δύναμη του Ιησού αποδεικνύοντας τη  θεότητά Του μέσα από τα θαύματά Του.
Ας πάρουμε με τη σειρά τα 661  εδάφια του ευαγγελίου του, που φαίνεται να είναι και το πρώτο που  γράφτηκε, και να δούμε τι ο μεγάλος Θεός θέλει να μας διδάξει.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο Ιωάννης και το κήρυγμά του (1-8)

1«H αρχή του Eυαγγελίου του Iησού Xριστού, του Γιου του Θεού, 2όπως γράφει στους προφήτες, είναι τούτη:»
Η  αρχή των καλών νέων αρχίζει με τον ερχομό του Ιησού Χριστού του Γιου  του Θεού, και να, αρχίζει με εκείνο που μας είπαν ο Ησαΐας (40:3) και ο  Μαλαχίας (3:1).
«Nα! Πριν από σένα στέλνω εγώ τον αγγελιαφόρο μου. Αυτός θα προετοιμάζει το δρόμο που ’ναι να διαβείς»
Στέλνω τον αγγελιοφόρο μου (Πρόδρομο) πριν από σε για να προετοιμάσει το έδαφος.
3«Θά ’ναι κάποιος που θα φωνάζει μέσα στην έρημο: Ετοιμάστε το δρόμο του Κυρίου! Ίσα κάντε τα μονοπάτια του!»
Μια φωνή που φωνάζει στην έρημο. Τον κόσμο που έχει φύγει από το δρόμο του Θεού.
4«Έτσι, λοιπόν, παρουσιάστηκε ο Iωάννης, που βάφτιζε στην έρημο και κήρυττε βάπτισμα μετάνοιας για τη συγχώρεση των αμαρτιών»
Εμφανίζεται  ο Ιωάννης και κηρύτει το βάπτισμα της μετάνοιας. Η τήρηση του νόμου  μαζί με το εξωτερικό καθάρισμα ήταν πολύ γνωστά στον Εβραίο. Έτσι  πίστευε ότι καθαριζόταν.
5«Kι έβγαινε προς αυτόν ο κόσμος απ’ όλη τη  χώρα της Iουδαίας καθώς και οι κάτοικοι της Iερουσαλήμ, και βαπτίζονταν  απ’ αυτόν όλοι στον ποταμό Iορδάνη, αφού εξομολογούνταν τις αμαρτίες  τους»
Με τη θαυμάσια όμως, αποκάλυψη που έγινε στον Πρόδρομο,  βλέπουμε ότι η περιτομή του σώματος, η θυσία και το βάπτισμα δεν είναι  αρκετά αν δεν προηγηθεί η εξομολόγηση. «Εβαπτίζοντο αφού εξομολογούντο».  Πρώτα εξομολογούνταν κι έπειτα ακολουθούσε το βάπτισμα. Πρώτα βλέπουμε  την αμαρτία που δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ο λεκές της ψυχής κι έπειτα  ακολουθεί το καθάρισμα και η συγχωρητικότητα. Πρώτα ο τελώνης είπε στον  Κύριό μας: «Λυπήσου με τον αμαρτωλό», Κι έπειτα ήρθε η ελαφρυντική  απάντηση (το καθάρισμα). Πρέπει πρώτα να θάψουμε την υπερηφάνεια, για ν’  ακολουθήσει και η συγχωρητικότητα.
6«Kαι ήταν ο Iωάννης ντυμένος με  τρίχες καμήλας και φορούσε μια δερμάτινη ζώνη στη μέση του. Kαι για  φαγητό έτρωγε ακρίδες και μέλι άγριο»
Ο Ιωάννης ζει στην έρημο τη ζωή  του ασκητή. Είναι ντυμένος απλά και παίρνει την τροφή των φτωχών. Η ζωή  του μοιάζει με του προφήτη Ηλία. Ο ίδιος δε θέλει να προβάλει τον εαυτό  του, αλλά να συστήσει Εκείνον που έχει τη δύναμη να σηκώσει την αμαρτία  του κόσμου (Ιωάν. 1:29).
7«Kήρυττε λοιπόν λέγοντας: “Έρχεται κατόπιν  μου ο δυνατότερός μου, του οποίου εγώ δεν είμαι άξιος ούτε καν να σκύψω  και να λύσω το λουρί των υποδημάτων του”»
Μ’ αυτό θέλει να μας πει ότι ο ίδιος είναι μικρότερος κι από δούλος.
8«Eγώ, βέβαια, σας βάπτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο»
Μέσα  στο πλήθος που βαπτίζεται βρίσκει την ευκαιρία να τους μιλήσει για το  βάπτισμα που πρέπει να πάρουν, το βάπτισμα σε Άγιο Πνεύμα. Το νερό μας  καθαρίζει εξωτερικά, αλλά το Άγιο Πνεύμα έχει τη δύναμη να καθαρίσει την  καρδιά και το πνεύμα μας.
Πόσο όμορφα θα ήταν να έλθουμε κι εμείς σ’  αυτογνωσία, να παραδεχτούμε την αμαρτωλότητά μας (Ρωμ. 3:23), να  συγχωρέσουμε εκείνους που μας έβλαψαν μαζί με τους «βαπτιστήρες» που  παράλειψαν να μας οδηγήσουν στο Χριστό και ν’ αφήσουμε το μήνυμά Του (το  Λόγο Του) και το Πνεύμα Του να μας διδάξουν εκείνο που ο ανθρώπινος  νους δεν έχει τη δύναμη να καταλάβει (A΄ Κορ. 2:6-16).

Ο Ιησούς βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό

9«Eκείνες τις μέρες λοιπόν, ήρθε ο Iησούς από τη Nαζαρέτ της Γαλιλαίας και βαπτίστηκε από τον Iωάννη στον Iορδάνη»
Ο  αναμάρτητος Ιησούς βαπτίζεται στο νερό. Έτσι ο Ιησούς πιστοποιεί εκείνο  που ο Ιωάννης κηρύτει. Ο Ίδιος δεν έχει αμαρτίες, αλλά σε μας δείχνει  ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μετανοήσουμε. (Ο  Ματθαίος στο 3:14, 15 γράφει για τη διαφωνία του Βαπτιστή με τον Ιησού  και πως ο ίδιος ο βαπτιστής είχε ανάγκη από το βάπτισμα του Κυρίου μας,  ενώ ο Μάρκος γράφει, όπως είδαμε, λακωνικά, δε μας αναφέρει κάτι  τέτοιο). Φαίνεται πως η εμφάνιση του πρόδρομου ήταν και το σημείο της  πιο κατάλληλης στιγμής για την απόφαση που πήρε ο Κύριος ν’ αφήσει τη  ζωή που ζούσε στο σπίτι της Ναζαρέτ και ν’ αρχίσει το μεγάλο Του έργο.
10«Kαι  αμέσως μετά, καθώς έβγαινε από το νερό, είδε τους ουρανούς να σκίζονται  και το Πνεύμα να κατεβαίνει σαν περιστέρι πάνω του»
Αφού ο Ιησούς  βαπτίστηκε στον Ιορδάνη ποταμό ήρθε το Άγιο Πενύμα επάνω Του σαν  περιστέρι. Ο Ιησούς ήταν πάντα γεμάτος από Άγιο Πνεύμα. Αλλά το Άγιο  Πνεύμα ήρθε επάνω Του και τον έχρισε με δύναμη για την ειδική διακονία  των τριών χρόνων, που βρίσκονταν μπροστά Του.
11«Κι ακούστηκε από τους ουρανούς η φωνή: “Εσύ είσαι ο Γιος μου ο αγαπητός. Μέσω εσένα εκδήλωσα την έυνοιά μου”!»
Ο  Τριαδικός Θεός ανάμεσά μας. Η επιθυμία και το κλάμα των ανθρώπων που  για αιώνες ζητούσαν από το Θεό, «Γύρισε, Κύριε. Έως πότε; Και γίνε ίλεως  (εύσπλαχνος) στους δούλους σου» (Ψαλ. 90:13) και «είθε να έσκιζες τους  ουρανούς, και να κατέβαινες, να διελύοντο τα όρη στην παρουσία σου» (Ησ.  64:1), πραγματοποιήθηκε. Οι ουρανοί σχίστηκαν και το Πνεύμα έρχεται στη  μορφή της ευγένειας και της αγάπης. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Η  φωνή του Θεού ακούγεται ολοκάθαρα: «Συ είσαι ο Γιος μου ο αγαπητός εις  τον οποίον ευαρεστούμαι». «Αυτός είναι ο Γιος μου ο αγαπητός είς τον  οποίον ευαρεστούμαι» (Ματθ. 3:17). Η φωνή Του ξεκάθαρα μας λέει από τον  ουρανό: «Αυτός είναι ο μεσίτης (μεταξύ Θεού και ανθρώπων), που απόλυτα  με ικανοποιεί. Αυτόν να ακούτε» (Μάρκ. 9:7). Οι ουρανοί είναι ακόμα  ανοιχτοί για όλους μας (A΄ Τιμ. 2:4). Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος είναι  απαραίτητη και για τη δική μας διακονία. Μπορεί να έχουμε όση μόρφωση  θέλουμε, μπορεί να είμαστε ρήτορες, χωρίς όμως το πολυσύνθετο εκείνο  αγαθό που λέγεται «χρίσμα», η διακονία μας είναι άκαρπη.


Ο πειρασμός

12«Aμέσως  μετά, το Πνεύμα τον βγάζει στην έρημο. 13Kι ήταν εκεί στην έρημο  σαράντα μέρες, στη διάρκεια των οποίων πειραζόταν από το Σατανά. Kι  έμενε με τα θηρία και οι άγγελοι τον υπηρετούσαν»
Είναι αδύνατο να  ξεφύγουμε από τις επιθέσεις των πειρασμών. Δε στέλνονται παρά να μας  κάνουν τέλειους. Το ίδιο το Πνεύμα στο οποίο ο Ιησούς βαπτίστηκε, Τον  οδηγεί τώρα στην έρημο. Στον τόπο που κατοικούν τα κακά πνεύματα, (Ματθ.  4:1-11 και Λουκ. 4:1-13). Όχι για να δει αν θα αμαρτήσει, αλλά ν’ αποδείξει ότι δε μπορεί ν’ αμαρτήσει.
Για  σαράντα ημέρες και νύχτες, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας από τον  πειρασμό, δεν έφαγε ούτε ήπιε τίποτα, (Ματθ. 4:2 και Λουκ. 4:2). (Δύο  παρόμοιες περιόδους δοκιμασίας βλέπουμε στην Έξοδ. 34:28 και A΄ Βασιλ.  19:8. Στην πρώτη περικοπή βλέπουμε ότι: «Ο Μωυσής ήταν με τον Κύριό μας  για σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Ψωμί δεν έφαγε και νερό δεν ήπιε.  Και έγραψε επάνω σε πλάκες τους λόγους της διαθήκης, τις δέκα εντολές».  Στη δεύτερη περικοπή βλέπουμε πως: «Ο άγγελος έφερε τροφή στον Ηλία ο  οποίος σηκώθηκε, έφαγε, ήπιε και με τη δύναμη της τροφής εκείνης  οδοιπόρησε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες μέχρι το Χωρήβ, το βουνό του  Θεού»). Τα «θηρία» συμβολίζουν τις κακές δυνάμεις και μαζί με τα κακά  πνεύματα κάνουν την εικόνα εκείνη της δοκιμασίας πιο φοβερή. Τα θηρία  γνώρισαν το Δημιουργό τους και Τον υπηρέτησαν. Εσύ Τον γνωρίζεις; Τον  υπηρετείς;

Ο Ιησούς αρχίζει τη διακονία Του

14«Όμως  μετά τη σύλληψη του Iωάννη, ήρθε ο Iησούς στη Γαλιλαία κηρύττοντας το  Eυαγγέλιο της βασιλείας του Θεού 15και λέγοντας: “Συμπληρώθηκε ο καιρός  κι έφτασε η βασιλεία του Θεού. Mετανοείτε και πιστεύετε στο Eυαγγέλιο”»
Αφού  συμπληρώθηκε ο χρόνος, τότε έστειλε ο Θεός το Γιο Του, (Γαλ. 4:4) ώστε  τα πάντα, τα επουράνια και τα επίγεια να ενωθούν στο πρόσωπο του  Χριστού, (Εφεσ. 1:10). Έτσι, όταν η μαρτυρία του Πρόδρομου τελειώνει με  τη σύλληψή του, αρχίζει η διδασκαλία του Κυρίου μας. «Μετανοείτε και  πιστεύετε στο Ευαγγέλιο». Μετάνοια και πίστη να συμβαδίζουν. Η μετάνοια  δεν είναι αρκετή χωρίς την πίστη μας στο Χριστό. Με το να μετανοήσουμε  και ν’ αλλάξουμε χωρίς πίστη στο Χριστό δε σωζόμαστε. Ούτε με το να  πιστεύουμε χωρίς να μετανοήσουμε. «Μετανοείτε και πιστεύετε». Πρέπει να  ζούμε τη ζωή της μετάνοιας και τη ζωή της πίστης.

Η κλήση των πρώτων μαθητών

16«Στο  μεταξύ, καθώς περπατούσε δίπλα στη λίμνη της Γαλιλαίας, είδε το Σίμωνα  και τον Aνδρέα τον αδελφό του, που έριχναν δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν  ψαράδες. 17Kαι τους είπε ο Iησούς: “Aκολουθήστε με και θα σας κάνω  κατάλληλους να γίνετε ψαράδες ανθρώπων”. 18Kι εκείνοι χωρίς να χάσουν  καιρό παράτησαν τα δίχτυα τους και τον ακολούθησαν. 19Έπειτα, αφού  προχώρησε λίγο πιο πέρα, είδε τον Iάκωβο, το γιο του Zεβεδαίου και τον  Iωάννη τον αδελφό του, καθώς ετοίμαζαν κι αυτοί τα δίχτυα τους μέσα στο  πλοίο, 20και τους κάλεσε αμέσως. Kι αυτοί άφησαν τον πατέρα τους το  Zεβεδαίο μαζί με τους εργάτες στο πλοίο και τον ακολούθησαν»
Κάθε  αρχηγός πρέπει ν’ αρχίσει από κάπου. Έτσι κι ο Κύριός μας σαν διδάσκαλος  συγκεντρώνει το επιτελείο Του. Καλεί τους πρώτους μαθητές Του και  αρχίζει τα θεμέλια της οικοδομής της Βασιλείας του Θεού. Οι άνθρωποι που  αρχικά καλούνται, είναι απλοί. Δεν είναι θρησκευτικοί ηγέτες ή άτομα  πανεπιστημίου. Τέτοιοι ευτυχώς είναι οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη  μας, απλοί. Ο Κύριος παίρνει πάντα κάτι το απλό και ασήμαντο στα δικά  μας μάτια για να φανερώσει τον Εαυτό Του.
«Ακολουθείστε με και θα  σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Ο Κύριός μας είχε μιλήσει στον Ιερεμία  16:16, «Ιδού, θέλω αποστείλει πολλούς αλιείς και θέλουσιν αλιεύσει  αυτούς«. Επίσης και ο Αμώς στο 4:2 αναφέρει, «θα σας πιάσω με άγκιστρα  και τους απογόνους σας με καμάκια αλιευτικά».
Οι μαθητές θα πρέπει να  Τον γνώριζαν ή να Τον είχαν ακούσει ή και συνομιλήσει μαζί Του λίγο  πριν τους καλέσει να Τον ακολουθήσουν. Έτσι όταν τους κάλεσε,  εγκατέλειψαν «αμέσως» τα πάντα. Εγκατέλειψαν τις οικογένειές τους κι  αυτούς ακόμα τους μισθωτούς που εργάζονταν μαζί. Το ψάρεμα δεν είναι  μόνο επάγγελμα, αλλά και ψυχαγωγία. Με προθυμία λοιπόν τα εγκατέλειψαν  όλα και Τον ακολούθησαν να γίνουν ψαράδες ανθρώπων.
Τι όμορφα να γίνουμε κι εμείς συνεργοί στο έργο του Κυρίου μας !

Ο Ιησούς αρχίζει τη διδασκαλία Του

21«Mπαίνουν κατόπιν στην Kαπερναούμ, και το Σάββατο, χωρίς χρονοτριβή μπήκε στη συναγωγή και άρχισε να τους διδάσκει»
Αρχίζει  τη διδασκαλία Του από τη συναγωγή. Η συναγωγή ήταν και ο πιο κατάλληλος  χώρος. Εκεί δεν υπήρχε μόνιμος δάσκαλος ή κατηχητής. Υπήρχε βέβαια ο  αρχισυνάγωγος, αλλά όταν κάποιος είχε κάποιο μήνυμα από το Θεό, ερχόταν  εκεί στο χώρο της προσευχής που γινόταν η διδασκαλία και η κατήχηση. Ο  δε ναός ήταν για τη «λατρεία» και τις «θυσίες».
22«Kι έμεναν  κατάπληκτοι από τη διδαχή του, γιατί τους δίδασκε με τρόπο που έδειχνε  πως έχει εξουσία και όχι όπως οι νομοδιδάσκαλοι»
Όταν μιλούσε,  μιλούσε με εξουσία και αντίθετα από τους γραμματείς που μιλούσαν με τα  χείλη. Εκείνοι επαναλάμβαναν εδάφια από την Πεντάτευχο, ενώ Εκείνος  μιλούσε με εξουσία και απ’ ευθείας από το στόμα του Πατέρα που  αντιπροσώπευε και με δύναμη που μπορούσε ν’ αποσπάσει την προσοχή του  ανθρώπου και να κάνει γνωστό το μήνυμά Του.

Ο Ιησούς θεραπεύει δαιμονισμένο στην Καπερναούμ

23Στο  μεταξύ, εκεί στη συναγωγή τους ήταν ένας άνθρωπος με δαιμονικό πνεύμα,  που φώναξε: 24 “E, όχι! Tι σχέση έχουμε εμείς μαζί σου Iησού Nαζαρηνέ;  Ήρθες να μας εξοντώσεις; Ξέρω ποιος είσαι: Eίσαι ο Άγιος του Θεού”! 25Mα  ο Iησούς το επέπληξε λέγοντας: “Πάψε να μιλάς και βγες απ’ αυτόν”.  26Tότε το δαιμονικό πνεύμα, αφού τον τράνταξε κι έβγαλε δυνατή κραυγή,  βγήκε απ’ αυτόν. 27Kι όλοι έμειναν έκθαμβοι, κι άρχισαν να συζητούν  μεταξύ τους λέγοντας: “Tι σημαίνει αυτό; Tι σημαίνει η καινούρια αυτή  διδαχή; Γιατί προστάζει με εξουσία ακόμα και τα δαιμονικά πνεύματα, και  τον υπακούνε!”. 28Kαι διαδόθηκε ταχύτατα η φήμη του σε όλη την περιοχή  της Γαλιλαίας»
Στη συναγωγή ήταν κάποιος άνθρωπος με ακάθαρτο πνεύμα.  Οι άνθρωποι τότε πίστευαν ότι η γη μας ήταν μια κόλαση γεμάτη από  τέτοιου είδους πνεύματα. Αυτό όμως που βλέπουμε είναι ότι το κακό πνεύμα  γνωρίζει τον Κύριό μας και δίνει μαρτυρία. Τον καλεί «Άγιο του Θεού». Ο  Χριστός όμως δε δέχεται τη μαρτυρία αυτή από κάποιον που δεν Τον αγαπά  και δεν Τον λατρεύει. Και τι κάνει; Το επιπλήττει και με ένα λόγο Του το  πετά έξω. Κατά τον ίδιο τρόπο θα πετάξει έξω και όσους έχουν ακούσει  για το Χριστό, τον «Άγιο του Θεού» και δεν Τον λατρεύουν. Μέχρι τότε οι  Εβραίοι εξορκιστές προσποιούνταν ότι έβγαζαν τα ακάθαρτα πνεύματα.
Τώρα  όμως οι άνθρωποι είναι κατάπληκτοι. Βλέπουν και αναγνωρίζουν τη  διδασκαλία Εκείνου που είχε έρθει από το Θεό και με εξουσία πάνω στα  κακά πνεύματα.
Η φήμη Του διαδίδεται παντού. Πολλοί Τον ακολουθούν.  Μάλιστα όταν οι μαθητές του Πρόδρομου είδαν ένα τόσο μεγάλο πλήθος να  Τον ακολουθεί, πήγαν τρέχοντας στο δάσκαλό τους και του το ανάγγειλαν.  Τότε ο Πρόδρομος με αγαλλίαση τους είπε: «Εκείνος (ο Κύριος) πρέπει ν’  αυξάνει, εγώ δε να μικραίνω» (Ιωάν. 3:33).
Πόσο όμορφο θα ήταν να  θάψουμε κι εμείς το εγώ μας και ν’ αφήσουμε τον Κύριό μας να καταλάβει  όλα τα βάθη, πλάτη, μήκη και ύψη της ψυχής μας!

Ο Ιησούς θεραπεύει την πεθερά του Πέτρου

29«Kαι  όταν βγήκαν από τη συναγωγή πήγαν απευθείας στο σπίτι του Σίμωνα και  του Aνδρέα μαζί με τον Iάκωβο και τον Iωάννη. 30Στο μεταξύ η πεθερά του  Σίμωνα ήταν κρεβατωμένη με πυρετό. Έτσι, χωρίς να χάσουν καθόλου καιρό  του μίλησαν γι’ αυτήν. 31Tην πλησίασε τότε και πιάνοντάς την από το χέρι  της τη σήκωσε. Kι αμέσως έπεσε ο πυρετός της και άρχισε να τους  υπηρετεί. 32Kι αργά το απόγευμα, όταν έδυσε ο ήλιος, του έφεραν όλους  εκείνους που δεν ήταν καλά καθώς και τους δαιμονισμένους. 33Kι όλη η  πόλη ήταν συγκεντρωμένη κοντά στην πόρτα. 34Kαι θεράπευσε πολλούς που  έπασχαν από διάφορες αρρώστιες, κι επίσης έβγαλε πολλά δαιμόνια, αλλά  δεν επέτρεπε στα δαιμόνια να μιλήσουν, γιατί τον είχαν γνωρίσει ότι  είναι ο Xριστός»
Όταν τελείωσε από τη συναγωγή που είχε μιλήσει και  καταπλήξει τα πλήθη με τη θεία ενέργειά Του, ήρθε με τους ακόλουθούς Του  στο σπίτι του Πέτρου.
Εκεί Του μίλησαν για την πεθερά του Πέτρου  που ήταν κατάκοιτη από πυρετό. Κάτι που λέει και σε μας ότι μπορούμε να  φέρουμε με την προσευχή μας όλους τους ασθενείς ενώπιόν Του.
Όταν  την άγγιξε, θεραπεύτηκε. Εκείνη αμέσως τους υπηρετεί. Δεν παύει να  θεραπεύει και να καλύπτει την ανάγκη του ανθρώπου. Όχι μόνο μέσα στο  πλήθος (στη συναγωγή), αλλά και μεμονωμένα (σ’ ένα σπιτάκι). Το έργο Του  δε γίνεται για ν’ αποκτήσει θεατές, αλλά για να καλύψει τις ανάγκες μας  από αγάπη και συμπόνια. «Κι εκείνη την αρρώστια θα την είχε αφαιρέσει  από το άνθρώπινο γένος αν είχαμε μείνει πιστοί στο Λόγο Του» (Έξοδ.  15:26). «Όταν την άφησε ο πυρετός, τους υπηρετούσε». Μας βοηθά για να  βοηθήσουμε κι εμείς άλλους.
Μέσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί στην  πόρτα του Πέτρου, βλέπουμε το Μεγάλο Γιατρό της ψυχής και του σώματος.  Με τη θεία Του χάρη, θεραπεύει τις αρρώστιες στα σώματά μας και φανερά  δείχνει το «λυτρωμό» μας από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής μας.
Πολλοί  ήταν οι θεατές που είχαν μαζευτεί είτε από περιέργια, είτε από ανάγκη.  Πολλοί είναι κι οι άνθρωποι που κατακλύζουν τις εκκλησίες μας σήμερα  κατά τον ίδιο τρόπο. Αυτό που πάντα ζητείται είναι να κάνουμε χρήση της  θείας Του χάρης. Φοβερό, να Τον θυμόμαστε μόνο στην ανάγκη κι όχι στη  χαρά και την ευημερία.
35«Nωρίς το άλλο πρωί, πολύ προτού φέξει,  σηκώθηκε, βγήκε έξω και πήγε σ’ έναν ερημικό τόπο κι εκεί προσευχόταν.  36Έσπευσαν όμως σε αναζήτησή του ο Σίμωνας και όσοι ήταν μαζί του 37και  μόλις τον βρήκαν, του λένε: “Όλοι σε αναζητούνε”. 38Tότε τους λέει: “Aς  πάμε στις γύρω κωμοπόλεις για να κηρύξω κι εκεί, γιατί αυτή είναι η  αποστολή μου”. 39Kι ήταν συνεχώς απασχολημένος κηρύττοντας στις  συναγωγές τους σε όλη τη Γαλιλαία και βγάζοντας τα δαιμόνια»
Σαν  άνθρωπος προσευχόταν στο Θεό. Είχε απόλυτη επικοινωνία με τον Πατέρα.  Ήξερε ότι πριν έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο, έπρεπε να έχει επαφή  (κοινωνία) με το Θεό. Αν Εκείνος προσευχόταν για μας, πόσο μάλλον θα  πρέπει να προσευχόμαστε εμείς; Ο Πέτρος και οι σύντροφοί του τρέχουν  πίσω Του και Του αναγγέλουν ότι πολλοί ήρθαν να Τον δουν και να Τον  ακούσουν. Φαίνεται πως στο πρόσωπό Του τώρα οι άνθρωποι βλέπουν τον  Ηγέτη που θα τους ελευθέρωνε από το ρωμαϊκό ζυγό.
«Πρέπει να φέρω το  χαρμόσυνο άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και εις άλλας πόλεις διότι δι’  αυτόν τον σκοπόν είμαι σταλμένος» (Λουκ. 4:43). Έτσι προκειμένου να  συναντήσει εκείνους που Τον ζητούσαν, τους αποφεύγει και στρέφεται στο  έργο Του, το έργο της Βασιλείας που χωρίς το Σταυρό δε γίνεται. Κηρύττει  στις συναγωγές το Ευαγγέλιο (Καλά Νέα), Νέα αλήθειας, ειρήνης, ελπίδας,  σωτηρίας, αθανασίας και βγάζει δαιμόνια σ’ ολόκληρη τη Γαλιλαία.

Η θεραπεία του λεπρού

40«Στο  μεταξύ έρχεται σ’ αυτόν ένας λεπρός, που τον παρακαλούσε γονατιστός  λέγοντας: “Aν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις”. 41Kι ο Iησούς τον  σπλαχνίστηκε κι απλώνοντας το χέρι του τον άγγιξε και του λέει: “Θέλω,  καθαρίσου”. 42Kαι μόλις το είπε αυτό, αμέσως εξαφανίστηκε η λέπρα από  πάνω του και καθαρίστηκε! 43Έπειτα τον έβγαλε γρήγορα έξω, αφού  προηγουμένως τον πρόσταξε έντονα»
Η λέπρα συμβολίζει την αμαρτία.  Είναι μια αρρώστια που αρχίζει από τα μέσα προς τα έξω. Ο λεπρός εδώ  πλησιάζει τον Κύριό μας με πίστη και ευλάβεια. Του ζητά να τον  καθαρίσει. Αυτό μας διδάσκει ότι με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να  πλησιάσουμε κι εμείς τον Κύριό μας για να πάρουμε τη χάρη και την  ευλογία Του. «Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις».
Ο Ιησούς τον σπλαχνίστηκε και του απαντά: «Θα γίνει σύμφωνα με την πίστη σου. Θα καθαριστείς».
Αμέσως  βλέπουμε τη δύναμη του Θεού να ενεργεί καθώς βλέπει την πίστη του  ανθρώπου. Δύναμη, συνοδεύει το Λόγο Του. Ακαριαία ο λεπρός καθαρίζεται.  Όταν ο λεπρός (αμαρτωλός) παίρνει τη χάρη του καθαρισμού, υποβάλλεται  και σε ορισμένες οδηγίες με «αυστηρό τόνο», που δεν εννοεί παρά,  «πήγαινε και μη αμαρτάνεις πλέον».
44«“Πρόσεξε μην πεις τίποτε σε  κανέναν. Mόνο πήγαινε να σε δει ο ιερέας και πρόσφερε για τον καθαρισμό  σου ό,τι πρόσταξε ο Mωυσής σαν αποδειχτική μαρτυρία σ’ αυτούς”.  45Eκείνος, όμως, σαν βγήκε έξω, άρχισε να το διακηρύττει με έμφαση και  να διαδίδει το γεγονός, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια ο Iησούς να  μπαίνει φανερά σε πόλη, αλλά έμενε έξω σε ερημικές τοποθεσίες. Kι εκεί  έρχονταν κοντά του άνθρωποι από παντού»
«Κοίταξε να μην το πεις σε  κανέναν». Ο Κύριος πάντα ενεργεί αθόρυβα. Ο καθαρισμένος λεπρός από  ευγνωμοσύνη διαλαλεί το γεγονός της θεραπείας του παντού, πράγμα που  κάνει τη διακονία του Κυρίου μας πιο δύσκολη, έτσι που να μην μπορεί να  μπαίνει φανερά σ’ οποιαδήποτε πόλη, αλλά να κηρύττει σ’ απόμερους  τόπους.
«Ηρθε να εκπληρώσει το νόμο». Συνιστά στον καθαρισμένο λεπρό εκείνο που ο νόμος απαιτεί στο Λευιτικό 14:2-32, «Να δείξει τον εαυτό του στον ιερέα και να κάμει ό,τι ο Μωυσής όρισε για να φανεί η υπακοή του».
Εδώ  φαίνεται και η ωφελιμότητα από την «απομάκρυνσή Του». Παρών στο σώμα,  είναι σ’ ένα σημείο την κάθε φορά. Σαν Πνεύμα όμως, μπορεί να βρίσκεται  παντού και ο καθαρισμός να γίνεται σ’ όλους όσους Τον πλησιάζουν με  πίστη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η θεραπεία του παραλυτικού

1«Ύστερα  από μέρες, μπήκε πάλι στην Kαπερναούμ και μαθεύτηκε ότι βρίσκεται σε  κάποιο σπίτι. 2Aμέσως τότε μαζεύτηκαν πολλοί, σε σημείο που να μη χωράνε  πια ούτε στο χώρο μπροστά από την πόρτα. Kι αυτός τους κήρυττε τη  διδαχή του. 3Tότε έρχονται σ’  αυτόν κουβαλώντας έναν παράλυτο, που τον σήκωναν τέσσερις άνθρωποι. 4Kι  επειδή δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν εξαιτίας του όχλου, αφαίρεσαν τη  στέγη του σπιτιού στο οποίο βρισκόταν, κι αφού άνοιξαν μια τρύπα,  κατέβασαν το κρεβάτι που ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. 5Kαι σαν είδε ο  Iησούς την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: “Παιδί μου, συγχωρημένες  είναι οι αμαρτίες σου”. 6Eκεί, όμως, κάθονταν και μερικοί από τους  νομοδιδάσκαλους, που συλλογίζονταν στο νου τους: 7“Tι βλαστημάει αυτός  έτσι; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μονάχα ένας, ο Θεός;”. 8Kι  επειδή ο Iησούς κατάλαβε αμέσως με το πνεύμα του ότι διαλογίζονται έτσι  μέσα τους, τους είπε: “Γιατί τα διαλογίζεστε αυτά μέσα στο νου σας; 9Tι  είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: Έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου ή  να πω: Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; 10Για να δείτε όμως, ότι ο  Γιος του Aνθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη” ― λέει  στον παράλυτο»
Δε μας είναι γνωστός ο χρόνος της απουσίας του Κυρίου  μας από την Καπερναούμ. Ίσως η διακονία Του πήρε μερικές μέρες ή ακόμα  και βδομάδες ως τότε που ξαναγύρισε. Η Καπερναούμ ήταν το κέντρο απ’ όπου ο Κύριος μπορούσε να κάνει το έργο Του προς όλες τις κατευθύνσεις της Γαλιλαίας.
Η  ανταπόκριση που είχε από τα πλήθη όταν γύρισε ήταν πολύ μεγάλη. Χώρος  κενός δεν υπήρχε ούτε στην πόρτα. Με το κήρυγμά Του ανακουφίζει το  ακροατήριό Του. Οι ασθενείς δεν παύουν να καταφθάνουν. Αυτή τη φορά ο  ασθενής είναι παραλυτικός. Μεταφέρεται σε κρεβάτι από τέσσερις άλλους.  Πολύ πιθανόν οι άνθρωποι που τον μετέφεραν να τον είχαν βοηθήσει και  πριν. Με πεποίθηση όμως πως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον  μεταφέρουν, τους βλέπουμε να ενεργούν πρωτάκουστα. Αφού τα πλήθη  εμπόδιζαν τη μεταφορά, αυτοί άνοιξαν τη σκεπή και κατέβασαν τον  παραλυτικό μπροστά στον Ιησού! Ο Ιησούς αμείβει την πίστη και το ζήλο  τους. Συγχωρεί τις αμαρτίες του παραλυτικού που ήταν και η αιτία της  αρρώστιας του. Το ότι η αρρώστια ήταν αποτέλεσμα της αμαρτίας, τους ήταν  γνωστό. Γνωστό τους ήταν ότι ο ίδιος Θεός που συγχωρούσε, θεράπευε  επίσης (Ησ. 58:8). Πάνω στο θέμα αυτό ο Ψαλμωδός λέει στο 103:3 «Η ψυχή  μου ευλογεί τον Κύριον που συγχωρεί τις ανομίες και γιατρεύει τις  αρρώστιες». «Παιδί μου», η εκδήλωση της αγάπης του Πατέρα, «σου  συγχωρούνται οι αμαρτίες». Όπως ο Νάθαν είχε έρθει να διαβιβάσει το  μήνυμα της συγχωρητικότητας του Θεού στο Δαβίδ (΄Β Σαμ.12:12), λέγοντας  ότι «Ο Κύριος συγχώρεσε το αμάρτημα σου, δε θέλεις αποθάνει», έτσι και  τώρα ο Κύριος μας έρχεται να διαβιβάσει τη συγχωρητικότητα του Θεού στον  άνθρωπο. Και τι κάνει εδώ με το να αναφέρει τη λέξη «αμαρτία», μας  οδηγεί να δούμε την πηγή που είναι η συνέπεια της ποινής μας.
Ο  Ιησούς διαβάζει τις σκέψεις των γραμματέων. Το προνόμιο της συγχώρεσης  των αμαρτιών ανήκει στο Θεό. Και πολύ σωστά. Αυτοί όμως δεν  καταλαβαίνουν ότι ο Θεός αποκαλύπτει τον Εαυτό Του και ότι τώρα  βρίσκεται ανάμεσά τους σε ανθρώπινη σάρκα. Εδώ έχουμε μια ακόμα μαρτυρία  για τη θεότητά Του. Εκείνοι που τηρούσαν κατά γράμμα τους θρησκευτικούς  τύπους, δε θέλουν να καταφύγουν στις Γραφές να δουν το πραγματικό φως.  Να δουν το Σωτήρα Χριστό και τη μαρτυρία που δίνει για τη θεότητά Του  σύμφωνα με τους Ψαλμούς 94:11 και 139:2. Για τους Γραμματείς...  «βλαστημά». Έτσι υπογράφει όπως θα δούμε και το ένταλμα της θανατικής  Του ποινής. «Ο Πατέρας δε δικάζει κανένα γιατί όλη την κρίση την έδωσε  στο Γιο Του» (Ιωάν. 5:22). Αφού η κρίση είναι στα χέρια του δικαστή,  τότε, και η συγχωρητικότητα είναι στα χέρια Του. Κατά συνέπεια η  ανάρρωση δεν μπορεί να έρθει παρά μόνον από τα δικά Του τα χέρια.
«Τι  θα ήταν πιο εύκολο να πω, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες ή πάρε το  κρεβάτι σου και πήγαινε;». Και ανάμεσα στα δύο εκλέγει και κάνει το πιο  δύσκολο πρώτα. Τη δε θεραπεία του σώματος την κάνει σαν μια απλή ένδειξη  να φανερώσει σε μας την εξουσία που έχει να μας λυτρώσει από την  αμαρτία και τα αποτελέσματά της.
11«“Σε σένα λέω, σήκω, πάρε το  κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου”. 12Σηκώθηκε τότε αμέσως και  παίρνοντας το κρεβάτι του βγήκε μπροστά σε όλους, έτσι που άρχισαν όλοι  να θαυμάζουν και να δοξάζουν το Θεό λέγοντας: “Ποτέ δεν ξανάδαμε κάτι  τέτοιο”!»
«Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου». Ο μέχρι τώρα  αβοήθητος παραλυτικός σηκώνεται με τη δύναμη του Λόγου κι αναχωρεί για  το σπίτι του, αφήνοντας έκθαμβο πίσω του το πλήθος. Όλοι δόξαζαν το Θεό  γιατί κατάλαβαν την ενέργεια της θείας δύναμης του Μεσσία που βρισκόταν  ανάμεσά τους. Ήταν κάτι που τα μάτια τους δεν είχαν ποτέ ξαναδεί!

Το κάλεσμα του Λευί (Ματθαίου)

13«Kατόπιν  ξαναπήγε ο Iησούς στη λίμνη κι όλος ο λαός ερχόταν κοντά του κι αυτός  τους δίδασκε. 14Στο μεταξύ καθώς βάδιζε, είδε το Λευί, το γιο του  Aλφαίου, που καθόταν στο τελωνείο και του λέει: “Aκολούθα με”. Kι  εκείνος σηκώθηκε και τον ακολούθησε. 15Kάποτε, λοιπόν, ενώ έτρωγε στο  σπίτι του Λευί, μαζί με τον Iησού και τους μαθητές του συνέτρωγαν στο  τραπέζι και πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί ― γιατί ήταν πολλοί που τον  ακολούθησαν. 16Oι νομοδιδάσκαλοι και οι Φαρισαίοι όταν τον είδαν να  συντρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς, έλεγαν στους μαθητές του:  “Πώς γίνεται να τρώει και να πίνει μαζί με τους τελώνες και τους  αμαρτωλούς;”. 17Όταν το άκουσε ο Iησούς τους λέει: “Δεν είναι οι υγιείς  που χρειάζονται γιατρό, αλλά οι άρρωστοι. Δεν ήρθα να καλέσω δικαίους,  αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια”»
Μετά τη θεραπεία του παραλυτικού ο  Κύριος βγήκε προς τη λίμνη. Ίσως εκεί να Τον διευκόλυνε ο ανοιχτός χώρος  για τη διδασκαλία Του ή να ήταν ο τόπος όπου οι άνθρωποι σύχναζαν.
Καθώς  προχωρούσε για τη λίμνη είδε τον τελώνη Ματθαίο και τον φώναξε να Τον  ακολουθήσει. Ο Ματθαίος ήταν μισητός λόγω του επαγγέλματός του, γιατί  σαν εφοριακός εισέπραττε όσα μπορούσε. Οι άνθρωποι δεν ήξεραν ποτέ πόσο  ήταν το ποσό που έπρεπε να πληρώσουν. Έτσι οι εφοριακοί γέμιζαν πρώτα  τις τσέπες τους κι έπειτα έδιναν στους Ρωμαίους το φόρο που εκείνοι τους  είχαν επιβάλει, αφού ζούσαν κάτω από το ζυγό τους. Ο Ματθαίος θα πρέπει  να είχε ακούσει για τον Κύριό μας και από πριν γιατί όταν τον κάλεσε  Τον ακολούθησε αμέσως. Άφησε τη δουλειά του με τα εύκολα κέρδη και με  πιστότητα ακολουθεί Εκείνον που είχε έρθει στον κόσμο να σώσει το  «απολωλός».
Φαίνεται πως στο τραπέζι που έκανε είχε καλέσει ανθρώπους από κάθε κοινωνική τάξη. Μ’  αυτό θέλει να καθαρίσει τη θέση του και να δείξει σε όλους, σε ποιον  τώρα ανήκει. Πόσο διδακτικό και για μας είναι να καθαρίσουμε τη θέση μας  αν πραγματικά Τον αγαπάμε και να δώσουμε κι εμείς δημόσια μια τέτοια  μαρτυρία !
Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι δεν έρχονται να διδαχτούν και  να οικοδομηθούν από τη διδασκαλία Του, αλλά να σχολιάσουν και το  Διδάσκαλο και τους ακόλουθούς Του. Στο ερώτημά τους, «Γιατί τρως και  πίνεις με τελώνας και αμαρτωλούς;», ο Ιησούς απαντά: «Δεν ήρθα να καλέσω  δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Με τον τρόπο που διαβάζουμε  τη φράση αυτή ή την ακούμε, είναι σαν να μην είχε τίποτα ο Κύριός μας να  κάνει με το δίκαιο, αλλά μόνο με τον αμαρτωλό. Μ’ αυτό ο Κύριός μας θέλει να δείξει ότι τις υπηρεσίες Του δεν μπορεί να τις προσφέρει σ’ εκείνον που νομίζει ότι είναι δίκαιος και δεν έχει ανάγκη, αλλά σ’ εκείνον που η καρδιά του υπερεπιθυμεί τη γιατρειά Του από την αμαρτία.
Έτσι  και σε σένα, αν νομίζεις ότι είσαι δίκαιος, ο Κύριός μας δεν μπορεί να  σου προσφέρει τίποτα. Αν όμως πιστέψεις ότι είσαι αμαρτωλός, γιατί στα  μάτια του Θεού είμαστε όλοι αμαρτωλοί (Ρωμ. 3:10), τότε, να πας κι εσύ  με σκυμμένο το κεφάλι, τώρα, αυτή τη στιγμή, μπροστά στο Γιατρό της  ψυχής να σε θεραπεύσει.

Το ζήτημα της νηστείας

18«Oι  μαθητές του Iωάννη και των Φαρισαίων ήταν άνθρωποι που τηρούσαν τη  νηστεία. Έρχονται λοιπόν μερικοί και του λένε: “Γιατί οι μαθητές του  Iωάννη και των Φαρισαίων νηστεύουν και οι δικοί σου μαθητές δε  νηστεύουν;”. 19Kι ο Iησούς τους απάντησε: “Mα είναι δυνατόν οι  προσκαλεσμένοι σε γάμο να νηστεύουν ενόσω είναι μαζί τους ο γαμπρός; Για  όσο χρόνο έχουν μαζί τους το γαμπρό, δεν μπορούν να νηστεύουν. 20Θα  έρθουν όμως μέρες, όταν απομακρυνθεί απ’  αυτούς ο γαμπρός, οπότε και θα νηστέψουν τις μέρες εκείνες. 21Kανένας  δε ράβει σαν μπάλωμα ένα κομμάτι καινούριου υφάσματος, που δεν έχει καν  μουσκευθεί, σ’  ένα ρούχο παλιό, γιατί διαφορετικά μαζεύει το καινούριο μπάλωμα  τραβώντας το παλιό ρούχο και γίνεται χειρότερο το σκίσιμο. 22Eπίσης  κανένας δε βάζει φρέσκο κρασί σε παλιά ασκιά, γιατί διαφορετικά το  φρέσκο κρασί κάνει τα ασκιά να σκιστούν και το κρασί χύνεται και τα  ασκιά θα καταστραφούν. Aπεναντίας, το φρέσκο κρασί πρέπει να  τοποθετείται σε καινούρια ασκιά”»
Ο Λουκάς (18:12) αναφέρει πως οι  Φαρισαίοι νήστευαν δύο φορές την εβδομάδα. Κάθε Δευτέρα και κάθε Πέμπτη.  Πίστευαν ότι με την αποχή τους από τα φαγητά μπορούσαν να πλησιάσουν το  Θεό και ότι η ζωή τους γινόταν αγιότερη. Έτσι βλέπουμε μερικούς να  έρχονται στον Ιησού επηρεασμένοι από τη νηστεία των μαθητών του  Προδρόμου και των Φαρισαίων που νήστευαν, να υποβάλουν το ερώτημα στον  Ιησού: «Γιατί οι μαθητές σου δε νηστεύουν;». Ο Κύριός μας δικαιώνει τους  μαθητές Του.
«Μπορούν οι καλεσμένοι σε γάμο να νηστεύουν όσον καιρό  είναι ο γαμβρός μαζί τους;». Δεν είχαν καταλάβει ότι ο Κύριός μας είχε  έρθει να φέρει μια νέα εντολή. Ο Νόμος είχε δοθεί από το Μωυσή που  μιλούσε αρκετά για νηστεία, τώρα όμως είχε έρθει ο Ιησούς με τη χάρη και  την Αλήθεια (Ιωάν. 1:17). Δεν ήταν στο πρόγραμμά Του να υποβάλει τους  ακόλουθούς Του σε διατάξεις που αφορούσαν το νόμο. Οι Φαρισαίοι ήταν  εξασκημένοι στη νηστεία, όπως και ο Πρόδρομος ούτε έτρωγε ούτε έπινε. Οι  μαθητές του Κυρίου νέοι ακόμα στην ακολουθία Του δεν έπρεπε να  υποβληθούν σε μια τέτοια δύσκολη υπηρεσία. Με το να κάνει κάτι τέτοιο  ήταν σαν να έβαζε ένα καινούριο μπάλωμα σ’  ένα παλιό ένδυμα (ρούχο), που το αποτελέσματα δε θα ήταν καθόλου καλά  γιατί το σκίσιμο θα γινόταν χειρότερο. Ο καιρός για μπαλώματα με άλλα  λόγια είχε τελειώσει και η ώρα της δημιουργίας και της αναγέννησης είχε  έρθει.
Ούτε καινούριο κρασί μπαίνει σε παλιά ασκιά, γιατί και το  κρασί θα χυθεί και τα ασκιά θα καταστραφούν. Όταν τα ασκιά είναι νέα,  έχουν κάποια ελαστικότητα, όταν όμως παλιώσουν γίνονται σκληρά. Έτσι δε  μπορούμε να βάλουμε το νέο κρασί της θείας χάρης μέσα σε ανθρώπινες  φόρμες γιατί είναι πεπαλαιωμένες. Ο Κύριος θέλει ν’  αποβάλουμε ό,τι βρίσκεται μέσα μας και να δεχτούμε τη διδασκαλία Του η  οποία μπορεί να στηριχτεί μόνο επάνω σε κάτι καθαρό κι αποδεσμευμένο από  συνήθειες και θρησκευτικές διατάξεις που απορρίπτουν τη θεία χάρη. Αν  σωζόμαστε με τη χάρη Του, τότε δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε έργα,  γιατί αλλιώς η χάρη θα πάψει να είναι χάρη (Ρωμ. 11:6).

Η τήρηση του Σαββάτου

23«Kάποιο Σάββατο, πάλι, συνέβη να περνάει αυτός ανάμεσα από τα σπαρτά, και άρχισαν οι μαθητές του, καθώς βάδιζαν, ν’  αποφλοιώνουν τα στάχυα. 24Έλεγαν λοιπόν οι Φαρισαίοι στον Iησού: “Kοίτα  τι κάνουν το Σάββατο, πράγμα ανεπίτρεπτο”. 25Tότε αυτός τους είπε:  “Ποτέ σας δε διαβάσατε τι έκανε ο Δαβίδ, όταν η ανάγκη το έφερε και  πείνασε αυτός κι όσοι ήταν μαζί του; 26Πώς μπήκε στο ναό του Θεού, τον  καιρό του αρχιερέα Aβιάθαρ, και έφαγε τα ψωμιά της προσφοράς, τα οποία  δεν επιτρέπεται να τρώνε άλλοι παρά μονάχα οι ιερείς, κι έδωσε και σ’  εκείνους που ήταν μαζί του;”. 27Kαι τους τόνιζε: “Tο Σάββατο έγινε για  τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. 28Eπομένως ο Γιος του  Aνθρώπου είναι και του Σαββάτου εξουσιαστής”»
Εδώ αναφέρεται και ο δεύτερος τρόπος που ο Κύριος δικαιώνει τους μαθητές Του.
Είναι  Σάββατο. Καθώς οι μαθητές προχωρούσαν για τη συναγωγή, άρχισαν να  κόβουν και να τρώνε τα στάχυα για πρωινό. Φαίνεται πως η φυσική τροφή  δεν τους ενδιαφέρει και ότι αρκούνται στη νοστιμάδα της τροφής του  πνεύματος που έρχεται κατευθείαν από την πηγή. Οι Φαρισαίοι συγχυσμένοι  με τις τόσες παραδόσεις που είχαν προσθέσει στο νόμο, βρίσκουν κι εδώ  κατηγορία για τα παιδιά του Κυρίου: «Να τι κάνουν το Σάββατο, πράγμα που  δεν επιτρέπεται». Λες κι είχαν παραβιάσει το Νόμο. Μα κι εκείνο το  Δευτέρι του Νόμου (23:25) τους υποστηρίζει. Τους επιτρέπει ν’  αποσπούν στάχυα από το χωράφι του πλησίον. Μόνο δρεπάνι δεν τους  επιτρέπει να βάλουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως όλα έγιναν και  δόθηκαν στον άνθρωπο να τα κάνει χρήση για την τιμή και την υπηρεσία στο  Θεό. Ο Κύριος καταφεύγει στη Γραφή.
«Μα δε διαβάσατε τι έκανε ο  Δαβίδ με τους συντρόφους του όταν πείνασε; Ζήτησε από τον αρχιερέα  Αβιάθαρ κι έφαγαν τους άρτους της προθέσεως που δεν επιτρέπεται να φάγει  κανείς παρά μόνο οι ιερείς;» (A΄ Σαμ. 21:6). Όπως και ο Αβιάθαρ τότε  έδωσε τροφή στους πεινασμένους και δεν υπήρχε καταδίκη, έτσι κι ο  Χριστός τώρα επιτρέπει στα παιδιά Του να πάρουν το πρωινό τους από τα  στάχυα που αποσπούν, γιατί στα μάτια του Θεού ο άνθρωπος είναι ο πιο  απαραίτητος παρά οι διατάξεις και οι θεσμοί. «Το Σάββατο έγινε για τον  άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Ο δε Γιος του ανθρώπου είναι  Κύριος του Σαββάτου». Εδώ αποκαλύπτει φανερά τη θεότητά Του, γιατί  Κύριος του Σαββάτου είναι μόνο ο Θεός. «Η έβδομη ημέρα είναι Σάββατον  Κυρίου του Θεού σου» (Έξοδ. 20:1-17 και 34:1-5). Ας  αφοσιωθούμε με προσευχή, λατρεία, δοξασία κι ευχαριστία στον Κύριο που  μας ζωοποίησε, συγχώρησε τις αμαρτίες μας και ακύρωσε το χρεωστικό μας  έγγραφο με τις διατάξεις (Κολ. 2:13-14). «Μη θίξεις, μη γευθείς και μη αγγίξεις. Όλ’ αυτά αποτελούν μια ξέχωρη θρησκεία που ρίχνει μάλλον σκιά στη ζωή μας κι όχι φως. Όλ’  αυτά είναι ανθρώπινες εντολές και παραγγέλματα και δεν έχουν καμιά αξία  για την καταπολέμηση του σαρκικού φρονήματος» (Κολ. 2:20-23). Αν  πεθάναμε μαζί με το Χριστό, τότε δεν έχει κανείς να μας υποβάλει σε  παραγγέλματα γιατί δε ζούμε πλέον εμείς, αλλά μέσα μας ζει ο Χριστός. Τη  δε ζωή που τώρα ζούμε στο σώμα, τη ζούμε με πίστη στο Γιο του Θεού που  μας αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του για χάρη μας. «Αν με το Νόμο και  τα παραγγέλματα δίνεται η δικαίωση, μάταια πέθανε ο Χριστός» (Γαλ. 2:21,  22).


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Δεύτερο πραξικόπημα την ημέρα του Σαββάτου

1«Kάποτε  μπήκε πάλι στη συναγωγή κι ήταν εκεί κάποιος που το χέρι του ήταν  παράλυτο. 2Tον παρακολουθούσαν λοιπόν να δουν αν θα τον θεραπεύσει την  ημέρα του Σαββάτου, για να τον κατηγορήσουν. 3Kι εκείνος λέει στον  άνθρωπο με το παράλυτο χέρι: “Στάσου όρθιος στη μέση”. 4Έπειτα τους  ρωτάει: “Eπιτρέπεται να αγαθοποιήσει κανείς την ημέρα του Σαββάτου ή να  βλάψει; Nα σώσει μια ζωή ή να καταστρέψει;”. Aλλ’ εκείνοι σιωπούσαν.  5Tότε, αφού τους κοίταξε ολόγυρα με οργή, νιώθοντας λύπη για τη  σκληρότητα της καρδιάς τους, λέει στον άνθρωπο: “Tέντωσε το χέρι σου”.  Kι εκείνος το τέντωσε, κι έγινε καλά το χέρι του σαν και το άλλο. 6Tότε  οι Φαρισαίοι βγήκαν έξω κι αμέσως συγκάλεσαν συμβούλιο με τους  Hρωδιανούς εναντίον του Iησού με σκοπό να τον σκοτώσουν»
Μέσα στο  πλήθος που βρίσκεται στη συναγωγή, υπάρχει κάποιος με ξερό χέρι. Δε  γνωρίζουμε την αιτία για την παράλυση του χεριού του. Αυτό που βλέπουμε  είναι ότι το χέρι εκείνο κρέμεται αβοήθητο από τον ώμο του ανθρώπου,  ξερό. Γνωρίζουμε ακόμα ότι ο Κύριός μας κινείται πάντα από αγάπη και  συμπόνια που δεν μπορεί παρά μόλις δει τον άνθρωπο εκείνο με το ξερό  χέρι να τον θεραπεύσει.
Οι κατήγοροι παρακολουθούν περίεργοι.  Πιστεύουν πως πάλι θα παραβιάσει το Νόμο γιατί ο Κύριος είχε πει στο  Μωυσή: «Θέλετε φυλάττει το Σάββατο, διότι είναι άγιον εις εσάς. όστις  βεβηλώσει αυτό, θέλει εξάπαντος θανατωθεί. διότι όποιος κάμει εργασίαν  το Σάββατο, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθεί εκ μέσου του λαού αυτής».  Από το Ταλμούδ όμως (που είναι με το Νόμο και που περιέχει συστηματικές  συλλογές ερμηνευτικών αποφάσεων της Παλιάς Διαθήκης) ξέρουμε ότι πάντα  επιτρεπόταν να γίνει οποιαδήποτε ενέργεια προκειμένου να σωθεί μια ζωή.  Για τους συνέδρους όμως που κάθονταν στις πρώτες θέσεις της συναγωγής  και παρακολουθούσαν τώρα τον Κύριο μας, κάτι τέτοιο άνηκε σε άλλη  παράγραφο. Και προκειμένου να χαρούν για την παρουσία της θείας αγάπης  και του ενδιαφέροντος, Τον παρακολουθούν με το μάτι της ζήλειας και του  φθόνου μήπως και παραβιάσει το «καταστημένο».
«Στάσου στο μέσον». Ο  Ιησούς τον απομονώνει με το να τον τοποθετήσει μπροστά στα μάτια όλων.  Τότε τους ρωτάει: «Είναι καλύτερα να κάνει κανείς καλό το Σάββατο ή  κακό; Να σώσει μια ζωή ή να τη σκοτώσει;». Κανείς δεν απαντάει. Γνωρίζει  την υποκρισία και τις σκέψεις όλων. Τους φέρνει σε δίλημμα. Τι είναι  προτιμότερο, η ζωή ή η καταστροφή; Η συνήθεια ή η υπηρεσία; Εδώ βλέπουμε  πόσο άσχετη και ασυγκράτητη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο από  τους τύπους και τις συνήθειες που τηρούμε με το να κάνουμε μια  προσευχούλα και να πάμε επιδεικτικά στην εκκλησία μας αφήνοντας αβοήθητο  τον άνθρωπο που βρίσκεται σε άμεση ανάγκη.
Με οργή βλέπει τη σκληρή  και πωρωμένη καρδιά των ανθρώπων. «Άπλωσε το χέρι σου», φωνάζει στον  άνθρωπο με το ξερό το χέρι που Τον κοιτάζει με πίστη. Αμέσως  αποκαταστάθηκε η υγεία του. Τώρα ο πιστός αναχωρεί με νέα δύναμη, με  καινούρια ζωή. Προκειμένου όμως να χαρούν όλοι για το γεγονός εκείνο με  την αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου, βλέπουμε τους Φαρισαίους να  στρέφονται για βοήθεια στους φυσικούς τους εχθρούς, τους Ρωμαίους, που  ήταν άθρησκοι μέχρι το κόκκαλο και που δεν είχαν τίποτα το κοινό μαζί  τους. Βλέπουμε τη φλόγα του μίσους να έρχεται ενάντια με τη φλόγα εκείνη  της αγάπης που προσφέρει με θεία χάρη και δύναμη ο Χριστός. «Πήραν την  απόφαση να Τον εξολοθρεύσουν...». Τέτοια δυστυχώς είναι η καρδιά του  φυσικού ανθρώπου, αντίθετη με το θέλημα και την αγάπη του Θεού.

Άλλες θεραπείες

7«Στο  μεταξύ ο Iησούς μαζί με τους μαθητές του αναχώρησε στη λίμνη, όπου τον  ακολούθησε πολύ πλήθος από τη Γαλιλαία. Mα κι από την Iουδαία 8κι από τα  Iεροσόλυμα και πέρα από τον Iορδάνη και γύρω από την Tύρο και τη Σιδώνα  πλήθος πολύ, σαν άκουσαν όσα κάνει, ήρθαν κοντά του. 9Tότε είπε στους  μαθητές του να παραμένει στην υπηρεσία του ένα μικρό πλοίο, εξαιτίας του  όχλου, για να μην τον στριμώχνουν. 10Γιατί θεράπευσε πολλούς με  αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω του όσοι ήταν άρρωστοι για να τον αγγίξουν»
Ο  Κύριός μας αφήνει τις πόλεις και τις συναγωγές και συνεχίζει τη  διακονία Του σε ανοιχτό χώρο που Τον διευκολύνει περισσότερο. Άνθρωποι  έρχονται από παντού. Όχι μόνο οι ντόπιοι, αλλά και οι από μακριά. Οι  θεραπείες και το κήρυγμα έχουν ακουστεί σε μεγάλη ακτίνα. Το ενδιαφέρον  είναι γενικότερο. Αφορά όλους.
Τόσα πολλά ήταν τα πλήθη, που ο  Κύριος διέταξε να Του φέρουν ένα πλοίο για να μην Τον συνθλίψει ο  κόσμος. Όλοι όσοι ήταν άρρωστοι, έπεφταν επάνω Του, να Τον αγγίξουν για  να θεραπευτούν. Από το πλοίο μπορούσε να βλέπει τα πλήθη, να κηρύττει  και να μην κινδυνεύει η σωματική Του ακεραιότητα. Παράλληλα μπορούσε να  κινείται σε όλες τις παραλίες που μαζεύονταν οι άνθρωποι και να κηρύττει  και σ’ αυτούς χωρίς καμιά ανωμαλία απ’ αυτές που δημιουργούνται στις  συγκεντρώσεις από σπρωξίματα.
11«Eπίσης τα δαιμονικά πνεύματα, όταν  τον έβλεπαν, έπεφταν μπρος στα πόδια του και φώναζαν λέγοντας: “Eσύ  είσαι ο Γιος του Θεού”! 12Mα αυτός τα επιτιμούσε αυστηρά να μην τον  φανερώσουν»
Τα ακάθαρτα πνεύματα έδιναν μαρτυρία για το Χριστό  (κεχρισμένο) του Θεού κι Εκείνος τα μαλώνει. Η αποστολή του Κυρίου μας  ήταν να γνωρίσει ο κόσμος το σκοπό που είχε και που δεν ήταν παρά  υπηρεσία, θυσία, αγάπη και που θα τελείωνε με το σταυρό. Ήταν αντίθετη  από την κοσμική ιδέα πως ο αναμενόμενος Μεσσίας θα ήταν κι ο εθνικός  ηγέτης που θα συγκέντρωνε τα πλήθη και θα επαναστούσαν εναντίον των  Ρωμαίων με αιματοχυσία. Ήθελε όλους να γνωρίσουν ποια ήταν η αποστολή  Του, αλλά τα δαιμόνια που δεν παύουν να κάνουν κακό, προσπαθούν τώρα να  κάνουν την πρόωρη ανακοίνωση με το να λένε: «Συ είσαι ο Γιος του Θεού»,  για να φέρουν σύγχυση στην υπηρεσία Του.

Η εκλογή των Δώδεκα Αποστόλων

13«Kάποτε  πάλι, ανεβαίνει στο βουνό και καλεί κοντά του όποιους ήθελε ο ίδιος. Kι  εκείνοι πήγαν κοντά του. 14Tότε όρισε δώδεκα για να είναι μαζί του και  να τους στέλνει να κηρύττουν 15και να έχουν την εξουσία να θεραπεύουν  τις αρρώστιες και να βγάζουν τα δαιμόνια: 16Tον Σίμωνα, που τον ονόμασε  Πέτρο 17και τον Iάκωβο, το γιο του Zεβεδαίου, και τον Iωάννη, τον αδελφό  του Iακώβου, που τους ονόμασε Bοανεργές και που σημαίνει “Γιοι  Bροντής”, 18και τον Aνδρέα και το Φίλιππο και το Bαρθολομαίο και το  Mατθαίο και το Θωμά και τον Iάκωβο, το γιο του Aλφαίου, και το Θαδδαίο  και το Σίμωνα τον Kανανίτη 19και τον Iούδα τον Iσκαριώτη, ο οποίος και  τον πρόδωσε»
Ο Κύριος καλεί αυτούς που θέλει. Η εκλογή δε γίνεται από  ανθρώπους, αλλά από το Χριστό τον ίδιο. Εγώ σας διάλεξα και σας διώρισα  (χειροτόνησα) (Ιωάν. 15:16). Η εκλογή έγινε και γίνεται από τον Κύριο  γιατί Αυτός μας καλεί στο έργο Του. Το πιο περίεργο στα δικά μας μάτια,  εδώ, είναι ότι όλοι εκείνοι που κάλεσε ήταν άνθρωποι απλοί και χωρίς  καμιά ειδικότητα ή θεολογική μόρφωση. Ακόμα ήταν άνθρωποι από διάφορα  κοινωνικά στρώματα και με ξέχωρες επιδιώξεις. Ο ένας «τελώνης», μισητός  για το έργο του, κι ο άλλος «ζηλωτής», ακόλουθος εθνικού αποσπάσματος  που μπορούσε να εκτελέσει οποιονδήποτε με σκοπό να ελευθερώσει την  πατρίδα του από το ρωμαϊκό ζυγό. Κοντά όμως στο μεγάλο Μαγνήτη της  αγάπης είναι όλοι δεκτοί και όλοι ζουν χωρίς διαφορές. Ενωμένοι με πίστη  και θάρρος ακολουθούν τον Ιησού που σύμφωνα με τους θρησκευτικούς  ηγέτες της εποχής εκείνης ήταν αμαρτωλός και αιρετικός. Οι ακόλουθοί Του  ξέρουν ότι δεν έχουν κάνει λάθος. Τον έκαναν Κύριο της ζωής τους.
Δυό  είναι οι λόγοι που τους κάλεσε. Πρώτον, να Τον συνοδεύουν, γιατί πολλοί  πάνε στο Χριστό και φεύγουν. Και δεύτερον, να κηρύττουν, να φέρουν κι  άλλες ψυχές κοντά Του.
«Σταλμένοι», έξω στο μεγάλο καθήκον, τους  έδωσε εξουσία να θεραπεύουν αρρώστιες και να βγάζουν δαιμόνια. Κοντά  Του, είχαν τη δύναμη που μπορούσε να επικυρώσει το «μήνυμα» που έπρεπε  να φέρουν στο Ισραήλ.
Καλεί:
Το Σίμωνα, που τον ονόμασε Πέτρο και  του οποίου η διακονία ήταν ειδικά για τον Εβραίο, αλλά ο Θεός τον  οδήγησε και άνοιξε την πόρτα της πίστης και στον εθνικό, αρχίζοντας από  το σπίτι του Κορνήλιου, (Πράξ. 10, σου συνιστώ να το διαβάσεις).
Τον  Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, που ήταν με τον Πέτρο,  τους ονόμασε «παιδιά της βροντής». Ο Κύριός μας τους έδινε τα ονόματα  σύμφωνα με το έργο που ο καθένας τους θα έκανε στις δύσκολες μέρες που  θ’ ακολουθούσαν. Ο Ιάκωβος είναι και ο πρώτος που με το αίμα του  επισφραγίζει τη διακονία του στο έργο του Κυρίου μας, ενώ ο αδελφός του  Ιωάννης, ήταν ο τελευταίος που πέθανε από φυσικό θάνατο στην Έφεσο. Ο  Ιωάννης έγραψε το τέταρτο Ευαγγέλιο, τις τρεις επιστολές και την  Αποκάλυψη.
Τον Ανδρέα, που ήταν αδελφός του Πέτρου και σύμφωνα με ό,τι μας λέει ο Ιωάννης 1:40-42  αυτός βρήκε πρώτα τον Ιησού κι έτρεξε στον Πέτρο και του είπε: «Βρήκαμε  το Μεσσία», που σημαίνει Χριστός. Πόσο όμορφο θα ήταν να φέρουμε κι  εμείς μια ψυχούλα στο Χριστό.
Το Φίλιππα και το Βαρθολομαίο, που  ήταν φίλοι πριν γνωρίσουν τον Κύριο. Ο Φίλιππας βρίσκει το Βαρθολομαίο  (Ναθαναήλ) και του λέει: «Ευρήκαμε Εκείνον, διά τον Οποίον έγραψε ο  Μωυσής εις τον νόμον, και οι προφήται, τον Ιησούν, το Γιο του Ιωσήφ από  τη Ναζαρέτ» (Ιωάν. 1:45). Όταν μάλιστα ο Φίλιππας έφερε το Ναθαναήλ στον  Ιησού, ο Ιησούς του είπε ότι Τον γνώριζε από πριν και πως τον είχε δει  κάτω από τη συκιά (Ιωάν. 1:48).
Αγαπητέ αναγνώστη, όπως βλέπεις, τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το ακοίμητο μάτι του πάνσοφου Θεού μας.
Το Ματθαίο, που ήταν τελώνης στην Καπερναούμ και που στο κάλεσμα του Κυρίου, αφήνει τα πάντα και Τον ακολουθεί χωρίς δισταγμό.
Ο  Ματθαίος έγραψε το πρώτο Ευαγγέλιο. Από τελώνης, συγγραφέας του  Ευαγγελίου. Ναι, τέτοιο είναι το σχέδιο του Θεού. Να παίρνει ό,τι σε μας  φαίνεται κακό, άσχημο, στραβό και άχρηστο και να το κάνει χρήσιμο και  τέλειο όταν Του το εμπιστευτούμε.
Το Θωμά, που όλοι γνωρίζουμε και καλούμε «αμφίβολο Θωμά» (Ιωάν. 20:24-29),  που ήθελε να δει με τα μάτια του τις πληγές από τα καρφιά που τρύπησαν  το σώμα του Κυρίου μας και να βάλει τα δάχτυλα του πάνω στην τρυπημένη  πλευρά Του για να πιστέψει. Κάτι που ο Κύριος του επέτρεψε να κάνει μετά  από λίγες μέρες λέγοντας ότι: «Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν είδαν και  πίστεψαν». Και τούτο γιατί δε θέλει να στηριζόμαστε στις αισθήσεις μας,  την όραση ή την αφή, αλλά να ζούμε με απόλυτη πίστη σ’ Εκείνον (B΄ Κορ.  5:7).
Τον Ιάκωβο, παιδί του Αλφαίου, (Πράξ. 1:13) και το Θαδαίο.
Το Σίμωνα τον Κανανίτη, ο οποίος ήταν «ζηλωτής». Ανήκε στο απελευθερωτικό απόσπασμα των Εβραίων.
Και  τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο οποίος ήταν και ο ταμίας της αποστολικής  ομάδας. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και είχε ιδιαίτερη  εκτίμηση απ’ όλους. Παρόλη την αγάπη και εκτίμηση απέδειξε το αντίθετο  με το να προδώσει, παραδώσει και οδηγήσει τον Ιησού στο σταυρό. «Όλοι  σώθηκαν εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, το γιο της απωλείας» (Ιωάν.  17:12).

Ιησούς αντικρούει την κατηγορία ότι ενεργεί διά του Σατανά

20«Mια  άλλη φορά έρχονται σ’ ένα σπίτι, όπου συγκεντρώνεται ξανά πολύς κόσμος,  τόσο που να μην μπορούν αυτοί ούτε ψωμί να φάνε. 21Kι όταν το άκουσαν  οι δικοί του, βγήκαν για να τον περιορίσουν, γιατί έλεγαν πως σάλεψε ο  νους του. 22Eπίσης και οι νομοδιδάσκαλοι που είχαν έρθει από τα  Iεροσόλυμα, έλεγαν ότι τον Bεελζεβούλ έχει μέσα του και ότι με τη δύναμη  του άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια! 23Tους κάλεσε τότε κοντά  του και τους έλεγε χρησιμοποιώντας παραβολές: “Πώς είναι δυνατόν ο  Σατανάς να διώχνει το Σατανά; 24Γιατί, αν κάποιο βασίλειο διχαστεί  ενάντια στον εαυτό του, δεν μπορεί να επιβιώσει το βασίλειο εκείνο. 24Tο  ίδιο και μια οικογένεια, αν διχαστεί ενάντια στον εαυτό της, δεν μπορεί  να επιβιώσει η οικογένεια εκείνη. 26Έτσι λοιπόν, αν ο Σατανάς  επαναστάτησε ενάντια στον εαυτό του κι έχει διχαστεί, δεν μπορεί ν’  αντέξει, αλλά το τέλος του είναι σίγουρο. 27Kανένας δεν μπορεί να μπει  στο σπίτι ενός δυνατού και ν’ αρπάξει τα υπάρχοντά του, αν πρώτα δε  δέσει το δυνατό. Mόνο έτσι θα ληστέψει το σπίτι του. 28”Πραγματικά, σας  λέω, όλα θα συγχωρεθούν στους ανθρώπους, και τα αμαρτήματα και οι  βλαστήμιες που θα συμβεί να εκστομίσουν. 29Όποιος όμως βλαστημήσει το  Πνεύμα το Άγιο, γι’ αυτόν δεν υπάρχει συγχώρεση ποτέ, αλλά θα είναι  ένοχος αιώνιας καταδίκης”. 30Γιατί έλεγαν ότι έχει πνεύμα δαιμονικό»
Το  σπίτι που συγκεντρώθηκε ολόκληρη η νεοσύστατη αποστολική ομάδα με το  Διδάσκαλό της θα ήταν του Πέτρου. Ο κόσμος έχει κατακλύσει τα πάντα και  δεν τους δίνεται η ευκαιρία να πάρουν «μια μπουκιά ψωμί». Σε άλλα εδάφια  διαβάζουμε πως όχι μόνο δεν μπορούσαν να φάνε, μα ούτε και να  ξεκουραστούν.
Οι δικοί Του πίστεψαν ότι ήταν εκτός εαυτού. Εδώ ο  Μάρκος αναφέρεται στους συγγενείς και φίλους του Κυρίου. Όπως φαίνεται  ήταν επηρεασμένοι από την πράξη του εκείνη με το ν’ αφήσει τη δουλειά  Του, το σπίτι Του, την ήσυχη ζωή που ζούσε και να έρθει τώρα σε  «μετωπική σύγκρουση» με τους γραμματείς, θέτοντας έτσι και τη δική Του  ζωή και τη ζωή των ακολούθων Του σε κίνδυνο.
Οι γραμματείς από  ζήλεια τώρα, καθώς βλέπουν τα πλήθη να Τον ακολουθούν, άρχισαν να  φοβούνται για τα προνόμια, τις θέσεις και την εξουσία που είχαν. Τον  κατηγορούν ότι έχει «σατανική δύναμη» και ότι βγάζει τα δαιμόνια με τη  δύναμη του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμονίων. Αρνούνται να πιστέψουν  ότι όλ’ αυτά γίνονται με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που ενεργεί διά  του Ιησού και να πιστέψουν στον υποσχεμένο Μεσσία.
Ο Ιησούς τους  μιλούσε με παραβολές: «Πώς είναι δυνατόν ο Σατανάς να διώξει το Σατανά,  να χωριστεί σε αντιμαχόμενες παρατάξεις και να σταθεί ακέραιος;». Το  ίδιο μπορεί να γίνει και με μια οικογένεια, μια πολιτεία ή ένα κράτος.  Κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να φέρει την τελική καταστροφή.
Ο εχθρός  της ψυχής μας με τη δύναμή του κρατούσε τον άνθρωπο δέσμιο. Τώρα όμως  έχει έρθει ο Κύριός μας που είναι δυνατότερός του να τον δέσει με το  Λόγο Του διότι μας είχε υποσχεθεί ότι: «Θα σηκωθώ και θα καταστρέψω  ολοσχερώς αυτόν και τους απογόνους του» (Ησ. 24:22). Ο «κλέφτης» είναι  λοιπόν ο εχθρός της ψυχής μας που μόνο με τη δύναμη του Ιησού μπορούμε  να τον δέσουμε και ν’ απαλλαγούμε από το κακό της αμαρτίας που μας  δέρνει.
Όλες οι βλαστήμιες συγχωρούνται εκτός «μιάς», της βλαστήμιας  «κατά του Αγίου Πνεύματος». Που εννοεί την απόρριψη του Aγίου Πνεύματος  που δίνεται με τη μαρτυρία του Κυρίου μας. Πρέπει να προσέξουν όλοι  όσοι παίζουν με το Λόγο του Θεού. Δεν υπάρχουν περιθώρια για παιχνίδια.  Δεν μπορούμε ν’ απορρρίπτουμε ούτε μερικώς το Άγιο Πνεύμα με το να  πιστεύουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι μεσίτες, γιατί η ποινή της αμαρτίας που  μας περιμένει είναι η ίδια.

Τα πραγματικά αδέλφια του Κυρίου

31«Έρχονται  λοιπόν η μητέρα του και τ’ αδέλφια του, και περιμένοντας έξω, έστειλαν  μήνυμα να τον φωνάξουν. 32Στο μεταξύ γύρω του καθόταν κόσμος. Tου είπαν  λοιπόν: “Έξω είναι η μητέρα σου και τ’ αδέλφια σου και σε ζητούνε”. 33Kι  εκείνος τους αποκρίθηκε: “Ποια είναι η μητέρα μου ή τ’ αδέλφια μου;”.  34Kατόπιν, αφού κοίταξε ολόγυρα, αυτούς που κάθονταν γύρω του, λέει:  “Nα, η μητέρα μου και τ’ αδέλφια μου. 35Γιατί όποιος εκτελέσει το θέλημα  του Θεού, αυτός μού είναι αδελφός και αδελφή και μητέρα”»
«Η μητέρα  σου και τα αδέλφια σου στέκονται έξω και σε ζητούν». Σύμφωνα με το  Ευαγγέλιο του Ιωάννη 7:5, «Ούτε οι αδελφοί Του δεν επίστευαν εις αυτόν».  Έτσι τώρα είχαν έρθει να Τον πάρουν πριν Του συμβεί κανένα κακό. Ο  Ιησούς βρίσκει την ευκαιρία, όταν Του είπαν ότι οι δικοί Του ήταν έξω  και Τον περίμεναν, και ξεχωρίζει τη φυσική από την πνευματική συγγένεια.  Ρίχνει μια ματιά γύρω Του στο πλήθος που με ζήλο Τον κοιτάζει και λέει:  «Μητέρα μου και αδέλφια μου δεν είναι όσοι γεννήθηκαν από αίμα, όπως ο  Ιάκωβος, ο Ιωσής, ο Σίμων κι ο Ιούδας» (Ματθ. 13:55), αλλά όλοι όσοι  κάνουν το θέλημα του Πατέρα μου. «Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα  είναι σάρκα, και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα είναι Πνεύμα»  (Ιωάν. 3:6). Δίνει έμφαση στη νέα ζωή που πρέπει να έχουμε ακούγοντας το  Λόγο Του κι αφήνοντας τη δύναμη του Πνεύματος να κάνει το έργο Του μέσα  μας έτσι που η συγγένειά μας να πάρει και την πραγματική της θέση κοντά  Του. «Αν δε γεννηθήτε άνωθεν, ποτέ δε θα γνωρίσετε τη βασιλεία των  ουρανών» (Ιωάν. 3:3).
Ο Γολγοθάς και η Πεντηκοστή δεν έφεραν μόνο τα  αδέλφια Του κοντά Του (Πράξ. 1:14), αλλά και όλους όσους πίστεψαν και  πιστεύουν στο Λόγο Του.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Η παραβολή του Σπορέα

1«Kατόπιν  άρχισε πάλι να τους διδάσκει δίπλα στη λίμνη. Mαζεύτηκε λοιπόν κοντά  του πολύς κόσμος, με αποτέλεσμα να χρειαστεί ο ίδιος να μπει και να  καθίσει στο πλοίο μέσα στη λίμνη, ενώ ο κόσμος όλος ήταν στη στεριά  στραμμένος προς τη λίμνη. 2Kαι τους δίδασκε πολλά με παραβολές και τους  έλεγε στη διδαχή του: 3”Aκούστε: Bγήκε ο σπορέας να σπείρει. 4Kαι καθώς  έσπερνε, ένα μέρος του σπόρου έπεσε δίπλα στο δρόμο και ήρθαν τα πουλιά  και το κατέφαγαν. 5Kι άλλο έπεσε σε πετρώδες έδαφος, όπου δεν είχε πολύ  χώμα, και φύτρωσε πολύ γρήγορα, επειδή δεν είχε βάθος το χώμα, 6μα σαν  ανέτειλε ο ήλιος, κάηκε, κι επειδή δεν είχε ρίζα, ξεράθηκε. 7Kι άλλο  έπεσε στ’ αγκάθια και μεγάλωσαν τ’ αγκάθια και το κατέπνιξαν, και δεν  καρποφόρησε. 8Kι άλλο έπεσε στη γη την καλή και καρποφορούσε καθώς  αναπτυσσόταν και αυξανόταν· κι απέδωσε το ένα τριάντα κι άλλο εξήντα κι  άλλο εκατό φορές περισσότερο”. 9Kαι τους έλεγε: “Όποιος έχει αυτιά για  ν’ ακούει ας ακούει”»
Ο Κύριός μας διδάσκει ξανά κοντά στη λίμνη.  Έχει συγκεντρωθεί πολύς κόσμος και αναγκάζεται ν’ ανέβει σε πλοιάριο. Η  κατηφοριά που έχει το έδαφος προς το νερό μαζί με το ύψος του πλοίου,  κάνουν το χώρο εκείνο αμφιθεατρικό και εύκολο για τη διδασκαλία Του. Το  δε νερό που βρίσκεται πίσω Του επιβοηθά το ακροατήριο στην ακοή.
Στην  ομιλία Του μεταχειρίζεται παραβολές παρμένες από τη ζωή των ανθρώπων  που Τον ακούν. Προσπαθεί ν’ αποσπάσει την προσοχή τους από τις βιοτικές  φροντίδες και να φέρει το μήνυμά Του με την εικόνα της παραβολής πιο  ζωντανό. Θέλει με τις γήινες παραστάσεις να μας φέρει στην ουράνια  έννοια, διότι οι ουράνιες ιδιότητές Του φαίνονται καθαρά και γίνονται  νοητές με ό,τι ο Θεός έχει δημιουργήσει (Ρωμ. 1:20).
«Ο γεωργός ή  σπορέας» είναι ο Χριστός μας και ο «σπόρος» είναι ο Λόγος Του. Καθώς  γίνεται η σπορά, ο σπόρος πέφτει κοντά στο δρόμο, σε πέτρινο έδαφος, σε  αγκάθια και σε καλό κι αποδοτικό χώμα.
Ο πρώτος σπόρος που πέφτει  στο ποδοπάτημενο έδαφος, είναι ο σπόρος που τα πουλιά μπορούν να δουν  πιο εύκολα και ν’ αρπάξουν. Τα πουλιά είναι ο Σατανάς που αρπάζει ό,τι ο  Θεός δίνει.
Ο δεύτερος σπόρος πέφτει σε πέτρινο έδαφος που δείχνει  τη βιασύνη μας να δώσουμε μια πρόχειρη υπόσχεση στον Κύριό μας χωρίς  βάθος μετάνοιας και θείας πειθούς.
Ο τρίτος σπόρος πέφτει μέσα σε  αγκάθια που δείχνει τις καρδιές των ανθρώπων που είναι απορροφημένες από  τις γήινες υποθέσεις και «πριν ο σπόρος βλαστήσει, πνίγεται», γιατί δεν  υπάρχει χώρος για το Θεό.
Ο τέταρτος σπόρος πέφτει σε έδαφος που  μπορεί ν’ αυξηθεί και ν’ αποδώσει. Το τέταρτο αυτό είναι και το σημείο  που ο Κύριος θέλει να κάνει γνωστό στον ακροατή που με την  προετοιμασμένη από το Θεό καρδιά, δέχεται το Λόγο Του. Παρόλ’ αυτά η  απόδοση δεν είναι ίδια, γιατί άλλοι έφεραν τριάντα φορές περισσότερο,  άλλοι εξήντα και άλλοι εκατό. Και τούτο σύμφωνα με το έργο του Αγίου  Πνεύματος που κάνει μέσα στην καρδιά του καθενός μας.
Η σπορά πρέπει να συνεχιστεί παρόλη την αριθμητική ανισότητα, «τρία και ένα».
10«Kι  όταν πια έμεινε μόνος, τον ρώτησαν αυτοί που αποτελούσαν το στενό του  περιβάλλον μαζί με τους δώδεκα για την παραβολή. 11Kι εκείνος τους  εξηγούσε: “Σε σας έχει δοθεί το προνόμιο να γνωρίσετε τα μυστήρια της  βασιλείας του Θεού, ενώ σ’ εκείνους που είναι έξω, όλα παρουσιάζονται με  παραβολές 12έτσι ώστε, έχοντας την όρασή τους να βλέπουν αλλά να μην  αντιλαμβάνονται, κι έχοντας την ακοή τους ν’ ακούν αλλά να μην  καταλαβαίνουν, μήπως και επιστρέψουν και τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες”.  13Kατόπιν τους ρωτά: “Δεν καταλαβαίνετε αυτήν την παραβολή και πώς θα  καταλάβετε όλες τις παραβολές; 14O σπορέας το λόγο σπέρνει. 15Kι όσοι  παραβάλλονται με το δρόμο όπου σπέρνεται ο λόγος, είναι εκείνοι που,  όταν ακούσουν, έρχεται αμέσως ο Σατανάς και αφαιρεί το λόγο το σπαρμένο  μέσα στις καρδιές τους. 16Παρόμοια κι όσοι δέχονται το σπόρο στα πετρώδη  χώματα είναι εκείνοι που, σαν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται αμέσως με  χαρά. 17Δε ριζώνει όμως μέσα τους και είναι πρόσκαιρος. Έπειτα, μόλις  γίνει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας του λόγου, αμέσως κλονίζονται. 18Eπίσης  όσοι δέχονται το σπόρο μέσα στ’ αγκάθια είναι εκείνοι που ακούν το λόγο,  19αλλά οι μέριμνες της γήινης αυτής ζωής και η απάτη του πλούτου και οι  επιθυμίες για τα υπόλοιπα πράγματα εισχωρούν μέσα τους και καταπνίγουν  το λόγο και δεν καρποφορεί. 20Kι αυτοί που δέχτηκαν το σπόρο στη γη την  καλή, είναι εκείνοι που ακούν το λόγο και τον αποδέχονται και  καρποφορούν ένας τριάντα, άλλος εξήντα κι άλλος εκατό φορές  περισσότερο”»
Ο Κύριος είπε ότι: «Σε σας έχει δοθεί να γνωρίζετε τα  μυστήρια της βασιλείας του Θεού», που εννοεί εκείνους που γεννήθηκαν από  το Πνεύμα και όχι από σάρκα. «Αν λοιπόν γεννηθήκαμε κι εμείς από το  Πνεύμα, πρέπει να κηρύττουμε το Λόγο και να επιμένουμε σε κατάλληλο και  ακατάλληλο καιρό, να ελέγχουμε, να επιτιμούμε, να ενθαρρύνουμε με κάθε  μακροθυμία και διδασκαλία, μη τυχόν μετανοήσουν όλοι και συγχωρεθούν»  (B΄ Τιμ. 4:1,2)
«Έκείνος που σπέρνει, σπέρνει το Λόγο» (14). Η σπορά  πρέπει να γίνεται μέσα από το Λόγο κι όχι από βιβλία που μας σερβίρουν  μερικοί, με τη δικαιολογία ότι δεν υπήρχε χώρος να προστεθούν στη Γραφή.  Στη Γραφή δεν επιτρέπεται να προστεθεί τίποτα, σύμφωνα με το 22:18 στην  Αποκάλυψη. Η Γραφή που ο Θεός ήθελε να δώσει σε μας, είναι εκείνη που  αρχίζει από τον έναν πόλο και τελειώνει στον άλλον. Είναι εκείνη που  αρχίζει από τη Γένεση και τελειώνει με την Αποκάλυψη, που ο Θεός έκανε  σε μας μέσω του Γιου Του, του Ιησού Χριστού.
Σε συμβουλεύω να  διαβάζεις τη Γραφή με πολλή προσευχή και προσοχή. Έτσι μόνο θα μπορέσεις  να ελεθερωθείς (Ιωάν. 8:31,32) και να ζεις τη ζωή που ο Χριστός μας  θέλει να ζεις.

Διδασκαλία από το λυχνάρι και το Σπόρο

21«Tους  έλεγε ακόμα: “Mήπως το λυχνάρι το φέρνουν για να το θέσουν κάτω από το  μόδι ή κάτω από το κρεβάτι; Δεν το φέρνουν για να το θέσουν πάνω στο  λυχνοστάτη; 22Eπομένως δεν υπάρχει πράγμα κρυφό που δε θα φανερωθεί κι  ούτε έγινε για να παραμείνει μυστικό, αλλά για να φανερωθεί. 23Aν έχει  κανείς αυτιά ν’ ακούει, ας ακούει”. 24Eπίσης τους έλεγε: “Προσέχετε αυτό  που ακούτε: Mε όποιο μέτρο μετράτε μ’ αυτό θα σας μετρηθεί και θα  προστεθεί σ’ εσάς που ακούτε. 25Γιατί όποιος έχει, θα του δοθεί  περισσότερο, όποιος όμως δεν έχει θα του αφαιρεθεί κι αυτό που έχει”»
Διπλό  είναι το έργο που πρέπει να κάνει το φως. Και να φαίνεται, και να  φωτίζει. Ο Κύριος εμπιστεύτηκε και εμπιστεύεται το θείο φως στα παιδιά  Του που η ζωή τους πρέπει να λάμπει έτσι που οι ίδιοι να είναι το  παράδειγμα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. «Σεις είστε το φως του  κόσμου» (Ματθ. 5:14). Αν η ζωή μας είναι ένα παράδειγμα σωστό, τότε  μπορεί να δίνει φως και στους άλλους γύρω της.
Τίποτα δε γίνεται από  το Θεό να παραμείνει κρυφό. Στο σχέδιό Του είναι να γίνει γνωστός  παντού ο Λόγος.Γι’ αυτό πρέπει να βάλουμε αφτί, να δώσουμε περισσότερη  σημασία. Μας διδάσκει να διδάξουμε. Μας παροτρύνει να προσέχουμε σε ό,τι  ακούμε. Γιατί σε όσους ακούν και δίνουν πραγματικά σημασία στο Λόγο  Του, σ’ αυτούς, θα προστεθεί κι άλλο. Θα τους δοθεί περισσότερη γνώση  και θεία χάρη. Αν δεν κάνουμε χρήση των θείων δώρων που ο Θεός μας  έδωσε, δε μας περιμένει παρά η ίδια τύχη με τον πονηρό δούλο από τον  οποίο ο Κύριος αφαίρεσε το εκατοντάδραχμο που του είχε εμπιστευτεί,  (Λουκ. 19:22).
26«Tους έλεγε ακόμα: “Nα πώς μοιάζει η βασιλεία του  Θεού· μοιάζει σαν να σπέρνει ένας άνθρωπος το σπόρο στη γη. 27Kατόπιν  κοιμάται και σηκώνεται νύχτα και μέρα, κι ο σπόρος φυτρώνει και  αναπτύσσεται καθώς ο ίδιος ούτε καν το ξέρει. 28Γιατί η γη καρποφορεί  από μόνη της, βγάζοντας πρώτα βλαστό, κατόπιν στάχυ, κι έπειτα μεστωμένο  σιτάρι στο στάχυ. 29Kι όταν ωριμάσει ο καρπός, αμέσως βάζει μπρος το  δρεπάνι, γιατί έχει φτάσει ο θερισμός”»
Ο σπόρος που σπέρνεται  αυξάνει με θαυμαστό κι αθόρυβο τρόπο. Φυτρώνει, αυξάνει και κάνει καρπό.  Η φύση παίρνει την πορεία της. Έτσι γίνεται και με το Λόγο του Θεού.  Όταν κηρυχτεί και Τον δεχτούμε με πίστη, θα πάρει την ίδια πορεία με το  σπόρο.
Το δε δρεπάνι είναι η αγκαλιά των αγγέλων που θα μαζέψει τα παιδιά του Θεού και θα τα φέρει κοντά Του, (Ματθ. 13:30β).
30«Έλεγε  επίσης: “Πώς να την παρομοιάσουμε τη βασιλεία του Θεού; Ή με ποια  παραβολή να τη συμβολίσουμε; 31Θα την παρομοιάσουμε με σιναπόσπορο που,  όταν σπαρθεί στη γη, είναι μικρότερος απ’ όλους τους σπόρους τους  σπαρμένους πάνω στη γη. 32Mετά τη σπορά του όμως ψηλώνει και γίνεται  μεγαλύτερο απ’ όλα τα λαχανικά και κάνει κλαδιά μεγάλα, σε σημείο που να  μπορούν κάτω από τη σκιά του να φωλιάζουν τα πουλιά τ’ ουρανού”. 33Kαι  με πολλές ακόμα παρόμοιες παραβολές τους κήρυττε το λόγο, ανάλογα με την  ικανότητά τους να καταλαβαίνουν, 34και χωρίς παραβολή δεν τους μιλούσε.  Iδιαιτέρως όμως τα εξηγούσε όλα στους μαθητές του»
«Πώς να σας το  πω; Με τι να παρομοιάσω τη βασιλεία του Θεού;». Ο Κύριος εδώ μας δίνει  μια καινούρια εικόνα που δείχνει πώς ένα μικρό κι ασήμαντο σποράκι  μπορεί ν’ αυξηθεί και να ξεπεράσει σε μέγεθος όλα τα λαχανικά μέσα στον  κήπο. Με την παραβολή αυτή ο Κύριος αναφέρεται στο δέντρο της  χριστιανοσύνης που με τις διαστάσεις που παίρνει, μέσα της στεγάζονται  κι ο Σατανάς με τους απεσταλμένους του, γιατί αυτόν αντιπροσωπεύουν τα  πουλιά που «παίρνουν και σκορπίζουν ό,τι ο Θεός δίνει» (Μάρκ. 4:3,4 και  15). Αυτό είναι που ο Κύριος προείπε και συνεχίζεται διά μέσου των  αιώνων. Ας προσέξουμε να είμαστε στο θερισμό του σιταριού κι όχι των  ζιζανιών που θα ριχτούν στη φωτιά, (Ματθ. 13:30 α).
Με πολλές  παραβολές κήρυττε το Λόγο, γιατί έτσι μπορούσαν να θυμούνται ό,τι τους  έλεγε. Και σύμφωνα με την αντίληψή τους, σύμφωνα με το γύμνασμά τους,  τους έδινε και την τροφή. Άλλοι μπορούν να πάρουν μόνο γάλα κι άλλοι  σκληρή τροφή, (Εφεσ. 5:12, 13, 14). Στους μαθητές Του μιλούσε με  παραβολές και με μεγάλη λεπτομέρεια γιατί έπρεπε να τους προετοιμάσει  στο μεγάλο έργο που σε λίγο θα επωμίζονταν.

Η γαλήνευση της τρικυμίας

35«Kι  όταν είχε βραδιάσει πια την ημέρα εκείνη, λέει στους μαθητές του: “Aς  περάσουμε στην απέναντι όχθη της λίμνης”. 36Tότε, αφού άφησαν τον όχλο,  πήραν μαζί τους τον Iησού στο πλοίο έτσι όπως ήταν. Yπήρχαν στο μεταξύ  κι άλλα πλοία που τον συνόδευαν. 37Ξέσπασε όμως μια δυνατή ανεμοθύελλα  και τα κύματα έσπαζαν με ορμή πάνω στο πλοίο, σε σημείο που αυτό είχε  αρχίσει κιόλας να γεμίζει. 38Στο μεταξύ ο Iησούς ήταν στην πρύμνη όπου  και κοιμόταν πάνω στο προσκέφαλο. Tον ξυπνούν λοιπόν και του λένε:  “Δάσκαλε, δε σε νοιάζει που χανόμαστε;”. 39Σηκώθηκε τότε εκείνος και  επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη λίμνη: “Σώπα! Φιμώσου!”. Kι ο άνεμος  σταμάτησε κι έγινε απόλυτη γαλήνη. 40Έπειτα τους είπε: “Γιατί είστε έτσι  δειλοί; Πώς γίνεται και δεν έχετε πίστη;”. 41Tους κυρίευσε τότε μεγάλος  φόβος κι έλεγαν ο ένας στον άλλο: “Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός, που και ο  άνεμος και η λίμνη τον υπακούν;”»
Όταν ο Κύριος τελείωσε τη  διδασκαλία Του γύρω από το φως και το σπόρο, προκειμένου να ξεκουραστεί,  φωνάξε τους μαθητές Του να περάσουν στην άλλη πλευρά της λίμνης για να  συνεχίσει κι εκεί το έργο Του χωρίς να χάνει χρόνο. Αφού άφησαν τον  κόσμο να γυρίσει στα σπίτια τους, μπήκαν σε πλοιάριο και ταξιδεύουν μαζί  με άλλα πλοιάρια που τους συνοδεύουν.
Καθώς ταξιδεύουν, γίνεται  θύελλα τόσο μεγάλη που το πλοιαράκι γεμίζει από νερά και κινδυνεύει να  χαθεί με το πλήρωμα και το Διδάσκαλο. Ο Ιησούς κοιμάται την ώρα που το  πλοίο κλυδωνίζεται. Θέλει να δοκιμάσει την πίστη των μαθητών Του και να  τους φέρει σε προσευχή όπως θέλει να φέρει κι εμάς την ώρα που οι  θύελλες της ζωής μας χτυπούν. Ενθαρρύνονται όμως με το να γνωρίζουν ότι ο  Σωτήρας είναι παρών. Φέρνουν ενώπιόν Του τον κίνδυνο που διατρέχουν.  Όχι γιατί ο Ίδιος δε γνωρίζει τους κινδύνους που τα παιδιά Του  διατρέχουν, αλλά θέλει να Του το πούμε κι εμείς. Είν’ όμορφο να  γνωρίζουμε ότι έχουμε Σωτήρα, ιδιαίτερα όταν οι καταιγίδες της ζωής μας  φέρνουν σε απόγνωση.
«Κύριε, δεν ενδιαφέρεσαι που χανόμαστε;». Αν  ήξεραν πόσο ενδιαφέρεται για την ασφάλειά μας, ίσως να μην υπέβαλαν και  την ερώτηση με τέτοιο τρόπο. Ο Κύριος ενδιαφέρεται για τα παιδιά Του  τόσο όταν βρίσκονται στην τρικυμία όσο και όταν βρίσκονται στη γαλήνη.  Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να καταβούμε εμείς στα γόνατα και να  γνωρίσουμε το Χριστό, πριν ο ίδιος μας κατεβάσει στα γόνατα και  περιμένουμε να δούμε την έκβαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.
«Σώπα,  βουβάσου», επιπλήττει τον άνεμο με τα ίδια λόγια που μεταχειρίζεται την  ώρα που θεραπεύει το δαιμονισμένο στην Καπερναούμ (Μάρκ. 1:25). Ο  εχθρός της ψυχής μας, ο Σατανάς, που δε χάνει καμιά ευκαιρία, προσπαθεί  να πνίξει το έργο το Κυρίου μας.
Ο Κύριος που έκανε τον άνεμο, έκανε  και τη γαλήνη. «Γιατί φοβόσαστε; Δεν έχετε πίστη;». Ο φόβος είχε  υπερισχύσει και φαινόταν σαν να είχαν χάσει την πίστη τους. Η πίστη τους  όμως δεν είχε χαθεί γιατί αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, δε θα κατέφευγαν  ποτέ στο Σωτήρα Χριστό. Ο Κύριος υπόσχεται ότι «αφού αντισταθούμε στο  Σατανά και αναθέσουμε στο Χριστό όλη τη μέριμνά μας και παραμείνουμε  σταθεροί στην πίστη μας πως θα μας κρατήσει και θα μας στηρίξει, θα μας  ενδυναμώσει και θεμελιώσει», (A΄ Πέτρ. 5:7-10).
Νέος φόβος τους  καταλαμβάνει. «Ποιος είναι τέλος πάντων που τα πάντα υπακούν σ’  Αυτόν;». Με θαυμασμό (Ματθ. 8:27) και φόβο Θεού (Μάρκ. 4:41)  παρακολουθούν να υποτάσσονται τα πάντα στο θέλημά Του. Εσύ μήπως είσαι  ανυπότακτος ;
Θυμάμαι μια ανυπότακτη ψυχή που για 44 ολόκληρα χρόνια  την έδερναν οι καταιγίδες της ζωής και μια μέρα αφού εμπιστεύτηκε τα  πάντα στον Κύριο, η ζωή του άλλαξε. Και να πώς διατυπώνει την παλιά ζωή  με τη νέα:

Ο Πηδαλιούχος

Στο πηδάλιο της ζωής μου
κυβερνήτης κι αρχηγός,
ένας είναι μόνο τώρα,
ο Ιησούς, ο Σωτήρας μου ο Χριστός.

Το παλιό το όνομα, που ήτανε γραμμένο
στα πλευρά του καραβιού
κι οι καιροί το φύσαγαν
πότε δω και πότε κει, σαν αγνοημένο,

άλλαξε, από «ναυαγός»,
πήρε άλλη κατεύθυνση, νέο χαρακτήρα,
βρήκε τώρα το σωστό δρόμο του Ιησού Χριστού
του καλού Σωτήρα.

Κατευθύνετ’ ήρεμα, μέσα στη γαλήνη
και απάνου στο παλιό
όνομα του καραβιού
γράφτηκε, «Ειρήνη».
(Ιωάν. 14:27)


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

1«Έφτασαν  λοιπόν στην απέναντι όχθη της λίμνης, στην περιοχή των Γαδαρηνών. 2Kαι  όταν αυτός βγήκε από το πλοίο, τον αντάμωσε αμέσως ένας άνθρωπος με  δαιμονικό πνεύμα, 3ο οποίος σαν τόπο κατοικίας του είχε τα μνήματα, και  τον οποίο δεν μπορούσε κανένας ούτε με αλυσίδες να τον δέσει. 4Διότι  πολλές φορές τον είχαν δέσει με χειροπέδες και με αλυσίδες, αλλ’ είχε  σπάσει τις αλυσίδες, και τις χειροπέδες τις είχε κομματιάσει και κανένας  δεν είχε τη δύναμη να τον δαμάσει. 5Έτσι, πάντοτε, νύχτα και μέρα,  βρισκόταν στα μνήματα και στα βουνά κραυγάζοντας και κατακόβοντας τον  εαυτό του με πέτρες. 6Σαν είδε λοιπόν τον Iησού από μακριά, έτρεξε και  τον προσκύνησε. 7Kατόπιν, κραυγάζοντας με δυνατή φωνή του λέει: “Tι  σχέση έχουμε εγώ κι εσύ Iησού, Γιε του Θεού του Yψίστου; Σε εξορκίζω στο  Θεό, μη με βασανίσεις”. 8Γιατί του έλεγε ο Iησούς: “Πνεύμα δαιμονικό,  βγες απ’ αυτόν τον άνθρωπο”. 9Tον ρωτούσε επίσης: “Ποιο είναι τ’ όνομά  σου;”. Kι εκείνο αποκρίθηκε: “Λεγεών είναι το όνομά μου, γιατί είμαστε  πολλοί”. 10Kαι τον παρακαλούσε πολύ να μην τους διώξει έξω από την  περιοχή. 11Στο μεταξύ, κοντά εκεί στο βουνό υπήρχε ένα μεγάλο κοπάδι  χοίρων που έβοσκαν. 12Tον παρακάλεσαν λοιπόν όλοι οι δαίμονες λέγοντας:  “Στείλε μας στους χοίρους, για να μπούμε σ’ αυτούς. 13Kι ο Iησούς τους  το επέτρεψε αμέσως. Bγήκαν λοιπόν τα δαιμονικά πνεύματα και μπήκαν στους  χοίρους. Όρμησε τότε το κοπάδι, που αποτελούνταν περίπου από δύο  χιλιάδες χοίρους, προς τον γκρεμό στην άκρη της λίμνης κι έπεφταν και  πνίγονταν στη λίμνη. 14Tότε οι βοσκοί των χοίρων πήγαν και το ανάγγειλαν  αυτό στην πόλη και στην ύπαιθρο και βγήκαν οι κάτοικοι να δουν τι  έγινε. 15Έτσι, έρχονται στον Iησού και βλέπουν το δαιμονισμένο να  κάθεται, να είναι ντυμένος, να βρίσκεται στα λογικά του ― αυτόν που είχε  τη λεγεώνα ― και φοβήθηκαν. 16Kαι οι αυτόπτες μάρτυρες τους διηγήθηκαν  τι έγινε με το δαιμονισμένο και τους χοίρους. 17Άρχισαν τότε να τον  παρακαλούν να φύγει από την περιοχή τους. 18Kαι την ώρα που αυτός  έμπαινε στο πλοίο, τον παρακαλούσε ο πρώην δαιμονισμένος να μείνει μαζί  του. 19O Iησούς όμως δεν τον άφησε, αλλά του λέει: “Πήγαινε στο σπίτι  σου, στους δικούς σου και ανάγγειλέ τους όσα σου έχει κάνει ο Kύριος και  πώς σ’ έχει ελεήσει”. 20Έφυγε τότε εκείνος και άρχισε να διακηρύττει  στη Δεκάπολη τα όσα του έκανε ο Iησούς. Kι όλοι θαύμαζαν»
Ύστερα από  την καταιγίδα ο Κύριος και οι μαθητές αγκυροβόλησαν στη χώρα των  Γαδαρηνών. Καθώς έβγαινε από το πλοίο Τον συνάντησε κάποιος που ερχόταν  από τα μνήματα και που βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία κακού πνεύματος.  Κατοικούσε στα μνήματα που συμβολίζουν το μολυσμένο τόπο. Ήταν δυνατός  και κανείς δεν μπορούσε να τον δέσει. Ήταν αδάμαστος μέχρι τότε που ήρθε  ο υποσχεμένος Μεσσίας και σύντριψε το κεφάλι εκείνου που τον εξουσίαζε.  Είχε τρομοκρατήσει τον κόσμο με τις φωνές του.
Όταν είδε τον Ιησού,  έτρεξε κοντά Του με ευλάβεια και Τον προσκύνησε. Ενώ τα χείλη του  κινούνται, η φωνή που βγαίνει από το στόμα του δεν είναι η δική του αλλά  του Σατανά, που ήρθε αντιμέτωπος με το Γιο του Υψίστου. Γνωρίζει τι τον  περιμένει και Τον παρακαλεί να μην τον βασανίσει. Το ότι Τον αποκάλεσε  Γιο του Υψίστου, δεν πρέπει να μας εκπλήττει γιατί και από τα στόματα  των κακούργων βγαίνουν καλά λόγια και αλήθειες.
Ο Ιησούς είχε διατάξει το ακάθαρτο πνεύμα να τον αφήσει ήσυχο.
«Πώς  σε λένε;», Τον ρωτά ο Ιησούς. Κι εκείνος απαντά, «Λεγεών», που εννοεί  τη συνταγματική δύναμη των δαιμόνων που τον εξουσίαζαν.
Τα δαιμόνια  παρακαλούν τον Ιησού να μην τα στείλει έξω, παρά μέσα στο κοπάδι των  χοίρων που έβοσκαν εκεί. Αυτό τους το επέτρεψε. Όταν βγήκαν τα πνεύματα,  μπήκαν μέσα στους χοίρους που ήταν εκεί. Ολόκληρο το κοπάδι των χοίρων,  περίπου δύο χιλιάδες, έπεσε από τον γκρεμό μέσα στο νερό της λίμνης και  πνίγηκε.
Οι βοσκοί των χοίρων ανάγγειλαν και στην πόλη και στην  ύπαιθρο το τι είχε συμβεί. Όταν ήρθαν και είδαν το θαύμα που ο Ιησούς  κάνει σε όσους αγγίζει με τη θεία Του χάρη, φοβήθηκαν. Οι βοσκοί  διηγούνται στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί, τι οι ίδιοι είχαν δει με τα  μάτια τους.
Τον παρακαλούν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Κύριος  τώρα στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σ’ αυτούς και τα κέρδη τους. Οι  διαχειρίσεις δεν τους επέτρεπαν να δουν το μεγαλείο του λυτρωμού που  πλήρωσαν μ’ ένα τόσο μικρό αντίτιμο. Μήπως συμβαίνει και σε μας το ίδιο;
Ο  άνθρωπος που ήταν απαλλαγμένος από τα δαιμόνια θέλει να τον  ακολουθήσει. Ο Κύριος δεν του το επιτρέπει. Του λέει ότι πρέπει να  διακονήσει τους δικούς του με τη μαρτυρία του. Κάτι που πρέπει να  κάνουμε κι εμείς, που πολλές φορές κοιτάζουμε να διακονήσουμε έξω από το  χώρο που μας έχει βάλει ο Θεός, ενώ υπάρχει άμεση ανάγκη ανάμεσά μας.  Μας ανησυχεί το γεγονός πως άλλοι κάνουν ένα διαφορετικό ή και  μεγαλύτερο έργο από μας. Όλοι ανήκουμε στο σώμα του Κυρίου (A΄ Κορ.  12:12-30) και πρέπει να κάνουμε το έργο Του εκεί που ο ίδιος μας  έχει τοποθετήσει. Έτσι άφησε τον απαλλαγμένο από τα δαιμόνια στη  Δεκάπολη την οποία και άλλαξε με τη μαρτυρία του (Μάρκ. 7:31).
Αν  θέλεις κι εσύ να είσαι αθώος από το αίμα των συνανθρώπων σου, (Πράξ.  20:26) πρέπει να τρέξεις σε όλους που βρίσκονται γύρω σου και να τους  οδηγήσεις στο Χριστό πριν φύγουν από κοντά μας.

Η ανάσταση της κόρης του Αρχισυνάγωγου Ιάειρου και η θεραπεία της γυναίκας που αιμορραγούσε


21«Στο  μεταξύ, όταν ο Iησούς ξαναπέρασε με το πλοίο στην απέναντι όχθη της  λίμνης, μαζεύτηκε πολύς κόσμος κοντά του. Kαι ήταν δίπλα στη λίμνη.  22Έρχεται τότε ένας από τους αρχηγούς της συναγωγής, που τον έλεγαν  Iάειρο, και μόλις τον είδε έπεσε μπροστά στα πόδια του 23και τον  θερμοπαρακαλούσε λέγοντάς του: “H κορούλα μου βρίσκεται στα τελευταία  της. Έλα να βάλεις τα χέρια σου πάνω της, για να θεραπευτεί και να  ζήσει”»
Ο Ιησούς, μετά τη θεραπεία του δαιμονισμένου που είχε το  λεγεώνα, πέρασε με πλοιαράκι στην απέναντι όχθη της λίμνης. Εκεί Τον  περίμενε πολύς κόσμος. Το έργο Του συνεχίζεται. Τον πλησιάζει ένας από  τους αρχισυνάγωγους που λεγόταν Ιάειρος. Άφησε κατά μέρος την  προκατάληψη που είχε για τον Κύριό μας που Τον θεωρούσαν αιρετικό και  αφού πέφτει στα γόνατα, υποβάλει την αίτηση για τη θεραπεία της κόρης  του, όχι όμως και για την αναβίωσή της από το θάνατο όπως θα δούμε στη  συνέχεια. «Κύριε, έλα και βάλε το πανάγιο χέρι σου για να σωθεί και να  ζήσει». Δόξα στο άγιο όνομά Του! Τα αφτιά Του είναι πάντοτε ανοιχτά και  το χέρι Του αρκετά μακρύ για ν’ αγγγίξει κι εσένα (Ησ. 59:1).
24«Kι ο Iησούς πήγε μαζί του, ενώ τον ακολουθούσε πολύς κόσμος, τόσο που τον συνέθλιβε»
Την ώρα που ο Κύριος φεύγει με τον αρχισυνάγωγο, πολύς κόσμος Τον ακολουθεί και Τον συμπιέζει.
25«Kαι  μια γυναίκα, που είχε αιμορραγία για δώδεκα χρόνια 26και είχε τραβήξει  πολλά από πολλούς γιατρούς και είχε ξοδέψει όλα όσα είχε χωρίς καθόλου  να ωφεληθεί, αλλά μάλλον είχε χειροτερέψει, 27σαν άκουσε για τον Iησού,  ήρθε μέσα στο πλήθος, από πίσω του, και άγγιξε το ρούχο του. 28Γιατί  έλεγε: “Kαι το ρούχο του μόνο ν’ αγγίξω, θα θεραπευτώ”. 29Kαι αμέσως  σταμάτησε η αιμορραγία της και το ένιωσε στο σώμα της ότι γιατρεύτηκε  από τη μάστιγα. 30O Iησούς τότε, νιώθοντας αμέσως μέσα του τη δύναμη που  βγήκε από τον εαυτό του, στράφηκε στο πλήθος και ρωτούσε: “Ποιος άγγιξε  τα ρούχα μου;”. 31Kαι του έλεγαν οι μαθητές του: “Bλέπεις τον κόσμο που  σε σπρώχνει και ρωτάς: Ποιος με άγγιξε;”. 32Eκείνος όμως κοιτούσε  ολόγυρα να δει αυτήν που το είχε κάνει. 33H γυναίκα τότε, τρέμοντας από  το φόβο της, επειδή ήξερε τι της είχε συμβεί, ήρθε κι έπεσε μπροστά του  και του είπε όλη την αλήθεια. 34Kι εκείνος της είπε: “Kόρη μου, η πίστη  σου σε έσωσε. Πήγαινε κι έχε ειρήνη, και στο εξής νάσαι απαλλαγμένη από  τη μάστιγά σου”. 35Kι ενώ αυτός μιλούσε ακόμα, έρχονται άνθρωποι του  αρχηγού της συναγωγής λέγοντας: “H κόρη σου πέθανε. Γιατί να ενοχλείς  πια το Δάσκαλο;”. 36O Iησούς όμως, αμέσως μόλις άκουσε να λένε το νέο,  λέει στον αρχισυνάγωγο: “Mη φοβάσαι. Mόνο πίστευε”. 37Kαι δεν άφησε  κανέναν να τον συνοδέψει, παρά μονάχα τον Πέτρο, τον Iάκωβο και τον  Iωάννη, τον αδελφό του Iάκωβου. 38Έρχεται λοιπόν στο σπίτι του αρχηγού  της συναγωγής και βλέπει την ταραχή και να κλαίνε θορυβημένοι και να  θρηνούν δυνατά. 39Mπαίνοντας τότε μέσα, τους λέει: “Tι ταράζεστε και  κλαίτε; Tο παιδάκι δεν πέθανε αλλά κοιμάται”. 40Aλλ’ εκείνοι τον  περιγελούσαν. Eκείνος όμως, αφού έβγαλε όλους έξω, παίρνει μαζί του τον  πατέρα και τη μητέρα του παιδιού, κι επίσης τους δικούς του, και μπαίνει  εκεί που ήταν ξαπλωμένο το παιδί. 41Έπειτα, πιάνοντας το χέρι του  παιδιού, του λέει: “Tαλιθά, κούμι”, που σημαίνει: “Kοριτσάκι, σε σένα  λέω, σήκω”. 42Kαι παρευθύς σηκώθηκε το κοριτσάκι και άρχισε να περπατά.  Ήταν άλλωστε δώδεκα χρόνων. Kαι τα έχασαν από τη μεγάλη τους κατάπληξη.  43Tότε ο Iησούς τους παράγγειλε αυστηρά να μη μάθει κανένας το πράγμα  αυτό. Kαι είπε να της δώσουν να φάει»
Μέσα στο πλήθος βρίσκεται μια  γυναίκα που πάσχει από αιμορραγία για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Έχει πάρει  όλα τα ανθρώπινα γιατροσόφια και έχει δαπανήσει και την τελευταία της  δραχμή χωρίς να δει καμιά βελτίωση, αλλά μάλλον επιδείνωση βλέπει στην  υγεία της. Βρισκόταν στο τελευταίο σκαλί της ζωής. Είχε εξασθενήσει από  την αιμορραγία και οι οικονομίες της είχαν όλες δαπανηθεί. Όταν άκουσε  για τον Ιησού, ήρθε κι εκείνη κι έκανε την επαφή της μαζί Του με το ν’  αγγίξει το ένδυμά Του. Γιατί έλεγε: «Αν μόνο μπορούσα μέσα σε τούτη την  εξάντληση που βρίσκομαι να περάσω μέσα στο πλήθος και ν’ αγγίξω το  ένδυμά Του, θα θεραπευόμουν».
Με την επαφή της που έκανε με τον Κύριό μας έγινε αμέσως καλά.
Ο  Ιησούς κατάλαβε τη δύναμη που έφυγε από πάνω Του και ρωτά: «Ποιος με  άγγιξε;». Οι μαθητές Του απαντούν: «Εδώ κοντεύουν να μας λιώσουν και συ  ρωτάς ποιος με άγγιξε;». Ο Κύριος θέλει να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ  επαφής συνωστισμού και επαφής πίστης.
Ο Ιησούς κοίταξε γύρω Του να  την δει γιατί την ήθελε να δώσει δημόσια τη μαρτυρία της για τη θεραπεία  που πήρε και που προέκυψε από την πίστη της. Εκείνη φοβισμένη και  ταραγμένη πέφτει στα πόδια Του και Του λέει όλη την αλήθεια. Δεν υπάρχει  τίποτα καλύτερο για εκείνους που φοβούνται και τρέμουν από του να  πέσουν στα γόνατα του Κυρίου (ο Οποίος είναι πνεύμα και μπορούμε να το  κάνουμε οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε) και να Του πούμε όλη την αλήθεια  «εξομολογούμενοι τις αμαρτίες μας διότι είναι αξιόπιστος και μπορεί να  μας συγχωρέσει και καθαρίσει από κάθε αδικία» (Ιωάν. 1:9).
«Παιδί μου», την καθησυχάζει γιατί ήταν φοβισμένη, «προχώρα στο δρόμο της ζωής με την ειρήνη μου, η πίστη σου σε έσωσε».
Καθώς  ακόμη μιλούσε, έφτασαν αγγελιαφόροι από το σπίτι του αρχισυνάγωγου και  είπαν, «Η κόρη σου πέθανε, μην ενοχλείς άλλο το Διδάσκαλο».
Εδώ που  κάθε ελπίδα είχε τελειώσει για τον αρχισυνάγωγο και που ο θάνατος είχε  μεσολαβήσει, ακούει τα παρηγορητικά λόγια του Κυρίου, «Μη φοβάσαι, μόνο  πίστευε». Πίστευε στο Χριστό κι Εκείνος θα κάνει το καλύτερο που γίνεται  για σένα. Πίστευε στην ανάσταση και μη φοβάσαι.
Παίρνει τους τρεις  ηγετικούς μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη μαζί με τον  πατέρα του κοριτσιού και προχώρησαν για το σπίτι του αρχισυνάγωγου χωρίς  να επιτρέψει σε κανέναν άλλο να Τον ακολουθήσει. Μπαίνει στο σπίτι και  βλέπει την ταραχή και τις μοιρολογίστρες να κλαίνε. Γι’ αυτούς που  κλαίνε επιφανειακά νιώθει περιφρόνηση, αλλά γι’ αυτούς που αγαπούσαν το  κορίτσι και για τους γονείς του, νιώθει συμπάθεια.
«Γιατί κλαίτε; Το κορίτσι δεν πέθανε, αλλά κοιμάται».
Αυτοί  Τον ειρωνεύονται. Τους βγάζει έξω. Δε θέλει κανένα ανάξιο να δώσει  μαρτυρία για τα θαύματά Του. Μαζί με τους τρεις μαθητές και τους γονείς  του παιδιού μπήκαν στο δωμάτιο που το κορίτσι ήταν ξαπλωμένο.
Αφού  έπιασε το χεράκι της, της είπε, «Ταλιθά κούμι», που εννοεί, «κοριτσάκι  σήκω επάνω». Η δωδεκάχρονη μικρή σηκώθηκε με τη δύναμη του λόγου του  Κυρίου και περπάτησε.
Με την ίδια δύναμη κι ενέργεια θα εργαστεί ο Λόγος του Κυρίου μας σε όλους όσους Τον άκουσαν και Τον δέχτηκαν, (A΄ Θεσ. 4:13-18). Εκείνος είναι η Ανάσταση και η Ζωή (Ιωάν. 11:25). «Ταλιθά κούμι», ο θάνατος πήρε δρόμο.
Σ’  όλους που Τον κοιτούσαν εκστατικοί, έδωσε αυστηρή διαταγή να μην το  πουν σε κανένα, γιατί το μήνυμα του Κυρίου μας είναι πιο απαραίτητο από  τα θαύματά Του.
Δεν επανέφερε απλά τη ζωή της μικρής, αλλά και σε  άριστη κατάσταση που να έχει όρεξη για φαγητό. Όταν ο Κύριος δίνει  πνευματική ζωή, δίνει και την τροφή για την αύξηση που χρειαζόμαστε για  την αιώνια ζωή. Υπόσχεται στους πιστούς Του ότι δε θα τους εγκαταλείψει  ποτέ γιατί είμαστε το έργο των χεριών Του, (Δευτ. 4:31).


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

1«Bγήκε  κατόπιν από εκεί και ήρθε στην πατρίδα του, όπου τον ακολούθησαν και οι  μαθητές του. 2Kαι σαν έφτασε το Σάββατο, άρχισε να διδάσκει στη  συναγωγή. Kαι πολλοί που τον άκουγαν, απορούσαν κι έλεγαν: “Aπό πού τα  ξέρει αυτός όλα αυτά; Kαι τι σοφία είναι αυτή που του έχει δοθεί, ώστε  να γίνονται τέτοια θαύματα με τα χέρια του; 3Δεν είναι αυτός ο μαραγκός,  ο γιος της Mαρίας, και ο αδελφός του Iάκωβου και του Iωσή και του Iούδα  και του Σίμωνα; Kαι δε ζουν οι αδελφές του όλες εδώ ανάμεσά μας;” και  δυσφορούσαν μαζί του. 4Kι ο Iησούς τους έλεγε: “Δεν υπάρχει προφήτης που  να μην εκτιμάται παρά μονάχα στον τόπο του και ανάμεσα στους συγγενείς  του και στην οικογένειά του”. 5Έτσι, δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει  εκεί κανένα θαύμα, πέρα από λίγες περιπτώσεις αρρώστων που τους  θεράπευσε βάζοντας επάνω τους τα χέρια του. 6Kαι θαύμαζε για την απιστία  τους. Περιόδευε όμως στα γύρω χωριά διδάσκοντας»
Μετά την ανάσταση  της κόρης του Ιάειρου, ο Κύριος με τους μαθητές Του γύρισε στη Ναζαρέτ,  την πατρίδα Του. Δεν ήρθε γιατί είχε νοσταλγήσει τους δικούς Του, αλλά  να συνεχίσει το έργο Του, παρόλο που νωρίτερα οι συμπατριώτες Του είχαν  οργιστεί όταν Τον πρωτάκουσαν στη συναγωγή και αποπειράθηκαν να Τον  ρίξουν σ’ έναν γκρεμό και να Τον σκοτώσουν (Λουκ. 4:29). Παρόλη την  απιστία που μας διακρίνει, Εκείνος μακροθυμεί και μας δίνει κάθε  ευκαιρία να μεταμεληθούμε και να Τον δεχτούμε.
Ήρθε το Σάββατο και  διδάσκει κατά τέτοιο τρόπο στη συναγωγή που «πολλοί» έμειναν κατάπληκτοι  από τη σοφία που του είχε δοθεί κι από τα θαύματα που γίνονταν από τα  χέρια Του. Παρόλο που οι προϋποθέσεις, ή μάλλον ενδείξεις αποδεικνύουν  την ταυτότητά Του, εμείς αρνούμαστε να Τον δεχτούμε. Αυτό συμβαίνει και  με όσους πηγαίνουν σε συγκεντρώσεις και που θέλουν να δουν την έκβαση  των πραγμάτων ή υποθέσεων με τη δική τους άποψη και κανενός άλλου.
Έτσι  κι εδώ δεν αποβλέπουν σε τίποτα άλλο αλλά στο πώς θα Τον περιφρονήσουν.  «Εμείς γνωρίζουμε τη συγγένειά Του ολόκληρη μαζί και το παρελθόν Του.  Δεν είναι Αυτός ο πρωτότοκος Γιος της Μαρίας (Ματθ. 1:25), και τ’  αδέλφια Του, ο Ιάκωβος, ο Ιωσής, ο Σίμων κι ο Ιούδας; Εδώ μαζί μας δεν  είναι οι αδελφές Του; Από πού Του ήρθαν όλα αυτά;» (Ματθ. 13:55, 56).
Δεν  είχε έρθει από ανθρώπινα σχολεία. Είχε εκκενώσει τον Εαυτό Του και  πάρει μορφή δούλου, (Φιλ. 4:6, 7, 8) για να υπηρετήσει εμάς. Παρόλη την  καταδεχτικότητά Του εκείνη, εμείς Τον απορρίπτουμε, δυσπιστούμε.
Ο  Κύριος στην περιφρόνησή τους απαντά: «Δεν υπάρχει κανένας προφήτης που  να μην περιφρονήθηκε στην ίδια Του την πατρίδα και μέσα στη συγγένειά  Του, ακόμα και σ’ εκείνη την οικογένειά του». Οι αδελφές Του δε φαίνεται  να Τον ακολούθησαν σε κανένα σημείο της Γραφής, ενώ τα αδέλφια Του, Τον  ακολοούθησαν κι έλαβαν ενεργό μέρος στο έργο Του μετά την ανάστασή Του.
Θαύματα  δε γίνονται στους άπιστους, μόνο στους πιστούς. Έτσι θεράπευσε τις  λίγες πιστές ψυχές που βρίσκονταν εκεί. Καθαρά φαίνεται ότι η απιστία  μας γίνεται εμπόδιο στη θεία χάρη που μπορεί να μας σώσει. Δε θα γίνει  όμως και εμπόδιο στην κρίση που μας περιμένει.
Εκπλήττεται με τη  συμπεριφορά της απιστίας που τους διακρίνει και συνεχίζει τη διδασκαλία  Του στα γύρω χωριά. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε καλό στους γνωστούς και  δικούς μας, τότε πρέπει να πάμε σ’ αυτούς που δέχονται το καλό και που  μπορούμε να τους φανούμε χρήσιμοι.

Η αποστολή των Δώδεκα

7«Kάλεσε  επίσης κοντά του τους δώδεκα και άρχισε να τους αποστέλλει δύο δύο,  δίνοντάς τους εξουσία κατά των δαιμονικών πνευμάτων. 8Kαι τους  παράγγειλε, πέρα από ένα ραβδί μονάχα, να μην κουβαλούν τίποτε μαζί τους  στο δρόμο, ούτε σακίδιο ούτε ψωμί ούτε χρήματα στο ζωνάρι τους. 9Mόνο  σανδάλια να φορούν στα πόδια τους, χωρίς όμως να φορούν δύο χιτώνες»
Όπως  διαβάσαμε, ο Κύριος κάλεσε τους δώδεκα μαθητές κοντά Του και τους  γύμνασε όπως ο νεοσύλλεκτος στρατιώτης γυμνάζεται στο «Κέντρο  Εκπαίδευσης» για να είναι τέλειος όταν βγει έξω. Τους δίδαξε να  διδάξουν. Είχαν πάρει ό,τι ο Κύριος δίνει, να το μεταδώσουν «όπως το  πήραν». Δεν ήταν σκέψεις ή δημιούργημα δικό τους, αλλά το μήνυμα του  Θεού που πρέπει να έρχεται κατ’ ευθείαν από τα χείλη Του (μέσα από τη  Γραφή) για να έχει και το αποτέλεσμα που πρέπει.
Τους στέλνει στη  Γαλιλαία ανά δύο, για να συντροφεύει ο ένας τον άλλον μέσα στον άγνωστο  και ειδωλολατρικό κόσμο. Να έχουν πνευματική κοινωνία μαζί τους και η  μαρτυρία στο έργο του Κυρίου μας να είναι αποτελεσματικότερη. Τους  παραγγέλει να μην κρατάνε τίποτα επάνω τους, χρήμα ή ρουχισμό εκτός από  το ραβδί που θα τους στηρίζει στην οδοιπορία τους. Έτσι οι άνθρωποι θα  δουν ότι αυτοί οι δύο που είναι «σταλμένοι» να κηρύξουν «μετάνοια», δεν  είναι εκδρομείς που ζητούν ανακούφιση, αλλά άνθρωποι που έχουν  ξεφορτωθεί τα πάντα από πάνω τους για να φέρουν ολόκληρο το μήνυμά Του.  Το κέντρο της ψυχής τους το έχει καταλάβει ο Χριστός και το Πνεύμα Του  είναι εκείνο που κατευθύνει τη ζωή τους.
Η μετάνοια δεν είναι εύκολη.  Είναι η μεταστροφή μας από οτιδήποτε το ανθρώπινο στο Θεό, κι όχι για  μια στιγμή ή ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά διαρκώς πρέπει να  γίνεται ανακαίνηση του πνεύματός μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού,  (Ρωμ. 12:2) που είναι το αντίθετο από τους νεωτερισμούς και την κοσμική  εξέλιξη.
Με τη θεραπεία κάλυπταν την ανάγκη του ανθρώπου. Βγάζοντας  όμως τα δαιμόνια επικύρωναν την πραγματική αποστολή τους που χτυπούσε  κατά μέτωπο τον εχθρό και κυρίαρχο της ψυχής.
Ο Ματθαίος και ο Λουκάς  δεν αναφέρουν τίποτα για «σανδάλια». Φαίνεται πως ο Κύριος επιτρέπει  κάτι τέτοιο στο Μάρκο γιατί γράφει στους Ρωμαίους. Το σανδάλι ήταν για  όλους, μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς. Η νέα, απλή και  αυστηρή ενδυμασία ερχόταν να δείξει την αποστολή του μηνύματός Του που  ήταν «για όλους» και τη διαφορά από εκείνη την ενδυμασία που οι άνθρωποι  ήξεραν (Ματθ. 23:1-10).
Η φιλοξενία ήταν γνωστή και καθήκον του  κάθε ανθρώπου. Έτσι ο επισκέπτης δε χρειαζόταν να ετοιμάσει ή ν’  ανησυχήσει ποιος θα τον φιλοξενήσει.
10«Eπίσης τους έλεγε: “Σε όποιο  σπίτι μπείτε σ’ έναν τόπο, σ’ αυτό να μένετε, μέχρι που να φύγετε από  τον τόπο εκείνο. 11Kαι αν κάποιοι δε σας δεχτούν κι ούτε σας ακούσουν,  καθώς αναχωρείτε από εκεί τινάξτε το χώμα που είναι κάτω από τα πόδια  σας σαν αποδεικτική μαρτυρία εναντίον τους. Πραγματικά, σας λέω,  ελαφρότερη θα είναι η τιμωρία που θα επιβληθεί στα Σόδομα και στα  Γόμορρα την Hμέρα της Kρίσης παρά στην πόλη εκείνη”. 12Bγήκαν τότε οι  μαθητές και κήρυτταν στους ανθρώπους να μετανοήσουν. 13Eπίσης έβγαζαν  πολλά δαιμόνια και πολλούς αρρώστους τους άλειφαν με λάδι και τους  θεράπευαν»
Ο Κύριος τους παραγγέλει να παραμείνουν στο ίδιο σπίτι  έτσι που ο τόπος του κηρύγματος και προσευχής να γίνεται γνωστός σε  όλους στο διάστημα που θα έμεναν εκεί. Σ’ εκείνους που δε θα σας δεχτούν  και δε θα σας ακούσουν, θα τινάξετε τη σκόνη από τα πόδια σας που θα  είναι και η μαρτυρία σας για την απόρριψη του μηνύματός σας. Τίποτα δεν  περιμένει όσους απορρίπτουν το Λόγο, παρά κρίση. Και κρίση μεγαλύτερη  από εκείνη που περιμένει τα Σόδομα και Γόμορα.
Αυτοί πήγαν και  κήρυξαν στους ανθρώπους μετάνοια, έβγαλαν πολλά δαιμόνια και άλειψαν  πολλούς με λάδι και τους θεράπευσαν. Το λάδι συμβολίζει την ενέργεια του  Πνεύματος του Θεού, που δίνει με τη χάρη Του σαν απάντηση στις  προσευχές μας.

Ο Θάνατος του Ιωάννη του Βαπτιστή

14«Στο  μεταξύ άκουσε κι ο βασιλιάς Hρώδης για τον Iησού, γιατί έγινε γνωστό το  όνομά του, κι έλεγε ότι “O Iωάννης ο Bαφτιστής αναστήθηκε από τους  νεκρούς και γι’ αυτό οι θαυματουργικές δυνάμεις εκδηλώνονται μέσω  αυτού”. 15Άλλοι έλεγαν πως είναι ο Hλίας κι άλλοι έλεγαν: “Προφήτης  είναι, σαν ένας από τους άλλους προφήτες”. 16Mα όταν το άκουσε ο Hρώδης,  είπε: “Aυτός είναι εκείνος που εγώ αποκεφάλισα! O Iωάννης! Aυτός είναι!  Aυτός αναστήθηκε από τους νεκρούς”! 17Γιατί ο ίδιος ο Hρώδης είχε  στείλει ανθρώπους και είχε συλλάβει τον Iωάννη και τον είχε ρίξει στη  φυλακή εξαιτίας της Hρωδιάδας, της γυναίκας του Φιλίππου του αδελφού  του, που την είχε πάρει ο ίδιος για γυναίκα του. 18Kι αυτό, γιατί ο  Iωάννης έλεγε στον Hρώδη: “Δεν επιτρέπεται να έχεις τη γυναίκα του  αδελφού σου”. 19Kι αυτό η Hρωδιάδα του το φύλαγε μέσα της και ήθελε να  τον σκοτώσει, αλλά δεν μπορούσε, 20γιατί ο Hρώδης φοβόταν τον Iωάννη,  επειδή ήξερε πως είναι άνθρωπος δίκαιος και άγιος, και τον επιτηρούσε.  Mάλιστα πολλά απ’ όσα άκουγε απ’ αυτόν τα εφάρμοζε και τον άκουγε  ευχαρίστως»
Ο Ηρώδης που είχε γνωρίσει και ακούσει τον Πρόδρομο να  κηρύττει, είχε δει στο πρόσωπό του έναν άγιο άνθρωπο ενώπιον του Θεού  και δίκαιο στους ανθρώπους (20). Όταν όμως ο Πρόδρομος προσέκρουσε με τα  ατομικά συμφέροντα του Ηρώδη, ο Ηρώδης τον αποκεφάλισε. Τώρα που ακούει  για τον Ιησού και τα θαύματά Του, πιστεύει πως έχει αναστηθεί ο  Πρόδρομος και όλα είναι θαυματουργικές δυνάμεις που γίνονται με τη  δύναμη του Προδρόμου. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι ο Κύριος θα είναι κάποιος  προφήτης ή ο Ηλίας σύμφωνα με ό,τι λέει ο Μαλαχίας στο 4:5.
Ελέγχεται  από τη συνείδησή του και λέει, «πράγματι, αυτός είναι ο Ιωάννης που  αποκεφάλισα, αναστήθηκε από τους νεκρούς. Κανείς άλλος δεν μπορεί να  κάνει τέτοια θαύματα».
Ο Ηρώδης είχε παντρευτεί την Ηρωδιάδα, τη  γυναίκα του αδελφού του Φίλιππα. Ο δε Πρόδρομος του επιτέθηκε για την  απάνθρωπη εκείνη πράξη. Αυτό οδηγεί τον Ηρώδη να τον κλείσει στη φυλακή.  Κλείνοντάς τον φυλακή, πίστευε ότι θα του έκλεινε και το στόμα.
«Δε σου επιτρέπεται να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου».
Η  Ηρωδιάδα από την άλλη πλευρά καραδοκεί να βρει την ευκαιρία να τον  σκοτώσει. Θέλει να εξαλείψει την αμαρτία της με μια άλλη μεγαλύτερη, ενώ  ο Ηρώδης φοβάται για κάτι τέτοιο, ελέγχεται.
Ο Ηρώδης γνώριζε τον  Πρόδρομο για δίκαιο και άγιο άνθρωπο και τον προστάτευε. «Τον άκουγε με  ευχαρίστηση», σαν αυτούς που ακούνε το Λόγο του Θεού αλλά δεν τον  αφήνουν να ριζώσει και δέχονται όσα τους ενδιαφέρουν και απορρίπτουν  εκείνα που προσκρούουν με την κοσμική τους ζωή.
21«Ήρθε όμως η μέρα  που της δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία, όταν ο Hρώδης στα γενέθλιά του  έκανε τραπέζι στους μεγιστάνες του και στους χιλίαρχους και στους  επίσημους της Γαλιλαίας. 22Mπήκε τότε η κόρη της Hρωδιάδας και χόρεψε  και άρεσε στον Hρώδη και στους προσκαλεσμένους στο τραπέζι, και είπε ο  βασιλιάς στην κοπέλα: “Zήτησέ μου ό,τι θέλεις και θα σου το δώσω”, 23και  ορκίστηκε λέγοντάς της: “Ό,τι μου ζητήσεις θα σου το δώσω, μέχρι και το  μισό βασίλειό μου”. 24Bγήκε λοιπόν εκείνη και είπε στη μητέρα της: “Tι  να ζητήσω;”. Kι εκείνη της απάντησε: “Tο κεφάλι του Iωάννη του  Bαφτιστή”! 25Aμέσως η κοπέλα παρουσιάστηκε βιαστικά στο βασιλιά και  υπέβαλε το αίτημά της λέγοντας: “Θέλω να μου δώσεις τώρα κιόλας, επάνω  σε ένα δίσκο, το κεφάλι του Iωάννη του Bαφτιστή”»
Η κατάλληλη  ευκαιρία παρουσιάστηκε για την Ηρωδιάδα την ημέρα των γενεθλίων του  Ηρώδη. Την ώρα του δείπνου και μπροστά στους καλεσμένους μεγιστάνες,  χιλίαρχους και προύχοντες της Γαλιλαίας, η γιορτή γίνεται όργιο. Ο  δίκαιος και άγιος Ιωάννης χάνει την προστασία Του. Όταν χόρεψε η Σαλώμη,  η κόρη της Ηρωδιάδας, άρεσε τόσο πολύ στον Ηρώδη και στους καλεσμένους,  που μέσα στον ενθουσιασμό του (ο Ηρώδης) υπόσχεται με όρκο πως, «ό,τι  του ζητήσει, θα της το δώσει». Εκείνη όπως όλα τα παλιόπαιδα, κοιτάζει  να δει τι το περισσότερο μπορεί ν’ αποσπάσει από το θετό της πατέρα και  παρακινούμενη από τη μητέρα της, ζητά το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή  σ’ ένα πιάτο.
26«Tότε ο βασιλιάς, παρόλο που καταλυπήθηκε, δε θέλησε  να της το αρνηθεί εξαιτίας των όρκων που έδωσε και εξαιτίας των  προσκαλεσμένων του. 27Έτσι, έστειλε αμέσως ο βασιλιάς έναν σωματοφύλακα  διατάζοντάς τον να φέρει το κεφάλι του Iωάννη. Πήγε τότε εκείνος, τον  αποκεφάλισε μέσα στη φυλακή 28κι έφερε το κεφάλι του πάνω σ’ ένα πιάτο  και το έδωσε στο κορίτσι, και το κορίτσι το έδωσε στη μητέρα του. 29Kαι  όταν το άκουσαν οι μαθητές του, ήρθαν και σήκωσαν το σώμα του και το  έβαλαν σε μνήμα»
Ο Ηρώδης λυπήθηκε, αλλά δεμένος με τον όρκο που είχε  δώσει και για να μη γελιοποιηθεί στα μάτια των καλεσμένων, διατάζει τον  εκτελεστή της φρουράς του να του φέρει το κεφάλι του Βαπτιστή, Ο Ηρώδης  εδώ μοιάζει με τον Πιλάτο...
Ο δήμιος δίνει το κεφάλι στην κόρη και η  κόρη στη μητέρα της που χαίρεται, καθώς βλέπει τα νεκρά χείλη που δε θα  μιλούν άλλο εναντίον της. Πιστεύει ότι ο έλεγχος τελείωσε εδώ με τον  αποκεφαλισμό του Βαπτιστή. Έτσι μπορεί ν’ αμαρτάνει, χωρίς να  ενοχλείται. Ξεχνά ότι με το να μην ξαναδεί τον Ιωάννη δεν έπεται ότι δε  θα δει και το Θεό την ημέρα της μεγάλης κρίσης για την απόρριψη της  μετάνοιας, που ο Πρόδρομος της είχε κηρύξει. Πιστεύω πως όλοι θα ήθελαν  να κλείσουν έξω από τα αφτιά τους τη φωνή εκείνη του ελέγχου που έρχεται  από το Θεό.
Το σώμα του το έθαψαν οι μαθητές του σε μνημείο αλλά η  βαρυσήμαντη έκφραση της φωνής του ακούγεται ακόμα: «Μετανοείτε και  πιστεύετε στο Χριστό, (Μάρκ. 1).

Η επάνοδος των Αποστόλων

30«Συγκεντρώθηκαν λοιπόν μια μέρα οι απόστολοι κοντά στον Iησού και του τα διηγήθηκαν όλα: Kι όσα έκαναν κι όσα δίδαξαν»
Όταν  οι μαθητές γύρισαν στον Κύριο, Του είπαν «όλα όσα έκαναν και δίδαξαν».  Έτσι ακριβώς θα δώσουμε κι εμείς λογαριασμό για ό,τι κάνουμε και για  ό,τι διδάσκουμε.
31«Tότε εκείνος τους είπε: “Eλάτε χωριστά μόνο εσείς  σ’ ένα ερημικό μέρος, και ξεκουραστείτε για λίγο”. Γιατί εκείνοι που  έρχονταν και έφευγαν ήταν τόσο πολλοί που ούτε να φάνε δεν ευκαιρούσαν»
Τους  καλεί για ξεκούραση σε απόμερο μέρος. Όλοι χρειαζόμαστε την απομάκρυνση  από την ένταση και την κούραση σ’ απόμερο τόπο και στην παρουσία Του.  Οι κουρασμένοι και φορτωμένοι από τα βάσανα της ζωής πάντα θα μας  πλησιάζουν. Και για ν’ αποδώσουμε χρειαζόμαστε ξεκούραση, κοινωνία  μεταξύ μας και κοινωνία με το Θεό.
32«Έτσι, αναχώρησαν με το πλοίο σ’  ένα ερημικό μέρος μόνοι τους. 33Kαθώς πήγαιναν, όμως, τους είδαν πολλοί  και τον αναγνώρισαν, κι έτρεξαν απ’ όλες τις πόλεις με τα πόδια και  έφτασαν πριν απ’ αυτούς και συγκεντρώθηκαν εκεί που πήγαινε αυτός»
Απομακρύνονται με τη βάρκα σ’ έρημο τόπο. Οι δημοφιλείς όμως δεν μπορούν να κρυφτούν από τα μάτια των ανθρώπων.
34«Όταν  λοιπόν βγήκε ο Iησούς, είδε πολύ λαό και τους σπλαχνίστηκε, γιατί ήταν  σαν πρόβατα που δεν είχαν βοσκό· κι άρχισε να τους διδάσκει πολλά. 35Kι  αφού πια είχε περάσει πολλή ώρα, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του  είπαν: “Eίναι ερημικός ο τόπος και η ώρα είναι κιόλας περασμένη»
Έτσι οι άνθρωποι Τον ακολουθούν πεζοί γύρω-γύρω  στη λίμνη και ξαναβγαίνουν μπροστά Του. Δεν ξέρουμε αν τους δόθηκε η  ευκαιρία να ξεκουραστούν. Ένα πράγμα που ξέρουμε είναι, ότι ο Κύριος δεν  τους παρεξήγησε. Είναι έτοιμος πάντα να μας δεχτεί. «Τους σπλαχνίστηκε,  ήταν σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα». Μακριά Του είμαστε απροστάτευτοι,  πεινασμένοι και χωρίς κατεύθυνση. Όταν όμως πάμε κοντά Του, τότε Εκείνος  μας δίνει τη σιγουριά, (Ιωάν. 10:28), την τροφή γιατί ο ίδιος είναι ο  Άρτος της ζωής, (Ιωάν. 6:35) και την κατεύθυνση (Ιωάν. κεφ. 14).

Ο χορτασμός των Πέντε Χιλιάδων

36«Aπόλυσέ  τους για να πάνε στα γύρω αγροκτήματα και στα χωριά ν’ αγοράσουν ψωμιά,  γιατί δεν έχουν τι να φάνε”. 37Aποκρίθηκε τότε εκείνος: “Δώστε τους  εσείς να φάνε”. Kαι του λένε: “Nα πάμε ν’ αγοράσουμε ψωμιά αξίας  διακοσίων δηναρίων και να τους δώσουμε να φάνε;”. 38Kι εκείνος τους  ρωτά: “Πόσα ψωμιά έχετε; Πηγαίνετε να δείτε”. Kι αφού εξακρίβωσαν, του  είπαν: “Πέντε ψωμιά και δύο ψάρια”. 39Tους πρόσταξε τότε να καθίσουν  όλοι για φαγητό κατά ομάδες πάνω στο χλωρό χορτάρι. 40Kαι κάθισαν κατά  συντροφιές ανά εκατό και ανά πενήντα άτομα. 41Έπειτα, αφού πήρε τα πέντε  ψωμιά και τα δύο ψάρια, ανασήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και τα  ευλόγησε. Έκοψε κατόπιν τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές  για να τα προσφέρουν στον κόσμο. Kαι τα δύο ψάρια επίσης τα μοίρασε σε  όλους. 42Kι έφαγαν όλοι και χόρτασαν. 43Mάζεψαν ύστερα τα κομμάτια που  περίσσεψαν, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Tο ίδιο και από τα ψάρια. 44Kι αυτοί  που έφαγαν τα ψωμιά ήταν πέντε χιλιάδες άντρες»
Η ώρα ήταν περασμένη  και οι μαθητές καταφεύγουν στον Κύριο και του λένε: «Απόλυσέ τους να  πάνε εδώ στα γύρω χωριά ν’ αγοράσουν κάτι να φάνε πριν αποκάνουν. Εδώ  δεν υπάρχει τίποτα».
Ο Κύριος γνωρίζει ότι εκεί δεν υπάρχει τίποτα  και στρέφεται στους μαθητές Του και λέει: «Δώστε τους εσείς να φάνε».  Μας θέλει να νιώσουμε εμείς την ευθύνη που έχουμε για το συνάνθρωπό μας.  Γιατί μεταξύ μας δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που εργάζονται και βοηθούν  πάντοτε αλλά κι εκείνοι που επιρρίπτουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον με  το να πουν: «Δε βαριέσαι, κάποιος θα τους φροντίσει». Θέλει ακόμα να  επιστήσει την προσοχή μας στο ενδιαφέρον που πρέπει να έχουμε για την  πνευματική έλλειψη που υπάρχει και πως «η ευθύνη» να καλύψουμε τη μεγάλη  εκείνη ανάγκη είναι δική μας. Και δε μας θέλει να βιαζόμαστε όπως σ’  αυτή εδώ την περίπτωση, αλλά να Τον περιμένουμε να μας οδηγήσει.
«Πόσα  ψωμάκια έχετε;», ρωτά ο Κύριος. «Πέντε και δύο ψαράκια Κύριε», του  απαντούν εκείνοι. Αυτά ήταν όλα κι όλα που είχαν. Ούτε ένα ψίχουλο δεν  έφτανε για κάθε άνθρωπο που ήταν εκεί.
Διατάζει τους καλεσμένους Του  να πάρουν θέσεις. Δε θέλει αταξία. Εκείνοι ξάπλωσαν κατά ομάδες και  περίμεναν να δουν τι θα γίνει. Αφού πήρε το μικρό ποσό που Του  εμπιστεύτηκαν στα χέρια Του, προσευχήθηκε, το ευλόγησε, το πολλαπλασίασε  και έδωσε σε όλους. Τι βλέπουμε; Πως ό,τι είναι μικρό στα δικά μας τα  χέρια, στα δικά Του πολλαπλασιάζεται. Αν εμπιστευτούμε κι εμείς στον  Κύριο οτιδήποτε έχουμε, να είστε βέβαιοι ότι θα το ευλογήσει και θ’  αυξηθεί. Εκείνος δίνει, εμείς πρέπει να το μεταφέρουμε.
Κανείς δε  φεύγει άδειος απ’ όλους όσους έρχονται κοντά Του με πίστη εκτός απ’  αυτούς που είναι γεμάτοι από υπερηφάνεια. Σπατάλη δε γίνεται. Ο Κύριος  είπε και συγκέντρωσαν τα περισσεύματα σε δώδεκα κοφίνια που είναι και ο  αριθμός εκείνων που τα μοίραζαν. Το «δώδεκα», αναφέρεται και σ’ ολόκληρο  τον κόσμο του Ισραήλ που ήταν από δώδεκα φυλές.
Έτσι ο ίδιος ο Θεός  που για σαράντα ολόκληρα χρόνια έδινε το «μάννα» στους Ισραηλίτες που  ήταν στην έρημο, φανερώνει τον εαυτό Του με το να θρέψει και τους πέντε  χιλιάδες που Τον ακολούθησαν στον έρημο αυτό τόπο.

Ο Ιησούς Χριστός περπατάει πάνω στη θάλασσα

45«Aμέσως  μετά, υποχρέωσε τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να πάνε πριν  απ’ αυτόν στην αντίπερα όχθη της λίμνης, στη Bηθσαϊδά, ώσπου ν’ απολύσει  ο ίδιος τον κόσμο. 46Kι αφού πια αποχωρίστηκε απ’ αυτούς, πήγε στο  βουνό να προσευχηθεί. 47Kι όταν βράδιασε, το πλοίο βρισκόταν καταμεσής  της λίμνης κι αυτός μόνος στη στεριά. 48Tους είδε όμως να βασανίζονται  με την κωπηλασία, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Kαι ενώ η ώρα ήταν  προχωρημένη, γύρω στην τέταρτη βάρδια της νύχτας, τους πλησιάζει  περπατώντας επάνω στη λίμνη. Ήθελε μάλιστα να τους προσπεράσει. 49Mα  εκείνοι βλέποντάς τον να περπατάει πάνω στη λίμνη, νόμισαν πως είναι  φάντασμα και έβγαλαν μια τρομαγμένη κραυγή»
Αφού παρέδωσε την τροφή  στο πεινασμένο και ταλαιπωρημένο πλήθος που Τον είχε ακολουθήσει,  ανάγκασε και τους μαθητές να πάνε στο άλλο μέρος της λίμνης κι Εκείνος  έμεινε πίσω να διαλύσει τον κόσμο και να τους στείλει στα σπίτια τους.
Ο  Ίδιος ανεβαίνει στο βουνό να προσευχηθεί. Προσεύχεται μόνος.  Προσεύχεται πάντα. Γίνεται ο Ίδιος το παράδειγμα. Όπως από το ύψος του  βουνού μπορεί να βλέπει τι γίνεται κάτω, έτσι βλέπει και τώρα από ψηλά  και μεσιτεύει για τα παιδιά Του.
Βράδιασε. Το πλοιαράκι στη μέση της  λίμνης κι Αυτός στη στεριά. Τα μάτια Του όμως και το ενδιαφέρον Του  στραμμένα στα παιδιά Του.
Ο αέρας αντίθετος κι αυτοί βασανίζονται με  την κωπηλασία. Ένα δείγμα πως όπου ο Κύριος μας στέλνει δεν έρχονται  όλα ευνοϊκά. Κοντά τους ήρθε την τέταρτη βάρδια, που είναι μεταξύ 3:00  και 6:00 το πρωί. Δεν ήρθε όταν βράδιασε (47). Δε μας επισκέπτεται πάντα  στην αρχή κάθε προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, αλλά διαφορετικές ώρες  και με διαφορετικό τρόπο. «Έρχεται περπατώντας επάνω στη θάλασσα και  θέλει να τους προσπεράσει». Τίποτα δε σταματά τη θεία Πρόνοια. Πολλές  φορές μέσα στην αγωνία μας πιστεύουμε ότι μας έχει ξεχάσει. Πρέπει να  είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριός μας ποτέ δεν κάνει κάτι τέτοιο. Πάντοτε θα  μας βοηθήσει και βγάλει από κάθε αδιέξοδο (A΄ Κορ. 10:13). Το ότι ήθελε  να τους «προσπεράσει» φαίνεται πως προσποιείται όπως και στο Λουκά  24:28.
50«Γιατί τον είδαν όλοι και ταράχτηκαν. Aμέσως τότε τους μίλησε και τους λέει: “Θάρρος! Eγώ είμαι, μη φοβάστε”»
Όταν  οι μαθητές είδαν τον Κύριο πάνω στη θάλασσα, νόμιζαν ότι ήταν φάντασμα.  Πόσο εύκολα ξεχνάμε μέσα στη βιοπάλη το Σωτήρα Χριστό και αφήνουμε τη  φαντασία μας να δημιουργεί καταστάσεις και να βλέπουμε φαντάσματα.
Όταν ο Κύριος είναι μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; (Ρωμ.8:31).
51«Ύστερα  ανέβηκε στο πλοίο κοντά τους και ο άνεμος κόπασε, ενώ αυτοί ένιωθαν να  τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα και απορούσαν πάρα πολύ. 52Διότι δεν είχαν  μπει στο νόημα του θαύματος των ψωμιών αλλά η καρδιά τους συνέχιζε να  είναι πωρωμένη»
Όταν ανέβηκε στο πλοιαράκι, η καταιγίδα μεταβλήθηκε  σε γαλήνη. Η μια έκπληξη συνοδεύει την άλλη. Πρώτα ο πολλαπλασιαμός των  ψωμιών και τώρα η γαλήνη στην τρικυμία. Αν μπορούσες να δώσεις και συ  την καρδιά σου στον Κύριο θα δοκίμαζες μια θαυμαστή ειρήνη παρόλα τα  προβλήματά σου. Όσα και να σου πω δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις αν δε  δεχτείς το Χριστό για Σωτήρα και Κύριο της ζωής σου.

Θεραπείες στη Γεννησαρέτ

53«Aφού  λοιπόν πέρασαν απέναντι, ήρθαν στη Γεννησαρέτ και άραξαν. 54Kι όταν  βγήκαν από το πλοίο, τον αναγνώρισαν οι κάτοικοι 55κι έτρεξαν αμέσως σε  όλη εκείνη την περιοχή, κι άρχισαν να κουβαλούν πάνω στα κρεβάτια τους  αρρώστους από τόπο σε τόπο, όπου άκουγαν πως βρίσκεται ο Iησούς. 56Kι  όπου έμπαινε, σε χωριά ή πόλεις ή στην ύπαιθρο, άφηναν τους αρρώστους σε  δημόσιους χώρους και τον παρακαλούσαν ν’ αγγίξουν έστω και την άκρη του  ρούχου του. Kι όσοι άγγιζαν θεραπεύονταν»
Αφού διέσχισαν το υπόλοιπο της λίμνης, αγκυροβόλησαν στη Γεννησαρέτ και πριν καλά-καλά  βγει έξω απ’ το πλοιαράκι Τον αναγνώρισαν. Η φήμη Του έχει εξαπλωθεί  παντού. Όλοι «τρέχουν» να φέρουν τους ασθενείς γιατί ποτέ δεν κάθεται  αρκετά στο ίδιο μέρος. Τους φέρνουν για θεραπεία. Όλοι κοιτάμε να  πάρουμε, όχι όμως και να δώσουμε. Πόσο όμορφο θα ήταν αν μερικοί  έρχονταν να δώσουν κι όχι να πάρουν (Πράξ. 20:35). Σκεφτείτε πόση  διαφορά θα υπήρχε στην κοινωνία που ζούμε.
«Όσοι Τον άγγιζαν,  θεραπεύονταν». Πόσο λυπηρό θα ήταν για τον Κύριό μας να βλέπει τον κόσμο  να γυρεύει σωματική γιατρειά και να μην ενδιαφέρεται για τη διδασκαλία  Του και τη γιατρειά της ψυχής; Πόσο ακόμα άσχημο γι’ αυτούς που και  σήμερα παίρνουν τη γιατρειά του σώματος, αλλά δεν έρχονται να πάρουν απ’  το Λόγο Του τη βεβαιότητα της σωτηρίας;
Η μελέτη της Γραφής, η  κοινωνία με πνευματικά αδέλφια και η προσευχή σου στο Θεό θα βοηθήσουν  τη γιατρειά και της δικής σου ψυχής αν Του το επιτρέψεις.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

1«  Συγκεντρώνονται κάποτε κοντά στον Iησού οι Φαρισαίοι και μερικοί από  τους νομοδιδάσκαλους, που ήρθαν από τα Iεροσόλυμα, 2και βλέποντας  μερικούς από τους μαθητές του να τρώνε με λερωμένα χέρια, δηλαδή χωρίς  να τα έχουν πλύνει, τους κατέκριναν. ― 3Γιατί οι Φαρισαίοι, όπως όλοι οι  Iουδαίοι, δεν τρώνε αν πρώτα δεν πλύνουν πολύ καλά τα χέρια τους,  τηρώντας έτσι την παράδοση των πρεσβυτέρων τους. 4Επίσης όταν  επιστρέφουν από κάποιο δημόσιο χώρο δεν τρώνε αν δε λουστούν ολόκληροι.  Yπάρχουν και πολλά άλλα που έχουν την παράδοση να τηρούν, όπως το  πλύσιμο των ποτηριών και των μαγειρικών σκευών και των χάλκινων  αντικειμένων και των κρεβατιών ― 5Tον ρωτούν έπειτα οι Φαρισαίοι και οι  νομοδιδάσκαλοι: “Γιατί οι μαθητές σου δε ζουν σύμφωνα με την παράδοση  των πρεσβυτέρων, αλλά τρώνε το ψωμί με άπλυτα χέρια;”
Σκοποί  στέκονται οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς. Μαζεύτηκαν κοντά Του στα  Ιεροσόλυμα και Τον παρακολουθούν. Κατηγορούν τους μαθητές Του που τρώνε  με άπλυτα χέρια. Μιλάμε για τη συμπεριφορά των άλλων. Γινόμαστε  προληπτικοί. Αφήνουμε την παράδοση και τη συνήθεια να μας γίνουν  θρησκεία κι αγνοούμε αυτή τη διδασκαλία του Κυρίου μας που σκοπό έχει να  μας οδηγήσει από τον ανθρώπινο νόμο στο νόμο του Θεού.
Το εξωτερικό  πλύσιμο και ντύσιμο δίνει και παίρνει. Το «νίψον ανομήματα μη μόναν  όψιν», είναι άγνωστο. Γυρίζοντας από την αγορά έπρεπε απαραίτητα να  πλυθούν γιατί μπορεί να είχαν εκτεθεί και λερωθεί από επαφή με τους  εθνικούς (ξένους με τη διδασκαλία και τη νομοθεσία τη δική τους). Οι  παραδόσεις ήταν πολλές που καμιά φορά χρειαζόταν και πλύσιμο όλων των  σκευών και αντικειμένων που ήταν στο σπίτι. Ακόμη και των κρεβατιών.
Οι  Φαρισαίοι και οι γραμματείς Τον ρωτούν: «Γιατί οι μαθητές Σου δεν  τηρούν την παράδοση των πρεσβυτέρων;». Υπάρχουν πολλά εδάφια που μιλάνε  στην Πεντάτευχο (το νόμο του Μωυσή) για πλύσιμο. Σ’ αυτή όμως την  περίπτωση δεν αναφέρονται στο πλύσιμο που αναφέρει ο Λόγος του Θεού,  αλλά η «παράδοση των πρεσβύτερων». Και τι κάνουμε; Εφαρμόζουμε  περισσότερο την παράδοση από το Λόγο του Θεού. Ο Λόγος έρχεται σε  σύγκρουση με την παράδοση. Αν όμως Τον αφήσουμε να μας μιλήσει, είναι  αρκετός να μας φωτίσει και κατατοπίσει στο δρόμο που πρέπει να πάρουμε  για να είμαστε τέλεια παιδιά του Θεού (B΄ Τιμ. 3:16-17).
6«Kι  εκείνος τους αποκρίθηκε: “Kαλά προφήτεψε για σας τους υποκριτές ο  Hσαΐας, καθώς έχει γραφτεί: O λαός αυτός με τα χείλη με τιμάει, αλλά η  καρδιά του βρίσκεται μακριά από μένα. 7Aνώφελα λοιπόν με λατρεύουν,  διδάσκοντας διδαχές που αποτελούνται από ανθρώπινα παραγγέλματα. 8Γιατί  έχετε αφήσει την εντολή του Θεού και κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων,  όπως ειναι το πλύσιμο των μαγειρικών σκευών και των ποτηριών. Kαι πολλά  άλλα κάνετε, που είναι παρόμοια με αυτά”. 9Tους έλεγε επίσης: “Πολύ  επιδέξια παραβαίνετε την εντολή του Θεού με σκοπό να τηρήσετε τη δική  σας παράδοση! 10Γιατί, ενώ ο Mωυσής είπε: Tίμα τον πατέρα σου και τη  μητέρα σου και: Όποιος κακολογεί τον πατέρα του ή τη μητέρα του να  θανατώνεται»
Ο Ιησούς που πάντα στηρίζεται στη Γραφή, παίρνει ένα από  τα εδάφια του Ησαΐα που γράφει: «Τι υποκρισία δέρνει το λαό, να τιμά το  Θεό μόνο με τα χείλη και όχι με την καρδιά».
Μάταιος ο σεβασμός αφού οι διδασκαλίες είναι ανθρώπινες και όχι θείες. Πόσο πιο όμορφα θα μπορούσε να μιλήσει η Γραφή;
Κάποτε  μας κάλεσε μια κυρία να μας δώσει καφέ. Αφού άρχισε διάφορα θέματα και  μας πήγε από κούτσουρα σε λιθάρια, έφτασε 1.30 πρωί και φύγαμε χωρίς να  πάρουμε εκείνο που μας φώναξε να μας δώσει. Το ίδιο και ορισμένοι,  αρχίζουν και συνεχίζουν χωρίς να μας δώσουν εκείνο που ο Θεός τους  εμπιστεύτηκε να μας διαβιβάσουν.
«Αφήνετε τις εντολές του Θεού και  κρατάτε τις ανθρώπινες παραδόσεις;». Επίσης, «Εσείς διαβάζετε τις Γραφές  και δεν μπορείτε να δείτε για ποιον μιλούν;» (Ιωάν. 5:36).
«Ωραία  λοιπόν, απορρίπτετε τις εντολές του Θεού και κρατάτε τις παραδόσεις».  Αυτό δυστυχώς συμβαίνει με όλους όσους δε γεννήθηκαν από Πνεύμα Θεού.  Δεν μπορούν να καταλάβουν ό,τι δίνεται από το Θεό. Έτσι αντί του Λόγου,  δέχονται τις ανθρώπινες σοφίες που είναι μωρία για το Θεό (A΄ Κορ. 1).
Ο  Κύριος εδώ χτυπά μια από τις πολλές παραδόσεις που προσκρούει με το  Λόγο του Θεού. Αναφέρει πρώτα την εντολή που λέει: «Τίμα τον πατέρα σου  και τη μητέρα σου κι εκείνος που θα παραβιάσει μια τέτοια εντολή, η  ποινή του θα είναι θάνατος». Τα παιδιά ήταν υποχρεωμένα να βοηθούν τους  ανήμπορους γονείς.
11«εσείς λέτε: Aρκεί ένας άνθρωπος να πει στον  πατέρα ή στη μητέρα του: Kορβάν, δηλαδή: αφιέρωμα στο ναό κάνω εκείνο  που ήταν να ωφεληθείς από μένα, 12και τον απαλλάσσετε πια από κάθε  υποχρέωση να κάνει οτιδήποτε για τον πατέρα του ή τη μητέρα του,  13ακυρώνοντας έτσι το λόγο του Θεού χάρη στην παράδοσή σας, που είναι  δικό σας κατασκεύασμα. Kαι πολλά άλλα κάνετε παρόμοια μ’ αυτά”»
Τώρα  οι καλοθελητές είχαν αλλάξει το νόμο με το να πείσουν τον κόσμο ότι αν  έδιναν στο ναό για τη συντήρησή του, δε χρειαζόταν να προσφέρουν τίποτα  στον πατέρα ή τη μητέρα. Έτσι ακύρωναν το Λόγο του Θεού με την παράδοση.  «Με πολλές τέτοιες παραδόσεις έχετε ακυρώσει το Λόγο του Θεού».
14«Kατόπιν,  αφού κάλεσε όλο το πλήθος κοντά του, τους έλεγε: “Aκούτε με όλοι και  μαθαίνετε: 15Δεν υπάρχει τίποτε έξω από τον άνθρωπο, που να μπορεί  μπαίνοντας μέσα του να τον μολύνει, αλλά εκείνα που βγαίνουν απ’ αυτόν,  εκείνα είναι που μολύνουν τον άνθρωπο. 16Aν έχει κανείς αυτιά ν’ ακούει,  ας ακούει”. 17Kι όταν άφησε πια τον κόσμο και μπήκε σ’ ένα σπίτι, τον  ρωτούσαν οι μαθητές του για την παραβολή. 18Kαι τους λέει: “Mα είστε κι  εσείς τόσο ασύνετοι; Δεν καταλαβαίνετε πως καθετί που μπαίνει απ’ έξω  στον άνθρωπο, δεν μπορεί να τον μολύνει; 19Διότι δεν μπαίνει στην καρδιά  του, αλλά στην κοιλιά κι αποβάλλεται στο αποχωρητήριο” ― Δείχνοντας  έτσι, πως όλα τα φαγητά είναι καθαρά. 20Kαι τους εξηγούσε λέγοντάς τους:  “Eκείνο που βγαίνει μέσα από τον άνθρωπο, εκείνο είναι που μολύνει τον  άνθρωπο. 21Γιατί μέσα από των ανθρώπων την καρδιά πηγάζουν οι κακοί  διαλογισμοί: Mοιχείες, πορνείες, φόνοι, 22κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες,  δόλος, ασέλγεια, ακολασία, βλέμμα πονηρό, βλαστήμια, υπεροψία, αφροσύνη.  23Όλα αυτά τα κακά από μέσα προέρχονται και μολύνουν τον άνθρωπο”»
«Ακούστε  με καλά και δώστε προσοχή σε ό,τι θα σας πω», λέει ο Κύριος. «Τίποτα το  εισερχόμενο στον άνθρωπο δεν τον κάνει ακάθαρτο, αλλά μόνο ό,τι  εξέρχεται». Εκείνο λοιπόν που εισέρχεται από το στόμα με πλυμμένα ή  άπλυτα χέρια, δε μας μολύνει. Αλλά εκείνο που βγαίνει από μέσα από την  καρδιά μας, με σκέψεις, λόγια ή έργα, είναι που μας μολύνει. Η φροντίδα  μας είναι να νίψουμε τα ανομήματά μας κι όχι τα χέρια μας και την  εξωτερική μας εμφάνιση.
«Οι μαθητές Του εκπλήσσονται και Τον ρωτούν».  Απαντά σε όλους όσους Τον πλησιάζουν με ενδιαφέρον. Έτσι διακηρύττει  ότι όλα τα φαγητά είναι καθαρά κι ευλογημένα και μπορούμε να τα  παίρνουμε χωρίς να μολύνεται η ψυχή μας. «Διότι δεν μπαίνουν μέσα στην  καρδιά μας, αλλά στην κοιλιά μας και βγαίνουν στο αποχωρητήριο».
«Εκείνο  που βγαίνει από τον άνθρωπο, αυτό κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Διότι από  μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν κακοί διαλογισμοί (σκέψεις),  μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλοι,  ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, βλαστήμια, υπερηφάνεια, αφροσύνη».
Έτσι  ό,τι βγαίνει από τον άνθρωπο, όπως όλα αυτά που αναφέρονται στα εδάφια  20, 21 και 22, μολύνουν τον άνθρωπο και τον καθιστούν ανίκανο σε  κοινωνία πνευματική με το Θεό. Αν ζητήσουμε όμως από το Θεό, να μας  κάνει παιδιά Του και με καινούρια καρδιά, να είστε βέβαιοι ότι θα το  κάνει. Θα διαγράψει ολόκληρο το κακό παρελθόν μας και θα μας κάνει  καινούριους και τέλειους για κοινωνία μαζί Του. Αυτή είναι και η  επιθυμία Του.

Η θεραπεία της εθνικής κόρης

24«Σηκώθηκε  έπειτα από εκεί και πήγε στην περιοχή της Tύρου και της Σιδώνας, όπου  μπήκε σ’ ένα σπίτι, πράγμα που δεν ήθελε να το μάθει κανένας, αλλά δεν  μπόρεσε να ξεφύγει»
Ο Κύριος έφυγε και πήγε σε εθνική περιοχή.  Ύστερα από τις επιθέσεις που Του έκαναν οι Φαρισαίοι και γραμματείς και  γενικά από τη συμπεριφορά των συμπατριωτών Του (Ναζωραίων) ήθελε ν’  απομακρυνθεί και να ησυχάσει για λίγο.
25Γιατί άκουσε γι’ αυτόν μια  γυναίκα, που το κοριτσάκι της κατεχόταν από δαιμονικό πνεύμα, και ήρθε  και έπεσε μπροστά στα πόδια του. ― 26και ήταν η γυναίκα αυτή Eλληνίδα  από τη Συροφοινίκη ― και τον παρακαλούσε να βγάλει το δαιμόνιο από την  κόρη της. 27Mα ο Iησούς της είπε: “Άσε να χορτάσουν πρώτα τα τέκνα,  γιατί δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών του και να το  ρίξει στα σκυλιά”. 28Kι αποκρίθηκε εκείνη: “Nαι, Kύριε, όμως και τα  σκυλιά τρώνε κάτω από το τραπέζι από τα ψίχουλα των παιδιών”. 29Tότε της  είπε: “Γι’ αυτόν το λόγο που είπες, πήγαινε. Έχει κιόλας βγει το  δαιμόνιο από την κόρη σου”. 30Kι όταν πήγε στο σπίτι της, βρήκε το παιδί  ξαπλωμένο στο κρεβάτι κι απαλλαγμένο από το δαιμόνιο»
Μια Ελληνίδα  Συροφοίνισσα που ήταν ειδωλολάτρισσα και είχε ακούσει για τον Κύριο  (Ματθ. 15:22), τρέχει, πέφτει στα πόδια Του και Τον παρακαλεί να βγάλει  το δαιμόνιο από την κορούλα της που τη βασάνιζε. Ήταν ξένη σύμφωνα με τη  διαθήκη που ο Θεός είχε αφήσει στα παιδιά Του (τους Εβραίους). Τότε της  λέει: «Πρώτα πρέπει να χορτάσουν τα παιδιά του Θεού γιατί δεν είναι  σωστό να το πάρουν από τα παιδιά Του και να το δώσουν στους σκύλους».  Παρόλο που θα έπρεπε να νιώσει απογοήτευση με την αυστηρή απάντηση που  πήρε από τον Κύριό μας, στρέφεται και Του λέει: «Πάντα επέτρεπαν στους  σκύλους να είναι κάτω από το τραπέζι και να τρώνε από τα ψίχουλα κι από  εκείνο που αρνούνται να πάρουν τα παιδιά Σου. Άφησέ με να πάρω κι εγώ τη  θέση του σκύλου».
Ο Κύριος που δε στέλνει άδειο κανέναν απ’ όλους  όσους Τον πλησιάζουν με πίστη, της λέει: «Πήγαινε, το παιδί σου είναι  καλά». Όταν έφτασε στο σπίτι της, η κορούλα της την περίμενε να  γιορτάσουν το γεγονός της γιατρειάς της.
Πόσο θάρρος δίνει το γεγονός  τούτο σε μας! Πόση ευλογία μπορούμε να πάρουμε όταν στις προσευχές μας  φέρουμε ενώπιόν Του και τα δικά μας παιδιά να τα ελευθερώσει από την  αμαρτία που είναι δεμένα.

Θεραπεία Κωφαλάλου

31«Όταν  ο Iησούς βγήκε πάλι από την περιοχή της Tύρου και της Σιδώνας, ήρθε  κοντά στη λίμνη της Γαλιλαίας περνώντας μέσα από την περιοχή της  Δεκάπολης. 32Eκεί του φέρνουν έναν κουφό και βραδύγλωσσο και τον  παρακαλούν να βάλει επάνω του το χέρι του. 33Tον πήρε τότε παράμερα,  ξεχωριστά από τον όχλο, κι έβαλε τα δάχτυλά του στ’ αυτιά του, κι αφού  έφτυσε, άγγιξε τη γλώσσα του 34κι ανασηκώνοντας το βλέμμα του στον  ουρανό, στέναξε και του είπε: “Eφφαθά”, που σημαίνει: “N’ ανοιχτείς”.  35Kαι παρευθύς άνοιξαν τ’ αφτιά του και λύθηκε ο γλωσσοδέτης του, και  άρχισε να μιλά κανονικά. 36Tους παράγγειλε όμως αυστηρά να μην το πουν  σε κανέναν. Aλλά όσο πιο αυστηρά τους το απαγόρευε αυτός, τόσο  περισσότερο το διαλαλούσαν εκείνοι 37και με απερίγραπτη κατάπληξη  έλεγαν: “Kαλά, όλα τα έχει κάνει, και τους κουφούς τους κάνει τώρα ν’  ακούν και τους μουγκούς να μιλάνε”!»
Μετά τη θεραπεία της μικρής που  ανήκε στον εθνικό (ειδωλολατρικό) κόσμο, ο Κύριος γυρίζει στη Δεκάπολη.  Σ’ όλους εδώ είχε δώσει τη μαρτυρία Του ο απαλλαγμένος από τα δαιμόνια  Γαδαρηνός (Μάρκ. 5:20).
Του φέρνουν ένα κουφό και μουγγό και Τον  παρακαλούν να τον θεραπεύσει. Πόσο τυχεροί είμαστε να μπορούμε ν’ ακούμε  το Λόγο Του και να δοξάζουμε το άγιο όνομά Του. Πήρε τον κωφάλαλο κατά  μέρος γιατί πάντα υπήρχαν στο πλήθος οι αντιφρονούντες. Έβαλε τα δάχτυλά  Του στα αφτιά του κωφάλαλου και αφού έφτυσε, άγγιξε τη γλώσσα του.
Κοίταξε  στον ουρανό να δείξει ότι η δύναμη ερχόταν από το Θεό και είπε: «Ν’  ανοιχτείς». Εννοούσε αφτιά και στόμα. Άνοιξαν αμέσως τα αφτιά και λύθηκε  από το δέσιμο η γλώσσα του. Μια ακόμα αλήθεια που μαρτυρεί για τον  αναμενόμενο Μεσσία σύμφωνα μ’ αυτό που ο Ησαΐας μας λέει στο 35:56, «Θ’  ανοιχτούν τα μάτια των τυφλών και οι κουφοί θ’ ακούσουν και θα πηδήσει ο  κουτσός, θα ψάλλει ο μογγηλάλος». Ο Κύριος παραγγέλει σε όλους να μην  το πουν σε κανέναν. Θέλει το ευαγγέλιό Του να γίνει γνωστό, όχι τα  θαύματά Του. Εκείνοι όμως από ευγνωμοσύνη κάνουν το αντίθετο. Το  διακηρύττουν παντού.
Δοκιμάζουν μεγάλη έκπληξη και λένε: «Όλα τα  έκανε καλά». Με τη θεραπεία του σώματος και της ψυχής αρχίζει ξανά το  έργο της δημιουργίας. Ξαναφέρνει την ομορφιά του Θεού στον κόσμο. Την  «ομορφιά» που η αμαρτία είχε κηλιδώσει.
Αν το στόμα μας είναι ανοιχτό  και η γλώσσα μας λυμένη, ας ζητήσουμε κι εμείς από τον Κύριο να μας  συγχωρέσει και να μας φέρει στην αρχική θέση που μας έδωσε όταν μας  έπλασε «σύμφωνα με την εικόνα και το αναμάρτητο ομοίωμά Του» (Γέν.  1:25).


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

1«  Eκείνες τις μέρες, επειδή πάλι ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος και δεν  είχαν τι να φάνε, κάλεσε ο Iησούς τους μαθητές του και τους λέει:  2“Σπλαχνίζομαι τον κόσμο, γιατί τρεις μέρες τώρα παραμένουν μαζί μου και  δεν έχουν τι να φάνε. 3Kι αν τους απολύσω να πάνε νηστικοί στα σπίτια  τους, θα εξαντληθούν στο δρόμο, γιατί μερικοί απ’ αυτούς έχουν έρθει από  μακριά”. 4Kαι του αποκρίθηκαν οι μαθητές του: “Πώς θα μπορέσει κανείς  να τους χορτάσει αυτούς με ψωμιά εδώ στην ερημιά;”. 5Tότε τους ρώτησε:  “Πόσα ψωμιά έχετε;”. Kι εκείνοι απάντησαν: “Eφτά”. 6Πρόσταξε τότε τον  κόσμο να καθίσουν στη γη. Πήρε κατόπιν τα εφτά ψωμιά κι αφού  ευχαρίστησε, τα έκοψε σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές του για να  τα προσφέρουν· και τα πρόσφεραν στον κόσμο. 7Eίχαν και λίγα ψαράκια, τα  οποία, αφού τα ευλόγησε, είπε να τα προσφέρουν κι αυτά. 8Έφαγαν λοιπόν  και χόρτασαν και σήκωσαν κατόπιν τα κομμάτια που περίσσεψαν εφτά  κοφίνια. 9Kι αυτοί που έφαγαν ήταν περίπου τέσσερις χιλιάδες! Έπειτα  τους απέλυσε. 10Aμέσως μετά, μπήκε στο πλοίο μαζί με τους μαθητές του  και ήρθε στην περιοχή της Δαλμουναθά»
«Εκείνες τις μέρες» που ο  Κύριος ήταν στη Δεκάπολη (που όπως ξέρουμε είχε δώσει τη μαρτυρία του ο  απαλλαγμένος από τα δαιμόνια Γαδαρηνός, Μάρκος 5:20 και ο Κύριος είχε  θεραπεύσει τον κωφάλαλο) είχαν συγκεντρωθεί πλήθη ανθρώπων. «Τρεις μέρες  ήταν όλοι μαζί Του χωρίς φαγητό». Ο Κύριος κινείται από αγάπη και  συμπόνια. «Κανένα δε στέλνει πίσω νηστικό», ιδιαίτερα όταν Τον  περιμένουμε μέχρι που να μας απολύσει ο Ίδιος. «Έχουν έρθει από μακριά  κι αν τους διώξω, στο δρόμο θα πεινάσουν». «Και μπορείς να τους  χορτάσεις εδώ στην ερημιά Κύριε;», Του λένε οι μαθητές Του. Φαίνεται πως  είχαν ξεχάσει το προηγούμενο θαύμα με το χορτασμό των πέντε χιλιάδων  (Μάρκ. 6:35-44).
«Πόσα ψωμιά έχετε;», ρωτά ο Κύριος. «Επτά», Του  απαντούν εκείνοι. Τους προκαλεί. Είναι σαν να τους λέει, «γιατί δε  δίνετε από εκείνο που έχει δοθεί σε σας και να αφήσετε το υπόλοιπο έργο  στα χέρια του Θεού;». Ο Κύριος θέλει να κινούνται και τα δικά Του παιδιά  από συμπόνια.
Παραγγέλει στο πλήθος να ξαπλώσει. Πήρε τα ψωμιά κι  αφού πρώτα ευχαρίστησε το Θεό, έπειτα τα έκοψε σε κομμάτια και τα έδωσε  στους μαθητές Του να τα προσφέρουν. Εκείνος δίνει κι εμείς μεταφέρουμε.  Δε χρειάζεται να ξέρουμε από πού είναι οι άνθρωποι που έρχονται να μας  ακούσουν. Αρκεί να τους προσφέρουμε τον Άρτο της ζωής. Ευλόγησε και  μοίρασαν και τα ψωμάκια. «Χόρτασαν». «Όποιος φάει από τον άρτο της ζωής  δε θα πεινάσει ποτέ» (Ιωάν. 6:35).
«Περισσεύει». Υπάρχει αρκετό για όλους μας και περισσεύει, γιατί δεν το δίνει ανθρώπινο χέρι αλλά ο Θεός.
«Επτά  ψωμιά έθρεψαν τέσσερις χιλιάδες». Ό,τι μικρό και αδύνατο στα δικά μας  χέρια, εμπιστευμένο στα δικά Του, γίνεται ευλογία. Αυξάνεται. Ο Κύριος  που δεν παύει να κινείται και να εργάζεται, έρχεται με τους μαθητές Του  στα μέρη της Δαλμανουθά. Κάτι που λέει ότι κι εμείς πρέπει να είμαστε  αεικίνητοι. Έτσι μόνο το μήνυμά Του θα φτάσει παντού και θα καλύψει την  ανάγκη κάθε πεινασμένου.

Ο Ιησούς επικρίνει την τύφλωση των μαθητών

11«Bγήκαν  τότε οι Φαρισαίοι κι άρχισαν να συζητούν μαζί του, και θέλοντας να τον  δοκιμάσουν του ζητούσαν να τους δείξει κάποιο αποδεικτικό σημάδι  ουράνιας προέλευσης. 12Kι εκείνος, αφού αναστέναξε από τα βάθη του είναι  του, είπε: “Γιατί η γενιά αυτή ζητάει επίμονα σημάδι; Σας το τονίζω πως  σημάδι στη γενιά αυτή δε θα δοθεί”. 13Kαι αφήνοντάς τους μπήκε πάλι στο  πλοίο και πήγε στην απέναντι όχθη. 14Δε σκέφτηκαν όμως να πάρουν ψωμιά,  και εκτός από ένα ψωμί, δεν είχαν άλλα ψωμιά μαζί τους στο πλοίο. 15Στο  μεταξύ ο Iησούς τους έδινε σαφείς οδηγίες λέγοντάς τους: “Nα είστε  προσεκτικοί και να φυλάγεστε από το προζύμι των Φαρισαίων και από το  προζύμι του Hρώδη”. 16Eκείνοι λοιπόν συζητούσαν μεταξύ τους κι έλεγαν:  “Δεν έχουμε ψωμιά”! 17Tο κατάλαβε όμως ο Iησούς και τους λέει: “Γιατί  συζητάτε πως δεν έχετε ψωμιά; Aκόμα δεν καταλαβαίνετε κι ούτε  αντιλαμβάνεστε; Aκόμα έχετε πωρωμένη την καρδιά σας; 18Eνώ έχετε μάτια  δε βλέπετε; Kι ενώ έχετε αυτιά δεν ακούτε; Kαι δε θυμάστε; 19Όταν έκοψα  τα πέντε ψωμιά για τους πέντε χιλιάδες, πόσα κοφίνια γεμάτα περισσεύματα  σηκώσατε;”. Tου λένε: “Δώδεκα”. 20”Kι όταν έκοψα τα εφτά ψωμιά στους  τέσσερις χιλιάδες, πόσα καλάθια γεμάτα περισσεύματα σηκώσατε;”. Kι  εκείνοι είπαν: “Eφτά”. 21Tους ρωτούσε λοιπόν: “Aκόμα δεν  καταλαβαίνετε;”»
Φαίνεται πως με τα τόσα θαύματα που ο Κύριος έκανε  που το καθένα μιλούσε γι’ Αυτόν στην Παλαιά Διαθήκη, δεν ήταν αρκετά για  τους Φαρισαίους. Ζητούν ένα θαύμα ακόμα από τον ουρανό. Θέλουν να Τον  εκθέσουν.
Μήπως και σήμερα όταν κάποια αγνή ψυχή –που έχει μάθει μόνο  να δίνει– προστεθεί στη συντροφιά μας δεν κοιτάμε να της πάρουμε ό,τι  έχει, κάνοντάς της ερωτήσεις ώστε να βρούμε κάτι που να την  κατηγορήσουμε;
«Στενάζει» από λύπη όταν βλέπει την απιστία τους.  Αρνείται να κάνει άλλο θαύμα. Είχε κάνει αρκετά μέχρι τώρα. Δεν άξιζε να  συνεχίσει το έργο Του με θαύματα στη γενιά τούτη την άπιστη. Είχαν  πάρει τη σειρά τους. Συγχυσμένοι ξεσυγχυσμένοι δε θέλουμε αλλαγές. Δεν  αφήνουμε το Λόγο να μας γαλουχήσει και να μας φέρει στον ίσιο δρόμο.
Τους  αφήνει μέσα στην πλάνη και φεύγει ξανά με το πλοιαράκι. Οι μαθητές  είχαν ξεχάσει να πάρουν ψωμί. Δεν είχαν παρά ένα καρβέλι μαζί τους.
Με  την ευκαιρία εκείνη που οι μαθητές συζητούν για την προμήθεια, ο Κύριος  στρέφει την προσοχή τους σ’ εκείνο που πρέπει να προσέξουν. – Επιτρέψτε  μου να σας πω ότι το «προζύμι» το λένε χωριάτικα το «κατάπιασμα». Τι  κάνει λοιπόν ο Κύριός μας; Προειδοποιεί τους μαθητές Του να προσέχουν το  «κατάπιασμα». Εκείνο δηλαδή που καταπιάνονται οι Φαρισαίοι και δεν  είναι τίποτα άλλο από υποκρισία και αυτοδικαίωση (Λουκ. 12:1). Ακόμα να  προσέξουν κι από το κατάπιασμα των Ηρωδιανών που δεν είχε παρά πολιτικό  και κοσμικό χαρακτήρα. Έτσι μας προτρέπει να πετάξουμε το παλιό προζύμι  για να γίνουμε το ζυμάρι (A΄ Κορ. 5:7).
Αυτοί, ακόμα σκέπτονται την  έλλειψη του ψωμιού. Όταν ο Κύριος το αντιλήφθηκε τους λέει: «Ακόμη  πωρωμένη είναι η καρδιά σας και δεν καταλαβαίνετε;».
«Δε βλέπετε; Δεν ακούτε;»
«Πόσοι ακόμα τράφηκαν με τα επτά ψωμιά που ευλόγησα;». «Τέσσερις χιλιάδες Κύριε και περίσσεψαν εφτά κοφίνια».
«Αφού η μνήμη σας είναι ακέραιη γιατί η τόση στενοχώρια».
Μήπως  αναφέρεται και σε μας που τόσα έχει προσφέρει κι ακόμα δυσπιστούμε; Ο  Κύριος μακροθυμεί. Ελπίζει ότι η πληρότητα και η αφθονία Του που  συμβολίζουν το Δώδεκα και το Εφτά εφόσον παραμένουμε στο Λόγο Του, θα  οδηγήσουν κι εμάς, όπως οδήγησαν και τους μαθητές Του στην κατανόηση και  το θέλημα το δικό Του, «το άζυμο της ειλικρίνειας και της αλήθειας» (A΄  Κορ. 5:8)

Θεραπεία τυφλού της Βηθσαϊδά

22«Έρχεται  κάποτε στη Bηθσαϊδά, όπου του φέρνουν έναν τυφλό και τον παρακαλούν να  τον αγγίξει. 23Έπιασε τότε από το χέρι τον τυφλό και τον έβγαλε έξω από  το χωριό. Kατόπιν, αφού έφτυσε στα μάτια του, ακούμπησε τα χέρια του  πάνω του και τον ρωτούσε αν βλέπει τίποτε. 24Kι εκείνος, αφού κοίταξε,  έλεγε: “Bλέπω τους ανθρώπους σαν δέντρα, τους βλέπω να περπατούνε”.  25Έπειτα ξανάβαλε τα χέρια του πάνω στα μάτια του και τον έκανε να  ξανακοιτάξει κι αποκαταστάθηκε η όρασή του και είδε καθαρά και σε μεγάλη  απόσταση όλους. 26Kατόπιν τον έστειλε στο σπίτι του λέγοντάς του: “Oύτε  στο χωριό να μπεις ούτε και να το πεις σε κανέναν από το χωριό”»
Το  πλοιαράκι που πήραν (8:13) τους έφερε στη Βηθσαϊδά. Εκεί Του φέρνουν ένα  τυφλό και Τον παρακαλούν να τον αγγίξει. Παίρνει τον τυφλό από το χέρι,  όπως κάνει και με τον καθένα από μας που πηγαίνει ή Του πηγαίνουμε  κοντά Του, κι αρχίζει σύμφωνα με την αντίληψη που έχει να τον διακονεί.  Τον αρχίζει από εκείνο που ο τυφλός γνωρίζει. Αφού έβαλε σάλιο στα μάτια  του τυφλού, γιατί τότε πίστευαν ότι το σάλιο είχε θεραπευτική δύναμη,  τον αγγίζει με τα χέρια Του και τον ρωτά αν βλέπει εκεί έξω και μακριά  από τη συντροφιά των αντιφρονούντων.
«Βλέπω αμυδρά. Βλέπω τους ανθρώπους ψηλούς σαν δέντρα. Τους ξεχωρίζω όμως από τα δέντρα γιατί εκείνοι κινούνται».
Τον  άγγιξε ξανά και τον ρωτά αν βλέπει. Τότε έγινε καλά. Η όραση του τυφλού  αποκαταστάθηκε. Έγινε καλά σύμφωνα με την πίστη του η οποία αρχικά ήταν  αδύνατη, αλλά κατόπιν δυνάμωσε. Πόσο συμβολικά είναι η αλήθεια αυτή για  τον άνθρωπο που ποτέ δεν μπορεί να δει την αλήθεια του Θεού παρά μόνο  σιγά-σιγά και ύστερ’ από πολλή προσευχή και πολλή μελέτη στο Λόγο του Θεού. Πρώτα βλέπουμε αμυδρά, αλλά σιγά-σιγά μπορούμε να δούμε κι εμείς το φως με τη θεία Του χάρη.
«Πήγαινε  σπίτι σου και να μην μπεις στο χωριό, ούτε σε κανέναν του χωριού σου να  το πεις». Δεν του απαγορεύει να το πει σε άλλους, αλλά μόνο σ’ εκείνους  που αρνούνται να δεχτούν το προνόμιο που δίνει με τη θεία χάρη Του.
Επειδή γράφω σε «σένα», σε προτρέπω να προσέξεις να μη μείνεις έξω από τη χάρη και το φως του Θεού (Εβρ. 12:15).

Ο Πέτρος ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός


27«Mια  άλλη φορά βγήκε ο Iησούς μαζί με τους μαθητές του στα χωριά της  Kαισάρειας της Φιλίππου και στο δρόμο ρωτούσε τους μαθητές του: “Ποιος  λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;”. 28Kι εκείνοι αποκρίθηκαν: “O Iωάννης ο  Bαφτιστής, άλλοι πάλι ότι είσαι ο Hλίας, κι άλλοι ότι είσαι ένας από  τους προφήτες”. 29Tότε αυτός τους ρωτάει: “Eσείς όμως; Ποιος λέτε ότι  είμαι;”. Kι αποκρίθηκε ο Πέτρος και του λέει: “Eσύ είσαι ο Xριστός”!  30Tους πρόσταξε τότε αυστηρά να μη λένε γι’ αυτό σε κανέναν»
Ο Ιησούς  και οι μαθητές Του βγήκαν πεζοί στα χωριά της Καισάρειας. Στο δρόμο  τους ρωτά: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;». Αυτοί Του απάντησαν:  «Άλλοι πιστεύουν ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (Μάρκ. 6:14), άλλοι πως  είσαι ο Ηλίας (Μαλ. 4:5) και άλλοι πως είσαι κάποιος προφήτης» (Ιερ.  30:9). Η κοινή γνώμη παρόλο που δεν αποκάλυπτε την αλήθεια όπως είδαμε,  δεν κατηγορούσε ταυτόχρονα και τον Κύριό μας για «απατεώνα».
Τώρα  στρέφεται στους μαθητές Του και τους ρωτάει: «Εσείς ποιος λέτε ότι  είμαι;». Ο Πέτρος παίρνει το λόγο και Του λέει: «συ είσαι ο Χριστός». Συ  είσαι Εκείνος που αναμένουμε προ πολλού. Ο Ματθαίος στο 16:16-17  προσθέτει: «Συ είσαι ο Γιος του ζωντανού Θεού». Ο Κύριος του λέει:  «Μακάριος είσαι Πέτρο, διότι άνθρωπος δε σου το αποκάλυψε αυτό, αλλά ο  Πατέρας μου ο ουράνιος».
Αν παραμείνουμε κι εμείς πιστοί στο Λόγο,  τότε ο Λόγος μαζί με το Πνεύμα θα μας κάνουν την ίδια αποκάλυψη (A΄  Ιωάν. 5:6, 7). Με τέτοιο πνεύμα θα μπορέσουμε να δώσουμε κι εμείς τη  μαρτυρία μας για το Χριστό, το Γιο του Θεού (A΄ Ιωάν. 5:10) που  περιμένει να το ακούσει κι από τα δικά μας χείλη (Ρωμ. 10:9).

Ο Χριστός προλέγει το θάνατο και την ανάστασή Του

31«Άρχισε  κατόπιν να τους διδάσκει ότι πρέπει ο Γιος του Aνθρώπου να πάθει πολλά  και ν’ αποδοκιμαστεί από τους πρεσβυτέρους και τους αρχιερείς και τους  νομοδιδασκάλους και να θανατωθεί, κι ύστερα από τρεις μέρες ν’  αναστηθεί.
Μετά την αποκάλυψη του Πέτρου βλέπουμε τον Κύριό μας να  διατάζει αυστηρά τους μαθητές Του να μην το πουν σε κανένα. Θέλει να  τους διδάξει τον πραγματικό σκοπό της Μεσσιανικής γραμμής.
Αρχίζει να  τους διδάσκει πως θα πάθει πολλά, θ’ αποδοκιμαστεί από τους  πρεσβύτερους, τους αρχιερείς και τους γραμματείς, θα θανατωθεί και μετά  τρεις ημέρες θα αναστηθεί. Αναφέρεται στο μίσος των ανθρώπων για το Θεό  και την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο μαθητής, Διδάσκαλος  και Συγγραφέας, είχε έρθει να εκπληρώσει τις Γραφές κι όχι με τη βία,  αλλά με τη θυσία της αγάπης Του στο σταυρό.
32Kαι το πράγμα αυτό το  έλεγε ξεκάθαρα. Tότε ο Πέτρος, αφού τον πήρε παράμερα, άρχισε να τον  επιτιμά! 33Aλλ’ εκείνος, αφού στράφηκε και κοίταξε στους μαθητές του,  επιτίμησε τον Πέτρο λέγοντάς του: “Φύγε από μπρος μου, Σατανά! Γιατί δε  σκέφτεσαι εκείνα που θέλει ο Θεός, αλλά εκείνα που αρέσουν στους  ανθρώπους”»
Παρόλο που μίλησε απλά στους μαθητές Του, ο Πέτρος Τον  καλεί ιδιαίτερα και Του λέει: «Μην επιτρέψεις κάτι τέτοιο στον Εαυτό  Σου, ο Θεός να σου φανεί σπλαχνικός» (Ματθ. 16:32). Πίστευε όπως και οι  λοιποί μαθητές, σε μια προσωρινή και ανθρώπινη βασιλεία κι όχι στην  πνευματική και θεία που θα δόξαζε το Θεό και θα έφερνε τη σωτηρία στον  άνθρωπο. Στρέφεται και επιπλήττει τον Πέτρο, «Πήγαινε πίσω μου, Σατανά,  διότι δε φρονείς εκείνα που αρέσουν στο Θεό, αλλά εκείνα που αρέσουν  στους ανθρώπους». Το να μας ενδιαφέρουν περισσότερο τα πράγματα που  αφορούν τον άνθρωπο από τη δόξα, και τη Βασιλεία του Θεού, είναι μεγάλο  αμάρτημα. Εξίσου μεγάλο αμάρτημα είναι να θέλουμε να βάλουμε μέτρα και  περιορισμούς στη θεία συμβουλή.

Κλήση σε αυταπάρνηση

34«Ύστερα,  αφού κάλεσε κοντά του τον κόσμο μαζί με τους μαθητές του, τους είπε:  “Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας σηκώσει  το σταυρό του και ας με ακολουθεί. 35Γιατί, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή  του, θα τη χάσει, κι όποιος τη χάσει τη ζωή του για χάρη δική μου και  του Eυαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. 36Άλλωστε τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο  αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, αλλά χάσει τη ζωή του; 37Ή τι θα δώσει ο  άνθρωπος σαν αντάλλαγμα για τη ζωή του; 38Όποιος, λοιπόν, ντραπεί για  μένα και για τη διδαχή μου στη γενιά τούτη τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή,  και ο Γιος του Aνθρώπου θα ντραπεί γι’ αυτόν όταν έρθει περιβλημένος με  τη δόξα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους”»
Μας καλεί σ’  αυταπάρνηση όλους, μαθητές και πλήθος. «Εκείνοι που θα με ακολουθήσουν,  πρέπει ν’ αρνηθούν τον εαυτό τους». Πρέπει να πούμε όχι στο εγώ μας και  ναι στο Χριστό. Όχι, στη φυσική αγάπη της καλοπέρασης. Όχι, στις  επιθυμίες. Όχι, σε ό,τι μας αναγκάζει και σπρώχνει στην ανθρώπινη  επιδίωξη και ωφέλεια, και «ναι», στη φωνή του Ποιμένα, που με το  παράδειγμά Του ανοίγει το δρόμο για όλους μας. Ζητά να σηκώσουμε το  σταυρό μας γιατί Εκείνος ο ίδιος τον σήκωσε πρώτα.
Το εδάφιο αυτό  αναφέρεται στην κοινή ζωή και το θάνατο και στην άλλη ζωή που είναι πιο  γνήσια και που πραγματοποιείται με το να πεθάνουμε για το Χριστό και το  Ευαγγέλιο. Αν επιδιώκουμε την ευκολία, την άνεση, το προσωρινό κέρδος  και την ασφάλεια και δε θέλουμε να ενοχληθούμε από τίποτα, τότε θα  χάσουμε τη ζωή μας. Αλλά αν ξοδέψουμε τη ζωή μας για τους άλλους, αν  ξεχάσουμε το χρόνο, το χρήμα, την άνεση και κάθε ανθρώπινη επιθυμία με  το να κάνουμε κάτι για το Χριστό και τον άνθρωπο για τον οποίον ο  Χριστός πέθανε, τότε θα ζήσουμε.
Πάνω από την ανθρώπινη κατάσταση και  φήμη, βρίσκεται η «ψυχή» μας που πρέπει να προσέξουμε. Τίποτα δε  δίνεται σε αντάλλαγμα. Όταν τη χάσουμε, δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα να την  επαναφέρουμε γιατί η τιμή που πλήρωσε ο Χριστός για μας ήταν πολύ  μεγάλη. Δεν μπορούμε να επαναφέρουμε κάτι που μας προσφέρθηκε και μόνοι  μας το απορρίψαμε. Ο φάκελος κλείνει στο τέλος της ζωής μας αυτής εδώ κι  ανοίγεται για κρίση από τον Κύριό μας.
«Εκείνος που θα ντραπεί να με  ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον  Πατέρα μου τον Ουράνιο», (Ματθ. 10:33). Το ίδιο διακηρύττει κι εδώ που  αναφέρεται στη μοιχαλίδα κι αμαρτωλή γενιά που ζει πάντοτε μακριά Του  και ντρέπεται να Τον ομολογήσει. Αναφέρεται στην τελική κρίση που μας  περιμένει όταν ξανάρθει με τους αγίους Του αγγέλους (A΄ Θεσ. 4:16,17).
Η  ομολογία μας για το Χριστό μπροστά σε όλους, μας δίνει τη σωτηρία και  την αιώνια ζωή. Η δε άρνηση της ομολογίας μας, μας οδηγεί στην αιώνια  καταδίκη και το θάνατο.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

1«Tους  έλεγε ακόμα: “Πραγματικά, σας λέω, υπάρχουν μερικοί απ’ αυτούς που  στέκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν θάνατο, ώσπου να δουν τη βασιλεία  του Θεού να έχει έρθει με δύναμη”»
Ο Κύριος συνεχίζει την ομιλία Του  και τους λέει πως ανάμεσα στους μαθητές και το πλήθος που Τον άκουγαν,  υπήρχαν μερικοί που θα έβλεπαν τη βασιλεία του Θεού πριν πεθάνουν.
2«Kι  ύστερα από έξι μέρες παίρνει ο Iησούς ξεχωριστά μαζί του τον Πέτρο, τον  Iάκωβο και τον Iωάννη, και τους ανεβάζει σ’ ένα ψηλό βουνό, όπου και  μεταμορφώθηκε μπροστά τους. 3Kαι τα ρούχα του έγιναν αστραφτερά,  κατάλευκα σαν το χιόνι, τέτοια που λευκαντής πάνω στη γη δεν μπορεί έτσι  να λευκάνει. 4Kι εμφανίστηκε σ’ αυτούς ο Hλίας μαζί με το Mωυσή και  συνομιλούσαν με τον Iησού»
Μετά από έξι ημέρες πήρε μαζί Του τον  Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη κι αφού τους ανέβασε σ’ ένα ψηλό βουνό,  τους έδειξε μέρος από τη Βασιλεία Του την οποία είχε με τον Πατέρα πριν  έρθει στη γη (Ιωάν. 1:14). «Μεταμορφώθηκε μπροστά τους». Τα ενδύματά  Του έγιναν ολόλευκα. Πιο άσπρα κι από το χιόνι. «Ναι είδαμε με τα μάτια  μας το μεγαλείο της δόξας Του» (B΄ Πέτρ. 1:16).
Είδαμε την Ανάσταση  και τη Ζωή μετά θάνατον κοντά στο Χριστό. «Είδαμε το Μωυσή και τον Ηλία  να συνομιλούν μαζί Του». Είδαμε την πιο απλή και την πιο όμορφη μαρτυρία  που επιβεβαιώνει ο Λόγος του Θεού (Ιωάν. 11:25). Είδαμε αυτό που  ξεδιαλύνει κάθε αμφιβολία για όλους όσους έζησαν κοντά στο Χριστό και  σήμερα έχουν φύγει από κοντά μας. «Ο Κύριος δεν είναι Θεός των νεκρών  αλλά των ζωντανών» (Λουκ. 20:38). Ο Μωυσής ήταν ο νομοθέτης του Ισραήλ.  Σ’ αυτόν ολόκληρο το έθνος όφειλε τους νόμους του Θεού. Πέθανε στη γη  Μωάβ και τον έθαψαν στην κοιλάδα της γης εκεί κι ακριβώς απέναντι στο  Βαιθ-φαγώρ (Δευτ. 34:5, 6). Ο Ηλίας ήταν ο μεγαλύτερος από τους  προφήτες. Καθώς περπατούσε με τον Ελισσαιέ τους διαχώρισε άμαξα πυρός  και φλόγες πυρός που τον πήραν κι ανέβηκε με ανεμοστρόβιλο στον ουρανό  (B΄ Βασ. 2:11). Οι τρεις απόστολοι αντιπροσωπεύουν τους αγίους που  βρίσκονται στα φυσικά σώματά τους. Όλους εκείνους που δέχτηκαν το Χριστό  για Σωτήρα τους (Ιωάν. 1:12) και ζουν πιστά στο θέλημά Του (A΄  Κορ.1:2).
Τώρα, αν ρίξουμε μια ματιά στο κεφάλαιο που αναφέρεται «στην ανάσταση των πεθαμένων» (A΄ Θεσ. 4:13-18),  μπορούμε να δούμε καθαρά την ερμηνεία που δίνει ο Απόστολος Παύλος για  τις δύο ομάδες πιστών. Λέει ότι: «Ο Κύριος με παράγγελμα αρχαγγέλου και  με σάλπιγγα Θεού θα κατέβει από τον ουρανό να παραλάβει πρώτα εκείνους  που πέθαναν εν Χριστώ, (όπως ο Μωυσής) κι αμέσως όσοι ζούμε στο Χριστό  θα αρπαχτούμε μαζί τους σε νεφέλες (όπως ο Ηλίας) για προαπάντημα του  Κυρίου στον αέρα, έτσι που θα είμαστε πάντοτε μαζί Του».
5«Πήρε τότε  το λόγο ο Πέτρος και λέει στον Iησού: “Δάσκαλε, καλά είναι να μείνουμε  εδώ. Aς στήσουμε λοιπόν τρεις σκηνές, μια για σένα, μια για το Mωυσή και  μια για τον Hλία” ― 6επειδή δεν ήξερε τι να πει, γιατί ήταν  κατατρομαγμένοι ― 7Ήρθε τότε και τους σκέπασε μια νεφέλη, και μέσα από  τη νεφέλη ακούστηκε μια φωνή που έλεγε: “Aυτός είναι ο Γιος μου ο  αγαπητός. Aυτόν ν’ ακούτε”!»
Ο Πέτρος πήρε το λόγο και λέει: «Κύριε  καλό είναι να κάνουμε τρεις σκηνές, μια για Σένα, μια για το Μωϋσή και  μια για τον Ηλία». Σκεφτείτε πόσο όμορφα θα ήταν εκεί ψηλά να δει κανείς  τη δόξα του Κυρίου και πόσο όμορφα θα είναι να βρεθούμε κι εμείς μια  μέρα κοντά Του μέσα στα καινούρια κι ένδοξα σώματα που θα μας δώσει (A΄  Κορ. 15:52). Τα σώματα εκείνα της αφθαρσίας και αθανασίας.
Ο Πέτρος  δεν ήξερε τι να πει γιατί όλοι ήταν τρομαγμένοι και συγχυσμένοι.  Τοποθετεί το νομοθέτη Μωυσή και τον προφήτη Ηλία στην ίδια κατηγορία με  το θείο Δημιουργό σαν να ήταν ίσοι. Τότε ένα σύννεφο τους σκέπασε και  τους απομάκρυνε. Το έργο των προφητών είχε τελειώσει. Η ίδια φωνή που  είχε ακουστεί κατά τη βάπτιση του Ιησού ακούστηκε ξανά, «Αυτός είναι ο  Γιος μου ο αγαπητός, Αυτόν ν’ ακούτε». Η φωνή αυτή θέλει να διδάξει τον  Πέτρο ότι όσο εξαίρετη κι αληθινή να είναι η μαρτυρία του Μωυσή και του  Ηλία, δεν μπορούν ποτέ να πάρουν τη θέση του Σωτήρα για τον Οποίο μιλούν  ολόκληρος ο νόμος και οι προφήτες.
Σαν φυσικοί άνθρωποι μας αρέσει  ν’ ακούμε τους ανθρώπους. Μας αρέσει να τιμάμε τους ανθρώπους. Μιας όμως  και γνωρίζουμε ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός, τότε «Αυτόν πρέπει ν’  ακούμε και σ’ Αυτόν να δίνουμε όλη την τιμή». Όσο καλοί, αγνοί και  τίμιοι κι αν είμαστε, δεν παύουμε ταυτόχρονα να είμαστε και αμαρτωλοί.  Τίποτα δεν μπορεί να στέκεται μεταξύ μας και του Χριστού, γιατί «Αυτός  είναι ο Γιος του Θεού ο αγαπητός εις τον οποίον ο Πατέρας  ευχαριστιέται».
Ο Πέτρος ένιωσε, γνώρισε κι έζησε την αλήθεια. Μέσα  σ’ όλες τις εμπειρίες του σαν απόστολος διηγείται πώς ο Κορνήλιος έπεσε  στα γόνατα του Πέτρου να τον προσκυνήσει, αλλά ο ίδιος ο Πέτρος του  είπε: «Σήκω επάνω, άνθρωπος είμαι κι εγώ σαν εσένα, μόνο τον Κύριο να  προσκυνάς» (Πράξ. 10:28). Επίσης ο Ιωάννης μάς λέει στην Αποκάλυψη  22:8,9 πως ο ίδιος ο Ιωάννης έπεσε να προσκυνήσει τον άγγελο που  συνομιλούσε μαζί του κι ο άγγελος του είπε: «Πρόσεξε, μη! Είμαι δούλος  σαν εσένα και σαν τους αδελφούς σου τους προφήτες κι εκείνους που τηρούν  τα λόγια του βιβλίου αυτού. Το Θεό να προσκυνήσεις».
8«Ξαφνικά τότε  κοίταξαν ολόγυρά τους μα δεν είδαν πια κανέναν μαζί τους παρά μόνο τον  Iησού! 9Kαι καθώς κατέβαιναν από το βουνό, τους έδωσε σαφή παραγγελία να  μη διηγηθούν σε κανένα αυτά που είδαν, παρά μονάχα όταν ο Γιος του  Aνθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς. 10Συγκράτησαν λοιπόν μέσα τους το  λόγο αυτό και συζητούσαν μεταξύ τους, τι να σημαίνει άραγε το: “ν’  αναστηθεί από τους νεκρούς”. 11Kαι τον ρωτούσαν: “Tότε γιατί λένε οι  νομοδιδάσκαλοι ότι πρέπει να έρθει ο Hλίας πρώτα;”»
Μετά το  παράγγελμα του Θεού που άκουσαν, «κοίταξαν γύρω και δεν είδαν κανένα  παρά τον Ιησού». Ο Κύριος δε μας εγκαταλείπει ποτέ. Κάτω από  οποιεσδήποτε καταστάσεις κι αν βρεθούμε, «φόβου, τρόμου ή χαράς» είναι  πάντα μαζί μας και θα είναι μέχρι της συντέλειας του κόσμου.
«Τους  διέταξε να μην το πουν σε κανένα μέχρι την ημέρα που θα αναστηθεί από  τους νεκρούς». Ήταν πολύ νωρίς να γίνει μια τέτοια ανακοίνωση. Έπρεπε ν’  ακολουθήσει ο σταυρός και η Ανάσταση.
Φαίνεται καθαρά πως μέσα τους  επικρατούσε σύγχυση. Δεν καταλάβαιναν τι εννοούσε όταν τους είπε για  την ανάστασή Του από τους νεκρούς.
Παράλληλα οι γραμματείς σύμφωνα με  τον προφήτη Μαλαχία 4:5 τους έλεγαν ότι, «Θα έπρεπε να περιμένουν τον  προφήτη Ηλία πριν έρθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής».
12«Aποκρίθηκε  εκείνος και τους είπε: “Aσφαλώς και σαν έρθει ο Hλίας πρώτα, τα  αποκατασταίνει όλα. Mα πώς τότε έχει γραφτεί για το Γιο του Aνθρώπου ότι  θα πάθει πολλά και θα καταφρονηθεί; 13Σας λέω όμως, πως έχει έρθει και ο  Hλίας, αλλά έκαναν και σ’ αυτόν ό,τι ήθελαν, όπως έχει γραφτεί γι’  αυτόν”»
Ο Κύριος παίρνει τις δυο προφητείες, εκείνη που είναι στον  Ησαΐα 5:3 και εκείνη που είναι στο Μαλαχία που μιλούν για τον Ηλία και  τους δείχνει καθαρά που αναφέρονται κι οι δύο. «Σας λέγω όμως ότι ο  Ηλίας ήδη ήρθε και δεν τον γνώρισαν, αλλά του έκαναν ό,τι ήθελαν. Κατά  τον ίδιο τρόπο και ο Γιος του ανθρώπου μέλλει να πάθει απ’ αυτούς»,  (Ματθ. 17:12). Τους είπε ότι ο Ηλίας ήταν ο προφήτης Ιωάννης που είχε  έρθει να προετοιμάσει το δρόμο να δεχτούν το Μεσσία. Ήταν ο Ιωάννης που  τους είχε μιλήσει για μετάνοια (Μάρκ. 1:4) και βάπτισμα στο Χριστό  (Μάρκ. 1:8), και που ολόκληρο το έθνος είχε απορρίψει με την απιστία στη  διακονία του και του έκαναν ό,τι ήθελαν. Τους αναγκάζει να δουν την  αλήθεια που «ήταν γραμμένη στις Γραφές» και πως εκείνο που απομένει αφού  ο Ηλίας είχε έρθει και απορριφτεί, είναι ο σταυρός που θ’ ακολουθήσει  και θα εκπληρώσει τις Γραφές.
Η αλήθεια είναι πως κι ο Ηλίας κι ο  υποσχεμένος Μεσσίας έχουν έρθει και πως οι δύο προφητείες έχουν  εκπληρωθεί. Έτσι δε χρειάζεται να περιμένουμε κανένα άλλο. Το μόνο που  από τη δική μας πλευρά επίγει να κάνουμε, είναι ν’ αφήσουμε το Λόγο να  μπει βαθιά στην ψυχή μας για να μπορέσουμε να δούμε κι εμείς το  πραγματικό φως και τη δόξα του Κυρίου.

Θεραπεία δαιμονισμένου Παιδιού

14«Όταν  κατόπιν ήρθε κοντά στους υπόλοιπους μαθητές, είδε γύρω τους πολύ κόσμο  και νομοδιδάσκαλους να συζητούν μαζί τους. 15Kι όλος ο κόσμος, αμέσως  μόλις είδαν τον Iησού θαμπώθηκαν και τρέχοντας κοντά του τον  χαιρετούσαν. 16Pώτησε τότε τους νομοδιδάσκαλους: “Tι συζητάτε μαζί  τους;”»
Όταν ο Κύριος κατέβηκε από το βουνό με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο  και τον Ιωάννη, βρήκε τους εννέα μαθητές Του να τους έχει περικυκλώσει  πολύς κόσμος και γραμματείς να συζητούν μαζί τους. –Πολύ πιθανόν για τη  θεότητά Του.
«Οταν ο κόσμος Τον είδε, θαμπώθηκε». Φαίνεται πως η  λάμψη από τη δόξα Του που είχε δείξει στους τρεις μαθητές, ήταν ακόμα  στο πρόσωπό Του. «Έτρεξαν να Τον χαιρετήσουν». Το να γνωρίσει κανείς  πόσο απαραίτητη είναι η παρουσία του Κυρίου, είναι υπέροχο πράγμα.
Ο  Κύριος ρώτησε τους γραμματείς: «Τι συζητάτε μαζί τους;». Σαν να τους  έλεγε, «Ποιο είναι το σημείο της διαφωνίας σας πάλι;». Εκείνοι που τόσες  φορές μέχρι τώρα δοκίμασαν να Τον ενοχοποιήσουν, σιώπησαν. Επίσης  σιώπησαν και οι μαθητές γιατί εμπιστεύτηκαν ό,τι τους απασχολούσε στον  Κύριο. Κάτι που έρχεται να μας πει ότι πρέπει κι εμείς να στηριζόμαστε  κι εμπιστευόμαστε το Λόγο που δίνει τη λύση σ’ ό,τι μας απασχολεί.
17«Kι  αποκρίθηκε ένας μέσα από το πλήθος: “Δάσκαλε, σου έφερα το γιο μου που  έχει πνεύμα άλαλο, 18κι όπου τον κυριεύσει, του προκαλεί σπασμούς και  βγάζει αφρούς και τρίζει τα δόντια του και παραλύει τελείως. Kι είπα  στους μαθητές σου να το βγάλουν, αλλά δεν μπόρεσαν”. 19Tου λέει τότε ο  Iησούς: “Άπιστη γενιά! Mέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Mέχρι πότε θα σας  υπομείνω; Φέρτε τον σε μένα”. 20Tον έφεραν λοιπόν σ’ αυτόν, και όταν το  πνεύμα είδε τον Iησού τράνταξε αμέσως το παιδί, κι αυτό έπεσε καταγής  και κυλιόταν βγάζοντας αφρούς. 21Pώτησε τότε τον πατέρα του: “Πόσος  καιρός είναι από τότε που του έχει συμβεί αυτό;”. Kι εκείνος απάντησε:  “Aπό παιδάκι. 22Kαι πολλές φορές τον έριξε και στη φωτιά και στα νερά  για να τον εξοντώσει. Mα αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας  δείχνοντάς μας συμπόνια”. 23Kι ο Iησούς του είπε εκείνο το: “Aν μπορείς  να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει”. 24Aμέσως τότε ο  πατέρας του παιδιού φώναξε δυνατά και με δάκρυα έλεγε: “Πιστεύω, Kύριε,  βοήθα με στην απιστία μου”!»
Ένας πατέρας που είχε φέρει το  δαιμονισμένο παιδί του παίρνει το λόγο και του λέει: «Κύριε, έφερα το  δαιμονισμένο παιδί μου να το κάνεις καλά». Η επιθυμία του πατέρα να δει  το παιδί του να γίνει καλά από την αρρώστια που είχε εξασθενήσει και  καταρρακώσει την ψυχή και το σώμα του νέου, τον οδήγησε στο Χριστό.
«Είπα  στους μαθητές Σου να βγάλουν το δαιμόνιο από μέσα του, αλλά δεν τα  καταφέραν». Παρόλο που ο Κύριος είχε δώσει εξουσία στους μαθητές Του να  βγάζουν δαιμόνια, και να θεραπεύουν (Μάρκ. 6:7) εκείνοι δεν τα  κατάφεραν. Φαίνεται πως με την απομάκρυνση του Κυρίου γεννήθηκαν και τα  πρώτα κενά μέσα τους, Πάντα δημιουργούνται κενά μέσα μας όταν υπάρχει  έλλειψη μελέτης, προσευχής και πνεματικής κοινωνίας.
Ο Κύριος μαλώνει  τους μαθητές Του, «Άπιστη γενιά, ως πότε θα είμαι μαζί σας και θα σας  ανέχομαι;». Στρέφεται και βλέπει τον πονεμένο πατέρα που περιμένει με  αγωνία και λέει: «Φέρε τον σε μένα». Όταν το κακό εκείνο πνεύμα ήρθε  αντιμέτωπο με τον Κύριο μας καταβάλλει κάθε προσπάθεια να μείνει στο  νέο. Άλλες φορές, όπως είδαμε σε προηγούμενα κεφάλαια, τα κακά πνεύματα  έδιναν μαρτυρία για τον Κύριο και στην περίπτωση του δαιμονισμένου  «Λεγεών» Τον παρακαλούν να τα αφήσει να μπουν στους χοίρους. Τώρα όμως  που κατάλαβε τον κίνδυνο, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί.
Όταν ο  Γιατρός πήρε το παιδί στα χέρια Του, ρωτά τον πατέρα, «Πόσο καιρό του  συμβαίνει αυτό;». Κι αυτός απαντά: «από την παιδική του ηλικία, Κύριε».
Και  συνεχίζει ν’ αναλύει την τρομερή κατάσταση του παιδιού του που  κινδυνεύει από την παιδική του ηλίκία. «Αν μπορείς να κάνεις κάτι,  βοήθησέ μας, σπλαχνίσου μας». Με τον τρόπο που μίλησε στον Κύριο, ήταν  σαν να μην είχε απόλυτη πίστη και να στηριζόταν στην ευαρέσκεια και όχι  στη δύναμη του Κυρίου. Ο Κύριος πάντα ευαρεστείται και θέλει να μας  βοηθήσει αφού πρώτα στηριχτούμε στη θεότητά Του και τη δύναμή Του.
«Σ’  εκείνον που πιστεύει», λέει ο Κύριος, «όλα είναι κατορθωτά». Η θεραπεία  του παιδιού δεν εξαρτιόταν από τον Κύριο μόνο, αλλά κι από την πίστη  του πατέρα.
Και καθώς τώρα έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κύριο ο  πατέρας του παιδιού φωνάζει δυνατά, «Πιστεύω, Κύριε, μα κι αν υπάρχουν  κενά απιστίας μέσα μου, Εσύ βοήθησέ με». Ναι, Κύριε, άφησε την πανάγια  χάρη σου να καλύψει τα κενά της απιστίας μου, γιατί ο Λόγος σου μας λέει  ότι, «Η δύναμή Σου φανερώνεται τέλεια εκεί που υπάρχει αδυναμία», (B΄  Κορ. 12:9).
25«Kαι σαν είδε ο Iησούς ότι συγκεντρώνεται κόσμος,  επιτίμησε το δαιμονικό πνεύμα λέγοντάς του: “Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ  σε διατάζω, βγες απ’ αυτόν και μην ξαναμπείς πια σ’ αυτόν”. 26Kαι το  πνεύμα, αφού έβγαλε μια δυνατή κραυγή και τον κατατάραξε, βγήκε, ενώ το  παιδί έγινε σαν νεκρό, έτσι που πολλοί έλεγαν ότι πέθανε. 27O Iησούς  όμως κρατώντας τον από το χέρι τον ανασήκωσε και στάθηκε όρθιος. 28Όταν,  κατόπιν, μπήκε ο Iησούς σ’ ένα σπίτι, τον ρωτούσαν ιδιαιτέρως οι  μαθητές του: “Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;”. 29Kι εκείνος  τους απάντησε: “Tο γένος αυτό με τίποτε δεν μπορεί να βγει παρά μόνο με  προσευχή και νηστεία”»
Όταν ο Κύριος είδε τον κόσμο να συγκεντρώνεται  εκεί, δεν ήθελε ν’ αφήσει την υπόθεση άλλο να εκκρεμεί και αμέσως  επιπλήττει το ακάθαρτο πνεύμα με τη δύναμη που έχει ο Λόγος Του. «Το  διατάζει να βγει από το νέο και να μην τον ενοχλήσει πια ποτέ». Το κακό  πνεύμα φώναξε δυνατά και με μια τελευταία ενέργειά του τα καταφέρνει  πριν βγει από το νέο να τον ρίξει κάτω σαν να ήταν νεκρός. Μάλιστα  πολλοί πίστεψαν ότι είχε πεθάνει. Ο Κύριος παίρνει το χέρι του νέου όπως  έκανε με την κόρη του Ιάειρου (Μάρκ. 5:41). Τον σήκωσε και στάθηκε  όρθιος. Όταν γιατρεύει, γιατρεύει τέλεια.
Πόσο όμορφο θα ήταν να  εμπιστευτούμε κι εμείς στο Χριστό τα παιδιά μας που έχουν δώσει τη ζωή  τους στην εξέλιξη του κόσμου τούτου και τον πειρασμό. Τα παιδιά μας που  ζουν μακριά από τις εντολές και το θέλημα του Θεού. Τα παιδιά μας που  είναι αιχμάλωτα και παγιδευμένα από το Σατανά.
«Γιατί εμείς δεν  μπορέσαμε να βγάλουμε το κακό πνεύμα, Κύριε;». Ρωτούν οι μαθητές Του.  «Εξ’ αιτίας της απιστίας σας» (Μάρκ. 17:20), απαντά ο Κύριός μας.
Ο  Κύριος υπόσχεται πως όλα είναι κατορθωτά. Όλα τα εμπόδια μπορούμε να τα  μετατοπίσουμε (Ματθ. 17:20) όταν έχουμε λίγη πίστη. «Όχι πολύ, μόνο σαν  κόκκο σιναπιού». Όταν έχουμε αποχή (νηστεία) από κάθε τι το κοσμικό,  όταν διαλέξουμε τη μερίδα που μας ανήκει (Λουκ. 1:41), κι αφήσουμε τις  μικρολεπτομέρειες, που μας παίρνουν το χρόνο, όταν η ενδυμασία μας είναι  πάνοπλη από το Πνεύμα του Κυρίου (Εφεσ. 6:10-18) και εμμένουμε σε  προσευχή και δέηση, τότε όχι μόνο δαιμόνια τέτοιου είδους μπορούμε να  βγάλουμε, αλλά και βουνά από εμπόδια μπορούμε να σπρώξουμε κατά μέρος.

Δεύτερη πρόρηση του θανάτου Του

30«Ύστερα  βγήκαν από εκεί και περνούσαν μέσα από τη Γαλιλαία, αλλά δεν ήθελε να  το ξέρει αυτό κανένας, 31γιατί εξηγούσε στους μαθητές του και τους  έλεγε: “O Γιος του Aνθρώπου παραδίνεται σε χέρια ανθρώπων κι αυτοί θα  τον θανατώσουν, μα την τρίτη μέρα από τη θανάτωσή του θα αναστηθεί”.  32Eκείνοι όμως δεν καταλάβαιναν τι εννοούσε μ’ αυτά τα λόγια, μα και να  τον ρωτήσουν, φοβούνταν»
Καθώς ο Κύριος περνούσε από τα μέρη της  Γαλιλαίας δεν ήθελε κανείς να τον ξέρει. Θέλει στο λίγο χρονικό διάστημα  που Του απομένει πριν φτάσει στο σταυρό, να καταρτίσει τους μαθητές Του  στη βασιλεία των ουρανών. Τους μιλάει ξανά για το θάνατό Του και την  ανάστασή Του. Τους λέει ότι, «θα παραδοθεί». Ξέρει πως ο Ιούδας που ήταν  ανάμεσά τους θα Τον παράδινε. Δεν ενημερώνει τους μαθητές Του μόνο,  αλλά κάνει και την τελευταία έκκληση στον Ιούδα ο οποίος είχε αρχίσει να  διαμορφώνει και διασκεδάζει την ιδέα της προδοσίας στην καρδιά του.
«Αυτοί,  αν και δεν καταλάβαιναν, φοβόνταν και να Τον ρωτήσουν». Τους μιλούσε  απλά, αλλά αυτοί δεν κατάλαβαν τι εννοούσε μέχρι που όλα έγιναν όπως  τους τα προείπε.

Διδασκαλία περί ταπεινοφροσύνης και ανοχής

33«Έτσι  έφτασε στην Kαπερναούμ. Kι ενώ βρισκόταν στο σπίτι, τους ρωτούσε: “Tι  συζητούσατε μεταξύ σας στο δρόμο;”. 34Eκείνοι όμως σιωπούσαν, γιατί στο  δρόμο συζήτησαν μεταξύ τους για το ποιος είναι ανώτερος. 35Tότε, αφού  κάθισε, φώναξε τους δώδεκα και τους λέει: “Aν κανείς θέλει να είναι  πρώτος, θα είναι απ’ όλους ο τελευταίος και υπηρέτης όλων”»
Καθώς  πήγαιναν για την Καπερναούμ, οι μαθητές είχαν συζήτηση στο δρόμο. Ο  Κύριος διαβάζει τις σκέψεις τους. Δεν παύουν να σκέφτονται όπως ο  φυσικός άνθρωπος. «Τι συζητάτε μεταξύ σας;», ρωτά ο Κύριος. Αυτοί δεν  απαντούν, αλλά «όταν είδε πως η σκέψη της καρδιάς τους ήταν ανθρώπινη»  (Λουκ. 9:47), και δεν επιδίωκαν τίποτα άλλο από κοσμική θέση και τιμή.  Στρέφεται και «αφού φώναξε τους δώδεκα» τους λέει: «Εάν κανείς θέλει να  είναι πρώτος, πρέπει να δώσει την υπηρεσία του για τη ζωή των άλλων».
36«Πήρε  κατόπιν ένα παιδί, το έστησε ανάμεσά τους, κι αφού το αγκάλιασε, τους  είπε: 37“Όποιος δεχτεί ένα τέτοιο παιδάκι στο όνομά μου, εμένα δέχεται,  κι όποιος δέχεται εμένα, δέχεται όχι εμένα, αλλά εκείνον που με  απέστειλε”»
Και για να διευκρινίσει καλύτερα εκείνο που τους είπε και  που διαφέρει από την κοσμική θέση, τιμή και δόξα που επιδιώκει ο  φυσικός άνθρωπος, παίρνει ένα παιδί, το βάζει στη μέση και αφού «το  αγκαλιάζει», λέει:
«Εκείνος που θα δεχτεί ένα παιδί σαν αυτό εδώ που  συμβολίζει ταπεινότητα, αγάπη και αγνή πίστη, δέχεται εμένα». Και, «αν  δε μετανοήσετε και γίνετε σαν τα μικρά παιδιά, ποτέ δε θα μπείτε στη  βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 18:3). Χωρίς εσωτερική αλλαγή, δεν υπάρχει  σωτηρία. Χρειάζεται αναγέννηση (Ιωάν. 3:3), αλλιώς είμαστε ανάρμοστοι  στην παρουσία του Θεού. Καλό το βάπτισμα στο νερό, εμείς όμως έχουμε  αλλάξει; Πρέπει ο παλιός εαυτός μας να πεθάνει και να γεννηθεί ο  καινούριος άνθρωπος με νέα καρδιά, πράο και ταπεινό χαρακτήρα σαν του  παιδιού που αγαπά, που δεν κρατά κακία και που δεν έχει τη δύναμη της  ανεξαρτησίας γιατί κάποιος άλλος φροντίζει τις ανάγκες του. Έτσι θέλει  κι εμάς ο Κύριος ν’ αγαπάμε σαν τα παιδιά και να εξαρτιόμαστε απ’ Αυτόν  που δίνει την κατεύθυνση της νέας ζωής κι από υπερήφανους και  φαντασμένους μας κάνει πράους και ταπεινούς σαν το παιδί. «Όποιος  δέχεται ένα τέτοιο παιδί, δέχεται εμένα, όποιος δέχεται εμένα, δέχεται  τον Πατέρα που με έστειλε» (Λουκ. 9:48)
38«Tότε μίλησε ο Iωάννης και  του είπε: “Δάσκαλε, είδαμε κάποιον, ο οποίος δε μας ακολουθεί, να βγάζει  δαιμόνια στ’ όνομά σου και τον εμποδίσαμε επειδή δε μας ακολουθεί”»
Ο  Ιωάννης για να δείξει την πιστότητά τους στρέφεται και λέει στον Κύριο:  «Εμείς Κύριε, βοηθήσαμε το έργο Σου με το να σταματήσουμε κάποιον που  είδαμε να βγάζει δαιμόνια στο όνομά Σου γιατί δε μας ακολουθούσε». Εδώ  φαίνεται καθαρά πως το πνεύμα του Θεού δε βρίσκεται μόνο στην ορατή  εκκλησία του Θεού, αλλά, «όπως ο άνεμος φυσάει και ακούμε τη βοή του και  δεν ξέρουμε από που έρχεται και που πηγαίνει, έτσι είναι και η μερίδα  εκείνη που δεν ακολουθεί εμάς και που έχει αναγεννηθεί και κινείται με  τη δύναμή Του» (Ιωάν. 3:8).
39«O Iησούς όμως του είπε: “Mην τον  εμποδίζετε, γιατί δεν υπάρχει κανένας που θα κάνει κάποιο θαύμα  στηριζόμενος στ’ όνομά μου κι ύστερα από λίγο θα μπορέσει να με  κακολογήσει. 40Eπομένως, όποιος δεν είναι εναντίον μας, είναι με το  μέρος μας. 41Kαι όποιος σας δώσει ένα ποτήρι νερό στ’ όνομά μου, επειδή  είστε του Xριστού, πραγματικά, σας λέω, δε θα χάσει την αμοιβή του”»
Ο  Κύριος σπεύδει να τους πει ότι δεν πρέπει να εμποδίζουν κανένα που  κάνει θαύματα στο όνομά Του και που δε θα μπορέσει να Τον κακολογήσει.  «Κανείς που μιλεί διά του Πνεύματος του Θεού, δε λέει ανάθεμα τον Ιησού  και κανείς δεν μπορεί να πει Κύριο τον Ιησού παρά διά του Πνεύματος του  Αγίου» (A΄ Κορ. 12:3). Τι τους λέει: «Αφού δεν είναι εναντίον μας και  μάχεται το κατεστημένο και τον έξω απ’ εδώ, είναι με το μέρος μας».  Έτσι, «όλοι όσοι γεννήθηκαν άνωθεν, ανήκουν στο Χριστό, ο δε Χριστός στο  Θεό» (A΄ Κορ. 3:23).
Φαίνεται όμως πως αυτό που μας λέει ο Κύριος το  ξεχνάμε και προκειμένου ν’ αφήσουμε το Πνεύμα Του να μας οδηγήσει,  αφήνουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Μάλιστα ορισμένοι δίνουν και σοφία  ρητορική στο Λόγο Του και κινδυνεύει να χάσει την αξία Του.
«Σας  διαβεβαιώνω», λέει ο Κύριος, «ότι όποιος σας δώσει έστω κι ένα ποτήρι  νερό, διότι είστε δικοί μου, θα του δώσω την αμοιβή του». Την αμοιβή του  που είναι ετοιμασμένη από τον καιρό της δημιουργίας του κόσμου. «Ελάτε  όλοι οι ευλογημένοι του Πατέρα μου να πάρετε την αμοιβή σας διότι  επείνασα και μου δώσατε να φάω, εδίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και  με πήρατε στο σπίτι σας, γυμνός ήμουν και με ενδύσατε, άρρωστος και μ’  επισκεφτήκατε, στη φυλακή ήμουν και ήρθατε να με δείτε» (Ματθ. 25:34,  35, 36).
«Εργαστείτε λοιπόν αδιάκριτα αν θέλετε να πάρετε την αμοιβή σας».

Για όσους γίνονται πρόσκομμα στους άλλους

42«“Aπεναντίας,  όποιος σκανδαλίσει έναν απ’ αυτούς τους μικρούς, που πιστεύουν σ’  εμένα, θάταν προτιμότερο γι’ αυτόν να είχε περασμένη μια μυλόπετρα γύρω  από το λαιμό του και να είχε ριχτεί στη θάλασσα. 43Kι αν σε σκανδαλίζει  το χέρι σου, κόψε το. Eίναι προτιμότερο για σένα να μπεις στη ζωή  κουλός, παρά να πας έχοντας και τα δυο σου χέρια στη γέεννα, στη φωτιά  που δε σβήνει ποτέ. 44Όπου το σκουλήκι τους δεν πεθαίνει και η φωτιά δε  σβήνει. 45Kι αν το πόδι σου σε σκανδαλίζει, κόψε το. Eίναι προτιμότερο  για σένα να μπεις στη ζωή κουτσός, παρά έχοντας και τα δυο σου πόδια να  ριχτείς στη γέεννα, στη φωτιά που δε σβήνει ποτέ. 46Όπου το σκουλήκι  τους δεν πεθαίνει και η φωτιά δε σβήνει. 47Kι αν το μάτι σου σε  σκανδαλίζει, βγάλε το. Eίναι προτιμότερο για σένα να μπεις στη βασιλεία  του Θεού μονόφθαλμος, παρά έχοντας και τα δυο μάτια να ριχτείς στη  γέεννα της φωτιάς, 48Όπου το σκουλήκι τους δεν πεθαίνει και η φωτιά δε  σβήνει»
Πιο πάνω διαβάσαμε ότι με το να βοηθήσουμε κάποιον στο όνομα του Χριστού θα πάρουμε την αιώνια αμοιβή.
Εδώ  βλέπουμε ότι με το να γίνουμε όμως αιτία σ’ ένα από τα μικρότερα  αδέλφια μας να πέσει, δε θα μας δοθεί τίποτ’ άλλο από την αιώνια  καταδίκη. Είναι καλύτερα να κρεμαστεί στο λαιμό μας μια μυλόπετρα και να  μας ρίξουν στη θάλασσα, παρά να κάνουμε κάτι τέτοιο. Ειναι καλύτερα να  μας κρεμάσουν, παρά ν’ αφήσουμε τα παιδιά μας και τους ανθρώπους που  βρίσκονται γύρω μας, να πέσουν εξαιτίας μας. Το ν’ αμαρτήσει κανείς  είναι φοβερό πράγμα. Το να διδάξουμε όμως με λόγια ή με τη συμπεριφορά  μας την αμαρτία, είναι αιώνια καταδίκη. Με το να λέμε την αλήθεια του  Θεού, θα πάρουμε την αμοιβή μας, με το να διαστρεβλώνουμε όμως την  αλήθεια του Θεού, το δώρο που μας περιμένει είναι ο αιώνιος θάνατος.  Προσέξτε καλά τι λέει ο Κύριος γιατί «ο θάνατος εκεί θα είναι αιώνιος  και η φωτιά δε θα σβήσει ποτέ».
Αν μάλιστα το χέρι σου γίνεται  σκάνδαλο με το να παίρνει και να δίνει ό,τι δεν είναι από το Θεό, να το  κόψεις, παρά να πέσεις στην αιώνια φωτιά που το σκουλήκι δεν πεθαίνει  και η φωτιά δε σβήνει.
Αν το πόδι σου γίνεται σκάνδαλο και σε μεταφέρει στην αμαρτία, να το κόψεις, παρά να πέσεις στη φοβερή και αιώνια καταδίκη.
Αν  επίσης το μάτι σου γίνεται σκάνδαλο και σε οδηγεί στην ασέλγεια και το  πάθος να το βγάλεις, παρά να πέσεις στη φωτιά που καίει αιώνια.
Ο  Θεός της αγάπης και ευσπλαχνίας είναι και ο «Κριτής» που θα ανταποδώσει  οτιδήποτε υπόσχεται. Ο κατακλυσμός του Νώε και η καταστροφή στα Σόδομα  και Γόμορα πρέπει να μας θυμίσουν το τι μας περιμένει. Πριν λοιπόν  βρεθούμε προ του φοβερού βήματος του Αρνίου (Αποκ. 6:17), ας ζητήσουμε  από το Χριστό να μας βοηθήσει ν’ αποβάλουμε κάθε καρκίνωμα που βρίσκεται  μέσα μας και να μας οδηγεί να κάνουμε ό,τι είναι δικό Του για να  κερδίσουμε την αιώνια αμοιβή.
49«Γιατί ο καθένας με φωτιά θα  νοστιμέψει και κάθε θυσία με αλάτι θα νοστιμέψει. 50Kαλό είναι το αλάτι,  αν όμως το αλάτι χάσει τις ιδιότητές του, με τι θα μπορέσετε πια να το  καρυκεύσετε; Nα έχετε μέσα σας αλάτι και να ειρηνεύετε μεταξύ σας”»
Κάθε  ένας με τη φωτιά θα αλατιστεί. Σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο κάθε θυσία  έπρεπε ν’ αλατιστεί πριν προσφερθεί στο Θεό. «Σε κάθε δώρο σου πρέπει να  προσθέσεις αλάτι» (Λευιτ. 2:13 και Ιεζεκ. 43:24). Σεις όμως λέει ο  απόστολος Παύλος, «πρέπει να προσφέρετε τους εαυτούς σας σαν θυσία  ζωντανή και αγία για να είστε ευάρεστοι στο Θεό» (Ρωμ. 12:1). «Αν το  αλάτι χάσει την αλμύρα του, είναι άχρηστο» (Ματθ. 5:13) και αν μέσα μας  δεν υπάρχει εκείνη η γεύση της χάρης του Θεού, τότε, έχουμε χάσει την  κοινωνία μας με το Θεό και είμαστε άχρηστοι και για πέταμα στη γέενα του  πυρός. Το αλάτι είναι καλό. Έχει την ιδιότητα να καθαρίζει, να  νοστιμίζει και να διατηρεί. Καθαρισμένοι με τη θεία χάρη και με τη  νοστιμιά που πρέπει να διατηρήσουμε, θα δώσουμε την ευκαιρία και στους  άλλους ανθρώπους να δοξάσουν το Θεό (Ματθ. 5:16) και να έχουμε ειρήνη  μεταξύ μας.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Περί διαζυγίου

1«Σηκώθηκε  κατόπιν από εκεί και βαδίζοντας από την άλλη μεριά του Iορδάνη, ήρθε  στην περιοχή της Iουδαίας. Ξανασυρρέουν λοιπόν κοντά του πλήθη κόσμου,  κι όπως το συνήθιζε, τους δίδασκε και πάλι. 2Ήρθαν τότε οι Φαρισαίοι και  θέλοντας να τον παγιδέψουν τον ρωτούσαν αν επιτρέπεται στον άντρα να  χωρίσει τη γυναίκα του. 3Kι εκείνος τους αποκρίθηκε: “Tι σας πρόσταξε ο  Mωυσής;”. 4Eκείνοι του απάντησαν: “O Mωυσής επέτρεψε στον άντρα να δίνει  γραπτό διαζύγιο και να τη χωρίσει”. 5Tότε ο Iησούς τους είπε: “Eξαιτίας  της σκληροκαρδίας σας ο Mωυσής έγραψε σε σας την εντολή αυτή. 6Aπό την  αρχή όμως της δημιουργίας ο Θεός τους έπλασε άντρα και γυναίκα: 7Γι’  αυτό και θα εγκαταλείψει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και  θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, 8και θα γίνουν οι δύο μια σάρκα.  Eπομένως δεν είναι πια δύο, αλλά μια σάρκα. 9Eκείνο, λοιπόν, που ο Θεός  συνένωσε, ο άνθρωπος να μην το χωρίζει”. 10Στο σπίτι, λοιπόν, οι μαθητές  τον ρωτούσαν πάλι για το θέμα αυτό»
Ο Κύριος κινείται διαρκώς και  διδάσκει. Θεραπεύει έτσι την ψυχή του ανθρώπου, καθώς κατευθύνεται να  γεφυρώσει με τη σταυρική Του θυσία το χάος που μας χωρίζει από το Θεό.
Παρόλες  τις αντιθέσεις και δοκιμασίες στις οποίες Τον βάζουν οι Φαρισαίοι με  σκοπό να Τον εκθέσουν σαν αιρετικό, δεν παύει να τους νουθετεί και να  οπισθογραφεί τα πάντα με τη σφραγίδα του Λόγου του Θεού. Του μιλούν για  διαζύγιο. Όταν εκείνοι μιλούν από το νόμο του Μωυσή, ο Κύριος συνεχίζει  να τους λέει ότι δεν ήρθε να καταργήσει το νόμο αλλά να τον εκπληρώσει.  «Και τι σας είπε ο Μωϋσής;» τους ρωτάει.
«Διδάσκαλε», Του λένε, «ο  Μωυσής διέταξε ότι αν ο άντρας δεν είναι ευχαριστημένος με την παντρειά  του, τότε μπορεί να δίνει έγγραφο διαζυγίου στη γυναίκα του και να τη  διώχνει από το σπίτι του» (Δευτ. 24:1).
Ο Ιησούς τους είπε ότι «από τη σκληρή καρδιά σας και το δόλιο φέρσιμό σας υποχώρησε ο Μωυσής» (Μαλ. 2:14).
«Εγώ όμως σας λέω ότι ο Θεός από την αρχή της δημιουργίας έκανε μια γυναίκα για ένα άντρα» (Γέν. 1:27) -αναφέρεται στους πρωτόπλαστους.
«Διάταξε  μάλιστα τον άντρα να εγκαταλείπει τους γονείς του και να προσκολληθεί  στη σύζυγό του, για ν’ αποτελέσουν οι δυο τους μια σάρκα» (Γέν. 2:24).  «Εκτός και συλληφτεί για μοιχεία» (Ματθ. 19:9). Το μυστήριο του γάμου  είναι μεγάλο και δεν πρέπει να παραβιάζεται (Εφεσ. 5:32). «Εγώ μάλιστα»,  λέει ο απόστολος των εθνών, «πιστεύω ότι αναφέρεται στο Χριστό και την  εκκλησία Του».
Οι δυο σε μια σάρκα κι ευλογημένοι από το Θεό για το έργο Του (Γέν. 1:28).
«Εκείνο που ο Θεός ενώνει, ο άνθρωπος δεν πρέπει να το χωρίζει».
Πάλι Τον ρωτούν οι μαθητές για το ζήτημα τούτο, όταν γύρισαν στο σπίτι.
11«Kαι  τους λέει: “Όποιος χωρίσει τη γυναίκα του και παντρευτεί άλλη,  διαπράττει μοιχεία σε βάρος της. 12Kι αν μια γυναίκα χωρίσει τον άντρα  της και παντρευτεί άλλον διαπράττει μοιχεία”»
Ο Ιησούς τους λέει ότι:  «Όποιος από τους δυο χωρίσει τον άλλο διαπράττει μοιχεία». Παραβιάζει  την έβδομη εντολή. Ο Κύριος επιμένει πως όλη αυτή η ακαταστασία που  προέκυψε από τη σκληρή καρδιά τους πρέπει να διορθωθεί. Η ένωση σε γάμο  δεν είναι κοσμική αλλά πνευματική. Γι’ αυτό μας λέει πως, «ό,τι ο Θεός  ενώνει, ο άνθρωπος δεν πρέπει να το χωρίζει».
Αν αφήναμε λίγο τη  σοφία και την αγάπη του Θεού να βασιλέψει μέσα μας, τότε ο βαρύς ζυγός  που φάινεται πως μεταφέρει ο φυσικός άνθρωπος, θα γινόταν πιο εύκολος  και η ζωή μας θα έπαιρνε το δρόμο του Θεού.

Ο Ιησούς ευλογεί τα μικρά παιδιά

13«Κάποτε  του έφεραν τα μικρά παιδιά να τα αγγίξει, αλλά οι μαθητές μάλωναν  εκείνους που τα έφεραν. 14O Iησούς όμως όταν τους είδε αγανάκτησε και  τους είπε: “Aφήστε τα παιδιά να ’ρχονται σε μένα και μην τα εμποδίζετε,  γιατί σε ανθρώπους σαν κι αυτά ανήκει η βασιλεία του Θεού. 15Πραγματικά,  σας λέω, όποιος δε δεχτεί τη βασιλεία του Θεού σαν παιδί, αυτός ποτέ δε  θα μπει σ’ αυτήν”. 16Kι αφού τα αγκάλιασε, τα ευλογούσε, βάζοντας τα  χέρια του πάνω τους»
Φαίνεται ότι δεν είχαν αρκετά μεγάλα παιδιά για  διδασκαλία ή κατήχηση, αλλά ποτέ τόσο μικρά που δε θα μπορούσαν να  πάρουν την ευλογία Του. Οι μαθητές Του εμπόδισαν εκείνους που τα  έφερναν. Δεν είχαν καταλάβει πως μέσα στη μεγάλη καρδιά του Κυρίου μας  υπάρχει χώρος για όλους μας.
Ο Κύριος αγανακτεί όταν βλέπει την  κατάσταση που δημιουργείται μεταξύ γονέων και μαθητών και τους φωνάζει:  «Αφήστε τους να φέρουν τα παιδιά σε μένα. Μην εμποδίζετε τα παιδιά,  γιατί σε τέτοιους ανήκει η βασιλεία των ουρανών». Η αγνή πίστη των  παιδιών τα κάνει αυτομάτως υπήκοους της βασιλείας του Θεού. Ένα τέτοιο  εδάφιο είναι αρκετό να δώσει και σε μας τη βεβαιότητα για τα παιδιά μας  που χάνονται σε μικρή ηλικία πως τώρα βρίσκονται κοντά Του, γιατί «σε  τέτοιους ανήκει η βασιλεία των ουρανών».
Πρέπει να τ’ αφιερώσουμε κι  εμείς στο Χριστό με προσευχή από την ώρα που θα γεννηθούν. Πρέπει καθώς  μεγαλώνουν να τα διδάξουμε να προσεύχονται. Να τους συστήσουμε τη Γραφή.  Αφού τα βάλουμε στο σωστό δρόμο, τότε να είστε βέβαιοι πως ο Κύριος δε  θα τα αφήσει ν’ απομακρυνθούν ακόμα και όταν γεράσουν, (Παρ. 22:6).
«Αν  δε δεχτούμε τη βασιλεία του Θεού σαν μικρό παιδί, τότε δεν υπάρχει  χώρος για μας εκεί πάνω». Αν η πίστη μας δεν είναι σαν του μικρού  παιδιού, ταπεινή κι αγνή να γραφεί και να φανεί μες στην καρδιά μας η  αγάπη του Χριστού μας, είμαστε ξένοι, δε χωράμε στον ουρανό όσο μεγάλος  κι αν είναι.
Ο Κύριος δεν τα άγγιξε μόνο, αλλά με στοργή τα αγκάλιασε  και τα ευλόγησε. Με την ίδια στοργή αγκαλιάζει κι ευλογεί όλους εμάς  όταν πάμε ταπεινοί κι αγνοί σαν το μικρό παιδί κοντά Του.

Ένας πλούσιος νέος ζητεί την αιώνια ζωή

17«Kαι  καθώς έβγαινε στο δρόμο, έτρεξε ένας κι αφού γονάτισε μπροστά του, τον  ρωτούσε: “Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω ζωή αιώνια;”.  18Kι ο Iησούς του είπε: “Γιατί με λες αγαθό; Kανένας δεν είναι αγαθός  παρά μονάχα ένας, ο Θεός»
Καθώς ο Κύριος προχωρεί στο δρόμο, ένας  νέος τρέχει, Τον πλησιάζει κι αφού γονάτισε από σεβασμό μπροστά στο  μεγάλο Διδάσκαλο Τον ρωτά: «Τι πρέπει να κάνω αγαθέ για να κληρονομήσω  την αιώνια ζωή;». Το ερώτημα αυτό μας θυμίζει το δεσμοφύλακα που ρώτησε  τους αποστόλους Παύλο και Σίλα, «Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;» (Πράξ.  16:31). Είναι το προσωπικό θέμα που απασχολεί κάθε ψυχή που θέλει να  σωθεί. Ήταν το θέμα που απασχολούσε κι εμένα, αλλά δόξα στο Θεό βρήκα  την απάντηση στο ίδιο εδάφιο (Πράξ. 16:31) κι από τότε άρχισα να κάνω  λουτρό μέσα στο Λόγο Του (Ιωάν. 8:31, 32).
«Γιατί με λες αγαθό; Μόνο  ένας είναι αγαθός, ο Θεός». Ο Κύριος θέλει να δει αν ο νέος βλέπει στο  Πρόσωπό Του τον Πατέρα γιατί Τον αποκαλεί αγαθό που σύμφωνα με τη Γραφή  κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ο Θεός, (Ψαλ. 14:3).
19«Tις εντολές  τις ξέρεις: Mη μοιχέψεις, Mη φονεύσεις, Mην κλέψεις, Mην  ψευτομαρτυρήσεις, Mην αποστερήσεις, Tίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα  σου”. 20Kι εκείνος του αποκρίθηκε: “Δάσκαλε, όλ’ αυτά τα τήρησα από τη  μικρή μου ηλικία”. 21Tότε ο Iησούς, αφού τον κοίταξε προσεκτικά, ένιωσε  αγάπη γι’ αυτόν και του είπε: “Ένα πράγμα σου λείπει: Πήγαινε κι όσα  έχεις πούλησέ τα και δώσε τα σε φτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον  ουρανό. Kι έλα κατόπιν και ακολούθα με, αφού σηκώσεις το σταυρό”.  22Eκείνος όμως σκυθρώπασε σαν άκουσε τα λόγια αυτά κι έφυγε λυπημένος,  γιατί είχε κτήματα πολλά»
Ο νέος δεν απαντά στο ερώτημα του Κυρίου  αλλά σπεύδει να Του πει πως όλες τις εντολές τις οποίες ο Κύριος  αναφέρει τις τηρεί από την παιδική του ηλικία. Νιώθει πως με το νόμο  είναι εντάξει. Δε γνωρίζει όμως πως ο άνθρωπος δε δικαιώνεται με το νόμο  (Ρωμ. 3:20) ή γιατί γνωρίζει τη Γραφή ή γιατί κάνει καλά έργα.
«Τον  είδε και τον αγάπησε». Είδε την ειλικρίνεια με την οποία Τον πλησίασε  και τον αγάπησε, αλλά ένα που του λείπει είναι «η θεία δικαίωση» για την  οποία μαρτυρούν ο νόμος και οι προφήτες. Η δικαίωση που έρχεται από το  Θεό με την πίστη μόνο στον Ιησού Χριστό (Ρωμ. 3:22). Και τι κάνει εδώ ο  Κύριός μας; Καλεί το νέο να Τον ακολουθήσει αφού πουλήσει τα πάντα και  θησαυρίσει θησαυρούς στον ουρανό (Ματθ. 6:20). Τον καλεί σε αυταπάρνηση  (Μάρκ. 8:34). Τον καλεί να σηκώσει το σταυρό του και να Τον ακολουθήσει.  Τον καλεί να Τον δεχτεί για Σωτήρα του και Κύριό του γιατί «αυτός είναι  ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή και κανείς δεν πηγαίνει στον ουρανό παρά  μόνο διά του Ιησού Χριστού» (Ιωάν. 14:6).
«Ο πλούσιος νέος αναχωρεί  σκυθρωπός και λυπημένος». Δε θέλει ν’ αποχωρστεί την ύλη. Φεύγει από το  φως της Ζωής και πηγαίνει στο αιώνιο σκοτάδι.
Πολλοί από μας  βαπτιστήκαμε και εκκλησιαζόμαστε τακτικά, αλλά μέσα μας όμως δεν έγινε  καμιά αλλαγή. Πολλοί κλάψαμε, αλλά τη φωνή του Θεού δεν την αφήσαμε να  πάρει σάρκα και οστά μέσα μας. Ξεχάσαμε πως δεν μπορούμε να υπηρετούμε  δύο κυρίους, «το Θεό και το Μαμμωνά» (Ματθ. 6:24) και πως με το δικό μας  τρόπο δεν εξαγοράζεται η σωτηρία μας, αλλά μόνο όταν με απόλυτη πίστη  ακολουθήσουμε το Χριστό.

Το εμπόδιο του πλούτου

23«Tότε  ο Iησούς, αφού κοίταξε ολόγυρα, λέγει στους μαθητές του: “Πόσο δύσκολα  θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα!”. 24Kι οι  μαθητές καταπλήσσονταν με τα λόγια του. O Iησούς όμως μίλησε ξανά και  τους είπε: “Tέκνα, Πόσο δύσκολο είναι για εκείνους που έχουν στηρίξει  την εμπιστοσύνη τους στα χρήματα, να μπουν στη βασιλεία του Θεού!  25Eυκολότερο είναι να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας,  παρά να μπει ένας πλούσιος στη βασιλεία του Θεού”! 26Kι εκείνοι ένιωθαν  ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη κι έλεγαν μεταξύ τους: “Tότε ποιος μπορεί να  σωθεί;”. 27Mα ο Iησούς τους κοίταξε κατάματα και τους είπε: “Για τους  ανθρώπους είναι αδύνατο αλλά όχι για το Θεό. Γιατί όλα είναι δυνατά για  το Θεό”.
28Άρχισε τότε ο Πέτρος να του λέει: “Nα, κοίτα! Eμείς τ’ αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε”»
Φαίνεται  πως το βλέμμα του Κυρίου ήταν ακόμα στραμμένο στον πλούσιο νέο που  προτίμησε το σκοτάδι από το φως της Ζωής. Έτσι παίρνει το βλέμμα του απ’  εκεί και στρέφεται στους μαθητές Του και λέει: «Πόσο δύσκολο είναι για  έναν που έχει χρήματα να μπει στη βασιλεία των ουρανών».
Η δήλωση  αυτή του Κυρίου προκάλεσε κατάπληξη στους μαθητές γιατί πίστευαν ότι  όποιος είχε χρήματα σύμφωνα με την κοινή εβραϊκή γνώμη ήταν και  ευλογημένος από το Θεό. Αυτό δυστυχώς το πιστεύουν πολλοί άνθρωποι και  σήμερα. Ο Κύριος αλλάζει ελαφρώς τη δήλωση που έκανε πριν για να δώσει  τώρα περισσότερη έμφαση σ’ εκείνο που οι μαθητές δεν αντιλήφθηκαν και  λέει: «Αν η εμπιστοσύνη μας είναι δοσμένη στο χρήμα, δύσκολο να μπούμε  στη βασιλεία των ουρανών». Αν το ενδιαφέρον μας είναι δοσμένο στο χρήμα  που σκοπό έχει να βλέπει τα πάντα στην αξία της ύλης, δεν μπορούμε να  δούμε πιο έξω και μακριά απ’ ό,τι είναι ανθρώπινο. Δε λέει «αδύνατον»  αλλά «δύσκολο».
Κι αμέσως σπεύδει να μας δώσει ένα παράδειγμα πως  «πιο εύκολο είναι για μια καμήλα να περάσει από την τρύπα μιας βελόνας,  παρά να μπει ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». Που εννοεί ότι είναι πιο  εύκολο να περάσει μια τριχιά (χοντρό σκοινί) από την τρύπα μιας βελόνας  παρά να μπει ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Το «δύσκολο» όμως αυτό  πράγμα μπορεί να γίνει «εύκολο» όταν ο πλούσιος νιώσει την πνευματική  του φτώχεια και την ανάγκη που έχει σαν αμαρτωλός και πάρει την πρέπουσα  θέση μπροστά στο Θεό, που μπορεί να τον σώσει με τη χάρη Του όταν  σκεφτούμε ότι είμαστε οικονόμοι και διαχειριστές του Θεού και πώς πρέπει  να χειριστούμε ό,τι ο Θεός μας έχει εμπιστευτεί για τη δόξα Του. Πρέπει  να γίνουμε πιο χαλαροί και να ξεφορτωθούμε το περισσότερο φορτίο που  είναι επάνω μας, να ξεστριφτούμε και να γίνουμε το λεπτό σκοινί που  μπορεί να περάσει στην «τρύπα της βελόνας».
«Και ποιος μπορεί να σωθεί;», έλεγαν μεταξύ τους.
Ο  Κύριος λέει, «Για τον άνθρωπο αυτό είναι αδύνατο, αλλά για το Θεό είναι  με τη χάρη Του κατορθωτό». Τονίζει στους μαθητές Του την παντοδυναμία  του Θεού που μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο το φτωχό, αλλά και τον πλούσιο  να βρει μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το δρόμο για τη σωτηρία η  οποία δεν εξαρτάται από μας, αλλά από τον Ίδιο το Θεό και τη Χάρη Του.
Ας  πάψουμε λοιπόν να πιστεύουμε στη δύναμη τη δική μας και της ύλης κι ας  εμπιστευτούμε τον εαυτό μας στη δύναμη και τη λυτρωτική αγάπη του Θεού  να μας οδηγήσουν στη σωτηρία.
Ο Πέτρος όταν είδε τον πλούσιο να  πιστεύει στην ενέργεια τη δική του και ν’ απορρίπτει τον Ιησού που του  είπε «ακολούθησέ με», κάνει τώρα μια σύγκριση μεταξύ του πλούσιου και  όλων εκείνων που ακολουθούσαν τον Κύριο. Θέλει να ξέρει τι ο ίδιος και  οι φίλοι του θα κερδίσουν απ’ όλα αυτά.
29«Kι αποκρίθηκε ο Iησούς:  “Πραγματικά, σας λέω, δεν υπάρχει κανένας που άφησε σπίτι ή αδελφούς ή  αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για χάρη δική μου  και για χάρη του Eυαγγελίου, 30που δε θα πάρει εκατό φορές περισσότερα  τώρα, στον κόσμο τούτο, σπίτια και αδελφούς και αδελφές και μητέρες και  παιδιά και χωράφια ταυτόχρονα με διωγμούς, και στον ερχόμενο κόσμο, ζωή  αιώνια. 31Όμως, πολλοί πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και οι τελευταίοι  πρώτοι”»
Ο Ιησούς είπε ότι, «Δεν υπάρχει κανείς που άφησε σπίτι,  αδέλφια, γονείς, γυναίκα, παιδιά και χωράφια για χάρη δική μου και του  Ευαγγελίου, που δε θα λάβει εκατό φορές περισσότερα στον κόσμο τούτο και  στο μέλλοντα κόσμο αιώνια ζωή». Το χάσιμο με το ν’ αφήσουμε όλ’ αυτά  πίσω μας είναι μεγάλο, αλλά το κέρδος που πηγάζει μέσα από στενοχώριες  και διωγμούς είναι για το Χριστό ασύγκριτα μεγαλύτερο. Αυτό το βλέπουμε  από την ημέρα που άρχισαν οι μαθητές να κηρύττουν. Η μια πόρτα άνοιγε  μετά την άλλη, παρόλο που οι διωγμοί ήταν φριχτοί. Θυμάμαι πως όταν  άρχισα να διαβάζω τη Γραφή και συγκεκριμένα όταν η ματιά μου έπεσε στην  επιστολή του Παύλου που γράφει στο Φιλήμονα εδάφιο 10 για τον Ονήσιμο  τον οποίο ο απόστολος Παύλος γέννησε στη φυλακή και τον καλεί παιδί του.  Ήμουν τότε νεογέννητος στο Χριστό. Προσπαθούσα να διακρίνω αν ο  Ονήσιμος ήταν φυσικό ή πνευματικό παιδί του μέσα στην τόση αγάπη που  τους ένωνε. Επίσης τα αδέλφια του εκείνα που αρχίζει και τελειώνει κάθε  επιστολή του, ήταν πάρα πολλά. Οι Πράξεις των Αποστόλων μπορούν να μας  δώσουν μια λεπτομερέστερη εικόνα για την ενότητα, τον πλούτο της αγάπης  και τη μεγάλη και ειλικρινή οικογένεια στην οποία τώρα ανήκαν. Οι αγνοί  χριστιανοί ζουν και σήμερα με τις ίδιες ευλογίες που ο Κύριος υπόσχεται  στο Λόγο Του. Γιατί δεν έπαψε να είναι ο Ίδιος χθες, σήμερα και αύριο.
Ο  Κύριος κάνει μια ακόμα προειδοποίηση, «Πολλοί που είναι πρώτοι, θα  γίνουν τελευταίοι και οι τελευταίοι πρώτοι». Καθώς ο Πέτρος και οι φίλοι  του υπολογίζουν στο τι θα κερδίσουν απ’ όλα αυτά, έρχεται ο Ιησούς να  τους πει ότι η τελική κρίση ανήκει στο Θεό που είναι ο μόνος που  γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου. Πολλοί που πιστεύουν ότι στέκονται  καλά σύμφωνα με την κρίση τους ή την κρίση του κόσμου, θα βρουν ότι στην  παρουσία του Θεού και την τελική κρίση η εκτίμησή Του είναι  διαφορετική. Έτσι, «εκείνοι που έρχονται πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και  οι τελευταίοι πρώτοι».

Τρίτη πρόρηση του θανάτου Του

32«Στο  μεταξύ βρίσκονταν στο δρόμο ανεβαίνοντας προς τα Iεροσόλυμα, κι ο  Iησούς προχωρούσε μπροστά απ’ αυτούς. Kι αυτοί ένιωθαν να τα έχουν  χαμένα και καθώς τον ακολουθούσαν φοβούνταν. Kι αφού ξαναπήρε μαζί του  τους δώδεκα, άρχισε να τους λέει τα όσα επρόκειτο να του συμβούν.  33Έλεγε: “Bλέπετε τώρα ότι ανεβαίνουμε στα Iεροσόλυμα. Eκεί λοιπόν ο  Γιος του Aνθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους νομοδιδασκάλους  και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους  ειδωλολάτρες, 34και θα τον χλευάσουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον  φτύσουν και θα τον θανατώσουν, και την τρίτη μέρα θα αναστηθεί”»
Ο  Ιησούς τώρα παίρνει το δρόμο που οδηγεί στα Ιεροσόλυμα. Μιλά για Τρίτη  φορά στους μαθητές Του για το θάνατό Του. Την πρώτη φορά μίλησε πιο απλά  (Μάρκ. 8:31), τη δεύτερη φορά αναφέρει «την προδοσία» (Μάρκ. 9:31) και  αυτή τη φορά τους μιλά με λεπτομέρεια. Ξέρει τι Τον περιμένει. Ο  Γολγοθάς είναι ο μόνος δρόμος. Πρέπει ν’ ανέβει στο σταυρό. Εκεί, με τη  θυσία του αίματός Του θα μας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και  θα μας ενώσει με τον Πατέρα Θεό. Προχωρεί να τελειώσει το έργο που είχε  έρθει να κάνει. «Οι μαθητές Του τον κοιτάζουν κατάπληκτοι και  φοβισμένοι» καθώς ακούν όλ’ αυτά που τους λέει. Πηγαίνει μπροστά απ’  όλους. Θέλει να τους δώσει θάρρος. Πάντα πηγαίνει μπροστά απ’ όλους μας  να μας δώσει θάρρος όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση ανησυχίας και  αποθάρρυνσης. Δεν τους δίνει την ευκαιρία να Του πουν τίποτα, γιατί η  μόνη προσπάθεια που θα έκαναν δε θα ήταν τίποτ’ άλλο παρά να Τον  σταματήσουν. Η αγάπη τους αναγκάζει να δεχτούν ό,τι τους λέει και να Τον  ακολουθήσουν.

Το αίτημα του Ιάκωβου και του Ιωάννη

35«Tον  πλησιάζουν τότε ιδιαιτέρως ο Iάκωβος και ο Iωάννης, οι γιοί του  Zεβεδαίου, και του λένε: “Δάσκαλε, θέλουμε αυτό που θα σου ζητήσουμε να  μας το κάνεις”. 36“Tι θέλετε να σας κάνω;” τους ρώτησε εκείνος. 37Kι  εκείνοι του είπαν: “Δώσε μας το προνόμιο να καθήσουμε ο ένας στα δεξιά  σου και ο άλλος στα αριστερά σου στη δόξα σου”. 38Tότε ο Iησούς τους  είπε: “Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Mπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ πίνω,  και το βάπτισμα που εγώ βαπτίζομαι να βαπτιστείτε;”. 39“Mπορούμε”, του  απάντησαν εκείνοι. Kι ο Iησούς τους είπε: “Tο ποτήρι που εγώ πίνω θα το  πιείτε βέβαια και το βάπτισμα που εγώ βαπτίζομαι θα βαπτιστείτε. 40Tο  προνόμιο όμως να καθίσετε στα δεξιά μου και στ’ αριστερά μου, δεν είμαι  εγώ που θα αποφασίσω να σας το δώσω, αλλά θα δοθεί σ’ εκείνους για τους  οποίους έχει ετοιμαστεί”»
Πάντα υποβάλλουμε αιτήματα και προσπαθούμε  να κερδίσουμε όλο και κάτι το περισσότερο με κάθε ευκαιρία που  παρουσιάζεται, προκεμένου ν’ αφήσουμε το Θεό να κάνει ό,τι είναι αρμοστό  για μας.
«Τι θέλετε να σας κάνω;». Με το ερώτημα αυτό ο Κύριος θέλει  από τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη να Του πουν τι είναι μέσα στην καρδιά  τους.
«Θέλουμε υπουργικές θέσεις, Κύριε. Θέλουμε να καθήσουμε εκατέρωθεν των πλευρών Σου, όταν έρθει η ημέρα της δόξας Σου».
«Δεν  ξέρετε τι ζητάτε», λέει ο Κύριος. «Μπορείτε να υποβληθείτε και αντέξετε  στο βάπτισμα του μίσους, του πόνου, της απόρριψης και του θανάτου που  με περιμένει;».
Εκείνοι χωρίς να ξέρουν τι λένε, απαντούν: «Ναι,  Κύριε, μπορούμε». Η πίστη τους είναι ολοφάνερη. Είναι έτοιμοι και  πρόθυμοι ν’ αρνηθούν τον εαυτό τους και να σηκώσουν το σταυρό. Έτοιμοι  να υπηρετήσουν κι όχι να υπηρετηθούν. Και τώρα έρχεται να τους πει ότι  στο βάπτισμα εκείνο θα βαπτίζονταν, προλέγοντάς τους τα βασανιστήρια που  θα περνούσαν και στο μαρτυρικό θάνατο που υποβλήθηκε ο Ιάκωβος (Πράξ.  12:2).
Ακόμα δεν μπορούσε να δώσει θέσεις σε κανένα «για να μη  θεωρηθεί ότι ήταν ίσος προς το Θεό σαν κάτι προς αρπαγμόν» (Φιλ. 2:6).  «Έτσι το δικαίωμα αυτό ανήκει στον Πατέρα μου και οι θέσεις θα δοθούν σε  κείνους για τους οποίους έχουν ετοιμαστεί». Η ζωή Του ολόκληρη ήταν  συνεχώς υποταγμένη στο θέλημα του Θεού.
Ας ζητήσουμε κι εμείς σοφία  που είναι και το πρώτο δώρο που ο Κύριος δίνει μέσα από τη μεγάλη  ποικιλία των χαρισμάτων Του (A΄ Κορ. 12:8). Σοφία να κάνουμε χρήση του  αξιώματος που μας έχει εμπιστευτεί και όχι κατάχρηση αν θέλουμε να  πάρουμε όχι υπουργικές θέσεις, αλλά μια μικρή θεσούλα στη Βασιλεία Του.

Ο αληθινά μεγάλος

41«Kαι  όταν τ’ άκουσαν οι δέκα, άρχισαν ν’ αγανακτούν για τον Iάκωβο και τον  Iωάννη. 42Tους κάλεσε τότε ο Iησούς κοντά του και τους λέει: “Tο ξέρετε  πως εκείνοι που έχουν την πρόθεση να είναι οι άρχοντες των εθνών  επιβάλλουν την κυριαρχία τους πάνω σ’ αυτά, και οι μεγάλοι απ’ αυτούς,  επιβάλλουν πάνω τους την εξουσία τους»
Αγανάκτηση καταλαμβάνει τους  δέκα μαθητές όταν άκουσαν το αίτημα των αδελφών Ιακώβου και Ιωάννη.  Φαίνειται πως όλοι είχαν την ίδια σκέψη. Ο απόστολος Ματθαίος (20:20)  λέει ότι το αίτημα αυτό ήταν της μητέρας των αδελφών για να μη θίξει  τους αποστόλους. Ο Μάρκος όμως είναι πιο σαφής και μας λέει ότι το  αίτημα ήταν των αδελφών. Θέλει να μας μιλήσει για την αμάθεια που  διακρίνει και τον πραγματικό χριστιανό με τις απαιτήσεις που έχει.
Ο  Κύριος καλεί τους δώδεκα και τους μιλά για την προτεραιότητα που πρέπει  να έχουν τα παιδιά Του που ανήκουν από τώρα στη βασιλεία της αγάπης Του  που διαφέρει από την ανθρώπινη βασιλεία στην οποία ανήκουν εκείνοι που  δεν αποβλέπουν σε τίποτ’ άλλο, από του «να καταδυναστεύουν και να  καταπιέζουν».
43«M’ εσάς όμως δε θα είναι το ίδιο, αλλά όποιος θέλει  να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, θα είναι υπηρέτης σας. 44Kαι όποιος από  σας θέλει να είναι πρώτος, θα είναι δούλος όλων. 45Aφού και ο Γιος του  Aνθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να  προσφέρει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών”»
«Ανάμεσά σας δεν πρέπει  ποτέ να συμβαίνει το ίδιο». Γιατί στη βασιλεία των Ουρανών  αναγνωρίζονται μόνο εκείνοι που εργάζονται για την ευλογία και το καλό  των άλλων.
Και για να μας πείσει, γίνεται ο ίδιος το παράδειγμα όλων.  «Αφού εκένωσε τον Εαυτό Του λαβών δούλου μορφή, (Φιλ. 2:7) ήρθε να μας  υπηρετήσει, όχι να υπηρετηθεί και να δώσει τη ζωή Του λύτρο για  πολλούς». Άφησε τη δόξα που είχε με τον Πατέρα και ήρθε να μας  υπηρετήσει μέχρι θανάτου χωρίς να ζητήσει ποτέ πρωτεία και ανθρώπινες  τιμές. «Μέχρι θανάτου σταυρικού» (Φιλ. 2:8), για να κερδίσει «πολλούς»  από μας στο Θεό.
Πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας! Πρέπει να  προσευχόμαστε διαρκώς να μας φωτίσει ν’ ακολουθούμε τα βήματά Του. Να  είμαστε κι εμείς ολιγαρκείς, να έχουμε πάντα την αγάπη Του και να μη  ζητάμε παράσημα όπως δε ζήτησε και ο Ίδιος.

Η θεραπεία του τυφλού Βαρτίμαιου

46«Έρχονται  κατόπιν στην Iεριχώ. Kαι την ώρα που έβγαινε από την Iεριχώ μαζί με  τους μαθητές του και αρκετό κόσμο, στην άκρη του δρόμου καθόταν  ζητιανεύοντας ο Bαρτίμαιος, ο γιος του Tιμαίου»
Καθώς ο Κύριος, οι  μαθητές κι ο κόσμος που τους ακολουθεί προχωρούν στο δρόμο βγαίνοντας  από την Ιεριχώ, ο Βαρτίμαιος που ήταν τυφλός και ζητιάνευε καθισμένος σε  μια άκρη, ακούει το βάδισμα και ρωτά τι συμβαίνει.
47«Σαν άκουσε  λοιπόν, ότι είναι ο Iησούς ο Nαζαρηνός, άρχισε να κραυγάζει: “Γιε του  Δαβίδ, Iησού, ελέησέ με”. 48Πολλοί όμως τον μάλωναν για να σωπάσει, μα  εκείνος φώναζε ακόμα περισσότερο: “Γιε του Δαβίδ, ελέησέ με”! 49Στάθηκε  τότε ο Iησούς και είπε: “Φωνάξτε τον”. Φωνάζουν λοιπόν τον τυφλό  λέγοντάς του: “Θάρρος! Σήκω, σε φωνάζει”! 50Kι εκείνος πετώντας από πάνω  του το πανωφόρι του σηκώθηκε και ήρθε κοντά στον Iησού. 51Tου μίλησε  τότε ο Iησούς και του λέει: “Tι θέλεις να σου κάνω;”. Kι ο τυφλός του  αποκρίθηκε: “Δάσκαλέ μου, ν’ αποκτήσω το φως μου”! 52Tότε ο Iησούς του  είπε: “Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε”. Kαι αμέσως απέκτησε το φως του  και ακολουθούσε τον Iησού στο δρόμο»
Όταν του είπαν πως ήταν ο Ιησούς  ο Ναζωραίος σκέφτηκε ότι την ευκαιρία αυτή δε θα έπρεπε να τη χάσει  ποτέ. Η επαφή του με τον Κύριο μπορούσε να τον βγάλει από το σκοτάδι του  κόσμου τούτου και να τον οδηγήσει στο φως της ζωής. Έτσι αρχίζει να  φωνάζει δυνατά, «Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με». Ήξερε πως ήταν ο βλαστός του  Δαβίδ, ο υποσχεμένος Μεσσίας. Ήξερε ότι μόνο Εκείνος μπορούσε να του  ανοίξει τα μάτια. Εκεί που ποτέ δεν περιμένουμε να δούμε πίστη, βλέπουμε  τον τυφλό Βαρτίμαιο που δεν είχε δει τον Κύριο ή και κανένα από τα  θαύματά Του να Τον επικαλείται για βοήθεια.
Μια τέτοια πίστη θα  πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε ντροπή, γιατί ο Λόγος του Θεού δεν έπαψε  να κηρύττεται και το Ευαγγέλιο δε μας το στέρησαν. Παράλληλα, ποτέ δε  μας απαγόρεψαν την προσευχή. Όλα αυτά δε μας σώζουν βέβαια εκτός και αν  μας αγγίξει η Χάρη του Θεού, αλλά είναι τα μέσα που μπορούν να μας  αλλάξουν και οδηγήσουν στη σωτηρία.
Και ενώ πολλοί τον μαλώνουν που  φωνάζει γιατί πιστεύουν ότι ο Κύριος θα ενοχληθεί, εκείνος φωνάζει πιο  δυνατά. Αυτό συμβαίνει με κάθε άνθρωπο όταν φτάσει στο σημείο να νιώσει  την ανάγκη πώς πρέπει ν’ ανοίξουν και τα δικά του μάτια.
«Ο Ιησούς  στάθηκε και είπε, φωνάξτε τον». Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά του του  λένε, «Σήκω, πάρε θάρρος, ήρθε η σειρά σου να γιατρευτείς». Οι ίδιοι  πριν προσπάθησαν να τον σταματήσουν. Ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνουμε τίποτα  να μας κόβει το δρόμο όταν Τον αναζητούμε «διότι εκείνοι που τον  αναζητούν δε θα στερηθούν κανενός αγαθού», λέει ο Ψαλμωδός.
Ο τυφλός  στο κάλεσμα, «πέταξε το πανωφόρι του και πήγε κοντά στον Ιησού». Πέταξε  το βάρος της αμαρτίας που τον ενοχλούσε (Εβρ. 12:1) και πήγε κοντά στον  Κύριο να πάρει την ευλογία Του.
«Τι θέλεις να σου κάνω;». Ο Ιησούς  θέλει τον τυφλό να ομολογήσει δημόσια την ανάγκη του. «Ν’ ανακτήσω την  όρασή μου, Κύριε», απαντά ο τυφλός Βαρτίμαιος. «Πήγαινε, η πίστη σου σ’  έσωσε». Δεν άφησε ούτε στιγμή ανεκμετάλλευτη. Καραδοκούσε την ευκαιρία,  δεν έμενε αδρανής και όταν κατάλαβε ότι τον πλησίασε, την άρπαξε. Ο  Κύριος άλλωστε μας είπε ότι, «οι βιαστές αρπάζουν με βία τη Βασιλεία των  Ουρανών», (Ματθ. 11:12). Δεν ήταν βέβαια η ευκαιρία, αλλά η πίστη του  που τον έκανε να περιμένει την ευκαιρία και να πάρει την ευλογία του  Χριστού. Οι φωνές του Βαρτίμαιου μας θυμίζουν αυτό που διαβάζουμε στη  Γένεση 32:26, «Δε θα σ’ αφήσω να φύγεις, εκτός και μ’ ευλογήσεις». Έτσι ο  Βαρτίμαιος πήρε την ευλογία από τον Κύριο με το ν’ ανοίξουν τα φυσικά  και πνευματικά του μάτια και ακολούθησε το Χριστό.
Σου συνιστώ να  εμμένεις κι εσύ στην προσευχή, πνευματική κονωνία και μελέτη της Γραφής  ώσπου εκεί στη γωνιά που Τον περιμένεις σε επισκεφτεί και ανοίξουν και  τα δικά σου μάτια και δεις το πραγματικό φως και το μεγαλείο της Ζωής  που βρίσκεται κοντά στο Χριστό.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

Θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα

1«Kι  όταν πια πλησιάζαν στην Iερουσαλήμ, στη Bηθφαγή και στη Bηθανία, κοντά  στο Όρος των Eλαιών, έστειλε δύο από τους μαθητές του, 2λέγοντάς τους:  “Πηγαίνετε σ’ εκείνο το χωριό απέναντί σας και καθώς θα μπαίνετε σ’  αυτό, θα βρείτε αμέσως ένα πουλάρι δεμένο, πάνω στο οποίο δεν έχει  καθίσει ακόμα κανένας άνθρωπος. Λύστε το και φέρτε το. 3Kι αν κανείς σας  πει: Γιατί το κάνετε αυτό; Nα του πείτε πως ο Kύριος το χρειάζεται κι  ύστερα θα το ξαναστείλει αμέσως πίσω εδώ”. 4Πήγαν, λοιπόν, και βρήκαν το  πουλάρι δεμένο προς τη μεριά της πόρτας έξω στο δρόμο και άρχισαν να το  λύνουν. 5Kαι μερικοί απ’ αυτούς που στέκονταν εκεί τους ρωτούσαν: “Tι  σκοπεύετε να κάνετε και λύνετε το πουλάρι;”. 6Eκείνοι τους απάντησαν  όπως τους πρόσταξε ο Iησούς, οπότε και τους άφησαν. 7Έφεραν τότε το  πουλάρι στον Iησού και έβαλαν πάνω του τα ρούχα τους και κάθισε ο Iησούς  πάνω σ’ αυτό. 8Eπίσης πολλοί έστρωσαν τα ρούχα τους στο δρόμο, ενώ  άλλοι έκοβαν κλαδιά από τα δέντρα και τα έστρωναν στο δρόμο»
Τίποτα δεν απέμενε για τον Κύριό μας εκτός από τη θυσία Του στο σταυρό που προχωρεί να τελειώσει. Πλησιάζει στα Ιεροσόλυμα.
Στέλνει  δύο από τους μαθητές Του να βρουν το πουλάρι που προφήτεψε ο Ζαχαρίας  (9:9), πάνω στο οποίο δεν είχε καθίσει κανείς. Στον Κύριο όμως δεν κάνει  καμιά διαφορά αυτό γιατί όλα είναι δημιουργήματά Του και όλα  υποτάσσονται σ’ Αυτόν εκτός από το μάταιο άνθρωπο που από υπερηφάνεια  στασιάζει.
Δίνει στους μαθητές Του την απάντηση που πρέπει να δώσουν  σ’ εκείνους που θα τους ρωτήσουν για το πουλαράκι. Τίποτα δε διαφεύγει  από την προσοχή Του! Ξέρει πού και σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα  πάντα. Έτσι κάτω από την παρουσία Του θα πρέπει να προσέξουμε πολύ.
Βρήκαν  το πουλαράκι όπως ο Κύριος τους είπε και το έλυσαν. Δεν ήταν δικό Του  αλλά το δανείστηκε! Δεν ήθελε άλογο γιατί τα άλογα ήταν γι’ αυτούς που  ετοιμάζονται για πόλεμο ενώ ο Κύριος ήταν ταπεινός και έφερνε ειρήνη.
Μερικοί ρώτησαν γιατί το λύνουν. Όταν τους είπαν πως ο Κύριος το χρειάζεται, δεν έφεραν καμιά αντίρρηση.
Το  έφεραν στον Ιησού. Δεν το είχε κανείς μεταχειριστεί. Κάτι που άρμοζε  γιατί τα ζώα της θυσίας ή που μάλλον πήγαιναν για θυσία δεν έπρεπε να τα  έχει μεταχειριστεί κανείς (Αριθ. 19:2). Το σέλωσαν με τα ρούχα τους.
Πολλοί έστρωναν το δρόμο με ρούχα και πολλοί με κλαδιά από δέντρα.
9«Kι εκείνοι που βάδιζαν μπροστά κι όσοι ακολουθούσαν από πίσω, φώναζαν λέγοντας:
“Ψάλτε ύμνο:
Eυλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Kυρίου!
10Eυλογημένη η βασιλεία που έρχεται στο όνομα του
Kυρίου του πατέρα μας Δαβίδ!
Ψάλτε ύμνο οι ύψιστες δυνάμεις”!»
Ο  ενθουσιασμός εκείνων που πήγαιναν μπροστά κι εκείνων που ακολουθούσαν  βρισκόταν στο αποκορύφωμά του. Καλωσόριζαν το βασιλιά με τον Ψαλμό  118:26 που το Πνεύμα του Θεού τους οδηγούσε να ψάλλουν, «Ωσαννά,  ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Ευλογημένος να είναι Εκείνος  για τον Οποίον μας μίλησαν οι προφήτες και που Τον περιμένουμε για  αιώνες και που έρχεται εν ονόματι του Κυρίου για τη σωτηρία μας. «...και  του πατέρα μας Δαβίδ». Αναγνώρισαν τα δικαιώματά Του για το θρόνο που  Του αρμόζει και που πηγάζει από το σπόρο του Δαβίδ (Ιερ. 23:5).
«Δόξα στους ουρανούς». Το όνομά Του να είναι πάνω απ’ όλα και ο θρόνος Του πάνω και πιο ψηλά από κάθε θρόνο.
11«Έφτασε  λοιπόν ο Iησούς στα Iεροσόλυμα και μπήκε στο ναό κι αφού έριξε μια  ματιά σε όλα τριγύρω, βγήκε στη Bηθανία μαζί με τους δώδεκα, γιατί ήταν  κιόλας περασμένη η ώρα το βράδυ»
Όταν έφτασε στα Ιεροσόλυμα μπήκε στο  ναό, είδε την ακαταστασία που υπήρχε κι επειδή ήταν αργά άφησε τα  πράγματα όπως είχαν για την «επομένη».
Έτσι μακροθυμεί και με μας  που βρισκόμαστε σε ακαταστασία, αλλά η «επομένη» πλησιάζει και σου  συνιστώ να προσέξεις εφόσον υπάρχει λίγος χρόνος.

Η άκαρπη συκιά
12«Kαι  την άλλη μέρα, όταν βγήκαν από τη Bηθανία, πείνασε, 13και βλέποντας από  μακριά μια συκιά που είχε φύλλα, την πλησίασε μήπως και βρει τίποτε σ’  αυτήν. Mα σαν ήρθε κοντά της, δε βρήκε τίποτε άλλο από φύλλα, γιατί δεν  ήταν εποχή σύκων. 14Aπευθύνθηκε τότε σ’ αυτήν ο Iησούς και της είπε:  “Ποτέ πια να μη φάει κανείς καρπό από σένα”! Kαι τον άκουγαν οι μαθητές  του»
Απορροφημένος από το έργο Του ο Ιησούς καθώς πήγαινε με τους  μαθητές Του από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, δεν είχε πάρει τίποτα για  πρωινό και πείνασε.
Στο δρόμο είδε μια συκιά γεμάτη από φύλλα και  όταν πήγε κοντά της μήπως βρει κάτι να πάρει είδε πως ήταν «άκαρπη».  Φαίνεται πως η παραβολή αυτή αναφέρεται στους Ισραηλίτες. Αναφέρεται στο  διαλεγμένο λαό του Θεού τον οποίο περίμενε να βρει έτοιμο να Τον  δεχτεί, αλλά τον βρίσκει γεμάτο θρησκεία (φύλλα) και χωρίς καρπό για το  Θεό. «Επάγγελμα χωρίς άσκηση».
Ο Κύριος είχε πει ότι, «από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε» (Ματθ. 7:16).
Δε  βρήκε καρπό μετάνοιας και τους καταράστηκε. «Ξερίζωσέ τη γιατί  αχρηστεύει τη γη, φώναξε στον κηπουρό» (Λουκ. 13:7). Και ο κηπουρός  (Ιωάν. 15:1) που μεσιτεύει για μας στα δεξιά του Πατέρα, αποκρίθηκε,  «Κύριε, δος τους την ευκαιρία για ένα ακόμα χρόνο κι αν δε μετανοήσουν  τους καταστρέφεις» (Λουκ. 13:8, 9). Ένα χρόνο ακόμα να στείλει τους  αποστόλους Του να τους μιλήσουν μήπως και μετανοήσουν.
Το έθνος  εκείνο παραμένει άκαρπο όπως και κάθε άλλο εκτός από τις λίγες  μετανοημένες ψυχές που κάνουν το θέλημά Του. Ακόμα η ευκαιρία αυτή  προσφέρεται σε όλους μας χάρη στη μεσιτεία του Κυρίου μας ο Οποίος δε  μας θέλει να στηριζόμαστε μόνο στις υποσχέσεις Του, αλλά μάλλον να  προσέχουμε τις απαιτήσεις Του.

Ο Ιησούς Χριστός αποκαθαρίζει το Ναό

15«Έρχονται  κατόπιν στα Iεροσόλυμα, όπου μπήκε ο Iησούς στο ναό κι άρχισε να βγάζει  έξω όσους πουλούσαν κι αγόραζαν μέσα στο ναό, και τα τραπέζια των  σαράφηδων και τα καθίσματα εκείνων που πουλούσαν τα περιστέρια τα  αναποδογύρισε. 16Kαι δεν επέτρεπε σε κανέναν να μεταφέρει πράγματα μέσα  στο ναό, 17αλλά τους δίδασκε λέγοντάς τους: “Δε λέει η Γραφή πως ο οίκος  μου θα ονομαστεί οίκος προσευχής για όλα τα έθνη; Mα εσείς τον κάνατε  λημέρι ληστών”! 18Tα άκουσαν αυτά οι νομοδιδάσκαλοι και οι αρχιερείς και  σκέφτονταν πώς να βρουν κάποιον τρόπο να τον σκοτώσουν, γιατί τον  φοβούνταν επειδή όλος ο λαός έμενε έκπληκτος από τη διδαχή του. 19Kαι  όταν βράδιασε βγήκε έξω από την πόλη»
Ο ναός που ήταν χώρος  προσευχής, είχε γίνει τόπος εμπορίου (Ιωάν. 2:16). Ζωέμποροι, πωλητές  κάθε είδους και τραπεζίτες είχαν κατακλύσει τα πάντα με τα εμπορεύματά  τους. Τα κέρδη ήταν για το ναό και την οικογένεια του αρχιερέα ένα  μεγάλο έσοδο. Όταν ο Ιησούς είδε ότι έλειπε από την εβραϊκή θρησκεία η  χάρη, η πίστη, η αγάπη και η πνευματικότητα, εξοργίστηκε και άρχισε ν’  ανατρέπει τα τραπέζια και να διώχνει τους πωλητές.
«Τίποτα δεν  επέτρεπε να μεταφέρουν διαμέσου του ναού. Δεν ήθελε να κάνουν το ναό  κέντρο διερχομένων. Εκεί, που ούτε σκόνη δεν επιτρεπόταν να μεταφέρουν  με τα σανδάλια τους, κυκλοφορούσαν τώρα άνθρωποι κάθε επαγγέλματος».
Τους  δίδασκε και τους έλεγε εκείνο που είπαν οι προφήτες Ησαΐας 56:7 και  Ιερεμίας 7:11, «Δεν είναι γραμμένο ότι ο οίκος μου θα ονομαστεί οίκος  προσευχής για όλα τα έθνη; Σεις όμως τον κάνατε φωλιά ληστών». Θέλει να  τους υπενθυμίσει ότι η αγάπη του Θεού δεν ήταν μόνο για τον Εβραίο αλλά  και για τον Εθνικό τον οποίο εκείνοι έβλεπαν με το μάτι της  εκεμετάλλευσης.
Ήταν συνηθισμένοι να βάζουν φορτία και να κάνουν υποδέιξεις στον κόσμο για το συμφέρον (Ματθ. 23:1-10)  και προκειμένου να συμμορφωθούν, σκέπτονται πώς να εξολοθρεύσουν τον  Ιησού που «με τη διδασκαλία Του είχε αφήσει τον κόσμο κατάπληκτο». Πόσο  φοβερό να πνίγουμε τη φωνή του Θεού για το χρήμα!
«Εργάστηκε μέχρι αργά. Όταν βράδιασε έφυγε από την πόλη». Δεν υπήρχε χώρος αγάπης εκεί για το Μεσσία (Ιωάν. 1:11).
20«Την  άλλη μέρα το πρωί, καθώς περνούσαν δίπλα από τη συκιά, την είδαν  ξεραμένη σύρριζα. 21Tότε θυμήθηκε ο Πέτρος και του λέει: “Δάσκαλε,  κοίτα, η συκιά που καταράστηκες έχει ξεραθεί!”»
«Το πρωί είδαν τη  συκιά ξεραμένη από τη ρίζα». Ο Ιησούς όπως είδαμε στο εδάφιο 14 είχε  καταραστεί τη συκιά, «Κανείς εις τον αιώνα να μη φάει καρπό από σένα». Η  κατάρα του Κυρίου μας ξέρανε από τη ρίζα τη συκιά έτσι που να μην κάνει  πια φρούτα αλλά και τα φύλλα που απατούν τον άνθρωπο.
Η φοβερή αυτή εικόνα φανερώνει την οργή του Κυρίου μας και το τι ακριβώς συμβαίνει σε όλους όσους Τον απορρίπτουν.
22«Kι  αποκρίθηκε ο Iησούς και τους είπε: “Nα έχετε πίστη στο Θεό. 23Γιατί  πραγματικά, σας λέω, όποιος πει στο βουνό τούτο, Σήκω και ρίξου στη  θάλασσα, χωρίς ν’ αμφιταλαντευθεί μέσα στη καρδιά του αλλά πιστέψει πως  όσα λέει γίνονται, τότε θα του γίνει εκείνο που θα πει. 24Γι’ αυτό σας  λέω, όλα όσα ζητάτε όταν προσεύχεστε, να πιστεύετε ότι τα λαβαίνετε, και  θα σας δοθούνε. 25Kι όταν στέκεστε και προσεύχεστε, να συγχωρείτε αν  έχετε κάτι σε βάρος κάποιου, ώστε και ο Πατέρας σας ο ουράνιος να  συγχωρήσει σ’ εσάς τα δικά σας παραπτώματα. 26Aν όμως εσείς δε  συγχωρείτε, ούτε και ο Πατέρας σας ο ουράνιος θα συγχωρήσει τα  παραπτώματά σας”»
«Να έχετε πίστη στο Θεό», λέει ο Κύριος. Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν αναφέρει τίποτα για αγγέλους ή ανθρώπους.
«Όλα  μπορείτε να τ’ αντιμετωπίσετε με την πίστη σας στο Θεό. Ακόμα και βουνά  από δυσκολίες μπορείτε να μετατοπίσετε. Αρκεί να μην αμφιβάλλετε».
«Ολα  όσα ζητάτε όταν προσεύχεστε, να πιστεύετε ότι θα τα πάρετε, και θα σας  γίνουν». Αν η καρδιά μας δεν είναι καθαρή, τότε έχουμε κτίσει ένα τείχο  που μας χωρίζει από το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Έτσι ποτέ δε θα  πάρουμε ό,τι του ζητάμε. Πρέπει να Του ζητάμε συγχώρεση και να μας δίνει  το πνεύμα της αγάπης Του για να έχουμε επικοινωνία μαζί Του. Πρέπει  ακόμα να είμαστε αρκετά υποταγείς και να δεχόμαστε ό,τι μας δίνει.  Εκείνοι που θέλουν να πάρουν τη συγχώρεση του Θεού θα πρέπει να  συγχωρέσουν εκείνους που τους έχουν βλάψει. Μόνο με τέτοιο πνεύμα να  προσεύχεστε. Με το πνεύμα της αγάπης, της υποταγής και της  συγχωρητικότητας.
Αν δε συγχωρέσουμε εκείνους που μας έχουν βλάψει, δε θα μας συγχωρέσει κι ο Θεός.
Ο  Κύριος στα δυο αυτά εδάφια (25 και 26) δεν αναφέρει τίποτα για τη  συγχώρεση του αμαρτωλού αλλά και για του χριστιανού που έχει πέσει σε  αμαρτία.
Η προσευχή του αμαρτωλού δε γίνεται δεκτή εκτός και ζητήσει  από το Θεό να τον συγχωρέσει και να τον δεχτεί στην οικογένειά Του. Μόνο  τότε μπορεί να έχει το δικαίωμα που ο Κύριος υπόσχεται.

Αμφισβητείται η εξουσία του Ιησού Χριστού

27«Ξανάρχονται  λοιπόν στα Iεροσόλυμα κι εκεί, καθώς περπατούσε στο ναό, τον πλησιάζουν  οι αρχιερείς και οι νομοδιδάσκαλοι και οι πρεσβύτεροι 28και του λένε:  “Mε ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Kαι ποιος σου έδωσε την εξουσία αυτή να  τα κάνεις αυτά;”. 29Kι ο Iησούς τους είπε: “Θα σας ρωτήσω κι εγώ ένα  πράγμα κι απαντήστε μου, και τότε θα σας πω με ποια εξουσία τα κάνω  αυτά: 30Tο βάπτισμα του Iωάννη είχε ουράνια προέλευση ή ανθρώπινη;  Aπαντήστε μου”. 31Eκείνοι λοιπόν σκέφτονταν μεταξύ τους κι έλεγαν: “Aν  πούμε ουράνια, θα μας πει: Tότε γιατί δεν τον πιστέψατε; 32Mα να πούμε  πάλι: Aνθρώπινη;” ― φοβούνταν το λαό, γιατί όλοι πίστευαν πως ο Iωάννης  ήταν πράγματι προφήτης. 33Aποκρίθηκαν λοιπόν και λένε στον Iησού: “Δεν  ξέρουμε”. Tότε κι ο Iησούς τους απάντησε: “Oύτε κι εγώ σας λέω με ποια  εξουσία τα κάνω αυτά”»
Καθώς ο Κύριος προχωρεί στο ναό, Τον  πλευρίζουν ξανά οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι και Τον  προκαλούν, αφού δεν είχε κανένα ανθρώπινο ιερατικό αξίωμα πιστεύοντας  πως ίσως έτσι να Τον ντροπιάσουν και να σταματήσει.
«Με ποια εξουσία  κάνεις όλ’ αυτά; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα;», τον ρωτούν οι νομικοί.  Αυτοί που σπουδάζουν το Θεό αλλά δεν αφήνουν το Πνεύμα Του να τους  σπουδάσει.
Δεν απαντά αλλά τους υποβάλλει κι Αυτός ένα ερώτημα:
«Ήταν  το βάπτισμα του Ιωάννη από το Θεό ή από ανθρώπινη σκέψη»; Αν είχαν  ίχνος ειλικρίνειας μέσα τους θα μπορούσαν να πάρουν με ότι τους ρωτά την  απάντηση στο ερώτημα που μόλις Του είχαν υποβάλει… αν παραδέχονταν ότι ο  Ιωάννης ήταν σταλμένος από το Θεό, τότε θα μπορούσαν να δουν και την  Αλήθεια, γιατί ο Ιωάννης είχε μιλήσει για τον Κύριό μας όταν τους  βάπτιζε στο βάπτισμα της μετάνοιας. Τους είχε μιλήσει για το Μεσσία που  θα τους βάπτιζε με Πνεύμα Άγιο (Μάρκ. 1:7-8).
Τους φέρνει σε δίλημμα και σκέφτονται μεταξύ τους ότι, «αν πούμε από το Θεό, τότε θα μας πει γιατί δεν τον πιστέψαμε».
«Αν  πούμε ότι ήταν ανθρώπινη σκέψη, θα μας πάρουν με τα ξύλα και τις  πέτρες. Το κακό που μας περιμένει. Διότι όλοι οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο  Ιωάννης ήταν προφήτης».
Αυτοί συγχυσμένοι αποσύρονται και δεν  απαντούν προσποιούμενοι ότι, «δε γνωρίζουν». «Τότε», λέει ο Ιησούς, «δε  χρειάζεται να σας πω κι εγώ με ποια εξουσία τα κάνω όλα αυτά». Αφού  αυτοί δε θέλουν να παραδεχτούν τα έργα του Κυρίου που πιστοποιούν την  προέλευσή Του, τότε δε χρειάζεται να τους πει τίποτα. Σε κείνους όμως  που Τον πλησιάζουν με ειλικρίνεια, δίνει πάντα την απάντηση.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

1«Άρχισε  τότε να τους λέει με παραβολές: “Ένας άνθρωπος φύτεψε αμπέλι και το  περίφραξε κι έσκαψε λάκκο κάτω από το πατητήρι, κι έχτισε πύργο. Έπειτα  το ανάθεσε στη φροντίδα γεωργών κι έφυγε σε άλλη χώρα. 2Kι όταν έφτασε ο  καιρός, έστειλε στους γεωργούς ένα δούλο για να πάρει απ’ αυτούς καρπό  από το αμπέλι του. 3Eκείνοι όμως τον έπιασαν, τον έδειραν και τον  έστειλαν πίσω με άδεια χέρια. 4Tους ξανάστειλε τότε άλλον δούλο αλλά κι  εκείνον, αφού τον πετροβόλησαν και τον τραυμάτισαν στο κεφάλι, τον  έστειλαν πίσω καταφρονημένο. 5Kατόπιν ξανάστειλε άλλον, μα κι εκείνον  τον σκότωσαν. Kαι πολλούς άλλους, τους οποίους είτε έδειραν είτε  σκότωσαν. 6Έναν λοιπόν είχε ακόμα, το γιο του τον αγαπημένο. Tον έστειλε  κι αυτόν τελευταίο λέγοντας: Θα σεβαστούν το γιο μου. 7Aλλ’ οι γεωργοί  εκείνοι είπαν μεταξύ τους: Aυτός είναι ο κληρονόμος. Eλάτε να τον  σκοτώσουμε και δική μας θα γίνει η κληρονομιά! 8Tον έπιασαν λοιπόν και  τον σκότωσαν και τον πέταξαν έξω από το αμπέλι. 9Tι θα κάνει λοιπόν, ο  ιδιοκτήτης του αμπελιού; Θα έρθει και θα αφανίσει τους γεωργούς και το  αμπέλι θα το δώσει σε άλλους»
Ο ιδιοκτήτης στην παραβολή αυτή εδώ είναι ο Θεός και το αμπέλι είναι ο λαός του Ισραήλ (Ησαΐας 5:1-7).
Στους  Ισραηλίτες ο Θεός είχε φανερώσει τον Εαυτό Του με πολλούς και διάφορους  τρόπους κατά τη διάρκεια που εμείς ήμασταν στο σκοτάδι. Όταν όμως ήρθε ο  Ιησούς, το προνόμιο αυτό δόθηκε και σε μας τους εθνικούς. Έτσι δε θα  πρέπει να ξεχνάμε την ευθύνη της φροντίδας των ψυχών που βρίσκονται γύρω  μας. Εκείνοι όμως ύστερα από τη «γενναιοδωρία» και την «εμπιστοσύνη»  του Θεού που τους έβαλε στο έτοιμο εκείνο αμπέλι, απέτυχαν από φιλαυτία  να κάνουν το έργο που τους είχε εμπιστευτεί. Μέσα στο χρόνο της μεγάλης  υπομονής Του, έστειλε πολλούς δούλους (προφήτες) που γύρισαν πίσω με  άδεια χέρια και κακοποιημένοι.
«Του έμεινε ένας ακόμα» που δεν  αναφέρεται ως δούλος, αλλά ως «ο Γιος Του ο αγαπητός». Έστειλε το παιδί  Του πιστεύοντας ότι θα πλήρωναν σ’ Εκείνον το αίτημά Του. Το αίτημα της  αγάπης και ευλάβειας που περίμενε να πάρει ύστερα απ’ ό,τι τους είχε  δώσει.
Οι καλλιεργητές όταν είδαν τον Κληρονόμο σκέφτηκαν να Τον  σκοτώσουν και να πάρουν την κληρονομιά. Θα πρέπει να πίστευαν ότι ο  Ιδιοκτήτης ήταν πολύ μακριά (1) και θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την  ευθύνη και την οφειλή που τους είχε αναθέσει. Έτσι δυστυχώς ενεργεί ο  άνθρωπος με τη δική του ελευθερία μέσα στη μεγάλη υπομονή του Θεού.
10«Oύτε την περικοπή τούτη της Γραφής δε διαβάσατε; H πέτρα που απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτή έγινε το αγκωνάρι!»
«Απέρριψαν  το αίτημα του Θεού και Τον σκότωσαν». Εδώ ο Ιησούς αναφέρεται στην  απόρριψη και το θάνατο που γνωρίζει. Γνωρίζει όμως και το θρίαμβο και τη  δόξα που Τον περιμένει πίσω από το σταυρό.
Όταν ο άνθρωπος  απορρίπτει το προνόμιο που ο Θεός του δίνει, τότε το προνόμιο εκείνο ο  Θεός το αφαιρεί και το δίνει σε κάποιον άλλο. Έτσι κι εδώ αφαιρεί το  προνόμιο και την ευθύνη από τον Ιουδαίο και τα δίνει στον Εθνικό. Και  δεν τα αφαίρεσε απλώς, αλλά τους «εξολόθρεψε». Αναφέρεται στην  καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού που έγινε μετά από 40 χρόνια και  που οι άνθρωποι «θυμήθηκαν» τα λόγια αυτά του Κυρίου.
Μιλάει για την  απόρριψη του ακρογωνιαίου λίθου που στηρίζονται τα πάντα. Μιλάει για το  θάνατό Του και την Ανάστασή Του (Ψαλ. 118:22).
11«Από τον Κύριο έγινε  τούτο και είναι αξιοθαύμαστο στα μάτια μας! 12«Eκείνοι λοιπόν ζητούσαν  τρόπο να τον συλλάβουν, γιατί κατάλαβαν πως γι’ αυτούς την είπε την  παραβολή, μα φοβήθηκαν το λαό κι έτσι τον άφησαν κι έφυγαν»
Όταν οι αρχηγοί αντιλήφθηκαν την παραβολή, ζητούσαν να Τον συλλάβουν, αλλά φοβήθηκαν τον κόσμο και Τον άφησαν και έφυγαν.
Μπροστά  στο φοβερό βήμα του Κυρίου μας θα βρεθούν εκτός απ’ αυτούς για τους  οποίους διαβάσαμε και δεκάδες χιλιάδων ψυχών που άκουσαν το Λόγο και Τον  απέρριψαν. Ας προσέξουμε λοιπόν γιατί τίποτα δεν προσβάλει το Θεό  περισσότερο από την παραμέληση και την απόρριψη του προνομίου που δωρεάν  μας προσφέρει.

Περί καταβολής των δασμών στον Καίσαρα

13«Kατόπιν  του στέλνουν μερικούς από τους Φαρισαίους και τους Hρωδιανούς για να  τον παγιδέψουν με λόγια. 14Ήρθαν λοιπόν εκείνοι και του λένε: “Δάσκαλε,  ξέρουμε πως είσαι ειλικρινής και δε σε μέλλει τι θα πει ο καθένας, γιατί  δεν κοιτάς να κολακέψεις ανθρώπους αλλά διδάσκεις το θέλημα του Θεού  χωρίς παρεκκλίσεις από την αλήθεια. Πες μας λοιπόν, επιτρέπεται να δίνει  κανείς φόρο στον Kαίσαρα ή όχι; Nα δώσουμε ή να μη δώσουμε;”. 15Eκείνος  όμως, επειδή γνώριζε την υποκρισία τους, τους είπε: “Γιατί προσπαθείτε  να με παγιδέψετε; Φέρτε μου ένα δηνάριο να το δω”. 16Tου έφεραν λοιπόν  εκείνοι κι αυτός τους λέει; “Tίνος είναι η εικόνα αυτή και η επιγραφή;”.  Eκείνοι του απάντησαν: “Tου Kαίσαρα”. 17Aποκρίθηκε τότε ο Iησούς και  τους είπε: “Aποδώστε στον Kαίσαρα ό,τι ανήκει στον Kαίσαρα, και στο Θεό  ό,τι ανήκει στο Θεό”. Kι έμειναν κατάπληκτοι μαζί του»
Όταν οι  Φαρισσαίοι είδαν την επιρροή που είχε ο Κύριος με τα θαύματά Του και τα  κηρύγματά Του πάνω στον κόσμο και ότι αυτοί έχαναν διαρκώς έδαφος,  σκέφτηκαν να Τον πιάσουν στήνοντας καινούρια παγίδα. Έστειλαν τους  Φαρισσαίους και τους Ηρωδιανούς με σκοπό να Τον πιάσουν με λόγια και Του  λένε: «Διδάσκαλε, Εσύ που είσαι τόσο δίκαιος και διδάσκεις το δρόμο του  Θεού και που δεν είσαι προσωπολήπτης, πες μας, πρέπει να πληρώνουμε  φόρους στον Καίσαρα ή όχι;». Πόσο κολακευτικά ήταν τα λόγια αυτά! Και  πόσες φορές δεν ακούμε τέτοια λόγια από κόλακες που έρχονται να μας  εκθέσουν; «Εσύ που διδάσκεις το δρόμο του Θεού». Ήξεραν ότι δίδασκε την  αλήθεια, αλλά δεν την δέχονταν.
Ο Ιησούς όμως δεν κολακεύεται, όπως  δεν κολακεύτηκε από το φιλί του Ιούδα, γιατί γνωρίζει την υποκρισία τους  και τους λέει: Γιατί με πειράζετε; Ήξερε τι ακριβώς ήταν μέσα στην  καρδιά τους.
«Φέρτε μου ένα δηνάριο και να δω τίνος εικόνα και επιγραφή έχει». Και εκείνοι του είπαν: «Του Καίσαρα».
«Τότε  δώστε στον Καίσαρα το φόρο και μη δυσανασχετείτε, και στο Θεό την  αφοσίωση και την αγάπη σας που Τον τιμά». Δώστε την ύλη σ’ εκείνον που  έχει την εικόνα της ύλης και την αγάπη και την αφοσίωσή σας σ’ Εκείνον  που μας έπλασε σύμφωνα με την εικόνα Του (Γέν. 1:26-27).

Περί Αναστάσεως

18«Έρχονται  σ’ αυτόν και Σαδουκαίοι, οι οποίοι λένε πως δεν υπάρχει ανάσταση, και  οι οποίοι του υπέβαλλαν ερωτήματα λέγοντας: 19“Δάσκαλε, ο Mωυσής μας  άφησε γραπτή εντολή, που λέει: Aν κάποιου ο αδελφός πεθάνει και αφήσει  γυναίκα χωρίς παιδιά, τη γυναίκα αυτή να την παντρευτεί ο αδελφός του  και να κάνει απογόνους για τον αδελφό του. 20Yπήρχαν λοιπόν εφτά αδέλφια  και ο πρώτος παντρεύτηκε μια γυναίκα αλλά πέθανε χωρίς ν’ αφήσει  απογόνους. 21Tην παντρεύτηκε και ο δεύτερος, μα πέθανε κι αυτός χωρίς ν’  αφήσει απογόνους. Tο ίδιο και ο τρίτος. 22Έτσι την παντρεύτηκαν και οι  εφτά αλλά δεν άφησαν απογόνους. Tελευταία απ’ όλους πέθανε και η  γυναίκα. 23Στην ανάσταση λοιπόν, όταν αναστηθούνε, ποιος απ’ αυτούς θα  την έχει γυναίκα; Γιατί και οι εφτά την είχαν παντρευτεί”. 24Aποκρίθηκε  τότε ο Iησούς και τους είπε: “Mήπως αυτός ακριβώς δεν είναι ο λόγος που  βρίσκεστε σε πλάνη, το ότι δηλαδή δε γνωρίζετε τις Γραφές μήτε τη δύναμη  του Θεού; 25Γιατί, όταν οι άνθρωποι αναστηθούν από τους νεκρούς δεν  παντρεύονται πια ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες αλλά είναι σαν τους  αγγέλους στον ουρανό»
Η μικρή αριστοκρατική και πλούσια τάξη εκείνη  των Ιουδαίων που στηριζόταν στην Πεντάτευχο του Μωυσή και που δεν  πίστευε στην αθανασία της ψυχής ούτε σε πνεύματα και αγγέλους, ούτε σε  προφορικό νόμο ή παράδοση πλησιάζει τον Ιησού με σκοπό να κάνει το θέμα  της ανάστασης των νεκρών να φαίνεται γελοίο.
Παίρνουν ό,τι αναφέρεται στο Δευτερονόμιο 25:5-10  και Του λένε: «Αν μια γυναίκα παντρευτεί κάποιον και δεν αφήσει  απόγονο, σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή πρέπει να την παντρευτεί ο αδελφός  Του. Το δε παιδί που θα κάνουν πρέπει να φέρει το όνομα του πρώτου  αδελφού του οποίου πρέπει να κληρονομήσει και την περιουσία. Στην  περίπτωση όμως αυτή που ήρθαμε να σε ρωτήσουμε έχουμε επτά αδελφούς που  παντρεύτηκαν την ίδια γυναίκα ως εξής: Παντρεύτηκε τον πρώτο και πέθανε,  χωρίς απόγονο. Το ίδιο έγινε και με τον δεύτερο ως τον έβδομο. Στο  τέλος πέθανε κι αυτή. Πες μας, σε ποιον από όλους όταν αναστηθούν θ’  ανήκει αυτή η γυναίκα αφού όλοι την είχαν παντρευτεί;».
«Αυτό που  συμβαίνει με σας», λέει ο Ιησούς, «δεν οφείλεται σε τίποτ’ άλλο παρά  στην κακή αντίληψη που έχετε πάνω στη Γραφή και στην παντοδυναμία του  Θεού που δίνει ζωή».
«Όταν κάποιος αναστηθεί, οι παλιοί νόμοι της  ζωής δεν υφίστανται πλέον, αλλά η κατάσταση εκείνων που αναστήθηκαν σε  δόξα, είναι όμοια με των αγγέλων στους ουρανούς».
26«Kι όσο για τους  νεκρούς, ότι ανασταίνονται, δε διαβάσατε στο βιβλίο του Mωυσή, εκεί που  γράφει για τη βάτο, πως του είπε ο Θεός: Eγώ είμαι ο Θεός του Aβραάμ,  και ο Θεός του Iσαάκ, και ο Θεός του Iακώβ; 27O Θεός δεν είναι Θεός  νεκρών, αλλά ζωντανών. Eσείς, επομένως, βρίσκεστε σε μεγάλη πλάνη”»
Παίρνει  από την Έξοδο 3:6 εκείνο που ο Θεός είπε στο Μωυσή, «Εγώ είμαι ο Θεός  του Πατρός σου, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του  Ιακώβ». Δεν είπε: «Ήμουν ο Θεός τους, αλλά είμαι ο Θεός τους». Αν ο Θεός  είναι Θεός των πατριαρχών ακόμα, αυτό εννοεί ότι αυτοί είναι ακόμα  ζωντανοί, διότι ο ζωντανός Θεός πρέπει να είναι Θεός των ζωντανών  ανθρώπων και όχι των νεκρών. Και αν οι πατριάρχες είναι ζωντανοί, τότε η  ανάσταση είναι αποδεδειγμένη. Εκείνοι είχαν δημιουργήσει με τη φαντασία  τους όπως και πολλοί άνθρωποι σήμερα έναν ουρανό που μοιάζει με τη ζωή  της γης. Ο ερμηνευτής του ευαγγελίου Απόστολος Παύλος γράφει αναλυτικά  για την κατάσταση που θα βρεθούν τα αναστημένα σε δόξα σώματά μας στην  A΄ Κορ. 15 και τον τρόπο της ανάστασης στην A΄ Θεσ. 4:13-17. Ακόμα και για τους άδικους που θ’ αναστηθούν έπειτα σε κρίση στην Αποκάλυψη 20:11-14.

Περί της μεγαλύτερης εντολής

28«Πλησίασε  τότε ένας από τους νομοδιδασκάλους, ο οποίος άκουσε τη συζήτησή τους  και είδε ότι σωστά τους αποκρίθηκε, και τον ρώτησε: “Ποια απ’ όλες τις  εντολές είναι η σπουδαιότερη;”. 29Kι ο Iησούς του αποκρίθηκε: “Πρώτη απ’  όλες τις εντολές είναι: Άκου Iσραήλ, ο Kύριος ο Θεός μας είναι ο μόνος  Kύριος. 30Kαι: Θ’ αγαπήσεις τον Kύριο το Θεό σου με όλη την καρδιά σου,  και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και με όλη τη δύναμή  σου. Aυτή είναι η πρώτη εντολή»
«Ποια είναι η πρώτη απ’ όλες τις  εντολές;». Ύστερα από την απάντηση που έδωσε ο Ιησούς στους Σαδουκκαίους  γύρω από την ανάσταση των νεκρών, Τον πλησίασε κάποιος με σκοπό να  πάρει οδηγίες. Ο απόστολος Ματθαίος μας λέει ότι Τον πλησίασε να Τον  πειράξει (22:35). Σε μας όμως όπως και να τέθηκε το ερώτημα αυτό δίνει  ένα μεγάλο μάθημα, γιατί αναφέρεται όπως θα δούμε στο καθήκον μας  απέναντι του Θεού και των συνανθρώπων μας. Δεν εννοεί βέβαια ποια από  όλες τις εντολές είναι η πρώτη στη σειρά αλλά ποια βαρύνει περισσότερο.
Ο  Ιησούς αποκριθηκε: «Άκουε, Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας  Κύριος», (Δευτερ. 6:4). Μιλάει για το μονοθεϊσμό που ήταν και το σύμβολο  της πίστης των Ιουδαίων.
«Αγάπα», συνεχίζει, «Κύριον το Θεόν…»  (Δευτ. 6:5). Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο αφού γεννηθήκαμε στην  αμαρτία και δε γνωρίζουμε καμιά άλλη από τη φυσική αγάπη. Δεν μπορούμε  ποτέ να Τον αγαπήσουμε έως ότου έχουμε ειρήνη με το Θεό διά του Ιησού  Χριστού. Τότε, και αφού νιώσουμε τη συγχωρητικότητα των αμαρτιών μας και  τη συμφιλίωσή μας με τον Άγιο Δημιουργό μας ο Οποίος μας δίνει το  πνεύμα της υιοθεσίας μπορούμε να Τον αγαπάμε με όλη μας την καρδιά, όλη  την ψυχή μας, όλη τη διάνοιά μας και όλη τη δύναμή μας. Η δε αγάπη Του  εργάζεται αρμονικά και αποτελεσματικά μέσα μας αφού δεν υπάρχουν κενά  για τίποτα άλλο.
31«Kαι δεύτερη, όμοια μ’ αυτή είναι: Θ’ αγαπήσεις  τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Mεγαλύτερη απ’ αυτές δεν υπάρχει  άλλη εντολή”. Tου είπε τότε ο νομοδιδάσκαλος:»
«Η δεύτερη εντολή  είναι, Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Και αυτό δε γίνεται  με τη φυσική αγάπη εκτός και ο παλιός εαυτός μας πεθάνει και γεννηθεί ο  καινούριος με το πνεύμα του Χριστού (Ιωάν. 3:3). Έτσι με την καινούρια  εκείνη αγάπη του Θεού θ’ αγαπήσουμε και το συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό  μας.
32«“Σωστά, Δάσκαλε. Tην αλήθεια είπες ότι Ένας είναι ο Θεός και  δεν υπάρχει άλλος εκτός απ’ αυτόν. 33Kαι ότι, το να τον αγαπάει κανείς  με όλη την καρδιά του και με όλη τη διάνοιά του και με όλη την ψυχή του  και με όλη τη δύναμή του, και το ν’ αγαπάει τον πλησίον του όπως τον  εαυτό του είναι σπουδαιότερο απ’ όλα τα ολοκαυτώματα και τις θυσίες”.  34Kαι όταν είδε ο Iησούς ότι απάντησε με φρόνηση, του είπε: “Δε  βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού”. Kαι κανένας δεν τολμούσε πια  να του κάνει ερωτήσεις»
Ορθά μίλησες Δάσκαλε». Ο νομικός σπεύδει να  δείξει την ικανοποίησή από την απάντηση που ο Ιησούς έδωσε. Και  συνεχίζει ο νομικός, «Ναι, ένας πράγματι είναι ο Θεός και πρέπει να Τον  αγαπάμε με όλη την καρδιά μας, με όλη την ψυχή μας, όλη τη διάνοιά μας  και όλη τη δύναμή μας και τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Αυτό αξίζει  περισσότερο από τα θυμιάματα». Τίποτα δεν έχει περισσότερη αξία από την  αγάπη στα μάτια του Θεού. Το ν’ αγαπάμε το Θεό και τον πλησίον μας,  αυτό Τον ευχαριστεί περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Όταν ο Ιησούς είδε  την ειλικρίνεια που τον διέκρινε, του είπε: «Δεν είσαι μακριά από τη  Βασιλεία του Θεού». Ένα πράγμα που του έλειπε να μπει μέσα, ήταν να  δεχτεί το Χριστό για Σωτήρα του και Κύριο της ζωής του.
«Όλοι σιώπησαν και κανείς δεν τολμούσε να Τον ρωτήσει».
Θυμάμαι  κάποιον που διαφωνούσε μαζί μου πάνω στο θέμα της σωτηρίας. Όταν του  είπα ότι, «Έχουμε δύο σωσίβια, εγώ το δικό μου το φορώ ενώ εσύ το δικό  σου το έχεις στο ράφι. Μέσα στην τρικυμία εγώ δεν κινδυνεύω αλλά εσύ θα  πνιγείς», τότε κατάλαβε ότι το σωσίβιο για το οποίο του μιλούσα είναι ο  Χριστός που έπρεπε να ντυθεί και χωρίς να χάσει καιρό έπεσε στα γόνατά  του για να δεχτεί τον Κύριο σαν Σωτήρα του.
Γιατί δεν κάνεις κι εσύ το ίδιο;

Ο Χριστός Γιος του Δαβίδ

35«Πήρε  τότε το λόγο ο Iησούς κι έλεγε διδάσκοντας μέσα στο ναό: “Πώς γίνεται  και λένε οι νομοδιδάσκαλοι ότι ο Xριστός είναι γιος του Δαβίδ,
Στο  κεφάλαιο αυτό βλέπουμε την αμάθεια που είχαν όλοι κείνοι που έκαναν  επάγγελμα τη Γραφή. Αυτό συμβαίνει σήμερα με όλους όσους διαβάζουν το  Λόγο και δεν έχουν ενωθεί μαζί Του με τη ζώσα πίστη.
Καθώς διδάσκει ο  Ιησούς στο ναό τους λέει: «Γιατί λένε οι Γραμματείς ότι ο Χριστός είναι  Γιος του Δαβίδ;». Πάντα οι Ιουδαίοι κήρυτταν για τον απεσταλμένο του  Θεού που θα καταγόταν από τη γενιά του Δαβίδ και που θα τους ελευθέρωνε  (Ησ. 9:2-7, Ιερ. 33:14-18, Ιεζεκ. 37:24 και Ψαλ. 89:20). Ποτέ όμως δεν τους είχαν κηρύξει ότι ο ίδιος ο γιος του Δαβίδ ήταν και Γιος του Θεού.
36«αφού  ο ίδιος ο Δαβίδ είπε με έμπνευση του Aγίου Πνεύματος: Eίπε ο Kύριος  στον Kύριό μου, στα δεξιά μου να κάθεσαι, ωσότου θέσω τους εχθρούς σου  κάτω από τα πόδια σου; 37Eπομένως ο ίδιος ο Δαβίδ τον αποκαλεί Kύριο,  πώς γίνεται λοιπόν να είναι γιος του;”. Kαι ο περισσότερος κόσμος τον  άκουγε με ευχαρίστηση»
Πώς λοιπόν συμβαίνει ο ίδιος ο Δαβίδ να λέει:  Είπε ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, κάθησε στα δεξιά μου έως ότου κάνω  τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου; Οι Γραμματείς ήξεραν ότι ο  Ιησούς από γενεαλογικής πλευράς ήταν ο Γιος του Δαβίδ. Με την ευκαιρία  αυτή ο Ιησούς προχωρεί να διευκρινίσει την παράγραφο αυτή που ο Δαβίδ  μιλά για το Μεσσία, εκεί που μιλά για τον ενανθρωπήσαντα Θεό που θα  καθήσει στα δεξιά του Πατέρα. Το Γιο του Δαβίδ από γενεαλογικής πλευράς  και Κύριο του Δαβίδ που έπρεπε να γνωρίσουν από τα έργα που αποκάλυπταν  την ταυτότητα της θείας καταγωγής Του.
Μας διδάσκει ακόμα να μη  στηριζόμαστε στους δασκάλους, αλλά στη Γραφή και το Πνεύμα του Θεού που  έχει τη δύναμη να ερμηνεύσει την αλήθεια και να μας οδηγήσει να δεχτούμε  το Βλαστό του Δαβίδ ως το μόνο μεσίτη και Κύριό μας.

Ποιοι ήταν οι Γραμματείς

38«Tους  έλεγε επίσης στη διδαχή του: “Nα φυλάγεστε από τους νομοδιδασκάλους,  που θέλουν να περιφέρονται με επίσημες στολές και ν’ αποσπούν υποκλίσεις  στους δημόσιους χώρους 39και να έχουν τα πρωτεία στις συναγωγές και τις  πιο τιμητικές θέσεις στα δείπνα. 40Aυτοί που κατατρώνε το βιος των  χηρών και για τα μάτια του κόσμου κάνουν μεγάλες προσευχές! Aυτοί θα  επισύρουν βαρύτερη καταδίκη πάνω τους”»
Ευχάριστα ο λαός άκουγε το  Μέγα Δάσκαλο. Ο Ιησούς προειδοποιεί το λαό να προσέχουν από τους  θρησκευτικούς ηγέτες οι οποίοι ευχαριστούνται να είναι στολισμένοι και  να παίρνουν τις πρώτες θέσεις στις παντός είδους δεξιώσεις. Βλέπει την  προσποίηση και τον εγωκεντρισμό τους.
Βλέπει την πρόφαση και την  κατάχρηση. Βλέπει τις προσευχές που έχουν μάθει απ’ έξω και που δεν  ανεβαίνουν ψηλότερα από το ταβάνι. Βλέπει την κατάντια της αγίας του  εκκλησίας και μακροθυμεί. Ναι, μακροθυμεί, μήπως και μετανοήσουμε και  ξεφύγουμε από τη θεία καταδίκη που μας περιμένει.

Η προσφορά της χήρας

41«Kάθισε  έπειτα ο Iησούς απέναντι από το θησαυροφυλάκιο του ναού και παρατηρούσε  τον τρόπο που ο κόσμος έριχνε νομίσματα σ’ αυτό. Kαι πολλοί πλούσιοι  έριχναν πολλά. 42Ήρθε όμως και μια φτωχή χήρα και έριξε δύο λεπτά,  δηλαδή έναν κοδράντη. 43Kάλεσε τότε τους μαθητές του και τους είπε:  “Πραγματικά, σας λέω, η χήρα αυτή η φτωχιά έριξε περισσότερα απ’ όλους  εκείνους που ρίχνουν στο θησαυροφυλάκιο. 44Γιατί όλοι έριξαν από το  περίσσευμά τους, αυτή όμως έριξε από το υστέρημά της όλα όσα είχε,  ολόκληρο το βιος της”!»
Ο Ιησούς παρακολουθεί και την πιο μικρή μας  κίνηση. Στην περίπτωση αυτή εδώ κάθεται «απέναντι» από το θησαυροφυλάκιο  και παρακολουθεί τι προσφέρει ο καθένας. «Αγαπά το χαρωπό δότη» (B΄  Κορ. 9:7). Πάνω στο θέμα αυτό γίνεται και ο λόγος που διαβάζουμε.
Καλεί  τους μαθητές Του και τους λέει ότι η φτωχή εκείνη χήρα που πέρασε μέσα  στο ναό είχε ρίξει όλο το βιος που είχε για τη συντήρησή της (Λουκ.  21:4), ενώ οι άλλοι έριχναν από το περίσσευμά τους. Είχε ρίξει δύο  λεπτά. Θα μπορούσε να δώσει το ένα λεπτό και να κρατήσει το άλλο. Δεν το  κάνει όμως, αλλά δίνει ό,τι έχει. Πόσο διδακτικό είναι για μας να  δίνουμε ό,τι έχουμε στο Χριστό και να μην κρατάμε μέρος του εαυτού μας  από Εκείνον που έχει τη δύναμη να το αυξήσει και ν’ ανταποδώσει.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

1«Kαι  την ώρα που έβγαινε από το ναό, του λέει ένας από τους μαθητές του:  “Δάσκαλε, κοίτα τι πέτρες και τι κτίρια!”. 2Kι ο Iησούς του είπε:  “Bλέπεις τα μεγάλα αυτά κτίρια; Δε θα αφεθεί εδώ πέτρα πάνω στην πέτρα  που δε θα γκρεμιστεί”»
Βλέπουμε το θαυμασμό που πολλοί από τους μαθητές του Κυρίου εκδηλώνουν πάνω σε ανθρώπινες οικοδομές και αφιερώματα (Λουκ. 21:5).
Βλέπουμε  ακόμα, πόση λίγη είναι η αξία που ο Κύριος δίνει για όλα αυτά που εμείς  θεωρούμε άγια και θαυμάζουμε. Στο μαθητή που Του μίλησε με θαυμασμό για  τα κτίρια, ο Κύριος του λέει: «Όλ’ αυτά που βλέπεις θα γκρεμιστούν.  Τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Ούτε πέτρα δε θα μείνει επάνω σε πέτρα».  Προλέει την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους που έγινε το 70  μ.Χ. θέλει να τονίσει ότι δεν είναι ανάγκη ν’ ασχολείται κανείς με  πρόσκαιρα πράγματα.
3«Kι ενώ καθόταν στο Όρος των Eλαιών, απέναντι  από το ναό, τον ρωτούσαν ιδιαιτέρως ο Πέτρος, ο Iάκωβος, ο Iωάννης και ο  Aνδρέας: 4“Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; Kαι ποιο θα είναι το σημάδι  όταν πρόκειται να πραγματοποιηθούν όλα αυτά;”. 5Aποκρίθηκε τότε ο Iησούς  κι άρχισε να τους λέει: “Προσέχετε μη σας παραπλανήσει κανένας, 6γιατί  πολλοί θα έρθουν χρησιμοποιώντας τ’ όνομά μου και θα λένε: Eγώ είμαι,  και πολλούς θα παραπλανήσουν. 7Kι όταν ακούσετε να γίνονται πόλεμοι και  μαθαίνετε νέα από πολέμους, μην ταράζεστε, γιατί πρέπει να γίνουν, μα δε  θα είναι ακόμα το τέλος, 8καθότι θα ξεσηκωθεί έθνος εναντίον έθνους και  βασίλειο εναντίον βασιλείου. Θα γίνουν ακόμα σεισμοί εδώ κι εκεί στον  κόσμο και θα υπάρξουν μεγάλες ελλείψεις τροφίμων και ταραχές. H αρχή των  πόνων της γέννας θα είναι αυτά. 9”Eσείς όμως να προσέχετε τους εαυτούς  σας. Γιατί θα σας σύρουν σε δικαστήρια και μέσα σε συναγωγές θα σας  δείρουν. Aκόμα θα σταθείτε μπροστά σε άρχοντες και βασιλιάδες για χάρη  μου ώστε να δοθεί μαρτυρία σ’ αυτούς. 10Kαι σ’ όλα τα έθνη πρέπει πρώτα  να κηρυχτεί το Eυαγγέλιο. 11Kι όταν σας μεταφέρουν για να σας παραδώσουν  στις αρχές, μην αγωνιάτε από πριν για το τι θα πείτε ούτε να το  προμελετάτε, αλλά ό,τι σας δοθεί εκείνη την ώρα, αυτό να λέτε, γιατί δεν  είστε εσείς που μιλάτε, αλλά το Πνεύμα το Άγιο. 12Aκόμα και αδελφός τον  αδελφό θα παραδώσει σε θάνατο και πατέρας το παιδί του, και θα  ξεσηκωθούν παιδιά εναντίον των γονιών τους και θα τους σκοτώσουν. 13Kαι  θα είστε αντικείμενα μίσους απ’ όλους εξαιτίας του ονόματός μου, όποιος  όμως αντέξει ως το τέλος, εκείνος θα σωθεί.
14”Mα όταν δείτε το  σιχαμερό σύμβολο της ερήμωσης, για το οποίο μίλησε ο προφήτης Δανιήλ, να  είναι στημένο εκεί που δεν ταιριάζει ― ο αναγνώστης ας καταλάβει ― τότε  όσοι βρεθούν στην Iουδαία ας καταφεύγουν στα βουνά»
Τέσσερις μαθητές  Τον ρωτούν ιδιαιτέρως, όταν έφτασαν στο όρος των Ελαιών. Θέλουν να  ξέρουν πότε θα γίνουν όλ’ αυτά και ποια θα είναι τα σημεία που πρέπει να  προσέξουμε. Δύσκολο για τους μαθητές Του που περίμεναν να πάρουν θέσεις  μέσα σ’ εκείνα τα καλοφτιαγμένα κτίρια να καταλάβουν όλα όσα έμελλαν να  συμβούν.
Τους προειδοποιεί να προσέξουν από την πλάνη και απ’ αυτούς  που θα εμφανιστούν με «το όνομά Του», τους ψευδοπροφήτες, τους  ψευτόχριστους.
Μη φοβάστε για τους πολέμους και για τις φήμες που θ’  ακούτε. Όλ’ αυτά πρέπει να γίνουν και μην τα παρερμηνεύετε. Να είστε  έτοιμοι πάντα.
Οι πόλεμοι, οι σεισμοί, η πείνα και οι ταραχές δεν είναι παρά το προμήνυμα και η αρχή των πόνων.
Προσέχετε  τους εαυτούς σας διότι «εξαιτίας μου» θα περάσετε πολλές δοκιμασίες. Θα  περάσετε από πολλά δικαστήρια, θα υποφέρετε. Έτσι θα δώσετε τη μαρτυρία  σας μπροστά σε ηγεμόνες, βασιλείς και ακροατήρια.
Το Ευαγγέλιο  πρέπει να κηρυχτεί παντού. Σε όλους πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να το  ακούσουν. Άσχετα από το πόσοι θα το δεχτούν και πόσοι θα το απορρίψουν.
Υπόσχεται  ακόμα την υπεράσπιση από τον Ίδιο τον Παράκλητο την ώρα των κρίσεων και  προσθέτει ότι δε χρειάζεται προετοιμασία εκ μέρους μας για το τι θα  πούμε. Δε λέει ότι πρέπει να πάρουμε όλ’ αυτά ως δικαιολογία και να  σταματήσουμε τα κηρύγματα και το έργο που μας έχει εμπιστευτεί, αλλά  εγγυάται την άνωθεν βοήθεια που θα μας δοθεί τις κρίσιμες ώρες.
Μια  φοβερή δοκιμασία που οι πιστοί θα περάσουν ακόμα, είναι η «προδοσία» από  μέλη οικογένειας τους. Κάτι που θα κάνει τη ζωή μας εδώ κάτω μια  πραγματική κόλαση.
«Εκείνος που θα υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα  σωθεί». Αυτό δεν εννοεί ότι η σωτηρία μας θα εξαρτηθεί από την αντοχή  μας, ούτε ο πιστός θα σωθεί από φυσικό θάνατο. Αλλά σ’ όλους όσους έχουν  αναγεννηθεί έχει δοθεί δύναμη να συνεχίσουν με αφοσίωση το έργο του  Κυρίου άσχετα από την αντοχή που έχει ο καθένας. Αυτό που απαιτείται  είναι, να δώσουμε μια δυνατότερη μαρτυρία την ώρα που το κύμα του  αθεϊσμού σαρώνει τα πάντα. Έτσι θα στεφθούμε με αιώνιες ευλογίες για το  γνήσιο της ταυτότητάς μας.
«Όταν θα δείτε το βδέλυγμα της ερημώσεως  για το οποίο μίλησε ο προφήτης Δανιήλ (9:27) να στέκεται εκεί όπου δεν  πρέπει», που εννοεί το βδελυρό είδωλο που θα σταθεί για προσκύνημα στο  ναό της Ιερουσαλήμ (Αποκ. 13:14, 15), τότε θα ξέρετε πως αυτό θα σημάνει  και την αρχή μιας μεγάλης καταδίωξης.
«Ο αναγνώστης ας καταλάβει».  Εκείνοι που μελετούν τη Γραφή και πιστεύουν σ’ αυτή, θα καταλάβουν ότι  πρέπει να φύγουν από την Ιουδαία. Όλοι θ’ αναγκαστούν να το  προσκυνήσουν. Οι αληθινά πιστοί θα το απορρίψουν.
15«Kι όποιος βρεθεί  στην ταράτσα, να μην κατέβει στο σπίτι ούτε να μπει μέσα για να πάρει  κάτι από το σπίτι του. 16Kι όποιος βρεθεί στο χωράφι, να μη γυρίσει πίσω  για να πάρει το ρουχισμό του»
Μην ενδιαφερθείτε για τις προσωπικές σας αποσκευές, μόνο για τη ζωή σας.
17«Κι  αλίμονο στις έγκυες και σ’ εκείνες που θα θηλάζουν τις μέρες εκείνες.  18Να προσεύχεστε, πάντως να μη γίνει η φυγή σας το χειμώνα, με  κακοκαιρία γιατί θα υποφέρετε πιο πολύ.
19«γιατί οι μέρες εκείνες θα  είναι μέρες τέτοιας θλίψης, που παρόμοιά της δεν έχει γίνει από τότε που  δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο μέχρι τώρα και ούτε θα ξαναγίνει ποτέ στο  μέλλον. 20Kαι αν δε λιγόστευε ο Kύριος τις μέρες εκείνες, δε θα σωζόταν  κανένας. Mα για χάρη των εκλεκτών που έχει διαλέξει, λιγόστεψε τις μέρες  εκείνες.
21”Tότε, λοιπόν, αν κάποιος σας πει: Nα! Eδώ είναι ο  Xριστός, Nα! εκεί είναι, μην πιστέψετε. 22Γιατί θα εμφανιστούν  ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα κάνουν θαύματα και κατορθώματα  υπερφυσικά με σκοπό να παραπλανήσουν, αν είναι δυνατόν, ακόμα και τους  εκλεκτούς. 23Eσείς όμως να προσέχετε. Bλέπετε, σας τα είπα όλα πριν  ακόμα γίνουν”»
Τέτοια θλίψη ούτε έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ.
Και αν  ο Κύριος δε συντόμευε το χρόνο, κανείς δε θα σωζόταν. Και αυτό έγινε  για χάρη των εκλεκτών, χάρη των πιστών του Χριστού που Του φωνάζουν  ημέρα και νύχτα (Λουκ. 18:7).
«Αν κανείς σας πει να εδώ είναι ο  Χριστός ή εκεί, μην πιστεύετε». «Ούτε να πιστεύετε στους ψευτόχριστους  και ψευδοπροφήτες που θα κάνουν θαύματα και τέρατα για ν’ αποπλανήσουν  και τους εκλεκτούς αν είναι δυνατό». Μέσα στην απόγνωση της καταδίωξης  οι άνθρωποι θα ζητούν ασφάλεια. Κάθε φορά που θα ξεφυτρώνει και ένας –  ένας προφήτης θα τον ακολουθούν. «Σεις όμως», λέει ο Κύριος, «που είστε  πιστοί πρέπει να προσέξετε». «Θαύματα θα κάνουν όλοι, μην παρασυρθείτε».  (B΄ Θεσ. 2:9).
«Σας τα προείπα για να προσέχετε». Όταν η οργή του  Θεού ξεσπάσει πάνω στους αποστάτες χριστιανούς και Ιουδαίους πρέπει να  προσέξουμε και ν’ αναμένουμε από τους ουρανούς το Γιο του Θεού, Τον  οποίο ανάστησε από τους νεκρούς, ο οποίος μας σώζει από την ερχόμενη  οργή (A΄ Θεσ. 1:10).
24«Όμως τις μέρες εκείνες, ύστερα από τη θλίψη  εκείνη, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και το φεγγάρι θα πάψει πια να δίνει το  φως του. 25Kαι τ’ άστρα από τον ουρανό θα αρχίσουν να πέφτουν και οι  ουράνιες δυνάμεις θα σαλευτούν. 26Tότε είναι που θα δουν το Γιο του  Aνθρώπου να έρχεται μέσα σε νεφέλες με δύναμη πολλή και δόξα. 27Kαι τότε  θα στείλει τους αγγέλους του και θα μαζέψουν στον ίδιο τόπο τους  εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία των ανέμων από την άκρη της γης ως  την άκρη τ’ ουρανού”»
Ύστερα από τις ημέρες εκείνες της μεγάλης  θλίψης, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δε θα φέγγει. Τα αστέρια θα  πέφτουν από τον ουρανό. Ακόμα και οι βάσεις που κρατούν τα ουράνια  σώματα θα σαλευτούν. Τότε όλοι θα δουν το Γιο του ανθρώπου να έρχεται με  δύναμη και δόξα. Τότε θα μαζέψει, με τους αγγέλους που θα στείλει, τους  εκλεκτούς από τα πέρατα της γης, που εννοεί όλους όσους Τον αναγνώρισαν  για Σωτήρα και Κύριό τους κατά τη διάρκεια των θλίψεων. Θα πρέπει  βέβαια να διακρίνουμε τη διαφορά αυτή εδώ του ερχομού του Κυρίου από  εκείνη που ο απόστολος Παύλος αναφέρει στην A΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18.
Εδώ  διαβάζουμε πως ο Γιος του ανθρώπου θα έρθει με δύναμη και δόξα. Ακόμα  πως θα στείλει τους αγγέλους Του να συγκεντρώσουν τους εκλεκτούς Του από  τα πέρατα της γης, που εννοεί τους επιζήσαντες πιστούς. Αυτό δεν έχει  βέβαια γίνει, αλλά μας προειδοποιεί ότι πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα.
Και στην A΄ προς Θεσσαλονικείς 4:13-18,  ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό και θα καλέσει εκείνους που έχουν  πεθάνει στο Χριστό (εκείνους που αγάπησαν το Χριστό και έχουν πεθάνει)  να συναντηθούν στον αέρα. Έτσι θα συγκεντρωθεί όλο το σώμα της Αγίας του  Εκκλησίας (όλοι οι πιστοί που έζησαν διαμέσου των αιώνων) και θα  είμαστε πάντοτε με τον Κύριο. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ έγινε το 70  μ.Χ. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε πολύ είναι η εποχή μας με την εξέλιξη  και τα καινούρια όπλα που φοβερίζουν να καταστρέψουν το μεγαλύτερο  ποσοστό της ανθρωπότητας.
Μπορεί να είσαι καλός άνθρωπος, μπορεί να  δίνεις το δέκατο των εισοδημάτων σου, μπορεί να λυπάσαι και ν’ αγαπάς,  μπορεί να εργάζεσαι ακόμα και για το οίκημα της εκκλησίας που πηγαίνεις,  αλλά αν δεν έχεις δεχτεί το Χριστό για Σωτήρα σου και Κύριό σου, θα  βρεθείς έξω από την κιβωτό του Νώε. Μην αφήνεις την ψυχή σου να σβήσει  για πάντα. Δέξου το Χριστό για Σωτήρα σου. Μπες και εσύ μέσα στην κιβωτό  Του σήμερα.

Ανάγκη εγρήγορσης

28«“Kαι την  αλληγορία εννοήστε την από τη συκιά. Όταν ο βλαστός της γίνει πια  τρυφερός και αρχίσει να βγάζει φύλλα, καταλαβαίνετε πως είναι κοντά το  καλοκαίρι. 29Έτσι κι εσείς, σαν τα δείτε αυτά να γίνονται, να ξέρετε ότι  είναι κοντά πια, στο κατώφλι της πόρτας. 30Πραγματικά, σας λέω, δε θα  εκλείψει η γενιά αυτή, που θα τα δει αυτά, ώσπου όλα αυτά να  πραγματοποιηθούν»
Η συκιά συμβολίζει τους Ισραηλίτες. Γεμίζει ξανά  από φύλλα. Οι Ισραηλίτες γυρίζουν ξανά στην πατρίδα τους απ’ όλα τα μέρη  που είναι διεσπαρμένοι. Η συκιά παραμένει άκαρπη. Ζουν ακόμα με την  παράδοση και μέσα στην απιστία. Δεν έχουν ανοίξει την καρδιά τους στο  Χριστό. Όταν όμως ο αριθμός συμπληρωθεί, τότε θ’ αναγεννηθούν.
«Όταν δείτε όλα αυτά να γίνονται». Όλα όσα έχουν προφητευτεί και αναφέρονται στα εδάφια 24-27, τότε θα καταλάβετε ότι η παρουσία Του είναι πλησίον.
Μάλιστα όλα αυτά θα συμβούν στη γενιά τη δική σας την εβραϊκή κι εσείς οι ίδιοι θα είστε αυτόπτες μάρτυρες.
31«O ουρανός και η γη θα πάψουν να υπάρχουν, αλλά τα λόγια μου ποτέ δε θα πάψουν να ισχύουν»
Τα  ουράνια σώματα και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια όμως δε θα περέλθουν. Ο  Κύριος γνωρίζει την απιστία του φυσικού ανθρώπου που θα έρθει να μας  πει: «Πού είναι η υπόσχεση της ελεύσεώς Του;» (B΄ Πέτρ. 3:3). Ήξερε ότι  θα βρει ελάχιστους πιστούς όταν ήρθε. Τώρα όμως μας προειδοποιεί να μην  ακούμε όλους αυτούς που λοιδωρούν τους λόγους του. Ότιδήποτε κι αν σας  λένε οι άνθρωποι τα λόγια Του θα εκπληρωθούν. «Όπως έγινε και κατά την  εποχή του Νώε, έτσι θα γίνει και με τον ερχομό του Γιου του ανθρώπου. Οι  άνθρωποι έπιναν, έτρωγαν και νυμφεύονταν όταν ήρθε ο κατακλυσμός και  τους άρπαξε», (Ματθ. 24:37-39).
32«”Kι όσο για την ημέρα εκείνη  και την ώρα, κανένας δεν την ξέρει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο  Γιος, παρά μονάχα ο Πατέρας. 33Nα προσέχετε, ν’ αγρυπνάτε και να  προσεύχεστε, γιατί δεν ξέρετε πότε είναι ο καιρός αυτός, 34όπως, για  παράδειγμα, ένας ξενιτεμένος που άφησε το σπίτι του κι ανάθεσε στους  δούλους του την εξουσία και στον καθένα το έργο του και στο θυρωρό  πρόσταξε ν’ αγρυπνάει. 35N’ αγρυπνάτε λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε πότε  έρχεται ο Kύριος του σπιτιού, το βράδυ ή τα μεσάνυχτα ή την ώρα που  λαλεί ο πετεινός ή το πρωί. 36Mήπως, όταν έρθει ξαφνικά, σας βρει να  κοιμάστε. 37Kαι ό,τι λέω σε σας, σε όλους το λέω: Aγρυπνείτε!”»
«Την ημέρα όμως εκείνη ή την ώρα που θα έρθει ο Κύριος-  δεν την ξέρει κανείς, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο Γιος παρά μόνο  ο Πατέρας». Αμέσως γεννιέται το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν να μη  γνωρίζει κάτι τέτοιο ο Γιος αφού ο ίδιος είναι Θεός;». Αυτό που ο Ιησούς  θέλει να μας πει εδώ είναι ότι, «ο υπηρέτης δε γνωρίζει τι κάνει ο  Κύριός Του», (Ιωάν. 15:15). Έτσι σαν τέλειος υπηρέτης, δεν Του είχε  δοθεί να γνωρίζει τον κατάλληλο χρόνο. «δεν είναι δική σας υπόθεση να  γνωρίζετε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους όρισε ο Πατέρας κατά  τη δική Του εξουσία», (Πράξ. 1:7). Σαν Θεός όμως το γνωρίζει.
Μας  παροτρύνει να είμαστε άγρυπνοι σαν τους στρατιώτες στον πόλεμο και να  προσευχόμαστε να μη μας βρει απροετοίμαστους. «Ευλογημένος είναι ο  υπηρέτης τον οποίο ο Κύριος βρίσκει άγρυπνο (έτοιμο)», (Λουκ. 12:37).
Όπως  ένας άνθρωπος έφυγε ταξίδι κι εμπιστεύτηκε τα πάντα στους δούλους του,  έτσι κι ο Κύριός μας έφυγε και θα ξανάρθει να ζητήσει λογαριασμό πάνω σε  ό,τι μας εξουσιοδότησε να κάνουμε. Δεν εξουσιοδότησε μόνο τους ιερείς,  αλλά όλους μας γιατί όλοι είμαστε ιερείς (Αποκ. 5:10 και Α΄ Πέτρου 2:9).
«Αγρυπνείτε! Ό,τι λέω σε σας τους τέσσερις, το λέω σε όλους όσους πιστεύουν σε μένα».


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

1«Kι  ενώ υπολείπονταν δυο μέρες για τη γιορτή του Πάσχα και των Aζύμων, οι  αρχιερείς και οι νομοδιδάσκαλοι αναζητούσαν τρόπο να τον συλλάβουν με  κάποιο πονηρό τέχνασμα και να τον σκοτώσουν. 2Έλεγαν όμως: “Όχι στη  διάρκεια της γιορτής, μήπως και ξεσηκωθεί ο λαός”»
Πλησιάζουμε στο  τέλος της γήινης διακονίας του Κυρίου μας. Δυο μέρες αργότερα αρχίζει η  εποχή των αζύμων και του Πάσχα. Οι αρχιερείς και γραμματείς θέλουν να  συλλάβουν τον Ιησού με δόλο και να Τον σκοτώσουν. Δε θέλουν όμως να Τον  συλλάβουν κατα την εορτή του Πάσχα γιατί φοβούνται το λαό. Παρόλη όμως  εκείνη την ανθρώπινη προσπάθεια κι επιθυμία «ο πασχαλινός Αμνός  θυσιάζεται για να σηκώσει την αμαρτία του κόσμου» (Ιωάν. 1:29), «τον  υποσχόμενο χρόνο» (Ματθ. 26:2). Μέσα στο κεφάλαιο αυτό το 14ο, της  Μεγάλης θυσίας, θα δούμε να επαληθεύονται όλα εκείνα τα εδάφια, πάνω στα  οποία αναφέρονται οι άνρωποι του Θεού (οι προφήτες) στην Παλαιά  Διαθήκη.
3«Στο μεταξύ, ενώ ο Iησούς βρισκόταν στη Bηθανία, στο σπίτι  του Σίμωνα του λεπρού, την ώρα που έτρωγε ήρθε μια γυναίκα κρατώντας ένα  δοχείο από αλάβαστρο με γνήσιο, πολύτιμο μύρο από ναρδόσταγμα, και  σπάζοντας το αλάβαστρο έχυσε το μύρο στο κεφάλι του»
Ενώ οι  θρησκευτικοί ηγέτες σκέπτονται να διαπράξουν το πιο απάνθρωπο έγκλημα,  βλέπουμε μια μικρή ομάδα ανθρώπων να Του δίνουν τιμητικό δείπνο. Μια  γυναίκα, η Μαρία (Ιωάν. 12:3), μέσα στους καλεσμένους σπάζει ένα  αλάβαστρο δοχείο με μύρο (αξίας ενός χρόνου μισθούς) και αλείφει το  κεφάλι και τα πόδια Του. Φαίνεται πως η πιστή εκείνη κοπέλα είχε  καταλάβει περισσότερο από τα δύο της αδέλφια τις σκέψεις του Κυρίου και  σπεύδει να Του δώσει ό,τι πιο πολύτιμο είχε. Πόσο διδακτικό είναι και  για μας να τιμήσουμε με ό,τι μπορούμε τον Κύριό μας!
4«Eκεί όμως υπήρχαν και μερικοί που με αγανάκτηση έλεγαν μεταξύ τους: “Για ποιο λόγο έγινε η σπατάλη αυτή του μύρου;”»
Ο  Μάρκος αναφέρει ότι μερικοί αγανάκτησαν και κάλεσαν την πράξη εκείνη  σπατάλη, ενώ ο Ιωάννης (12:5) λέει ότι ο Ιούδας ήταν αυτός που  διαμαρτυρήθηκε. Ο απατεώνας της αποστολικής διακονίας που όχι μόνο δεν  ενδιαφερόταν για τους φτωχούς, αλλά αφαιρούσε από το ταμείο κι εκείνα  που έβαζαν μέσα για την ίδια τη συντήρησή τους (Ιωάν. 12:6).
5«Γιατί  μπορούσε το μύρο αυτό να πουληθεί πάνω από τριακόσια δηνάρια και να  δοθούν στους φτωχούς”. Kαι της εκδήλωναν έντονα την αγανάκτησή τους»
Το μύρο θα μπορούσε να πουληθεί, αλλά ο φόρος τιμής δε θα μπορούσε ποτέ να δοθεί.
6«Aλλ’  ο Iησούς είπε: “Aφήστε την. Γιατί την στεναχωρείτε; Mια καλή πράξη  έκανε για μένα. 7Άλλωστε τους φτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζί σας και  όποτε θέλετε μπορείτε να τους κάνετε το καλό. Eμένα όμως δε με έχετε  πάντοτε. 8Aυτή έκανε εκείνο που της υπαγόρευσε η καρδιά της. Mύρωσε  προκαταβολικά το σώμα μου για τον ενταφιασμό μου. 9Σας βεβαιώνω πως όπου  κι αν κηρυχτεί το Eυαγγέλιο αυτό, σ’ όλο τον κόσμο, θα διαλαληθεί κι αυτό που έκανε αυτή για να τη θυμούνται”»
Ο Ιησούς δικαιολογεί την πράξη εκείνη γιατί βλέπει στο πρόσωπο της Μαρίας τη μεγάλη πίστη κι αγάπη που έχει γι’ Αυτόν.
Τους δε φτωχούς θα τους έχουμε πάντα μαζί μας. Αν θέλουμε, μπορούμε να τους ευεργετήσουμε οποιαδήποτε ώρα.
«Εκείνο που μπορούσε αυτή το έκανε». Εκείνη πρόλαβε ν’  αλείψει με μύρο το σώμα Του για τον ενταφιασμό Του. Το μύρο της δικής  μας αγάπης μέχρι πού φτάνει; Ή μήπως καυχιόμαστε ότι είμαστε παιδιά του  Θεού (Πράξ. 1:17) ενώ στην πραγματικότητα είμαστε χαμένοι σαν τον Ιούδα;  (Ιωάν. 17:12).
Το όνομά της διαλαλείται από τότε μέχρι σήμερα όπου κηρύττεται το Ευαγγέλιο. «Εκείνοι που τιμούν το Χριστό, τιμούνται απ’ Αυτόν».

Η προδοσία του Ιούδα

10«Tότε,  ο Iούδας ο Iσκαριώτης, ένας από τους δώδεκα, πήγε στους αρχιερείς για  να τους καταδώσει τον Iησού. 11Xάρηκαν εκείνοι όταν τον άκουσαν και του  υποσχέθηκαν να του δώσουν χρήματα. Έτσι λοιπόν, ζητούσε με τι τρόπο να  τον παραδώσει σε κατάλληλη ευκαιρία»
Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης που έζησε  για τρία ολόκληρα χρόνια μέσα στην αποστολική ομάδα, που είχε την  ευκαιρία να δει τα θαύματα του Κυρίου και ν’ ακούσει τα κηρύγματά Του, να δει ό,τι ο Δαβίδ δεν είδε με μάτια πλυμμένα από πολλά δάκρυα μετάνοιας, και ν’  ακούσει με τα αφτιά του ό,τι οι ήρωες της πίστης επιθυμούσαν να δουν,  προδίνει τον Κύριο για μια χούφτα αργύρια. Τι ειρωνεία! Κανείς δεν  υποπτεύτηκε ότι η καρδιά του ήταν πέτρινη. Κανείς δεν πίστεψε ότι τα  θαύματα που έκανε με τους άλλους μαθητές (Μάρκ. 3:15) κι ο σπόρος που  έριχνε στις άλλες ψυχές δεν είχε ποτέ ανθίσει και βγει από τη δική του  ψυχή. Πόσο αληθινή από τη μια μεριά η προφητεία του Συμεών που καθώς  κρατούσε στα χέρια του το βρέφος Ιησού είπε: «Αυτός ο Ιησούς είναι  προορισμένος για να φανούν οι σκέψεις πολλών καρδιών!» (Λουκ. 2:34).  Μήπως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ελέγξει και τη δική μας ψυχή; Μήπως  κάνουμε κατάχρηση στο προνόμιο που ο Θεός μας έχει εμπιστευτεί; Ποιο το  όφελος να κερδίσουμε τον κόσμο όλο και να χάσουμε την ψυχή μας; (Ματθ.  16:26). Ποιο το όφελος να ζήσουμε χωρίς πίστη και να πεθάνουμε χωρίς  χάρη; Να ζήσουμε χωρίς διαβατήριο και τελική αμοιβή;

Το τελευταίο δείπνο

12«Tην  πρώτη μέρα της γιορτής των Aζύμων, τότε που θυσίαζαν το Πάσχα, του λένε  οι μαθητές του: “Πού θέλεις να πάμε να σου ετοιμάσουμε για να φας το  Πάσχα;”. 13Στέλνει τότε δύο από τους μαθητές του λέγοντάς τους:  “Πηγαίνετε στην πόλη και θα σας συναντήσει κάποιος που θα κουβαλάει μια  στάμνα με νερό. Aκολουθήστε τον 14και σε όποιο σπίτι μπει, να πείτε στο  σπιτονοικοκύρη πως ο Δάσκαλος ρωτάει: Πού είναι το κατάλυμά μου, όπου θα  φάω το Πάσχα μαζί με τους μαθητές μου;»
Όπως ανάφερα στο κεφάλαιο  6:10, η φιλοξενία ήταν γνωστή και καθήκον για κάθε άνθρωπο σύμφωνα με το  νόμο. Τώρα οι μαθητές ρωτούν τον Κύριο που θα έπρεπε να πάνε για  φαγητό. Ήταν η μέρα που γινόταν θυσία του πασχαλινού αρνιού. Ο Ιησούς  στέλνει δυο από τους μαθητές Του στην πόλη και τους λέει ν’  ακολουθήσουν έναν άνδρα που θα μετέφερε μια στάμνα με νερό. Κάτι πολύ  διακριτικό για την εποχή εκείνη δεδομένου ότι μόνο οι γυναίκες  μεταφέρουν νερό. Έτσι οι δύο άνδρες έρχονται στον οικοδεσπότη και του  λένε ότι ο Κύριος θέλει να ξέρει πού είναι το κατάλυμμα που θα φάει με  τους μαθητές Του το Πάσχα.
15«Kι αυτός θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγι  έτοιμο, στρωμένο. Eκεί να μας ετοιμάσετε”. 16Bγήκαν λοιπόν οι μαθητές  του και ήρθαν στην πόλη και τα βρήκαν όπως τους είπε και ετοίμασαν το  Πάσχα»
Οι μαθητές ήρθαν στην πόλη και βρήκαν ό,τι τους είχε πει ο  Κύριος και ετοίμασαν το Πάσχα. Προηγήθηκε το νερό που σημαίνει την  καθαρή καρδιά που ο Κύριος καταλύει.
17«Kαι σαν βράδιασε έρχεται  εκεί μαζί με τους δώδεκα. 18Kι ενώ κάθονταν κι έτρωγαν, είπε ο Iησούς:  “Σας βεβαιώνω πως ένας από σας θα με καταδώσει. Ένας που τρώει μαζί  μου!”»
Όταν βράδιασε ο Ιησούς ήρθε μαζί με τους δώδεκα στο ανώγειο (15) που ήταν στρωμμένο κι ετοιμασμένο για φαγητό.
Την  ησυχία του φαγητού διακόπτει η φοβερή είδηση που έρχεται από το στόμα  του Ιησού πως «ένας από σας που τρώτε μαζί μου, θα με παραδώσει».
19«Tότε  εκείνοι άρχισαν να λυπούνται και να τον ρωτούν ένας ένας: “Mήπως εγώ;”.  Kι άλλος: “Mήπως εγώ;”. 20Kι εκείνος τους είπε: “Ένας από τους δώδεκα!  Aυτός που βουτάει μαζί μου το ψωμί στην κούπα!»
Όλοι ελέγχονται. Όλοι  λυπούνται και ρωτούν: «Μήπως είμαι εγώ;». Πιστεύουν περισσότερο τα  λόγια του Κυρίου παρά την ίδια τους την καρδιά. «Ένας από σας που βουτά  το χέρι του μαζί μου στο πιάτο». Κάτι που θα έπρεπε να φέρει σε έλεγχο  κι ανησυχία τον ίδιο τον Ισκαριώτη. Ο Κύριος δίνει σε όλους μας την  ευκαιρία να μετανοήσουμε πριν φύγουμε από τον κόσμο αυτό. Δεν υπάρχει  σωτηρία μετά το θάνατο (Εβρ. 9:27). Καμιά κατάσταση δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε εμείς. Το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην κόλαση και τον ουρανό, δεν μπορεί να περάσει κανείς (Λουκ. 16:26).
21«Και ο μεν Γιος του Ανθρώπου πάει βέβαια, όπως έχει προφητευθεί γι’ αυτόν, μα αλίμονο στον άνθρωπο εκείνο με ενέργεια του οποίου καταδίνεται ο Γιος του ανθρώπου. Θα ήταν προτιμότερο γι’ αυτόν αν δεν είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος»
Προειδοποιεί  τον προδότη για τη φοβερή κόλαση που τον περιμένει. Την κόλαση για την  οποία ο Κύριος είχε μιλήσει, «τη γέενα του πυρός. Εκεί που το σκουλήκι  δεν πεθαίνει και η φωτιά δε σβήνει ποτέ» (Μάρκ. 9:44). Δίνει ταυτόχρονα  και σε μας το μεγάλο μάθημα: αν δεν αναγεννηθούμε, (Ιωάν. 3:3) και δε  ζούμε με το πνεύμα, την αγάπη και τη διδασκαλία του Κυρίου μας, ποτέ δε  θα δούμε τη Βασιλεία του Θεού. Ας επιμείνουμε πάνω στην όμορφη  διδασκαλία των Γραφών, ανανεώνοντας τους εαυτούς μας σύμφωνα με το  θέλημα του Θεού κι όχι το Πνεύμα του κόσμου αυτού (Ρωμ. 12:2) που οδηγεί  στην αιώνια καταδίκη.
Ο Ιησούς είπε στον Ιούδα: «Εκείνο που έχεις να  κάνεις, κάνε το γρήγορα», (Ιωάν. 13:27). Έτσι ο Ιούδας αναχωρεί από το  φως και μπαίνει στο αιώνιο σκοτάδι (Ιωάν. 13:30).
22«Kαι καθώς  έτρωγαν, πήρε ο Iησούς ψωμί κι αφού το ευλόγησε, το έκοψε και τους έδωσε  λέγοντας: “Πάρτε, φάτε. Aυτό είναι το σώμα μου”»
Τώρα ο Ιησούς  παίρνει τον άρτο, τον ευλογεί, τον κόβει και τον δίνει στους έντεκα. Δεν  εννοούσε ότι ο άρτος που έδωσε στους μαθητές Του ήταν το πραγματικό Του  σώμα. Διότι το φυσικό σώμα του Κυρίου μας δεν μπορούσε ποτέ να  βρίσκεται σε περισσότερα από ένα μέρος την κάθε φορά. Αν το σώμα του  Κυρίου μας μπορούσε να κάθεται στο τραπέζι και την ίδια στιγμή να  τρώγεται από τους μαθητές Του, τότε το σώμα εκείνο δεν ήταν ανθρώπινο  σαν το δικό μας. Κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να το δεχτούμε ποτέ γιατί ο  Κύριός μας ήταν τέλειος σαν άνθρωπος και σαν Θεός. Παράλληλα ούτε οι  μαθητές Του σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς εννοούσε πως ο άρτος ήταν  μετουσιωμένος στο πραγματικό του σώμα. Το μόνο που ήξεραν είναι, ότι ο  Κύριος εννοούσε πως ο άρτος συμβολίζει το σώμα Του. Ο ίδιος μας λέει ότι  είναι η θύρα (Ιωάν. 10:8), και «η άμπελος», (Ιωάν. 15:1). Έτσι μιλά  συμβολικά.
23«Kατόπιν πήρε το ποτήρι κι αφού ευχαρίστησε, τους το έδωσε και ήπιαν απ’  αυτό όλοι. 24Kαι τους είπε: “Aυτό είναι το αίμα μου ― το αίμα της  Kαινής Διαθήκης ― που χύνεται για χάρη πολλών. 25Σας πληροφορώ πως απ’  εδώ κι ύστερα, δε θα ξαναπιώ ποτέ πια από το προϊόν του αμπελιού μέχρι  την ημέρα εκείνη, που θα το πίνω καινούριο στη βασιλεία του Θεού”»
Έπειτα  πήρε το ποτήρι με το κρασί, ευχαρίστησε το Θεό και έδωσε στους έντεκα  και ήπιαν. Το κράσι συμβολίζει το Αίμα του Χριστού. Δεν είναι το  πραγματικό Του αίμα. Τα παιδιά εκείνα της αποστολικής διακονίας είχαν  από μικρά διδαχτεί ότι ήταν αμαρτία να πιούν αίμα (Δευτ. 12:13-25) και έτσι δέχτηκαν συμβολικά το Αίμα Του.
Η  γεύση του ψωμιού και του κρασιού δεν αλλάζουν. Όταν το παίρνουμε δεν  έρχεται σε αντίθεση με τις αισθήσεις μας, αλλά ξέρουμε τι ακριβώς είναι  και τι συμβολίζει. Αυτό είναι το Αίμα της νέας Διαθήκης το οποίο χύνεται  υπέρ πολλών, (υπέρ αμέτρητων ψυχών). Η Παλαιά Διαθήκη περνούσε και  ερχόταν η Νέα Διαθήκη που σφραγιζόταν με το Αίμα της θυσίας Του επάνω  στο σταυρό. «Με μια προσφορά έκανε για πάντα τέλειους εκείνους που  αγιάζονται», (Εβρ. 10:14). Ιερά και θυσίες έπαψαν να ισχύουν όταν ο  Αμνός του Θεού προσφέρθηκε.
«Τούτο κάνετε σε ανάμνησή μου» (Λουκ.  22:19). «Διότι κάθε φορά που θα τρώτε τον άρτο αυτό και θα πίνετε το  ποτήρι αυτό θα διακηρύττετε -δημόσια- το θάνατο του Κυρίου μας μέχρι την ημέρα που θα έλθει ξανά», (A΄ Κορ. 11:26).
Η  επιθυμία του Κυρίου μας είναι να θυμόμαστε τη μεγάλη θυσία Του, την  αγάπη Του και να ευχαριστιόμαστε πνευματική κοινωνία μαζί Του. Τα οφέλη  από την εικόνα αυτή του «Δείπνου» είναι πνευματικά. Είναι να τονώσουν  την πίστη μας σε μια πλησιέστερη πνευματική κοινωνία με τον σταυρωμένο  και μεγαλύτερη αύξηση κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε.
«Οι πρώτοι  Χριστιανοί παράμεναν προσηλωμένοι με πιστότητα στη διδασκαλία των  αποστόλων στην επικοινωνία και στην κλάση του άρτου και στις προσευχές»  (Πράξ. 2:42).
Αργότερα άρχισε να γιορτάζεται μια φορά την εβδομάδα  (Πράξ. 20:7) και «οσάκις το πίνετε» (A΄ Κορ. 11:25), αφήνει το χρόνο που  θα το κάνουμε στη διάθεσή μας. Ανώφελο είναι να το παίρνουμε εκτός και  αν η καρδιά μας είναι καθαρή απέναντι του Κυρίου μας και απέναντι των  συνανθρώπων μας. Γι’  αυτό ας εξετάσουμε τον εαυτό μας πριν προσέλθουμε στην τελετή αυτή και,  αν κρίνουμε τον εαυτό μας άξιο, ας το πα΄ρουμε. Αλλιώς θα πρέπει να  προσέξουμε μην αποβεί για την καταδίκη μας αφού αδυνατούμε να  διακρίνουμε τη θυσία του Κυρίου μας (A΄ Κορ. 11:27-29) «Δε θα πιω  πλέον από το προϊόν τούτο της αμπέλου μέχρι της ημέρας εκείνης που θα το  πίνω καινούριο στη Βασιλεία του Θεού». Σε ποιο προιόν αναφέρεται ο  Κύριος; Αναφέρεται στο κρασάκι που είχε μείνει στο καραφάκι και στα  ποτήρια τους. Έτσι. φίλη ψυχή, δεν μπορεί τη μια στιγμή να είναι αίμα  και την άλλη στιγμή κρασί. Ας λογικευτούμε παρακαλώ. Ο Ιησούς αναφέρεται  στη θυσία Του με την οποία εξαγοράζει και συγκεντρώνει όλους που  γεννήθηκαν από το Πνεύμα Του για να γιορτάσουμε μαζί το αποτέλεσμα της  ένδοξης καρποφορίας στη Βασιλεία του Θεού.
26«Έπειτα, αφού έψαλαν, ξεκίνησαν για το Όρος των Ελαιών»

Ο Ιησούς προλέει ότι θα Τον απαρνηθούν οι μαθητές


27«Tους λέει τότε ο Iησούς: “Όλων σας η σταθερότητα σ’  εμένα θα κλονιστεί τη νύχτα αυτή, γιατί έχει προφητευθεί: Θα σκοτώσω το  βοσκό και θα διασκορπιστούν τα πρόβατα. 28Mετά την ανάστασή μου όμως θα  πάω πριν από σας στη Γαλιλαία”.
29Tου είπε τότε ο Πέτρος: “Kι αν όλων η σταθερότητα σ’  εσένα κλονιστεί, η δική μου πάντως όχι”. 30Kαι του λέει ο Iησούς:  “Πραγματικά, σου λέω, εσύ, σήμερα κιόλας, τούτη τη νύχτα, προτού καν ο  πετεινός λαλήσει για δεύτερη φορά, τρεις φορές θα με απαρνηθείς”.  31Eκείνος όμως με περισσότερη επιμονή έλεγε εντονότερα: “Aκόμα κι αν  χρειαστεί να πεθάνω μαζί σου, όχι, δε θα σε απαρνηθώ”. Tο ίδιο επίσης  έλεγαν όλοι»
Καθώς προχωρούν ο Ιησούς προειδοποιεί τους μαθητές Του  ότι θα κλονιστούν. Θα φοβηθούν να πουν ότι είναι ακόλουθοί Του. Θα  επαληθευτεί η προφητεία, «Θα χτυπήσω τον ποιμένα και τα πρόβατα θα  διασκορπιστούν», (Ζαχ. 13:7). Τους υπόσχεται ότι δε θα τους απαρνηθεί,  αλλά μετά την ανάστασή Του θα συγκεντρωθούν ξανά. Πώς θα πάει πριν από  αυτούς και θα τους περιμένει στη Γαλιλαία.
Ο Κύριος διορθώνει τον Πέτρο με το να του πει πώς, «Πριν λαλήσει ο πετεινός δύο φορές, εσύ θα μ’ αρνηθείς τρεις φορές».
Ο Πέτρος συνέχισε πιο δυνατά να λέει: «Κι αν ακόμα χρειαστεί θα πεθάνω πριν από Σένα. Το ίδιο έλεγαν όλοι».

Ο Ιησούς Χριστός στη Γεθσημανή

32«Έρχονται έπειτα σ’ ένα μέρος που ονομάζεται Γεθσημανή και λέει στους μαθητές του: “Kαθίστε εδώ, ώσπου να προσευχηθώ”»
Ο Ιησούς με τους μαθητές Του είχε έρθει σ’  ένα μέρος που λεγόταν Γεθσημανή. Ήταν Πέμπτη βράδυ προς Παρασκευή.  Ζήτησε από τους μαθητές Του να καθίσουν μέχρι που θα τελείωνε την  προσευχή Του. Το μέρος εκείνο της προσευχής του Κυρίου ήταν γνωστό σε  όλους.
33«Παίρνει μετά μαζί του τον Πέτρο, τον Iάκωβο και τον Iωάννη κι άρχισε να ταράζεται και ν’  αγωνιά, 34και τους λέει: “Περίλυπη είναι η ψυχή μου σε βαθμό που μόνο ο  θάνατος μπορεί να την καταπραΰνει. Mείνετε εδώ και αγρυπνείτε”.  35Kατόπιν, αφού προχώρησε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και  προσευχόταν, ώστε, αν είναι δυνατόν, ν’ αποφευχθεί γι’ αυτόν η ώρα εκείνη»
Άφησε  τους οχτώ μαθητές εκεί και παίρνει μαζί τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και  Ιωάννη. Τους τρεις εκείνους μαθητές από τους οποίους περίμενε κάτι  περισσότερο γιατί είχαν δει τη δόξα του Θεού στο όρος της ματαμόρφωσης.  Παράλληλα μόνοι τους Του είχαν μιλήσει για την αντοχή τους (Μάρκ. 10:39  και 14:29).
«Άρχισε να λυπάται και ν’  αγωνιά». Λυπάται γιατί ο Ίδιος αναμάρτητος γίνεται αμαρτία για μας. «Η  ψυχή Του είναι λυπημένη». Δεν ήταν ο θάνατος αλλά η θεία οργή απέναντι  στην αμαρτία και η ενοχοποίησή Του για όλες τις αδικίες μας που γέμιζαν  την ψυχή Του από φρίκη. Αφού Εκείνος λυπάται για τις αμαρτίες μας, πόσο  μάλλον θα πρέπει να λυπόμαστε εμείς οι ίδιοι!
«Μείνετε εδώ και αγρυπνείτε». Τους αφήνει με την οδηγία να παραμείνουν άγρυπνοι.
Ο Ίδιος προχώρησε λίγο μόνος Του, έπεσε στη γη και προσευχόταν για να περάσει η ώρα εκείνη της φρίκης αν ήταν δυνατό.
36«Έλεγε:  “Aββά, Πατέρα μου, όλα είναι δυνατά για σένα. Aπομάκρυνε από μένα αυτό  το ποτήρι. Nα μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου”»
«Πατέρα,  όλα σου είναι δυνατά, απομάκρυνε από μένα το ποτήρι αυτό, αλλά ας γίνει  όχι ό,τι εγώ θέλω αλλά ό,τι εσύ θέλεις». Δε ζητά να μην πάει στο  σταυρό. Όχι. Γιατί αυτή ήταν η αιτία που είχε έρθει στον κόσμο. Ζητά από  τον πατέρα να Του αποκαλύψει αν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος από το  θάνατο, την ταφή και την ανάσταση για τη σωτηρία μας.
37«Έρχεται έπειτα πίσω και τους βρίσκει να κοιμούνται. Λέει τότε στον Πέτρο, που πρόσφατα είχε καυχηθεί για την πιστότητά του:
“Σίμωνα, κοιμάσαι; Δεν μπόρεσες ν’ αγρυπνήσεις μια ώρα;»
«Ούτε μια ώρα δεν μπόρεσες ν’  αγρυπνήσεις;». Δεν απαιτούσε από τον Πέτρο να μείνει άγρυπνος όλη τη  νύχτα, μόνο για μια ώρα. O Κύριος δε μας δίνει βαριά καθήκοντα ούτε μας  κουράζει. Το μόνο που ζητά είναι λίγη περισσότερη αντίσταση στον  πειρασμό τις κακιές ώρες.
38«Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην πέσετε σε πειρασμό, γιατί το πνεύμα είναι πρόθυμο βέβαια, μα η σάρκα είναι αδύνατη»
Ήξερε  πως η επιθυμία του πνεύματος ήταν αληθινή, αλλά τους προειδοποιεί για  την αδυναμία που είχε η ανθρώπινη σάρκα τους. Αυτή είναι μια μεγάλη  προειδοποίηση για μας.
39«Mετά πήγε και προσευχήθηκε πάλι λέγοντας  την ίδια προσευχή. 40Kαι όταν επέστρεψε τους βρήκε να κοιμούνται πάλι,  γιατί τα μάτια τους βάραιναν πολύ από τη νύστα και δεν ήξεραν τι να του  απαντήσουν. 41Έρχεται και για τρίτη φορά και τους λέει: “Kοιμάστε το  λοιπόν και αναπαύεστε! Φτάνει πια! Ήρθε η ώρα. Oρίστε, παραδίνεται ο  Γιος του Aνθρώπου στα χέρια των αμαρτωλών! 42Σηκωθείτε, πάμε. Nάτος  κιόλας αυτός που με καταδίνει, έφτασε!”»
«Πάλι προσευχήθηκε και είπε  τα ίδια λόγια». Φαίνεται καθαρά πως η απάντηση για τη σωτηρία μας ήταν ο  σταυρός. Χωρίς απάντηση γύρισε για δεύτερη φορά και βρήκε τους μαθητές  να κοιμούνται. Την τρίτη φορά γυρίζοντας από την προσευχή Του είπε:  «Κοιμάστε λοιπόν και αναπαύεστε». Αρκετά σας προειδοποίησα. «Ήρθε η ώρα  που θα μ’ εγκαταλείψετε. Ο Γιος του ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια των αμαρτωλών».
Σηκωθείτε να φύγουμε. Να, έφτασε εκείνος που θα με παραδώσει.

Ο Ιησούς Χριστός συλλαμβάνεται

43«Kι  ευθύς αμέσως, ενώ ακόμα αυτός μιλούσε, καταφτάνει ο Iούδας, ένας από  τους δώδεκα, και μαζί του ―σταλμένος από τους αρχιερείς, τους  νομοδιδασκάλους και τους πρεσβυτέρους― όχλος πολύς με μαχαίρια και  ρόπαλα. 44Στο μεταξύ τους είχε δώσει σύνθημα ο καταδότης λέγοντάς τους:  “Όποιον φιλήσω, αυτός είναι! Πιάστε τον και μεταφέρτε τον με σιγουριά”.  45Έτσι, μόλις ήρθε κατευθύνθηκε απ’ ευθείας σ’  αυτόν και του λέει: “Δάσκαλε! Δάσκαλε!”. Kαι τον φίλησε επανειλημμένα.  46Oι άλλοι τότε άπλωσαν τα χέρια τους πάνω του και τον συνέλαβαν. 47Ένας  όμως από εκείνους που παρευρίσκονταν εκεί, έσυρε το μαχαίρι του και  χτύπησε το δούλο του αρχιερέα και απέκοψε το αυτί του.
48Aπευθύνθηκε τότε ο Iησούς σ’  αυτούς και τους είπε: “Ληστή θαρρείτε πως κυνηγούσατε και βγήκατε με  μαχαίρια και ρόπαλα να με συλλάβετε; 49Kάθε μέρα ανάμεσά σας ήμουν στο  ναό και δίδασκα, και δε με συλλάβατε. Aλλ’  αυτό έγινε για να εκπληρωθούν οι Γραφές”. 50Tότε τον εγκατέλειψαν όλοι  οι δικοί του κι έφυγαν. 51Tον είχε ακολουθήσει κι ένας νεαρός τυλιγμένος  μ’ ένα σεντόνι στο γυμνό του σώμα, και τον συνέλαβαν αυτόν οι νεαροί. 52Eκείνος όμως παράτησε το σεντόνι και τους ξέφυγε γυμνός»
Πλήθος  καταφτάνει με μαχαίρια και ρόπαλα. Σταλμένοι από τους αρχιερείς,  γραμματείς και πρεσβύτερους με επικεφαλής τον Ιούδα. Κάτι που γεμίζει  την καρδιά μας με αγανάκτηση και δείχνει καθαρά τις καρδιές όλων εκείνων  που η θεία χάρη δεν έχει αγγίξει.
Το σύνθημα ήταν προμελετημένο. Το αισχρό «φιλί» ήταν για τη σύλληψη Του και την παράδοση Του στα βρωμερά χέρια των απίστων.
Όταν  ο Ιούδας είδε τον Ιησού φώναξε: «Διδάσκαλε», και Τον καταφίλησε. Όχι με  ένα φιλί, αλλά με περισσότερα από ένα που δείχνει ότι Τον παρέδινε με  ευχαρίστηση. Εκείνοι Τον συνέλαβαν.
Στην οικτρή εκείνη εικόνα,  ταράσσεται το πνεύμα του Πέτρου, τραβάει το μαχαίρι του και κόβει το  αυτί του Μάλχου. Ο Κύριος του είπε: «Αφήστε τα πράγματα ως εδώ». Άγγιξε  το κομμένο αφτί του Μάλχου και το θεράπευσε, (Λουκ. 22:51).
«Ήρθατε να με πιάσετε σαν να ήμουν ληστής».
Τους  υπενθυμίζει ότι ο τρόπος αυτός είναι βρωμερός γιατί αυτοί είχαν την  ευκαιρία να Τον πιάσουν όταν κήρυττε ανοιχτά. «Αλλά ας εκπληρωθούν οι  Γραφές». Όλα ήταν στο σχέδιο του Θεού κι ο προφητικός λόγος έπρεπε να  εκπληρωθεί (Ψαλ. 41:9, Ησ. 53:7, Ψαλ. 22:12 και Ζαχ. 13:7).
Όλοι οι  μαθητές Του τον εγκατέλειψαν. Πόση λύπη θα ένιωσε ο Κύριός μας την ώρα  εκείνη! Ας μη μας φαίνεται παράξενο γιατί και εμάς μας αφήνουν πολλές  φορές μόνους. Έτσι άφησαν και τον απόστολο Παύλο, κανείς δεν του  συμπαραστάθηκε στην πρώτη του απολογία, αλλά όλοι τον εγκατέλειψαν (B΄  Τιμ. 4:16)
Κάποιος νέος που ακολούθησε τον Ιησού, μέσα στη νύχτα και κατά πάσα πιθανότητα την ώρα που κοιμόταν, ήταν τυλιγμένος μ’ ένα σεντόνι.
Όταν  Τον συνέλαβαν, τους έμεινε το σεντόνι στα χέρια και εκείνος τους ξέφυγε  γυμνός. Η εικόνα αυτή θέλει να μας δείξει ότι εγκατέλειψαν εντελώς τον  Ιησού την ώρα που αντιμετώπισαν τον κίνδυνο.

Ο Ιησούς δικάζεται ενώπιον του Αρχιερέα

53«Έφεραν  λοιπόν τον Iησού στον αρχιερέα, όπου μαζεύτηκαν κι όλοι οι αρχιερείς  και οι πρεσβύτεροι και οι νομοδιδάσκαλοι. 54Aπό μακριά τον ακολούθησε  και ο Πέτρος μέχρι και μέσα στην αυλή του αρχιερέα, και καθόταν εκεί  μαζί με τους υπηρέτες κοντά στη φωτιά και ζεσταινόταν. 55Στο μεταξύ οι  αρχιερείς και όλο το συνέδριο ζητούσαν κάποια μαρτυρία εναντίον του  Iησού για να τον καταδικάσουν σε θάνατο, αλλά δεν εύρισκαν. 56Γιατί αν  και ψευδομαρτυρούσαν πολλοί εναντίον του, όμως οι μαρτυρίες τους δεν  ήταν επαρκείς για καταδίκη σε θάνατο»
Τίποτα μέσα στη νύχτα δε  σταμάτησε τις εβραϊκές αρχές για τη σύλληψη του Ιησού. Ούτε ο νόμος που  είχαν και που αυστηρά τους απαγόρευε κάτι τέτοιο. Αποφασισμένοι να Τον  καταδικάσουν, Τον οδηγούν τα μεσάνυχτα στον αρχιερέα Καϊάφα «όπου  μαζεύτηκαν όλοι οι αρχιερείς, πρεσβύτεροι και γραμματείς».
Ο Πέτρος  Τον ακολουθεί από μακριά μέχρι την αυλή του αρχιερέα. Εκεί, κοντά στη  φωτιά που είχαν ανάψει, ζεσταίνεται από την πυρά της συντροφιάς των  εχθρών του Ιησού και μπαίνει στον πειρασμό. Συνέλαβαν τον Ιησού σαν  κακοποιό, αλλά καταγγελία δε βρίσκουν σε βάρος Του να Το θανατώσουν.  Όλοι εκείνοι οι ψευδομάρτυρες που παρουσιάστηκαν εναντίον Του, δίνουν  ασύμφωνες μαρτυρίες.
57«Σηκώθηκαν και μερικοί και ψευδομαρτυρούσαν  εναντίον του λέγοντας: 58“Eμείς τον ακούσαμε να λέει: Eγώ θα γκρεμίσω το  ναό αυτόν, το χειροποίητο, και σε τρεις μέρες θα οικοδομήσω άλλον, που  δε θα έχει χτιστεί από ανθρώπους”. 59Mα ούτε κι έτσι ήταν επαρκείς οι  μαρτυρίες τους. 60Tότε σηκώθηκε ο αρχιερέας στη μέση και ρώτησε τον  Iησού: “Δε δίνεις καμιά απάντηση; Tι μαρτυρούν αυτοί εναντίον σου;”.  61Aλλ’  εκείνος συνέχιζε να σιωπά και δεν έδινε καμιά απάντηση. O αρχιερέας  όμως επέμενε να τον ανακρίνει, και τον ρωτάει: “Eσύ είσαι ο Xριστός, ο  Γιος του Eυλογητού;”. 62Tότε ο Iησούς είπε: “Eγώ είμαι. Kαι θα δείτε το  Γιο του Aνθρώπου να κάθεται στα δεξιά του Παντοδύναμου και να έρχεται  ανάμεσα στις νεφέλες τ’ ουρανού”»
Μερικοί  παρουσιάστηκαν και Τον κατηγόρησαν για ό,τι είχε πει: «Γκρεμίστε το ναό  αυτό και σε τρεις ημέρες θα τον ανοικοδομήσω», (Ιωάν. 2:19). Σκόπιμα  σύγχυζαν το ναό της Ιερουσαλήμ με το Ναό του Σώματός Του. Oύτε και σ’  αυτή την περίπτωση όμως η μαρτυρία ήταν αρκετή. Τελικά Τον προκαλεί  ανοιχτά ο Καϊάφας και Του λέει: «Γιατί δεν απαντάς να ξεκαθαρίσεις τη  θέση Σου απ’  όλες αυτές τις κατηγορίες;». Ο Ιησούς δεν απαντά. Με τη σιωπή Του δίνει  ένα παράδειγμα στα παιδιά Του για τη συκοφαντία και την ψευτοκατηγορία  που θ’  αντιμετωπίσουν πολλές φορές. Πάλι ο αρχιερέας Τον ρώτησε: «Συ είσαι ο  Χριστός ο Γιος του Ευλογητού;». Όταν Τον ρώτησε κάτω από τον όρκο (Ματθ.  26:63), τότε ο Ιησούς με απόλυτη ηρεμία του είπε: «Ναι, εγώ είμαι».  Ενεργεί με απόλυτη υποταγή στο Λευιτικό 5:1, και για ν’  αφαιρέσει κάθε αμφιβολία για το Ποιος είναι, προσθέτει: «Ναι, και θα με  δείτε να κάθομαι στα δεξιά της δύναμης και να έρχομαι επάνω σε σύννεφα  του ουρανού», που εννοεί ότι θα Τον δουν να φανερωθεί μπροστά στα μάτια  όλων σαν Θεός όταν ξανάρθει με δύναμη και δόξα.
63«Tότε ο αρχιερέας  ξέσχισε τα ρούχα του και είπε: “Tι ανάγκη έχουμε πια από μάρτυρες; 64Tην  ακούσατε τη βλαστήμια! Ποια είναι η γνώμη σας;”. Kι όλοι αποφάνθηκαν  πως είναι ένοχος που του αξίζει η θανατική καταδίκη!”. 65Kι άρχισαν  μερικοί να τον φτύνουν και σκεπάζοντας το πρόσωπό του να τον  γρονθοκοπούν και να του λένε: “Mάντεψε!”. Aκόμα και οι υπηρέτες τον  χτυπούσαν με ραπίσματα!»
Ο αρχιερέας που πρώτος θα έπρεπε ν’  αναγνωρίσει και δεχτεί το Μεσσία μαζί με το συνέδριο που δε θέλει να  κατεβάσει τις παρωπίδες, σκίζει τα ρούχα του και Τον καταδικάζουν σε  θάνατο για «βλαστήμια».
Αφού σκέπασαν το πρόσωπό Του, άρχισαν να Τον  χτυπούν και να Τον περιγελούν λέγοντας: «Προφήτεψε και πες μας τώρα  ποιος σε χτύπησε». Κανένας λόγος δε βγήκε από τα γλυκά Του χείλη.

Ο Πέτρος αρνείται τον Ιησού Χριστό

66«Στο  μεταξύ, ενώ ο Πέτρος βρισκόταν κάτω στην αυλή, έρχεται μια από τις  υπηρέτριες του αρχιερέα, 67και μόλις είδε τον Πέτρο που ζεσταινόταν, τον  κοίταξε προσεκτικά και του λέει: “Kι εσύ ήσουν με τον Iησού τον  Nαζαρηνό!”. 68Aλλ’  εκείνος το αρνήθηκε λέγοντας: “Δεν ξέρω κι ούτε καταλαβαίνω τι λες  εσύ”, και βγήκε έξω στο προαύλιο. Tότε λάλησε ο πετεινός. 69Tον ξανάδε  όμως η υπηρέτρια κι άρχισε να λέει σ’ εκείνους που παρευρίσκονταν εκεί ότι κι αυτός απ’  αυτούς είναι. 70Mα εκείνος και πάλι το αρνιόταν. Ύστερα από λίγο,  έλεγαν ξανά στον Πέτρο εκείνοι που στέκονταν εκεί: “Πραγματικά είσαι απ’ αυτούς, γιατί οπωσδήποτε είσαι Γαλιλαίος και η προφορά σου μοιάζει”. 71Aλλ’  εκείνος άρχισε να καταριέται και να ορκίζεται λέγοντας: “Δεν τον ξέρω  τον άνθρωπο αυτό, για τον οποίο μιλάτε”. 72Tότε λάλησε ο πετεινός για  δεύτερη φορά και θυμήθηκε ο Πέτρος το λόγο του Iησού, που του είχε πει:  “Πριν λαλήσει ο πετεινός για δεύτερη φορά, τρεις φορές θα μ’ απαρνηθείς”. Ξέσπασε τότε κι άρχισε να κλαίει»
Ο  Πέτρος που μέσα στον ενθουσιασμό του είχε κόψει το αφτί του Μάλχου και  κάνει τόσες δηλώσεις, ακολούθησε τον Ιησού από μακριά. Η αγάπη για τον  Κύριό του τον κάνει να Τον ακολουθήσει. Ήθελε να δει την έκβαση των  ελπίδων και απαιτήσεων που είχε. Τώρα, όλα είχαν έρθει σε αντίθεση.  Βρίσκεται μέσα στην αυλή του αρχιερέα. Όταν τον είδε μια από τις  υπηρέτριες να ζεσταίνεται κοντά στη φωτιά, αφού τον κοίταξε καλά του  είπε: «Και συ είσαι ένας από τους ακόλουθους του Ναζαρηνού».
Εκείνος  το αρνήθηκε προσποιούμενος ότι δε γνωρίζει τι λέει. Η αμαρτία πήρε τη  θέση της. Όταν βγήκε στο προαύλιο άκουσε τον πρώτο πετεινό να λαλεί. Ο  πετεινός από τη μια μεριά κι η υπηρέτρια από την άλλη δεν τον άφησαν να  ησυχάσει. Εκείνη είπε ξανά σ’ όσους βρίσκονταν εκεί ότι ο Πέτρος ήταν ένας απ’ αυτούς που ακολουθούσαν το Ναζωραίο.
Ο  Πέτρος το αρνήθηκε ξανά. Τότε όλοι του είπαν ότι, «Όσο και να θέλεις να  κρυφτείς, σε προδίνει η προσφορά σου». Ξανά ο Πέτρος με όρκους και  κατάρες τους είπε: «Δε γνωρίζω τον άνθρωπο για τον οποίο μου μιλάτε».
Τότε  λάλησε ο πετεινός για δεύτεη φορά να υπενθυμίσει στον Πέτρο εκείνο που ο  Ιησούς του είχε πει: «Πριν λαλήσει ο πετεινός δύο φορές, εσύ Πέτρο θα  με αρνηθείς τρεις φορές». Γι’  αυτό δεν πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας πεποιθήσεις, αλλά στη  δύναμη του Θεού που μπορεί να μας στηρίξει και να μας διαφυλάξει από τον  πειρασμό. «Ο Πέτρος έκλαψε πικρά», (Ματθ. 26:75). Ένιωσε το λάθος του  κι έκλαψε. Ας κάνουμε κι εμείς με δάκρυα ό,τι έκαναν ο Πέτρος κι ο Δαβίδ  για τα δικά τους λάθη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

Ο Χριστός μπροστά στο δήμιο Πιλάτο

1«  Kαι το πρωί, αμέσως μόλις ξημέρωσε, συγκάλεσαν συμβούλιο οι αρχιερείς  μαζί με τους πρεσβυτέρους και τους νομοδιδασκάλους και ολόκληρο το  συνέδριο κι αφού έδεσαν τον Iησού, τον μετέφεραν και τον παρέδωσαν στον  Πιλάτο»
Νωρίς το πρωί της Παρασκευής το συνέδριο των πρεσβύτερων και  γραμματέων αποφασίζει και παραδίνει δεμένο τον Ιησού, σαν επικίνδυνο  εγκληματία στον ηγεμόνα των Ρωμαίων, Πιλάτο.
2« Kι ο Πιλάτος τον ρώτησε: “Eσύ είσαι ο βασιλιάς των Iουδαίων;”. Kι αποκρίθηκε εκείνος και του είπε: “Mόνος σου το λες”»
«Εσύ,  είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» ρωτά ο Πιλάτος, που εννοεί ότι αν  είσαι, τότε είσαι αποφασισμένος ν’ αποτινάξεις το ρωμαϊκό ζυγό και κατά  συνέπεια Συ είσαι ένοχος για προδοσία. Ο Κύριος απαντά: «Εσύ το λες».  Έτσι είναι όπως ακριβώς το λες κι εσύ ο Ίδιος. Ναι, είμαι ο Μεσσίας.
3«Oι αρχιερείς όμως τον κατηγορούσαν για πολλά»
Οι αρχιερείς καταθέτουν σωρεία ανύπαρκτων κατηγοριών σε βάρος Του.
Πιο  οικτρή εικόνα δεν υπάρχει από του να βλέπει κανείς αρχιερείς να  γίνονται ψευδοκατήγοροι και να φωνάζουν να μην τους πάρει κανείς τα  πρωτεία.
4« κι ο Πιλάτος συνέχισε να τον ανακρίνει λέγοντάς του: “Δε  δίνεις καμιά απάντηση; Kοίτα πόσα λένε σε βάρος σου!”. 5Aλλ’ ο Iησούς  δεν έδωσε πια καμιά απάντηση, έτσι που ν’ απορεί ο Πιλάτος»
Ο Ιησούς  είχε ήδη δώσει την απάντηση στον Πιλάτο όπως είδαμε στο εδάφιο δύο. Εδώ  όμως δεν απαντά διότι όλα όσα με ισχυρισμούς κατέθεταν εις βάρος Του,  ήταν ψεύτικες κατηγορίες. «Ο Πιλάτος έμεινε έκπληκτος» με την ηρεμία που  έβλεπε στο πρόσωπο του Ιησού.
Κάθε χρόνο δινόταν χάρη σε έναν από  τους πολιτικούς κρατούμενους και έτσι καθησύχασαν κάπως τους ατυχείς  Εβραίους. Μάλιστα δινόταν χάρη σε όποιον αυτοί ζητούσαν.
6« Στο  μεταξύ, κάθε χρόνο κατά τη γιορτή του Πάσχα ο Πιλάτος άφηνε ελεύθερο  έναν κρατούμενο για χάρη τους, όποιον ζητούσαν. 7Ήταν, λοιπόν, κάποιος  που λεγόταν Bαραββάς, φυλακισμένος μαζί μ’ εκείνους που είχαν στασιάσει  και που πάνω στην εξέγερσή τους είχαν διαπράξει φόνο. 8Έτσι λοιπόν, ο  όχλος φωνάζοντας δυνατά άρχισε να του ζητάει να τους κάνει τη χάρη που  συνήθιζε να κάνει πάντοτε γι’ αυτούς. 9Aπευθυνόμενος τότε ο Πιλάτος στον  κόσμο τους ρώτησε: “Θέλετε ν’ αφήσω ελεύθερο για σας το βασιλιά των  Iουδαίων;”. 10Γιατί ήξερε ότι από φθόνο τον είχαν παραδώσει οι  αρχιερείς. 11Aλλ’ οι αρχιερείς παρακίνησαν τον όχλο να προτιμήσουν την  ελευθέρωση του Bαραββά. 12Tότε ο Πιλάτος απευθύνθηκε ξανά στον κόσμο και  τους ρώτησε: “Kαι τι θέλετε να κάνω αυτόν που αποκαλείτε βασιλιά των  Iουδαίων;”. 13Kι εκείνοι ξαναφώναξαν: “Σταύρωσέ τον!”. 14Kαι τους  ρωτούσε ο Πιλάτος: “Mα τι κακό έκανε τέλος πάντων;”. Aλλ’ εκείνοι  φώναζαν ακόμα πιο δυνατά: “Σταύρωσέ τον!”. 15Έτσι λοιπόν, ο Πιλάτος  θέλοντας να κάνει αυτό που θα ικανοποιούσε τον όχλο, τους άφησε ελεύθερο  τον Bαραββά, ενώ τον Iησού, αφού τον μαστίγωσε, τον παρέδωσε για να  σταυρωθεί»
Μεταξύ των φυλακισμένων ήταν και ο Βαραββάς ο οποίος είχε δικαστεί για στάση και φόνο.
Ο λαός ζητά το αίτημά του σύμφωνα μ’ εκείνο που συνηθιζόταν.
Ο  Πιλάτος τους αποκρίθηκε: «Θέλετε να σας απολύσω το Βασιλιά των  Ιουδαίων; Τον αρχηγό που επαναστάτησε εναντίον της Ρώμης;». Ήξερε όμως  ότι οι αρχιερείς Τον παράδιναν από ζήλια. «Ζήλια», η οποία είναι ένα από  τα φοβερότερα όπλα που ο εχθρός της ψυχής μας μεταχειρίζεται.
Οι αρχιερείς ερέθιζαν το λαό κι ο λαός επίμονα ζητά την απόλυση του Βαραββά.
«Και  τι θέλετε να κάνω μ’ Αυτόν που καλείτε Βασιλιά των Ιουδαίων;», ρωτά ο  Πιλάτος. Αφήνει την ευθύνη της τελικής απόφασης σ’ αυτούς που Τον  καταδικάζουν.
«Σταυρώστε Τον. Αυτή ήταν η τελεσίδικη απόφασή μας».
Ο  Πιλάτος ήξερε ότι ο Ιησούς δεν ήταν στασιαστής. Ήξερε ότι ποτέ δεν είχε  στραφεί εναντίον των Ρωμαίων. Είχε ακούσει για την ήσυχη ζωή και τα  θαύματά Του. «Αυτοί κραύγαζαν περισσότερο», προσποιούμενοι ότι δε τον  ακούν και ότι το μόνο που θέλουν είναι το αίτημά τους.
Ο Πιλάτος  επειδή ήθελε να ικανοποιήσει το λαό, ο οποίος τον έφερε σε δύσκολη θέση,  απέλυσε το Βαραββά και παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί. «Έπλυνε τα  χέρια του μπροστά σε όλους και είπε: Είμαι αθώος από το αίμα Του»,  (Ματθ. 27:24).
Ο Πιλάτος ήταν ο μόνος αντιπρόσωπος της ρωμαϊκής  αυτοκρατορίας και απόλυτα υπεύθυνος να δικάζει και αθωώνει. Το νερό δεν  μπορεί να καθαρίσει το αθώο αίμα που επέτρεψε να χυθεί. Έχει όμως  λυτρώσει, αυτό το αίμα, από τότε μέχρι σήμερα, όλους όσους δέχτηκαν το  Χριστό Σωτήρα τους (Εβρ. 9:22).

Οι στρατιώτες εμπαίζουν το Χριστό

16«  Tότε οι στρατιώτες τον μετέφεραν στο εσωτερικό της αυλής, δηλαδή στο  Διοικητήριο. Eκεί συγκαλούν όλη τη φρουρά 17και τον ντύνουν με βυσινή  μανδύα και πλέκουν ένα αγκάθινο στεφάνι και του το φορούνε. 18Kατόπιν  άρχισαν να τον χαιρετούν λέγοντας: “Xαίρε βασιλιά των Iουδαίων!”. 19Kαι  τον χτυπούσαν στο κεφάλι με καλάμι και τον έφτυναν και γονατίζοντας τον  προσκυνούσαν. 20Kι αφού πια τον περιπαίξανε, του έβγαλαν τον βυσσινή  μανδύα και τον έντυσαν με τα δικά του ρούχα και τον έβγαλαν για να τον  σταυρώσουν»
Οι στρατιώτες (στους οποίους ο Πιλάτος είχε παραδώσει τον  Ιησού) Τον μετέφεραν στο πραιτώριο και εκεί συγκέντρωσαν όλη τη  στρατιωτική φρουρά. Άρχισαν την εμπαιχτική τελετή. Τον έντυσαν με  κόκκινο μανδύα που έδειχνε τη βασιλική καταγωγή σ’ αυτούς που δήθεν Τον  αναγνώριζαν και για στέμμα Του έβαλαν ένα αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι.  «Επίσης ένα καλάμι στο δεξί Του χέρι» (Ματθ. 27:29), να δείχνει ότι ήταν  «η ράβδος του βασιλιά».
«Ζήτω ο βασιλιάς των Ιουδαίων». Τον  χαιρετούν οι βάρβαροι σαδιστές με τον τίτλο που ο Πιλάτος Του είχε  δώσει. Τον χτυπούν στο κεφάλι. Ο πόνος από τα χτυπήματα και το αγκάθινο  στεφάνι θα πρέπει να ήταν αφόρητος. «Τον προσκυνούν προσποιητά». Η  εμπαιχτική τελετή τελείωσε. Του έβαλαν τον κόκκινο μανδύα, Του φόρεσαν  τα δικά του ρούχα και Τον οδήγησαν στο σταυρό.

Η σταύρωση

21«  Aγγαρεύουν τότε έναν περαστικό που ερχόταν από το χωράφι, το Σίμωνα τον  Kυρηναίο, τον πατέρα του Aλέξανδρου και του Pούφου, για να κουβαλήσει  το σταυρό του Iησού. 22Έτσι, τον φέρνουν στο μέρος που λέγεται Γολγοθάς  και που σημαίνει: “Tόπος Kρανίου”»
Στο δρόμο οι στρατιώτες αγγάρεψαν  κάποιον Σίμωνα Κυρηναίο, τον πατέρα του Αλέξανδρου και του Ρούφου (Ρωμ.  16:13) για να βαστήξει το σταυρό. Μια εικόνα που συγγενεύει με εκείνη  που ο Κύριος είπε για όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν (Μάρκ. 8:34).
Τον  έφεραν στο Γολγοθά. Το συνηθισμένο τόπο που γίνονταν οι εκτελέσεις των  κακούργων. Και αυτό γιατί «είχε συγκαταριθμηθεί μεταξύ αυτών».
23«Εκεί του έδιναν να πιει κρασί ανάμεικτο με σμύρνα», Να ελαφύνουν τον πόνο, «αλλά αυτός όμως δεν το δέχτηκε»
Ήταν αποφασισμένος να σηκώσει τις αμαρτίες μας χωρίς ανθρώπινα βοηθήματα και με όλη τη συναίσθησή Του.
24« Έπειτα, αφού τον σταύρωσαν, άρχισαν να μοιράζονται τα ρούχα του βάζοντας κλήρο για να δουν ποιος θα πάρει τι»
Με κλήρο μοίρασαν τα ρούχα Του. Εκπληρώνεται η προφητεία του Δαβίδ (Ψαλ. 22:18).
25« Και η ώρα που Τον σταύρωσαν ήταν εννιά το πρωί.
26« H αιτία επίσης της καταδίκης του ήταν διατυπωμένη σε επιγραφή, τοποθετημένη από πάνω του: “O BAΣIΛIAΣ TΩN IOYΔAIΩN”»
Ο  Πιλάτος έγραψε ειρωνικά στο σταυρό την επιγραφή της κατηγορίας Του: «Ο  Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλιάς των Ιουδαίων», (Ιωάν. 19:19). Η επιγραφή  ήταν γραμμένη στην ελληνική, στη ρωμαϊκή και την εβραϊκή γλώσσα, (Ιωάν.  19:20).
27« Μαζί Του σταύρωσαν επίσης και δύο ληστές, έναν από τα δεξιά Του και έναν από τα αριστερά Του»
Σαν να ήταν ο Ιησούς ο αρχηγός τους.
28Έτσι  εκπληρώθηκε η προφητεία που λέει: “Mαζί με τους άνομους  συγκαταλέχτηκε”. 29Kαι οι περαστικοί τον βλαστημούσαν κουνώντας τα  κεφάλια τους και λέγοντας: “Mπα! Eσύ που γκρεμίζεις το ναό και σε τρεις  μέρες τον ξαναχτίζεις, 30σώσε τον εαυτό σου και κατέβα από το σταυρό!”.  31Tο ίδιο και οι αρχιερείς μαζί με τους νομοδιδασκάλους τον περιγελούσαν  κι έλεγαν μεταξύ τους: “Άλλους έσωσε. Tον εαυτό του δεν μπορεί να  σώσει! 32O Xριστός!... O βασιλιάς του Iσραήλ!...»
Έτσι εκπληρώθηκε η  Γραφή σύμφωνα με ό,τι μας λέει ο Ησαΐας στο 53:12 «πως συγκαταριθμήθηκε  μεταξύ των ανόμων». Ο ίδιος που ποτέ δε γνώρισε αμαρτία, έγινε προσφορά  αμαρτίας για σένα και για μένα. Για να γίνουμε μέσω Αυτού η δικαιοσύνη  του Θεού, (B΄ Κορ. 5:21).
Όσοι περνούσαν από εκεί Του μιλούσαν  σαρκαστικά. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι δεν ήταν τα καρφιά που Τον  κρατούσαν εκεί, αλλά οι αμαρτίες μας. Το ίδιο έκαναν οι αρχιερείς μαζί  με τους γραμματείς. Τον ενέπαιζαν και Του έλεγαν: «Άλλους έσωσες, τον  εαυτό Σου δεν μπορείς να σώσεις;». Τον Εαυτό Του δεν μπορούσε να Τον  σώσει γιατί έπρεπε να σώσει τους άλλους. «Καλύτερα να πεθάνει ένας  άνθρωπος παρά να χαθεί ολόκληρο το έθνος», (Ιωάν. 11:50). Μια προφητεία  που βγαίνει από τα χείλη του αρχιερέα Καϊάφα, ο οποίος κινείται από το  Θεό παρόλη την άγνοια και περιφρόνηση που δείχνει μαζί με τους συνεργούς  του για το Γιο του Θεού, «κι όχι μόνο να σωθεί το έθνος, αλλά να  συγκεντρώσει σε ένα τα παιδιά του Θεού που ήταν διασκορπισμένα», (Ιωάν.  11:52).
«Aς κατέβει τώρα από το σταυρό για να δούμε και να  πιστέψουμε!”. Aκόμα κι εκείνοι που είχαν σταυρωθεί μαζί του, τον  περιγελούσαν!»
Ο Λόγος του Θεού λέει ότι, πρώτα πρέπει να πιστέψουμε  κι έπειτα να δούμε (Ιωάν. 11:40). Κι εκείνοι που είχαν σταυρωθεί μαζί  Του, Τον κορόιδευαν. Ο απόστολος Λουκάς (23:43) λέει ότι ο ένας από τους  δύο ληστές μετανόησε και είπε στον Ιησού: «Μνήσθητί μου Kύριε όταν  έρθεις στη βασιλεία Σου». Και ο Ιησούς του είπε: «Αλήθεια σου λέω ότι  σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Εκείνος που με πίστη  πραγματική αναγνώρισε το Σωτήρα σώθηκε, ο άλλος χάθηκε. Εσύ σε ποια από  τις δύο θέσεις βρίσκεσαι; Ποιο σταυρό κουβαλάς στην πλάτη σου, το σταυρό  της σωτηρίας ή του αιώνιου θανάτου; Σκέψου πως η χάρη Του δίνεται  δωρεάν σε όλους όσους Τον πλησιάζουν. Σε προτρέπω να ζητήσεις κι εσύ  σήμερα τη χάρη Του γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.

Ο θάνατος του Χριστού

33«Kαι όταν έγινε δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, σκοτάδι απλώθηκε σ’ όλη τη γη μέχρι τις τρεις το απόγευμα!»
Από  τις δώδεκα το μεσημέρι μέχρι τις τρεις το απόγευμα είχε πέσει βαθύ  σκοτάδι σε όλη τη γη. Το σημείο που πάντοτε ζητούσαν να δουν από τον  ουρανό (Μάρκ. 8:11), ήρθε να τους δείξει εκείνο που ο Ιησούς τους έλεγε  πάντα: «πως τα έργα τους ήταν έργα του σκοταδιού», (Ιωάν. 3, 19, 20). Ο  Ιησούς τότε πήρε επάνω Του όλη την καταδίκη του Θεού απέναντι στην  αμαρτία.
34«Kαι στις τρεις η ώρα αναφώνησε ο Iησούς και είπε: “Eλωί,  Eλωί, λαμά σαβαχθανί;” που σημαίνει: “Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με  εγκατέλειψες;”»
Μέσα στην αγωνία που βρισκόταν όταν η ψυχή Του έγινε  θυσία για την αμαρτία φώναξε: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;»  (Ψαλ. 22). Ένιωσε πως ο Θεός μέσα στη μεγάλη Αγιότητά Του, Τον  εγκατέλειψε γιατί έπρεπε να κρατήσει τον Εαυτό Του μακριά από την  αμαρτία την οποία ο Ίδιος ο Γιος Του είχε επωμιστεί και πλήρωνε  ολοκληρωτικά.
35«Kαι μόλις το άκουσαν μερικοί απ’ αυτούς που  παρευρίσκονταν εκεί, έλεγαν: “Δείτε! Tον Hλία φωνάζει!”. 36Έτρεξε τότε  ένας και αφού γέμισε ένα σφουγγάρι με ξίδι και το περιτύλιξε σ’ ένα  καλάμι, του το άπλωνε να πιει λέγοντας: “Aφήστε να δούμε αν έρχεται ο  Hλίας να τον κατεβάσει”. 37Mα ο Iησούς, αφού έβγαλε μια δυνατή φωνή,  εξέπνευσε»
Μερικοί από τους σκληρούς που παρευρίσκονταν εκεί είπαν  πως φωνάζει τον Ηλία. Τους φάνηκε μάλιστα αστείο. Δεν καταλάβαιναν πως  στα Αραμαϊκά «Ελωΐ» σημαίνει Θεός.
Ένας από τους στρατιώτες έτρεξε,  βούτηξε ένα σφουγγάρι μέσα σ’ ένα δοχείο από ξύδι που ήταν εκεί, το  έβαλε σ’ ένα μακρύ καλάμι και του το έδωσε. Ο Ιησούς το δέχτηκε. Δέχτηκε  την ανθρώπινη πικρία. Έτσι εκπληρώθηκε και η προφητεία για τον Ιησού  που είπε: «Διψώ», (Ιωάν. 19:28-29). Ο στρατιώτης αφού πότισε τον Ιησού με ξύδι είπε: «Για να δούμε, θα τον κατεβάσει τώρα ο Ηλίας;». Ήταν η τελική προσβολή.
Ο  Ιησούς με δυνατή φωνή είπε: «Τετέλεσται», (Ιωάν. 19:39). Έτσι  διακηρύττει τη θεία απολύτρωση για την οποία είχε έρθει από τον ουρανό.  Το έργο Του ν’ αποκαλύψει σε μας τον ένδοξο χαρακτήρα του Θεού και να  μας φέρει στην πρέπουσα θέση απέναντί Του και να μας εξασφαλίσει την  αιώνια κληρονομιά, είχε τελειώσει.
38«Τότε το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο από πάνω μέχρι κάτω»
Αυτή  ήταν μια ενέργεια του Θεού δείχνοντας ότι με το θάνατο του Χριστού  δίνεται η είσοδος και το προνόμιο σε όλους τους πιστούς Του «εις τα Άγια  των Αγίων» (Εβρ. 10:19-22). Η Νέα Διαθήκη που εγκαινιάστηκε με το  Αίμα του Μεγάλου Αρχιερέα που μας ενώνει ξανά με τον Πατέρα Θεό. Έτσι  αφού μετανοήσουμε μπορούμε κι εμείς να πλησιάσουμε το Θεό με θάρρος και  πεποίθηση διά του Ιησού Χριστού που είναι και ο μόνος Μεσίτης (A΄ Τιμ.  2:5).
39« Kαι σαν είδε ο εκατόνταρχος, που στεκόταν εκεί απέναντί  του, τον τρόπο με τον οποίο έκραξε και πέθανε, είπε: “Πραγματικά ο  άνθρωπος αυτός ήταν Γιος Θεού!”»
Ο εκατόνταρχος αξιωματικός της  φρουράς που ήταν εκεί, ήταν ο μόνος που εξέφρασε την προσωπική Του  πίστη. Είπε: «Αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος ήταν Γιος του Θεού».
40«Yπήρχαν  επίσης και γυναίκες που παρακολουθούσαν από μακριά, ανάμεσα στις οποίες  ήταν και η Mαρία η Mαγδαληνή, η Mαρία, η μητέρα του Iάκωβου του  νεώτερου και του Iωσή, και η Σαλώμη, 41οι οποίες, και τότε που ο Iησούς  ήταν στη Γαλιλαία, τον ακολουθούσαν και τον υπηρετούσαν. Ήταν και πολλές  άλλες που είχαν ανεβεί μαζί του στα Iεροσόλυμα»
Μεταξύ των γυναικών  που παρατηρούσαν από μακριά τη σταύρωση, ήταν η Μαρία από τα Μάγδαλα από  την οποία ο Κύριος είχε βγάλει τα επτά δαιμόνια, η Μαρία η μητέρα του  Ιακώβου και του Ιωσή, των αδελφών που αναφέρονται στο 6:3 του Μάρκου και  η Σαλώμη η μητέρα των παιδιών του Ζεβεδαίου (Ματθ. 27:56).
Εκτός των  αποστόλων που ακολουθούσαν τον Ιησού στη διακονία Του ήταν μαζί Του και  μερικές γυναίκες που Τον υπηρετούσαν (Λουκ. 8:1,2). «Μέσα σ’ όλες  εκείνες βέβαια ήταν και άλλες πολλές που είχαν ανέβει μαζί Του στα  Ιεροσόλυμα». Εδώ φαίνεται καθαρά η πιστότητα με την οποία όλες εκείνες  Τον ακολουθούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή στη διακονία.

Η ταφή Του

42«Kι  όταν πια είχε βραδιάσει, επειδή ήταν Παρασκευή, δηλαδή παραμονή  Σαββάτου, 43ήρθε ο Iωσήφ, μέλος ευυπόληπτο του συνεδρίου, που καταγόταν  από την Aριμαθαία, ο οποίος προσδοκούσε επίσης τη βασιλεία του Θεού, και  παίρνοντας το θάρρος παρουσιάστηκε στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του  Iησού. 44Kι ο Πιλάτος απόρησε που είχε κιόλας πεθάνει. Έτσι, φώναξε τον  εκατόνταρχο και τον ρώτησε αν είχε πολλή ώρα που πέθανε. 45Kι αφού το  διαπίστωσε από τον εκατόνταρχο, χάρισε το σώμα στον Iωσήφ. 46Tότε  εκείνος, αφού αγόρασε ένα σεντόνι, κατέβασε τον Iησού, τον τύλιξε στο  σεντόνι και τον τοποθέτησε σε μνήμα που ήταν λαξεμένο σε βράχο. Kύλισε  έπειτα μια πέτρα στο στόμιο του μνήματος. 47Στο μεταξύ, η Mαρία η  Mαγδαληνή και η Mαρία, η μητέρα του Iωσή παρακολουθούσαν σε ποιο μέρος  τον τοποθετούσαν»
Ο Ιησούς πέθανε στις 3.00 το απόγευμα της  Παρασκευής. Η ημέρα εκείνη πριν από το Σάββατο ήταν και ημέρα  προετοιμασίας. Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, γνωστός βουλευτής που περίμενε  κι αυτός τη Βασιλεία του Θεού, τόλμησε και ζήτησε από τον Πιλάτο το  σώμα του Ιησού. Ήταν κρυφός μαθητής Του γιατί φοβόταν τους Ιουδαίους,  (Ιωάν. 19:38). Πιθανόν να ήταν και ένα από τα ενεργά μέλη του συνεδρίου.  Ο Θεός τα πιστά Του παιδιά τα θέτει στην υπηρεσία Του. Έτσι τον έστειλε  να Τον υπηρετήσει.
Ο Πιλάτος εκπλάγηκε όταν άκουσε ότι ο Ιησούς είχε  πεθάνει από πολλή ώρα. Μάλιστα ρώτησε τον εκατόνταρχό Του που ήταν και  αυτόπτης μάρτυρας στη σταύρωση του Κυρίου μας και του το επιβεβαίωσε.  Δηλαδή ο θάνατός Του επιβεβαιώνεται από τους ίδιους τους εχθρούς Του.
Ύστερα από την επιβεβαίωση αυτή ο Πιλάτος δώρισε το σώμα του Ιησού στον Ιωσήφ για την ταφή.
Ο  Ιωσήφ μαζί με το Νικόδημο (Ιωαν. 19:39), πήραν το σώμα και με ευλάβεια  το τύλιξαν σε καθαρά σεντόνια και το έθαψαν σε μνήμα που ανήκε στον  Ιωσήφ, σκαλισμένο σε βράχο (Ματθ. 27:60). Την είσοδο του μνήματος την  έκλεισαν με μια πολύ μεγάλη πέτρα που κύλισαν. Εκτός της πέτρας, ο  Πιλάτος είχε τοποθετήσει και φρουρά σύμφωνα με την επιθυμία των  αρχιερέων και Φαρισαίων (Ματθ. 27:62-66).
Οι δύο Μαρίες που  αναφέρονται στο εδάφιο 40 παρακολουθούν πού τον βάζουν για να δώσουν  έτσι και την πρέπουσα τιμή στην ταφή του σώματός Του αμέσως μετά τη  γιορτή του Πάσχα.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

Η ανάσταση του Χριστού

1«  Kι αφού είχε περάσει πια το Σάββατο, η Mαρία η Mαγδαληνή, η Mαρία η  μητέρα του Iάκωβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να πάνε και να τον  αλείψουν. 2Έτσι, πολύ νωρίς το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας,  έρχονται στο μνήμα την ώρα που είχε ανατείλει ο ήλιος, 3κι έλεγαν μεταξύ  τους: “Ποιος θα κυλίσει για μας την πέτρα από το στόμιο του μνήματος;”.  4Mα όταν κοίταξαν, βλέπουν ότι η πέτρα είχε κυλιστεί μακριά από τη θέση  της! Kαι ήταν η πέτρα αυτή πάρα πολύ μεγάλη. 5Kι όταν μπήκαν στο μνήμα,  είδαν έναν νέο που καθόταν στα δεξιά, ντυμένο με λευκή στολή· και  καταλήφθηκαν από ένα ανάμειχτο αίσθημα έκπληξης και φόβου. 6Aλλ’ εκείνος  είπε σ’ αυτές: “Mη φοβάστε. Tον Iησού ζητάτε, τον Nαζωραίο, που έχει  σταυρωθεί. Aναστήθηκε! Δεν είναι εδώ! Nα, κοιτάξτε τον τόπο που τον  είχαν βάλει!»
Όταν βράδιασε είχε περάσει πια το Σάββατο και οι τρεις  γυναίκες που παρακολουθούσαν την ταφή Του, η Μαρία από τα Μάγδαλα, η  Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη, αγόρασαν αρώματα για ν’  αλείψουν και να ετοιμάσουν το σώμα Του για την ταφή Του. Πολύ πρωί την  επόμενη μέρα πήραν το δρόμο για το μνήμα που είχε τοποθετηθεί το σώμα  του Ιησού.
Καθώς προχωρούσαν απασχολούσε τη σκέψη τους η μεγάλη  πέτρα που είχε κλείσει την είσοδο του μνήματος. Κανένας από τους μαθητές  δεν ήταν μαζί τους για να τις βοηθήσει. Οι μαθητές έκλαιγαν το θάνατο  του Ιησού. Μετά το θάνατό Του είχαν αρχίσει ν’ αργοπεθαίνουν και οι  ελπίδες τους.
Ένα δεύτερο και σοβαρότερο θέμα που τις απασχολούσε  ακόμα, ήταν το πώς θα περνούσαν τους σκληρούς στρατιώτες που είχαν βάλει  για να φυλάνε το σώμα του Ιησού. Η πραγματική όμως αγάπη δε φοβάται.  Όταν ο Θεός δει ότι βάζουμε τους εαυτούς μας στην υπηρεσία Του,  παραμερίζει κάθε εμπόδιο. Όταν έφτασαν εκεί, είδαν ότι η πέτρα είχε  κυλιστεί. Ο Θεός στον πραγματικό πιστό κάνει εκπλήξεις που ξεπερνούν τις  αντιλήψεις μας.
Στο μνήμα είδαν να κάθεται ένας νέος ντυμένος με  άσπρη στολή (άγγελος) και όταν τον είδαν φοβήθηκαν. Εκείνος για να τις  ησυχάσει σπεύδει να επιβεβαιώσει το θρίαμβο και τη νίκη του Ιησού  απέναντι στο θάνατο. Να τις επιβεβαιώσει για το θεμέλιο της ελπίδας.  «Γιατί ζητάτε το ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αλλά  αναστήθηκε. Θυμηθείτε τι σας είπε ενώ ήταν ακόμα στη Γαλιλαία, ότι  πρέπει ο Γιος του Ανθρώπου να παραδοθεί σε χέρια αμαρτωλών ανθρώπων και  να σταυρωθεί, και την τρίτη μέρα ν’ αναστηθεί», (Λουκ. 24:5-7).
7«  Πηγαίνετε, λοιπόν, να πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο ότι ο  Iησούς πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία. Eκεί θα τον δείτε, όπως σας  το είπε”. 8Bγήκαν τότε από το μνήμα και έφυγαν γρήγορα, ενώ τις είχε  κυριεύσει τρόμος και κατάπληξη. Kαι σε κανέναν δεν είπαν τίποτε, γιατί  φοβούνταν»
Πηγαίνετε γρήγορα να διαβιβάσετε το γεγονός των αιώνων. Να  τους πείτε πως αναστήθηκε και σας περιμένει στο ραντεβού στη Γαλιλαία.  Να το πείτε σε όλους και στον Πέτρο. Το γεγονός αυτό θα είναι πιο  ευχάριστο στον Πέτρο απ’ ό,τι θα είναι στους άλλους, γιατί τώρα  βρίσκεται στη μεγάλη λύπη της αμαρτίας και το θέλω να χαρεί. Έτσι ο  Κύριος καλωσορίζει τον ειλικρινά μετανοημένο και γίνεται χαρά στον  ουρανό (Λουκ. 15:7). Εκείνες γίνονται απόστολοι των αποστόλων και  τρέχουν ν’ αναγγείλουν στους μαθητές Του «το γεγονός». Ένα παράξενο  μείγμα χαράς και φόβου (Ματθ. 28:8), βρίσκεται μέσα στην ψυχή των  γυναικών, καθώς τρέχουν ν’ αναγγείλουν ό,τι τους είπε ο άγγελος. Χαρά  για την ανάσταση και φόβος μήπως πέσουν στα χέρια των απίστων και τις  σκοτώσουν για ό,τι έτρεχαν ν’ αναγγείλουν.
9« Έτσι λοιπόν, αφού  αναστήθηκε το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, εμφανίστηκε πρώτα  στη Mαρία τη Mαγδαληνή, από την οποία είχε βγάλει εφτά δαιμόνια. 10Πήγε  τότε εκείνη και το ανάγγειλε σ’ εκείνους που είχαν συναναστραφεί μαζί  του και που πενθούσαν και έκλαιγαν. 11Eκείνοι όμως, όταν άκουσαν ότι ζει  και ότι τον είδε η ίδια, δεν την πίστεψαν.
12Eπίσης, μετά απ’ αυτά,  καθώς δύο απ’ αυτούς πήγαιναν περπατώντας στα χωράφια, φανερώθηκε σ’  αυτούς με άλλη μορφή. 13Πήγαν λοιπόν κι εκείνοι και το είπαν στους  υπόλοιπους. Mα ούτε και σ’ αυτούς πίστεψαν»
Ο Κύριος κάνει την πρώτη  εμφάνισή Του στη Μαρία από τα Μάγδαλα στην οποία είχε βγάλει εφτά  δαιμόνια και τον υπηρετούσε από τότε με απόλυτη αγάπη, αφοσίωση και  θάρρος.
Έτρεξαν και ανάγγειλαν στους λυπημένους μαθητές την Ανάσταση  του Κυρίου. Εκείνοι βυθισμένοι στη λύπη, το κλάμα και τις σκέψεις που  παρασύρουν τον ανθρώπινο νου, δεν πίστεψαν. Ο Κύριος φανερώθηκε και σε  άλλους δύο που πήγαιναν στο δρόμο για τους Εμμαούς. Σ’ αυτούς άρχισε να  μιλάει από το Μωυσή και τους προφήτες και τους ερμήνευε όσα αναφέρονται  σ’ Αυτόν. Έτσι άνοιξαν τα μάτια τους και Τον είδαν (Λουκ. 24:13-31).  Έτσι φανερώνεται σ’ όλους όσους ανοίγουν το Λόγο Του με προσευχή. Οι  μαθητές δεν πίστεψαν ούτε τον Κλεόπα με το φίλο του όταν τους το  ανήγγειλαν.
14« Ύστερα εμφανίστηκε στους ένδεκα, την ώρα που κάθονταν  και έτρωγαν, και κατέκρινε την απιστία τους και τη σκληροκαρδία τους,  γιατί δεν πίστεψαν εκείνους που τον είδαν αναστημένο. 15Έπειτα τους  είπε: “Πηγαίνετε σ’ όλο τον κόσμο και κηρύξτε το Eυαγγέλιο σ’ όλη την  οικουμένη”»
Έπειτα φανερώθηκε στους έντεκα και τους μάλωσε που δεν  πίστεψαν στη μαρτυρία των γυναικών και τη μαρτυρία του Κλεόπα και του  φίλου του που τους μίλησαν για την ανάστασή Του. Στέλνει τους μαθητές  Του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο με σκοπό να  ευαγγελιστεί όλη η κτίση, όλος ο κόσμος. Ιουδαίοι και Εθνικοί. Και πότε  τους λέει να το κηρύξουν; Μόνο όταν θα πάρουν δύναμη άνωθεν, (Λουκ.  24:49).
16«Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί, όποιος απιστήσει, θα καταδικαστεί»
Ας  δώσουμε λίγη προσοχή στη σειρά αυτή. Εκείνος που θα πιστέψει πρώτα και  έπειτα θα βαπτιστεί, τότε θα σωθεί. Έπειτα, δε λέει ότι εκείνος που δε  θα βαπτιστεί θα κατακριθεί, αλλά εκείνος που δε θα πιστέψει θα  κατακριθεί. Εμείς το έχουμε πάρει ανάποδα. Ο Κύριος είπε: «Να τους  κάνετε όλους μαθητές μου κι έπειτα να τους βαπτίσετε στο όνομα του  Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος διδάσκοντας αυτούς να τηρούν  όλα όσα σας διέταξα», (Ματθ. 28:20).
17«Kαι τα θαύματα που θα  συνοδέψουν εκείνους που θα πιστέψουν είναι τούτα: Στ’ όνομά μου θα  βγάζουν δαιμόνια, θα μιλούν καινούριες γλώσσες, 18θα εξουδετερώνουν  φίδια, κι αν πιουν κάτι θανατηφόρο καθόλου δε θα τους βλάψει. Θα βάζουν  τα χέρια τους πάνω σε αρρώστους και θα τους θεραπεύουν»
Εκείνους που  πίστεψαν θ’ ακολουθούσαν σημεία. Σημεία που θα πιστοποιούσαν το γνήσιο  της ταυτότητάς τους. «Θα έβγαζαν δαιμόνια. Θα μιλούσαν καινούριες  γλώσσες» (A΄ Κορ. 12:28). Κάτι που οι άνθρωποι δεν είχαν γνωρίσει ποτέ  πριν. Αυτό ήταν και ένα από τα μέσα επικύρωσης της θείας αλήθειας.  «Φίδια θα σήκωναν». Αυτό εκπληρώθηκε στη Μαλίτη με τον απόστολο Παύλο  (Πράξ. 28:5).
«Κι αν ακόμα έπιναν κάτι θανατηφόρο, δε θα τους  έβλαπτε». Όχι μόνο δε θα τους έβλαπτε, αλλά θα μπορούσαν να προσφέρουν  και υπηρεσία και να κάνουν το καλό και στους άλλους. «Θα έβαζαν τα χέρια  επάνω στους ασθενείς και θα γίνονταν υγιείς». Αυτά είναι τα σημάδια που  θα έδιναν τη βεβαιότητα και θα έδειχναν την επιτυχία της αποστολής  τους.
19«Έτσι λοιπόν, ο μεν Kύριος, μετά που τους μίλησε, αναλήφθηκε  στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του Θεού, 20ενώ εκείνοι βγήκαν και  κήρυξαν παντού, με την ενεργό συμπαράσταση του Kυρίου, που επιβεβαίωνε  το κήρυγμά τους με τα θαύματα που το ακολουθούσαν»
«Αφού τους μίλησε,  αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθησε στα δεξιά του Θεού». Έτσι οι  απόστολοι, «όταν πήραν δύναμη άνωθεν», (Πράξ. 2:1-13) κήρυξαν το Λόγο παντού και ο Κύριος επιβεβαίωνε το κήρυγμα με τα θαύματα που τους ακολουθούσαν.
Αμήν.


    
 
Back to content | Back to main menu